isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ασκήσεις επι χάρτου
- Όλα ξεκίνησαν απτη Βόρεια Κορέα
- Πίσω στα θρανία
- Τασκένδη του θρύλου, του ονείρου, της κατάρρευσης
- Διπρόσωπη Χίβα
- Μια φορά κ έναν καιρό ηταν εδω μια θάλασσα
- Ατέρμονη αλυσίδα καταστροφής
- Στο δρόμο για την Άσγκαμπατ
- Κούνυα Ούργκενς
- Ασγκαμπάτ κεκλεισμένων των θυρών
- Το κουρδιστό ομοίωμα
- Μετά τον Νιγιαζοφ τι;
- Στη γη της αρχαίας Μαργιανής
- Τελευταία Έξοδος
- Μπουχάρα σα μαγικό χαλί
- Σαμαρκάνδη της τέχνης κ του αίματος
- Στη γη της αρχαίας Σογδιάνης
- Ο Μέγας περίεργος
- Στη χώρα των αλόγων
- Συνέχεια απο Κιργιστάν
- Επίλογος
Πρώην σοβιετικά "Σταν", Μέρος Β' - Τουρκμενιστάν, άμμος και αίμα
1. Στο δρόμο για την Άσγκαμπατ
Το σχετικό άρθρο έχει αναρτηθεί και στο σάιτ μας:
ΤΟΥΡΚΜΕΝΙΣΤΑΝ 1 - ΑΜΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΓΚΑΜΠΑΤ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
No man’s land
Khodjeyli. Σύνορα Ουζμπεκιστάν-Τουρκμενιστάν.
Καθισμένοι από τις οκτώ το πρωί σ’ ένα βρώμικο πεζούλι λίγα μέτρα από το ουζμπέκικο φυλάκιο, περιμένουμε. Έτσι, γενικώς. Να προχωρήσει η ώρα, να πάρει μπρος ο μηχανισμός. Εννοείται ότι πριν σκάσουμε μύτη στα σύνορα, φροντίσαμε να ενημερωθούμε για τα ωράρια, δεν ήρθαμε έτσι στο ξεκούδουνο. Ο ξενοδόχος μας στο Νούκους, όπου διανυκτερεύσαμε μετά το ρέκβιεμ στην Αράλη, μας διαβεβαίωσε ότι ανοίγουν πάντα στις οκτώ. Το ίδιο και ο ταξιτζής που μας οδήγησε ως εδώ. Πλην όμως έχει ήδη πάει εννιά και δέκα κι ακόμα να διακρίνω κάποιο σημάδι ενεργοποίησης. Ποιος βιάζεται εξάλλου; Πάντως όχι τα δυο φαντάρια πίσω από την μπάρα που έτσι κι αλλιώς γεμίζουν δημιουργικά τον χρόνο τους χαζεύοντάς μας με τη μασέλα κρεμασμένη μέχρι τον ώμο. Το θέαμα θα μπορούσε να ήταν αστείο αν δεν ήταν και ελαφρώς ανησυχητικό. Τι διάολο, δεν έχουν ξαναδεί ξένο ταξιδιώτη για το Τουρκμενιστάν;
Στις εννιά και είκοσι, όταν επιτέλους παίρνουν σήμα και σηκώνουν (ράθυμα) την μπάρα (μαζί και την μασέλα τους) εξακολουθούμε να είμαστε μόνοι. Εμείς κι οι δυο φαντάροι. Οι δυο φαντάροι κι εμείς. Κανένας άλλος υποψήφιος για την άλλη πλευρά. Σύνορα στην μοναξιά. Τα πιο καταθλιπτικά της ταξιδιωτικής μου ζωής.
Μια γκρίζα αίθουσα ελέγχου διαβατηρίων. Με γκρίζο φως και γκρίζους υπάλληλους. Έντυπα, σφραγίδες, υπογραφές. Περιμένετε. Κι άλλα έντυπα, κι άλλες σφραγίδες, κι άλλες υπογραφές. Ξανά περιμένετε. Έλεγχος αποσκευών. Έλεγχος συναλλάγματος. Έλεγχος… Τριάντα πέντε λεπτά διαδικασία. Μόνο για μας τους δυο. Σκέψου να υπήρχαν κι άλλοι δηλαδή…. Συρματοπλέγματα και ένστολοι. Άλλη μια αίθουσα. Κι άλλος ένας έλεγχος. Ο τελευταίος. Από την ουζμπέκικη πλευρά εννοώ, γιατί σε λίγο θα μας περιλάβουν οι Τουρκμένοι…
Και τώρα που πάμε; Κανείς δεν μας δίνει σημασία. Αφού πλέον οι Ουζμπέκοι ξεμπέρδεψαν μαζί μας με τα γραφειοκρατικά τους είναι σαν να μην υπάρχουμε. Έχουμε γίνει αόρατοι. Με τα πολλά, κάποιος δέησε τελικά να σηκώσει το κεφάλι και να μας δείξει αόριστα προς κάποια κατεύθυνση. Μπροστά μας απλώνεται ένα no man’s land πολλών εκατοντάδων μέτρων. Θα ζαλωθούμε τα σακίδια και θα βαδίσουμε μέσα στο λιοπύρι προς το «εκεί». Προς το Τουρκμενιστάν. Η Γη της Επαγγελίας είναι κάπου εκεί μπροστά μας και θα μπούμε σ’ αυτήν με τα πόδια.
ΤΟΥΡΚΜΕΝΙΣΤΑΝ – ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ
Μια αίθουσα ακόμα πιο γκρίζα και σαφώς πιο μίζερη απ’ αυτές που αφήσαμε πίσω μας εγκαταλείποντας το Ουζμπεκιστάν. Τρία σαθρά τραπέζια, μακρουλά και κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο, με τρία, πάλαι ποτέ τσόχινα, τραπεζομάντιλα, πιθανόν κάποτε πράσινου χρώματος. Σαν σε παρηκμασμένη χαρτοπαιχτική λέσχη. Τρεις άντρες καθισμένοι πίσω από κάθε τραπέζι, ένας επιπλέον καθισμένος σε μια από τις κεφαλές και δύο ακόμη όρθιοι σε στάση προσοχής ακριβώς από πίσω του. Άλλοι ένστολοι και άλλοι άστολοι, απαξάπαντες αμίλητοι και βλοσυροί. Τρεις τρεις, εννιά, συν ένας δέκα, συν δύο δώδεκα. Για την πάρτη μας και μόνο. Μεγαλεία!
Μα αυτά που μόλις περιέγραψα, είναι στην πραγματικότητα όσα κατάφερα να διακρίνω μετά. Αφού δηλαδή συνήλθα από την ταχυπαλμία. Γιατί αυτό που μαγνήτισε το βλέμμα μου μόλις μπήκα, σκορπώντας στην καρδιά μου ρίγη συγκίνησης πρώτου εφηβικού ερωτικού ραντεβού και εκτοπίζοντας προς στιγμήν τους πάντες σε ρόλο θλιβερού κομπάρσου ήταν η φωτογραφία του Ανδρός. Το πορτραίτο Του. Η εικόνα Εκείνου που ως άλλος Χριστός σε Μυστικό Δείπνο δέσποζε πάνω από τα κεφάλια των δώδεκα βλοσυρών αποστόλων Του – καθημένων και ορθίων – επιβλητικός και ανδροπρεπής, με την αποφασιστικότητα ριζωμένη στα μάτια, το ένα πόδι θεληματικά προτεταμένο μπροστά προς το μέλλον, δείχνοντάς τους (μας) το δρόμο Του.
Κι επειδή σας βλέπω να υπομειδιάτε με τη δυσπιστία άπιστων Θωμάδων, ορίστε δείτε κι εσείς περί Τίνος ομιλώ και θαυμάστε:
Ελπίζω πλέον να πειστήκατε.
- Πρέζιντεντ Νιγιάζοφ; ψιθύρισα ερωτηματικά, με την πρέπουσα χροιά θαυμασμού και δέους στη φωνή (το ’χω η άτιμη όταν χρειάζεται)
- Ντα, ντα, απάντησαν οι βλοσυροί κουνώντας επιδοκιμαστικά το κεφάλι και μαλακώνοντας ανεπαίσθητα, έστω και πρόσκαιρα.
Σε λίγο θα μάθουμε πως ο ένας από τους όρθιους είναι ο ειδικά για μας απεσταλμένος του οργανισμού τουρισμού Του, και πως θα είναι ο (θέλουμε δεν θέλουμε) προσωπικός συνοδός μας για την Άσγκαμπατ. Οποία τιμή! Ο εν λόγω μας χαιρετάει με θερμότητα καταψύκτη και μας εξηγεί σε κάποιο ιδίωμα με αμυδρή συγγένεια με την αγγλική ότι φέρει μαζί του όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά και τις προεγκρίσεις ώστε να εκδοθεί εδώ η τελική βίζα. Μάλιστα. Εφόσον βεβαίως ελεγχθούν πρώτα όλα τα χαρτιά και επικυρωθούν από τους αξιότιμους κυρίους κυρίους αρμόδιους που έχουν, εννοείται, τον τελευταίο λόγο. Μα ασφαλώς, τι λέτε τώρα, αλλοίμονο κι αν έμπαινε ο κάθε τυχάρπαστος στα άδυτα των αδύτων!
Οι δέκα βλοσυροί καθήμενοι στα τραπέζια συν ο ενδέκατος όρθιος είναι άραγε όλοι τους «αρμόδιοι»; Όχι δεν το είπα, μόνο το σκέφτηκα (με τρόμο) εν όψει των χρονικών συνεπειών ενός τέτοιου ενδεχόμενου.
Και ναι, ήταν όλοι τους ... αρμόδιοι. Πλην ενός, του όρθιου, που είχε τελικά άλλη αποστολή, λιγότερο μεν υψηλή, πλην όμως εξόχως κρίσιμη όπως απεδείχθη για την διεκπεραίωση σε χρόνο dt (μία ώρα και σαράντα λεπτά) της όλης διαδικασίας. Ο εν λόγω λοιπόν κατείχε την σπάνια ειδικότητα του κούριερ εσωτερικού χώρου, ήτοι την βαρύνουσα ευθύνη να πηγαινοφέρνει τα έγγραφα από τη μία άκρη των τριών ενωμένων τραπεζιών στην άλλη, ως εξής:
Αρχικώς τα έγγραφα ξεκινούσαν τη διαδρομή τους από τον πρώτο αρμόδιο του Α΄ τραπεζιού. Που τα εξέταζε εμβριθώς πριν τα περάσει στον δεύτερο αρμόδιο ακριβώς δίπλα του. Που με τη σειρά του τα μελετούσε εξίσου ενδελεχώς πριν τα παραδώσει στον τρίτο. Που αφού εντρυφούσε κι αυτός, τα έδινε χέρι με χέρι στον αρμόδιο νούμερο ένα του Β΄ τραπεζιού. Που… και τα λοιπά και τα λοιπά μέχρι να φτάσουν τελικά στον τρίτο αρμόδιο του Γ΄ τραπεζιού. Πώς όμως να επιστρέψουν τα έγγραφα στην αφετηρία τους για να περάσουν ξανά μανά από τη βήτα, γάμα, ωμέγα φάση της διαδικασίας – μονογραφή εναπόθεση σφραγίδας μαύρου χρώματος, υπογραφή, εναπόθεση σφραγίδας ερυθρού χρώματος, συμπλήρωση πρόσθετων εντύπων, υπογραφή αυτών και εναπόθεσης σφραγίδα κυανού χρώματος, χαρτοσήμανση εγγράφων και … - Ε; Σας ερωτώ. Πως;
Σ’ αυτό λοιπόν το εξαιρετικά λεπτό σημείο όπου κινδύνευε να κοπεί ανεπανόρθωτα η ευαίσθητη αυτή αλυσίδα, παρενέβαινε ως από μηχανής θεός ο όρθιος φρουρός, αναλαμβάνοντας το ρόλο-κλειδί του χαμένου πλην ανακτημένου κρίκου, ήτοι παραλάμβανε με τον δέοντα σεβασμό τα έγγραφα από τα χέρια του τρίτου αρμοδίου του Γ’ τραπεζιού και, βαδίζοντας κατά μήκος και των τριών τραπεζιών, τα ακουμπούσε ευλαβικά μπροστά στον πρώτο αρμόδιο του Α΄ τραπεζιού, για να ξεκινήσει και πάλι η ίδια διαδικασία. Απλό και συνάμα μεγαλοφυές, μην μου πείτε;
Ώσπου:
Welcome to Turkmenistan!
Η φράση-σουσάμι-άνοιξε έχει μόλις βγει από το στόμα του δέκατου αρμόδιου, του καθήμενου στην κεφαλή του Γ’ τραπεζιού, που μάλιστα σηκώνεται με κάθε επισημότητα να μας χαιρετίσει δια χειραψίας. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά καταφέρνει και να χαμογελάσει την στιγμή ακριβώς που μας παραδίδει τα διαβατήρια μας με τις ολόφρεσκες βίζες. Αυτό ήταν! Γίναμε δεκτοί! Ο παράδεισός Tου έχει πλέον ανοίξει διάπλατα τις πύλες του, έτοιμος να υποδεχτεί τις ταπεινότητές μας.
Hallelujah!
1. Στο δρόμο για την Άσγκαμπατ
Το σχετικό άρθρο έχει αναρτηθεί και στο σάιτ μας:
ΤΟΥΡΚΜΕΝΙΣΤΑΝ 1 - ΑΜΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΓΚΑΜΠΑΤ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
No man’s land
Khodjeyli. Σύνορα Ουζμπεκιστάν-Τουρκμενιστάν.
Καθισμένοι από τις οκτώ το πρωί σ’ ένα βρώμικο πεζούλι λίγα μέτρα από το ουζμπέκικο φυλάκιο, περιμένουμε. Έτσι, γενικώς. Να προχωρήσει η ώρα, να πάρει μπρος ο μηχανισμός. Εννοείται ότι πριν σκάσουμε μύτη στα σύνορα, φροντίσαμε να ενημερωθούμε για τα ωράρια, δεν ήρθαμε έτσι στο ξεκούδουνο. Ο ξενοδόχος μας στο Νούκους, όπου διανυκτερεύσαμε μετά το ρέκβιεμ στην Αράλη, μας διαβεβαίωσε ότι ανοίγουν πάντα στις οκτώ. Το ίδιο και ο ταξιτζής που μας οδήγησε ως εδώ. Πλην όμως έχει ήδη πάει εννιά και δέκα κι ακόμα να διακρίνω κάποιο σημάδι ενεργοποίησης. Ποιος βιάζεται εξάλλου; Πάντως όχι τα δυο φαντάρια πίσω από την μπάρα που έτσι κι αλλιώς γεμίζουν δημιουργικά τον χρόνο τους χαζεύοντάς μας με τη μασέλα κρεμασμένη μέχρι τον ώμο. Το θέαμα θα μπορούσε να ήταν αστείο αν δεν ήταν και ελαφρώς ανησυχητικό. Τι διάολο, δεν έχουν ξαναδεί ξένο ταξιδιώτη για το Τουρκμενιστάν;
Στις εννιά και είκοσι, όταν επιτέλους παίρνουν σήμα και σηκώνουν (ράθυμα) την μπάρα (μαζί και την μασέλα τους) εξακολουθούμε να είμαστε μόνοι. Εμείς κι οι δυο φαντάροι. Οι δυο φαντάροι κι εμείς. Κανένας άλλος υποψήφιος για την άλλη πλευρά. Σύνορα στην μοναξιά. Τα πιο καταθλιπτικά της ταξιδιωτικής μου ζωής.
Μια γκρίζα αίθουσα ελέγχου διαβατηρίων. Με γκρίζο φως και γκρίζους υπάλληλους. Έντυπα, σφραγίδες, υπογραφές. Περιμένετε. Κι άλλα έντυπα, κι άλλες σφραγίδες, κι άλλες υπογραφές. Ξανά περιμένετε. Έλεγχος αποσκευών. Έλεγχος συναλλάγματος. Έλεγχος… Τριάντα πέντε λεπτά διαδικασία. Μόνο για μας τους δυο. Σκέψου να υπήρχαν κι άλλοι δηλαδή…. Συρματοπλέγματα και ένστολοι. Άλλη μια αίθουσα. Κι άλλος ένας έλεγχος. Ο τελευταίος. Από την ουζμπέκικη πλευρά εννοώ, γιατί σε λίγο θα μας περιλάβουν οι Τουρκμένοι…
Και τώρα που πάμε; Κανείς δεν μας δίνει σημασία. Αφού πλέον οι Ουζμπέκοι ξεμπέρδεψαν μαζί μας με τα γραφειοκρατικά τους είναι σαν να μην υπάρχουμε. Έχουμε γίνει αόρατοι. Με τα πολλά, κάποιος δέησε τελικά να σηκώσει το κεφάλι και να μας δείξει αόριστα προς κάποια κατεύθυνση. Μπροστά μας απλώνεται ένα no man’s land πολλών εκατοντάδων μέτρων. Θα ζαλωθούμε τα σακίδια και θα βαδίσουμε μέσα στο λιοπύρι προς το «εκεί». Προς το Τουρκμενιστάν. Η Γη της Επαγγελίας είναι κάπου εκεί μπροστά μας και θα μπούμε σ’ αυτήν με τα πόδια.
ΤΟΥΡΚΜΕΝΙΣΤΑΝ – ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ
Μια αίθουσα ακόμα πιο γκρίζα και σαφώς πιο μίζερη απ’ αυτές που αφήσαμε πίσω μας εγκαταλείποντας το Ουζμπεκιστάν. Τρία σαθρά τραπέζια, μακρουλά και κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο, με τρία, πάλαι ποτέ τσόχινα, τραπεζομάντιλα, πιθανόν κάποτε πράσινου χρώματος. Σαν σε παρηκμασμένη χαρτοπαιχτική λέσχη. Τρεις άντρες καθισμένοι πίσω από κάθε τραπέζι, ένας επιπλέον καθισμένος σε μια από τις κεφαλές και δύο ακόμη όρθιοι σε στάση προσοχής ακριβώς από πίσω του. Άλλοι ένστολοι και άλλοι άστολοι, απαξάπαντες αμίλητοι και βλοσυροί. Τρεις τρεις, εννιά, συν ένας δέκα, συν δύο δώδεκα. Για την πάρτη μας και μόνο. Μεγαλεία!
Μα αυτά που μόλις περιέγραψα, είναι στην πραγματικότητα όσα κατάφερα να διακρίνω μετά. Αφού δηλαδή συνήλθα από την ταχυπαλμία. Γιατί αυτό που μαγνήτισε το βλέμμα μου μόλις μπήκα, σκορπώντας στην καρδιά μου ρίγη συγκίνησης πρώτου εφηβικού ερωτικού ραντεβού και εκτοπίζοντας προς στιγμήν τους πάντες σε ρόλο θλιβερού κομπάρσου ήταν η φωτογραφία του Ανδρός. Το πορτραίτο Του. Η εικόνα Εκείνου που ως άλλος Χριστός σε Μυστικό Δείπνο δέσποζε πάνω από τα κεφάλια των δώδεκα βλοσυρών αποστόλων Του – καθημένων και ορθίων – επιβλητικός και ανδροπρεπής, με την αποφασιστικότητα ριζωμένη στα μάτια, το ένα πόδι θεληματικά προτεταμένο μπροστά προς το μέλλον, δείχνοντάς τους (μας) το δρόμο Του.
Κι επειδή σας βλέπω να υπομειδιάτε με τη δυσπιστία άπιστων Θωμάδων, ορίστε δείτε κι εσείς περί Τίνος ομιλώ και θαυμάστε:
Ελπίζω πλέον να πειστήκατε.
- Πρέζιντεντ Νιγιάζοφ; ψιθύρισα ερωτηματικά, με την πρέπουσα χροιά θαυμασμού και δέους στη φωνή (το ’χω η άτιμη όταν χρειάζεται)
- Ντα, ντα, απάντησαν οι βλοσυροί κουνώντας επιδοκιμαστικά το κεφάλι και μαλακώνοντας ανεπαίσθητα, έστω και πρόσκαιρα.
Σε λίγο θα μάθουμε πως ο ένας από τους όρθιους είναι ο ειδικά για μας απεσταλμένος του οργανισμού τουρισμού Του, και πως θα είναι ο (θέλουμε δεν θέλουμε) προσωπικός συνοδός μας για την Άσγκαμπατ. Οποία τιμή! Ο εν λόγω μας χαιρετάει με θερμότητα καταψύκτη και μας εξηγεί σε κάποιο ιδίωμα με αμυδρή συγγένεια με την αγγλική ότι φέρει μαζί του όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά και τις προεγκρίσεις ώστε να εκδοθεί εδώ η τελική βίζα. Μάλιστα. Εφόσον βεβαίως ελεγχθούν πρώτα όλα τα χαρτιά και επικυρωθούν από τους αξιότιμους κυρίους κυρίους αρμόδιους που έχουν, εννοείται, τον τελευταίο λόγο. Μα ασφαλώς, τι λέτε τώρα, αλλοίμονο κι αν έμπαινε ο κάθε τυχάρπαστος στα άδυτα των αδύτων!
Οι δέκα βλοσυροί καθήμενοι στα τραπέζια συν ο ενδέκατος όρθιος είναι άραγε όλοι τους «αρμόδιοι»; Όχι δεν το είπα, μόνο το σκέφτηκα (με τρόμο) εν όψει των χρονικών συνεπειών ενός τέτοιου ενδεχόμενου.
Και ναι, ήταν όλοι τους ... αρμόδιοι. Πλην ενός, του όρθιου, που είχε τελικά άλλη αποστολή, λιγότερο μεν υψηλή, πλην όμως εξόχως κρίσιμη όπως απεδείχθη για την διεκπεραίωση σε χρόνο dt (μία ώρα και σαράντα λεπτά) της όλης διαδικασίας. Ο εν λόγω λοιπόν κατείχε την σπάνια ειδικότητα του κούριερ εσωτερικού χώρου, ήτοι την βαρύνουσα ευθύνη να πηγαινοφέρνει τα έγγραφα από τη μία άκρη των τριών ενωμένων τραπεζιών στην άλλη, ως εξής:
Αρχικώς τα έγγραφα ξεκινούσαν τη διαδρομή τους από τον πρώτο αρμόδιο του Α΄ τραπεζιού. Που τα εξέταζε εμβριθώς πριν τα περάσει στον δεύτερο αρμόδιο ακριβώς δίπλα του. Που με τη σειρά του τα μελετούσε εξίσου ενδελεχώς πριν τα παραδώσει στον τρίτο. Που αφού εντρυφούσε κι αυτός, τα έδινε χέρι με χέρι στον αρμόδιο νούμερο ένα του Β΄ τραπεζιού. Που… και τα λοιπά και τα λοιπά μέχρι να φτάσουν τελικά στον τρίτο αρμόδιο του Γ΄ τραπεζιού. Πώς όμως να επιστρέψουν τα έγγραφα στην αφετηρία τους για να περάσουν ξανά μανά από τη βήτα, γάμα, ωμέγα φάση της διαδικασίας – μονογραφή εναπόθεση σφραγίδας μαύρου χρώματος, υπογραφή, εναπόθεση σφραγίδας ερυθρού χρώματος, συμπλήρωση πρόσθετων εντύπων, υπογραφή αυτών και εναπόθεσης σφραγίδα κυανού χρώματος, χαρτοσήμανση εγγράφων και … - Ε; Σας ερωτώ. Πως;
Σ’ αυτό λοιπόν το εξαιρετικά λεπτό σημείο όπου κινδύνευε να κοπεί ανεπανόρθωτα η ευαίσθητη αυτή αλυσίδα, παρενέβαινε ως από μηχανής θεός ο όρθιος φρουρός, αναλαμβάνοντας το ρόλο-κλειδί του χαμένου πλην ανακτημένου κρίκου, ήτοι παραλάμβανε με τον δέοντα σεβασμό τα έγγραφα από τα χέρια του τρίτου αρμοδίου του Γ’ τραπεζιού και, βαδίζοντας κατά μήκος και των τριών τραπεζιών, τα ακουμπούσε ευλαβικά μπροστά στον πρώτο αρμόδιο του Α΄ τραπεζιού, για να ξεκινήσει και πάλι η ίδια διαδικασία. Απλό και συνάμα μεγαλοφυές, μην μου πείτε;
Ώσπου:
Welcome to Turkmenistan!
Η φράση-σουσάμι-άνοιξε έχει μόλις βγει από το στόμα του δέκατου αρμόδιου, του καθήμενου στην κεφαλή του Γ’ τραπεζιού, που μάλιστα σηκώνεται με κάθε επισημότητα να μας χαιρετίσει δια χειραψίας. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά καταφέρνει και να χαμογελάσει την στιγμή ακριβώς που μας παραδίδει τα διαβατήρια μας με τις ολόφρεσκες βίζες. Αυτό ήταν! Γίναμε δεκτοί! Ο παράδεισός Tου έχει πλέον ανοίξει διάπλατα τις πύλες του, έτοιμος να υποδεχτεί τις ταπεινότητές μας.
Hallelujah!
Attachments
Last edited by a moderator:
