isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ασκήσεις επι χάρτου
- Όλα ξεκίνησαν απτη Βόρεια Κορέα
- Πίσω στα θρανία
- Τασκένδη του θρύλου, του ονείρου, της κατάρρευσης
- Διπρόσωπη Χίβα
- Μια φορά κ έναν καιρό ηταν εδω μια θάλασσα
- Ατέρμονη αλυσίδα καταστροφής
- Στο δρόμο για την Άσγκαμπατ
- Κούνυα Ούργκενς
- Ασγκαμπάτ κεκλεισμένων των θυρών
- Το κουρδιστό ομοίωμα
- Μετά τον Νιγιαζοφ τι;
- Στη γη της αρχαίας Μαργιανής
- Τελευταία Έξοδος
- Μπουχάρα σα μαγικό χαλί
- Σαμαρκάνδη της τέχνης κ του αίματος
- Στη γη της αρχαίας Σογδιάνης
- Ο Μέγας περίεργος
- Στη χώρα των αλόγων
- Συνέχεια απο Κιργιστάν
- Επίλογος
Επίλογος
Από τότε που ξεκίνησε η αφήγηση αυτής της ταξιδιωτικής ιστορίας (Σεπτέμβρης 2011) κι ακόμα περισσότερο από τότε που πραγματοποιήθηκε το εν λόγω κεντρασιατικό ταξίδι (Μάης-Ιούνης 2006), είναι αλήθεια ότι έχει κυλήσει ποοοοοολύ νερό στ ΄αυλάκι. Δώδεκα χρόνια για την ακρίβεια.
Και όμως, κατά έναν περίεργο (και πολύ ευχάριστο) τρόπο, και σε αντίθεση με άλλες χώρες και περιοχές του κόσμου που μέσα στο ίδιο διάστημα έχουν κυριολεκτικά μεταλλαχθεί από περίπου off the beaten track προορισμούς σε τουριστικά σιχάματα πρώτης γραμμής (βλέπε π.χ. Κίνα), τα τέσσερα πρώην σοβιετικά Σταν της ιστορίας μας για την ώρα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό, εξ όσων μαθαίνω, όπως περίπου τα γνώρισα.
Ασφαλώς στο μεταξύ έχει σημειωθεί και εκεί τουριστική αύξηση, και ειδικότερα στο Ουζμπεκιστάν και το Κιργιστάν όπου έχει τετραπλασιαστεί ο αριθμός των αφίξεων από το 2006 μέχρι σήμερα. Ωστόσο, επειδή ο αριθμός εκκινούσε έτσι κι αλλιώς από σχετικά χαμηλά επίπεδα δεν μπορείς να μιλήσεις (ακόμα τουλάχιστον) για χώρες αλωμένες και αλλοιωμένες από τον τουρισμό (μην τρελαθούμε κι όλας!). Βέβαια ο κίνδυνος να σημειωθεί ξαφνικά μια γεωμετρική άνοδος μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια πάντα ελλοχεύει, με ότι αυτό συνεπάγεται πάνω στην μελλοντική ποιότητα της ταξιδιωτικής εμπειρίας. Γι αυτό και όσοι αναζητάτε κατά το δυνατόν αυθεντικές καταστάσεις βιαστείτε!
Όσο για το Τατζικιστάν κι ακόμα περισσότερο το Τουρκμενιστάν, παραμένουν ευτυχώς σχεδόν αλώβητα από την σύγχρονη μάστιγα του κοπαδιαστού τουρισμού, με μόλις 10-20% περισσότερες αφίξεις απ’ ότι το 2006 (και με πολύ χαμηλούς αριθμούς έτσι κι αλλιώς). Πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε εύλογα να προσδοκούμε πως οι δυο χώρες αυτές θα συνεχίσουν και τα επόμενα χρόνια την παραδειγματική τους καριέρα ως road less traveled προς τέρψη ημών των τουριστοπροβατοφοβικών.
Το ισχυρίζομαι εδώ και χρόνια, θα το επαναλάβω κι εδώ: αν υπάρχει terra (σχετικά) incognita στον πλανήτη, αυτή δεν βρίσκεται στις απομακρυσμένες (από την Ευρώπη) «εσχατιές» όπου είθισται να την αποζητούμε (π.χ. Γη του Πυρός), αλλά σχετικά «κοντά», στον πρώην σοβιετικό χώρο και στον ευρύτερο χώρο της Κεντρασίας. Μέχρι να γραφτεί αυτή η ιστορία , είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω μεταξύ άλλων στην Μογγολία, στο Σιν Γιανγκ της Δυτικής Κίνας (οριακά πρόλαβα τον εκεί Δρόμο του Μεταξιού πριν του αλλάξουν τον αδόξαστο οι Κινέζοι), στη Σιβηρία και στο Βόρειο Πακιστάν, ισχυροποιώντας κάθε φορά ακόμα παραπάνω αυτήν μου την πεποίθηση. Μεγαλειώδη Φύση, ανθρωπολογικές διαφορετικότητες, αρχαίοι πολιτισμοί, εντυπωσιακά μνημεία, παράδοξα απομεινάρια από μια πολύ ιδιαίτερη πρόσφατη ιστορία, και ελάχιστοι αναλογικά επισκέπτες, η Κεντρική Ασία τα έχει όλα. Μαζί με το ανεκτίμητο δώρο του άπλετου άδειου χώρου και των ανοικτών οριζόντων. Αγάπη για το αχανές! Αγάπη για την στέπα! Τι παραπάνω να ζητήσει ένας ταξιδιώτης για να νοιώσει ευτυχής;
Από τότε που ξεκίνησε η αφήγηση αυτής της ταξιδιωτικής ιστορίας (Σεπτέμβρης 2011) κι ακόμα περισσότερο από τότε που πραγματοποιήθηκε το εν λόγω κεντρασιατικό ταξίδι (Μάης-Ιούνης 2006), είναι αλήθεια ότι έχει κυλήσει ποοοοοολύ νερό στ ΄αυλάκι. Δώδεκα χρόνια για την ακρίβεια.
Και όμως, κατά έναν περίεργο (και πολύ ευχάριστο) τρόπο, και σε αντίθεση με άλλες χώρες και περιοχές του κόσμου που μέσα στο ίδιο διάστημα έχουν κυριολεκτικά μεταλλαχθεί από περίπου off the beaten track προορισμούς σε τουριστικά σιχάματα πρώτης γραμμής (βλέπε π.χ. Κίνα), τα τέσσερα πρώην σοβιετικά Σταν της ιστορίας μας για την ώρα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό, εξ όσων μαθαίνω, όπως περίπου τα γνώρισα.Ασφαλώς στο μεταξύ έχει σημειωθεί και εκεί τουριστική αύξηση, και ειδικότερα στο Ουζμπεκιστάν και το Κιργιστάν όπου έχει τετραπλασιαστεί ο αριθμός των αφίξεων από το 2006 μέχρι σήμερα. Ωστόσο, επειδή ο αριθμός εκκινούσε έτσι κι αλλιώς από σχετικά χαμηλά επίπεδα δεν μπορείς να μιλήσεις (ακόμα τουλάχιστον) για χώρες αλωμένες και αλλοιωμένες από τον τουρισμό (μην τρελαθούμε κι όλας!). Βέβαια ο κίνδυνος να σημειωθεί ξαφνικά μια γεωμετρική άνοδος μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια πάντα ελλοχεύει, με ότι αυτό συνεπάγεται πάνω στην μελλοντική ποιότητα της ταξιδιωτικής εμπειρίας. Γι αυτό και όσοι αναζητάτε κατά το δυνατόν αυθεντικές καταστάσεις βιαστείτε!
Όσο για το Τατζικιστάν κι ακόμα περισσότερο το Τουρκμενιστάν, παραμένουν ευτυχώς σχεδόν αλώβητα από την σύγχρονη μάστιγα του κοπαδιαστού τουρισμού, με μόλις 10-20% περισσότερες αφίξεις απ’ ότι το 2006 (και με πολύ χαμηλούς αριθμούς έτσι κι αλλιώς). Πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε εύλογα να προσδοκούμε πως οι δυο χώρες αυτές θα συνεχίσουν και τα επόμενα χρόνια την παραδειγματική τους καριέρα ως road less traveled προς τέρψη ημών των τουριστοπροβατοφοβικών.
Το ισχυρίζομαι εδώ και χρόνια, θα το επαναλάβω κι εδώ: αν υπάρχει terra (σχετικά) incognita στον πλανήτη, αυτή δεν βρίσκεται στις απομακρυσμένες (από την Ευρώπη) «εσχατιές» όπου είθισται να την αποζητούμε (π.χ. Γη του Πυρός), αλλά σχετικά «κοντά», στον πρώην σοβιετικό χώρο και στον ευρύτερο χώρο της Κεντρασίας. Μέχρι να γραφτεί αυτή η ιστορία , είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω μεταξύ άλλων στην Μογγολία, στο Σιν Γιανγκ της Δυτικής Κίνας (οριακά πρόλαβα τον εκεί Δρόμο του Μεταξιού πριν του αλλάξουν τον αδόξαστο οι Κινέζοι), στη Σιβηρία και στο Βόρειο Πακιστάν, ισχυροποιώντας κάθε φορά ακόμα παραπάνω αυτήν μου την πεποίθηση. Μεγαλειώδη Φύση, ανθρωπολογικές διαφορετικότητες, αρχαίοι πολιτισμοί, εντυπωσιακά μνημεία, παράδοξα απομεινάρια από μια πολύ ιδιαίτερη πρόσφατη ιστορία, και ελάχιστοι αναλογικά επισκέπτες, η Κεντρική Ασία τα έχει όλα. Μαζί με το ανεκτίμητο δώρο του άπλετου άδειου χώρου και των ανοικτών οριζόντων. Αγάπη για το αχανές! Αγάπη για την στέπα! Τι παραπάνω να ζητήσει ένας ταξιδιώτης για να νοιώσει ευτυχής;
Attachments
Last edited by a moderator:
