isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ασκήσεις επι χάρτου
- Όλα ξεκίνησαν απτη Βόρεια Κορέα
- Πίσω στα θρανία
- Τασκένδη του θρύλου, του ονείρου, της κατάρρευσης
- Διπρόσωπη Χίβα
- Μια φορά κ έναν καιρό ηταν εδω μια θάλασσα
- Ατέρμονη αλυσίδα καταστροφής
- Στο δρόμο για την Άσγκαμπατ
- Κούνυα Ούργκενς
- Ασγκαμπάτ κεκλεισμένων των θυρών
- Το κουρδιστό ομοίωμα
- Μετά τον Νιγιαζοφ τι;
- Στη γη της αρχαίας Μαργιανής
- Τελευταία Έξοδος
- Μπουχάρα σα μαγικό χαλί
- Σαμαρκάνδη της τέχνης κ του αίματος
- Στη γη της αρχαίας Σογδιάνης
- Ο Μέγας περίεργος
- Στη χώρα των αλόγων
- Συνέχεια απο Κιργιστάν
- Επίλογος
Το άρθρο έχει αναρυηθεί και στο σάιτ μας
ΤΟΥΡΚΜΕΝΙΣΤΑΝ 2 - ΑΣΓΚΑΜΠΑΤ, ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Άσγκαμπατ! Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται!
Από το ύψος των εξήντα μέτρων και με τη μύτη κολλημένη στη φυμέ τζαμαρία που περιβάλει τον τελευταίο όροφο της επονομαζόμενης «Αψίδας της Ουδετερότητας» προσπαθώ να χωνέψω την υλική πραγματικότητα που απλώνεται στα πόδια μου:
την υπερμεγέθη πλατεία της Ανεξαρτησίας όπου και δεσπόζει το προεδρικό μέγαρο με το χρυσίζοντα τρούλο, τα υπερσύγχρονα συγκροτήματα τραπεζών, υπουργείων και λοιπών δημοσίων κτιρίων με τις αδρές κολονάτες προσόψεις και τις μογγολικής έμπνευσης γαλάζιες κουπόλες,
τα πομπώδη συμπλέγματα σιντριβανιών και γεωμετρικών δεντροφυτεύσεων με τα ατελείωτα χιλιόμετρα παντελώς άδειων αλέων που παρεμβάλλονται ανάμεσά τους.
Και σαν να μην έφτανε όλη αυτή η επιδεικτική παράθεση νεοπλουτισμού στο κέντρο της πόλης, να στο βάθος και η ανάλογου ύφους επέκταση στην περιφέρεια: Με πλάτη το βουνό Κόπετ Νταγκ, φυσικό σύνορο με το Ιράν, το φρεσκοαναδυόμενο προάστιο του Μπερζενγκί ξεδιπλώνει το απαστράπτον περιδέραιό του από εικοσαόροφους ουρανοξύστες του κουτιού, που με εκκίνηση το νότο αρχίζουν σιγά σιγά να περισφίγγουν την πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν σ’ έναν κλοιό από άσπιλο λευκό μάρμαρο, διανθισμένο μονάχα από τις σιλουέτες αμέτρητων γερανών σε αδιάκοπη λειτουργία στα περίπου τριακόσια εν εξελίξει εργοτάξια της πόλης.
Ω θεοί του Ολύμπου φτάσαμε! Και ιδού λοιπόν μπροστά μας το δημιούργημά Του, το έργο της ζωής Του και ο κολοφώνας Του, η παγκοσμίως άγνωστη Άσγκαμπατ, που δεν την ξέρει ούτε η μάνα της, μα τη γνωρίζει ο στοργικός Πατέρας της, Εκείνος που την ντύνει και τη στολίζει σαν πανάκριβη ντίβα, κι ο Ίδιος που την κρατάει μακριά από τα ξένα βλέμματα σαν ζηλότυπος εραστής.
Και βεβαίως ομιλούμε περί του Ενός και Απαράμιλλου Αρχιτέκτονα αυτού του σύγχρονου θαύματος γκλαμουριάρικης ματαιοδοξίας, Ύψιστου και Παμμέγιστου Σαπαρμουράτ Νιγιάζοφ, Ένδοξου Ηγέτη Πασών των Τουρκμένων και ελέω Εαυτού ισοβίου Προέδρου τους, που εν τη απέραντη σοφία και διορατικότητά Του κατέβασε τα ρολά της χώρας έχοντας διαγνώσει έγκαιρα τις κακόβουλες επιβουλές του παγκόσμιου τουρισμού σε βάρος του λαού Του. Δόξα σοι και Ωσαννά!
Είναι κανείς εδώ;
Πλην των βλοσυρών φρουρών που φυλούν σκοπιά μπροστά στα διάφορα δημόσια μεγαθήρια και των καχύποπτων αστυνομικών που περιπολούν ασταμάτητα από γωνία σε γωνία, ψάχνεις για διαβάτη στο κέντρο της Άσγκαμπατ και διαβάτη δεν βλέπεις. Νέκρα. Από τους ελάχιστους ανθρώπους που κυκλοφορούν στις φαρδιές σαν διάδρομοι προσγείωσης λεωφόρους, εννιά στους δέκα είναι μέσα σε αυτοκίνητα. Μα τι διάολο, δεν έχει πεζούς αυτή η πόλη; Οι πληροφορίες μου μιλάνε για μισό εκατομμύριο κατοίκους. Που μένουν όλοι αυτοί; Να ένα ακόμη μυστήριο προς διαλεύκανση.
Ο Άρτικ δουλεύει σε ένα από τα ελάχιστα εξουσιοδοτημένα γραφεία του Τουρκμενιστάν που κανονίζουν τις βίζες για τους ξένους επισκέπτες. Είναι ο ίδιος άνθρωπος με τον οποίο αλληλογραφούσα επί μήνες μέχρι ν’ αποσπάσω την πολυπόθητη άδεια επίσκεψης. Οφείλει ωστόσο, λέει, να μας συνοδεύει παντού, τουλάχιστον στην αρχή, για αδιευκρίνιστους λόγους «ασφάλειας» - όχι πάντως δικής μας. Ας είναι.
Ο Άρτικ δυσκολεύεται να καταλάβει την επιθυμία μας να επισκεφτούμε τις λαϊκές συνοικίες της Άσγκαμπατ, ενώ ο φωτογραφικός οίστρος του Ζυρ μπροστά στις εκατοντάδες εργατικές πολυκατοικίες χρουτσωφικής εποχής του φαίνεται τουλάχιστον περίεργος. Τι το ενδιαφέρον μπορεί να βρίσκει κανείς σε ξεφλουδισμένες προσόψεις, ξεχαρβαλωμένες παιδικές χαρές και δάση από δορυφορικά πιάτα όταν η πόλη διαθέτει ένα σωρό φανταχτερά νέα κτίρια για απαθανάτιση; Έλα μου ντε!
Μετά από ένα τρίωρο εντατικής φωτογράφησης του ζητάμε να επισκεφτούμε το αρχαιολογικό μουσείο πριν εμπεδωθούν οι βάσιμες υποψίες του ότι η γκρίζα καθημερινότητα που μόλις αντικρίσαμε μας εντυπωσιάζει και μας ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από την χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα τζούφια λάμψη των άδειων μεγάρων.
Η ολοήμερη βόλτα μας στο παζάρι Τολκούτσκα την επόμενη μέρα, χωρίς συνοδεία αυτή τη φορά, δίνει τη χαριστική βολή στην εικονική πραγματικότητα του αποστειρωμένου κέντρου-μαυσωλείου της Άσγκαμπατ. Επιτέλους το Τουρκμενιστάν είναι εδώ, πολύχρωμο, πολύβουο και πάνω απ’ όλα αληθινό. Με χιλιόμετρα εμπορευμάτων απλωμένων παντού, σε πάγκους, σε λινάτσες, ακόμα και χύμα στο έδαφος. Πάρτε κόσμε! Υφάσματα, ρούχα, φρούτα, ανταλλακτικά αυτοκινήτων, αφίσες της Μέκκας, ξηρούς καρπούς, στρώματα, πλαστικές λεκάνες, ψαλιδάκια νυχιών …
Και βεβαίως χαλιά, παντού χαλιά, χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα χαλιών, τα ωραιότερα ίσως στον κόσμο.
Κι όλα αυτά εκτεθειμένα σ’ ένα αδιάκοπο πηγαινέλα από άντρες με μακριές γενειάδες, κάπες και καλπάκια που διαπραγματεύονται με τις ώρες κάποιο εργαλείο, μαντυλοφορούσες γυναίκες με κλαρωτά φουστάνια που σκύβουν πάνω από τους πάγκους με τα γυαλικά, κυρτωμένες από τα χρόνια μπάμπουσκες που πίνουν το τσάι τους καθισμένες οκλαδόν σε κάποιο μαξιλάρι. Περάστε, καθίστε κι εσύ μαζί μας, από που είστε;
Εγώ, ο Τουρκμένμπασι
Ποια ουσιαστική αλλαγή έχουν άραγε επιφέρει στη ζωή αυτών των απλών στωικών ανθρώπων όλα τα φοβερά και τρομερά έργα ιλουστρασιόν που μας επιδείκνυε με καμάρι ο Άρτικ την προηγούμενη μέρα; Καμιά απολύτως. Άρα προς τι όλος αυτός κενόδοξος οικοδομικός οργασμός; Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι «για επίδειξη ισχύος» και «για εσωτερική κατανάλωση», ένας αφορισμός που ωστόσο δεν επαρκεί για να ερμηνεύσει ούτε την κλίμακα, ούτε πολύ περισσότερο το ύφος και την αισθητική όσων συντελέστηκαν στο μετασοβιετικό Τουρκμενιστάν. Με άλλα λόγια, κάτι ιδιαίτερο συνέβη εδώ, ένα κάτι που εν πολλοίς έχει να κάνει με την ιδιάζουσα (για να το πούμε κομψά) προσωπικότητα του περιώνυμου «Τουρκμένμπασι» ή αλλιώς «Ηγέτη ή Πατέρα όλων των Τουρκμένων», όπως σεμνά αρεσκόταν να αυτοπροσδιορίζεται ο Νιγιάζοφ.
Από το 1985 Γενικός Γραμματέας του τοπικού ΚΚ επί Σοβιετίας, το 1991 εκλέγεται πρόεδρος του ανεξάρτητου πλέον Τουρκμενιστάν, συγκεντρώνοντας σε (ο Αλλάχ να τις κάνει) «ελεύθερες εκλογές» το θαυμαστό ποσοστό του 99,5%. Πέρα ωστόσο από το ευτράπελο του εκλογικού αποτελέσματος που μάλλον προσιδιάζει σε «σοβιετική» εποχή, τίποτε ακόμα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν προϊδεάζει ότι ο κατά τα φαινόμενα χωρίς προσωπικότητα και απολύτως πειθήνιος έως τότε εκτελεστής των εντολών της Μόσχας έχει τα προσόντα για να μεταβληθεί σε κάτι παραπάνω από έναν άχρωμο και άοσμο αυταρχικό διαχειριστή του νέου κράτους. Να όμως που τελικά η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις. Και τι μεγέθους! Μέσα σε ελάχιστο διάστημα ο νεόκοπος πρόεδρος ξεκαθαρίζει σε όλους τους τόνους και προς πάσα κατεύθυνση ότι καθόλου δεν σκοπεύει να περιοριστεί σε μια συνηθισμένη διακυβέρνηση: Έχει έρθει για να μείνει και να γράψει Ιστορία. Μαζί του το Τουρκμενιστάν θα διανύσει το «Χρυσό Αιώνα»!
Κι εδώ που τα λέμε η θητεία του δεν ξεκινάει δα και άσχημα: Από τις πρώτες αποφάσεις που υπογράφει είναι η δωρεάν παροχή φυσικού αερίου, νερού και ηλεκτρικού σε όλους τους πολίτες του νεοσύστατου κράτους. Επίσης, η τιμή της βενζίνης ορίζεται στο ένα δολάριο τα πενήντα λίτρα (ναι, ναι, καλά διαβάσατε 1$ / 50 λίτρα) – κι αυτή η τιμή ίσχυε κατά την επίσκεψή μας το 2006.
Κάπου όμως εδώ εξαντλούνται και τα φιλολαϊκά μέτρα του Πατέρα του Έθνους. Το επόμενο βήμα είναι η αυτοανακήρυξή του σε ισόβιο Πρόεδρο της χώρας. Τέρμα η άσκοπη σπατάλη ενέργειας. Γιατί να τρέχει ο λαός σε εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια αφού είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένη η κατά 99,5% υπερψήφισή του; Σωστα!:xmas_mrgreen: Γιατί;:xmas_evil:
ΤΟΥΡΚΜΕΝΙΣΤΑΝ 2 - ΑΣΓΚΑΜΠΑΤ, ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Άσγκαμπατ! Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται!
Από το ύψος των εξήντα μέτρων και με τη μύτη κολλημένη στη φυμέ τζαμαρία που περιβάλει τον τελευταίο όροφο της επονομαζόμενης «Αψίδας της Ουδετερότητας» προσπαθώ να χωνέψω την υλική πραγματικότητα που απλώνεται στα πόδια μου:
την υπερμεγέθη πλατεία της Ανεξαρτησίας όπου και δεσπόζει το προεδρικό μέγαρο με το χρυσίζοντα τρούλο, τα υπερσύγχρονα συγκροτήματα τραπεζών, υπουργείων και λοιπών δημοσίων κτιρίων με τις αδρές κολονάτες προσόψεις και τις μογγολικής έμπνευσης γαλάζιες κουπόλες,
τα πομπώδη συμπλέγματα σιντριβανιών και γεωμετρικών δεντροφυτεύσεων με τα ατελείωτα χιλιόμετρα παντελώς άδειων αλέων που παρεμβάλλονται ανάμεσά τους.
Και σαν να μην έφτανε όλη αυτή η επιδεικτική παράθεση νεοπλουτισμού στο κέντρο της πόλης, να στο βάθος και η ανάλογου ύφους επέκταση στην περιφέρεια: Με πλάτη το βουνό Κόπετ Νταγκ, φυσικό σύνορο με το Ιράν, το φρεσκοαναδυόμενο προάστιο του Μπερζενγκί ξεδιπλώνει το απαστράπτον περιδέραιό του από εικοσαόροφους ουρανοξύστες του κουτιού, που με εκκίνηση το νότο αρχίζουν σιγά σιγά να περισφίγγουν την πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν σ’ έναν κλοιό από άσπιλο λευκό μάρμαρο, διανθισμένο μονάχα από τις σιλουέτες αμέτρητων γερανών σε αδιάκοπη λειτουργία στα περίπου τριακόσια εν εξελίξει εργοτάξια της πόλης.
Ω θεοί του Ολύμπου φτάσαμε! Και ιδού λοιπόν μπροστά μας το δημιούργημά Του, το έργο της ζωής Του και ο κολοφώνας Του, η παγκοσμίως άγνωστη Άσγκαμπατ, που δεν την ξέρει ούτε η μάνα της, μα τη γνωρίζει ο στοργικός Πατέρας της, Εκείνος που την ντύνει και τη στολίζει σαν πανάκριβη ντίβα, κι ο Ίδιος που την κρατάει μακριά από τα ξένα βλέμματα σαν ζηλότυπος εραστής.
Και βεβαίως ομιλούμε περί του Ενός και Απαράμιλλου Αρχιτέκτονα αυτού του σύγχρονου θαύματος γκλαμουριάρικης ματαιοδοξίας, Ύψιστου και Παμμέγιστου Σαπαρμουράτ Νιγιάζοφ, Ένδοξου Ηγέτη Πασών των Τουρκμένων και ελέω Εαυτού ισοβίου Προέδρου τους, που εν τη απέραντη σοφία και διορατικότητά Του κατέβασε τα ρολά της χώρας έχοντας διαγνώσει έγκαιρα τις κακόβουλες επιβουλές του παγκόσμιου τουρισμού σε βάρος του λαού Του. Δόξα σοι και Ωσαννά!
Είναι κανείς εδώ;
Πλην των βλοσυρών φρουρών που φυλούν σκοπιά μπροστά στα διάφορα δημόσια μεγαθήρια και των καχύποπτων αστυνομικών που περιπολούν ασταμάτητα από γωνία σε γωνία, ψάχνεις για διαβάτη στο κέντρο της Άσγκαμπατ και διαβάτη δεν βλέπεις. Νέκρα. Από τους ελάχιστους ανθρώπους που κυκλοφορούν στις φαρδιές σαν διάδρομοι προσγείωσης λεωφόρους, εννιά στους δέκα είναι μέσα σε αυτοκίνητα. Μα τι διάολο, δεν έχει πεζούς αυτή η πόλη; Οι πληροφορίες μου μιλάνε για μισό εκατομμύριο κατοίκους. Που μένουν όλοι αυτοί; Να ένα ακόμη μυστήριο προς διαλεύκανση.
Ο Άρτικ δουλεύει σε ένα από τα ελάχιστα εξουσιοδοτημένα γραφεία του Τουρκμενιστάν που κανονίζουν τις βίζες για τους ξένους επισκέπτες. Είναι ο ίδιος άνθρωπος με τον οποίο αλληλογραφούσα επί μήνες μέχρι ν’ αποσπάσω την πολυπόθητη άδεια επίσκεψης. Οφείλει ωστόσο, λέει, να μας συνοδεύει παντού, τουλάχιστον στην αρχή, για αδιευκρίνιστους λόγους «ασφάλειας» - όχι πάντως δικής μας. Ας είναι.
Ο Άρτικ δυσκολεύεται να καταλάβει την επιθυμία μας να επισκεφτούμε τις λαϊκές συνοικίες της Άσγκαμπατ, ενώ ο φωτογραφικός οίστρος του Ζυρ μπροστά στις εκατοντάδες εργατικές πολυκατοικίες χρουτσωφικής εποχής του φαίνεται τουλάχιστον περίεργος. Τι το ενδιαφέρον μπορεί να βρίσκει κανείς σε ξεφλουδισμένες προσόψεις, ξεχαρβαλωμένες παιδικές χαρές και δάση από δορυφορικά πιάτα όταν η πόλη διαθέτει ένα σωρό φανταχτερά νέα κτίρια για απαθανάτιση; Έλα μου ντε!
Μετά από ένα τρίωρο εντατικής φωτογράφησης του ζητάμε να επισκεφτούμε το αρχαιολογικό μουσείο πριν εμπεδωθούν οι βάσιμες υποψίες του ότι η γκρίζα καθημερινότητα που μόλις αντικρίσαμε μας εντυπωσιάζει και μας ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από την χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα τζούφια λάμψη των άδειων μεγάρων.
Η ολοήμερη βόλτα μας στο παζάρι Τολκούτσκα την επόμενη μέρα, χωρίς συνοδεία αυτή τη φορά, δίνει τη χαριστική βολή στην εικονική πραγματικότητα του αποστειρωμένου κέντρου-μαυσωλείου της Άσγκαμπατ. Επιτέλους το Τουρκμενιστάν είναι εδώ, πολύχρωμο, πολύβουο και πάνω απ’ όλα αληθινό. Με χιλιόμετρα εμπορευμάτων απλωμένων παντού, σε πάγκους, σε λινάτσες, ακόμα και χύμα στο έδαφος. Πάρτε κόσμε! Υφάσματα, ρούχα, φρούτα, ανταλλακτικά αυτοκινήτων, αφίσες της Μέκκας, ξηρούς καρπούς, στρώματα, πλαστικές λεκάνες, ψαλιδάκια νυχιών …
Και βεβαίως χαλιά, παντού χαλιά, χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα χαλιών, τα ωραιότερα ίσως στον κόσμο.
Κι όλα αυτά εκτεθειμένα σ’ ένα αδιάκοπο πηγαινέλα από άντρες με μακριές γενειάδες, κάπες και καλπάκια που διαπραγματεύονται με τις ώρες κάποιο εργαλείο, μαντυλοφορούσες γυναίκες με κλαρωτά φουστάνια που σκύβουν πάνω από τους πάγκους με τα γυαλικά, κυρτωμένες από τα χρόνια μπάμπουσκες που πίνουν το τσάι τους καθισμένες οκλαδόν σε κάποιο μαξιλάρι. Περάστε, καθίστε κι εσύ μαζί μας, από που είστε;
Εγώ, ο Τουρκμένμπασι
Ποια ουσιαστική αλλαγή έχουν άραγε επιφέρει στη ζωή αυτών των απλών στωικών ανθρώπων όλα τα φοβερά και τρομερά έργα ιλουστρασιόν που μας επιδείκνυε με καμάρι ο Άρτικ την προηγούμενη μέρα; Καμιά απολύτως. Άρα προς τι όλος αυτός κενόδοξος οικοδομικός οργασμός; Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι «για επίδειξη ισχύος» και «για εσωτερική κατανάλωση», ένας αφορισμός που ωστόσο δεν επαρκεί για να ερμηνεύσει ούτε την κλίμακα, ούτε πολύ περισσότερο το ύφος και την αισθητική όσων συντελέστηκαν στο μετασοβιετικό Τουρκμενιστάν. Με άλλα λόγια, κάτι ιδιαίτερο συνέβη εδώ, ένα κάτι που εν πολλοίς έχει να κάνει με την ιδιάζουσα (για να το πούμε κομψά) προσωπικότητα του περιώνυμου «Τουρκμένμπασι» ή αλλιώς «Ηγέτη ή Πατέρα όλων των Τουρκμένων», όπως σεμνά αρεσκόταν να αυτοπροσδιορίζεται ο Νιγιάζοφ.
Από το 1985 Γενικός Γραμματέας του τοπικού ΚΚ επί Σοβιετίας, το 1991 εκλέγεται πρόεδρος του ανεξάρτητου πλέον Τουρκμενιστάν, συγκεντρώνοντας σε (ο Αλλάχ να τις κάνει) «ελεύθερες εκλογές» το θαυμαστό ποσοστό του 99,5%. Πέρα ωστόσο από το ευτράπελο του εκλογικού αποτελέσματος που μάλλον προσιδιάζει σε «σοβιετική» εποχή, τίποτε ακόμα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν προϊδεάζει ότι ο κατά τα φαινόμενα χωρίς προσωπικότητα και απολύτως πειθήνιος έως τότε εκτελεστής των εντολών της Μόσχας έχει τα προσόντα για να μεταβληθεί σε κάτι παραπάνω από έναν άχρωμο και άοσμο αυταρχικό διαχειριστή του νέου κράτους. Να όμως που τελικά η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις. Και τι μεγέθους! Μέσα σε ελάχιστο διάστημα ο νεόκοπος πρόεδρος ξεκαθαρίζει σε όλους τους τόνους και προς πάσα κατεύθυνση ότι καθόλου δεν σκοπεύει να περιοριστεί σε μια συνηθισμένη διακυβέρνηση: Έχει έρθει για να μείνει και να γράψει Ιστορία. Μαζί του το Τουρκμενιστάν θα διανύσει το «Χρυσό Αιώνα»!
Κι εδώ που τα λέμε η θητεία του δεν ξεκινάει δα και άσχημα: Από τις πρώτες αποφάσεις που υπογράφει είναι η δωρεάν παροχή φυσικού αερίου, νερού και ηλεκτρικού σε όλους τους πολίτες του νεοσύστατου κράτους. Επίσης, η τιμή της βενζίνης ορίζεται στο ένα δολάριο τα πενήντα λίτρα (ναι, ναι, καλά διαβάσατε 1$ / 50 λίτρα) – κι αυτή η τιμή ίσχυε κατά την επίσκεψή μας το 2006.
Κάπου όμως εδώ εξαντλούνται και τα φιλολαϊκά μέτρα του Πατέρα του Έθνους. Το επόμενο βήμα είναι η αυτοανακήρυξή του σε ισόβιο Πρόεδρο της χώρας. Τέρμα η άσκοπη σπατάλη ενέργειας. Γιατί να τρέχει ο λαός σε εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια αφού είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένη η κατά 99,5% υπερψήφισή του; Σωστα!:xmas_mrgreen: Γιατί;:xmas_evil:
Attachments
Last edited by a moderator:
