Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 0 - Αναχώρηση
- Ημέρα 1
- Ημέρα 2 - Σαϊγκόν (Χο Τσι Μίν)
- Ημέρα 3 - Σαϊγκόν Σήραγγες Cu Chi
- Ημέρα 4 - Εκδρομή στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ
- Ημέρα 5 - Άφιξη στη Χόι Αν
- Ημέρα 6 - Χρυσή Γέφυρα
- Ημέρα 7 - Χόι Αν My Son
- Ημέρα 8 - Αναχώρηση για Hue
- Ημέρα 9 - Αυτοκρατορική πόλη Hue
- Ημέρα 10 - Άφιξη σε Ha Noi
- Ημέρα 11 - Ha Noi
- Ημέρα 12 - Hà Nội, Ninh Bình - Hoa Lư - Tràng An - Hang Múa (Mua Cave)
- Ημέρα 13 - Ha Noi
- Ημέρα 14 - Ha Noi
- Ημέρα 15 - Ha Noi
- Ημέρα 16 - Σινγκαπούρη
- Ημέρα 17 - Σιγκαπούρη κ Αναχώρηση
- Επίλογος
Ημέρα 16η: Σιγκαπούρη
Goodbye Vietnam! Ημέρα αναχώρησης, ημέρα αποχωρισμού. Αφήνουμε πίσω μας τις φιλόξενες πόλεις και περιοχές που περπατήσαμε, τους φιλόξενους και πάντα γελαστούς ανθρώπους, τα κορναρίσματα και την συνεχή βοή αυτοκινήτων και μηχανών, τις παγόδες και τα τροπικά φρούτα που συναντούσαμε σε κάθε μας βήμα. Αξημέρωτα, χωρίς πρωινό φύγαμε από το ξενοδοχείο για το αεροδρόμιο του Ανόι. Οι δρόμοι είχαν αρχίσει να γεμίζουν σιγά σιγά και να αποκτούν την γνώριμη εικόνα που ζήσαμε. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, δώσαμε τις βαλίτσες (η scoot τις πήρε όλες, και της καμπίνας, χωρίς να πληρώσουμε κάτι παραπάνω) και είπαμε να πιούμε και να φάμε κάτι. Τι το θέλαμε; Για δύο καφέδες και δύο σάντουιτς πληρώσαμε 28 δολλάρια. Όλες οι τιμές είναι σε δολλάρια. Είτε είναι κατάστημα με "αφορολόγητα" είτε είναι καφέ, όλα είναι σε δολλάρια. Θες οτι δεν είχαμε πιεί ούτε γουλιά καφέ από το ξύπνημα, θες οτι το μάτι δεν είχε ανοίξει, κάναμε μάλλον μ... Στα υπόλοιπα τρία αεροδρόμια (Σαϊγκόν, Χοι Αν και Χουέ) οι τιμές ήταν φυσιολογικότατες. Αλλά εδώ. Ξεπέρασαν και το El. Venizelos. Το πάθημα να γίνει μάθημα για τους επόμενους επισκέπτες του αεροδρομίου. Φάγαμε και ήπιαμε με μαύρη καρδιά! Κάποια στιγμή ανεβαίνουμε στο αεροπλάνο και αναχωρούμε για Σιγκαπούρη όπου φτάνουμε μετά από 3,5 ώρες περίπου.
Μερικές φωτογραφίες της Σιγκαπούρης από ψηλά.
Παίρνουμε τις βαλίτσες και αφήνουμε τις 2 από τις 3 για φύλαξη. Δεν υπήρχε λόγος να τις τραβάμε όλες μαζί μας αφού το επόμενο βράδυ θα ξαναφεύγαμε για Ελλάδα πλέον. Με μετρό και λεωφορείο φύγαμε για το ξενοδοχείο. Είχαμε συνηθίσει από την φθηνή χρήση ταξί στο Βιετνάμ και λίγο μας χάλασε. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο, ξεκούραση και αναχώρηση για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.
Η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου, 10ος όροφος.
Η πρώτη εικόνα από την περιπλάνησή μας στην πόλη είναι έντονη και αντιφατική. Μετά το Βιετνάμ και τις πόλεις του η εικόνα της Σιγκαπούρης λειτουργεί ως "πολιτισμικό" σοκ.
Η Σιγκαπούρη είναι πόλη - κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας και έγινε ανεξάρτητη σχετικά πρόσφατα, το 1956. Η Σιγκαπούρη ήταν αποικία της Μεγάλης Βρετανίας.
Η χώρα μπορεί να θεωρηθεί "χωνευτήρι" πολιτισμών με χαρακτηριστικό στοιχείο την αρμονική τους συνύπαρξη. Η πλειοψηφία του μόνιμου πληθυσμού είναι Κινέζοι με μειονοτικές ομάδες τους Μαλαισιανούς, τους Ινδούς και λίγους Ευρωπαίους. Αντίστοιχα υπάρχουν Κινέζικη Συνοικία (Chinatown), Αραβική Συνοικία και Ινδική Συνοικία (Little India).
Τεράστιοι ουρανοξύστες, τέλοιοι δρόμοι χωρίς λακούβες, καθαρά πεζοδρόμια, μετρό και λεωφορεία που πάνε σε όλη την πόλη, μεγάλα και φροντισμένα πάρκα αλλά και πολλές κάμερες όπως και διάφορες ανακοινώσεις απαγορεύσεων. Παντού είδαμε την προτροπή να καταδόσουμε στην αστυνομία οτιδήποτε μας φαίνεται παράξενο. Πρόσωπα αγέλαστα, σοβαροφανή, σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια. Όχι δεν μας άρεσε. Από τη μία τα πάντα χαμογελαστά πρόσωπα των Βιετναμέζων και από την άλλη το ασυναίσθητο πρόσωπο. Αντανάκλαση, ίσως, των πολλών απαγορεύσεων;
Φάγαμε στα γρήγορα κινέζικο φαγητό δρόμου σε υπαίθρια αγορά κοντά στο ξενοδοχείο. Γευστικό και οικονομικό.
Στον ίδιο χώρο αλλάξαμε και μερικά ευρώ σε δολλάρια σιγκαπούρης. Στο πρώτο ΑΤΜ που βρήκαμε μπροστά μας για ανάληψη μέσω revolut μας ζήτησε προμήθεια 8 δολλαρίων. Στο επόμενο ΑΤΜ, το οποίο ήταν σε τράπεζα, η ανάληψη έγινε χωρίς προμήθεια.
Στη συνέχεια πήραμε το μετρό και κινηθήκαμε προς τους κήπους της Σιγκαπούρης. Πρέπει να είναι ένα από τα τελειότερα και καθαρότερα μετρό του κόσμου. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις εισιτήριο ή την τραπεζική σου κάρτα κατευθείαν στο μηχάνημα εισόδου. Η εκκαθάριση γίνεται την επόμενη ημέρα. Στην φωτογραφία φαίνονται οι γραμμές που είναι σε λειτουργία οι οποίες φτάνουν μέχρι το συνοριακό πέρασμα με την Μαλαισία.
Η νύχτα είχε απλώσει κι εμείς χαζεύαμε τα πάμπολλα χρώματα από τα κτήρια και τις διαφορετικές κατασκευές. Περπατήσαμε στους κήπους μέχρι που κουραστήκαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Μπατσορομπότ των κήπων. Εικόνα από το μέλλον μας...
Goodbye Vietnam! Ημέρα αναχώρησης, ημέρα αποχωρισμού. Αφήνουμε πίσω μας τις φιλόξενες πόλεις και περιοχές που περπατήσαμε, τους φιλόξενους και πάντα γελαστούς ανθρώπους, τα κορναρίσματα και την συνεχή βοή αυτοκινήτων και μηχανών, τις παγόδες και τα τροπικά φρούτα που συναντούσαμε σε κάθε μας βήμα. Αξημέρωτα, χωρίς πρωινό φύγαμε από το ξενοδοχείο για το αεροδρόμιο του Ανόι. Οι δρόμοι είχαν αρχίσει να γεμίζουν σιγά σιγά και να αποκτούν την γνώριμη εικόνα που ζήσαμε. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, δώσαμε τις βαλίτσες (η scoot τις πήρε όλες, και της καμπίνας, χωρίς να πληρώσουμε κάτι παραπάνω) και είπαμε να πιούμε και να φάμε κάτι. Τι το θέλαμε; Για δύο καφέδες και δύο σάντουιτς πληρώσαμε 28 δολλάρια. Όλες οι τιμές είναι σε δολλάρια. Είτε είναι κατάστημα με "αφορολόγητα" είτε είναι καφέ, όλα είναι σε δολλάρια. Θες οτι δεν είχαμε πιεί ούτε γουλιά καφέ από το ξύπνημα, θες οτι το μάτι δεν είχε ανοίξει, κάναμε μάλλον μ... Στα υπόλοιπα τρία αεροδρόμια (Σαϊγκόν, Χοι Αν και Χουέ) οι τιμές ήταν φυσιολογικότατες. Αλλά εδώ. Ξεπέρασαν και το El. Venizelos. Το πάθημα να γίνει μάθημα για τους επόμενους επισκέπτες του αεροδρομίου. Φάγαμε και ήπιαμε με μαύρη καρδιά! Κάποια στιγμή ανεβαίνουμε στο αεροπλάνο και αναχωρούμε για Σιγκαπούρη όπου φτάνουμε μετά από 3,5 ώρες περίπου.
Μερικές φωτογραφίες της Σιγκαπούρης από ψηλά.
Παίρνουμε τις βαλίτσες και αφήνουμε τις 2 από τις 3 για φύλαξη. Δεν υπήρχε λόγος να τις τραβάμε όλες μαζί μας αφού το επόμενο βράδυ θα ξαναφεύγαμε για Ελλάδα πλέον. Με μετρό και λεωφορείο φύγαμε για το ξενοδοχείο. Είχαμε συνηθίσει από την φθηνή χρήση ταξί στο Βιετνάμ και λίγο μας χάλασε. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο, ξεκούραση και αναχώρηση για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.
Η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου, 10ος όροφος.
Η πρώτη εικόνα από την περιπλάνησή μας στην πόλη είναι έντονη και αντιφατική. Μετά το Βιετνάμ και τις πόλεις του η εικόνα της Σιγκαπούρης λειτουργεί ως "πολιτισμικό" σοκ.
Η Σιγκαπούρη είναι πόλη - κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας και έγινε ανεξάρτητη σχετικά πρόσφατα, το 1956. Η Σιγκαπούρη ήταν αποικία της Μεγάλης Βρετανίας.
Η χώρα μπορεί να θεωρηθεί "χωνευτήρι" πολιτισμών με χαρακτηριστικό στοιχείο την αρμονική τους συνύπαρξη. Η πλειοψηφία του μόνιμου πληθυσμού είναι Κινέζοι με μειονοτικές ομάδες τους Μαλαισιανούς, τους Ινδούς και λίγους Ευρωπαίους. Αντίστοιχα υπάρχουν Κινέζικη Συνοικία (Chinatown), Αραβική Συνοικία και Ινδική Συνοικία (Little India).
Τεράστιοι ουρανοξύστες, τέλοιοι δρόμοι χωρίς λακούβες, καθαρά πεζοδρόμια, μετρό και λεωφορεία που πάνε σε όλη την πόλη, μεγάλα και φροντισμένα πάρκα αλλά και πολλές κάμερες όπως και διάφορες ανακοινώσεις απαγορεύσεων. Παντού είδαμε την προτροπή να καταδόσουμε στην αστυνομία οτιδήποτε μας φαίνεται παράξενο. Πρόσωπα αγέλαστα, σοβαροφανή, σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια. Όχι δεν μας άρεσε. Από τη μία τα πάντα χαμογελαστά πρόσωπα των Βιετναμέζων και από την άλλη το ασυναίσθητο πρόσωπο. Αντανάκλαση, ίσως, των πολλών απαγορεύσεων;
Φάγαμε στα γρήγορα κινέζικο φαγητό δρόμου σε υπαίθρια αγορά κοντά στο ξενοδοχείο. Γευστικό και οικονομικό.
Στον ίδιο χώρο αλλάξαμε και μερικά ευρώ σε δολλάρια σιγκαπούρης. Στο πρώτο ΑΤΜ που βρήκαμε μπροστά μας για ανάληψη μέσω revolut μας ζήτησε προμήθεια 8 δολλαρίων. Στο επόμενο ΑΤΜ, το οποίο ήταν σε τράπεζα, η ανάληψη έγινε χωρίς προμήθεια.
Στη συνέχεια πήραμε το μετρό και κινηθήκαμε προς τους κήπους της Σιγκαπούρης. Πρέπει να είναι ένα από τα τελειότερα και καθαρότερα μετρό του κόσμου. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις εισιτήριο ή την τραπεζική σου κάρτα κατευθείαν στο μηχάνημα εισόδου. Η εκκαθάριση γίνεται την επόμενη ημέρα. Στην φωτογραφία φαίνονται οι γραμμές που είναι σε λειτουργία οι οποίες φτάνουν μέχρι το συνοριακό πέρασμα με την Μαλαισία.
Η νύχτα είχε απλώσει κι εμείς χαζεύαμε τα πάμπολλα χρώματα από τα κτήρια και τις διαφορετικές κατασκευές. Περπατήσαμε στους κήπους μέχρι που κουραστήκαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Μπατσορομπότ των κήπων. Εικόνα από το μέλλον μας...
Last edited by a moderator:
