Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.503
- Likes
- 31.411
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Η Παρασκευή 29/7 ξεκίνησε με ένα πλούσιο πρωινό, το οποίο θα μας γέμιζε ενέργεια και δύναμη για να βγάλουμε εις πέρας, το επίσης πλούσιο και απαιτητικό πρόγραμμα της ημέρας, το οποίο περιλάμβανε πολύ πεζοπορία κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο στο νοτιοανατολικό κομμάτι του νησιού, για να δούμε μερικά από τα ομορφότερα και πιο πολυφωτογραφημένα αξιοθέατα και τοπία του Capri.
Οι οδηγίες του ξενοδόχου υπήρξαν πολύτιμη προσφορά για αυτό το εγχείρημα καθώς μας γλίτωσαν από άδικη ταλαιπωρία και κούραση. Μας συμβούλεψε λοιπόν, να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από τη Via le Botteghe και όχι από τη Via Tragara, καθώς έτσι θα είχαμε να κατέβουμε τα εκατοντάδες σκαλιά, που θα συναντούσαμε σε κάποιο σημείο της διαδρομής μας και όχι να τα ανέβουμε. Τη Via le Bottege διαδέχεται η Via Fuorlovado και αυτήν η Via Croce και τελικά μπήκαμε στη Via Matermania ένα καταπληκτικό πλακόστρωτο δρομάκι, που διατρέχει το βουνό και περνάει από τα ωραιότερα σπίτια, ξενοδοχεία και αρχοντικά του νησιού.
Φτάσαμε μετά από λίγη ώρα, στο απομονωμένο καφέ-εστιατόριο Le Grottelle, το οποίο είναι χωμένο μέσα στα θεόρατα πεύκα και τους απόκρημνους βράχους και αποτελεί όαση δροσιάς και ξεκούρασης λίγο πριν το Arco Naturale. Παίρνοντας το κατηφορικό δρομάκι, αριστερά του καφέ, σε λίγα μόλις λεπτά, αντικρίσαμε ένα έργο τέχνης της φύσης, δηλαδή μια μεγάλη καμάρα, ύψους 18 μέτρων, μέσα από την οποία θαυμάσαμε την απέραντη θάλασσα που βρίσκεται εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα. Παλιά το Arco Naturale ήταν σπηλιά, η οροφή της οποίας κατέρρευσε για να δημιουργηθεί αυτό το παράξενο γλυπτό. Σήμερα γίνονται έργα στον βράχο, ο οποίος είναι ντυμένος με σκαλωσιές, για την προστασία και διατήρησή του, στο πέρασμα του χρόνου.
Επιστρέψαμε πίσω στο καφέ για να πάρουμε το άλλο μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στη Via Pizzolungo, μέσα από μια ακόμα μαγευτικότερη διαδρομή. Από εδώ λοιπόν ξεκίνησαν τα εκατοντάδες σκαλιά για τα οποία μας είχε προετοιμάσει ο ξενοδόχος! Κατεβαίναμε και ξανακατεβαίναμε, δίχως τέλος σκαλιά, έχοντας την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε άλλο μέρος, μακριά από τον κόσμο, όπου εδώ πρωταγωνιστές ήταν οι απότομοι βράχοι, τα πυκνά δάση, οι σπηλιές και φυσικά η απέραντη καταγάλανη θάλασσα. Περπατούσαμε ανάμεσα από χιλιάδες κορμούς δέντρων, οι οποίοι έκρυβαν τον ήλιο, δημιουργώντας μοναδική δροσιά, για τους τολμηρούς περιπατητές αυτού του μοναδικού τοπίου! Κάποια στιγμή φτάσαμε έξω από την είσοδο μιας μεγάλης σπηλιάς, της Grotta di Matermania, που βρίσκεται κοντά στα 180 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, με ύψος 10 μέτρα και πλάτος 20 περίπου μέτρα.
Συνεχίσαμε την πορεία μας στο στενό μονοπάτι που ακολουθεί το ανάγλυφο της ακτογραμμής και βρεθήκαμε πάνω από τον κάβο Massulo, όπου δεσπόζει ένα ακόμα αξιοθέατο, το περίφημο κόκκινο σπίτι του Κούρτσιο Μαλαπάρτε, ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της Ιταλικής μοντέρνας αρχιτεκτονικής, που έχτισε εκεί ο ίδιος, με τη βοήθεια τοπικού τεχνίτη. Εδώ ο Jean Luc Godard γύρισε ταινία το 1963. Η βίλα στέκεται 32 μέτρα πάνω από τα κύματα με θέα όλο τον κόλπο του Σαλέρνο και έχει πρόσβαση κυρίως από τη θάλασσα. Εγκαταλείφθηκε μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη, υπέστη βανδαλισμούς και υπέφερε από τα στοιχεία της φύσης για πολλά χρόνια, ενώ η πρώτη σοβαρή ανακαίνιση ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Δωρήθηκε στο ίδρυμα Giorgio Ronchi και χρησιμοποιείται για διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Αφήνοντας πίσω μας τη βίλα και τη Via Pizzolungo μπήκαμε πλέον στη Via Tragara, έναν ήσυχο δρόμο που μας γυρίζει πίσω στη Ρωμαϊκή εποχή και χαρακτηρίζεται από την άπλετη θέα που προσφέρει στους τεράστιους και διάσημους, τρίδυμους βράχους Faraglioni. Εδώ συναντήσαμε ένα ακόμη μπαλκόνι που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τη θάλασσα, άριστο παρατηρητήριο του συμπλέγματος των τριών κατακόρυφων βράχων, που μοιάζουν να αναδύονται μέσα από τα βαθιά καταγάλανα νερά της Τυρρηνικής θάλασσας.
Ο πρώτος βράχος είναι ο μεγαλύτερος, με ύψος 111 μέτρα και επικοινωνεί με τη στεριά με έναν ισθμό, στον οποίο είδαμε κόσμο να κάνει μπάνιο. Ο δεύτερος είναι ο μικρότερος με ύψος 81 μέτρα και ο τρίτος φτάνει τα 105 μέτρα. Ο δεύτερος βράχος είναι ο εντυπωσιακότερος λόγω της τεράστιας οπής που έχει στη βάση του, μέσα από την οποία διέρχονται τα σκάφη που ολημερίς οργώνουν τη θάλασσα.
Μείναμε αρκετή ώρα κάτω από τον καυτό ήλιο, να θαυμάζουμε το ανεπανάληπτο αυτό θέαμα και συνεχίσαμε να διανύουμε τη Via Tragara πλησιάζοντας όλο και περισσότερο πλέον στην πόλη. Αυτός ο δρόμος συνέχισε να μας εκπλήσσει ολοένα και περισσότερο, καθώς πολύχρωμα λουλούδια, όμορφα δέντρα, κήποι με τεράστιους κάκτους, βουκαμβίλιες που κάλυπταν ολόκληρους τοίχους, κουκλίστικα ξενοδοχεία που ξεπετάγονταν μέσα από τεράστιους θάμνους, βεράντες κρεμασμένες πάνω από τους γκρεμούς, όλα βρίσκονταν σε μια αρμονία που ήταν αδύνατον να εντοπίσεις κάτι κακόγουστο ή παράταιρο. Εικόνες μαγευτικές ξετυλίγονταν σε κάθε μας βήμα και μας συνόδεψαν μέχρι τον επόμενο προορισμό μας: τους κήπους του Αυγούστου!
Ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα, στο ομορφότερο σημείο του νησιού είναι οι κήποι του Αυγούστου, όπου μια πανδαισία φυτών, δέντρων και λουλουδιών ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια των επισκεπτών που συρρέουν κατά εκατοντάδες, για να θαυμάσουν ένα θέαμα απερίγραπτου κάλλους. Πληρώνοντας είσοδο 3€ και ανεβαίνοντας μερικά σκαλάκια βρεθήκαμε σε ένα υπέροχο μπαλκόνι, πάνω από τον γκρεμό, με καταπληκτική θέα στους βράχους Faraglioni στα αριστερά μας, ενώ δεξιά μας είχαμε μια πανοραμική άποψη της Marina Piccola. Χαμηλώσαμε το βλέμμα μας και μείναμε εκστασιασμένοι, καθώς κάτω από τα πόδια μας κρέμεται κυριολεκτικά στο χάος, ένα λιθόστρωτο δρομάκι που είναι σκαλισμένο στον απότομο βράχο. Είναι η διάσημη Via Krupp, ένας φιδογυριστός δρόμος, με διαδοχικές φουρκέτες και προστατευτικά πεζούλια που κατρακυλάει στο κενό ενώνοντας το Capri με τη Marina Piccola. Φυσικά και ήταν στα σχέδιά μας να τον κατέβουμε μέχρι κάτω, στο μικρό λιμανάκι, αλλά δυστυχώς αυτή η επιθυμία μας δε θα γινόταν πραγματικότητα καθώς ο δρόμος ήταν κλειστός στο κοινό, εδώ και δύο χρόνια, λόγω έργων συντήρησης.
Συνεπαρμένοι και συνάμα συγκλονισμένοι από τις πανέμορφες εικόνες πήραμε τον δρόμο του γυρισμού προς την Piazzetta, αφού πρώτα δροσιστήκαμε με φρέσκια λεμονάδα από την καντίνα στη Via Matteoti.
Θέλαμε να κάνουμε μια ακόμη επανάληψη, της χθεσινοβραδινής μας βόλτας, στην καρδιά της πόλης πριν την αποχαιρετήσουμε με το τελευταίο πλοίο των 7:45 και ιδού το αποτέλεσμα!
Ένα από τα πολλά καταστήματα που συναντάς στο Capri, αλλά και σε όλα τα χωριά της Ακτής Αμάλφι με χειροποίητα σανδάλια.
Είχαμε καμιά ώρα και παραπάνω χρόνο ακόμη, μέχρι να πάρουμε το τελεφερίκ για να κατέβουμε στο λιμάνι, για την αναχώρησή μας και αράξαμε με panini στο χέρι, στα σκαλάκια της εκκλησίας. Εκεί έμελλε να γίνουμε μάρτυρες ενός απίστευτου γεγονότος που έλαβε χώρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και όσων έτυχε να βρίσκονται στο σημείο εκείνο!!
Να και οι καλεσμένοι
Δώστε λίγη προσοχή παρακαλώ στο καλόγουστο ομπρελίνο του κυρίου!!
Αποχαιρετήσαμε το υπέροχο Capri, το οποίο μας πρόσφερε πολλές συγκινήσεις και ανεπανάληπτες εικόνες ομορφιάς και αναχωρήσαμε για το Sorrento, όπου μας περίμενε το αυτοκίνητο για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.
Μπήκαμε για τα καλά πλέον στον πιο διάσημο αυτοκινητόδρομο, που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα, στριφογυρίζει στην άκρη των βουνών προκαλώντας ίλιγγο με τη θεαματικότητα που προσφέρει, καθώς ξεδιπλώνει μετά από κάθε στροφή του, μια παλέτα γεμάτη από φαράγγια, γέφυρες, τούνελ και πολύχρωμα χωριά βουτηγμένα στο πράσινο. Το τοπίο επιβλητικό, άγριο, απρόσιτο καθηλώνει τον ταξιδευτή και δεν του επιτρέπει ούτε για μια στιγμή να αποτραβήξει το βλέμμα του.
Μετά από 40 περίπου λεπτά μαγευτικής διαδρομής φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του πανέμορφου Pozitano, που αποτελούσε την επόμενη στάση του οδοιπορικού μας. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν πάνω στον δρόμο, σε σημείο με άπλετη θέα στη χαράδρα που αυλακώνει το χωριό και σε απόσταση περίπου 2 km από το κέντρο.
Το τοπίο ειδυλλιακό και πανέμορφο αλλά ήδη αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι εδώ υπάρχει σοβαρό θέμα με το παρκάρισμα, καθώς ο δρόμος που διατρέχει το χωριό, είναι πολύ στενός, με αυτοκίνητα σταθμευμένα σε όλο του το μήκος, εννοείται με χρέωση και χώρος πουθενά για το δικό μας αυτοκίνητο. Σταθήκαμε μόνο για λίγα λεπτά σε ένα σημείο, ίσα ίσα να κατεβάσουμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και αναγκαστικά κλείσαμε το αυτοκίνητο σε ιδιωτικό parking, με ημερήσια χρέωση 25€. Έτσι κι αλλιώς τι ήταν για μας ο ποδαρόδρομος?
Ήταν πλέον 10 το βράδυ όταν ξεμπερδέψαμε με όλα αυτά και η πείνα μας χτυπούσε καμπάνες ούτε καν καμπανάκια. Βρήκαμε ένα συμπαθητικό εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο και φάγαμε εκεί, μακαρονάδες και πίτσα, νόστιμα και σε καλές τιμές. Μας κέρασαν και limoncello στο τέλος. Το έλεγαν Saraceno D' Oro.
Επόμενη κίνηση για σήμερα επιστροφή στο ξενοδοχείο και ύπνος με αυτήν την εικόνα για καληνύχτα!
Παρασκευή 29/7: 15 χιλιόμετρα περπάτημα.
Οι οδηγίες του ξενοδόχου υπήρξαν πολύτιμη προσφορά για αυτό το εγχείρημα καθώς μας γλίτωσαν από άδικη ταλαιπωρία και κούραση. Μας συμβούλεψε λοιπόν, να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από τη Via le Botteghe και όχι από τη Via Tragara, καθώς έτσι θα είχαμε να κατέβουμε τα εκατοντάδες σκαλιά, που θα συναντούσαμε σε κάποιο σημείο της διαδρομής μας και όχι να τα ανέβουμε. Τη Via le Bottege διαδέχεται η Via Fuorlovado και αυτήν η Via Croce και τελικά μπήκαμε στη Via Matermania ένα καταπληκτικό πλακόστρωτο δρομάκι, που διατρέχει το βουνό και περνάει από τα ωραιότερα σπίτια, ξενοδοχεία και αρχοντικά του νησιού.
Φτάσαμε μετά από λίγη ώρα, στο απομονωμένο καφέ-εστιατόριο Le Grottelle, το οποίο είναι χωμένο μέσα στα θεόρατα πεύκα και τους απόκρημνους βράχους και αποτελεί όαση δροσιάς και ξεκούρασης λίγο πριν το Arco Naturale. Παίρνοντας το κατηφορικό δρομάκι, αριστερά του καφέ, σε λίγα μόλις λεπτά, αντικρίσαμε ένα έργο τέχνης της φύσης, δηλαδή μια μεγάλη καμάρα, ύψους 18 μέτρων, μέσα από την οποία θαυμάσαμε την απέραντη θάλασσα που βρίσκεται εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα. Παλιά το Arco Naturale ήταν σπηλιά, η οροφή της οποίας κατέρρευσε για να δημιουργηθεί αυτό το παράξενο γλυπτό. Σήμερα γίνονται έργα στον βράχο, ο οποίος είναι ντυμένος με σκαλωσιές, για την προστασία και διατήρησή του, στο πέρασμα του χρόνου.
Επιστρέψαμε πίσω στο καφέ για να πάρουμε το άλλο μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στη Via Pizzolungo, μέσα από μια ακόμα μαγευτικότερη διαδρομή. Από εδώ λοιπόν ξεκίνησαν τα εκατοντάδες σκαλιά για τα οποία μας είχε προετοιμάσει ο ξενοδόχος! Κατεβαίναμε και ξανακατεβαίναμε, δίχως τέλος σκαλιά, έχοντας την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε άλλο μέρος, μακριά από τον κόσμο, όπου εδώ πρωταγωνιστές ήταν οι απότομοι βράχοι, τα πυκνά δάση, οι σπηλιές και φυσικά η απέραντη καταγάλανη θάλασσα. Περπατούσαμε ανάμεσα από χιλιάδες κορμούς δέντρων, οι οποίοι έκρυβαν τον ήλιο, δημιουργώντας μοναδική δροσιά, για τους τολμηρούς περιπατητές αυτού του μοναδικού τοπίου! Κάποια στιγμή φτάσαμε έξω από την είσοδο μιας μεγάλης σπηλιάς, της Grotta di Matermania, που βρίσκεται κοντά στα 180 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, με ύψος 10 μέτρα και πλάτος 20 περίπου μέτρα.
Συνεχίσαμε την πορεία μας στο στενό μονοπάτι που ακολουθεί το ανάγλυφο της ακτογραμμής και βρεθήκαμε πάνω από τον κάβο Massulo, όπου δεσπόζει ένα ακόμα αξιοθέατο, το περίφημο κόκκινο σπίτι του Κούρτσιο Μαλαπάρτε, ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της Ιταλικής μοντέρνας αρχιτεκτονικής, που έχτισε εκεί ο ίδιος, με τη βοήθεια τοπικού τεχνίτη. Εδώ ο Jean Luc Godard γύρισε ταινία το 1963. Η βίλα στέκεται 32 μέτρα πάνω από τα κύματα με θέα όλο τον κόλπο του Σαλέρνο και έχει πρόσβαση κυρίως από τη θάλασσα. Εγκαταλείφθηκε μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη, υπέστη βανδαλισμούς και υπέφερε από τα στοιχεία της φύσης για πολλά χρόνια, ενώ η πρώτη σοβαρή ανακαίνιση ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Δωρήθηκε στο ίδρυμα Giorgio Ronchi και χρησιμοποιείται για διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Αφήνοντας πίσω μας τη βίλα και τη Via Pizzolungo μπήκαμε πλέον στη Via Tragara, έναν ήσυχο δρόμο που μας γυρίζει πίσω στη Ρωμαϊκή εποχή και χαρακτηρίζεται από την άπλετη θέα που προσφέρει στους τεράστιους και διάσημους, τρίδυμους βράχους Faraglioni. Εδώ συναντήσαμε ένα ακόμη μπαλκόνι που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τη θάλασσα, άριστο παρατηρητήριο του συμπλέγματος των τριών κατακόρυφων βράχων, που μοιάζουν να αναδύονται μέσα από τα βαθιά καταγάλανα νερά της Τυρρηνικής θάλασσας.
Ο πρώτος βράχος είναι ο μεγαλύτερος, με ύψος 111 μέτρα και επικοινωνεί με τη στεριά με έναν ισθμό, στον οποίο είδαμε κόσμο να κάνει μπάνιο. Ο δεύτερος είναι ο μικρότερος με ύψος 81 μέτρα και ο τρίτος φτάνει τα 105 μέτρα. Ο δεύτερος βράχος είναι ο εντυπωσιακότερος λόγω της τεράστιας οπής που έχει στη βάση του, μέσα από την οποία διέρχονται τα σκάφη που ολημερίς οργώνουν τη θάλασσα.
Μείναμε αρκετή ώρα κάτω από τον καυτό ήλιο, να θαυμάζουμε το ανεπανάληπτο αυτό θέαμα και συνεχίσαμε να διανύουμε τη Via Tragara πλησιάζοντας όλο και περισσότερο πλέον στην πόλη. Αυτός ο δρόμος συνέχισε να μας εκπλήσσει ολοένα και περισσότερο, καθώς πολύχρωμα λουλούδια, όμορφα δέντρα, κήποι με τεράστιους κάκτους, βουκαμβίλιες που κάλυπταν ολόκληρους τοίχους, κουκλίστικα ξενοδοχεία που ξεπετάγονταν μέσα από τεράστιους θάμνους, βεράντες κρεμασμένες πάνω από τους γκρεμούς, όλα βρίσκονταν σε μια αρμονία που ήταν αδύνατον να εντοπίσεις κάτι κακόγουστο ή παράταιρο. Εικόνες μαγευτικές ξετυλίγονταν σε κάθε μας βήμα και μας συνόδεψαν μέχρι τον επόμενο προορισμό μας: τους κήπους του Αυγούστου!
Ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα, στο ομορφότερο σημείο του νησιού είναι οι κήποι του Αυγούστου, όπου μια πανδαισία φυτών, δέντρων και λουλουδιών ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια των επισκεπτών που συρρέουν κατά εκατοντάδες, για να θαυμάσουν ένα θέαμα απερίγραπτου κάλλους. Πληρώνοντας είσοδο 3€ και ανεβαίνοντας μερικά σκαλάκια βρεθήκαμε σε ένα υπέροχο μπαλκόνι, πάνω από τον γκρεμό, με καταπληκτική θέα στους βράχους Faraglioni στα αριστερά μας, ενώ δεξιά μας είχαμε μια πανοραμική άποψη της Marina Piccola. Χαμηλώσαμε το βλέμμα μας και μείναμε εκστασιασμένοι, καθώς κάτω από τα πόδια μας κρέμεται κυριολεκτικά στο χάος, ένα λιθόστρωτο δρομάκι που είναι σκαλισμένο στον απότομο βράχο. Είναι η διάσημη Via Krupp, ένας φιδογυριστός δρόμος, με διαδοχικές φουρκέτες και προστατευτικά πεζούλια που κατρακυλάει στο κενό ενώνοντας το Capri με τη Marina Piccola. Φυσικά και ήταν στα σχέδιά μας να τον κατέβουμε μέχρι κάτω, στο μικρό λιμανάκι, αλλά δυστυχώς αυτή η επιθυμία μας δε θα γινόταν πραγματικότητα καθώς ο δρόμος ήταν κλειστός στο κοινό, εδώ και δύο χρόνια, λόγω έργων συντήρησης.
Συνεπαρμένοι και συνάμα συγκλονισμένοι από τις πανέμορφες εικόνες πήραμε τον δρόμο του γυρισμού προς την Piazzetta, αφού πρώτα δροσιστήκαμε με φρέσκια λεμονάδα από την καντίνα στη Via Matteoti.
Θέλαμε να κάνουμε μια ακόμη επανάληψη, της χθεσινοβραδινής μας βόλτας, στην καρδιά της πόλης πριν την αποχαιρετήσουμε με το τελευταίο πλοίο των 7:45 και ιδού το αποτέλεσμα!
Ένα από τα πολλά καταστήματα που συναντάς στο Capri, αλλά και σε όλα τα χωριά της Ακτής Αμάλφι με χειροποίητα σανδάλια.
Είχαμε καμιά ώρα και παραπάνω χρόνο ακόμη, μέχρι να πάρουμε το τελεφερίκ για να κατέβουμε στο λιμάνι, για την αναχώρησή μας και αράξαμε με panini στο χέρι, στα σκαλάκια της εκκλησίας. Εκεί έμελλε να γίνουμε μάρτυρες ενός απίστευτου γεγονότος που έλαβε χώρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και όσων έτυχε να βρίσκονται στο σημείο εκείνο!!
Να και οι καλεσμένοι
Δώστε λίγη προσοχή παρακαλώ στο καλόγουστο ομπρελίνο του κυρίου!!
Αποχαιρετήσαμε το υπέροχο Capri, το οποίο μας πρόσφερε πολλές συγκινήσεις και ανεπανάληπτες εικόνες ομορφιάς και αναχωρήσαμε για το Sorrento, όπου μας περίμενε το αυτοκίνητο για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.
Μπήκαμε για τα καλά πλέον στον πιο διάσημο αυτοκινητόδρομο, που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα, στριφογυρίζει στην άκρη των βουνών προκαλώντας ίλιγγο με τη θεαματικότητα που προσφέρει, καθώς ξεδιπλώνει μετά από κάθε στροφή του, μια παλέτα γεμάτη από φαράγγια, γέφυρες, τούνελ και πολύχρωμα χωριά βουτηγμένα στο πράσινο. Το τοπίο επιβλητικό, άγριο, απρόσιτο καθηλώνει τον ταξιδευτή και δεν του επιτρέπει ούτε για μια στιγμή να αποτραβήξει το βλέμμα του.
Μετά από 40 περίπου λεπτά μαγευτικής διαδρομής φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του πανέμορφου Pozitano, που αποτελούσε την επόμενη στάση του οδοιπορικού μας. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν πάνω στον δρόμο, σε σημείο με άπλετη θέα στη χαράδρα που αυλακώνει το χωριό και σε απόσταση περίπου 2 km από το κέντρο.
Το τοπίο ειδυλλιακό και πανέμορφο αλλά ήδη αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι εδώ υπάρχει σοβαρό θέμα με το παρκάρισμα, καθώς ο δρόμος που διατρέχει το χωριό, είναι πολύ στενός, με αυτοκίνητα σταθμευμένα σε όλο του το μήκος, εννοείται με χρέωση και χώρος πουθενά για το δικό μας αυτοκίνητο. Σταθήκαμε μόνο για λίγα λεπτά σε ένα σημείο, ίσα ίσα να κατεβάσουμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και αναγκαστικά κλείσαμε το αυτοκίνητο σε ιδιωτικό parking, με ημερήσια χρέωση 25€. Έτσι κι αλλιώς τι ήταν για μας ο ποδαρόδρομος?
Ήταν πλέον 10 το βράδυ όταν ξεμπερδέψαμε με όλα αυτά και η πείνα μας χτυπούσε καμπάνες ούτε καν καμπανάκια. Βρήκαμε ένα συμπαθητικό εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο και φάγαμε εκεί, μακαρονάδες και πίτσα, νόστιμα και σε καλές τιμές. Μας κέρασαν και limoncello στο τέλος. Το έλεγαν Saraceno D' Oro.
Επόμενη κίνηση για σήμερα επιστροφή στο ξενοδοχείο και ύπνος με αυτήν την εικόνα για καληνύχτα!
Παρασκευή 29/7: 15 χιλιόμετρα περπάτημα.
Last edited:
