isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ασκήσεις επι χάρτου
- Όλα ξεκίνησαν απτη Βόρεια Κορέα
- Πίσω στα θρανία
- Τασκένδη του θρύλου, του ονείρου, της κατάρρευσης
- Διπρόσωπη Χίβα
- Μια φορά κ έναν καιρό ηταν εδω μια θάλασσα
- Ατέρμονη αλυσίδα καταστροφής
- Στο δρόμο για την Άσγκαμπατ
- Κούνυα Ούργκενς
- Ασγκαμπάτ κεκλεισμένων των θυρών
- Το κουρδιστό ομοίωμα
- Μετά τον Νιγιαζοφ τι;
- Στη γη της αρχαίας Μαργιανής
- Τελευταία Έξοδος
- Μπουχάρα σα μαγικό χαλί
- Σαμαρκάνδη της τέχνης κ του αίματος
- Στη γη της αρχαίας Σογδιάνης
- Ο Μέγας περίεργος
- Στη χώρα των αλόγων
- Συνέχεια απο Κιργιστάν
- Επίλογος
Το κουρδιστό ομοίωμα
Τα δείγματα γραφής που επακολουθούν της αυτοενθρόνισης της Αυτού Μεγαλειότητος Πασών των Τουρκμένων Σαπαρμουράτ Α’ είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικά της - ας πούμε - ιδιορρυθμίας του Ανδρός. Παράλληλα με το ξεκίνημα μιας φαραωνικών διαστάσεων ανοικοδόμησης, αποκλειστικά επικεντρωμένης σε έργα εντυπωσιασμού και επίδειξης,
τα χρυσά αγάλματα του Μεγαλοπρεπούς ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο σαν τα μανητάρια σε δρόμους και πλατείες,
με κολοφώνα αυτό που στέκει υπερηφάνως στην κορυφή της «Αψίδας της Ουδετερότητας» (γενική φωτογραφία της εν λόγω "αψίδας" έχει ήδη αναρτηθεί στο προηγούμενο επεισόδιο): Ένας δωδεκάμετρος χρυσός Νιγιάζοφ, με ανεμίζοντα μανδύα εν είδη Τουρκμένου σούπερμαν και χέρια διάπλατα ανοιχτά σαν τον Πάπα της Ρώμης που ευλογεί τα πλήθη το Πάσχα στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, περιστρέφεται ολημερίς πάνω στο βάθρο του χάρη σε κάποιον ενσωματωμένο μηχανισμό. Και για του λόγου το αληθές θαυμάστε σε γκρο πλαν:
Στόχος αυτής της πρωτότυπης ομολογουμένως εφαρμογής της τεχνολογίας στην υπηρεσία της προσωπολατρείας είναι ο Ηγέτης ν’ ατενίζει μονίμως τον Ήλιο κατάματα, προς μεγάλη τέρψη αν μη τι άλλο του Ζυρ που εξασφάλισε έτσι από χέρι το σωστό φωτισμό του φωτογραφικού του θέματος όλες τις ώρες της ημέρας.
Μα η μεγαλομανία του Ισόβιου δεν εξαντλείται στα κουρδιστά ομοιώματα και την ανέγερση άχρηστων ντουβαριών με επικάλυψη από λευκό μάρμαρο εισαγωγής. Ως εκ των ελάχιστων Εκλεκτών εκείνων που συνομιλούν κατ’ ευθείαν με την Ιστορία, θεωρεί Εαυτόν ταγμένο για την εκ βάθρων αναμόρφωση του μόλις αναγεννημένου από τις στάχτες του έθνους. Οτιδήποτε λιγότερο δεν θα Του αντιστοιχούσε. Εξ’ ου και το περιεκτικό τρίπτυχο Χαλκ, Γουατάν, Τουρκμένμπασι (το Έθνος, ο Λαός, Εγώ ο Ηγέτης) που μόνον κακοήθεις συγκρίνουν με το προηγηθέν χρονικά ναζιστικό σύνθημα Ένα Έθνος, Ένας Λαός, Ένας Φυρέρ. Ουδεμία σχέση. Ο Αδόλφος αν μη τι άλλο έχαιρε (δυστυχώς) αποδειγμένης δημοτικότητας…
Ακούραστος και ρηξικέλευθος ως οφείλει κάθε Μέγας, ο Σαπαρμουράτ ωστόσο προχωράει απτόητος το έργο Του, αιφνιδιάζοντας συνεχώς το κοινό με πρωτότυπα μέτρα και εφαρμόζοντας στην πράξη – μ’ ένα εντελώς προσωπικό και αναπάντεχο τρόπο είναι αλήθεια - το ανεκπλήρωτο σύνθημα του γαλλικού Μάη «η φαντασία στην εξουσία». Ιδού εντελώς δειγματοληπτικά μερικές μόνο από τις καινοτομίες:
Ενώ ακόμα και σήμερα χτίζονται το ένα μετά το άλλο διάφορα « μέγαρα των Τεχνών», τα περισσότερα παραμένουν κλειστά και εκτός λειτουργίας καθώς δεν έχουν επιτρεπτό θέαμα να στεγάσουν μετά τη γνωμάτευση του Περιστρεφόμενου ότι ο κινηματογράφος είναι βλαβερός για τα έθιμα της τουρκμένικης κοινωνίας ενώ το μπαλέτο και η όπερα είναι ασυζητητί «εκτός παράδοσης».
ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΔΙΑ ΤΑ ΘΕΑΜΑΤΑ. ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΕΙΣ.
Προφανώς εντός παράδοσης τελεί αντιθέτως το κατ’ εξοχήν άθλημα της ερήμου, το πατινάζ επί πάγου, εξ’ ου και η ανέγερση αίθουσας παγοδρομιών που ολοκληρώθηκε στην Άσγκαμπατ στις αρχές του 2006 (όλα τα’ χε η Μαριωρή...).
ΑΝΟΙΚΤΟΝ ΔΙΑ ΠΑΤΙΝΑΖ
Κάτω από το ίδιο πρωτοποριακό πνεύμα, οι μήνες του χρόνου ξαναβαφτίστηκαν ένας ένας, αρχής γενομένης από τον μήνα Γενάρη στον οποίο έλαχε η τιμή να αποκτήσει το όνομα Του, ενώ ο Απρίλης μπορεί πλέον να καυχιέται ότι φέρει το όνομα της μαμάς Του. Ο φόρος τιμής όμως στην γυναίκα που δάνεισε το σώμα της για να έρθει στον κόσμο ένας Τουρκμένμπασι δεν θα μπορούσε – αλίμονο! - να περιοριστεί σε μια απλή ονοματοδοσία μηνός. Γι αυτό και προχωρώντας σε μια ακόμη υπέρβαση, ο σεβαστικός Υιός φιλοτέχνησε το άγαλμά της ως «ύψιστο σύμβολο εντιμότητας» προκειμένου να κοσμήσει το χώρο μπροστά από το ομώνυμο υπουργείο Του.
Ομώνυμο υπουργείο; Τι πάει να πει αυτό; Διαθέτει το Τουρκμενιστάν Υπουργείο Εντιμότητας; Μα και βέβαια διαθέτει, ιδέα του Μεγάλου Καινοτόμου κι αυτή! Σ’ αυτό το υπουργείο λογοδοτούν όσοι πολίτες παραβαίνουν τον νόμο (Του). Και δεν θέλω κακεντρεχείς συνειρμούς με το οργουελικό Υπουργείο Αλήθειας στο «1984», εντάξει;
Άσε που ποιος να διαβάσει Όργουελ στο Τουρκμενιστάν; Πρώτον δεν κυκλοφορούν τα βιβλία του, όπως εξάλλου σχεδόν κανενός άλλου ντόπιου ή ξένου συγγραφέα, και δεύτερον πού να περισσέψει ελεύθερος χρόνος στους πολίτες όταν αυτός καλύπτεται πολύ πιο δημιουργικά με την υποχρεωτική μελέτη των βαθυστόχαστων πονημάτων που ο ίδιος ο Παμμέγιστος συγγράφει αφειδώς για το λαό Του. Καλά, μιλάμε για ΤΟ έργο! Και με τι δεν καταπιάνεται! Τι φιλοσοφία, τι ιστορία, τι θρησκεία, τι λαϊκή παράδοση, τι ποίηση, τι απ’ όλα ... Αδύνατον εν ολίγοις να βρεις τομέα της σκέψης που να μην έχει ανεξίτηλα σφραγιστεί από τον ογκόλιθο της συνεισφοράς Του. Η επιτομή όλων, η ανεπανάληπτη Ρουχνάμα, ήτοι το «Βιβλίο της Ψυχής» (Του), αποτελεί διδακτέα ύλη σε όλες τις βαθμίδες της σχολικής εκπαίδευσης (που παρεμπιπτόντως μειώθηκε από τα δώδεκα στα δέκα χρόνια με δική Του απόφαση), καθώς και απαραίτητο γνωσιολογικό εφόδιο για όσους πολίτες επιθυμούν να αποκτήσουν δίπλωμα οδήγησης. Πώς να οδηγήσεις όχημα αν δεν μάθεις πρώτα να οδηγείς την ίδια τη ζωή σου κάτω από το φως της Σκέψης Του;
Η ΒΙΒΛΟΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
Και η Δύση τι λέει για όλα αυτά;
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να διαβάζονται ως φαιδρές γραφικότητες αν δεν καθόριζαν δυστυχώς με τον πιο οδυνηρό τρόπο την καθημερινότητα πέντε εκατομμυρίων Τουρκμένων που καλούνται να ζήσουν με μέσο μηνιαίο μισθό περί τα σαράντα ευρώ και την υποχρέωση να ζητούν ειδική άδεια από το οικείο αστυνομικό τμήμα πριν σκεφτούν να ταξιδέψουν έξω από τα όρια του νομού τους.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης που αφιερώνουν συνήθως ποταμούς αναλύσεων γύρω κι από την παραμικρή παραβίαση που συντελείται σε χώρες με μη αρεστά προς τη Δύση καθεστώτα, στην περίπτωση του Τουρκμενιστάν επιδεικνύουν αντίθετα μια αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση. Ο λόγος ανομολόγητος αλλά και εξαιρετικά απλός: Όσο ο sui generis δικτάτορας - και ο τωρινός διάδοχός του - δεν αναλίσκονται σε αντιϊμπεριαλιστική αντιδυτική ρητορεία, δεν επιδιώκουν να ασκήσουν διεθνή πολιτική ούτε ν’ αποκτήσουν χημικά, πυρηνικά και λοιπά κακά παιχνίδια, όσο δηλαδή δεν ενοχλουν, τι μας νοιάζει εμάς πως ρυθμίζει τα του οίκου του; Σιγά μην τα χαλάσουμε για τέτοια ψιλοπράγματα με κάποιον που κοιμάται πάνω σ’ ένα από τα μεγαλύτερα στρώματα φυσικού αερίου στον κόσμο. Βέβαια για την ώρα το Τουρκμενιστάν διοχετεύει όλη σχεδόν την πραμάτεια του στους Ρώσους της Γκαζ Προμ, πλην όμως τίποτα μόνιμο στο ρευστό τούτο κόσμο, οπότε ποιος ξέρει πως μπορεί να εξελιχτεί η κατάσταση στο μέλλον με τους κατάλληλους χειρισμούς;
Γι αυτό λοιπόν στο μεταξύ business as usual, σε οποιονδήποτε άλλο επικερδή τομέα προσφέρεται για συνεργασία. Από τους πρώτες διδάξαντες σ’ αυτό, ο γαλλικός εργοληπτικός κολοσσός Bouygues έχει αναλάβει σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, ήδη από το 1994, να φέρει σε πέρας το πολεοδομικό όραμα του Αυτοπροσωπολατρευόμενου. Οποία τιμή για τη χώρα του Βολταίρου! Πάνω από ενάμιση δισ. ευρώ για την ακρίβεια (η τιμή) για τα μέχρι τώρα έργα, όλα πληρωμένα εμπρόθεσμα και σε ζεστό χρήμα από τα έσοδα του φυσικού αερίου. Pas mal θα λέγαμε, και οπωσδήποτε αρκετά απ’ ό,τι φαίνεται για να κάνει γαργάρα η γαλλική κυβέρνηση τις συνήθεις φιλολογίες της περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ποιος είπε ότι ο κυνισμός είναι αμερικάνικη αποκλειστικότητα;
Για περισσότερες φωτογραφίες από την Άσγκαμπατ, πατήστε http://www.zyrinis.gr/el/image/areas/Άσγκαμπατ
Τα δείγματα γραφής που επακολουθούν της αυτοενθρόνισης της Αυτού Μεγαλειότητος Πασών των Τουρκμένων Σαπαρμουράτ Α’ είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικά της - ας πούμε - ιδιορρυθμίας του Ανδρός. Παράλληλα με το ξεκίνημα μιας φαραωνικών διαστάσεων ανοικοδόμησης, αποκλειστικά επικεντρωμένης σε έργα εντυπωσιασμού και επίδειξης,
τα χρυσά αγάλματα του Μεγαλοπρεπούς ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο σαν τα μανητάρια σε δρόμους και πλατείες,
με κολοφώνα αυτό που στέκει υπερηφάνως στην κορυφή της «Αψίδας της Ουδετερότητας» (γενική φωτογραφία της εν λόγω "αψίδας" έχει ήδη αναρτηθεί στο προηγούμενο επεισόδιο): Ένας δωδεκάμετρος χρυσός Νιγιάζοφ, με ανεμίζοντα μανδύα εν είδη Τουρκμένου σούπερμαν και χέρια διάπλατα ανοιχτά σαν τον Πάπα της Ρώμης που ευλογεί τα πλήθη το Πάσχα στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, περιστρέφεται ολημερίς πάνω στο βάθρο του χάρη σε κάποιον ενσωματωμένο μηχανισμό. Και για του λόγου το αληθές θαυμάστε σε γκρο πλαν:
Στόχος αυτής της πρωτότυπης ομολογουμένως εφαρμογής της τεχνολογίας στην υπηρεσία της προσωπολατρείας είναι ο Ηγέτης ν’ ατενίζει μονίμως τον Ήλιο κατάματα, προς μεγάλη τέρψη αν μη τι άλλο του Ζυρ που εξασφάλισε έτσι από χέρι το σωστό φωτισμό του φωτογραφικού του θέματος όλες τις ώρες της ημέρας.
Μα η μεγαλομανία του Ισόβιου δεν εξαντλείται στα κουρδιστά ομοιώματα και την ανέγερση άχρηστων ντουβαριών με επικάλυψη από λευκό μάρμαρο εισαγωγής. Ως εκ των ελάχιστων Εκλεκτών εκείνων που συνομιλούν κατ’ ευθείαν με την Ιστορία, θεωρεί Εαυτόν ταγμένο για την εκ βάθρων αναμόρφωση του μόλις αναγεννημένου από τις στάχτες του έθνους. Οτιδήποτε λιγότερο δεν θα Του αντιστοιχούσε. Εξ’ ου και το περιεκτικό τρίπτυχο Χαλκ, Γουατάν, Τουρκμένμπασι (το Έθνος, ο Λαός, Εγώ ο Ηγέτης) που μόνον κακοήθεις συγκρίνουν με το προηγηθέν χρονικά ναζιστικό σύνθημα Ένα Έθνος, Ένας Λαός, Ένας Φυρέρ. Ουδεμία σχέση. Ο Αδόλφος αν μη τι άλλο έχαιρε (δυστυχώς) αποδειγμένης δημοτικότητας…
Ακούραστος και ρηξικέλευθος ως οφείλει κάθε Μέγας, ο Σαπαρμουράτ ωστόσο προχωράει απτόητος το έργο Του, αιφνιδιάζοντας συνεχώς το κοινό με πρωτότυπα μέτρα και εφαρμόζοντας στην πράξη – μ’ ένα εντελώς προσωπικό και αναπάντεχο τρόπο είναι αλήθεια - το ανεκπλήρωτο σύνθημα του γαλλικού Μάη «η φαντασία στην εξουσία». Ιδού εντελώς δειγματοληπτικά μερικές μόνο από τις καινοτομίες:
Ενώ ακόμα και σήμερα χτίζονται το ένα μετά το άλλο διάφορα « μέγαρα των Τεχνών», τα περισσότερα παραμένουν κλειστά και εκτός λειτουργίας καθώς δεν έχουν επιτρεπτό θέαμα να στεγάσουν μετά τη γνωμάτευση του Περιστρεφόμενου ότι ο κινηματογράφος είναι βλαβερός για τα έθιμα της τουρκμένικης κοινωνίας ενώ το μπαλέτο και η όπερα είναι ασυζητητί «εκτός παράδοσης».
ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΔΙΑ ΤΑ ΘΕΑΜΑΤΑ. ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΕΙΣ.
Προφανώς εντός παράδοσης τελεί αντιθέτως το κατ’ εξοχήν άθλημα της ερήμου, το πατινάζ επί πάγου, εξ’ ου και η ανέγερση αίθουσας παγοδρομιών που ολοκληρώθηκε στην Άσγκαμπατ στις αρχές του 2006 (όλα τα’ χε η Μαριωρή...).
ΑΝΟΙΚΤΟΝ ΔΙΑ ΠΑΤΙΝΑΖ
Κάτω από το ίδιο πρωτοποριακό πνεύμα, οι μήνες του χρόνου ξαναβαφτίστηκαν ένας ένας, αρχής γενομένης από τον μήνα Γενάρη στον οποίο έλαχε η τιμή να αποκτήσει το όνομα Του, ενώ ο Απρίλης μπορεί πλέον να καυχιέται ότι φέρει το όνομα της μαμάς Του. Ο φόρος τιμής όμως στην γυναίκα που δάνεισε το σώμα της για να έρθει στον κόσμο ένας Τουρκμένμπασι δεν θα μπορούσε – αλίμονο! - να περιοριστεί σε μια απλή ονοματοδοσία μηνός. Γι αυτό και προχωρώντας σε μια ακόμη υπέρβαση, ο σεβαστικός Υιός φιλοτέχνησε το άγαλμά της ως «ύψιστο σύμβολο εντιμότητας» προκειμένου να κοσμήσει το χώρο μπροστά από το ομώνυμο υπουργείο Του.
Ομώνυμο υπουργείο; Τι πάει να πει αυτό; Διαθέτει το Τουρκμενιστάν Υπουργείο Εντιμότητας; Μα και βέβαια διαθέτει, ιδέα του Μεγάλου Καινοτόμου κι αυτή! Σ’ αυτό το υπουργείο λογοδοτούν όσοι πολίτες παραβαίνουν τον νόμο (Του). Και δεν θέλω κακεντρεχείς συνειρμούς με το οργουελικό Υπουργείο Αλήθειας στο «1984», εντάξει;
Άσε που ποιος να διαβάσει Όργουελ στο Τουρκμενιστάν; Πρώτον δεν κυκλοφορούν τα βιβλία του, όπως εξάλλου σχεδόν κανενός άλλου ντόπιου ή ξένου συγγραφέα, και δεύτερον πού να περισσέψει ελεύθερος χρόνος στους πολίτες όταν αυτός καλύπτεται πολύ πιο δημιουργικά με την υποχρεωτική μελέτη των βαθυστόχαστων πονημάτων που ο ίδιος ο Παμμέγιστος συγγράφει αφειδώς για το λαό Του. Καλά, μιλάμε για ΤΟ έργο! Και με τι δεν καταπιάνεται! Τι φιλοσοφία, τι ιστορία, τι θρησκεία, τι λαϊκή παράδοση, τι ποίηση, τι απ’ όλα ... Αδύνατον εν ολίγοις να βρεις τομέα της σκέψης που να μην έχει ανεξίτηλα σφραγιστεί από τον ογκόλιθο της συνεισφοράς Του. Η επιτομή όλων, η ανεπανάληπτη Ρουχνάμα, ήτοι το «Βιβλίο της Ψυχής» (Του), αποτελεί διδακτέα ύλη σε όλες τις βαθμίδες της σχολικής εκπαίδευσης (που παρεμπιπτόντως μειώθηκε από τα δώδεκα στα δέκα χρόνια με δική Του απόφαση), καθώς και απαραίτητο γνωσιολογικό εφόδιο για όσους πολίτες επιθυμούν να αποκτήσουν δίπλωμα οδήγησης. Πώς να οδηγήσεις όχημα αν δεν μάθεις πρώτα να οδηγείς την ίδια τη ζωή σου κάτω από το φως της Σκέψης Του;
Η ΒΙΒΛΟΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
Και η Δύση τι λέει για όλα αυτά;
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να διαβάζονται ως φαιδρές γραφικότητες αν δεν καθόριζαν δυστυχώς με τον πιο οδυνηρό τρόπο την καθημερινότητα πέντε εκατομμυρίων Τουρκμένων που καλούνται να ζήσουν με μέσο μηνιαίο μισθό περί τα σαράντα ευρώ και την υποχρέωση να ζητούν ειδική άδεια από το οικείο αστυνομικό τμήμα πριν σκεφτούν να ταξιδέψουν έξω από τα όρια του νομού τους.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης που αφιερώνουν συνήθως ποταμούς αναλύσεων γύρω κι από την παραμικρή παραβίαση που συντελείται σε χώρες με μη αρεστά προς τη Δύση καθεστώτα, στην περίπτωση του Τουρκμενιστάν επιδεικνύουν αντίθετα μια αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση. Ο λόγος ανομολόγητος αλλά και εξαιρετικά απλός: Όσο ο sui generis δικτάτορας - και ο τωρινός διάδοχός του - δεν αναλίσκονται σε αντιϊμπεριαλιστική αντιδυτική ρητορεία, δεν επιδιώκουν να ασκήσουν διεθνή πολιτική ούτε ν’ αποκτήσουν χημικά, πυρηνικά και λοιπά κακά παιχνίδια, όσο δηλαδή δεν ενοχλουν, τι μας νοιάζει εμάς πως ρυθμίζει τα του οίκου του; Σιγά μην τα χαλάσουμε για τέτοια ψιλοπράγματα με κάποιον που κοιμάται πάνω σ’ ένα από τα μεγαλύτερα στρώματα φυσικού αερίου στον κόσμο. Βέβαια για την ώρα το Τουρκμενιστάν διοχετεύει όλη σχεδόν την πραμάτεια του στους Ρώσους της Γκαζ Προμ, πλην όμως τίποτα μόνιμο στο ρευστό τούτο κόσμο, οπότε ποιος ξέρει πως μπορεί να εξελιχτεί η κατάσταση στο μέλλον με τους κατάλληλους χειρισμούς;
Γι αυτό λοιπόν στο μεταξύ business as usual, σε οποιονδήποτε άλλο επικερδή τομέα προσφέρεται για συνεργασία. Από τους πρώτες διδάξαντες σ’ αυτό, ο γαλλικός εργοληπτικός κολοσσός Bouygues έχει αναλάβει σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, ήδη από το 1994, να φέρει σε πέρας το πολεοδομικό όραμα του Αυτοπροσωπολατρευόμενου. Οποία τιμή για τη χώρα του Βολταίρου! Πάνω από ενάμιση δισ. ευρώ για την ακρίβεια (η τιμή) για τα μέχρι τώρα έργα, όλα πληρωμένα εμπρόθεσμα και σε ζεστό χρήμα από τα έσοδα του φυσικού αερίου. Pas mal θα λέγαμε, και οπωσδήποτε αρκετά απ’ ό,τι φαίνεται για να κάνει γαργάρα η γαλλική κυβέρνηση τις συνήθεις φιλολογίες της περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ποιος είπε ότι ο κυνισμός είναι αμερικάνικη αποκλειστικότητα;
Για περισσότερες φωτογραφίες από την Άσγκαμπατ, πατήστε http://www.zyrinis.gr/el/image/areas/Άσγκαμπατ
Attachments
Last edited by a moderator:
