Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 0 - Αναχώρηση
- Ημέρα 1
- Ημέρα 2 - Σαϊγκόν (Χο Τσι Μίν)
- Ημέρα 3 - Σαϊγκόν Σήραγγες Cu Chi
- Ημέρα 4 - Εκδρομή στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ
- Ημέρα 5 - Άφιξη στη Χόι Αν
- Ημέρα 6 - Χρυσή Γέφυρα
- Ημέρα 7 - Χόι Αν My Son
- Ημέρα 8 - Αναχώρηση για Hue
- Ημέρα 9 - Αυτοκρατορική πόλη Hue
- Ημέρα 10 - Άφιξη σε Ha Noi
- Ημέρα 11 - Ha Noi
- Ημέρα 12 - Hà Nội, Ninh Bình - Hoa Lư - Tràng An - Hang Múa (Mua Cave)
- Ημέρα 13 - Ha Noi
- Ημέρα 14 - Ha Noi
- Ημέρα 15 - Ha Noi
- Ημέρα 16 - Σινγκαπούρη
- Ημέρα 17 - Σιγκαπούρη κ Αναχώρηση
- Επίλογος
Ημέρα 5η: Αναχώρηση από Σαϊγκόν - Άφιξη στη Χόι Αν
Αναχώρηση από Σαϊγκόν - Στιγμιότυπα εκτός χάρτη
Φεύγοντας από τη Σαϊγκόν οι αντιθέσεις δημιουργούν μια ενιαία εικόνα για την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, για την πόλη των 10 εκατ. κατοίκων με 10 εκατ. μηχανάκια. Όλοι τρώνε διαρκώς, από το πρωί στις πέντε έως μετά τα μεσάνυχτα, σε γωνίες, καθισμένοι σε μικρά καρεκλάκια ή κατάχαμα, ξυπόλητοι.
Παντού στο κέντρο υπαίθριες καντίνες, τροχοφόρες πουλάνε παραδοσιακό φαγητό, από σούπες έως και θαλασσινά.
Βρώμικα, πολύ βρώμικα πεζοδρόμια, σκουπίδια παντού, κάδοι ελάχιστοι.
Μεγάλοι σε ηλικία άνδρες και γυναίκες με σκούπες σκουπίζουν, βάζουν τα σκουπίδια σε ξύλινα καρότσια ή πλαστικές σακούλες, άγνωστο που καταλήγουν.
Σε γωνίες των δρόμων στήνονται υπαίθρια "συνεργεία" για μηχανάκια με όλα τα απαραίτητα, σαμπρέλες, γεννήτριες, κ.λ.π.
Στους δρόμους όλοι έχουν προτεραιότητα, κανείς δεν έχει προτεραιότητα. Μοναδικός κώδικας οδικής κυκλοφορίας είναι τα συνεχή κορναρίσματα αυτοκινούμενων στα οποία κανείς δεν δίνει σημασία, αλλά ατυχήματα δεν είδαμε.
Άνθρωποι με μοτοποδήλατα σε γωνίες, έξω από νυχτερινά μπαρ "ψήνουν" παστά ψάρια, στη σχάρα τους υπάρχει η φουφού με τα κάρβουνα, πάνω της τοποθετείται το τηγάνι.
Απίστευτα πολλά μαγαζιά με υπηρεσίες μασάζ και μανικιούρ ανοιχτά έως και τα μεσάνυχτα.
Δίπλα σε 3πατα σπίτια, στενά τρία μέτρα φάτσα στους δρόμους υψώνονται τεράστιοι ουρανοξύστες 22 και παραπάνω ορόφων. Αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων, τράπεζες, υποκαταστήματα αμερικανικών εταιρειών, γραφεία βιομηχανιών, κυβερνητικά κτίρια, βουδιστικοί ναοί, καθολικές εκκλησίες, όλα τους ανάκατα, μπερδεμένα, το ένα κυριολεκτικά πάνω στο άλλο.
Γιγαντοδιαφημίσεις παντού, ανάμεσα στους δρόμους κόκκινα σημαιάκια με το αστέρι του Βιετνάμ.
Καλώδια μάλλον σταθερής τηλεφωνίας παντού τυλιγμένα μάτσο-μάτσο, κρέμονται σε κολώνες μπορείς να τα πιάσεις αν υψώσεις το χέρι σου.
Τα πλυμένα βρεγμένα ρούχα κρεμιούνται σε κρεμάστρες σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο, σε μπαλκόνια ή στους δρόμους
Φεύγοντας από την πόλη προς το Νότο (Μεκόνγκ), αμέτρητα χωράφια ρυζιού, στη μια γωνία ή στη μέση τα σπίτια, λίγα μέτρα δίπλα τους οι τάφοι των προγόνων τους.
Αφήσαμε το ξενοδοχείο και μετά από μισή ώρα φτάσαμε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε την πτήση της Vietnam Airlines για τη Χοι Αν η οποία έφυγε με μισή ώρα καθυστέρηση (είχαμε ενημερωθεί από το προηγούμενο βράδυ). Ο έλεγχος των βαλιτσών ήταν τυπικός. Η πλειοψηφία του κόσμου που ταξίδευε ήταν ξένοι.
Άφιξη στη Da Nang - μετάβαση σε Χόι Αν
Η πτήση ήταν διάρκειας μιας ώρας με αεροπλάνο airbus a321 οπότε τα καθίσματα ήταν αναπαυτικά και οι αποστάσεις μεταξύ τους όπως πρέπει να είναι. Το αεροδρόμιο της Χόι Αν είναι διεθνές αλλά δεν έχει την κίνηση που αντιμετωπίσαμε στη Σαϊγκόν. Το σκηνικό τελείως διαφορετικό. Το αεροδρόμιο σαφώς πιο ήσυχο, η εξωτερική θερμοκρασία μόλις 28 βαθμούς, η υγρασία χαμηλότερη και οι δρόμοι έξω πιο cool.
Το αεροδρόμιο είναι στη Ντα Νανγκ κι εμείς έπρεπε να πάμε στη Χόι Αν όπου ήταν το ξενοδοχείο. Πήραμε ταξί και μετά από διαδρομή σαράντα πέντε λεπτών φτάσαμε στη Χόι Αν.
Οι εικόνες από την διαδρομή τελείως σε αντίθεση από αυτές που βιώσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Μεγάλοι δρόμοι, με δύο-τρεις-τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, λιγότερα αυτοκίνητα και μηχανάκια, λιγότερα κορναρίσματα. Μια πόλη για να ζεις.
Το ξενοδοχείο είναι πάνω στο ποτάμι και η θέα είναι απλά υπέροχη.
Αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε για περπάτημα στην Αρχαία Πόλη. Φτάσαμε και πάθαμε ένα σοκ από τον απίστευτα πολύ τουριστομάνι λες και είχαμε πάει σε διαδήλωση στην Πανεπιστημίου. Κάθε λογής φυλή παρέλαυνε από μπροστά μας, κύρια από τις γύρω χώρες. Η Χόι Αν είναι μια άκρως τουριστική πόλη. Θύμιζε το Φαληράκι της Ρόδου ή το Μοναστηράκι.
Πρώτη μας στάση η Gallery Rehanh. Ίσως από τους λίγους χώρους στην πόλη που αξίζει να επισκεφτεί κάποιος. Έκθεση φωτογραφίας πολλών χρόνων έρευνας, φωτογράφισης και ανάδειξης των εθνοτικών ομάδων του Βιετνάμ. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί μουσείο όλων σχεδόν των διαφορετικών εθνοτικών ενδυμασιών και φωτογραφιών των φυσιογνωμικών χαρακτηριστκών τους. Απίστευτη, προσεγμένη και πλήρως τεκμηριωμένη εργασία. Επίσης υπάρχει και πωλητήριο έργων. Όποιος περάσει από την πόλη και τον ενδιαφέρει κάτι περισσότερο από το κομμάτι της "διασκεδασούπολης" που είναι παρακάτω τότε ας μην λυπηθεί μια επίσκεψη.
Συνεχίσαμε την πορεία μας προς την Αρχαία Πόλη. Επιτρέψτε μου μια παρένθεση (αντιγραφή από εδώ):
Η Χόι Αν (Hội An) είναι μια πόλη στην επαρχία Κουάνγκ Ναμ στο κεντρικό Βιετνάμ που έχει την τιμή να περιλαμβάνεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1999. Κι αυτό γιατί η καλοδιατηρημένη παλιά συνοικία της αποτελεί έξοχο δείγμα ενός εμπορικού λιμανιού με διεθνή ακτινοβολία μεταξύ του 15ου και του 19ου αιώνα.
Στην περιοχή της Χόι Αν καταλήγει η μεγάλη λεκάνη του ποταμού Θου Μπον, που σε συνδυασμό με την πρόσβαση στη θάλασσα προσφέρει ιδανικές συνθήκες για τις εμπορικές συναλλαγές. Τα φυσικά αυτά πλεονεκτήματα, σε συνδυασμό με τα τοπικά προϊόντα, όπως η κανέλα, το τζίνσενγκ, αλλά και τα εκπληκτικής ποιότητας υφάσματα και κεραμικά, άρχισαν να προσελκύουν Κινέζους και Ιάπωνες εμπόρους από τα τέλη του 15ου αιώνα.
Σύντομα την πόλη άρχισαν να επισκέπτονται και Ευρωπαίοι έμποροι, αρχικά Πορτογάλοι και αργότερα Ολλανδοί, Γάλλοι και Άγγλοι, αλλά και Πέρσες, Άραβες και Ινδοί. Η πόλη μεταβλήθηκε στο σημαντικότερο σταθμό για το παγκόσμιο εμπόριο στη Θάλασσα της νότιας Κίνας αλλά και σε χωνευτήρι λαών και πολιτισμών.
Η λάμψη της Χόι Αν ως δραστήριου εμπορικού κέντρου άρχισε να σβήνει σιγά σιγά από τα τέλη του 18ου αιώνα, λόγω της ανόδου της δυναστείας Τάι Σον του Βιετνάμ, η οποία ήταν αντίθετη με το εμπόριο με ξένους. Μετά την καταστροφή της πόλης το 1775 λόγω των συγκρούσεων ανάμεσα στην παλιά και τη νέα δυναστεία, ο αυτοκράτορας Γκια Λονγκ έδωσε στους Γάλλους αποκλειστικά οικονομικά προνόμια στη γειτονική πόλη Ντα Νανγκ.Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με τη σταδιακή συσσώρευση λάσπης από τις προσχώσεις του ποταμού Θου Μπον στο λιμάνι της Χόι Αν, οδήγησαν στην παραμέληση και εγκατάλειψή της. Αυτό όμως είχε και ένα αναπάντεχο θετικό αποτέλεσμα: η Χόι Αν παρέμεινε ανέγγιχτη για σχεδόν 200 χρόνια! Η αναβίωσή της στη δεκαετία του 1990 οφείλεται στον Πολωνό αρχιτέκτονα Κάζιμιρζ Κβιατκόφσκι, τον οποίο η πόλη τίμησε με την ανέγερση ενός ανδριάντα του.
Πολλά μαγαζιά με ρούχα και δερμάτινα, κεραμικά και φαναράκια, καφέ και παγόδες. Αυτό είναι το μωσαϊκό της Αρχαίας Πόλης.
Αγορά μέσα στην Αρχαία Πόλη.
Φαναράκια...
Φωτογραφίες από την Ιαπωνική Γέφυρα ή Γέφυρα Παγόδα.
Πλατεία
Η ώχρα είναι το τυπικό χρώμα της Αρχαίας Πόλης.
Κι άλλη παγόδα...
Μετά τις 6 το απόγευμα ο ήλιος έφυγε απότομα και η νύχτα ήρθε. Είναι η ώρα να ξεκινήσουν τις βόλτες του οι δεκάδες βάρκες με τα φαναράκια στο ποτάμι. Από την βάρκα μπορείς να αφήσει να ταξιδέψει χάρτινη βαρκούλα με αναμμένο κεράκι (οι οποίες αφήνονται μέσα στο ποτάμι χωρίς να τις μαζεύει κανείς με αποτέλεσμα να ρυπαίνεται το νερό!).
Με τη μία βάρκα πάνω στην άλλη δεν μας έκανε αίσθηση να το τολμήσουμε. Πολύ πολύ τουριστικό και μαζικό...
Καλλιτέχνης του δρόμου...
Κάποια στιγμή επειδή άρχισε να διαμαρτύρεται το στομάχι είπαμε να τσιμπήσουμε κάτι.
Αναχώρηση από Σαϊγκόν - Στιγμιότυπα εκτός χάρτη
Φεύγοντας από τη Σαϊγκόν οι αντιθέσεις δημιουργούν μια ενιαία εικόνα για την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, για την πόλη των 10 εκατ. κατοίκων με 10 εκατ. μηχανάκια. Όλοι τρώνε διαρκώς, από το πρωί στις πέντε έως μετά τα μεσάνυχτα, σε γωνίες, καθισμένοι σε μικρά καρεκλάκια ή κατάχαμα, ξυπόλητοι.
Παντού στο κέντρο υπαίθριες καντίνες, τροχοφόρες πουλάνε παραδοσιακό φαγητό, από σούπες έως και θαλασσινά.
Βρώμικα, πολύ βρώμικα πεζοδρόμια, σκουπίδια παντού, κάδοι ελάχιστοι.
Μεγάλοι σε ηλικία άνδρες και γυναίκες με σκούπες σκουπίζουν, βάζουν τα σκουπίδια σε ξύλινα καρότσια ή πλαστικές σακούλες, άγνωστο που καταλήγουν.
Σε γωνίες των δρόμων στήνονται υπαίθρια "συνεργεία" για μηχανάκια με όλα τα απαραίτητα, σαμπρέλες, γεννήτριες, κ.λ.π.
Στους δρόμους όλοι έχουν προτεραιότητα, κανείς δεν έχει προτεραιότητα. Μοναδικός κώδικας οδικής κυκλοφορίας είναι τα συνεχή κορναρίσματα αυτοκινούμενων στα οποία κανείς δεν δίνει σημασία, αλλά ατυχήματα δεν είδαμε.
Άνθρωποι με μοτοποδήλατα σε γωνίες, έξω από νυχτερινά μπαρ "ψήνουν" παστά ψάρια, στη σχάρα τους υπάρχει η φουφού με τα κάρβουνα, πάνω της τοποθετείται το τηγάνι.
Απίστευτα πολλά μαγαζιά με υπηρεσίες μασάζ και μανικιούρ ανοιχτά έως και τα μεσάνυχτα.
Δίπλα σε 3πατα σπίτια, στενά τρία μέτρα φάτσα στους δρόμους υψώνονται τεράστιοι ουρανοξύστες 22 και παραπάνω ορόφων. Αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων, τράπεζες, υποκαταστήματα αμερικανικών εταιρειών, γραφεία βιομηχανιών, κυβερνητικά κτίρια, βουδιστικοί ναοί, καθολικές εκκλησίες, όλα τους ανάκατα, μπερδεμένα, το ένα κυριολεκτικά πάνω στο άλλο.
Γιγαντοδιαφημίσεις παντού, ανάμεσα στους δρόμους κόκκινα σημαιάκια με το αστέρι του Βιετνάμ.
Καλώδια μάλλον σταθερής τηλεφωνίας παντού τυλιγμένα μάτσο-μάτσο, κρέμονται σε κολώνες μπορείς να τα πιάσεις αν υψώσεις το χέρι σου.
Τα πλυμένα βρεγμένα ρούχα κρεμιούνται σε κρεμάστρες σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο, σε μπαλκόνια ή στους δρόμους
Φεύγοντας από την πόλη προς το Νότο (Μεκόνγκ), αμέτρητα χωράφια ρυζιού, στη μια γωνία ή στη μέση τα σπίτια, λίγα μέτρα δίπλα τους οι τάφοι των προγόνων τους.
Αφήσαμε το ξενοδοχείο και μετά από μισή ώρα φτάσαμε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε την πτήση της Vietnam Airlines για τη Χοι Αν η οποία έφυγε με μισή ώρα καθυστέρηση (είχαμε ενημερωθεί από το προηγούμενο βράδυ). Ο έλεγχος των βαλιτσών ήταν τυπικός. Η πλειοψηφία του κόσμου που ταξίδευε ήταν ξένοι.
Άφιξη στη Da Nang - μετάβαση σε Χόι Αν
Η πτήση ήταν διάρκειας μιας ώρας με αεροπλάνο airbus a321 οπότε τα καθίσματα ήταν αναπαυτικά και οι αποστάσεις μεταξύ τους όπως πρέπει να είναι. Το αεροδρόμιο της Χόι Αν είναι διεθνές αλλά δεν έχει την κίνηση που αντιμετωπίσαμε στη Σαϊγκόν. Το σκηνικό τελείως διαφορετικό. Το αεροδρόμιο σαφώς πιο ήσυχο, η εξωτερική θερμοκρασία μόλις 28 βαθμούς, η υγρασία χαμηλότερη και οι δρόμοι έξω πιο cool.
Το αεροδρόμιο είναι στη Ντα Νανγκ κι εμείς έπρεπε να πάμε στη Χόι Αν όπου ήταν το ξενοδοχείο. Πήραμε ταξί και μετά από διαδρομή σαράντα πέντε λεπτών φτάσαμε στη Χόι Αν.
Οι εικόνες από την διαδρομή τελείως σε αντίθεση από αυτές που βιώσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Μεγάλοι δρόμοι, με δύο-τρεις-τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, λιγότερα αυτοκίνητα και μηχανάκια, λιγότερα κορναρίσματα. Μια πόλη για να ζεις.
Το ξενοδοχείο είναι πάνω στο ποτάμι και η θέα είναι απλά υπέροχη.
Αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε για περπάτημα στην Αρχαία Πόλη. Φτάσαμε και πάθαμε ένα σοκ από τον απίστευτα πολύ τουριστομάνι λες και είχαμε πάει σε διαδήλωση στην Πανεπιστημίου. Κάθε λογής φυλή παρέλαυνε από μπροστά μας, κύρια από τις γύρω χώρες. Η Χόι Αν είναι μια άκρως τουριστική πόλη. Θύμιζε το Φαληράκι της Ρόδου ή το Μοναστηράκι.
Πρώτη μας στάση η Gallery Rehanh. Ίσως από τους λίγους χώρους στην πόλη που αξίζει να επισκεφτεί κάποιος. Έκθεση φωτογραφίας πολλών χρόνων έρευνας, φωτογράφισης και ανάδειξης των εθνοτικών ομάδων του Βιετνάμ. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί μουσείο όλων σχεδόν των διαφορετικών εθνοτικών ενδυμασιών και φωτογραφιών των φυσιογνωμικών χαρακτηριστκών τους. Απίστευτη, προσεγμένη και πλήρως τεκμηριωμένη εργασία. Επίσης υπάρχει και πωλητήριο έργων. Όποιος περάσει από την πόλη και τον ενδιαφέρει κάτι περισσότερο από το κομμάτι της "διασκεδασούπολης" που είναι παρακάτω τότε ας μην λυπηθεί μια επίσκεψη.
Συνεχίσαμε την πορεία μας προς την Αρχαία Πόλη. Επιτρέψτε μου μια παρένθεση (αντιγραφή από εδώ):
Η Χόι Αν (Hội An) είναι μια πόλη στην επαρχία Κουάνγκ Ναμ στο κεντρικό Βιετνάμ που έχει την τιμή να περιλαμβάνεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1999. Κι αυτό γιατί η καλοδιατηρημένη παλιά συνοικία της αποτελεί έξοχο δείγμα ενός εμπορικού λιμανιού με διεθνή ακτινοβολία μεταξύ του 15ου και του 19ου αιώνα.
Στην περιοχή της Χόι Αν καταλήγει η μεγάλη λεκάνη του ποταμού Θου Μπον, που σε συνδυασμό με την πρόσβαση στη θάλασσα προσφέρει ιδανικές συνθήκες για τις εμπορικές συναλλαγές. Τα φυσικά αυτά πλεονεκτήματα, σε συνδυασμό με τα τοπικά προϊόντα, όπως η κανέλα, το τζίνσενγκ, αλλά και τα εκπληκτικής ποιότητας υφάσματα και κεραμικά, άρχισαν να προσελκύουν Κινέζους και Ιάπωνες εμπόρους από τα τέλη του 15ου αιώνα.
Σύντομα την πόλη άρχισαν να επισκέπτονται και Ευρωπαίοι έμποροι, αρχικά Πορτογάλοι και αργότερα Ολλανδοί, Γάλλοι και Άγγλοι, αλλά και Πέρσες, Άραβες και Ινδοί. Η πόλη μεταβλήθηκε στο σημαντικότερο σταθμό για το παγκόσμιο εμπόριο στη Θάλασσα της νότιας Κίνας αλλά και σε χωνευτήρι λαών και πολιτισμών.
Η λάμψη της Χόι Αν ως δραστήριου εμπορικού κέντρου άρχισε να σβήνει σιγά σιγά από τα τέλη του 18ου αιώνα, λόγω της ανόδου της δυναστείας Τάι Σον του Βιετνάμ, η οποία ήταν αντίθετη με το εμπόριο με ξένους. Μετά την καταστροφή της πόλης το 1775 λόγω των συγκρούσεων ανάμεσα στην παλιά και τη νέα δυναστεία, ο αυτοκράτορας Γκια Λονγκ έδωσε στους Γάλλους αποκλειστικά οικονομικά προνόμια στη γειτονική πόλη Ντα Νανγκ.Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με τη σταδιακή συσσώρευση λάσπης από τις προσχώσεις του ποταμού Θου Μπον στο λιμάνι της Χόι Αν, οδήγησαν στην παραμέληση και εγκατάλειψή της. Αυτό όμως είχε και ένα αναπάντεχο θετικό αποτέλεσμα: η Χόι Αν παρέμεινε ανέγγιχτη για σχεδόν 200 χρόνια! Η αναβίωσή της στη δεκαετία του 1990 οφείλεται στον Πολωνό αρχιτέκτονα Κάζιμιρζ Κβιατκόφσκι, τον οποίο η πόλη τίμησε με την ανέγερση ενός ανδριάντα του.
Πολλά μαγαζιά με ρούχα και δερμάτινα, κεραμικά και φαναράκια, καφέ και παγόδες. Αυτό είναι το μωσαϊκό της Αρχαίας Πόλης.
Αγορά μέσα στην Αρχαία Πόλη.
Φαναράκια...
Φωτογραφίες από την Ιαπωνική Γέφυρα ή Γέφυρα Παγόδα.
Πλατεία
Η ώχρα είναι το τυπικό χρώμα της Αρχαίας Πόλης.
Κι άλλη παγόδα...
Μετά τις 6 το απόγευμα ο ήλιος έφυγε απότομα και η νύχτα ήρθε. Είναι η ώρα να ξεκινήσουν τις βόλτες του οι δεκάδες βάρκες με τα φαναράκια στο ποτάμι. Από την βάρκα μπορείς να αφήσει να ταξιδέψει χάρτινη βαρκούλα με αναμμένο κεράκι (οι οποίες αφήνονται μέσα στο ποτάμι χωρίς να τις μαζεύει κανείς με αποτέλεσμα να ρυπαίνεται το νερό!).
Με τη μία βάρκα πάνω στην άλλη δεν μας έκανε αίσθηση να το τολμήσουμε. Πολύ πολύ τουριστικό και μαζικό...
Καλλιτέχνης του δρόμου...
Κάποια στιγμή επειδή άρχισε να διαμαρτύρεται το στομάχι είπαμε να τσιμπήσουμε κάτι.
Last edited by a moderator:
