interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.207
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Ογιανταϊτάμπο
Άνοιξα τα μάτια και παραδόξως ήμουν καλά. Κοίταξα το ρολόι και έλεγε 8:30. Αργά για Περού, που νυχτώνει από τις 17:30. Και έχουμε μπόλικα στο πρόγραμμα σήμερα: Ογιανταϊτάμπο, αλατωρυχία Μάρας, Τσιντσέρο και Πίσακ.
Ένα κόμπι, δηλαδή μικρό λεωφορειάκι, με πήγε στο χωριό Ογιανταϊτάμπο στην Ιερή κοιλάδα. Θα το λέμε Ογιάντα από εδώ και πέρα για ευκολία. Άρχισα να περπατάω στα στενά σοκάκια, που είναι γοητευτικά κλειστοφοβικά ανάμεσα σε πέτρινα κτήρια. Είναι κάπως σαν να περπατάς στις παλιές πόλεις φαντάσματα της Μάνης. Μόνο που εδώ ο κόσμος κατοικεί ακόμα, ανελλιπώς εδώ και τουλάχιστον 600 χρόνια. Και η ρυμοτομία άψογη, τετράγωνο πλέγμα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά που θα έρθω θα κανονίσω διανυκτέρευση εδώ για να χορτάσω περπάτημα.
Στην άκρη του χωριού βρέθηκα μπροστά σε ένα αρχαίο οχυρό των Ίνκα που σκαρφαλώνει το βουνό. Ένας αγγλόφωνος ξεναγός μου προσέφερε τις υπηρεσίες του και έτσι βρεθήκαμε να ανεβαίνουμε μαζί τα σκαλιά δίπλα στις κλασικές αναβαθμίδες.
Οι βράχοι του οχυρού είναι Ίνκα, στα καλύτερά τους. Φοβερό πόσες γωνίες έχει ο κάθε βράχος και πώς κλειδώνουν τέλεια μεταξύ τους!
“Για τους σεισμούς” μου λέει ο ξεναγός. “Αν ήταν παράλληλες η μία στην άλλη θα γλιστρούσαν εύκολα και θα πέφτανε”. “Βλέπεις αυτές τις προεξοχές; Είναι για την ανύψωση των πετρών με ξύλα. Αλλά για κάποιο λόγο οι Ίνκα τις αφήσανε όπως ήτανε και δεν τις λειάνανε”.
Σκεφτόμουν όλη την διαδικασία, για την μεταφορά των πετρών από το απέναντι βουνό που ήταν το λατομείο, μέσω της κοιλάδας, του ποταμού και της απότομης πλαγιάς του οχυρού. “Οι ράμπες υπάρχουν ακόμα”, λέει ο ξεναγός. “To 1994 ντόπιοι από το χωριό κάναν το πείραμα. Κουβάλησαν ένα βράχο 15 τόνων χρησιμοποιώντας μόνο σχοινιά και μύες. Γίνεται!”
Περνάμε από ένα τοίχο με 10 εσοχές και μια από τις πιο περίτεχνες πύλες των Ίνκα. Αν διάλεγα την πιο αντιπροσωπευτική εικόνα από το Περού, μετά το Μάτσου Πίτσου, θα έβαζα αυτή την πύλη. Στην κορυφή του βουνού φτάνουμε σε ένα παράξενο κτίριο.
“Ναός του ήλιου.”, λέει. “Αρχιτεκτονική που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού.” Η πρόσοψη αποτελείται από έξι τεράστιους μονόλιθους, εφαπτόμενοι τέλεια, με λεπτότερους μονόλιθους σαν συνδετικό υλικό ανάμεσα. “Εδώ οι βράχοι είναι 50 τόνοι ο καθένας και βάλε!”. Πιθανόν ο τρέχον πληθυσμός του Ογιάντα να μην έφτανε για να τις μετακινήσουν σε αντίστοιχο πείραμα, σκέφτηκα.
“Κοίτα γύρω σου. Καταλαβαίνεις γιατί το χτίσανε σε αυτό το σημείο;”. Κοιτάω.
“Μπορείς να δεις τρεις διαφορετικές κοιλάδες. Τέλειο σημείο παρατήρησης των σταυροδρομιών της Ιερής Κοιλάδας. Με το χωριό Ογιάντα στην μέση.”, μου λέει. Χαζεύουμε τις κοιλάδες. Καλλιέργειες μαΐζ, δηλαδή καλαμποκιού. Ένα σχολείο. Απλή ζωή.
Στο απέναντι βουνό βλέπω κάποια κτήρια.
“Αποθήκες των Ίνκα” μου λέει. “Κόλκας”. “Έτσι κοντρολάρανε οι Ίνκα τον ντόπιο πληθυσμό. Αποθηκεύοντας σπόρους και φαΐ σε ψηλά ευάερα σημεία, σαν ψυγεία, και τα προμήθευαν σε εποχές με λίγη παραγωγή, σε ξηρασίες.”
“Κοίτα καλύτερα αυτόν τον βράχο δίπλα στις κόλκες. Τι βλέπεις;” “Ένα πρόσωπο!”, του απαντάω. Μάλλον κουφάθηκε με την απάντηση γιατί περίμενε να του πω “τίποτα”. “Σωστά! Είναι το πρόσωπο του Ίνκα. Ο βράχος είναι ιερός βράχος. Άπου.”
Ικανοποιημένος με την επαγγελματική ξενάγηση τον χαιρετώ και κατεβαίνω στο χαμηλότερο επίπεδο όπου βόσκουν μερικά αλπάκα. Μια κρήνη μου τραβάει την προσοχή με την συμμετρία της. “Τα λουτρά της παρθένας κόρης του Ίνκα αυτοκράτορα.” μου είχε πει ο ξεναγός. “Στα φεστιβάλ των Ίνκα η νεαρή κόρη του Ίνκα συμβόλιζε την μη γονιμοποιημένη γη, ενώ η γηραιότερη γυναίκα του χωριού την Πατσαμάμα, την μητέρα του κόσμου.”. Κοίταζα γύρω μου τα σημεία που γινόντουσαν οι χοροί και οι προσφορές στους θεούς. Το γεγονός ότι βρίσκεται κατοικημένο χωριό δίπλα σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι ακόμα σε εκείνες τις εποχές. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.
Ο ταξιτζής που προσφέρθηκε να με πάει στα αλατωρυχία του Μάρας ήξερε Αγγλικά. Με ρώτησε που είχα πάει και άρχισε να μου λέει για τις διάφορες περιοχές του Περού. Ευκαιρία να λύσω μερικές απορίες, για καυτά θέματα όπως η γλώσσα, τα ποτά και οι γυναίκες!
“Στο Χουανκάγιο οι ντόπιοι μιλούσαν μια άλλη γλώσσα που την λέγαν Γουάνκα. Τι σχέση έχει με τα Κέτσουα;”
“Έχει σχέση με τα Κέτσουα αλλά είναι πολύ διαφορετική γλώσσα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα ο ένας τον άλλο στις γλώσσες μας”, λέει.
“Στο Χουακάγιο δοκίμασα ένα αλκοολικό ποτό που λεγόταν τσίτσα. Εδώ βρίσκω μόνο την τσίτσα μοράδα που δεν έχει αλκοολ.”
“Κι εδώ θα βρεις τσίτσα, στα κατάλληλα μέρη. Τα σπίτια που παράγουν τσίτσα έχουν μια σημαία κρεμασμένη από ένα κοντάρι στο παράθυρο. Συνήθως κόκκινη και μπλε.”
“Και το πιο σημαντικό. Σε ποια περιοχή βρίσκεις τις ομορφότερες Περουβιανές;”
“Στο Ικίτος. Εκεί οι γυναίκες είναι άλλο πράγμα, εξωτικές ομορφιές της ζούγκλας, βάζουν κάτω όλες τις δικές μας.”
Το τοπίο γίνεται έρημο με υποψία ότι βρίσκεσαι στην επιφάνεια του Άρη. Με την διαφορά ότι εδώ περίεργα ντυμένοι στις άκρες θα σου κάνουν οτοστόπ. Σε μια στροφή βλέπουμε τα σαλινέρας, δηλαδή τις γούβες που μαζεύουν το αλάτι.
Πάμε μαζί μια βόλτα, παρατηρώντας τα πανέμορφα χρώματα που έχουν βαφτεί οι βράχοι από τα άλατα της πηγής. Σε κάθε μία από τις 3000 γούβες το νερό στεγνώνει από τον ήλιο και οι ντόποι το μαζεύουν από την εποχή των Ίνκα. Τώρα το πουλάνε και στους τουρίστες.
Ζήτησα από το ταξί να με αφήσει στο Τσιντσέρο, το παραδοσιακό χωριό δίπλα στα σαλινέρας. Η ώρα είχε περάσει γρήγορα. Και δεν είχα δει ούτε το Πίσακ. Χώρια που είχα υποσχεθεί στις κοπέλες το βράδυ δραστηριότητα. Τι κάνουμε;
Μια βασίλισσα Ίνκα.
Το οχυρό από χαμηλά.
Ο ξεναγός είχε όρεξη να με φωτογραφίζει οπότε ευκαιρία για μερικά αναμνηστικά με τους τοίχους.
Οι προεξοχές. Προσέξτε πόσες γωνίες έχουν οι βράχοι.
Ο δρόμος με τις 10 εσοχές και την πύλη.
Ο ναός του ήλιου και η θέα στις 3 κοιλάδες:
Ο μεγαλιθικός ναός του Ήλιου. Προσέξτε την σκαλισμένη λεπτομέρεια περίπου στο κέντρο.
Άντε να ανεβάσεις τους βράχους εδώ πάνω.
Το Ογιάντα με την ωραία ρυμοτομία. Στο αριστερό βουνό διακρίνονται στο κέντρο οι Κόλκες και ακριβώς αριστερά από τις κόλκες είναι το πρόσωπο του συνοφρυωμένου Ίνκα να κοιτάζει αριστερά. Το βλέπετε;
Καλλιέργειες...
Πραγματικά χορτοκοπτικά:
Η βρύση της παρθένας.
Διασχίζοντας το Ογιάντα με το ταξί:
Στις απόκοσμες περιοχές πριν τα σαλινέρας:
Τα σαλινέρας.
Άνοιξα τα μάτια και παραδόξως ήμουν καλά. Κοίταξα το ρολόι και έλεγε 8:30. Αργά για Περού, που νυχτώνει από τις 17:30. Και έχουμε μπόλικα στο πρόγραμμα σήμερα: Ογιανταϊτάμπο, αλατωρυχία Μάρας, Τσιντσέρο και Πίσακ.
Ένα κόμπι, δηλαδή μικρό λεωφορειάκι, με πήγε στο χωριό Ογιανταϊτάμπο στην Ιερή κοιλάδα. Θα το λέμε Ογιάντα από εδώ και πέρα για ευκολία. Άρχισα να περπατάω στα στενά σοκάκια, που είναι γοητευτικά κλειστοφοβικά ανάμεσα σε πέτρινα κτήρια. Είναι κάπως σαν να περπατάς στις παλιές πόλεις φαντάσματα της Μάνης. Μόνο που εδώ ο κόσμος κατοικεί ακόμα, ανελλιπώς εδώ και τουλάχιστον 600 χρόνια. Και η ρυμοτομία άψογη, τετράγωνο πλέγμα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά που θα έρθω θα κανονίσω διανυκτέρευση εδώ για να χορτάσω περπάτημα.
Στην άκρη του χωριού βρέθηκα μπροστά σε ένα αρχαίο οχυρό των Ίνκα που σκαρφαλώνει το βουνό. Ένας αγγλόφωνος ξεναγός μου προσέφερε τις υπηρεσίες του και έτσι βρεθήκαμε να ανεβαίνουμε μαζί τα σκαλιά δίπλα στις κλασικές αναβαθμίδες.
Οι βράχοι του οχυρού είναι Ίνκα, στα καλύτερά τους. Φοβερό πόσες γωνίες έχει ο κάθε βράχος και πώς κλειδώνουν τέλεια μεταξύ τους!
“Για τους σεισμούς” μου λέει ο ξεναγός. “Αν ήταν παράλληλες η μία στην άλλη θα γλιστρούσαν εύκολα και θα πέφτανε”. “Βλέπεις αυτές τις προεξοχές; Είναι για την ανύψωση των πετρών με ξύλα. Αλλά για κάποιο λόγο οι Ίνκα τις αφήσανε όπως ήτανε και δεν τις λειάνανε”.
Σκεφτόμουν όλη την διαδικασία, για την μεταφορά των πετρών από το απέναντι βουνό που ήταν το λατομείο, μέσω της κοιλάδας, του ποταμού και της απότομης πλαγιάς του οχυρού. “Οι ράμπες υπάρχουν ακόμα”, λέει ο ξεναγός. “To 1994 ντόπιοι από το χωριό κάναν το πείραμα. Κουβάλησαν ένα βράχο 15 τόνων χρησιμοποιώντας μόνο σχοινιά και μύες. Γίνεται!”
Περνάμε από ένα τοίχο με 10 εσοχές και μια από τις πιο περίτεχνες πύλες των Ίνκα. Αν διάλεγα την πιο αντιπροσωπευτική εικόνα από το Περού, μετά το Μάτσου Πίτσου, θα έβαζα αυτή την πύλη. Στην κορυφή του βουνού φτάνουμε σε ένα παράξενο κτίριο.
“Ναός του ήλιου.”, λέει. “Αρχιτεκτονική που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού.” Η πρόσοψη αποτελείται από έξι τεράστιους μονόλιθους, εφαπτόμενοι τέλεια, με λεπτότερους μονόλιθους σαν συνδετικό υλικό ανάμεσα. “Εδώ οι βράχοι είναι 50 τόνοι ο καθένας και βάλε!”. Πιθανόν ο τρέχον πληθυσμός του Ογιάντα να μην έφτανε για να τις μετακινήσουν σε αντίστοιχο πείραμα, σκέφτηκα.
“Κοίτα γύρω σου. Καταλαβαίνεις γιατί το χτίσανε σε αυτό το σημείο;”. Κοιτάω.
“Μπορείς να δεις τρεις διαφορετικές κοιλάδες. Τέλειο σημείο παρατήρησης των σταυροδρομιών της Ιερής Κοιλάδας. Με το χωριό Ογιάντα στην μέση.”, μου λέει. Χαζεύουμε τις κοιλάδες. Καλλιέργειες μαΐζ, δηλαδή καλαμποκιού. Ένα σχολείο. Απλή ζωή.
Στο απέναντι βουνό βλέπω κάποια κτήρια.“Αποθήκες των Ίνκα” μου λέει. “Κόλκας”. “Έτσι κοντρολάρανε οι Ίνκα τον ντόπιο πληθυσμό. Αποθηκεύοντας σπόρους και φαΐ σε ψηλά ευάερα σημεία, σαν ψυγεία, και τα προμήθευαν σε εποχές με λίγη παραγωγή, σε ξηρασίες.”
“Κοίτα καλύτερα αυτόν τον βράχο δίπλα στις κόλκες. Τι βλέπεις;” “Ένα πρόσωπο!”, του απαντάω. Μάλλον κουφάθηκε με την απάντηση γιατί περίμενε να του πω “τίποτα”. “Σωστά! Είναι το πρόσωπο του Ίνκα. Ο βράχος είναι ιερός βράχος. Άπου.”
Ικανοποιημένος με την επαγγελματική ξενάγηση τον χαιρετώ και κατεβαίνω στο χαμηλότερο επίπεδο όπου βόσκουν μερικά αλπάκα. Μια κρήνη μου τραβάει την προσοχή με την συμμετρία της. “Τα λουτρά της παρθένας κόρης του Ίνκα αυτοκράτορα.” μου είχε πει ο ξεναγός. “Στα φεστιβάλ των Ίνκα η νεαρή κόρη του Ίνκα συμβόλιζε την μη γονιμοποιημένη γη, ενώ η γηραιότερη γυναίκα του χωριού την Πατσαμάμα, την μητέρα του κόσμου.”. Κοίταζα γύρω μου τα σημεία που γινόντουσαν οι χοροί και οι προσφορές στους θεούς. Το γεγονός ότι βρίσκεται κατοικημένο χωριό δίπλα σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι ακόμα σε εκείνες τις εποχές. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.
Ο ταξιτζής που προσφέρθηκε να με πάει στα αλατωρυχία του Μάρας ήξερε Αγγλικά. Με ρώτησε που είχα πάει και άρχισε να μου λέει για τις διάφορες περιοχές του Περού. Ευκαιρία να λύσω μερικές απορίες, για καυτά θέματα όπως η γλώσσα, τα ποτά και οι γυναίκες!
“Στο Χουανκάγιο οι ντόπιοι μιλούσαν μια άλλη γλώσσα που την λέγαν Γουάνκα. Τι σχέση έχει με τα Κέτσουα;”
“Έχει σχέση με τα Κέτσουα αλλά είναι πολύ διαφορετική γλώσσα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα ο ένας τον άλλο στις γλώσσες μας”, λέει.
“Στο Χουακάγιο δοκίμασα ένα αλκοολικό ποτό που λεγόταν τσίτσα. Εδώ βρίσκω μόνο την τσίτσα μοράδα που δεν έχει αλκοολ.”
“Κι εδώ θα βρεις τσίτσα, στα κατάλληλα μέρη. Τα σπίτια που παράγουν τσίτσα έχουν μια σημαία κρεμασμένη από ένα κοντάρι στο παράθυρο. Συνήθως κόκκινη και μπλε.”
“Και το πιο σημαντικό. Σε ποια περιοχή βρίσκεις τις ομορφότερες Περουβιανές;”
“Στο Ικίτος. Εκεί οι γυναίκες είναι άλλο πράγμα, εξωτικές ομορφιές της ζούγκλας, βάζουν κάτω όλες τις δικές μας.”
Το τοπίο γίνεται έρημο με υποψία ότι βρίσκεσαι στην επιφάνεια του Άρη. Με την διαφορά ότι εδώ περίεργα ντυμένοι στις άκρες θα σου κάνουν οτοστόπ. Σε μια στροφή βλέπουμε τα σαλινέρας, δηλαδή τις γούβες που μαζεύουν το αλάτι.
Πάμε μαζί μια βόλτα, παρατηρώντας τα πανέμορφα χρώματα που έχουν βαφτεί οι βράχοι από τα άλατα της πηγής. Σε κάθε μία από τις 3000 γούβες το νερό στεγνώνει από τον ήλιο και οι ντόποι το μαζεύουν από την εποχή των Ίνκα. Τώρα το πουλάνε και στους τουρίστες.
Ζήτησα από το ταξί να με αφήσει στο Τσιντσέρο, το παραδοσιακό χωριό δίπλα στα σαλινέρας. Η ώρα είχε περάσει γρήγορα. Και δεν είχα δει ούτε το Πίσακ. Χώρια που είχα υποσχεθεί στις κοπέλες το βράδυ δραστηριότητα. Τι κάνουμε;
Μια βασίλισσα Ίνκα.
Το οχυρό από χαμηλά.
Ο ξεναγός είχε όρεξη να με φωτογραφίζει οπότε ευκαιρία για μερικά αναμνηστικά με τους τοίχους.
Οι προεξοχές. Προσέξτε πόσες γωνίες έχουν οι βράχοι.
Ο δρόμος με τις 10 εσοχές και την πύλη.
Ο ναός του ήλιου και η θέα στις 3 κοιλάδες:
Ο μεγαλιθικός ναός του Ήλιου. Προσέξτε την σκαλισμένη λεπτομέρεια περίπου στο κέντρο.
Άντε να ανεβάσεις τους βράχους εδώ πάνω.
Το Ογιάντα με την ωραία ρυμοτομία. Στο αριστερό βουνό διακρίνονται στο κέντρο οι Κόλκες και ακριβώς αριστερά από τις κόλκες είναι το πρόσωπο του συνοφρυωμένου Ίνκα να κοιτάζει αριστερά. Το βλέπετε;
Καλλιέργειες...
Πραγματικά χορτοκοπτικά:
Η βρύση της παρθένας.
Διασχίζοντας το Ογιάντα με το ταξί:
Στις απόκοσμες περιοχές πριν τα σαλινέρας:
Τα σαλινέρας.
Last edited by a moderator:
