Βολιβία «Τα ορφανά πορεύονται κι οι χήρες κονομιόνται» - Βολιβία

[GTS]

Μπαλκόνι στο Αιγαίο

Το νυχτερινό ΚΤΕΛ από Ουγιούνι φτάνει έξω από τον κεντρικό σταθμό λεωφορείων της Λα Παζ μέσα στη μαύρη νύχτα. Προσανατολίζομαι και σέρνω τσάντα και βαλίτσα στο κεντρικό κτίριο, ψάχνοντας ένα εκδοτήριο για να βγάλω το εισιτήριο για Κόπακαμπάνα, την αυθεντική τη βολιβιανή, όχι τη βραζιλιάνικη την ιμιτασιόν. Με τα πολλά αγοράζω εισιτήριο και κάθομαι στωικά σε ένα βρώμικο παγκάκι μαζί με άλλους ταλαιπωρημένους ταξιδιώτες. Τις τελευταίες 48 ώρες έχω κοιμηθεί ελάχιστα αφού έχω ξυπνήσει από το χάραμα για να δω την ανατολή στο Σαλάρ, κοιμήθηκα ελάχιστα στο νυχτερινό ΚΤΕΛ και δε προβλέπεται ύπνος παρά μόνο το βράδυ αφού με περιμένει η Τιτικάκα. Μπορεί για άλλους να είναι βαρετό και διεκπεραιωτικό κομμάτι, αλλά αυτή η αναμονή σε σταθμούς τρένων, λεωφορείων, η παρατήρηση άλλων ταξιδιωτών, αντρών, γυναικών, μωρών, σκυλιών γατιών και ενίοτε ποντικιών (βλ. Ινδία) μου δημιουργεί μια ανεξήγητη ίσως ηρεμία και γαλήνη. Ίσως γιατί μέσα στη διαρκή αναζήτηση πραγμάτων, οδών, τις βόλτες, τα αξιοθέατα, μουσεία, εκκλησίες κτλ. εκεί μπορεί επιτέλους κυρίως το μυαλό αλλά και το σώμα, μην έχοντας κάτι άλλο να κάνει παρά να αναμένει, να ξεκουραστεί από την ταχεία εναλλαγή εικόνων και συναισθημάτων, να λειτουργήσει σε χαλαρές στροφές και να παρατηρήσει, χωρίς το άγχος του χρόνου που τρέχει αμείλικτα. Βγάζω το βιβλίο μου που δυστυχώς ήταν στα τελειώματα, εκεί που οι Ισπανοί κονκισταδόρες σφάγιασαν τους δυστυχείς Ίνκας και κάπως έτσι έφτασε η ώρα της αναχώρησης το ξημέρωμα.

Το ΚΤΕΛ ήταν από τα καλά, τα αυθεντικά, τα βολιβιανά, δηλαδή ένα σαράβαλο που έτριζε ολόκληρο. Μέχρι να βγούμε από τη Λα Παζ υποφέραμε στη κίνηση, γινόντουσαν και κάτι έργα στο δρόμο και φάγαμε τη μισή ώρα έτσι. Βγαίνοντας επιτέλους εκτός πόλης, χαζεύω από το βρώμικο παράθυρο την ύπαιθρο. Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε, αφού στο βάθος φαινόντουσαν εντυπωσιακές οι χιονοσκέπαστες κορυφές των Άνδεων, περήφανες και αγέρωχες. Αρχίζουμε και κατηφορίζουμε, φτάνουμε στον Ισθμό όπου θα εγκαταλείψουμε για λίγο το ΚΤΕΛ, θα περάσουμε με βάρκα απέναντι, όπου θα συναντήσουμε το λεωφορείο το οποίο θα περάσει προφανώς μονάχο του. Αναρωτιέμαι το γιατί. Κατεβαίνω, βγάζω εισιτήριο και μπαίνω πρώτος πρώτος στη βάρκα που θα μας μεταφέρει απέναντι. Η παρέα είναι όπως πάντα υπέροχη, βολιβιανές τσολίτες. Απέναντι μας αναμένει ένα κιτς άγαλμα κάποιου βασιλιά των Ίνκας (αυτοκράτορας καλύτερα αφού τυπικά μιλάμε για αυτοκρατορία των Ίνκας), μπαίνω σε ένα κομεδόρ να αγοράσω νερό και ένα σνακ και βλέπω το λόγο που το ΚΤΕΛ έρχεται μόνο του: είναι ανεβασμένο σε μία σχεδία, έτοιμη να βουλιάξει, έρχεται αργά στην όχθη μας. Δεν νομίζω να υπήρχε περίπτωση να μπει άνθρωπος εκεί πάνω. Παρατηρώ τις ντόπιες γυναίκες που στωικά έχουν αραδιάσει τη πραμάτειά τους, τα λαμπερά νερά της μυθικής λίμνης αλλά ακόμα έχουμε δρόμο, ανεβαίνω στο ΚΤΕΛ για τη συνέχεια.

Φτάνοντας στη Κόπακαμπάνα, δε στέκομαι και πολύ αφού αδημονώ να περάσω στο Νησί του Ήλιου. Προσπερνάω τα δεκάδες τουριστικά μαγαζιά στη κατηφόρα προς το λιμανάκι προς αγορά άλλου εισιτηρίου: ο λόνλις ο πλάνετ αναφέρει ότι καραβάκια αναχωρούν γύρω στις 13.30 και φτάνουν μετά από κανά δίωρο, δηλαδή έχανες πάνω από τη μισή μέρα και ήταν ακόμα πολύ πρωί. Το καλό το παλικάρι όμως….ρώτησα, τι ρώτησα δηλαδή αφού δε ξέρω Ισπανικά (είχε όμως ήδη βελτιωθεί εντυπωσιακά η κατανόησή μου και ψέλλιζα και 3-4 εκφρασούλες) αν υπάρχουν καραβάκια που πάνε στο Νησί, μου έδειξαν ένα εκδοτήριο-παράγκα πάνω στη παραλία και ότι σε 20’ θα έφευγε καραβάκι. Είναι καμιά φορά να αναρωτιέσαι αν αυτοί που γράφουν τους ταξιδιωτικούς οδηγούς έχουν πράγματι πατήσει το πόδι τους και αν πράγματι έχουν έρθει πόσο καλή έρευνα έχουν κάνει ώστε όλοι εμείς οι αόμματοι να δούμε το φως μας. Ως αόμματος λοιπόν σας λέω ότι καραβάκια αναχωρούν από Κόπακαμπάνα για Ισλα ντελ Σολ συνεχώς, κατεβείτε απλά στο λιμάνι και μπείτε στο πρώτο που φεύγει.

Απαραίτητα με δραμαμίνη, νερό και υπομονή, πολύ υπομονή, ήμουν στο δρόμο σχεδόν 14-15 ώρες και σχεδόν άυπνος. Αποβίβαση στο Νησί του Ήλιου και νέος Γολγοθάς: μπροστά μου η Escalera del Inca. Ακριβώς δίπλα της μία μικρή πηγή με έναν μεγάλο όμως μύθο να τη συνοδεύει. Επρόκειτο για μία από τις μυθικές Πηγές της Νιότης, ένας μύθος που διαδόθηκε κατά την κατάκτηση του Νέου Κόσμου μέσω των Ινδιάνων από τους Ισπανούς ιδίως στη περιοχή της Καραϊβικής και έγινε μανία η αναζήτησή της από τον Ισπανό Ponce de Leon, κυβερνήτη του Πουέρτο Ρίκο που έψαχνε τη μυθική Πηγή στη Φλόριδα. Μία βολιβιανή ηλικιωμένη γυναίκα έσκυψε και ήπιε λίγο νερό, δεν φαινόταν ο μύθος να έχει και πολύ βάση βάσει αποτελέσματος πάνω της και κάθισα να κοιτάω την τεράστια κλίμακα που είχα μπροστά μου. Αν και λίμνη, η μεγαλύτερη της Νοτίου Αμερικής, η Τιτικάκα βρίσκεται σε υψόμετρο 3800μ. Πρόκειται για έναν γιγάντιο όγκο νερού, μια βαθιά λίμνη με γαλήνια γαλανά νερά. Ρίχνοντας απελπισμένες ματιές μια στα μπαγκάζια, μια στην απότομη σκάλα, άυπνος, ψόφιος, σε υψόμετρο σχεδόν 4 χιλιομέτρων, παίρνω την παλικαρίσια απόφαση: ανεβαίνω με τα πόδια. Το κατάλυμα, σύμφωνα με τον χάρτη είναι ψηλά, στο μικρό χωριό επάνω στη κορυφή, άλλα 200μ. σε ύψος. Μασάνε μωρέ τα παλικάρια?

Μασάνε. Κάθε σκαλί και πόνος, κάθε σκαλί και καημός. Ένιωσα σαν τον Σίσυφο, ένιωσα ότι υπερεκτίμησα τον τιτάνιο αυτό άθλο, κοινώς γαμήθηκα πατόκορφα να φτάσω στο τέρμα της σκάλας κουβαλώντας τσάντα, βαλίτσα και τα 88 κιλά του σαρκίου μου. Μετά ο Γολγοθάς συνεχίζονταν, είχε και άλλη ανάβαση σε μονοπάτι, πλακόστρωτο αλλά ανώμαλα, όπου σκάλωναν εκνευριστικά οι ρόδες της βαλίτσας ανάμεσα στα διάκενα αναγκάζοντάς με να πάρω ξανά τη βαλίτσα στο χέρι. Η στιγμή που αντίκρισα το κατάλυμα δε περιγράφεται με λόγια, ήταν σαν να τελείωνα Μαραθώνιο, σχεδόν σωριάστηκα όταν η ευγενική Αϋμαρά κυριούλα με τα χαριτωμένα κοτσιδάκια βγήκε να με προϋπαντήσει γελώντας. Πόσους και πόσους μαλάκες σα του λόγου μου, έτοιμους να πεθάνουν από την ανάβαση σε τόσο υψόμετρο, δεν είχε προϋπαντήσει, ενώ θα μπορούσαν από το λιμάνι να πάρουν από το πλάι γαϊδουράκι και να ανέβουν άβολα μεν, αλλά κύριοι και κυρίως ζωντανοί στη κορυφή. Μη γελάτε παρακαλώ, ακόμα και οι έμπειροι ταξιδιώτες κάνουν χοντρές μαλακίες. Και στις μαλακίες είμαι πάρα πολύ έμπειρος.

Τσεκ ιν, κλειδιά, μου δείχνει το δωμάτιο ακόμα πιο ψηλά από εκεί που ήμασταν. Κι άλλες σκάλες δηλαδή, τρόμος, δέος και κατάρες. Βλέποντας τα χάλια μου, η κυριούλα προσφέρεται να κουβαλήσει τη βαλίτσα, πριν πω κάτι την αρπάζει και τη βάζει στη πλάτη. Εκεί επενέβη το φιλότιμο του Έλληνος φεμινιστή ανδρός, όχι ρε πούστη να σου κουβαλήσει τη βαλίτσα μία μεσήλικη γυναίκα με ύψος ένα και πενήντα στη Βολιβία, όχι. Αρνήθηκα ευγενικά, πήρα τη βαλίτσα και ανέβηκα βασανιστικά τις σκάλες προς το δωμάτιο, όπου η θέα ήταν συγκλονιστική. Επιτέλους, ώρα να απολαύσω τον προορισμό!

Κάνω ντουζ καθότι κάθιδρος, τακτοποιώ λίγο πράγματα και ξεχύνομαι έξω. Έχει μεσημεριάσει, αύριο πρωί δυστυχώς φεύγω πίσω για Λα Παζ, δεν έχω πολύ χρόνο. Το Νησί είναι ένας ιδιαίτερος προορισμός, θέλει το χρόνο του και η μισή μέρα που θα του αφιέρωνα αποδείχτηκε απελπιστικά λίγη. Να αφιερώσετε δυο μέρες στο νησί οπωσδήποτε, η αύρα του και ο Μύθος του το αξίζουν. Βγαίνω έξω στο μονοπάτι, η θέα συγκλονιστική από παντού. Το Νησί είναι σαν Κυκλαδονήσι, ριγμένο στα γαλανά νερά του Αιγαίου Πελάγους. Απέναντι το Νησί της Σελήνης, Ισλα ντε λα Λούνα. Τίποτα δε θυμίζει στο τοπίο Λατινική Αμερική, Βολιβία, ένα τόσο μακρινό από την Ελλάδα μέρος, πλην των βολιβιανών κυριών με τις κοτσίδες και των λάμα που έβοσκαν αμέριμνα στις απόκρημνες πλαγιές. Μέχρι και γαϊδουράκια υπήρχαν παντού, θυμίζοντας ακόμη περισσότερο ελληνικό νησί.

Δεξιά μονοπάτι προς αρχαία, αριστερά προς άλλα αρχαία και ακόμα καλύτερη θέα, ο χρόνος είναι ελάχιστος και πραγματικά με βαριά καρδιά πάω αριστερά προς το χωριό. Η ανάβαση συνεχίζεται, δεν είμαι ακόμα στο ψηλότερο σημείο, η αναπνοή δυσκολεύεται. Συναντάω στο δρόμο μία κοπελίτσα που αγκομαχάει και αυτή. Της πιάνω τη κουβέντα, που πάει, αν ξέρει κάποιο μέρος να δούμε και να πάμε, είναι από τη Βραζιλία, μόνη της και ψάχνει και αυτή ένα σημείο, το ψηλότερο στο τμήμα αυτό του Νησιού όπου η θέα προς τη Λίμνη και το υπόλοιπο Νησί είναι λένε συγκλονιστική. Λαχανιάζοντας μαζί φτάνουμε στη κορυφογραμμή όπου βλέπουμε πλέον τα νερά της λίμνης και στις δύο μεριές, ανατολικά και δυτικά. Από κει και πέρα τα μονοπάτια κατηφορίζουν προς τη Λίμνη, αλλά εμείς συνεχίζουμε πάνω στη κορυφογραμμή, οι πληροφορίες μας ρωτώντας άλλους ταξιδιώτες και ντόπιους είναι λίγο συγκεχυμένες. Παίρνοντας μία λάθος στροφή κάπου και πίσω και συζητώντας μεταξύ μας, ο Έλληνας κι η Βραζιλιάνα αντικρίζουν τον προορισμό τους: κι άλλη ανάβαση, μέχρι ένα μικρό κυκλικό πυργίσκο στο βάθος. Ταξιδιώτες επέστρεφαν χαμογελαστοί και μας επιβεβαίωναν ότι πάμε καλά. Ανατολικά τα σύννεφα διαλύθηκαν στον ουρανό και αποκάλυψαν τις μεγαλειώδεις Άνδεις στο βάθος. Δέος και μόνο για το τοπίο, δέος για τη Μητέρα Φύση.

Φτάνουμε στον πυργίσκο, όπου είναι μαζεμένη μια ετερόκλητη παρέα με νεολαία: Έλληνας (όχι και νεολαία αλλά νταξ), Βραζιλιάνα, Κολομβιανός, Μεξικανός, Χιλιανός, Αργεντίνοι. Σχεδόν όλη η Λατινική Αμερική. Θαυμάζουμε το τοπίο, χαχανίζουμε, βγάζουμε φωτογραφίες, εκπλήσσονται όλοι που ένας Έλληνας έφτασε τόσο μακριά και δίνουμε ραντεβού στις 9 στην εκκλησία του χωριού, όπου θα γινόταν ένα μεγάλο πάρτυ με ξένους ταξιδιώτες, χαμός δηλαδή. Εμείς βρισκόμασταν στο νότιο τμήμα του Νησιού και το βλέμμα μου περιπλανήθηκε προς Βορρά στο υπόλοιπο Νησί, όπου υπήρχε και μία αόρατη διαχωριστική γραμμή που χώριζε τις δύο κοινότητες του Νησιού σε βόρειους και νότιους. Γνώριζα ήδη ότι η παλαιά ποτέ δυνατότητα να επισκεφθείς και τα δύο τμήματα πλέον ήταν αδύνατη, οι δύο κοινότητες ήταν στα μαχαίρια και το Βόρειο κομμάτι απρόσιτο σε ξένους, είτε με βάρκα, είτε με τα πόδια. Έτσι κι αλλιώς δε προλάβαινα επουδενί να πάω κι στο βορρά, αλλά ήξερα ότι εκεί υπήρχαν αρχαία των Ίνκας με σπουδαία σημασία. Κρίμα.

Η πείνα όμως με είχε θερίσει, κατηφόρισα προς το χωριό και λίγο πριν άραξα σε ένα εστιατόριο με απίθανη θέα προς τη Δύση, κοιτώντας προς Περού, το οποίο ήταν τόσο μα τόσο κοντά. Έφαγα για πρώτη φορά ψάρι, ένα πολύ νόστιμο λιμνίσιο ψάρι συνοδεία λάιμ και φρέσκου χυμού μπανάνας και απόλαυσα το ηλιοβασίλεμα. Το ταξίδι έβαινε προς το τέλος του, ένιωθα ήρεμος, γαλήνιος, ευτυχισμένος για την επιλογή μου ως τώρα να αφιερώσω στη χώρα 15 μέρες και να μην κάνω πασάλειμμα μαζί με Περού, ήταν σίγουρα ένα από τα ωραιότερα ταξίδια της ζωής μου, κι ακόμα δεν είχε τελειώσει.

Α, όσον αφορά το πάρτυ με τη νεολαία, όπου θα γινόταν και της πόπης όπως φαντάζεστε, το έκανα στο κρεβάτι μου μόνος, νεκρός κυριολεκτικά από την εξάντληση.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[GTS]

La Paz – Μέρος Α’

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου μπαίνουν από το παράθυρό μου. «Πού βρίσκομαι» αναρωτιέμαι στην ομίχλη του μυαλού μου, καθώς σηκώνομαι να κοιτάξω έξω. Μουντάδα, συννεφιά, ένας ουρανοξύστης και στο βάθος , ανάμεσα σε άλλα κτίρια βλέπω σπίτια, πολλά σπίτια να σκαρφαλώνουν ένα βουνό και να το καλύπτουν μέχρι την κορυφή. Νιώθω βαρύς ακόμα λόγω ώρας και του υψόμετρου, που δε με επηρέασε ευτυχώς πλην μίας ελαφριάς κόπωσης, πηγαίνω στη κουζίνα του διαμερίσματος που βρίσκεται στη κυριλέ συνοικία Sopocachi, μασουλάω μια μπανάνα και φτιάχνω το πρώτο μου τσάι από φύλλα κόκας σε φακελάκι, όπως το λίπτον που έχουμε εδώ. Για δες σκέφτηκα μειδιώντας, ήρθα στη Λατινική Αμερική να γίνω κοκάκιας. Ήταν όμως ώρα για τη πρώτη εξερεύνηση, δε κρατιόμουνα. Καλό ντύσιμο διότι τη ψυχρούλα του την είχε αν και κατακαλόκαιρο στο νότιο ημισφαίριο, μιλάμε για υψόμετρο όχι αστεία, που εκτεινόταν από 4050μ. έως περίπου τα 3000μ, δηλ. μέσος όρος 3500μ., οπότε τι ζεστασιά να έχει εδώ στη στρατόσφαιρα.

Κατηφορίζω προς τη κεντρική λεωφόρο που διασχίζει διαμήκως τη Λα Παζ, στο λεγόμενο Prado, κάνω μπόλικο συνάλλαγμα γιατί εκτός της πρωτεύουσας η ισοτιμία τείνει σε ισοτιμία Νταβέλη, καφές στο χέρι και οι πρώτες εικόνες αρχίζουν να με χτυπούν. Καροτσάκια με street food, οι απίθανες Βολιβιανές γυναίκες με τα πολύχρωμα παραδοσιακά φορέματα και φούστες σε 17 στρώσεις και τα περίφημα καπέλα τους, μια διαδήλωση έξω από το Πανεπιστήμιο, ένα γκράφιτι με τον Τσε. Γύρω μου, καθώς ανηφόριζα τη λεωφόρο, μοντέρνα, γκρίζα κτίρια, με αρχιτεκτονική μπετόν-αρμέ, μαγαζιά, κίνηση στο δρόμο και πολύς κόσμος. Τίποτα αξιοσημείωτο από αρχιτεκτονική κι ήταν και αυτή η βαριά συννεφιά που τα έκανε όλα ακόμα πιο γκρίζα. Μια σκέψη όμως με χτύπησε: για τέτοια κίνηση και τέτοια πόλη με πολυκοσμία, είχε σχετική ησυχία. Τα αυτοκίνητα δεν κόρναραν, οι άνθρωποι δε φώναζαν, όλοι πήγαιναν στις δουλειές τους ή τις διεκπεραίωναν με ηρεμία, ησυχία. Άκουγες βέβαια τις θορυβώδεις μηχανές από τα παλιά οχήματα στους δρόμους, αλλά η κόρνα λες και απουσίαζε και μάλιστα σε συνθήκες υπερβολικής κίνησης.

Ανηφόριζα λοιπόν αργά, σταθερά και με τη γλώσσα έξω λόγω του υψομέτρου, αργά σαν τον Βασιλάκη τον Τσιάρτα προς τη παλιά Λα Παζ, όπου βρίσκονται τα λιγοστά τουριστικά αξιοθέατα της πόλης. Πρώτη στάση η εκκλησία του San Francisco, με μια μεγάλη πλατεία όπου βρίσκονταν δεκάδες μικροπωλητές, με κυρίαρχες τις απίθανες Βολιβιανές κυρίες που θα αναφέρω πολλές φορές ακόμα, αφού νομίζω τις ερωτεύτηκα με τις φορεσιές, τις ινδιάνικες φάτσες και την μεγάλη δύναμη και αντοχή τους να εργάζονται υπό αντίξοες συνθήκες, ακόμα και κουβαλώντας μωρά στη πλάτη μέσα σε πολύχρωμο μάρσιπο. Η εκκλησία είναι ανοικτή, με δωρεάν είσοδο, έχει παλιά κλασσική αποικιακή Ισπανική αρχιτεκτονική που λατρεύω και το εσωτερικό της είναι υπέροχο. Σκοτεινός ατμοσφαιρικός ναός, με παρεκκλήσια με τις μεγάλες κούκλες με μορφές Αγίων, του Χριστού και φυσικά της αγαπημένης στους Ισπανούς Παρθένου σε διάφορες μορφές που συναντάς στη Λατινική Αμερική. Ακριβώς δίπλα επίσκεψη στο όμορφο μοναστήρι του San Francisco (είναι ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης για όσους αναρωτιούνται). Ανεβαίνοντας στη ταράτσα, ω εκ του θαύματος, έσκασε μύτη ο θεός ήλιος να διώξει τη καταθλιπτική μουντάδα και να φωτίσει τα κόκκινα κτίρια που σκαρφάλωναν τα βουνά γύρω από τη πόλη. Είμαι όμως τόσο χαμηλά (μόνο στα 3500μ), διάφορα ψηλά κτίρια κρύβουν την τοπολογία της πόλης της Λα Παζ και ήδη το μυαλό μου ήταν στο πού θα ανέβω για να δω τη πόλη από ψηλά και τα βουνά που την περιτριγυρίζουν.

Έχουμε όμως καιρό ακόμα για αυτό. Ακολουθεί μια βόλτα στις πλακόστρωτες γειτονιές πίσω από την εκκλησία, όπου βρίσκεται η οδός Sagarnaga και η γειτονιά των μαγισσών. Δεν είδα πουθενά μάγισσες σε σκουπόξυλα και με καζάνια αλλά περπάτησα σε ένα μικρό Μοναστηράκι, με αναρίθμητα καταστήματα που απευθύνονταν εμφανώς σε τουρίστες, που πωλούν ρούχα από μαλλί αλπάκα, κασκόλ, γάντια, σκουφιά, σουβενίρ με το κιλό, έργα τέχνης, ό,τι τέλος πάντων πωλείται σε ένα Μοναστηράκι. Στο δρόμο έκαναν την εμφάνισή τους τα αγαπημένα μου από τη Γουατεμάλα λεωφορεια, τα πολύχρωμα παλαιά λεωφορεία αμερικανικής κατασκευής (Dodge) που τα βρίσκεις διάσπαρτα όπως φαίνεται σε όλη την αμερικανική ήπειρο. Η πρώτη μέρα όμως σε τόσο υψόμετρο ήδη βάραινε τα πόδια μου και κάθισα στο αγαπημένο μου καφέ της πόλης, μέσα σε μία όμορφη στοά ακριβώς έξω από το Μουσείο της Κόκας. Εκεί, επιδόθηκα ξανά σε χρήση, εξαρτημένος πλέον, αυτή τη φορά όμως με κανονικά φύλλα στο ποτήρι σου. Bad Ass!

Επόμενος προορισμός η πλατεία Murillo με τον Καθεδρικό, όχι μακριά από εκεί που κάθισα, όπου βρίσκονται και τα λιγοστά εναπομείναντα κτίρια αποικιακής αρχιτεκτονικής που δεν κατεδαφίστηκαν για να σηκωθούν μπετονένια θηρία. Εκεί βρισκόταν και αρχικά η πόλη της Nuestra Senora de la Paz, όπως είναι το πλήρες της όνομα, εκεί ήταν και η έδρα της Ισπανικής αποικιακής διακυβέρνησης, εκεί βρίσκεται και η έδρα της Βολιβιανής σήμερα: το Προεδρικό Μέγαρο, το Κογκρέσο, ο Καθεδρικός και διάφορα κυβερνητικά κτίρια τριγύρω. Η πλατεία, θέατρο ιστορικών στιγμών στην ιστορία της χώρας, τις περισσότερες φορές ταραχών, με κρέμασμα ακόμα και του Προέδρου από ένα στύλο φωτισμού από το εξαγριωμένο πλήθος, είναι πραγματικά ένα ιδανικό σημείο να κάτσεις να χαλαρώσεις και απλά να βλέπεις τον κόσμο να περνάει. Ο κόσμος, κυρίως ντόπιοι, απολαμβάνει το παγωτό του στα σκαλάκια (εθνικό σνακ όπως παρατήρησα, όλοι μα όλοι λατρεύουν το παγωτό), στα παγκάκια και περιβαλλόμενος από όμορφα κτίρια.

Η μουντάδα είχε επιστρέψει, οι πρώτες ψιχάλες έκαναν την εμφάνισή τους, η κούραση επίσης. Το γεύμα μου, πρόχειρο σε ένα καφέ, ήταν πίτες γεμιστές με κινόα, το οποίο προέρχεται όπως έμαθα από τη Λατινική Αμερική, πριν φτάσει στα ράφια των δυτικών σουπερμάρκετ ως πανάκριβο superfood. Κακό δεν ήταν, το έσωσαν μάλλον τα πολλά λαχανικά και μπαχάρια και αφού πήρα την απαραίτητη, διατροφικά σωστή πρωτεΐνη με ειρηνικό τρόπο και όχι σφάζοντας γελάδια και κοτόπουλα που ζουν ανέμελα στα λιβάδια με τις κοτσίδες τους ξέπλεκες, επέστρεψα στο δωμάτιο μου και ξεράθηκα στον ύπνο.

 

[Sassenach77]

και δεν ήθελα να κάνω ένα πασάλειμμα ερχόμενος από Περού: πίστευα ότι η χώρα άξιζε (και αξίζει πολύ) να της αφιερώσεις αποκλειστικό χρόνο

Νόμιζα ότι είμαι η μόνη που είχα αυτήν την άποψη....
Αναμένω την συνέχεια !

 

[babaduma]

@GTS Welcome back (στη συγγραφή ιστοριών) amigo. Θυμίζεις ευχάριστες αναμνήσεις από μια πόλη που ωραία δεν τη λες αλλά ασκεί μια περίεργη γοητεία και έλξη και σε κάνει να θες να της αφιερώσεις πολύ περισσότερο χρόνο απ'όσο είχες υπολογίσει αρχικά. Περιμένουμε την (σίγουρα όμορφη) συνέχεια από την περιήγηση σε μια χώρα που - παρά τις δύσκολες συνθήκες που συναντήσαμε (κατά καιρούς) όταν την επισκεφθήκαμε (χειμώνας) - μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις αλλά και ανεκπλήρωτες επιθυμίες (να δούμε μέρη που δεν προλάβαμε).

 

[GTS]

Από τις αγαπημένες μου χώρες και τα καλύτερα μου ταξίδια @babaduma . Για αυτό ακριβώς αποφάσισα να βγω προσωρινά από τη σύνταξη ξανά στο κουρμπέτι χαχα, να γράψω πέντε αράδες για κάτι που αγαπώ και ελπίζω να παρακινήσω και άλλους να (τσακιστούν ) να πάνε. Απίθανη χώρα και απίθανοι άνθρωποι.

 

[babaduma]

Από τις αγαπημένες μου χώρες και τα καλύτερα μου ταξίδια @babaduma . Για αυτό ακριβώς αποφάσισα να βγω προσωρινά από τη σύνταξη ξανά στο κουρμπέτι χαχα, να γράψω πέντε αράδες για κάτι που αγαπώ και ελπίζω να παρακινήσω και άλλους να (τσακιστούν ) να πάνε. Απίθανη χώρα και απίθανοι άνθρωποι.

Ξέχασα να σε ρωτήσω: Το "περίεργο" ρολόι στην πλατεία το προσέξατε;

 

[KIKI]

Τι ωραία εκπληξη !!
Η επιστροφή του ασωτου . Πολυ χαιρομαι που μας ξαναγραφεις ιστοριες και ειδικά απο τετοιο προορισμό !

 

[GTS]

Ξέχασα να σε ρωτήσω: Το "περίεργο" ρολόι στην πλατεία το προσέξατε;
View attachment 232784

Ομολογώ ότι το πρόσεξα τη 2η μέρα που πήγα και αφού διάβασα στον οδηγό για τη πλατεία και τα κτίρια της. Πραγματικά περίεργο.

 

[GTS]

Τι ωραία εκπληξη !!
Η επιστροφή του ασωτου . Πολυ χαιρομαι που μας ξαναγραφεις ιστοριες και ειδικά απο τετοιο προορισμό !

Φιλιά πολλά Κική μου. Την αγάπησα τη χώρα, τα έχει όλα (και γαμάτο Πρόεδρο).

 

[GTS]

Όταν κοιτάς από ψηλά

Λα Παζ άκουγα, Λα Παζ δεν έβλεπα. Όντας χωμένος χαμηλά στη πόλη, με τα κτίρια να καλύπτουν κυρίως και να αποκαλύπτουν από αμυδρά μόνο ανοίγματα τα τριγύρω βουνά με τα αναρίθμητα σπίτια που καλύπτουν κάθε εκατοστό τους, ήταν ώρα να ανέβω ψηλότερα. Ο Πρόεδρος της καρδιάς μας, ο Έβο ο Μοράλες, φρόντισε ώστε το ανέβασμα, αλλά και το κατέβασμα να γίνει μια ξεκούραστη διασκεδαστική εμπειρία: η πόλη απέκτησε ήδη 5 γραμμές τελεφερίκ, με εισιτήριο 3 bolivianos (37 σεντς του ευρώ) και αναμένονται άλλες 5 ώστε η Λα Παζ να αποκτήσει ένα πραγματικό πλήρες μέσο μαζικής μεταφοράς στις ιδιαίτερες μορφολογικές συνθήκες στις οποίες είναι χτισμένη. Ανηφορίζω λοιπόν αγκομαχώντας προς έναν σταθμό της κίτρινης γραμμής (οι γραμμές έχουν όλες χρώματα, όπως τα δικά μας μετρό), με προορισμό το El Alto, τη ψηλότερη γειτονιά της Λα Παζ, στα επιβλητικά 4050μ. Η Λα Παζ έχει την πρωτοτυπία να έχει τις φτωχογειτονιές της ψηλότερα και τις πιο καλές συνοικίες χαμηλότερα: ο λόγος είναι η υψομετρική διαφορά, που φτάνει τα 1000μ. (!!) από το ψηλότερο στο χαμηλότερο σημείο της πόλης. Επομένως, χαμηλότερα έχεις περισσότερο οξυγόνο, καλύτερη θερμοκρασία και ηπιότερες γενικά καιρικές συνθήκες.

Το τελεφερίκ, σύγχρονο και του κουτιού, αυστριακής κατασκευής, είναι όπως αυτό της Πάρνηθας για όποιον έχει πάει, βαγόνια πηγαίνουν και έρχονται συνεχώς και εσύ απλά πηδάς γρήγορα μέσα. Η θέα από ψηλά συγκλονιστική, παρόλη τη βαριά συννεφιά και τη μουντάδα. Τριγύρω βουνά με μυριάδες σπίτια ακόμα στα τούβλα, ασοβάτιστα, 2-3 ορόφων το πολύ, με τσίγκινες σκεπές. Τεράστιες σε μήκος σκάλες διέσχιζαν τις γειτονιές κατηφορίζοντας προς το Prado και τις χαμηλότερες συνοικίες, σκάλες που κατέβαιναν 500 και μέτρα σε ύψος, μήκους προφανώς πολλαπλάσιου, σκάλες που οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν κάποτε αποκλειστικά αλλά και ακόμα χρησιμοποιούν.

Από το El Alto, ένας ταξιτζής με μεταφέρει μερικές εκατοντάδες μέτρα παραπέρα σε σημείο με καλή θέα της πόλης. Εκεί είναι που μένεις πραγματικά άφωνος: τέτοια πόλη δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου, τέτοιο χάος, τέτοια γοητευτική αναρχία. Η Λα Παζ είναι πράγματι μια άσχημη αλλά πολύ γοητευτική κυρία, στην οποία υποκύπτεις όταν σου ξεδιπλώσει αργά τις χαρές της.

Με τον καιρό που επικρατούσε όμως και τη βαριά συννεφιά, δε φαίνονταν καλά τα γύρω βουνά που λαχταρούσα τόσο πολύ να δω. Πώς ένας άνθρωπος των παραλιών έγινα λάτρης των βουνών, ένας θεός ξέρει, αν και κατά βάθος γνωρίζω. Μόνο το πάθος για εξερεύνηση παραμένει φαίνεται άσβεστο αλλά ήταν ώρα να διακόψω την ονειροπόληση και να κατηφορίσω στα χαμηλά της πόλης, πάντα με το τελεφερίκ. Στο τέλος της κίτρινης γραμμής είναι η πράσινη που κατεβαίνει ακόμα χαμηλότερα, πληρώνω εκ νέου το αντίτιμο εισόδου καθώς δεν ισχύει το ίδιο εισιτήριο για μετεπιβίβαση σε άλλη γραμμή και αρκούμαι να χαζεύω από το κάθισμά μου τα τούβλινα σπίτια, τα οποία δεν αλλάζουν ιδιαίτερα στα χαμηλά. Οι πλούσιες γειτονιές που είδα ήταν μόνο 2, με αυτό που λέμε βίλες και ψηλούς φράκτες, με λίγα συγκριτικά σπίτια. Η εντύπωση επομένως που αποκόμισα ήταν ότι η πόλη, έχει μια σχετική ομοιογένεια και δεν έχει ακραίες διαφορές και ανισότητες πλούτου. Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια, αλλά έτσι ένιωσα. Χαρακτηριστική εικόνα στο Ελ Άλτο ήταν ένας κρεμασμένος σε στύλο της Βολιβιανής ΔΕΗ με αγιοβασιλίτικο καπέλο. Στην ερώτησή μου, ο ταρίφας μου είπε ότι όταν γίνεται σε μία γειτονιά ένας φόνος, κρεμάνε μια κούκλα που δείχνει ότι εκεί έγινε φόνος και ότι μπαίνεις πλέον με δική σου ευθύνη εκεί.

Ήταν ώρα για εξερεύνηση στη γειτονιά γύρω από τη Plaza Murillo, τη παλιά Ισπανική συνοικία. Στάση στη calle Jaen με τα καλοδιατηρημένα και αναστηλωμένα αποικιακά κτίρια, ένα μικρό δείγμα του πως μπορούσε να είναι όλη η συνοικία εάν δε αφηνόταν στο έλεος της οικιστικής λαίλαπας. Περπατώντας όμως ανάμεσα στα γκρίζα και άσχημα μοντέρνα κτίρια του κέντρου, συναντάς παλιές εκκλησίες που επιβίωσαν, λίγες αποικιακές κατοικίες που έχουν αφεθεί γοητευτικά να καταρρεύσουν αβοήθητες, δίνοντας μια μικρή γεύση από το παρελθόν της πόλης.

Σε μία από αυτές τις μπαρόκ εκκλησίες, αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί και εκεί έκανα κι εγώ στάση να δω τι συμβαίνει. Η εκκλησία άνοιγε σε λίγα λεπτά, κυρίες με τη χαρακτηριστική τους φούστα αλλά ντυμένες σε πιο γήινα χρώματα αυτή τη φορά περίμεναν την έναρξη μίας βάπτισης. Φαντάστηκα ότι ήταν η ενδυμασία για τις πιο επίσημες περιστάσεις και τις γιορτές και ευχαριστήθηκα δεόντως να τις παρατηρώ και να τις φωτογραφίζω στα κρυφά, καθότι ντρέπομαι στα φανερά. Άλλες φορώντας το χαρακτηριστικό τους καπέλο ίσια, άλλες λίγο στραβά (ανάλογα αν είναι παντρεμένη ή όχι), οι cholitas έχουν και χαρακτηριστικές μακριές πλεξούδες στη πλάτη από τα κατάμαυρα μακριά τους μαλλιά. Από τα τόσα ταξίδια μου δε νομίζω να έχω δει αλλού τόσο φολκλόρ ενδυμασίες σε μεγάλη πόλη, που να φοριέται όμως και στη καθημερινή ζωή και όχι μόνο σε ιδιαίτερες περιστάσεις ή για τουριστικούς λόγους.

Ο ουρανός άρχισε δειλά να ανοίγει, η συννεφιά έγινε ελαφρύτερη (αν μπορείς να πεις κάτι τέτοιο) και ξεκίνησα για ένα χαρακτηριστικό σημείο με θέα στη πόλη, το Mirador Killi Killi. Αυτή τη φορά ήσουν σε ένα πάρκο-ύψωμα στο κέντρο της πόλης και μπορούσες να θαυμάσεις την εκπληκτική αυτή πόλη με θέα 360 μοιρών. Το θέαμα πραγματικά απίθανο, όπου έφτανε το μάτι έβλεπες κτίρια να καταπίνουν αδηφάγα στα βουνά γύρω από τη πόλη. Φαινόταν και το Ολυμπιακό Στάδιο της Λα Παζ όπου η μικρή εθνική Βολιβίας έχει φιλοδωρήσει μεταξύ άλλων και την Αργεντινή με 6 γκολ, λόγω προφανώς του αδίστακτου υψόμετρου που είναι αδύνατον να συνηθίσεις μέσα σε μερικές μέρες και σκοτώνει τους αθλητές που έρχονται από χαμηλότερα.

Η μέρα όμως έφτανε στο τέλος της, επιστροφή στο αγαπημένο καφέ Epoca για καύσιμα, σερφάρισμα στο Ίντερνετ και ξεκούραση. Το υψόμετρο το είχα συνηθίσει πλέον, αλλά οι ανηφοριές ήταν πάντοτε ένα θέμα. Ώρα να κατέβουμε σε πιο ανθρώπινα επίπεδα, να φύγουμε από τη Λα Παζ και να βρεθούμε στη συνταγματική πρωτεύουσα της Βολιβίας, την γλυκειά και όμορφη Σούκρε.

 

[GTS]

Στη ζαχαρένια πόλη

Ο ταξιτζής είναι άγγλος στην ώρα του, φορτώνω μπαγκάζια και βουρ για το αεροδρόμιο του Ελ Άλτο, στα 4050μ., εκεί που μεγάλα αεροπλάνα δε μπορούν να προσγειωθούν και να απογειωθούν ακριβώς λόγω της χαμηλής ατμοσφαιρικής πίεσης. Ανεβαίνοντας τους φιδογυριστούς δρόμους προς τις φτωχογειτονιές της Λα Παζ, γίνεται ορατό από το τζάμι μου το αντικείμενο του πόθου: ΒΟΥΝΑ! Φτάνοντας ψηλά, κάνουμε μια μικρή στάση όπου, επιτέλους, οι αιώνιες χιονοσκέπαστες, μεγαλειώδεις κορυφές των Άνδεων ξεπροβάλλουν γύρω από τη πόλη. Μυθικές κορυφές όπως το Illimani και το Huayna Potosi, που φτάνουν το δυσθεώρητο ύψος των 6500μ. λάμπουν στα μάτια μου, ενώ τρυπάνε τα σύννεφα και φτάνουν ψηλότερα από αυτά. Οι Άνδεις, η υψηλότερη οροσειρά του κόσμου μετά τα βουνά της κεντρικής Ασίας (Ιμαλάια, Καρακορουμ κτλ) και σίγουρα η μακρύτερη.

Καιρός για χάσιμο όμως δεν υπάρχει, τσεκ ιν για την εσωτερική πτήση της 1 ώρας με τις εθνικές αερογραμμές, τροχοδρόμηση, απογείωση και απόλαυση της κορυφής του Illimani πάνω από τα σύννεφα από το παράθυρο. Ήρθε η ώρα να κατέβουμε στα 2800μ., ύψος αστείο για το ταξίδι αυτό, συγκρίσιμο με την κορυφή του Ολύμπου στην Ελλάδα όμως.

Παραλαβή από το βανάκι του ξενοδοχείου και τσεκ ιν σε ένα εκπληκτικό κατάλυμα, αληθινό κόσμημα (http://www.samaryhotel.com/en-us). Αρχοντικό σε αποικιακή αρχιτεκτονική, όπου στεγαζόταν το προξενείο της Βραζιλίας, ήταν μια μικρή νότα πολυτέλειας στη πόλη όπου το βιοτικό επίπεδο είναι γενικά ανεβασμένο και ο πληθυσμός πιο ανάμεικτος, σε σχέση το σχεδόν αποκλειστικά ιθαγενή πληθυσμό της Λα Παζ. Και όπως διαπίστωσα πολιτικά ετερογενής από τη πρωτεύουσα, αλλά σε αυτό θα επανέλθω αργότερα.

Η συννεφιά των δύο πρώτων ημερών με ακολούθησε και επιπλέον, ψιλόβρεχε. Δε με πάει καθόλου ο καιρός μέχρι τώρα σκέφτηκα, πάλι καλά που δε κάνει πολύ κρύο. Βγήκα λοιπόν αμέσως στη παλιά πόλη, καθώς το κατάλυμα είχε άριστη τοποθεσία κοντά στη κεντρική πλατεία και άρχισα να περιηγούμαι μέσα στη μουντάδα, σε μια πόλη με λευκά κτίρια και όχι τα κλασσικά αποικιακά με τα παστέλ χρώματα που αλλού συναντάς. Ήταν και Κυριακή, τα μαγαζιά κλειστά, λίγος κόσμος να κυκλοφορεί στους δρόμους, γενικά ήταν σαν μια μελαγχολική βροχερή ημέρα ελληνικού Νοέμβρη.

Ξεστρατίζοντας από τη κεντρική πλατεία, πέφτω πάνω στη Δημοτική αγορά που ήταν ανοιχτή και αποφασίζω να χαθώ μέσα της. Τους πάγκους με τα εξωτικά φρούτα που μύριζαν υπέροχα, διαδέχτηκαν πάγκοι με λαχανικά, κρέατα με μυαλά, στομάχια και κομμένα κεφάλια βοοειδών. Στο 1ο όροφο βρισκόντουσαν πάγκοι με φαγητό όπου έτρωγαν δεκάδες ντόπιοι, αλλά πέραν του χαριτωμένου θεάματος δε θα ρίσκαρα επουδενί μια ωραία γαστρεντερίτιδα στην αρχή του ταξιδιού, οπότε κατέβηκα πάλι στο ισόγειο, όπου έπεσα πάνω στους πάγκους με τους φρέσκους χυμούς. Διάλεξα ένα πάγκο με μια χαριτωμένη γιαγιά και παράγγειλα ένα χυμό maracuja, δηλ. από φρούτα του πάθους. Ευτελές τίμημα για 2 μεγάλα ποτήρια χυμό, χάζι στο κόσμο που καθόταν τριγύρω και έξοδος από την αγορά, όπου με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη.

Ο ήλιος έκανε δειλά δειλά την εμφάνισή του, φωτίζοντας αχνά μέσα από τα σύννεφα το λευκό των κτιρίων. Επιτέλους η πόλη πήρε λίγο τα πάνω της: λευκές εκκλησίες, υπέροχα αρχοντικά με εξώστες που θυμίζουν Ανδαλουσία. Η βόλτα μου με πάει βόρεια στη Plaza Libertad με τον οβελίσκο και το όμορφο Teatro Gran Mariscal. Λίγο παραπέρα το πάρκο Σιμόν Μπολιβάρ και το επιβλητικό κτίριο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Βολιβίας. Καθώς είχε πλησιάσει απόγευμα, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Είχα δει τόσο λίγο την πόλη, ο χρόνος ήταν λιγοστός, αλλά θα είχα και την αυριανή ημέρα. Ήταν ώρα να ξεκουραστώ λίγο, να αλλάξω και να ανηφορίσω προς τη Recoletaγια να δω το ηλιοβασίλεμα με θέα όλη τη πόλη.

Βγαίνοντας από το δωμάτιο, βλέπω την απότομη ανηφόρα που θα με έφερνε στη πλατεία Recoleta με το ομώνυμο μοναστήρι, σημείο συνάντησης το σούρουπο για ντόπιους και τουρίστες καθώς προσφέρει υπέροχη θέα στη λευκή πόλη που βρίσκεται στα πόδια της. Είχε ήδη σταματήσει να βρέχει από το μεσημέρι, συννεφιά υπήρχε, αλλά το σούρουπο έδινε ένα γλυκό χρώμα στην υπέροχη αποικιακή πλατεία, στην οποία έφτασα σχεδόν στα 4, αφού τέτοια ανηφόρα ακόμα και στο αστείο για Βολιβία ύψος των 2800μ. ήταν πρόσκληση στην εντατική. Το θέαμα όμως με αποζημίωσε πλήρως: υπέροχος χώρος, κεραμοσκεπές, τα κλασσικά λευκά κτίρια και εκκλησίες, ένα όμορφο συντριβάνι στη μέση και μια υπέροχη αψιδωτή στοά στην άκρη της, όπου απολάμβανες τη θέα προς τη πόλη. Κερασάκι στη λευκή τούρτα ένα συγκρότημα που έπαιζε με κιθάρες υπέροχες λάτιν μελωδίες. Η στιγμή ήταν μαγική, τα φώτα στη πλατεία άναψαν, ο ήλιος έπεφτε και επιτέλους αφέθηκα στη μαγεία της Σούκρε και γενικά του ταξιδιού: ήταν η στιγμή νομίζω που με χαλάρωσε για το υπόλοιπο ταξίδι, σίγουρα μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις που έχω ταξιδεύοντας.

 

[giannoula]

πολλά like για την ιστορία αλλά και για τα τραγούδια που ανέβασες!!! Επιτέλους τεμπελόσκυλο αποφάσισες να γράψεις ιστορία; αν και ξεστράτισες από τος παραλίες σε συγχωρώ διότι πρόκειται για ενδιαφέρουσα χώρα...