GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.155
- Likes
- 21.482
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- La Paz - Α' Μέρος
- Όταν κοιτάς απο ψηλά
- Στη ζαχαρένια πόλη
- Μπρος στην εκκλησιά
- Hit the road Jack
- Photos Potosi
- Οι ανοιχτές φαβέλες της Λατινικής Αμερικής
- Για μια χούφτα δολάρια
- Ο σταυρός του Νότου
- Έρημοι,λίμνες κ φλαμίνγκο
- O δρόμος των διαμαντιών
- Λευκή συμφωνία
- Μπαλκόνι στο Αιγαίο
- Ο δρόμος του θανάτου
Ο δρόμος του Θανάτου
Το λεωφορείο ανεβαίνει αργά τις στροφές που αγκαλιάζουν το βουνό πίσω από τη Λα Παζ. Ανεβαίνουμε και άλλο, ακόμα ψηλότερα. Είναι Γενάρης, δηλ. καλοκαίρι αλλά οι αιωνίως χιονοσκέπαστες Άνδεις μας υποδέχονται λευκοντυμένες.
Στάση, τα ποδήλατα κατεβαίνουν από το βανάκι και μας δίνονται οι πρώτες οδηγίες. Από τα 4700μ θα φτάναμε στα 1200μ, ξεκινώντας από και καταλήγοντας σε τελείως αντίθετες κλιματικές ζώνες, από τα χιόνια στη τροπική ζούγκλα, μέσα σε μόνο 3 ώρες ποδηλατάδας.
Μέσα σε όλα, ξεκίνησε και ένα διαβολεμένο ψιλόβροχο, με τις παγωμένες ψιχάλες να σου περονιάζουν τα κόκαλα . Ξεκίνημα στη γλιστερή κατηφορική άσφαλτο υπό το ψιλόβροχο, μια διαδρομή-κατάβαση στη κόλαση, όχι όμως τη ζεστή αλλά την άλλη, τη παγωμένη. Τα χέρια κοκαλωμένα από το κρύο, τα γυαλιά θαμπά και μούσκεμα από τη βροχή, βρεγμένος, μαύρη μιζέρια, το παραμικρό λάθος στο δρόμο και έχεις γλιστρήσει.
Μετά από αρκετή ώρα κατάβασης η βροχή σταματάει, το κρύο έχει υποχωρήσει αλλά ο ιδρώτας σε συνδυασμό με τη βροχή που έσταζε μέσα από το κράνος και το υποτυπώδες αδιάβροχο, μέσα στα ρούχα, δημιουργεί δυσφορία.
Η άσφαλτος τελειώνει, μπαίνουμε σε χωματόδρομο, το κλίμα αλλάζει, το ίδιο και το τοπίο, η βλάστηση γίνεται εντονότερη. Είμαστε στο Δρόμο του Θανάτου, όπου έχω ονειρευτεί να έρθω από μικρό παιδί. Λαχταρώ λίγη ζέστη, να απαλλαγώ από τα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα, κάποια στιγμή επιτέλους να φτάσουμε. Στάση για ξεκούραση, ένα σνακ για αναπλήρωση δυνάμεων: η ποδηλασία, αν και κατηφορική, είναι εξαιρετικά επίπονη αφού πρέπει να προσέχεις τα πάντα, τα νερά, το γλιστερό χώμα, τις πέτρες. Πρέπει να ξέρεις να φρενάρεις στις στροφές, όπου στο τέρμα τους οι γκρεμοί που έχουν πάρει τόσες μα τόσες ζωές χάσκουν ακόμα απειλητικοί. Το τοπίο είναι μαγικό, ομίχλη, παντού μικροί καταρράκτες πέφτουν μέσα απο τη πυκνή πλέον βλάστηση, νομίζεις ότι είσαι σε παράδεισο αλλά φευ, εδώ ο θάνατος ακόμα παραμονεύει.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για το πόσοι χάθηκαν σε τούτες δω τις πλαγιές. Οι σταυροί που έχουν μπήξει οι ντόπιοι πάνω στο Δρόμο, στέκουν φριχτοί μάρτυρες.
Μετά από περίπου 3 ώρες, φτάνουμε στον προορισμό μας: τροπική ζούγκλα, στα 1200μ, η τέλεια αντίθεση με την αφετηρία μας. Εξουθενωμένοι αλλά ασφαλείς, μουδιασμένοι αλλά περήφανοι που το βγάλαμε πέρα. Ο Δρόμος του Θανάτου είναι από τις δυνατότερες εμπειρίες που μπορεί να ζήσει κανείς, αλλά παραμονεύει ακόμα για λεία, για τους απρόσεκτους και άτυχους ποδηλάτες.
EL FIN
Το λεωφορείο ανεβαίνει αργά τις στροφές που αγκαλιάζουν το βουνό πίσω από τη Λα Παζ. Ανεβαίνουμε και άλλο, ακόμα ψηλότερα. Είναι Γενάρης, δηλ. καλοκαίρι αλλά οι αιωνίως χιονοσκέπαστες Άνδεις μας υποδέχονται λευκοντυμένες.
Στάση, τα ποδήλατα κατεβαίνουν από το βανάκι και μας δίνονται οι πρώτες οδηγίες. Από τα 4700μ θα φτάναμε στα 1200μ, ξεκινώντας από και καταλήγοντας σε τελείως αντίθετες κλιματικές ζώνες, από τα χιόνια στη τροπική ζούγκλα, μέσα σε μόνο 3 ώρες ποδηλατάδας.
Μέσα σε όλα, ξεκίνησε και ένα διαβολεμένο ψιλόβροχο, με τις παγωμένες ψιχάλες να σου περονιάζουν τα κόκαλα . Ξεκίνημα στη γλιστερή κατηφορική άσφαλτο υπό το ψιλόβροχο, μια διαδρομή-κατάβαση στη κόλαση, όχι όμως τη ζεστή αλλά την άλλη, τη παγωμένη. Τα χέρια κοκαλωμένα από το κρύο, τα γυαλιά θαμπά και μούσκεμα από τη βροχή, βρεγμένος, μαύρη μιζέρια, το παραμικρό λάθος στο δρόμο και έχεις γλιστρήσει.
Μετά από αρκετή ώρα κατάβασης η βροχή σταματάει, το κρύο έχει υποχωρήσει αλλά ο ιδρώτας σε συνδυασμό με τη βροχή που έσταζε μέσα από το κράνος και το υποτυπώδες αδιάβροχο, μέσα στα ρούχα, δημιουργεί δυσφορία.
Η άσφαλτος τελειώνει, μπαίνουμε σε χωματόδρομο, το κλίμα αλλάζει, το ίδιο και το τοπίο, η βλάστηση γίνεται εντονότερη. Είμαστε στο Δρόμο του Θανάτου, όπου έχω ονειρευτεί να έρθω από μικρό παιδί. Λαχταρώ λίγη ζέστη, να απαλλαγώ από τα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα, κάποια στιγμή επιτέλους να φτάσουμε. Στάση για ξεκούραση, ένα σνακ για αναπλήρωση δυνάμεων: η ποδηλασία, αν και κατηφορική, είναι εξαιρετικά επίπονη αφού πρέπει να προσέχεις τα πάντα, τα νερά, το γλιστερό χώμα, τις πέτρες. Πρέπει να ξέρεις να φρενάρεις στις στροφές, όπου στο τέρμα τους οι γκρεμοί που έχουν πάρει τόσες μα τόσες ζωές χάσκουν ακόμα απειλητικοί. Το τοπίο είναι μαγικό, ομίχλη, παντού μικροί καταρράκτες πέφτουν μέσα απο τη πυκνή πλέον βλάστηση, νομίζεις ότι είσαι σε παράδεισο αλλά φευ, εδώ ο θάνατος ακόμα παραμονεύει.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για το πόσοι χάθηκαν σε τούτες δω τις πλαγιές. Οι σταυροί που έχουν μπήξει οι ντόπιοι πάνω στο Δρόμο, στέκουν φριχτοί μάρτυρες.
Μετά από περίπου 3 ώρες, φτάνουμε στον προορισμό μας: τροπική ζούγκλα, στα 1200μ, η τέλεια αντίθεση με την αφετηρία μας. Εξουθενωμένοι αλλά ασφαλείς, μουδιασμένοι αλλά περήφανοι που το βγάλαμε πέρα. Ο Δρόμος του Θανάτου είναι από τις δυνατότερες εμπειρίες που μπορεί να ζήσει κανείς, αλλά παραμονεύει ακόμα για λεία, για τους απρόσεκτους και άτυχους ποδηλάτες.
EL FIN
) να πάνε. Απίθανη χώρα και απίθανοι άνθρωποι.
