Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 0 - Αναχώρηση
- Ημέρα 1
- Ημέρα 2 - Σαϊγκόν (Χο Τσι Μίν)
- Ημέρα 3 - Σαϊγκόν Σήραγγες Cu Chi
- Ημέρα 4 - Εκδρομή στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ
- Ημέρα 5 - Άφιξη στη Χόι Αν
- Ημέρα 6 - Χρυσή Γέφυρα
- Ημέρα 7 - Χόι Αν My Son
- Ημέρα 8 - Αναχώρηση για Hue
- Ημέρα 9 - Αυτοκρατορική πόλη Hue
- Ημέρα 10 - Άφιξη σε Ha Noi
- Ημέρα 11 - Ha Noi
- Ημέρα 12 - Hà Nội, Ninh Bình - Hoa Lư - Tràng An - Hang Múa (Mua Cave)
- Ημέρα 13 - Ha Noi
- Ημέρα 14 - Ha Noi
- Ημέρα 15 - Ha Noi
- Ημέρα 16 - Σινγκαπούρη
- Ημέρα 17 - Σιγκαπούρη κ Αναχώρηση
- Επίλογος
Ημέρα 10η: Αναχώρηση από Huế - Άφιξη σε Hà Nội
Αφήνουμε την αυτοκρατορική πόλη της Χουέ και κατευθυνόμαστε στο αεροδρόμιο της πόλης για να πετάξουμε για την πρωτεύουσα του Βιετνάμ, το Ανόι. Η διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο είναι περίπου μισή ώρα, οι δρόμοι είναι σχετικά άδειοι, το όριο ταχύτητας δεν υπερβαίνει τα 80-90 χλμ/ώρα και εμείς φτάνουμε στην ώρα μας. Προλαβαίνουμε να πιούμε και ένα καφέ μετά τον έλεγχο διαβατηρίων και βαλιτσών σε ένα από τα όμορφα καφέ με θέα ακριβώς μπροστά από τα αεροπλάνα που περιμένουν τους επιβάτες ή επιβιβάζουν επιβάτες, συνδεδεμένα στις φυσούνες.
Το Ανόι από ψηλά δεν διαφέρει σε τίποτα από τις γνώριμες εικόνες των άλλων πόλεων που αφήσαμε πίσω μας. Ίσως λίγο περισσότερα κεραμίδια.
Το πλήρωμα του αεροπλάνου.
Γεύση από το αεροδρόμιο του Ανόι.
Στην πορεία προς το ξενοδοχείο βλέπουμε ότι η πρωτεύουσα της χώρας, αν και έχει λιγότερο πληθυσμό από τη Σαϊγκόν είναι περισσότερο "σύγχρονη" πόλη.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο το οποίο ήταν στην περιοχή 1, κοντά στη λίμνη Hoàn Kiếm. Η ποιότητα δεν ήταν στο επίπεδο των προηγούμενων ξενοδοχείων και αισθανθήκαμε αρκετά απογοητευμένοι αλλά πλέον ήταν αργά. Αν και φαίνεται για ξενοδοχείο 4 αστέρων εμείς δεν θα του δίναμε πάνω από 2,5. Θα γράψω αργότερα γι'αυτό.
Επειδή φτάσαμε νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα του check-in αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε για την πόλη. Κατευθυνθήκαμε προς το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, το οποίο κατανέμεται σε δύο κτήρια. Στο πρώτο κτήριο (Bảo tàng Lịch sử Quốc gia) εκτίθεται η Ιστορία του Βιετνάμ από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι και την τελευταία δυναστεία των Nguyen (1945), ενώ στο δεύτερο κτήριο (Bảo tàng Cách Mạng Việt Nam) εκτίθεται η Ιστορία του Βιετνάμ από την περίοδο του αγώνα της ανεξαρτησίας από την γαλλική αποικιοκρατία (1858) μέχρι σήμερα.
Να σημειώσω εδώ ότι τα μουσεία στο Βιετνάμ είναι ανοιχτά μέχρι τις 5μμ και το μεσημέρι κλείνουν για ένα μισάωρο διάλειμμα. Την ώρα που φτάσαμε στο μουσείο περιμέναμε και λίγο για να ανοίξει από το διάλειμμα. Στον περίβολο του Μουσείο περίμεναν δεκάδες μαθητές για να μπουν μέσα.
Στην πορεία μας προς το μουσείο πέσαμε πάνω σε ένα υπαίθριο κουρείο.
Το μουσείο και στα δύο κτήρια περιλαμβάνει αξιόλογα εκθέματα τα οποία είναι βοηθητικά για την κατανόηση της Ιστορίας και του Πολιτισμού του Βιετναμέζικου Λαού. Άξιζε η επίσκεψη.
Φωτογραφίες από το πρώτο κτήριο.
Φωτογραφίες από το δεύτερο κτήριο.
Φύγαμε από το Μουσείο γεμάτοι εικόνες, χρώματα και πολύ προβληματισμό για το χθες και κύρια για το αύριο αυτής της χώρας...
Κινηθήκαμε προς το κτήριο της Όπερας, το οποίο σε σχέση με αυτό της Σαϊγκόν είναι ποιο μεγαλοπρεπές (άλλωστε είναι και παλιότερο κτήριο).
Και χρηματιστήριο (θα τρίζουν τα κόκαλα του Μαρξ
Κατευθυνθήκαμε σιγά σιγά προς το ξενοδοχείο. Η ώρα είχε περάσει κι εμάς μας είχε καταβάλει η κούραση. Ήταν Σάββατο απόγευμα και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από νέους ανθρώπους αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας. Κινηθήκαμε περιμετρικά της λίμνης Hoan Kiem, όπου οι δρόμοι είχαν κλείσει για τα αυτοκίνητα. Πολύς κόσμος, πολλές φωνές και καλλιτέχνες του δρόμου. Η μικρή αυτή λίμνη είναι ένα από τα πάρα πολλά πάρκα για την ανάπαυλα του Σαββαροκύριακου για τους κατοίκους της μεγαλούπολης.
Φτάσαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο και τσιμπήσαμε κάτι σε διπλανό εστιατόριο του οποίου τα φαγητά αποδείχτηκαν γευστικότατα. Και η τοπική μαύρη μπύρα.
Μετά την απαραίτητη ξεκούραση ξαναβγήκαμε στους δρόμους για να χαθούμε στο πολύβουο πλήθος πηγαίνοντας για αλλαγή συναλλάγματος. Ο κόσμος είχε αυξηθεί, όπως επίσης και τα μηχανάκια. Είναι ήδη 8.30 και στους δρόμους γίνεται το αδιαχώρητο. Όλοι θέλουν να περάσουν με τα μηχανάκια τους κορνάροντας ακατάπαυστα αλλά κάποια στιγμή η ταχύτητα δεν πρέπει να είναι πάνω από 5 χλμ/ώρα. Επειδή κανείς δεν δίνει σημασία σε κανόνες οδικής κυκλοφορίας, οι πεζοί έχουν μάθει να κινούνται ανάμεσα σε αυτοκίνητα και μηχανάκια. Μετά τρεις ημέρες συνηθίσαμε κι εμείς, όποιος δυσκολεύεται μπορεί να σηκώνει το χέρι του και να το κουνάει συνεχώς μέχρι να καταφέρει να περάσει απέναντι!
Όλα τα μαγαζιά είναι ανοιχτά και επίσης έχουν στηθεί δεκάδες πάγκοι (όπως στα δικά μας πανηγύρια).
Μετά από αρκετό βασανιστικό περπάτημα φτάσαμε στο μαγαζί για συνάλλαγμα, εδώ. Αρκετά καλή ισοτιμία, περίπου όπως στη Σαϊγκόν.
Τελευταίος σταθμός ο περίφημος δρόμος του τρένου που περνάει ανάμεσα σε καφέ. Επικίνδυνο θέαμα. Κάτσαμε για μια μπύρα και περιμέναμε να έρθει. Προλάβαμε το τελευταίο δρομολόγιο. Μας κόπηκε η ανάσα. Περνάει πολύ γρήγορα και δεν πρέπει να κάνεις το λάθος να είσαι όρθιος γιατί θα σε πάρει η ταχύτητα του αέρα.
Επιστρέψαμε αργά στο ξενοδοχείο περιδιαβαίνοντας σε δρόμους που είχαν αρχίσει πλέον να ξεκουράζονται και αυτοί!
Αφήνουμε την αυτοκρατορική πόλη της Χουέ και κατευθυνόμαστε στο αεροδρόμιο της πόλης για να πετάξουμε για την πρωτεύουσα του Βιετνάμ, το Ανόι. Η διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο είναι περίπου μισή ώρα, οι δρόμοι είναι σχετικά άδειοι, το όριο ταχύτητας δεν υπερβαίνει τα 80-90 χλμ/ώρα και εμείς φτάνουμε στην ώρα μας. Προλαβαίνουμε να πιούμε και ένα καφέ μετά τον έλεγχο διαβατηρίων και βαλιτσών σε ένα από τα όμορφα καφέ με θέα ακριβώς μπροστά από τα αεροπλάνα που περιμένουν τους επιβάτες ή επιβιβάζουν επιβάτες, συνδεδεμένα στις φυσούνες.
Το Ανόι από ψηλά δεν διαφέρει σε τίποτα από τις γνώριμες εικόνες των άλλων πόλεων που αφήσαμε πίσω μας. Ίσως λίγο περισσότερα κεραμίδια.
Το πλήρωμα του αεροπλάνου.
Γεύση από το αεροδρόμιο του Ανόι.
Στην πορεία προς το ξενοδοχείο βλέπουμε ότι η πρωτεύουσα της χώρας, αν και έχει λιγότερο πληθυσμό από τη Σαϊγκόν είναι περισσότερο "σύγχρονη" πόλη.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο το οποίο ήταν στην περιοχή 1, κοντά στη λίμνη Hoàn Kiếm. Η ποιότητα δεν ήταν στο επίπεδο των προηγούμενων ξενοδοχείων και αισθανθήκαμε αρκετά απογοητευμένοι αλλά πλέον ήταν αργά. Αν και φαίνεται για ξενοδοχείο 4 αστέρων εμείς δεν θα του δίναμε πάνω από 2,5. Θα γράψω αργότερα γι'αυτό.
Επειδή φτάσαμε νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα του check-in αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε για την πόλη. Κατευθυνθήκαμε προς το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, το οποίο κατανέμεται σε δύο κτήρια. Στο πρώτο κτήριο (Bảo tàng Lịch sử Quốc gia) εκτίθεται η Ιστορία του Βιετνάμ από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι και την τελευταία δυναστεία των Nguyen (1945), ενώ στο δεύτερο κτήριο (Bảo tàng Cách Mạng Việt Nam) εκτίθεται η Ιστορία του Βιετνάμ από την περίοδο του αγώνα της ανεξαρτησίας από την γαλλική αποικιοκρατία (1858) μέχρι σήμερα.
Να σημειώσω εδώ ότι τα μουσεία στο Βιετνάμ είναι ανοιχτά μέχρι τις 5μμ και το μεσημέρι κλείνουν για ένα μισάωρο διάλειμμα. Την ώρα που φτάσαμε στο μουσείο περιμέναμε και λίγο για να ανοίξει από το διάλειμμα. Στον περίβολο του Μουσείο περίμεναν δεκάδες μαθητές για να μπουν μέσα.
Στην πορεία μας προς το μουσείο πέσαμε πάνω σε ένα υπαίθριο κουρείο.
Το μουσείο και στα δύο κτήρια περιλαμβάνει αξιόλογα εκθέματα τα οποία είναι βοηθητικά για την κατανόηση της Ιστορίας και του Πολιτισμού του Βιετναμέζικου Λαού. Άξιζε η επίσκεψη.
Φωτογραφίες από το πρώτο κτήριο.
Φωτογραφίες από το δεύτερο κτήριο.
Φύγαμε από το Μουσείο γεμάτοι εικόνες, χρώματα και πολύ προβληματισμό για το χθες και κύρια για το αύριο αυτής της χώρας...
Κινηθήκαμε προς το κτήριο της Όπερας, το οποίο σε σχέση με αυτό της Σαϊγκόν είναι ποιο μεγαλοπρεπές (άλλωστε είναι και παλιότερο κτήριο).
Και χρηματιστήριο (θα τρίζουν τα κόκαλα του Μαρξ
Κατευθυνθήκαμε σιγά σιγά προς το ξενοδοχείο. Η ώρα είχε περάσει κι εμάς μας είχε καταβάλει η κούραση. Ήταν Σάββατο απόγευμα και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από νέους ανθρώπους αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας. Κινηθήκαμε περιμετρικά της λίμνης Hoan Kiem, όπου οι δρόμοι είχαν κλείσει για τα αυτοκίνητα. Πολύς κόσμος, πολλές φωνές και καλλιτέχνες του δρόμου. Η μικρή αυτή λίμνη είναι ένα από τα πάρα πολλά πάρκα για την ανάπαυλα του Σαββαροκύριακου για τους κατοίκους της μεγαλούπολης.
Φτάσαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο και τσιμπήσαμε κάτι σε διπλανό εστιατόριο του οποίου τα φαγητά αποδείχτηκαν γευστικότατα. Και η τοπική μαύρη μπύρα.
Μετά την απαραίτητη ξεκούραση ξαναβγήκαμε στους δρόμους για να χαθούμε στο πολύβουο πλήθος πηγαίνοντας για αλλαγή συναλλάγματος. Ο κόσμος είχε αυξηθεί, όπως επίσης και τα μηχανάκια. Είναι ήδη 8.30 και στους δρόμους γίνεται το αδιαχώρητο. Όλοι θέλουν να περάσουν με τα μηχανάκια τους κορνάροντας ακατάπαυστα αλλά κάποια στιγμή η ταχύτητα δεν πρέπει να είναι πάνω από 5 χλμ/ώρα. Επειδή κανείς δεν δίνει σημασία σε κανόνες οδικής κυκλοφορίας, οι πεζοί έχουν μάθει να κινούνται ανάμεσα σε αυτοκίνητα και μηχανάκια. Μετά τρεις ημέρες συνηθίσαμε κι εμείς, όποιος δυσκολεύεται μπορεί να σηκώνει το χέρι του και να το κουνάει συνεχώς μέχρι να καταφέρει να περάσει απέναντι!
Όλα τα μαγαζιά είναι ανοιχτά και επίσης έχουν στηθεί δεκάδες πάγκοι (όπως στα δικά μας πανηγύρια).
Μετά από αρκετό βασανιστικό περπάτημα φτάσαμε στο μαγαζί για συνάλλαγμα, εδώ. Αρκετά καλή ισοτιμία, περίπου όπως στη Σαϊγκόν.
Τελευταίος σταθμός ο περίφημος δρόμος του τρένου που περνάει ανάμεσα σε καφέ. Επικίνδυνο θέαμα. Κάτσαμε για μια μπύρα και περιμέναμε να έρθει. Προλάβαμε το τελευταίο δρομολόγιο. Μας κόπηκε η ανάσα. Περνάει πολύ γρήγορα και δεν πρέπει να κάνεις το λάθος να είσαι όρθιος γιατί θα σε πάρει η ταχύτητα του αέρα.
Επιστρέψαμε αργά στο ξενοδοχείο περιδιαβαίνοντας σε δρόμους που είχαν αρχίσει πλέον να ξεκουράζονται και αυτοί!
Last edited by a moderator:
