GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.155
- Likes
- 21.481
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- La Paz - Α' Μέρος
- Όταν κοιτάς απο ψηλά
- Στη ζαχαρένια πόλη
- Μπρος στην εκκλησιά
- Hit the road Jack
- Photos Potosi
- Οι ανοιχτές φαβέλες της Λατινικής Αμερικής
- Για μια χούφτα δολάρια
- Ο σταυρός του Νότου
- Έρημοι,λίμνες κ φλαμίνγκο
- O δρόμος των διαμαντιών
- Λευκή συμφωνία
- Μπαλκόνι στο Αιγαίο
- Ο δρόμος του θανάτου
Κι άλλο δέος: έρημοι, λίμνες και φλαμίνγκο
Πολύ πρωινό ξύπνημα, μάζεμα πραγμάτων, βαλίτσες στο αμάξι, πρωινό και ξεκινάμε.
Πρώτη στάση ένα μαντρί με λάμα, καθόμαστε και τα παρατηρούμε, σημασία δε μας δίνουν καθώς μασουλάνε ασταμάτητα. Κανένα τους δε θύμωσε, κανένα δεν έφτυσε (γιατί τα λάμα όταν θυμώνουν σε φτύνουν και όχι μεταφορικά). Έχω ήδη αποφασίσει να μη δοκιμάσω το κρέας τους, κάτι που τήρησα μέχρι το τέλος του ταξιδιού κυριευμένος από απέραντη συμπάθεια για τα υπέροχα αυτά πλάσματα. «Μοναδικά θύματα ας είναι αγελάδες και κοτόπουλα» αποφάσισα αφού ωραίο το κινόα, αλλά όλο σούπες με κινόα, πίτες με κινόα, ε είπαμε να μη γυρίσω στην πατρίδα και να ψάχνω τα φαγόπυρα και άλλα σούπερφουντς στα ράφια των σούπερμάρκετς. Όχι ευχαριστώ πολύ, σε κάποια άλλη ζωή ίσως, σε αυτή πάντως δεν έχω λόξα να φάω ότι κινείται, αναπνέει και σέρνεται.
Πρώτη λίμνη της ημέρας αυτή που είδαμε χθες από μακριά. Με έκπληξη είδα ότι η λίμνη είχε επισκέπτες, τι επισκέπτες δηλαδή, εμείς είμασταν αυτοί, η λίμνη είχε μόνιμους κατοίκους: ροζ φλαμίνγκο. Όσο ζεις μαθαίνεις και εκεί που νόμιζες ότι τα φλαμίνγκο απαντώνται (μεταξύ άλλων) στο Μαϊάμι και στις ελληνικές παραλίες (σε φουσκωτή μορφή), τα βλέπεις να τρώνε αμέριμνα στα 4500μ., μέσα σε νερά που καθρέφτιζαν τον μεγαλειώδη ουρανό του Αλτιπλάνο και τα σύννεφα που κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας. Αν οι Γαλάτες του Αστερίξ που φοβόντουσαν μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους ζούσαν εδώ, θα την έβγαζαν με λεξοτανίλ από το άγχος.
Επόμενη λίμνη μια αλατολίμνη, όπου και πάλι έτρωγαν φλαμίνγκο. Αυτά ήταν περισσότερο του αλατισμένου κι εγώ απορούσα πώς ζούσαν και έτρωγαν σε τέτοιο περιβάλλον. Πουτάνα φύση, πάλι ζωγράφισες.
Το τοπίο εναλλάσσεται, βρισκόμαστε σε έρημο, αλλά τι έρημο: την έρημο του Νταλί, με τα υπέροχα χρώματα που προέρχονται από μεταλλεύματα και την αέναη ηφαιστειακή δραστηριότητα, καθώς βρισκόμαστε στη γη των ηφαιστείων. Κινούμαστε πλέον σε απόσταση αναπνοής από τα σύνορα με τη Χιλή και την έρημο Ατακάμα, αφού πίσω από τα βουνά που βρίσκονται στο αριστερό μας χέρι είναι το Σαν Πέδρο ντε Ατακάμα.
Λίγο μετά το τοπίο αλλάζει ξανά, φτάνουμε στη γνωστή Laguna Verde, τη Πράσινη Λίμνη. Η Λίμνη είναι στα πόδια ενός ηφαιστείου, με κορυφή τα 6000μ, οπότε εμείς είμαστε πολύ κοντά στα 5000μ, κατιτίς λιγότερο. Τα τοπία είναι το λιγότερο μαγευτικά, έχω μείνει άναυδος, έχω ταξιδέψει σε 54 χώρες και τέτοιο πράγμα δεν έχω ματαδεί.
Επόμενη στάση στη Kollpa Laguna, με τις θερμές πηγές όπου μπορείς να κάνεις ένα μίνι σπα. Δε χάνω την ευκαιρία, βουρ στα αποδυτήρια, φοράω μαγιώ, με ένα υπέροχο αλλά πάντα επικίνδυνο ήλιο σε τέτοιο υψόμετρο ήλιο να με ζεσταίνει και γρήγορα είσοδος στη μία από τις δύο μικρές πισίνες με τα ζεστά ιαματικά νερά. Δεν ήθελα να βγω από εκεί μέσα, η φύση έδινε ρέστα με καταπληκτικά χρώματα στο φόντο και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια σε αυτές τις περιπτώσεις.
Εκεί βρισκόταν και εστιατόριο που φρόντιζε για τη σίτιση των τουριστών και δεν ήταν και λίγοι μαζεμένοι εκείνη τη στιγμή. Ήταν ώρα να την κάνουμε για τις ερημιές και πάλι, με στάση αυτή τη φορά στη Sol de Mañana με τα γκέυζερ, με τις αναθυμιάσεις και υγρά σε λάκκους να κοχλάζουν, με φουσκάλες να απελευθερώνουν αέρια από τα έγκατα της γης στην ατμόσφαιρα. Περνάμε δε από το υψηλότερο σημείο που θα φτάναμε στο ταξίδι αυτό, τα 5000μ, πράγμα που δείχνω με το χέρι μου στη φωτογραφία με την οποία αποθανάτισα τη στιγμή, όχι δε με μουτζώνω.
Συνεχίζουμε στη Laguna Colorada, με τα πανταχού παρόντα φλαμίνγκο αλλά και λάμα να βόσκουν στις όχθες της. Ξέχασα πριν να αναφέρω ότι στη Πράσινη Λίμνη δεν είχε φλαμίνγκο γιατί ήταν λίμνη με τοξικά νερά και πολύ απλά τα φλαμίνγκο δε θα επιζούσαν, αλλά δεν υπάρχει ούτως ή άλλως η τροφή τους στο βυθό της. Εδώ όμως μπορούσες να τα θαυμάσεις από σχετικά κοντινή απόσταση, όπως και τα λάμα, μέσα και έξω από τα κόκκινα νερά της λίμνης.
Η μέρα έφτανε όμως στο τέλος της, φτάσαμε στο πολυτελές μας κατάλυμα όπου αποθέσαμε, φάγαμε και βγήκα έξω να δω ξανά τα αστέρια του Νότιου Ημισφαιρίου, λευκές χάντρες σε έναν πεντακάθαρο ουρανό.
Πολύ πρωινό ξύπνημα, μάζεμα πραγμάτων, βαλίτσες στο αμάξι, πρωινό και ξεκινάμε.
Πρώτη στάση ένα μαντρί με λάμα, καθόμαστε και τα παρατηρούμε, σημασία δε μας δίνουν καθώς μασουλάνε ασταμάτητα. Κανένα τους δε θύμωσε, κανένα δεν έφτυσε (γιατί τα λάμα όταν θυμώνουν σε φτύνουν και όχι μεταφορικά). Έχω ήδη αποφασίσει να μη δοκιμάσω το κρέας τους, κάτι που τήρησα μέχρι το τέλος του ταξιδιού κυριευμένος από απέραντη συμπάθεια για τα υπέροχα αυτά πλάσματα. «Μοναδικά θύματα ας είναι αγελάδες και κοτόπουλα» αποφάσισα αφού ωραίο το κινόα, αλλά όλο σούπες με κινόα, πίτες με κινόα, ε είπαμε να μη γυρίσω στην πατρίδα και να ψάχνω τα φαγόπυρα και άλλα σούπερφουντς στα ράφια των σούπερμάρκετς. Όχι ευχαριστώ πολύ, σε κάποια άλλη ζωή ίσως, σε αυτή πάντως δεν έχω λόξα να φάω ότι κινείται, αναπνέει και σέρνεται.
Πρώτη λίμνη της ημέρας αυτή που είδαμε χθες από μακριά. Με έκπληξη είδα ότι η λίμνη είχε επισκέπτες, τι επισκέπτες δηλαδή, εμείς είμασταν αυτοί, η λίμνη είχε μόνιμους κατοίκους: ροζ φλαμίνγκο. Όσο ζεις μαθαίνεις και εκεί που νόμιζες ότι τα φλαμίνγκο απαντώνται (μεταξύ άλλων) στο Μαϊάμι και στις ελληνικές παραλίες (σε φουσκωτή μορφή), τα βλέπεις να τρώνε αμέριμνα στα 4500μ., μέσα σε νερά που καθρέφτιζαν τον μεγαλειώδη ουρανό του Αλτιπλάνο και τα σύννεφα που κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας. Αν οι Γαλάτες του Αστερίξ που φοβόντουσαν μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους ζούσαν εδώ, θα την έβγαζαν με λεξοτανίλ από το άγχος.
Επόμενη λίμνη μια αλατολίμνη, όπου και πάλι έτρωγαν φλαμίνγκο. Αυτά ήταν περισσότερο του αλατισμένου κι εγώ απορούσα πώς ζούσαν και έτρωγαν σε τέτοιο περιβάλλον. Πουτάνα φύση, πάλι ζωγράφισες.
Το τοπίο εναλλάσσεται, βρισκόμαστε σε έρημο, αλλά τι έρημο: την έρημο του Νταλί, με τα υπέροχα χρώματα που προέρχονται από μεταλλεύματα και την αέναη ηφαιστειακή δραστηριότητα, καθώς βρισκόμαστε στη γη των ηφαιστείων. Κινούμαστε πλέον σε απόσταση αναπνοής από τα σύνορα με τη Χιλή και την έρημο Ατακάμα, αφού πίσω από τα βουνά που βρίσκονται στο αριστερό μας χέρι είναι το Σαν Πέδρο ντε Ατακάμα.
Λίγο μετά το τοπίο αλλάζει ξανά, φτάνουμε στη γνωστή Laguna Verde, τη Πράσινη Λίμνη. Η Λίμνη είναι στα πόδια ενός ηφαιστείου, με κορυφή τα 6000μ, οπότε εμείς είμαστε πολύ κοντά στα 5000μ, κατιτίς λιγότερο. Τα τοπία είναι το λιγότερο μαγευτικά, έχω μείνει άναυδος, έχω ταξιδέψει σε 54 χώρες και τέτοιο πράγμα δεν έχω ματαδεί.
Επόμενη στάση στη Kollpa Laguna, με τις θερμές πηγές όπου μπορείς να κάνεις ένα μίνι σπα. Δε χάνω την ευκαιρία, βουρ στα αποδυτήρια, φοράω μαγιώ, με ένα υπέροχο αλλά πάντα επικίνδυνο ήλιο σε τέτοιο υψόμετρο ήλιο να με ζεσταίνει και γρήγορα είσοδος στη μία από τις δύο μικρές πισίνες με τα ζεστά ιαματικά νερά. Δεν ήθελα να βγω από εκεί μέσα, η φύση έδινε ρέστα με καταπληκτικά χρώματα στο φόντο και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια σε αυτές τις περιπτώσεις.
Εκεί βρισκόταν και εστιατόριο που φρόντιζε για τη σίτιση των τουριστών και δεν ήταν και λίγοι μαζεμένοι εκείνη τη στιγμή. Ήταν ώρα να την κάνουμε για τις ερημιές και πάλι, με στάση αυτή τη φορά στη Sol de Mañana με τα γκέυζερ, με τις αναθυμιάσεις και υγρά σε λάκκους να κοχλάζουν, με φουσκάλες να απελευθερώνουν αέρια από τα έγκατα της γης στην ατμόσφαιρα. Περνάμε δε από το υψηλότερο σημείο που θα φτάναμε στο ταξίδι αυτό, τα 5000μ, πράγμα που δείχνω με το χέρι μου στη φωτογραφία με την οποία αποθανάτισα τη στιγμή, όχι δε με μουτζώνω.
Συνεχίζουμε στη Laguna Colorada, με τα πανταχού παρόντα φλαμίνγκο αλλά και λάμα να βόσκουν στις όχθες της. Ξέχασα πριν να αναφέρω ότι στη Πράσινη Λίμνη δεν είχε φλαμίνγκο γιατί ήταν λίμνη με τοξικά νερά και πολύ απλά τα φλαμίνγκο δε θα επιζούσαν, αλλά δεν υπάρχει ούτως ή άλλως η τροφή τους στο βυθό της. Εδώ όμως μπορούσες να τα θαυμάσεις από σχετικά κοντινή απόσταση, όπως και τα λάμα, μέσα και έξω από τα κόκκινα νερά της λίμνης.
Η μέρα έφτανε όμως στο τέλος της, φτάσαμε στο πολυτελές μας κατάλυμα όπου αποθέσαμε, φάγαμε και βγήκα έξω να δω ξανά τα αστέρια του Νότιου Ημισφαιρίου, λευκές χάντρες σε έναν πεντακάθαρο ουρανό.
) να πάνε. Απίθανη χώρα και απίθανοι άνθρωποι.
