isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ασκήσεις επι χάρτου
- Όλα ξεκίνησαν απτη Βόρεια Κορέα
- Πίσω στα θρανία
- Τασκένδη του θρύλου, του ονείρου, της κατάρρευσης
- Διπρόσωπη Χίβα
- Μια φορά κ έναν καιρό ηταν εδω μια θάλασσα
- Ατέρμονη αλυσίδα καταστροφής
- Στο δρόμο για την Άσγκαμπατ
- Κούνυα Ούργκενς
- Ασγκαμπάτ κεκλεισμένων των θυρών
- Το κουρδιστό ομοίωμα
- Μετά τον Νιγιαζοφ τι;
- Στη γη της αρχαίας Μαργιανής
- Τελευταία Έξοδος
- Μπουχάρα σα μαγικό χαλί
- Σαμαρκάνδη της τέχνης κ του αίματος
- Στη γη της αρχαίας Σογδιάνης
- Ο Μέγας περίεργος
- Στη χώρα των αλόγων
- Συνέχεια απο Κιργιστάν
- Επίλογος
Και να σκεφτείς πως όλα ξεκίνησαν από τη Βόρεια Κορέα!
Όχι, αυτή τη φορά δεν πρόκειται για κάποια ατάκα-γρίφο της συναδέλφου Βίκυς, αλλά για την σκέψη που ξεπηδάει αυθόρμητα στο μυαλό της υποφαινόμενης την ώρα ακριβώς όπου το βλέμμα της γλιστράει αριστεροκαθοδικά ή, αν προτιμάτε, νοτιοδυτικά πάνω στον χάρτη, περνώντας από το κίτρινο λεμονί του Ουζμπεκιστάν στο ξεθωριασμένο πορτοκαλί του γειτονικού Τουρκμενιστάν. Και να σκεφτείς πως όλα ξεκίνησαν από τη Βόρεια Κορέα, επαναλαμβάνει νοερά κι ένα αχνό μυστηριώδες υπομειδίαμα ίδιο της Τζοκόντας σχηματίζεται φευγαλέα στο πρόσωπό της καθώς ακουμπάει το ποντίκι πάνω στην κουκίδα με την ένδειξη «Άσγκαμπατ». Εδώ είμαστε! ψιθυρίζει εκστασιασμένη.
Τι να σημαίνει όμως άραγε αυτή η κάπως ανορθολογική - για να μην πούμε εντελώς για τα κάγκελα - σκέψη της συγγραφέως περί Βόρειας Κορέας;
Αναλύοντάς το ψυχρά με τα μέχρι σήμερα διαθέσιμα δεδομένα, η λογική κατάληξη οδηγεί περίπου υποχρεωτικά στις παρακάτω δύο εκδοχές:
Εκδοχή πρώτη κι επικρατέστερη: Το κορίτσι έχει βαρέσει μπιέλα. Είναι προφανές ότι η παραπάνω σκέψη δεν διαθέτει ειρμό, δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα και ότι πρόκειται για το γνωστό παραληρηματικό σύμπτωμα της λανθάνουσας πνευματικής διασάλευσης στην οποία μοιραία οδηγείται ο άνθρωπος μετά από την επί χρόνια επαναλαμβανόμενη χρήση ταξιδιωτικών ουσιών. Ήτοι όλο και συχνότερα παραμιλάει, ανακατεύοντας στην κουβέντα τοπωνύμια, ιστορικά στοιχεία, πολιτισμούς και γεωγραφικές περιοχές, όλα αυτά μαζί και τουρλουμπούκι, πιστεύοντας μέσα στην πνευματική του σύγχυση ότι οι υπόλοιποι γύρω του μοιράζονται το ψώνιο του και οφείλουν να παρακολουθούν τις ασυναρτησίες του. Σε δε μεταγενέστερη φάση είναι πλέον ιατρικά επιβεβαιωμένο ότι ο ασθενής βλέπει οράματα με τον Ιμπν Μπατούντα και τον Μάρκο Πόλο, ενώ στο τελικό στάδιο φτάνει πια να συνομιλεί απ’ ευθείας με τον Μαγγελάνο. Τέλος πάντων, στην προκειμένη περίπτωση που εξετάζουμε τώρα, εφόσον πρόκειται για μεμονωμένη και μάλλον ήπια (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) εκδήλωση της διαταραχής, δεν το κάνουμε θέμα, δεν το επισημαίνουμε στην πάσχουσα για να μην την (δια)ταράξουμε (περισσότερο) και απλά το προσπερνάμε σαν να μην το διαβάσαμε ποτέ.
Εκδοχή δεύτερη και σοβαρότερη: Η γράφουσα εννοεί κυριολεκτικώς αυτό που λέει. Ήτοι πιστεύει ακράδαντα ότι η Βόρεια Κορέα είναι η πηγή των πάντων. Κάτι σαν την κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού δηλαδή. Και της σύγχρονης πολιτικής σκέψης εννοείται. Σ’ αυτήν την περίπτωση γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι, εκτός της ανάγκης για διακριτική έστω ψυχιατρική παρακολούθηση (πώς το έπαθε αλήθεια αυτό η καημένη; Να το’ χει άραγε εκ γενετής ή μήπως είναι επίκτητο; ), η κατάσταση δυστυχώς χρήζει επιπροσθέτως και αστυνομικών μέτρων, καθαρά για λόγους αυτοπροστασίας του φόρουμ. Δεν νοείται δηλαδή δηλωμένος οπαδός χώρας που περιλαμβάνεται στον κατά USA Άξονα του Κακού να συμμετέχει στο travelstories εκθέτοντας αυτόματα ολόκληρο το σάιτ στον κίνδυνο προληπτικών ανθρωπιστικών βομβαρδισμών. Έτσι λοιπόν το φόρουμ οφείλει να την αποβάλει αυθωρεί και παραχρήμα και …
ΟΧΙ, ΜΗ, ΔΙΚΑΙΩΜΑ, περιμένετε μια στιγμή, σας παρακαλώ, αφήστε με να σας εξηγήσω, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Λίγη υπομονή για ένα μικρό φλας μπακ και θα τα καταλάβετε όλα.
Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτ’ η Γκιόνα
Βρισκόμαστε πίσω στο σωτήριο έτος 2000, τότε που το ΓΕΩ ξεκινάει την έκδοσή του και το ζεύγος Ζυρίνη & Μπερτράν την συνεργασία μαζί του. Αέρας στα πανιά τους! Τα επόμενα χρόνια αλωνίζουν τον κόσμο οριζοντίως καθέτως και πλαγίως, ότι δηλαδή κάνανε έτσι κι αλλιώς ήδη από πριν, με τη διαφορά ότι τώρα πληρώνονται κι από πάνω για να ικανοποιούν το βίτσιο τους. Ποιος τη χάρη τους! Κατόπιν αυτού, τι άλλο θα μπορούσε να επιθυμήσει από τη ζωή του ένας τράβελ τζάνκι; Απολύτως τίποτε θα μου πείτε. Αμ δε… Θα σας πω εγώ τι μπορεί να θέλει: Να επισκεφτεί τη Βόρεια Κορέα. Μάλιστα. Από τις κοντά διακόσιες χώρες του πλανήτη αυτή πήγε και του’ κατσε του Ζυρίνη στο μάτι.
- Πότε θα πάμε στην Πιονγιάνγκ; μου πετάει στο χαλαρό μια καθόλου ήσυχη μέρα του Αυγούστου του 2004, τότε που η Ολυμπιάδα είναι στο φόρτε της, το έθνος ζει τη νέα Μεγάλη Ιδέα (που πληρώνουμε όλοι μαζί σήμερα) και οι εργολάβοι τη Μεγάλη Μάσα, ενώ η γειτονιά μας πίσω από το Καλλιμάρμαρο θυμίζει σκηνικό βγαλμένο από την Κατάσταση Πολιορκίας του Γαβρά (ενδεχομένως κι από την Πιονγιάνγκ) με δυο ΜΑΤατζήδες ανά κάτοικο.
- Τώρα αυτό πώς σου ήρθε; λέω εγώ διερευνητικά.
- Και το ρωτάς! Ποια άλλη χώρα στον κόσμο ζει με κατεβασμένα τα ρολά σε συνθήκες απόλυτης προσωπολατρίας; Μιλάμε για παγκόσμια πρωτοτυπία και το Γεωτρόπιο δεν έχει δημοσιεύσει τίποτε σχετικό. Γιατί λοιπόν να μην είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα γράψουμε;
Λογικά τα επιχειρήματα, δεν λέω. Πλην όμως οι προορισμοί είναι λιγάκι σαν τους έρωτες. Συχνά τους επιλέγεις ή τους απορρίπτεις για λόγους ανεξιχνίαστους ακόμα και από σένα τον ίδιο. Κι εμένα η Βόρεια Κορέα δεν μου έκανε κλικ (τότε). Είχα άλλα σχέδια και προτεραιότητες στο μυαλό μου. Οπότε τι νομίζετε ότι έκανα η πανούργα, η ύπουλη, η αναίσχυντη, η κατάπτυστη (προσθέστε όσα ανάλογα επίθετα θέλετε, μου αξίζουν, το ομολογώ); Υπόγειο σαμποτάζ στο ίδιο μου τον σύντροφο. Ναι, έτσι ακριβώς όπως το διαβάζετε. Επίσημα δήλωνα μα ασφαλώς αγάπη μου, και βέβαια το ψάχνω το θέμα, ξυπνάω και κοιμάμαι μ’ αυτήν την έγνοια, αλλά να… ξέρεις… δύσκολα τα πράγματα, δεν βρίσκω άκρη με τις βίζες (πώς να βρω αφού δεν έψαχνα), κι έπειτα βγαίνει κομμάτι ακριβό το ταξίδι (αλήθεια αυτό), οπότε δεν τ’ αφήνουμε καλύτερα, να πάμε στην Δυτική Αφρική (αυτή ήταν η ταμπακιέρα εκείνη την περίοδο), και την επόμενη φορά βλέπουμε; (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι). Μ’ αυτά και με άλλα ανάλογα αναβλητικά, πέρασε κάνας χρόνος, πήγαμε στο μεταξύ δυο ταξίδια σε μέρη δικής μου επιλογής, όσο για το βορειοκορεάτικο σχέδιο όλο και ξεθώριαζε αφού η καθ’ ύλην αρμόδια, δηλαδή εγώ, φρόντιζα ανελλιπώς για τη μη υλοποίησή του μέσω της δύναμης της αδράνειας (μου). Και πάνω που σκεφτόμουν μπράβο μου, άξια, λίγο ακόμα και το θέμα θα ξεχαστεί τελείως, να’ σου κάποια αποφράδα μέρα στα τέλη του 2005 κι έρχεται και σκάει η κρότου-λάμψης κατ’ ευθείαν μέσα στα χέρια μου με τη μορφή φρεσκοτυπωμένου τεύχους του Γεωτρόπιου που περιέχει – ναι, σωστά το μαντέψατε – άρθρο για τη Βόρεια Κορέα. Ώι ώι μάνα μου, ώι ώι μάνα μου …!
- Κι αυτός δηλαδή ο συντάκτης πως έβγαλε άκρη με τη βίζα; βρόντηξ’ ο Όλυμπος, άστραψ’ η Γιώνα.
- Έλα μου ντε! Μην ξεχάσω να τον ρωτήσω για να πάμε κι εμείς κάποια επόμενη φορά.
Όχι όχι, το τελευταίο δεν το είπα, παρά λούφαξα ως όφειλα, άκουσα όσα ήταν ν’ ακούσω (και λίγα ήταν εδώ που τα λέμε), δήλωσα παραίτηση (τελείως δημαγωγικά) για λόγους ευθιξίας (μιλάμε για θράσος!) από το οικογενειακό Υπουργείο Τουρισμού, η παραίτηση δεν έγινε δεκτή εννοείται (ποιος να το αναλάβει άλλωστε; Τριάντα χρόνια κατέχω τη θέση, ούτε η Μελίνα Μερκούρη στο ΥΠ.ΠΟ. δεν είχε τέτοια θητεία) και κάπου εκεί επήλθε συμφιλίωση. Εμένα όμως όσο να’ ναι μ’ έτρωγαν οι τύψεις (μπορεί να μην μου φαίνεται από τα παραπάνω, αλλά είμαι καλός άνθρωπος κατά βάθος). Οπότε από την επόμενη κιόλας μέρα βάλθηκα να επανορθώσω. Τι ήθελε ο καλός μου; Κλειστή χώρα με προσωπολατρικό καθεστώς; Θα τον πήγαινα εγώ στην καλύτερη. Ποια Βόρεια Κορέα και κουραφέξαλα, αυτήν την έχει ακουστά κι η κουτσή Μαρία, κάθε τρεις και λίγο στις ειδήσεις είναι, ας όψονται οι Αμερικάνοι με τις λίστες τους.
- Τουρκμενιστάν, μωρό μου. Τουρκμενιστάν! Εκεί θα σε πάω. Που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του. Για να χορτάσεις προσωπολατρία μέχρι να σου βγει από τ’ αυτιά.
Προσπαθεί να το παίξει αδιάφορος, αλλά με τις πρώτες πληροφορίες που του αραδιάζω τον προδίδει εκείνη η μικρή λάμψη στην άκρη του ματιού. Το ψάρι έχει τσιμπήσει γερά και το ξέρω.
- Και πως το ξετρύπωσες πάλι αυτό;
Από σπόντα. Αυτή είναι η αλήθεια. Από ένα άρθρο σε γαλλική εφημερίδα που είχα διαβάσει πριν λίγους μήνες σχετικά με τις ανασκαφές του Ρωσοπόντιου αρχαιολόγου Βίκτωρα Σαρηγιαννίδη στο Γκονούρ Ντέπε. Αυτό στάθηκε η αφορμή για να στρέψω την προσοχή μου στο Τουρκμενιστάν. Αρχαία Μαργιανή, είπατε; Έρημος Καράκουμ; Υπάρχουν τέτοια μέρη και μου έχουνε ξεφύγει; Απαράδεκτο. Να καταγραφούν αμέσως στη λίστα ταξιδιωτικών στόχων. Και πως πάει κανείς εκεί; Χμμ, για να δούμε.
Κάπως έτσι λοιπόν, ψάξιμο στο ψάξιμο, και αρχαιολογικό χώρο τον αρχαιολογικό χώρο, άρχισα να ξεσκονίζω την αρχαία Ιστορία της περιοχής για να φτάσω σιγά σιγά μέχρι τις μέρες μας και ν’ «ανακαλύψω» τον σύγχρονο Φαραώ της Κεντρικής Ασίας, τον Θεό-Ήλιο Σαπαρμουράτ Νιγιάζοφ – Δόξα και Τιμή στον Μεγάλο Άντρα!
Αλλά ας μην προτρέχω. Προέχει πρώτα η ετυμηγορία του φόρουμ. Θα πείσουν άραγε οι επεξηγήσεις μου περί της επίμαχης σκέψης «όλα ξεκίνησαν από την Βόρεια Κορέα» ή θα εξοστρακιστώ παρ’ όλα αυτά, υποχρεούμενη ν’ αναζητήσω την ταξιδιωτική μου πρέζα σε βρώμικα σοκάκια και τυχάρπαστα τσατ ρουμ; Πώς να προχωρήσω την αφήγηση όταν λυγίζω κάτω από το βάρος της αβεβαιότητας για το τραβελστορικό μου αύριο; ΠΩΣ;
Όχι, αυτή τη φορά δεν πρόκειται για κάποια ατάκα-γρίφο της συναδέλφου Βίκυς, αλλά για την σκέψη που ξεπηδάει αυθόρμητα στο μυαλό της υποφαινόμενης την ώρα ακριβώς όπου το βλέμμα της γλιστράει αριστεροκαθοδικά ή, αν προτιμάτε, νοτιοδυτικά πάνω στον χάρτη, περνώντας από το κίτρινο λεμονί του Ουζμπεκιστάν στο ξεθωριασμένο πορτοκαλί του γειτονικού Τουρκμενιστάν. Και να σκεφτείς πως όλα ξεκίνησαν από τη Βόρεια Κορέα, επαναλαμβάνει νοερά κι ένα αχνό μυστηριώδες υπομειδίαμα ίδιο της Τζοκόντας σχηματίζεται φευγαλέα στο πρόσωπό της καθώς ακουμπάει το ποντίκι πάνω στην κουκίδα με την ένδειξη «Άσγκαμπατ». Εδώ είμαστε! ψιθυρίζει εκστασιασμένη.
Τι να σημαίνει όμως άραγε αυτή η κάπως ανορθολογική - για να μην πούμε εντελώς για τα κάγκελα - σκέψη της συγγραφέως περί Βόρειας Κορέας;
Αναλύοντάς το ψυχρά με τα μέχρι σήμερα διαθέσιμα δεδομένα, η λογική κατάληξη οδηγεί περίπου υποχρεωτικά στις παρακάτω δύο εκδοχές:
Εκδοχή πρώτη κι επικρατέστερη: Το κορίτσι έχει βαρέσει μπιέλα. Είναι προφανές ότι η παραπάνω σκέψη δεν διαθέτει ειρμό, δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα και ότι πρόκειται για το γνωστό παραληρηματικό σύμπτωμα της λανθάνουσας πνευματικής διασάλευσης στην οποία μοιραία οδηγείται ο άνθρωπος μετά από την επί χρόνια επαναλαμβανόμενη χρήση ταξιδιωτικών ουσιών. Ήτοι όλο και συχνότερα παραμιλάει, ανακατεύοντας στην κουβέντα τοπωνύμια, ιστορικά στοιχεία, πολιτισμούς και γεωγραφικές περιοχές, όλα αυτά μαζί και τουρλουμπούκι, πιστεύοντας μέσα στην πνευματική του σύγχυση ότι οι υπόλοιποι γύρω του μοιράζονται το ψώνιο του και οφείλουν να παρακολουθούν τις ασυναρτησίες του. Σε δε μεταγενέστερη φάση είναι πλέον ιατρικά επιβεβαιωμένο ότι ο ασθενής βλέπει οράματα με τον Ιμπν Μπατούντα και τον Μάρκο Πόλο, ενώ στο τελικό στάδιο φτάνει πια να συνομιλεί απ’ ευθείας με τον Μαγγελάνο. Τέλος πάντων, στην προκειμένη περίπτωση που εξετάζουμε τώρα, εφόσον πρόκειται για μεμονωμένη και μάλλον ήπια (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) εκδήλωση της διαταραχής, δεν το κάνουμε θέμα, δεν το επισημαίνουμε στην πάσχουσα για να μην την (δια)ταράξουμε (περισσότερο) και απλά το προσπερνάμε σαν να μην το διαβάσαμε ποτέ.
Εκδοχή δεύτερη και σοβαρότερη: Η γράφουσα εννοεί κυριολεκτικώς αυτό που λέει. Ήτοι πιστεύει ακράδαντα ότι η Βόρεια Κορέα είναι η πηγή των πάντων. Κάτι σαν την κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού δηλαδή. Και της σύγχρονης πολιτικής σκέψης εννοείται. Σ’ αυτήν την περίπτωση γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι, εκτός της ανάγκης για διακριτική έστω ψυχιατρική παρακολούθηση (πώς το έπαθε αλήθεια αυτό η καημένη; Να το’ χει άραγε εκ γενετής ή μήπως είναι επίκτητο; ), η κατάσταση δυστυχώς χρήζει επιπροσθέτως και αστυνομικών μέτρων, καθαρά για λόγους αυτοπροστασίας του φόρουμ. Δεν νοείται δηλαδή δηλωμένος οπαδός χώρας που περιλαμβάνεται στον κατά USA Άξονα του Κακού να συμμετέχει στο travelstories εκθέτοντας αυτόματα ολόκληρο το σάιτ στον κίνδυνο προληπτικών ανθρωπιστικών βομβαρδισμών. Έτσι λοιπόν το φόρουμ οφείλει να την αποβάλει αυθωρεί και παραχρήμα και …
ΟΧΙ, ΜΗ, ΔΙΚΑΙΩΜΑ, περιμένετε μια στιγμή, σας παρακαλώ, αφήστε με να σας εξηγήσω, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Λίγη υπομονή για ένα μικρό φλας μπακ και θα τα καταλάβετε όλα.
Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτ’ η Γκιόνα
Βρισκόμαστε πίσω στο σωτήριο έτος 2000, τότε που το ΓΕΩ ξεκινάει την έκδοσή του και το ζεύγος Ζυρίνη & Μπερτράν την συνεργασία μαζί του. Αέρας στα πανιά τους! Τα επόμενα χρόνια αλωνίζουν τον κόσμο οριζοντίως καθέτως και πλαγίως, ότι δηλαδή κάνανε έτσι κι αλλιώς ήδη από πριν, με τη διαφορά ότι τώρα πληρώνονται κι από πάνω για να ικανοποιούν το βίτσιο τους. Ποιος τη χάρη τους! Κατόπιν αυτού, τι άλλο θα μπορούσε να επιθυμήσει από τη ζωή του ένας τράβελ τζάνκι; Απολύτως τίποτε θα μου πείτε. Αμ δε… Θα σας πω εγώ τι μπορεί να θέλει: Να επισκεφτεί τη Βόρεια Κορέα. Μάλιστα. Από τις κοντά διακόσιες χώρες του πλανήτη αυτή πήγε και του’ κατσε του Ζυρίνη στο μάτι.
- Πότε θα πάμε στην Πιονγιάνγκ; μου πετάει στο χαλαρό μια καθόλου ήσυχη μέρα του Αυγούστου του 2004, τότε που η Ολυμπιάδα είναι στο φόρτε της, το έθνος ζει τη νέα Μεγάλη Ιδέα (που πληρώνουμε όλοι μαζί σήμερα) και οι εργολάβοι τη Μεγάλη Μάσα, ενώ η γειτονιά μας πίσω από το Καλλιμάρμαρο θυμίζει σκηνικό βγαλμένο από την Κατάσταση Πολιορκίας του Γαβρά (ενδεχομένως κι από την Πιονγιάνγκ) με δυο ΜΑΤατζήδες ανά κάτοικο.
- Τώρα αυτό πώς σου ήρθε; λέω εγώ διερευνητικά.
- Και το ρωτάς! Ποια άλλη χώρα στον κόσμο ζει με κατεβασμένα τα ρολά σε συνθήκες απόλυτης προσωπολατρίας; Μιλάμε για παγκόσμια πρωτοτυπία και το Γεωτρόπιο δεν έχει δημοσιεύσει τίποτε σχετικό. Γιατί λοιπόν να μην είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα γράψουμε;
Λογικά τα επιχειρήματα, δεν λέω. Πλην όμως οι προορισμοί είναι λιγάκι σαν τους έρωτες. Συχνά τους επιλέγεις ή τους απορρίπτεις για λόγους ανεξιχνίαστους ακόμα και από σένα τον ίδιο. Κι εμένα η Βόρεια Κορέα δεν μου έκανε κλικ (τότε). Είχα άλλα σχέδια και προτεραιότητες στο μυαλό μου. Οπότε τι νομίζετε ότι έκανα η πανούργα, η ύπουλη, η αναίσχυντη, η κατάπτυστη (προσθέστε όσα ανάλογα επίθετα θέλετε, μου αξίζουν, το ομολογώ); Υπόγειο σαμποτάζ στο ίδιο μου τον σύντροφο. Ναι, έτσι ακριβώς όπως το διαβάζετε. Επίσημα δήλωνα μα ασφαλώς αγάπη μου, και βέβαια το ψάχνω το θέμα, ξυπνάω και κοιμάμαι μ’ αυτήν την έγνοια, αλλά να… ξέρεις… δύσκολα τα πράγματα, δεν βρίσκω άκρη με τις βίζες (πώς να βρω αφού δεν έψαχνα), κι έπειτα βγαίνει κομμάτι ακριβό το ταξίδι (αλήθεια αυτό), οπότε δεν τ’ αφήνουμε καλύτερα, να πάμε στην Δυτική Αφρική (αυτή ήταν η ταμπακιέρα εκείνη την περίοδο), και την επόμενη φορά βλέπουμε; (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι). Μ’ αυτά και με άλλα ανάλογα αναβλητικά, πέρασε κάνας χρόνος, πήγαμε στο μεταξύ δυο ταξίδια σε μέρη δικής μου επιλογής, όσο για το βορειοκορεάτικο σχέδιο όλο και ξεθώριαζε αφού η καθ’ ύλην αρμόδια, δηλαδή εγώ, φρόντιζα ανελλιπώς για τη μη υλοποίησή του μέσω της δύναμης της αδράνειας (μου). Και πάνω που σκεφτόμουν μπράβο μου, άξια, λίγο ακόμα και το θέμα θα ξεχαστεί τελείως, να’ σου κάποια αποφράδα μέρα στα τέλη του 2005 κι έρχεται και σκάει η κρότου-λάμψης κατ’ ευθείαν μέσα στα χέρια μου με τη μορφή φρεσκοτυπωμένου τεύχους του Γεωτρόπιου που περιέχει – ναι, σωστά το μαντέψατε – άρθρο για τη Βόρεια Κορέα. Ώι ώι μάνα μου, ώι ώι μάνα μου …!
- Κι αυτός δηλαδή ο συντάκτης πως έβγαλε άκρη με τη βίζα; βρόντηξ’ ο Όλυμπος, άστραψ’ η Γιώνα.
- Έλα μου ντε! Μην ξεχάσω να τον ρωτήσω για να πάμε κι εμείς κάποια επόμενη φορά.
Όχι όχι, το τελευταίο δεν το είπα, παρά λούφαξα ως όφειλα, άκουσα όσα ήταν ν’ ακούσω (και λίγα ήταν εδώ που τα λέμε), δήλωσα παραίτηση (τελείως δημαγωγικά) για λόγους ευθιξίας (μιλάμε για θράσος!) από το οικογενειακό Υπουργείο Τουρισμού, η παραίτηση δεν έγινε δεκτή εννοείται (ποιος να το αναλάβει άλλωστε; Τριάντα χρόνια κατέχω τη θέση, ούτε η Μελίνα Μερκούρη στο ΥΠ.ΠΟ. δεν είχε τέτοια θητεία) και κάπου εκεί επήλθε συμφιλίωση. Εμένα όμως όσο να’ ναι μ’ έτρωγαν οι τύψεις (μπορεί να μην μου φαίνεται από τα παραπάνω, αλλά είμαι καλός άνθρωπος κατά βάθος). Οπότε από την επόμενη κιόλας μέρα βάλθηκα να επανορθώσω. Τι ήθελε ο καλός μου; Κλειστή χώρα με προσωπολατρικό καθεστώς; Θα τον πήγαινα εγώ στην καλύτερη. Ποια Βόρεια Κορέα και κουραφέξαλα, αυτήν την έχει ακουστά κι η κουτσή Μαρία, κάθε τρεις και λίγο στις ειδήσεις είναι, ας όψονται οι Αμερικάνοι με τις λίστες τους.
- Τουρκμενιστάν, μωρό μου. Τουρκμενιστάν! Εκεί θα σε πάω. Που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του. Για να χορτάσεις προσωπολατρία μέχρι να σου βγει από τ’ αυτιά.
Προσπαθεί να το παίξει αδιάφορος, αλλά με τις πρώτες πληροφορίες που του αραδιάζω τον προδίδει εκείνη η μικρή λάμψη στην άκρη του ματιού. Το ψάρι έχει τσιμπήσει γερά και το ξέρω.
- Και πως το ξετρύπωσες πάλι αυτό;
Από σπόντα. Αυτή είναι η αλήθεια. Από ένα άρθρο σε γαλλική εφημερίδα που είχα διαβάσει πριν λίγους μήνες σχετικά με τις ανασκαφές του Ρωσοπόντιου αρχαιολόγου Βίκτωρα Σαρηγιαννίδη στο Γκονούρ Ντέπε. Αυτό στάθηκε η αφορμή για να στρέψω την προσοχή μου στο Τουρκμενιστάν. Αρχαία Μαργιανή, είπατε; Έρημος Καράκουμ; Υπάρχουν τέτοια μέρη και μου έχουνε ξεφύγει; Απαράδεκτο. Να καταγραφούν αμέσως στη λίστα ταξιδιωτικών στόχων. Και πως πάει κανείς εκεί; Χμμ, για να δούμε.
Κάπως έτσι λοιπόν, ψάξιμο στο ψάξιμο, και αρχαιολογικό χώρο τον αρχαιολογικό χώρο, άρχισα να ξεσκονίζω την αρχαία Ιστορία της περιοχής για να φτάσω σιγά σιγά μέχρι τις μέρες μας και ν’ «ανακαλύψω» τον σύγχρονο Φαραώ της Κεντρικής Ασίας, τον Θεό-Ήλιο Σαπαρμουράτ Νιγιάζοφ – Δόξα και Τιμή στον Μεγάλο Άντρα!
Αλλά ας μην προτρέχω. Προέχει πρώτα η ετυμηγορία του φόρουμ. Θα πείσουν άραγε οι επεξηγήσεις μου περί της επίμαχης σκέψης «όλα ξεκίνησαν από την Βόρεια Κορέα» ή θα εξοστρακιστώ παρ’ όλα αυτά, υποχρεούμενη ν’ αναζητήσω την ταξιδιωτική μου πρέζα σε βρώμικα σοκάκια και τυχάρπαστα τσατ ρουμ; Πώς να προχωρήσω την αφήγηση όταν λυγίζω κάτω από το βάρος της αβεβαιότητας για το τραβελστορικό μου αύριο; ΠΩΣ;
Attachments
Last edited by a moderator:
