interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.207
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Κούσκο
Στο ξενοδοχείο μέναν Περουβιανοί και οι ιδιοκτήτες. Κάθε φορά στο καθιστικό-ρεσεψιόν έβλεπα και άλλο μέλος της οικογένειας. Άλλοτε το αφεντικό, δηλ. η γιαγιά, ένα νεαρό ζευγάρι, ένα γιο, ενώ όταν άνοιγαν άλλες πόρτες αποκαλύπτονταν άλλα δωμάτια και ...ο παππούς.
Τα στενά δρομάκια γύρω από την Πλάζα ντε Άρμας έσφυζαν από ζωή. Σε μερικά σώζονται ακόμα τοίχοι των Ίνκα. Οι λίθοι μεγάλοι και πολυγωνικοί. Κανένας βράχος δεν μοιάζει με τον διπλανό, κι όμως οι δαιμόνιοι Ίνκα τους έχουν ταιριάξει τέλεια σαν παζλ. Παρ’ ότι δεν χρησιμοποιούσαν ασβέστη δεν αφήναν το παραμικρό κενό. Οι τοίχοι των Ίνκα είναι κάτι σαν το παγκόσμιο μέτρο σύγκρισης λιθοδομής. Συχνά στην ζωή σου θα ακούσεις *:
“Κοίτα αυτόν τον τοίχο”
“Καλός είναι.”
“Καλός ναι, αλλά δεν είναι και Ίνκα”
Αυτό παίρνεις όταν έχεις ένα μεγαλιθικό πολιτισμό το 1400 κ.Ε. Μπήκα στο Μουσείο τον Ίνκα με όρεξη να μάθω περισσότερα. Δυστυχώς δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες για να σας δείξω. Και δεν έμαθα και τόσα, γιατί οι ταμπέλες ήταν στα Ισπανικά. Είδα όμως δείγματα τέχνης των Ίνκα. Όπως και οι Γουάρι, οι Ίνκα χρησιμοποιούν γεωμετρικά σχήματα. Όμως τα χρώματα είναι πιο ομοιόμορφα, οι φιγούρες πιο λεπτές, πιο αριστοκρατικές. Αυτό που μου τράβηξε όμως την προσοχή ήταν μια χρυσή φιγούρα ανθρώπου, που από κάτω έλεγε: “Νίνιο Πουντσάο”. Είναι άραγε μικρογραφία του ειδώλου του ήλιου που προσκυνούσε ο Πατσακούτι; Θα ερευνήσω το βράδυ ανοίγοντας “το έπος”.
Ανέβηκα τον λόφο βόρεια της Πλάζα ντε Άρμας και έφτασα στις πύλες του περιβόητου Σαξαχουαμάν, ένα οχυρό που έχτισαν οι Ίνκα πάνω σε παλαιότερα ερείπια. Στην είσοδο διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει να βγάλω αρκετά χρήματα και έτσι άρχισα να τα μετράω για να βρω τις 70 σόλες (!) του εισιτηρίου. Ένας τύπος με πλησίασε και μου πρότεινε να με πάει με άλογο να δούμε “κάτι αρχαία που θα είμαστε μόνοι μας” και “το Σαξαχουαμάν χωρίς εισιτήριο”, με όσα λεφτά είχα στο χέρι μου. Δέχτηκα. Μετά σκέφτηκα ότι δεν είχα ξανακαβαλήσει άλογο.
Το άλογο στην αρχή δεν μου είχε εμπιστοσύνη – γιατί άραγε; - και έτρεχε πάλι να γυρίσει στην βάση του. Αδρεναλίνη στο φουλ (το λέμε κομψά!). Τελικά το έπιασε ο οδηγός μου με ένα σχοινί για να το κατευθύνει. Ανεβαίνοντας την πλαγία φτάσαμε στα πρώτα ερείπια.
Είμαστε μόνοι μας, εμείς, τα άλογα και ο ναός των Ίνκα! Ο οδηγός είχε δίκιο.
Ο ναός ονομάζεται “Ναός του νερού” (chukimarka στο google maps). Παρατήρησα ότι οι αναβαθμίδες σε συνδυασμό με το κανάλι νερού που περνάει ανάμεσα πιθανόν δημιουργούν δεξαμενές. Ο ναός πλαισιώνεται από ένα ψηλό βράχο, όπου ανεβαίνει στενή σκάλα (για τον ιερέα; ). Γενικά οι Ίνκα πίστευαν ότι φυσικά αντικείμενα (Γουάκα), όπως βράχοι, είχαν την δικιά τους ζωή και προσκυνούσαν σε αυτά. Κατεβήκαμε ακολουθώντας το κανάλι νερού και προσπερνώντας μεγαλύτερες αναβαθμίδες για να φτάσουμε στον “Ναό του φεγγαριού”. Πρόκειται για με περίτεχνα σκαλισμένη προεξοχή βράχου, με στενές σχισμές που φαίνεται να οδηγούν σε σκοτεινές στοές. Άραγε ήταν τάφοι; Παραδίπλα σκαρφαλώσαμε στον “Ναό των μαϊμούδων”, ένα λαβύρινθο από πέτρες στις οποίες ήταν σκαλισμένες ζωόμορφες απεικονίσεις. Φίδια, κάτι που έμοιαζε με βατράχι...
Στο τέλος φτάσαμε και στο οχυρό Σαξαχουαμάν. Έξω από τον φράχτη όμως. Εδώ να δείτε μέγεθος λίθων στους τοίχους. Τα τείχη ήταν όχι μόνο “κυκλώπεια” αλλά και αισθητικά ευχάριστα, σαν γλυπτά. Κάθε ογκόλιθος διαφορετικός από τον άλλο, όμως τόσο ταιριαστοί όλοι μαζί. Σκεφτείτε πάνω στο οχυρό τους Ίνκα να γιορτάζουν με παραδοσιακές στολές, ψαλμωδίες και χορούς τα φεστιβάλ τους. Ωραίο θέαμα θα ήταν αυτό.
Το βράδυ πήγα στο μπρίφινγκ του πενθήμερου περπατήματος για το Μάτσου Πίτσου που είχα κανονίσει με την εταιρία Terra Quechua. Το Μάτσου Πίτσου, η μυθική ακρόπολη των Ίνκα νομίζω δεν χρειάζεται συστάσεις. Συστάσεις όμως θα σας δώσω για τα μέλη της “αποστολής”. Ο Σαμ είναι ο αρχηγός μας, γηγενής Κέτσουα, που παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά μας με περίσσια αυτοπεποίθηση. Τα άλλα μέλη ήταν μια Γερμανίδα, που δεν είχε στυλ Γερμανίδας, και τέσσερις (4) Καναδές ...βολεϊμπολιστριες.
Όλοι φιτ φαίνονταν, εκτός ίσως από τον Σαμ που ήταν κανονικός. Με αυτά που είδα αποφάσισα να κόψω την βραδινή βόλτα στο Κούσκο και να πάρω γρήγορα τον δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο.
Στο δωμάτιο άνοιξα “το έπος” για να διερευνήσω αν η χρυσή φιγούρα ανθρώπου που είδα στο μουσείο ήταν πράγματι μικρογραφία του Πουντσάο. Έλεγε:
“Το κύριο Πουντσάο ήταν ένα είδωλο του ήλιου τεράστιου μεγέθους, φτιαγμένο από χρυσάφι, όμορφα κατεργασμένο και στολισμένο με πολύτιμους λίθους. Το κύριο ομοίωμα διέφευγε των Ισπανών. Ένας καυχησιάρης Ισπανός υποστήριζε ότι το είχε στην κατοχή του στην Καχαμάρκα αλλά το έχασε σε μία νύχτα χαρτοπαιξίας, από όπου βγαίνει και η Ισπανική έκφραση ‘να τζογάρεις τον ήλιο πριν αυτός ανατείλει’. Κανένας δεν τον πίστεψε. Ο Πιζάρο δεν επέτρεπε σε κανένα μεμονωμένο στρατιώτη να κατέχει πολύτιμα αντικείμενα από τα λάφυρα πριν το επίσημο λιώσιμο, πόσο μάλλον το πιο διάσημο θρησκευτικό σύμβολο της αυτοκρατορίας. Ο Κριστομπάλ ντε Μολίνα από το Σαντιάγο έγραψε το 1553 ότι `οι Ινδιάνοι κρύψανε τον ήλιο τόσο καλά που δεν μπορεί να βρεθεί μέχρι την παρούσα μέρα’.
Από τα πράγματα που με εκνευρίζουν πιο πολύ είναι η καταστροφή αντικειμένων πολιτισμού όπως βιβλία και έργα τέχνης. Δεν το χωράει ο νους μου ότι η τέχνη ενός ολόκληρου πολιτισμού κατέληξε στους φούρνους των Ισπανών. Ευτυχώς όμως η ασαφής περιγραφή του Πουντσάο – και αντιφατική σε σχέση με το αγαλματίδιο που είδα μπροστά μου – μάλλον επιβεβαιώνει ότι οι Ίνκα πρόλαβαν και το κρύψανε πριν το δούνε οι Σπανιόλοι. Που όμως;
* αν κάνεις τις σωστές παρέες.
Λεπτομέρεια τοίχου των Ίνκα.
Εκκλησία Σαν Κριστόμπαλ πάνω από το Κούσκο.
Στον Ναό του Νερού:
Ακολουθώντας το κανάλι των Ίνκα.
Ο Ναός του Φεγγαριού με τις μυστήριες σχισμές.
Από κάτω το κοσμοπολίτικο Κούσκο. Εδώ κυρίως άλογα.
Μετά το αρχικό ταράκουλο άρχισαμε να τα βρίσκουμε.
Σαξαχουαμάν. Μερικά από τα τείχη του οχυρού.
Κατηφορίζοντας στο Κούσκο.
Όπου είχαν αρχίσει κάποια νυχτερινά γλέντια:
Στο ξενοδοχείο μέναν Περουβιανοί και οι ιδιοκτήτες. Κάθε φορά στο καθιστικό-ρεσεψιόν έβλεπα και άλλο μέλος της οικογένειας. Άλλοτε το αφεντικό, δηλ. η γιαγιά, ένα νεαρό ζευγάρι, ένα γιο, ενώ όταν άνοιγαν άλλες πόρτες αποκαλύπτονταν άλλα δωμάτια και ...ο παππούς.
Τα στενά δρομάκια γύρω από την Πλάζα ντε Άρμας έσφυζαν από ζωή. Σε μερικά σώζονται ακόμα τοίχοι των Ίνκα. Οι λίθοι μεγάλοι και πολυγωνικοί. Κανένας βράχος δεν μοιάζει με τον διπλανό, κι όμως οι δαιμόνιοι Ίνκα τους έχουν ταιριάξει τέλεια σαν παζλ. Παρ’ ότι δεν χρησιμοποιούσαν ασβέστη δεν αφήναν το παραμικρό κενό. Οι τοίχοι των Ίνκα είναι κάτι σαν το παγκόσμιο μέτρο σύγκρισης λιθοδομής. Συχνά στην ζωή σου θα ακούσεις *:
“Κοίτα αυτόν τον τοίχο”
“Καλός είναι.”
“Καλός ναι, αλλά δεν είναι και Ίνκα”
Αυτό παίρνεις όταν έχεις ένα μεγαλιθικό πολιτισμό το 1400 κ.Ε. Μπήκα στο Μουσείο τον Ίνκα με όρεξη να μάθω περισσότερα. Δυστυχώς δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες για να σας δείξω. Και δεν έμαθα και τόσα, γιατί οι ταμπέλες ήταν στα Ισπανικά. Είδα όμως δείγματα τέχνης των Ίνκα. Όπως και οι Γουάρι, οι Ίνκα χρησιμοποιούν γεωμετρικά σχήματα. Όμως τα χρώματα είναι πιο ομοιόμορφα, οι φιγούρες πιο λεπτές, πιο αριστοκρατικές. Αυτό που μου τράβηξε όμως την προσοχή ήταν μια χρυσή φιγούρα ανθρώπου, που από κάτω έλεγε: “Νίνιο Πουντσάο”. Είναι άραγε μικρογραφία του ειδώλου του ήλιου που προσκυνούσε ο Πατσακούτι; Θα ερευνήσω το βράδυ ανοίγοντας “το έπος”.
Ανέβηκα τον λόφο βόρεια της Πλάζα ντε Άρμας και έφτασα στις πύλες του περιβόητου Σαξαχουαμάν, ένα οχυρό που έχτισαν οι Ίνκα πάνω σε παλαιότερα ερείπια. Στην είσοδο διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει να βγάλω αρκετά χρήματα και έτσι άρχισα να τα μετράω για να βρω τις 70 σόλες (!) του εισιτηρίου. Ένας τύπος με πλησίασε και μου πρότεινε να με πάει με άλογο να δούμε “κάτι αρχαία που θα είμαστε μόνοι μας” και “το Σαξαχουαμάν χωρίς εισιτήριο”, με όσα λεφτά είχα στο χέρι μου. Δέχτηκα. Μετά σκέφτηκα ότι δεν είχα ξανακαβαλήσει άλογο.
Το άλογο στην αρχή δεν μου είχε εμπιστοσύνη – γιατί άραγε; - και έτρεχε πάλι να γυρίσει στην βάση του. Αδρεναλίνη στο φουλ (το λέμε κομψά!). Τελικά το έπιασε ο οδηγός μου με ένα σχοινί για να το κατευθύνει. Ανεβαίνοντας την πλαγία φτάσαμε στα πρώτα ερείπια.
Είμαστε μόνοι μας, εμείς, τα άλογα και ο ναός των Ίνκα! Ο οδηγός είχε δίκιο.
Ο ναός ονομάζεται “Ναός του νερού” (chukimarka στο google maps). Παρατήρησα ότι οι αναβαθμίδες σε συνδυασμό με το κανάλι νερού που περνάει ανάμεσα πιθανόν δημιουργούν δεξαμενές. Ο ναός πλαισιώνεται από ένα ψηλό βράχο, όπου ανεβαίνει στενή σκάλα (για τον ιερέα; ). Γενικά οι Ίνκα πίστευαν ότι φυσικά αντικείμενα (Γουάκα), όπως βράχοι, είχαν την δικιά τους ζωή και προσκυνούσαν σε αυτά. Κατεβήκαμε ακολουθώντας το κανάλι νερού και προσπερνώντας μεγαλύτερες αναβαθμίδες για να φτάσουμε στον “Ναό του φεγγαριού”. Πρόκειται για με περίτεχνα σκαλισμένη προεξοχή βράχου, με στενές σχισμές που φαίνεται να οδηγούν σε σκοτεινές στοές. Άραγε ήταν τάφοι; Παραδίπλα σκαρφαλώσαμε στον “Ναό των μαϊμούδων”, ένα λαβύρινθο από πέτρες στις οποίες ήταν σκαλισμένες ζωόμορφες απεικονίσεις. Φίδια, κάτι που έμοιαζε με βατράχι...
Στο τέλος φτάσαμε και στο οχυρό Σαξαχουαμάν. Έξω από τον φράχτη όμως. Εδώ να δείτε μέγεθος λίθων στους τοίχους. Τα τείχη ήταν όχι μόνο “κυκλώπεια” αλλά και αισθητικά ευχάριστα, σαν γλυπτά. Κάθε ογκόλιθος διαφορετικός από τον άλλο, όμως τόσο ταιριαστοί όλοι μαζί. Σκεφτείτε πάνω στο οχυρό τους Ίνκα να γιορτάζουν με παραδοσιακές στολές, ψαλμωδίες και χορούς τα φεστιβάλ τους. Ωραίο θέαμα θα ήταν αυτό.
Το βράδυ πήγα στο μπρίφινγκ του πενθήμερου περπατήματος για το Μάτσου Πίτσου που είχα κανονίσει με την εταιρία Terra Quechua. Το Μάτσου Πίτσου, η μυθική ακρόπολη των Ίνκα νομίζω δεν χρειάζεται συστάσεις. Συστάσεις όμως θα σας δώσω για τα μέλη της “αποστολής”. Ο Σαμ είναι ο αρχηγός μας, γηγενής Κέτσουα, που παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά μας με περίσσια αυτοπεποίθηση. Τα άλλα μέλη ήταν μια Γερμανίδα, που δεν είχε στυλ Γερμανίδας, και τέσσερις (4) Καναδές ...βολεϊμπολιστριες.
Όλοι φιτ φαίνονταν, εκτός ίσως από τον Σαμ που ήταν κανονικός. Με αυτά που είδα αποφάσισα να κόψω την βραδινή βόλτα στο Κούσκο και να πάρω γρήγορα τον δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο.
Στο δωμάτιο άνοιξα “το έπος” για να διερευνήσω αν η χρυσή φιγούρα ανθρώπου που είδα στο μουσείο ήταν πράγματι μικρογραφία του Πουντσάο. Έλεγε:
“Το κύριο Πουντσάο ήταν ένα είδωλο του ήλιου τεράστιου μεγέθους, φτιαγμένο από χρυσάφι, όμορφα κατεργασμένο και στολισμένο με πολύτιμους λίθους. Το κύριο ομοίωμα διέφευγε των Ισπανών. Ένας καυχησιάρης Ισπανός υποστήριζε ότι το είχε στην κατοχή του στην Καχαμάρκα αλλά το έχασε σε μία νύχτα χαρτοπαιξίας, από όπου βγαίνει και η Ισπανική έκφραση ‘να τζογάρεις τον ήλιο πριν αυτός ανατείλει’. Κανένας δεν τον πίστεψε. Ο Πιζάρο δεν επέτρεπε σε κανένα μεμονωμένο στρατιώτη να κατέχει πολύτιμα αντικείμενα από τα λάφυρα πριν το επίσημο λιώσιμο, πόσο μάλλον το πιο διάσημο θρησκευτικό σύμβολο της αυτοκρατορίας. Ο Κριστομπάλ ντε Μολίνα από το Σαντιάγο έγραψε το 1553 ότι `οι Ινδιάνοι κρύψανε τον ήλιο τόσο καλά που δεν μπορεί να βρεθεί μέχρι την παρούσα μέρα’.
Από τα πράγματα που με εκνευρίζουν πιο πολύ είναι η καταστροφή αντικειμένων πολιτισμού όπως βιβλία και έργα τέχνης. Δεν το χωράει ο νους μου ότι η τέχνη ενός ολόκληρου πολιτισμού κατέληξε στους φούρνους των Ισπανών. Ευτυχώς όμως η ασαφής περιγραφή του Πουντσάο – και αντιφατική σε σχέση με το αγαλματίδιο που είδα μπροστά μου – μάλλον επιβεβαιώνει ότι οι Ίνκα πρόλαβαν και το κρύψανε πριν το δούνε οι Σπανιόλοι. Που όμως;
* αν κάνεις τις σωστές παρέες.
Λεπτομέρεια τοίχου των Ίνκα.
Εκκλησία Σαν Κριστόμπαλ πάνω από το Κούσκο.
Στον Ναό του Νερού:
Ακολουθώντας το κανάλι των Ίνκα.
Ο Ναός του Φεγγαριού με τις μυστήριες σχισμές.
Από κάτω το κοσμοπολίτικο Κούσκο. Εδώ κυρίως άλογα.
Μετά το αρχικό ταράκουλο άρχισαμε να τα βρίσκουμε.
Σαξαχουαμάν. Μερικά από τα τείχη του οχυρού.
Κατηφορίζοντας στο Κούσκο.
Όπου είχαν αρχίσει κάποια νυχτερινά γλέντια:
Last edited by a moderator:
