isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ασκήσεις επι χάρτου
- Όλα ξεκίνησαν απτη Βόρεια Κορέα
- Πίσω στα θρανία
- Τασκένδη του θρύλου, του ονείρου, της κατάρρευσης
- Διπρόσωπη Χίβα
- Μια φορά κ έναν καιρό ηταν εδω μια θάλασσα
- Ατέρμονη αλυσίδα καταστροφής
- Στο δρόμο για την Άσγκαμπατ
- Κούνυα Ούργκενς
- Ασγκαμπάτ κεκλεισμένων των θυρών
- Το κουρδιστό ομοίωμα
- Μετά τον Νιγιαζοφ τι;
- Στη γη της αρχαίας Μαργιανής
- Τελευταία Έξοδος
- Μπουχάρα σα μαγικό χαλί
- Σαμαρκάνδη της τέχνης κ του αίματος
- Στη γη της αρχαίας Σογδιάνης
- Ο Μέγας περίεργος
- Στη χώρα των αλόγων
- Συνέχεια απο Κιργιστάν
- Επίλογος
Πίσω στα θρανία
Αφού λοιπόν τόσες μέρες δεν μου έγινε καμιά αιφνιδιαστική κατ’ οίκον έρευνα ούτε με σταμάτησε ως ανεπιθύμητη κάνας χτισμένος μποντιμπιλντεράς στην είσοδο του Hard Rock Cafe στο τραβελστορικό πάρτυ του Σάββατο, θέλω να ελπίζω ότι οι εξηγήσεις μου περί Βορείου Κορέας κρίθηκαν επαρκείς από τη σεβαστή και αξιότιμη (γλείψιμο) διεύθυνση του φόρουμ και πως μπορώ να συνεχίσω το αφήγημά μου προς τέρψη και ικανοποίηση του παραγνωρισμένου target group των μαζοχιστών ταξιδευτών. Σύντροφοι, ας κάνουμε επιτέλους αισθητή την παρουσία μας εδώ μέσα. Μαζοχιστές όλου του κόσμου ενωθείτε!
Που είχαμε μείνει; Α ναι! Με το ποντίκι ακουμπισμένο πάνω στην κουκίδα με την ένδειξη «Άσγκαμπατ» Ξανά στους χάρτες μας λοιπόν. Και για να μην μου ταλαιπωρήστε ψάχνοντας πίσω σε προηγούμενα post, ιδού και το Τουρκμενιστάν σκέτο:
Πως είπατε; Δεν είναι δα μεγάλο; Λάθος. Μην κοιτάτε που στην οθόνη φαίνεται συμπαθητικό και μαζεμένο. Μιλάμε για μια επιφάνεια 488.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, μόλις ένα κλικ μικρότερη απ’ αυτήν της Ισπανίας. Όχι και τόσο μαζεμένο τελικά. Για σταθείτε όμως, υπάρχει και μια καλή είδηση: τα τέσσερα πέμπτα καλύπτονται από έρημο. Ε, δεν είναι ανάγκη να την ιχνηλατήσουμε και όλη, σπιθαμή προς σπιθαμή, έτσι δεν είναι; Πολύ περισσότερο που η έρημος Καράκουμ (γιατί περί αυτής πρόκειται) δεν φημίζεται για τα ιδιαίτερα κάλλη της.
Ποια είναι λοιπόν και που βρίσκονται τα αξιοθέατα που δεν πρέπει επ’ ουδενί να χάσουμε, πέρα, εννοείται, από το επιβαλλόμενο προσκύνημα στην εναλλακτική Μέκκα της προσωπολατρίας, την πρωτεύουσα-φάρο του Σαπαρμουράτ του Μεγαλοπρεπούς;
Και τ’ όνομα αυτής Μερβ, καμιά τριακοσαριά χιλιόμετρα ανατολικά της Άσγκαμπατ. Την εντοπίσατε; Μπράβο! Μερβ λοιπόν, ή αλλιώς (κάποτε) Αλεξάνδρεια η Μαργιανή. Το τελευταίο ηχεί κάπως πιο γνώριμο, έτσι δεν είναι; Έ, όσες κοπάνες κι αν κάναμε στο μάθημα της Ιστορίας, όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ότι το’ χε το χούι ο δικός μας ο Μέγας – ο Αλέξανδρος ντε – να ιδρύει πόλεις απ’ όπου περνούσε και να τους δίνει τ’ ονοματάκι του. Καλά, όταν λέμε πόλεις, μην φανταστείτε τίποτε μεγαθήρια με τα σέα τους και τα μέα τους. Περισσότερο για αρπαχτές μιλάμε, δουλειές του ποδαριού σαν να λέμε, ένα κάστρο εδώ, δυο κολώνες εκεί, μερικά θεμέλια παραπέρα, άντε και κάνα ναό του Δία και, στο καπάκι, πάμε για εγκαίνια και ονοματοδοσία, έτσι κι αλλιώς το trademark είναι αυτό που είχε σημασία (από τότε το ’χε πιάσει το νόημα ο δικός μας, πρωτοπόρος σε όλα!). Μετά άφηνε πίσω λίγη μαρίδα από το στρατό του για ν’ αναπτύξει το καινούργιο μαγαζί, διόριζε τοποτηρητή κάποιο κομματόσκυλο πρασινοφρουρό της εποχής ο οποίος με εξασφαλισμένο το franchising μοίραζε δουλειές στους ντόπιους - ρουσφετολογικά εννοείται για να τους έχει του χεριού του – όσο για τον ίδιο τον ιδρυτή-ονοματοδότη άντε γεια και πάμε παρακάτω να εκπολιτίσουμε τους επόμενους. Μ’ αυτά και με κείνα, δεκατρείς Αλεξάνδρειες έσπειρε το παλικάρι μας, από τη Μικρά Ασία και την Αίγυπτο μέχρι την μακρινή Ινδία, σαν τα πετραδάκια του Κοντορεβυθούλη κατά μήκος της πορείας του, λες για να σημαδέψει το δρόμο της επιστροφής που ωστόσο ποτέ δεν διάβηκε.
Κι επειδή μ’ αυτά που γράφω υποψιάζομαι ότι θα σας γεννήθηκε η εντύπωση ότι δεν επικροτώ αβλεπί τα πεπραγμένα του διασημότερου Μακεδόνα όλων των εποχών, θα σας πω ότι σωστά καταλάβατε, αλλά μόνο σε ότι αφορά την δράση του ως στρατηλάτη - και καλά εκπολιτιστή, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο μύθος του. Αν όμως εξετάσουμε την καθαρά ταξιδιωτική πλευρά της υπόθεσης, Α όλα κι όλα, εδώ χρωστάμε όλοι μια βαθιά υπόκλιση σεβασμού και δεν σηκώνω κουβέντα επ’ αυτού. Και για να το πούμε με περισσότερο επιστημονικούς όρους, ο τύπος ήταν απλά άπαιχτος! Μόνο τις αποστάσεις να δεις που διανύθηκαν με άλογο ή με τα πόδια, ζαλίζεσαι. Με προορισμό το άγνωστο, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Άσε πια κάτω από ποιες συνθήκες…! Τώρα πως γίνεται ο κάθε νεοελληναράς που ασκεί τα πόδια του σχεδόν αποκλειστικά πάνω στα πεντάλ του αυτοκινήτου του και ταυτίζει το ταξίδι με την διαμονή σε πεντάστερο με τζακούζι, να θεωρεί εαυτόν απ’ ευθείας αλεξανδρινό απόγονο και να πλακώνεται για την «κληρονομιά» του, ε αυτό πια ανήκει στη σφαίρα της ψυχανάλυσης και ουχί του ταξιδιού, οπότε θα τ’ αφήσω στην άκρη.
Σημειώσαμε λοιπόν την Μερβ. Και σημειώνουμε επίσης την Μαρύ ως ιδανικό σημείο για τη διαμονή μας, πρώτον γιατί διαθέτει ένα έξοχο μουσείο με ευρήματα από τις ανασκαφές από όλη την ευρύτερη περιοχή της αρχαίας Μαργιανής και δεύτερον γιατί προσφέρεται επίσης και ως ορμητήριο για επίσκεψη στη χαμένη μέσα στην Καράκουμ αρχαία τοποθεσία του Γκονούρ Ντέπε καμιά εκατοσταριά χιλιόμετρα βόρεια. Θυμάστε ελπίζω ότι ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός χώρος στάθηκε η αφορμή για ν’ αρχίζω να σκαλίζω τα περί Τουρκμενιστάν;
Και όχι, δεν πρόκειται να σας πω περισσότερα για το Γκονούρ Ντέπε τώρα. Αργότερα, και με τη σειρά. Στο κάτω κάτω έξι μήνες μάζευα πληροφορίες γι αυτό το ταξίδι. Δεν θα σας τα δώσω όλα μασημένα και με τη μία, ντάξει;!
Αντ’ αυτού, θα μοιραστώ μαζί σας τον οργανωτικό μου πόνο. Γιατί κοιτώντας και πάλι τον χάρτη βλέπω το άλλο αντικείμενο του πόθου μου, την Κούνυα Ούργκενς να με χλευάζει από την άλλη άκρη της χώρας, καμιά εξακοσαριά χιλιόμετρα άμμου βόρεια της Άσγκαμπατ, εντελώς εκτός δρομολογίου, μόνη και ξεκάρφωτη στα σύνορα με το Ουζμπεκιστάν. Αμάν πια μ’ αυτές τις αποστάσεις! Νέα σπαζοκεφαλιά.
Για σταθείτε όμως. Είπα σύνορα και μου’ ρθε μια φλασιά. Γιατί να μην συνδυάσω την Χίβα και την Αράλη από την πλευρά του Ουζμπεκιστάν με μια επίσκεψη στην Κούνυα Ούργκενς από την πλευρά του Τουρκμενιστάν; Ως θεωρητική σύλληψη, καλή μου φαίνεται, πλην όμως υπάρχει άραγε στην περιοχή συνοριακό πέρασμα; Κι αν ναι, τι γίνεται με την τουρκμένικη τουριστική βίζα, την δέχονται στο συγκεκριμένο φυλάκιο ή μήπως το μέρος διατίθεται μόνο για ενδο-σταν εμπορικό φορτηγατζίδικο πέρασμα και μας γυρίσουν πίσω; Και από πού θα πάρω απάντηση για τις απορίες μου; Και πως θα την διασταυρώσω; Και …
Και για να μην σας βασανίσω (κι άλλο) με άχρηστες λεπτομέρειες γύρω από το τι τράβηξα εν έτη 2006 για να συλλέξω σίγουρες πληροφορίες πάνω στο κρίσιμο αυτό ζήτημα, θα σας δώσω κατ’ ευθείαν την απάντηση: Γίνεται! Μπορείς να μπεις τράνζιτ στο Τουρκμενιστάν για λίγες ώρες ίσα για την επίσκεψη στην Κούνυα Ούργκενς και να ξαναβγείς την ίδια μέρα. Επειδή όμως η ταξιδιωτική πλεονεξία είναι βασικό χαρακτηριστικό κάθε travelaholic ψώνιου που σέβεται την ιδιότητά του, μου γεννήθηκε στο καπάκι κι άλλη φαεινή ιδέα: Και γιατί να μην συνεχίσουμε από την Κούνυα Ούγκενς κόβοντας μέσα από την Καράκουμ μέχρι την Άσγκαμπατ; Από κει θα μπορούσαμε μετά να τραβήξουμε κατά Μαρύ μεριά για επισκέψεις στα πέριξ και να ξαναμπούμε στο Ουζμπεκιστάν από το συνοριακό πέρασμα Τουρκμεναμπάτ – Καράκουλ.
Μπράβο, κορίτσι μου, εύγε σου, αυτό πάει να πει δημιουργική ταξιδιωτική σκέψη. Ε, να μην χώσεις και μια διάσχιση ερήμου στο πρόγραμμα μιας και σου βρίσκεται πρόχειρη; Αλλοίμονο δηλαδή! Εξάλλου όλα απλά και εύκολα φαίνονται πάνω στο χαρτί. Με τις βίζες να δω τι θα κάνεις εξυπνούλα μου όταν έρθει η στιγμή.
Στο μεταξύ όμως, ας δούμε πως διαμορφώνεται το δρομολόγιο μετά από τις παραπάνω φοβερές εμπνεύσεις της συγγραφέως (με το μάτι στον χάρτη παρακαλώ):
- Πτήση Αθήνα-Τασκένδη μέσω Ισταμπούλ με τούρκικες αερογραμμές (το πλουσιότερο δίκτυο πτήσεων για όλη την Κεντρασία).
- Επίσκεψη στην Τασκένδη (βρίσκεται ελαφρώς εκτός σημερινού χάρτη, βορειοανατολικά της Σαμαρκάνδης)
- Πτήση από Τασκένδη για Ούργκενς κι από κει οδικά 35 χλμ για Χίβα (άλλο η Ούργκενς στο Ουζμπεκιστάν, κι άλλο η Κούνυα Ούργκενς στο Τουρκμενιστάν, μην τα μπερδεύουμε, συγκεντρωθείτε παρακαλώ)
- Επίσκεψη στην Χίβα κι από κει μετάβαση οδικώς στην Αράλη (κι αυτή εκτός σημερινού χάρτη, κάπου βορειοδυτικά του Νούκους)
- Επίσκεψη στην Αράλη, κι επιστροφή οδικώς μέχρι το Νούκους
- Πέρασμα των συνόρων από Νούκους στο Τουρκμενιστάν
- Διάσχιση της Καράκουμ μέχρι την Άσγκαμπατ.
- Φιλιά στο έδαφος που πάτησε ο Ηγέτης, γονυπετής προσκύνημα από μνημείο σε μνημείο, άντληση δύναμης, αισιοδοξίας και έμπνευσης από το Έργο Του.
- Οδικώς στην Μαρύ, επίσκεψη σε Μερβ και Γκονούρ Ντέπε.
- Οδικώς για Τουρκμεναμπάτ, διάσχιση συνόρων και ξαναείσοδος στο Ουζμπεκιστάν, μετάβαση και επίσκεψη στην Μπουχάρα
- Από κει, μετάβαση οδικώς στη Σαμαρκάνδη και επίσκεψη στην πρωτεύουσα του Ταμερλάνου.
Αναγκαίος χρόνος: Έτσι όπως το κόβω, δεκαεφτά-δεκαοκτώ μερούλες στο νερό, για να παίρνουμε και καμιά ανάσα. Που σημαίνει ότι μετά απ’ όλα αυτά θα έχουμε ακόμα στη διάθεση μας άλλες δέκα-έντεκα. Με αυτό το δεδομένο το Τατζικιστάν αναγκαστικά θα ακρωτηριαστεί στο μίνιμουμ. Ίσα μια τζούρα τριών-τεσσάρων ημερών για την διαδρομή από Πέντζικεντ (όπου το εγγύτερο προς τη Σαμαρκάνδη συνοριακό πέρασμα ) μέχρι Κότζαντ, όπου η έξοδος προς Τασκένδη μεριά. Δραματικά ανεπαρκές, αλλά από τα ολότελα…
Ναι, αλλά τι κρύβεται πίσω από το όνομα Κοτζάντ, εδώ σας θέλω! Κι επειδή αποκλείεται να το βρείτε παρά μόνο καταφεύγοντας σε σκονάκια, γκουγκλάροντας ή άλλες συναφείς ζαβολιές, θα σας το πω για να τελειώνουμε: πρόκειται για το δέκατο τρίτο υποκατάστημα της γνωστής αλεξανδρινής αλυσίδας, ή άλλως πως Αλεξάνδρεια η Εσχάτη, χτισμένη δίπλα στο αρχαίο Ώξο, τον σημερινό Συρ Ντάρια. Ε, μ’ ένα τέτοιο μυθικό όνομα στη τατζίκικη διαδρομή μας μπορούμε νομίζω να παρηγορηθούμε μερικώς για το σύντομο του χρόνου της επίσκεψης.
Πίσω στην Τασκένδη περί την εικοστή δεύτερη μέρα ο κύκλος θα’ χει κλείσει. Πάνω στη σωστή στιγμή για να πετάξουμε με προορισμό το Μπίσκετ, για μια γύρα 6-7 ημερών στο Κιργιστάν, τελευταίο σταθμό της κεντρασιατικής περιήγησης. Εδώ, ούτε αρχαία, ούτε ιδιαίτερα αξιοθέατα, παρά μόνο Φύση. Επιτέλους! Να ξελαμπικάρουμε λιγάκι μετά από τόση Ιστορία! Κι άμα λέμε Κιργιστάν, μιλάμε για μια Φύση πραγματικά ασυναγώνιστη διάστικτη με λίμνες, ποτάμια και τις γιούρτες των νομάδων. Με τα κοπάδια των προβάτων και τον ελεύθερο καλπασμό των αλόγων στα υψίπεδα. Μπορεί κανείς να φανταστεί καλύτερο κλείσιμο ταξιδιού απ’ αυτό;
Άντε και την φτιάξαμε επιτέλους τη διαδρομή. Σταν, ετοιμαστείτε, ερχόμαστε!
Αφού λοιπόν τόσες μέρες δεν μου έγινε καμιά αιφνιδιαστική κατ’ οίκον έρευνα ούτε με σταμάτησε ως ανεπιθύμητη κάνας χτισμένος μποντιμπιλντεράς στην είσοδο του Hard Rock Cafe στο τραβελστορικό πάρτυ του Σάββατο, θέλω να ελπίζω ότι οι εξηγήσεις μου περί Βορείου Κορέας κρίθηκαν επαρκείς από τη σεβαστή και αξιότιμη (γλείψιμο) διεύθυνση του φόρουμ και πως μπορώ να συνεχίσω το αφήγημά μου προς τέρψη και ικανοποίηση του παραγνωρισμένου target group των μαζοχιστών ταξιδευτών. Σύντροφοι, ας κάνουμε επιτέλους αισθητή την παρουσία μας εδώ μέσα. Μαζοχιστές όλου του κόσμου ενωθείτε!
Που είχαμε μείνει; Α ναι! Με το ποντίκι ακουμπισμένο πάνω στην κουκίδα με την ένδειξη «Άσγκαμπατ» Ξανά στους χάρτες μας λοιπόν. Και για να μην μου ταλαιπωρήστε ψάχνοντας πίσω σε προηγούμενα post, ιδού και το Τουρκμενιστάν σκέτο:
Πως είπατε; Δεν είναι δα μεγάλο; Λάθος. Μην κοιτάτε που στην οθόνη φαίνεται συμπαθητικό και μαζεμένο. Μιλάμε για μια επιφάνεια 488.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, μόλις ένα κλικ μικρότερη απ’ αυτήν της Ισπανίας. Όχι και τόσο μαζεμένο τελικά. Για σταθείτε όμως, υπάρχει και μια καλή είδηση: τα τέσσερα πέμπτα καλύπτονται από έρημο. Ε, δεν είναι ανάγκη να την ιχνηλατήσουμε και όλη, σπιθαμή προς σπιθαμή, έτσι δεν είναι; Πολύ περισσότερο που η έρημος Καράκουμ (γιατί περί αυτής πρόκειται) δεν φημίζεται για τα ιδιαίτερα κάλλη της.
Ποια είναι λοιπόν και που βρίσκονται τα αξιοθέατα που δεν πρέπει επ’ ουδενί να χάσουμε, πέρα, εννοείται, από το επιβαλλόμενο προσκύνημα στην εναλλακτική Μέκκα της προσωπολατρίας, την πρωτεύουσα-φάρο του Σαπαρμουράτ του Μεγαλοπρεπούς;
Και τ’ όνομα αυτής Μερβ, καμιά τριακοσαριά χιλιόμετρα ανατολικά της Άσγκαμπατ. Την εντοπίσατε; Μπράβο! Μερβ λοιπόν, ή αλλιώς (κάποτε) Αλεξάνδρεια η Μαργιανή. Το τελευταίο ηχεί κάπως πιο γνώριμο, έτσι δεν είναι; Έ, όσες κοπάνες κι αν κάναμε στο μάθημα της Ιστορίας, όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ότι το’ χε το χούι ο δικός μας ο Μέγας – ο Αλέξανδρος ντε – να ιδρύει πόλεις απ’ όπου περνούσε και να τους δίνει τ’ ονοματάκι του. Καλά, όταν λέμε πόλεις, μην φανταστείτε τίποτε μεγαθήρια με τα σέα τους και τα μέα τους. Περισσότερο για αρπαχτές μιλάμε, δουλειές του ποδαριού σαν να λέμε, ένα κάστρο εδώ, δυο κολώνες εκεί, μερικά θεμέλια παραπέρα, άντε και κάνα ναό του Δία και, στο καπάκι, πάμε για εγκαίνια και ονοματοδοσία, έτσι κι αλλιώς το trademark είναι αυτό που είχε σημασία (από τότε το ’χε πιάσει το νόημα ο δικός μας, πρωτοπόρος σε όλα!). Μετά άφηνε πίσω λίγη μαρίδα από το στρατό του για ν’ αναπτύξει το καινούργιο μαγαζί, διόριζε τοποτηρητή κάποιο κομματόσκυλο πρασινοφρουρό της εποχής ο οποίος με εξασφαλισμένο το franchising μοίραζε δουλειές στους ντόπιους - ρουσφετολογικά εννοείται για να τους έχει του χεριού του – όσο για τον ίδιο τον ιδρυτή-ονοματοδότη άντε γεια και πάμε παρακάτω να εκπολιτίσουμε τους επόμενους. Μ’ αυτά και με κείνα, δεκατρείς Αλεξάνδρειες έσπειρε το παλικάρι μας, από τη Μικρά Ασία και την Αίγυπτο μέχρι την μακρινή Ινδία, σαν τα πετραδάκια του Κοντορεβυθούλη κατά μήκος της πορείας του, λες για να σημαδέψει το δρόμο της επιστροφής που ωστόσο ποτέ δεν διάβηκε.
Κι επειδή μ’ αυτά που γράφω υποψιάζομαι ότι θα σας γεννήθηκε η εντύπωση ότι δεν επικροτώ αβλεπί τα πεπραγμένα του διασημότερου Μακεδόνα όλων των εποχών, θα σας πω ότι σωστά καταλάβατε, αλλά μόνο σε ότι αφορά την δράση του ως στρατηλάτη - και καλά εκπολιτιστή, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο μύθος του. Αν όμως εξετάσουμε την καθαρά ταξιδιωτική πλευρά της υπόθεσης, Α όλα κι όλα, εδώ χρωστάμε όλοι μια βαθιά υπόκλιση σεβασμού και δεν σηκώνω κουβέντα επ’ αυτού. Και για να το πούμε με περισσότερο επιστημονικούς όρους, ο τύπος ήταν απλά άπαιχτος! Μόνο τις αποστάσεις να δεις που διανύθηκαν με άλογο ή με τα πόδια, ζαλίζεσαι. Με προορισμό το άγνωστο, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Άσε πια κάτω από ποιες συνθήκες…! Τώρα πως γίνεται ο κάθε νεοελληναράς που ασκεί τα πόδια του σχεδόν αποκλειστικά πάνω στα πεντάλ του αυτοκινήτου του και ταυτίζει το ταξίδι με την διαμονή σε πεντάστερο με τζακούζι, να θεωρεί εαυτόν απ’ ευθείας αλεξανδρινό απόγονο και να πλακώνεται για την «κληρονομιά» του, ε αυτό πια ανήκει στη σφαίρα της ψυχανάλυσης και ουχί του ταξιδιού, οπότε θα τ’ αφήσω στην άκρη.
Σημειώσαμε λοιπόν την Μερβ. Και σημειώνουμε επίσης την Μαρύ ως ιδανικό σημείο για τη διαμονή μας, πρώτον γιατί διαθέτει ένα έξοχο μουσείο με ευρήματα από τις ανασκαφές από όλη την ευρύτερη περιοχή της αρχαίας Μαργιανής και δεύτερον γιατί προσφέρεται επίσης και ως ορμητήριο για επίσκεψη στη χαμένη μέσα στην Καράκουμ αρχαία τοποθεσία του Γκονούρ Ντέπε καμιά εκατοσταριά χιλιόμετρα βόρεια. Θυμάστε ελπίζω ότι ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός χώρος στάθηκε η αφορμή για ν’ αρχίζω να σκαλίζω τα περί Τουρκμενιστάν;
Και όχι, δεν πρόκειται να σας πω περισσότερα για το Γκονούρ Ντέπε τώρα. Αργότερα, και με τη σειρά. Στο κάτω κάτω έξι μήνες μάζευα πληροφορίες γι αυτό το ταξίδι. Δεν θα σας τα δώσω όλα μασημένα και με τη μία, ντάξει;!
Αντ’ αυτού, θα μοιραστώ μαζί σας τον οργανωτικό μου πόνο. Γιατί κοιτώντας και πάλι τον χάρτη βλέπω το άλλο αντικείμενο του πόθου μου, την Κούνυα Ούργκενς να με χλευάζει από την άλλη άκρη της χώρας, καμιά εξακοσαριά χιλιόμετρα άμμου βόρεια της Άσγκαμπατ, εντελώς εκτός δρομολογίου, μόνη και ξεκάρφωτη στα σύνορα με το Ουζμπεκιστάν. Αμάν πια μ’ αυτές τις αποστάσεις! Νέα σπαζοκεφαλιά.
Για σταθείτε όμως. Είπα σύνορα και μου’ ρθε μια φλασιά. Γιατί να μην συνδυάσω την Χίβα και την Αράλη από την πλευρά του Ουζμπεκιστάν με μια επίσκεψη στην Κούνυα Ούργκενς από την πλευρά του Τουρκμενιστάν; Ως θεωρητική σύλληψη, καλή μου φαίνεται, πλην όμως υπάρχει άραγε στην περιοχή συνοριακό πέρασμα; Κι αν ναι, τι γίνεται με την τουρκμένικη τουριστική βίζα, την δέχονται στο συγκεκριμένο φυλάκιο ή μήπως το μέρος διατίθεται μόνο για ενδο-σταν εμπορικό φορτηγατζίδικο πέρασμα και μας γυρίσουν πίσω; Και από πού θα πάρω απάντηση για τις απορίες μου; Και πως θα την διασταυρώσω; Και …
Και για να μην σας βασανίσω (κι άλλο) με άχρηστες λεπτομέρειες γύρω από το τι τράβηξα εν έτη 2006 για να συλλέξω σίγουρες πληροφορίες πάνω στο κρίσιμο αυτό ζήτημα, θα σας δώσω κατ’ ευθείαν την απάντηση: Γίνεται! Μπορείς να μπεις τράνζιτ στο Τουρκμενιστάν για λίγες ώρες ίσα για την επίσκεψη στην Κούνυα Ούργκενς και να ξαναβγείς την ίδια μέρα. Επειδή όμως η ταξιδιωτική πλεονεξία είναι βασικό χαρακτηριστικό κάθε travelaholic ψώνιου που σέβεται την ιδιότητά του, μου γεννήθηκε στο καπάκι κι άλλη φαεινή ιδέα: Και γιατί να μην συνεχίσουμε από την Κούνυα Ούγκενς κόβοντας μέσα από την Καράκουμ μέχρι την Άσγκαμπατ; Από κει θα μπορούσαμε μετά να τραβήξουμε κατά Μαρύ μεριά για επισκέψεις στα πέριξ και να ξαναμπούμε στο Ουζμπεκιστάν από το συνοριακό πέρασμα Τουρκμεναμπάτ – Καράκουλ.
Μπράβο, κορίτσι μου, εύγε σου, αυτό πάει να πει δημιουργική ταξιδιωτική σκέψη. Ε, να μην χώσεις και μια διάσχιση ερήμου στο πρόγραμμα μιας και σου βρίσκεται πρόχειρη; Αλλοίμονο δηλαδή! Εξάλλου όλα απλά και εύκολα φαίνονται πάνω στο χαρτί. Με τις βίζες να δω τι θα κάνεις εξυπνούλα μου όταν έρθει η στιγμή.
Στο μεταξύ όμως, ας δούμε πως διαμορφώνεται το δρομολόγιο μετά από τις παραπάνω φοβερές εμπνεύσεις της συγγραφέως (με το μάτι στον χάρτη παρακαλώ):
- Πτήση Αθήνα-Τασκένδη μέσω Ισταμπούλ με τούρκικες αερογραμμές (το πλουσιότερο δίκτυο πτήσεων για όλη την Κεντρασία).
- Επίσκεψη στην Τασκένδη (βρίσκεται ελαφρώς εκτός σημερινού χάρτη, βορειοανατολικά της Σαμαρκάνδης)
- Πτήση από Τασκένδη για Ούργκενς κι από κει οδικά 35 χλμ για Χίβα (άλλο η Ούργκενς στο Ουζμπεκιστάν, κι άλλο η Κούνυα Ούργκενς στο Τουρκμενιστάν, μην τα μπερδεύουμε, συγκεντρωθείτε παρακαλώ)
- Επίσκεψη στην Χίβα κι από κει μετάβαση οδικώς στην Αράλη (κι αυτή εκτός σημερινού χάρτη, κάπου βορειοδυτικά του Νούκους)
- Επίσκεψη στην Αράλη, κι επιστροφή οδικώς μέχρι το Νούκους
- Πέρασμα των συνόρων από Νούκους στο Τουρκμενιστάν
- Διάσχιση της Καράκουμ μέχρι την Άσγκαμπατ.
- Φιλιά στο έδαφος που πάτησε ο Ηγέτης, γονυπετής προσκύνημα από μνημείο σε μνημείο, άντληση δύναμης, αισιοδοξίας και έμπνευσης από το Έργο Του.
- Οδικώς στην Μαρύ, επίσκεψη σε Μερβ και Γκονούρ Ντέπε.
- Οδικώς για Τουρκμεναμπάτ, διάσχιση συνόρων και ξαναείσοδος στο Ουζμπεκιστάν, μετάβαση και επίσκεψη στην Μπουχάρα
- Από κει, μετάβαση οδικώς στη Σαμαρκάνδη και επίσκεψη στην πρωτεύουσα του Ταμερλάνου.
Αναγκαίος χρόνος: Έτσι όπως το κόβω, δεκαεφτά-δεκαοκτώ μερούλες στο νερό, για να παίρνουμε και καμιά ανάσα. Που σημαίνει ότι μετά απ’ όλα αυτά θα έχουμε ακόμα στη διάθεση μας άλλες δέκα-έντεκα. Με αυτό το δεδομένο το Τατζικιστάν αναγκαστικά θα ακρωτηριαστεί στο μίνιμουμ. Ίσα μια τζούρα τριών-τεσσάρων ημερών για την διαδρομή από Πέντζικεντ (όπου το εγγύτερο προς τη Σαμαρκάνδη συνοριακό πέρασμα ) μέχρι Κότζαντ, όπου η έξοδος προς Τασκένδη μεριά. Δραματικά ανεπαρκές, αλλά από τα ολότελα…
Ναι, αλλά τι κρύβεται πίσω από το όνομα Κοτζάντ, εδώ σας θέλω! Κι επειδή αποκλείεται να το βρείτε παρά μόνο καταφεύγοντας σε σκονάκια, γκουγκλάροντας ή άλλες συναφείς ζαβολιές, θα σας το πω για να τελειώνουμε: πρόκειται για το δέκατο τρίτο υποκατάστημα της γνωστής αλεξανδρινής αλυσίδας, ή άλλως πως Αλεξάνδρεια η Εσχάτη, χτισμένη δίπλα στο αρχαίο Ώξο, τον σημερινό Συρ Ντάρια. Ε, μ’ ένα τέτοιο μυθικό όνομα στη τατζίκικη διαδρομή μας μπορούμε νομίζω να παρηγορηθούμε μερικώς για το σύντομο του χρόνου της επίσκεψης.
Πίσω στην Τασκένδη περί την εικοστή δεύτερη μέρα ο κύκλος θα’ χει κλείσει. Πάνω στη σωστή στιγμή για να πετάξουμε με προορισμό το Μπίσκετ, για μια γύρα 6-7 ημερών στο Κιργιστάν, τελευταίο σταθμό της κεντρασιατικής περιήγησης. Εδώ, ούτε αρχαία, ούτε ιδιαίτερα αξιοθέατα, παρά μόνο Φύση. Επιτέλους! Να ξελαμπικάρουμε λιγάκι μετά από τόση Ιστορία! Κι άμα λέμε Κιργιστάν, μιλάμε για μια Φύση πραγματικά ασυναγώνιστη διάστικτη με λίμνες, ποτάμια και τις γιούρτες των νομάδων. Με τα κοπάδια των προβάτων και τον ελεύθερο καλπασμό των αλόγων στα υψίπεδα. Μπορεί κανείς να φανταστεί καλύτερο κλείσιμο ταξιδιού απ’ αυτό;
Άντε και την φτιάξαμε επιτέλους τη διαδρομή. Σταν, ετοιμαστείτε, ερχόμαστε!
Attachments
Last edited by a moderator:
