interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.207
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Κούσκο
Η δραστηριότητα που διάλεξα ήταν κάτι που διάβασα στο Λόνλι Πλάνετ και με είχε ιντριγκάρει. Αστροπαρατήρηση. Διαφορετικός ουρανός στο Νότιο ημισφαίριο και βέβαια διαφορετικοί συμβολισμοί που έδιναν στους αστερισμούς οι αρχαίοι Περουβιανοί. Έπρεπε όμως να ξεχάσω τις εντυπωσιακές αναβαθμίδες του Πίσακ και να πάρω ένα κόμπι γιατί η δραστηριότητα ξεκινούσε σύντομα, στις 17:40 από την πλατεία Κουσιπάτα του Κούσκο. Ούτε το Τσιντσέρο δεν πρόλαβα να δω καλά – μεγάλο φάουλ, αλλά τι να κάνεις;
Από την πλατεία Κουσιπάτα μας ανέβασαν με βανάκια σε ένα λόφο και μας κάθισαν σε μία αίθουσα όπου μια κοπέλα μας παρουσίασε σλάιντς με τον συσχετισμό αρχαίων θρησκειών και αστερισμών – από το Στοουν Χεντζ μέχρι το Μάτσου Πίτσου. Μετά προέβαλε στην οροφή τους αστερισμούς του Ν. Ημισφαιρίου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι αστερισμοί που δεν βλέπουμε στο δικό μας Ημισφαίριο (εκτός αν λεγόμαστε @Defkalion). Όπως για παράδειγμα ο Σταυρός του Νότου, που χρησιμοποιούν ναυτικοί για προσανατολισμό. Άλλος σελέμπριτι αστερισμός είναι το κοντινότερο σε εμάς ηλιακό σύστημα και κοντινότερος πλανήτης, στον αστερισμό του Κενταύρου.
“To Κένταυρος ακούγεται ύποπτα Αρχαιοελληνικό για να βρίσκεται στο Ν. Ημισφαίριο.“
“Είναι Αρχαιοελληνικό. Όμως η μετάπτωση του άξονα της Γης τον έκανε ορατό μετά την κλασική αρχαιότητα μόνο στο Νότιο Ημισφαίριο.”
Δηλαδή, σκέφτηκα, οι παλιοί θαλασσοπόροι ανακάλυπταν εκτός από χαμένους πολιτισμούς και χαμένους αστερισμούς!
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι “σκοτεινοί αστερισμοί”, όπως τους ονόμαζαν οι Ίνκα. Οι Ίνκα θεωρούσαν τον Γαλαξία μας ως το καθρέφτισμα του ποταμού Ουρουμπάμπα στον ουρανό. Επειδή ο γαλαξίας στο Ν. Ημισφαίριο βρίσκεται πιο ψηλά στον ουρανό, λεπτομέρειες όπως οι μαύρες κηλίδες είναι πιο εμφανείς. Οι Ίνκα έβλεπαν λοιπόν σε αυτές τις σκοτεινές περιοχές σχήματα ζώων, όπως αλεπούδες, πέρδικες, βατράχια και την μαμά λάμα και το παιδί που βυζαίνει.
“Άλλοι βλέπουν ένα λάμα που κατουράει”, αστειεύτηκε η κοπέλα. “Αλλά οι Ίνκα παίρνανε τον ουρανό στα σοβαρά γιατί τους βοηθούσε να προβλέψουν φαινόμενα όπως τα Ελ Νίνιο”.
Μετά την ατμοσφαιρική παρουσίαση, μας περίμενε ένας κύριος με ασπρισμένα μαλλιά έξω, όπου ρύθμιζε τα τηλεσκόπια του. “Είναι οικογενειακή επιχείρηση”, μας λέει η κοπέλα. “Ο θείος και δυο ανίψια”. Πήραμε σειρά και ευλαβικά αρχίσαμε να κοιτάμε ό,τι μας έδειχνε ο κύριος με μεγάλο ζήλο. Σχεδόν ξεχάσαμε ακόμα και το διαπεραστικό κρύο.
Στον γυρισμό η Μπάρμπαρα αποφάσισε να κάνει το αποχαιρετιστήριο τραπέζι. Η μαμά και η κόρη ήταν πολύ ευχαριστημένες. Είχανε μοιράσει τις μέρες τους μεταξύ του Κούσκο και του χωριού Κάλκα, που η Μπάρμπαρα γνώριζε από το προηγούμενο ταξίδι στο Περού. Είχανε περάσει μία μέρα στην αγορά και τα αρχαία του Πίσακ και βέβαια η Άλισον είδε για πρώτη φορά το Ογιάντα και το Μάτσου Πίτσου. Το μόνο αρνητικό που βρήκε ήταν οι διαφημιστικές ταμπέλες δίπλα στους δρόμους με τα πολύ λιτά ντυμένα μοντέλα (βασικά γυμνούς κ%λους) που βρήκε ολίγον “σεξιστικές”. Μετά το Περού θα γυρνούσαν στην πατρίδα τους, το Όρεγκον. Ερημιές, σκοτεινοί ουρανοί και τα σπίτια σε απόσταση χιλιόμετρων από μέχρι το επόμενο – και τα κορίτσια είχαν να πούν μερικές ανατριχιαστικές ιστορίες για περίεργους ταξιδιώτες που τους χτυπούσαν την πόρτα το βράδυ. Ανταλλάξαμε διευθύνσεις και υποσχέθηκα ότι θα τις επισκεφθώ όταν βρεθώ τα μέρη τους - το ίδιο και αυτές.
---
Το επόμενο πρωί η Λεωφόρος του Ήλιου ήταν γεμάτη με κόσμο με στολές και πλακάτ που έκαναν παρέλαση. Θυμάμαι τον Σαμ να μας λέει ότι αυτόν τον καιρό ήταν η Τουριστική εβδομάδα, όπου οι γλεντάνε οι εργαζόμενοι στα τουριστικά επαγγέλματα. Δεν μπόρεσα όμως να επιβεβαιώσω ότι η παρέλαση σχετιζόταν με αυτό.
Το τελευταίο αξιοθέατο που άφησα στο Κούσκο ήταν ο Ναός του Ήλιου. Η Κορικάντσα, ή “Χρυσή Αυλή” στα Κέτσουα. Η Χρυσή Αυλή λέγεται ότι περιείχε ένα μεγάλο χωράφι με καλαμπόκια, βοσκούς σε πραγματικό μέγεθος, λάμα, πούμα, ινδικά χοιρίδια, πίθηκους, πουλιά, πεταλούδες, έντομα. Όλα από χρυσάφι. Όταν οι Σπανιόλοι αντίκρισαν τον ναό τον περιγράψανε ως “μυθικό πέρα από κάθε φαντασία”. Η φαντασία των Σπανιόλων βέβαια είχε ως επόμενο βήμα το λιώσιμο των αντικειμένων για την δημιουργία πλακών χρυσού. Και δεν τους έφτανε αυτό. Ισοπεδώσανε τον ίδιο τον Ινκαϊκό ναό για να χτίσουν ένα Καθεδρικό ναό.
Μπαίνω λοιπόν στον Καθεδρικό και Μοναστήρι του Αγίου Δομίνικου, για να δω ό,τι διασώθηκε. Στις επεξηγητικές πινακίδες αναφέρεται ότι ο ίδιος ο καθεδρικός είχε ισοπεδωθεί από ένα σεισμό – ο σεισιχθων Πατσακούτι είχε πάρει την εκδίκησή του! Οι τοίχοι των Ίνκα όμως βρίσκονται ακόμα εκεί, ανέπαφοι. Εδώ η αρχιτεκτονική είναι πιο αυστηρή με τραπεζοειδείς πλάκες σε απόλυτη συμμετρία και εφαρμογή μεταξύ τους. Χαρακτηριστική η ευθυγράμμιση των παραθύρων κοιτώντας μέσα από το πρώτο από αυτά. Αν γυρνούσαμε νοητά στην εποχή του Πατσακούτι την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, θα βλέπαμε τον ήλιο να μπαίνει από τα ευθυγραμμισμένα παράθυρα και να ανακλάται σε τοίχους καλυμμένους με φλούδες χρυσού (ο “ιδρώτας του ήλιου”) φωτίζοντας τον αυτοκράτορα. Στις εσοχές των τοίχων βρίσκονταν οι μούμιες των προγόνων του. Ο Ίνκα γονατιστός προσεύχεται στο χρυσό είδωλο Πουντσάο που αντιπροσώπευε τον θεό Ήλιο. Οι υπήκοοι του Ίνκα δουλεύαν στα χωράφια τους πιστεύοντας ότι όλα θα πάνε καλά.
Με αυτή την αντιφατική εικόνα στο μυαλό - από την μία η αιώνια τάξη που επέβαλε ο Ίνκα, από την άλλη η απλήστία των Ισπανών - κατευθύνθηκα στο αεροδρόμιο, όπου ξόδεψα τις τελευταίες στιγμές ξεφυλλίζοντας “το έπος”:
“[Μετά την άφιξη των Σπανιόλων], ο ήλιος, τα ουράνια σώματα, οι ζωντανοί βράχοι, οι κορυφές, οι μούμιες των προγόνων, συνεχίζονταν να λατρεύονται στο τελευταίο καταφύγιο των Ίνκα, την μυστηριώδη Βιλκαμπάμπα. Αλλά ο κύριος θεός που πιστεύανε ήταν το Πουντσάο, που αντιπροσωπεύει την μέρα. Συμβολίζει την στιγμή που σκάει το πρώτο φως, οι πρώτες αχτίδες του ήλιου βγαίνουν πάνω από τον ορίζοντα – μια στιγμή αγνής ομορφιάς στον καθαρό ουρανό των άνω Άνδεων. Οι ακόλουθοι του τελευταίου Ίνκα είχαν καταφέρει να γλιτώσουν το Πουντσάο από τα χέρια των Σπανίόλων όταν αυτοί μπήκαν στην Κορικάντσα. Μέσα στο Πουντσάο πιστεύεται ότι υπήρχε ένα χρυσό κύπελο με μια σκόνη, φτιαγμένη από τις καρδιές των νεκρών Ίνκα. Και τώρα από το είδωλο του ήλιου, κρυμμένο στα απώτερα έγκατα της ζούγκλας, απέρρεαν οι νόμοι της θρησκείας σε όλο το βασίλειο, κρατώντας το παράλληλα με αυτό των Ισπανών, αυτό το λεγόμενο Βασίλειο των Νέο-Ίνκα, ακόμα ζωντανό...."
Αλλά αυτή είναι μια ιστορία για την επόμενη φορά.
Παρέλαση στην Λεωφόρο του Ήλιου προς την κεντρική πλατεία του Κούσκο.
Παλιά φωτογραφία του μοναστηριού, πιθανότατα πριν τον σεισμό, αφού φαίνονται πολλά οικήματα που δεν υπάρχουν σήμερα.
Τα λέγκο των Ίνκα.
Ο τόιχος του Ναού των Ίνκα μέσα στο Χριστιανικό μοναστήρι.
Αυστηρότητα, που δείχνει την σημασία του Ναού του Ήλιου ως το κέντρο της Αυτοκρατορίας.
Μία από τις χρυσές πλάκες του ναού, με εμφανείς αστρολογικούς συμβολισμούς.
Στην Κορικάντσα υπάρχει και ένας ωραίος χάρτης των σκοτεινών αστερισμών των Ίνκα που αναφέρθηκαν στην ιστορία.
Πηγή: https://www.peruforless.com/blog/ancient-astronomy-looking-sky-eyes-inca/
Πηγή: https://futurism.com/the-dark-constellations-of-the-incas
Η δραστηριότητα που διάλεξα ήταν κάτι που διάβασα στο Λόνλι Πλάνετ και με είχε ιντριγκάρει. Αστροπαρατήρηση. Διαφορετικός ουρανός στο Νότιο ημισφαίριο και βέβαια διαφορετικοί συμβολισμοί που έδιναν στους αστερισμούς οι αρχαίοι Περουβιανοί. Έπρεπε όμως να ξεχάσω τις εντυπωσιακές αναβαθμίδες του Πίσακ και να πάρω ένα κόμπι γιατί η δραστηριότητα ξεκινούσε σύντομα, στις 17:40 από την πλατεία Κουσιπάτα του Κούσκο. Ούτε το Τσιντσέρο δεν πρόλαβα να δω καλά – μεγάλο φάουλ, αλλά τι να κάνεις;
Από την πλατεία Κουσιπάτα μας ανέβασαν με βανάκια σε ένα λόφο και μας κάθισαν σε μία αίθουσα όπου μια κοπέλα μας παρουσίασε σλάιντς με τον συσχετισμό αρχαίων θρησκειών και αστερισμών – από το Στοουν Χεντζ μέχρι το Μάτσου Πίτσου. Μετά προέβαλε στην οροφή τους αστερισμούς του Ν. Ημισφαιρίου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι αστερισμοί που δεν βλέπουμε στο δικό μας Ημισφαίριο (εκτός αν λεγόμαστε @Defkalion). Όπως για παράδειγμα ο Σταυρός του Νότου, που χρησιμοποιούν ναυτικοί για προσανατολισμό. Άλλος σελέμπριτι αστερισμός είναι το κοντινότερο σε εμάς ηλιακό σύστημα και κοντινότερος πλανήτης, στον αστερισμό του Κενταύρου.
“To Κένταυρος ακούγεται ύποπτα Αρχαιοελληνικό για να βρίσκεται στο Ν. Ημισφαίριο.“
“Είναι Αρχαιοελληνικό. Όμως η μετάπτωση του άξονα της Γης τον έκανε ορατό μετά την κλασική αρχαιότητα μόνο στο Νότιο Ημισφαίριο.”
Δηλαδή, σκέφτηκα, οι παλιοί θαλασσοπόροι ανακάλυπταν εκτός από χαμένους πολιτισμούς και χαμένους αστερισμούς!
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι “σκοτεινοί αστερισμοί”, όπως τους ονόμαζαν οι Ίνκα. Οι Ίνκα θεωρούσαν τον Γαλαξία μας ως το καθρέφτισμα του ποταμού Ουρουμπάμπα στον ουρανό. Επειδή ο γαλαξίας στο Ν. Ημισφαίριο βρίσκεται πιο ψηλά στον ουρανό, λεπτομέρειες όπως οι μαύρες κηλίδες είναι πιο εμφανείς. Οι Ίνκα έβλεπαν λοιπόν σε αυτές τις σκοτεινές περιοχές σχήματα ζώων, όπως αλεπούδες, πέρδικες, βατράχια και την μαμά λάμα και το παιδί που βυζαίνει.
“Άλλοι βλέπουν ένα λάμα που κατουράει”, αστειεύτηκε η κοπέλα. “Αλλά οι Ίνκα παίρνανε τον ουρανό στα σοβαρά γιατί τους βοηθούσε να προβλέψουν φαινόμενα όπως τα Ελ Νίνιο”.
Μετά την ατμοσφαιρική παρουσίαση, μας περίμενε ένας κύριος με ασπρισμένα μαλλιά έξω, όπου ρύθμιζε τα τηλεσκόπια του. “Είναι οικογενειακή επιχείρηση”, μας λέει η κοπέλα. “Ο θείος και δυο ανίψια”. Πήραμε σειρά και ευλαβικά αρχίσαμε να κοιτάμε ό,τι μας έδειχνε ο κύριος με μεγάλο ζήλο. Σχεδόν ξεχάσαμε ακόμα και το διαπεραστικό κρύο.
Στον γυρισμό η Μπάρμπαρα αποφάσισε να κάνει το αποχαιρετιστήριο τραπέζι. Η μαμά και η κόρη ήταν πολύ ευχαριστημένες. Είχανε μοιράσει τις μέρες τους μεταξύ του Κούσκο και του χωριού Κάλκα, που η Μπάρμπαρα γνώριζε από το προηγούμενο ταξίδι στο Περού. Είχανε περάσει μία μέρα στην αγορά και τα αρχαία του Πίσακ και βέβαια η Άλισον είδε για πρώτη φορά το Ογιάντα και το Μάτσου Πίτσου. Το μόνο αρνητικό που βρήκε ήταν οι διαφημιστικές ταμπέλες δίπλα στους δρόμους με τα πολύ λιτά ντυμένα μοντέλα (βασικά γυμνούς κ%λους) που βρήκε ολίγον “σεξιστικές”. Μετά το Περού θα γυρνούσαν στην πατρίδα τους, το Όρεγκον. Ερημιές, σκοτεινοί ουρανοί και τα σπίτια σε απόσταση χιλιόμετρων από μέχρι το επόμενο – και τα κορίτσια είχαν να πούν μερικές ανατριχιαστικές ιστορίες για περίεργους ταξιδιώτες που τους χτυπούσαν την πόρτα το βράδυ. Ανταλλάξαμε διευθύνσεις και υποσχέθηκα ότι θα τις επισκεφθώ όταν βρεθώ τα μέρη τους - το ίδιο και αυτές.
---
Το επόμενο πρωί η Λεωφόρος του Ήλιου ήταν γεμάτη με κόσμο με στολές και πλακάτ που έκαναν παρέλαση. Θυμάμαι τον Σαμ να μας λέει ότι αυτόν τον καιρό ήταν η Τουριστική εβδομάδα, όπου οι γλεντάνε οι εργαζόμενοι στα τουριστικά επαγγέλματα. Δεν μπόρεσα όμως να επιβεβαιώσω ότι η παρέλαση σχετιζόταν με αυτό.
Το τελευταίο αξιοθέατο που άφησα στο Κούσκο ήταν ο Ναός του Ήλιου. Η Κορικάντσα, ή “Χρυσή Αυλή” στα Κέτσουα. Η Χρυσή Αυλή λέγεται ότι περιείχε ένα μεγάλο χωράφι με καλαμπόκια, βοσκούς σε πραγματικό μέγεθος, λάμα, πούμα, ινδικά χοιρίδια, πίθηκους, πουλιά, πεταλούδες, έντομα. Όλα από χρυσάφι. Όταν οι Σπανιόλοι αντίκρισαν τον ναό τον περιγράψανε ως “μυθικό πέρα από κάθε φαντασία”. Η φαντασία των Σπανιόλων βέβαια είχε ως επόμενο βήμα το λιώσιμο των αντικειμένων για την δημιουργία πλακών χρυσού. Και δεν τους έφτανε αυτό. Ισοπεδώσανε τον ίδιο τον Ινκαϊκό ναό για να χτίσουν ένα Καθεδρικό ναό.
Μπαίνω λοιπόν στον Καθεδρικό και Μοναστήρι του Αγίου Δομίνικου, για να δω ό,τι διασώθηκε. Στις επεξηγητικές πινακίδες αναφέρεται ότι ο ίδιος ο καθεδρικός είχε ισοπεδωθεί από ένα σεισμό – ο σεισιχθων Πατσακούτι είχε πάρει την εκδίκησή του! Οι τοίχοι των Ίνκα όμως βρίσκονται ακόμα εκεί, ανέπαφοι. Εδώ η αρχιτεκτονική είναι πιο αυστηρή με τραπεζοειδείς πλάκες σε απόλυτη συμμετρία και εφαρμογή μεταξύ τους. Χαρακτηριστική η ευθυγράμμιση των παραθύρων κοιτώντας μέσα από το πρώτο από αυτά. Αν γυρνούσαμε νοητά στην εποχή του Πατσακούτι την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, θα βλέπαμε τον ήλιο να μπαίνει από τα ευθυγραμμισμένα παράθυρα και να ανακλάται σε τοίχους καλυμμένους με φλούδες χρυσού (ο “ιδρώτας του ήλιου”) φωτίζοντας τον αυτοκράτορα. Στις εσοχές των τοίχων βρίσκονταν οι μούμιες των προγόνων του. Ο Ίνκα γονατιστός προσεύχεται στο χρυσό είδωλο Πουντσάο που αντιπροσώπευε τον θεό Ήλιο. Οι υπήκοοι του Ίνκα δουλεύαν στα χωράφια τους πιστεύοντας ότι όλα θα πάνε καλά.
Με αυτή την αντιφατική εικόνα στο μυαλό - από την μία η αιώνια τάξη που επέβαλε ο Ίνκα, από την άλλη η απλήστία των Ισπανών - κατευθύνθηκα στο αεροδρόμιο, όπου ξόδεψα τις τελευταίες στιγμές ξεφυλλίζοντας “το έπος”:
“[Μετά την άφιξη των Σπανιόλων], ο ήλιος, τα ουράνια σώματα, οι ζωντανοί βράχοι, οι κορυφές, οι μούμιες των προγόνων, συνεχίζονταν να λατρεύονται στο τελευταίο καταφύγιο των Ίνκα, την μυστηριώδη Βιλκαμπάμπα. Αλλά ο κύριος θεός που πιστεύανε ήταν το Πουντσάο, που αντιπροσωπεύει την μέρα. Συμβολίζει την στιγμή που σκάει το πρώτο φως, οι πρώτες αχτίδες του ήλιου βγαίνουν πάνω από τον ορίζοντα – μια στιγμή αγνής ομορφιάς στον καθαρό ουρανό των άνω Άνδεων. Οι ακόλουθοι του τελευταίου Ίνκα είχαν καταφέρει να γλιτώσουν το Πουντσάο από τα χέρια των Σπανίόλων όταν αυτοί μπήκαν στην Κορικάντσα. Μέσα στο Πουντσάο πιστεύεται ότι υπήρχε ένα χρυσό κύπελο με μια σκόνη, φτιαγμένη από τις καρδιές των νεκρών Ίνκα. Και τώρα από το είδωλο του ήλιου, κρυμμένο στα απώτερα έγκατα της ζούγκλας, απέρρεαν οι νόμοι της θρησκείας σε όλο το βασίλειο, κρατώντας το παράλληλα με αυτό των Ισπανών, αυτό το λεγόμενο Βασίλειο των Νέο-Ίνκα, ακόμα ζωντανό...."
Αλλά αυτή είναι μια ιστορία για την επόμενη φορά.
Παρέλαση στην Λεωφόρο του Ήλιου προς την κεντρική πλατεία του Κούσκο.
Παλιά φωτογραφία του μοναστηριού, πιθανότατα πριν τον σεισμό, αφού φαίνονται πολλά οικήματα που δεν υπάρχουν σήμερα.
Τα λέγκο των Ίνκα.
Ο τόιχος του Ναού των Ίνκα μέσα στο Χριστιανικό μοναστήρι.
Αυστηρότητα, που δείχνει την σημασία του Ναού του Ήλιου ως το κέντρο της Αυτοκρατορίας.
Μία από τις χρυσές πλάκες του ναού, με εμφανείς αστρολογικούς συμβολισμούς.
Στην Κορικάντσα υπάρχει και ένας ωραίος χάρτης των σκοτεινών αστερισμών των Ίνκα που αναφέρθηκαν στην ιστορία.
Πηγή: https://www.peruforless.com/blog/ancient-astronomy-looking-sky-eyes-inca/
Πηγή: https://futurism.com/the-dark-constellations-of-the-incas
Last edited by a moderator:
