Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 0 - Αναχώρηση
- Ημέρα 1
- Ημέρα 2 - Σαϊγκόν (Χο Τσι Μίν)
- Ημέρα 3 - Σαϊγκόν Σήραγγες Cu Chi
- Ημέρα 4 - Εκδρομή στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ
- Ημέρα 5 - Άφιξη στη Χόι Αν
- Ημέρα 6 - Χρυσή Γέφυρα
- Ημέρα 7 - Χόι Αν My Son
- Ημέρα 8 - Αναχώρηση για Hue
- Ημέρα 9 - Αυτοκρατορική πόλη Hue
- Ημέρα 10 - Άφιξη σε Ha Noi
- Ημέρα 11 - Ha Noi
- Ημέρα 12 - Hà Nội, Ninh Bình - Hoa Lư - Tràng An - Hang Múa (Mua Cave)
- Ημέρα 13 - Ha Noi
- Ημέρα 14 - Ha Noi
- Ημέρα 15 - Ha Noi
- Ημέρα 16 - Σινγκαπούρη
- Ημέρα 17 - Σιγκαπούρη κ Αναχώρηση
- Επίλογος
Ημέρα 6η: Χόι Αν - Χρυσή Γέφυρα
Η δεύτερη ημέρα στη Χόι Αν ανήκει φυσικά στη "Χρυσή Γέφυρα" (Golden Bridge). Η εικόνα με τις δύο τεράστιες παλάμες να κρατάνε το "δρόμο" - γέφυρα που θα περάσουν οι επισκέπτες είναι διάσημη σε όλο τον κόσμο. Και με το δίκιο της αν κι εμείς δεν καταφέραμε να απολαύσουμε αυτή τη διέλευση. Θα πούμε παρακάτω το γιατί.
Φύγαμε πολύ πρωί από τη Χόι Αν, η ημέρα ήταν μουντή, περιμέναμε έντονες βροχές, ευτυχώς αυτή η πρόγνωση δεν επιβεβαιώθηκε. Η θερμοκρασία όμως ήταν χαμηλή και τα σύννεφα βαριά. Προορισμός ήταν η περιοχή Bà Nà, έξω από την πόλη της Ντα Ναγκ, σχεδόν μια ώρα απόσταση από τη Χόι Αν εάν δεν έχει πολύ κίνηση.
Εκεί εκτείνεται σε εκατοντάδες στρέμματα ο θαυμαστός τουριστικός πολυχώρος της "Χρυσής Γέφυρας" και του πολυθεματικού τουριστικού Πάρκου. Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν τη συνολική εμπειρία. Τρομακτικό, κιτς, υπερβολικό, έντονα τουριστικό, εντυπωσιακό, μοναδικό, εν τέλει, πανέξυπνο…
Η είσοδος για τον πολυθεματικό χώρο είναι τεράστια και η οργάνωση εντυπωσιακή. Το εισητήριο στα γκισέ κοστίζει 900.000 ντάν, πληρώσαμε 950.000 στο τουριστικό γραφείο και σωστά πράξαμε για να αποφύγουμε τις μεγάλες ουρές. Οι επισκέπτες, παρότι είναι χιλιάδες, εισέρχονται χωρίς καμία δυσκολία και καθοδηγούνται από δεκάδες ανθρώπους για να ανέβουν στο χώρο του τελεφερίκ. Δεν πρόκειται για μια απλή είσοδο αλλά για τη "Χώρα της Γης" (Vùng trái đất). Πίσω από την εντυπωσιακή τεράστια είσοδο, υπάρχουν συνολικά έξι μικρότερα κτίρια με μοναδικούς κήπους ανάμεσα τους. Πρόκειται για πιστά αντίγραφα των βασίλειων Ινδίας και Κίνας που υπήρχαν χιλιάδες χρόνια πριν σε αυτή την περιοχή. Οι κήποι είναι υπέροχοι με φροντισμένα φυτά κάθε είδους, λιμνούλες με τα χαρακτηριστικά κίτρινα και προτοκαλί ψάρια του Βιετνάμ υπάρχουν στο διάδρομο προς την είσοδο του τελεφερίκ. Απέναντι τους είναι τοποθετημένα αντίγραφα παραδοσιακών σπιτιών της Χόι Αν με τα χρώματα της όχρας και του λουλακιού.
Όλα αυτά τα είδαμε βιαστικά αφού ο προορισμός μας ήταν το τελεφερίκ και κινηθήκαμε προς τα εκεί μαζί με χιλιάδες άλλους επισκέπτες. Το τελεφερίκ είναι μια μοναδική κατασκευή, μπήκε μάλιστα στα Ρεκόρ Γκίνες. Συνολικά υπάρχουν 4 γραμμές ανόδου, όταν πήγαμε εμείς λειτουργούσαν μόνο οι δύο. Η πρώτη προς τη Χρυσή Γεφυρα, η οποία συνεχίζει και μετά από αυτήν έως και τα 1.500 μέτρα υψόμετρο(!) και της καθόδου από τη "Χώρα του Ήλιου"…
Η θέα από το τελεφερίκ σου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα, "πετάς" προφυλαγμένος σε πολυτελές "βαγόνι" πάνω από τις κορυφές των δέντρων και όπως ανεβαίνεις με ταχύτητα και απομακρύνεσαι από τη γη, κυλά από κάτω σου το πυκνό δάσος και ένα ποτάμι ενώ στο βάθος ίσα που αχνοφαίνεται η θάλασσα. Κατεβήκαμε στην πρώτη στάση, αυτή της Χρυσής Γέφυρας, ανήκει στη "Χώρα του φεγγαριού" (Vùng đất mặt trăng), η είσοδος της είναι πολύ υψηλότερα στη 2η στάση. Δυσκολευτήκαμε είναι η αλήθεια, να βρούμε την έξοδο προς τη Χρυσή γέφυρα, οι τουρίστες από όλα τα μέρη του κόσμου, ήταν χιλιάδες. Στην έξοδο ωστόσο υπάρχουν καφέ, μικρές καντίνες, τουαλέτες, μαγαζάκια με σουβενίρ. Πουλάνε φυσικά και αδιάβροχα, απαραίτητα αφού ήδη είχε αρχίσει να βρέχει. Επάνω στη γέφυρα επικρατούσε τρομερός συνωστισμός, όλοι ήθελαν να βγάλουν φωτογραφίες, εμπόδιζαν οι ομπρέλες και η ομίχλη που άρχισε να πυκνώνει.
Με πολύ κόπο, στριμωγμένοι ανάμεσα σε δεκάδες άλλους επισκέπτες, καταφέραμε να τη διασχίσουμε, η απόσταση είναι πολύ μικρή, καμία σχέση με τις διαφημιστικές φωτογραφίες. Τα χέρια όμως είναι εντυπωσιακά.
Στο τέλος της γέφυρας μας περίμενε ο ...κατακερματισμένος άνθρωπος. Στη μια πλευρά δυο τεράστια πόδια, απέναντι τους ένα τεράστιο χέρι, και απέναντι σε αυτά ένα - δυό κεφάλια, κάπου πιο πέρα ένα γυναικείο σώμα. Εντυπωσιακή σύνθεση.
Από αυτό το χώρο ο επισκέπτης διαλέγει τα σημεία που θέλει να επισκεφθεί, για όλους υπάρχει ένα μέρος. Εμείς προτιμήσαμε μια πιο ήσυχη διαδρομή με ελάχιστο κόσμο, προς τον κήπο της χαλάρωσης. Ανεβήκαμε τη σκάλα επάνω από τον λουλουδάτο πίθηκο (ο βασιλιάς πίθηκος, ίσως). Πιο κάτω βρήκαμε το κελάρι κρασιών, εκεί μπορείς να κάτσεις και να πιείς κρασί (το πληρώνεις). Υπάρχει και άλλος χώρος για φαγητό και καφέ.
Προτιμήσαμε να κατέβουμε πιο κάτω, σε έναν βουδιστικό Ναό και στην Linh Ung Pagoda. Μια επίσης πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση με δράκους στην υποδοχή και έναν τεράστιο Βούδα στο προαύλιο, πριν βρεθούμε στο Ναό. Η διαδρομή της επιστροφής προς το τελεφερίκ έκρυβε πολλές εκπλήξεις. Σε κάθε γωνιά έχουν στηθεί λουλουδάτες συνθέσεις, κυρίως από παραμύθια. Η κυρία της αγάπης, μια γιγάντια κούκλα στον Κήπο της αγάπης με υπέροχα κίτρινα, κόκκινα, πορτοκαλί λουλούδια αλλά και ο "Λαβύρινθος" των φυτών. Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή προς τα πίσω, βρεθήκαμε πάλι στη στάση του τελεφερίκ για να ανέβουμε προς τα επάνω, στην επόμενη στάση μας.
Η "χώρα του ήλιου" (Vùng Đất Mặt Trời) δεν αναφέρεται αναλυτικά στους τουριστικούς οδηγούς, αν και καταλαμβάνει πολύ μεγαλύτερο χώρο. Ανεβήκαμε στο τελεφερίκ και βρεθήκαμε κυριολεκτικά επάνω από τα σύννεφα! Πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα τελευταία μέτρα πριν φθάσουμε στην αποβίβαση. Η στάση αυτή βρίσκεται πολύ υψηλότερα, σε υψόμετρο 1487 μέτρα και ο συνολικός χώρος είναι δύσκολο να περιγραφεί.
Υπάρχει ένα μεγάλος κήπος, ένα τεράστιο υπόγειο Λούνα Πάρκ με ότι μπορεί ο καθένας να βρει σε λούνα Πάρκ. Από συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, παιχνίδια έως και κούνιες. Υπάρχει αμερικάνικο Μουσείο προσωπικοτήτων, από τον Κένεντι έως και τον Μπάιντεν και Τραμπ αλλά και τη Μέριλιν Μονρόε που μας "υποδέχθηκε" στην είσοδο. Για την είσοδο σε αυτό υπάρχει ξεχωριστό εισιτήριο, 100.000 vnd αλλά δεν μπήκαμε. Προτιμήσαμε να μπούμε στο Τζουράσικ Πάρκ! Ναι, υπάρχει κι αυτό εκεί επάνω με αντίγραφα δεινοσαύρων και προϊστορικών ζώων. Φυσικά υπάρχει κατάστημα για σουβενίρ, καφέ και φαγητό.
Ανεβαίνοντας από το "υπόγειο" Λούνα Παρκ μας περίμενε η ...Μεσαιωνική Ευρώπη. Πιστά αντίγραφα της Παναγίας των Παρισίων και των Βερσαλλιών στη "Γαλλική συνοικία", αντίγραφα ξενοδοχείων από Παρίσι, Λυών, Τουλούζη. Μπορντό, κ.λ.π. με εστιατόρια στο εσωτερικό τους για τουρίστες που θα ήθελαν να γευματίσουν σε ...γαλλικό περιβάλλον στο βουνό της Bà Nà.
Στην άλλη πλευρά του Μεσαίωνα σε αντίγραφα και του Λούνα Πάρκ, υπήρχε το Πάρκο της Φαντασίας, το Καρουσέλ του Ήλιου, η αλπική γέφυρα, πλατείες και εκκλησία! Χρειάζεσαι περισσότερες από δύο ώρες για να επισκεφθείς τα πάντα.
Ευτυχώς είχε σταματήσει να βρέχει και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, πολύ κουρασμένοι. Όχι τόσο από τη διαδρομή και το περπάτημα όσο από τις πολλές, διαφορετικές και αντικρουόμενες εικόνες αλλά και τα έντονα συναισθήματα. Δεν ξέρουμε ποιος σκέφθηκε την κατασκευή αυτού του πολυθεματικού τουριστικού Πάρκου μέσα στην καταπράσινη ζούγκλα του βουνού. Το βέβαιο είναι ότι οι τεράστιες αυτές κατασκευές λειτουργούν άριστα για τον τουρισμό της χώρας. Χιλιάδες είναι οι επισκέπτες καθημερινά καθ΄όλη τη διάρκεια του χρόνου. Η οργάνωση είναι άρτια, ο τουρίστας καθοδηγείται για την επίσκεψη του σε όλους τους χώρους, παντού υπάρχουν μικρά καταστήματα για καφέ και γρήγορο φαγητό, οι τουαλέτες είναι επίσης παντού (καμία σχέση με τουριστικούς χώρους στην Ελλάδα ή την Ιταλία για παράδειγμα) και πολύ-πολύ καθαρές. Σε πολλά σημεία υπάρχουν τοποθετημένες πολυθρόνες για μασάζ για χαλάρωση των κυρασμένων επισκεπτών. Η τιμή τους κυμαίνεται ανάλογα με την ώρα, 10.000 vnd για 4 λεπτά.
Για την επιστροφή μας κάτω στη "χώρα της Γης" φύγαμε με τη δεύτερη γραμμή του τελεφερίκ. Εκεί υπάρχουν και ξενοδοχεία, είδαμε πολλούς τουρίστες να ανεβαίνουν με βαλίτσες. Στο δρόμο για την είσοδο του τελεφερίκ υπάρχουν έως και παλιά αυτοκίνητα αντίκες.
Μπήκαμε στο βαγόνι της καθόδου και βουτήξαμε κυριολεκτικά μέσα στα σύννεφα. Κάτω από το υπάρχον Πάρκο (τη χώρα του Ήλιου), είδαμε ότι κατασκευάζεται ένας καινούργιος χώρος! Μηχανήματα και εργάτες έσκαβαν το βουνό για να χτιστεί ένα νέο Πάρκο(
. Είναι πραγματικά θαυμαστό το πως ανέβηκαν τόσο μεγάλα μηχανήματα επάνω στο βουνό μέσα από ένα παρθένο δάσος ζούγκλας. Δρόμο πάντως από κάτω μας μέσα από το βαγόνι του τελεφερίκ, δεν καταφέραμε να διακρίνουμε.
Το τελεφερίκ μας άφησε στο πίσω μέρος της αρχικής εισόδου. Κατεβήκαμε ωστόσο αναρίθμητες κυλιόμενες σκάλες μέχρι να φθάσουμε στην έξοδο. Εκεί είχαμε πια την ευκαιρία να επισκεφθούμε με την ησυχία μας τα αντίγραφα των βασίλειων Ινδίας και Κίνας, με τους Ναούς και τους κήπους τους.
Πριν μας παραλάβει το λεωφορείο της επιστροφής, αργά το απόγευμα πια, πίνοντας έναν καφέ κάναμε τις αναπόφεκτες συγκρίσεις τουριστικής οργάνωσης με την Ελλάδα. Οι δικοί μας θα είχαν πολλά να μάθουν από την οργάνωση τουρισμού στο Βιετνάμ...
Φθάσαμε πίσω στη Χόι Αν αργά το απόγευμα, ο ήλιος είχε πια δύσει και είμαστε πολύ κουρασμένοι για άλλη βόλτα. Ωστόσο, όταν ξεκουραστήκαμε λίγο, βγήκαμε το βράδυ και πήραμε μια μικρή γεύση τι σημαίνει μαζικός τουρισμός στο νησί Cẩm Nam. Μια πραγματική διασκεδασούπολη με εκατοντάδες μαγαζιά, έντονα φώτα, ακόμη πιο έντονη μουσική, καντίνες με bán mi έξω από κάθε μπαρ, καρότσια με τηγανητές μπανάνες και νουτέλα και ανοιχτά μαγαζιά σε όλο το νησί. Ένα χάος ήχων και εικόνων που μας κούρασε ακόμη περισσότερο.
Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα...
Η δεύτερη ημέρα στη Χόι Αν ανήκει φυσικά στη "Χρυσή Γέφυρα" (Golden Bridge). Η εικόνα με τις δύο τεράστιες παλάμες να κρατάνε το "δρόμο" - γέφυρα που θα περάσουν οι επισκέπτες είναι διάσημη σε όλο τον κόσμο. Και με το δίκιο της αν κι εμείς δεν καταφέραμε να απολαύσουμε αυτή τη διέλευση. Θα πούμε παρακάτω το γιατί.
Φύγαμε πολύ πρωί από τη Χόι Αν, η ημέρα ήταν μουντή, περιμέναμε έντονες βροχές, ευτυχώς αυτή η πρόγνωση δεν επιβεβαιώθηκε. Η θερμοκρασία όμως ήταν χαμηλή και τα σύννεφα βαριά. Προορισμός ήταν η περιοχή Bà Nà, έξω από την πόλη της Ντα Ναγκ, σχεδόν μια ώρα απόσταση από τη Χόι Αν εάν δεν έχει πολύ κίνηση.
Εκεί εκτείνεται σε εκατοντάδες στρέμματα ο θαυμαστός τουριστικός πολυχώρος της "Χρυσής Γέφυρας" και του πολυθεματικού τουριστικού Πάρκου. Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν τη συνολική εμπειρία. Τρομακτικό, κιτς, υπερβολικό, έντονα τουριστικό, εντυπωσιακό, μοναδικό, εν τέλει, πανέξυπνο…
Η είσοδος για τον πολυθεματικό χώρο είναι τεράστια και η οργάνωση εντυπωσιακή. Το εισητήριο στα γκισέ κοστίζει 900.000 ντάν, πληρώσαμε 950.000 στο τουριστικό γραφείο και σωστά πράξαμε για να αποφύγουμε τις μεγάλες ουρές. Οι επισκέπτες, παρότι είναι χιλιάδες, εισέρχονται χωρίς καμία δυσκολία και καθοδηγούνται από δεκάδες ανθρώπους για να ανέβουν στο χώρο του τελεφερίκ. Δεν πρόκειται για μια απλή είσοδο αλλά για τη "Χώρα της Γης" (Vùng trái đất). Πίσω από την εντυπωσιακή τεράστια είσοδο, υπάρχουν συνολικά έξι μικρότερα κτίρια με μοναδικούς κήπους ανάμεσα τους. Πρόκειται για πιστά αντίγραφα των βασίλειων Ινδίας και Κίνας που υπήρχαν χιλιάδες χρόνια πριν σε αυτή την περιοχή. Οι κήποι είναι υπέροχοι με φροντισμένα φυτά κάθε είδους, λιμνούλες με τα χαρακτηριστικά κίτρινα και προτοκαλί ψάρια του Βιετνάμ υπάρχουν στο διάδρομο προς την είσοδο του τελεφερίκ. Απέναντι τους είναι τοποθετημένα αντίγραφα παραδοσιακών σπιτιών της Χόι Αν με τα χρώματα της όχρας και του λουλακιού.
Όλα αυτά τα είδαμε βιαστικά αφού ο προορισμός μας ήταν το τελεφερίκ και κινηθήκαμε προς τα εκεί μαζί με χιλιάδες άλλους επισκέπτες. Το τελεφερίκ είναι μια μοναδική κατασκευή, μπήκε μάλιστα στα Ρεκόρ Γκίνες. Συνολικά υπάρχουν 4 γραμμές ανόδου, όταν πήγαμε εμείς λειτουργούσαν μόνο οι δύο. Η πρώτη προς τη Χρυσή Γεφυρα, η οποία συνεχίζει και μετά από αυτήν έως και τα 1.500 μέτρα υψόμετρο(!) και της καθόδου από τη "Χώρα του Ήλιου"…
Η θέα από το τελεφερίκ σου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα, "πετάς" προφυλαγμένος σε πολυτελές "βαγόνι" πάνω από τις κορυφές των δέντρων και όπως ανεβαίνεις με ταχύτητα και απομακρύνεσαι από τη γη, κυλά από κάτω σου το πυκνό δάσος και ένα ποτάμι ενώ στο βάθος ίσα που αχνοφαίνεται η θάλασσα. Κατεβήκαμε στην πρώτη στάση, αυτή της Χρυσής Γέφυρας, ανήκει στη "Χώρα του φεγγαριού" (Vùng đất mặt trăng), η είσοδος της είναι πολύ υψηλότερα στη 2η στάση. Δυσκολευτήκαμε είναι η αλήθεια, να βρούμε την έξοδο προς τη Χρυσή γέφυρα, οι τουρίστες από όλα τα μέρη του κόσμου, ήταν χιλιάδες. Στην έξοδο ωστόσο υπάρχουν καφέ, μικρές καντίνες, τουαλέτες, μαγαζάκια με σουβενίρ. Πουλάνε φυσικά και αδιάβροχα, απαραίτητα αφού ήδη είχε αρχίσει να βρέχει. Επάνω στη γέφυρα επικρατούσε τρομερός συνωστισμός, όλοι ήθελαν να βγάλουν φωτογραφίες, εμπόδιζαν οι ομπρέλες και η ομίχλη που άρχισε να πυκνώνει.
Με πολύ κόπο, στριμωγμένοι ανάμεσα σε δεκάδες άλλους επισκέπτες, καταφέραμε να τη διασχίσουμε, η απόσταση είναι πολύ μικρή, καμία σχέση με τις διαφημιστικές φωτογραφίες. Τα χέρια όμως είναι εντυπωσιακά.
Στο τέλος της γέφυρας μας περίμενε ο ...κατακερματισμένος άνθρωπος. Στη μια πλευρά δυο τεράστια πόδια, απέναντι τους ένα τεράστιο χέρι, και απέναντι σε αυτά ένα - δυό κεφάλια, κάπου πιο πέρα ένα γυναικείο σώμα. Εντυπωσιακή σύνθεση.
Από αυτό το χώρο ο επισκέπτης διαλέγει τα σημεία που θέλει να επισκεφθεί, για όλους υπάρχει ένα μέρος. Εμείς προτιμήσαμε μια πιο ήσυχη διαδρομή με ελάχιστο κόσμο, προς τον κήπο της χαλάρωσης. Ανεβήκαμε τη σκάλα επάνω από τον λουλουδάτο πίθηκο (ο βασιλιάς πίθηκος, ίσως). Πιο κάτω βρήκαμε το κελάρι κρασιών, εκεί μπορείς να κάτσεις και να πιείς κρασί (το πληρώνεις). Υπάρχει και άλλος χώρος για φαγητό και καφέ.
Προτιμήσαμε να κατέβουμε πιο κάτω, σε έναν βουδιστικό Ναό και στην Linh Ung Pagoda. Μια επίσης πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση με δράκους στην υποδοχή και έναν τεράστιο Βούδα στο προαύλιο, πριν βρεθούμε στο Ναό. Η διαδρομή της επιστροφής προς το τελεφερίκ έκρυβε πολλές εκπλήξεις. Σε κάθε γωνιά έχουν στηθεί λουλουδάτες συνθέσεις, κυρίως από παραμύθια. Η κυρία της αγάπης, μια γιγάντια κούκλα στον Κήπο της αγάπης με υπέροχα κίτρινα, κόκκινα, πορτοκαλί λουλούδια αλλά και ο "Λαβύρινθος" των φυτών. Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή προς τα πίσω, βρεθήκαμε πάλι στη στάση του τελεφερίκ για να ανέβουμε προς τα επάνω, στην επόμενη στάση μας.
Η "χώρα του ήλιου" (Vùng Đất Mặt Trời) δεν αναφέρεται αναλυτικά στους τουριστικούς οδηγούς, αν και καταλαμβάνει πολύ μεγαλύτερο χώρο. Ανεβήκαμε στο τελεφερίκ και βρεθήκαμε κυριολεκτικά επάνω από τα σύννεφα! Πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα τελευταία μέτρα πριν φθάσουμε στην αποβίβαση. Η στάση αυτή βρίσκεται πολύ υψηλότερα, σε υψόμετρο 1487 μέτρα και ο συνολικός χώρος είναι δύσκολο να περιγραφεί.
Υπάρχει ένα μεγάλος κήπος, ένα τεράστιο υπόγειο Λούνα Πάρκ με ότι μπορεί ο καθένας να βρει σε λούνα Πάρκ. Από συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, παιχνίδια έως και κούνιες. Υπάρχει αμερικάνικο Μουσείο προσωπικοτήτων, από τον Κένεντι έως και τον Μπάιντεν και Τραμπ αλλά και τη Μέριλιν Μονρόε που μας "υποδέχθηκε" στην είσοδο. Για την είσοδο σε αυτό υπάρχει ξεχωριστό εισιτήριο, 100.000 vnd αλλά δεν μπήκαμε. Προτιμήσαμε να μπούμε στο Τζουράσικ Πάρκ! Ναι, υπάρχει κι αυτό εκεί επάνω με αντίγραφα δεινοσαύρων και προϊστορικών ζώων. Φυσικά υπάρχει κατάστημα για σουβενίρ, καφέ και φαγητό.
Ανεβαίνοντας από το "υπόγειο" Λούνα Παρκ μας περίμενε η ...Μεσαιωνική Ευρώπη. Πιστά αντίγραφα της Παναγίας των Παρισίων και των Βερσαλλιών στη "Γαλλική συνοικία", αντίγραφα ξενοδοχείων από Παρίσι, Λυών, Τουλούζη. Μπορντό, κ.λ.π. με εστιατόρια στο εσωτερικό τους για τουρίστες που θα ήθελαν να γευματίσουν σε ...γαλλικό περιβάλλον στο βουνό της Bà Nà.
Στην άλλη πλευρά του Μεσαίωνα σε αντίγραφα και του Λούνα Πάρκ, υπήρχε το Πάρκο της Φαντασίας, το Καρουσέλ του Ήλιου, η αλπική γέφυρα, πλατείες και εκκλησία! Χρειάζεσαι περισσότερες από δύο ώρες για να επισκεφθείς τα πάντα.
Ευτυχώς είχε σταματήσει να βρέχει και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, πολύ κουρασμένοι. Όχι τόσο από τη διαδρομή και το περπάτημα όσο από τις πολλές, διαφορετικές και αντικρουόμενες εικόνες αλλά και τα έντονα συναισθήματα. Δεν ξέρουμε ποιος σκέφθηκε την κατασκευή αυτού του πολυθεματικού τουριστικού Πάρκου μέσα στην καταπράσινη ζούγκλα του βουνού. Το βέβαιο είναι ότι οι τεράστιες αυτές κατασκευές λειτουργούν άριστα για τον τουρισμό της χώρας. Χιλιάδες είναι οι επισκέπτες καθημερινά καθ΄όλη τη διάρκεια του χρόνου. Η οργάνωση είναι άρτια, ο τουρίστας καθοδηγείται για την επίσκεψη του σε όλους τους χώρους, παντού υπάρχουν μικρά καταστήματα για καφέ και γρήγορο φαγητό, οι τουαλέτες είναι επίσης παντού (καμία σχέση με τουριστικούς χώρους στην Ελλάδα ή την Ιταλία για παράδειγμα) και πολύ-πολύ καθαρές. Σε πολλά σημεία υπάρχουν τοποθετημένες πολυθρόνες για μασάζ για χαλάρωση των κυρασμένων επισκεπτών. Η τιμή τους κυμαίνεται ανάλογα με την ώρα, 10.000 vnd για 4 λεπτά.
Για την επιστροφή μας κάτω στη "χώρα της Γης" φύγαμε με τη δεύτερη γραμμή του τελεφερίκ. Εκεί υπάρχουν και ξενοδοχεία, είδαμε πολλούς τουρίστες να ανεβαίνουν με βαλίτσες. Στο δρόμο για την είσοδο του τελεφερίκ υπάρχουν έως και παλιά αυτοκίνητα αντίκες.
Μπήκαμε στο βαγόνι της καθόδου και βουτήξαμε κυριολεκτικά μέσα στα σύννεφα. Κάτω από το υπάρχον Πάρκο (τη χώρα του Ήλιου), είδαμε ότι κατασκευάζεται ένας καινούργιος χώρος! Μηχανήματα και εργάτες έσκαβαν το βουνό για να χτιστεί ένα νέο Πάρκο(
. Είναι πραγματικά θαυμαστό το πως ανέβηκαν τόσο μεγάλα μηχανήματα επάνω στο βουνό μέσα από ένα παρθένο δάσος ζούγκλας. Δρόμο πάντως από κάτω μας μέσα από το βαγόνι του τελεφερίκ, δεν καταφέραμε να διακρίνουμε.
Το τελεφερίκ μας άφησε στο πίσω μέρος της αρχικής εισόδου. Κατεβήκαμε ωστόσο αναρίθμητες κυλιόμενες σκάλες μέχρι να φθάσουμε στην έξοδο. Εκεί είχαμε πια την ευκαιρία να επισκεφθούμε με την ησυχία μας τα αντίγραφα των βασίλειων Ινδίας και Κίνας, με τους Ναούς και τους κήπους τους.
Πριν μας παραλάβει το λεωφορείο της επιστροφής, αργά το απόγευμα πια, πίνοντας έναν καφέ κάναμε τις αναπόφεκτες συγκρίσεις τουριστικής οργάνωσης με την Ελλάδα. Οι δικοί μας θα είχαν πολλά να μάθουν από την οργάνωση τουρισμού στο Βιετνάμ...
Φθάσαμε πίσω στη Χόι Αν αργά το απόγευμα, ο ήλιος είχε πια δύσει και είμαστε πολύ κουρασμένοι για άλλη βόλτα. Ωστόσο, όταν ξεκουραστήκαμε λίγο, βγήκαμε το βράδυ και πήραμε μια μικρή γεύση τι σημαίνει μαζικός τουρισμός στο νησί Cẩm Nam. Μια πραγματική διασκεδασούπολη με εκατοντάδες μαγαζιά, έντονα φώτα, ακόμη πιο έντονη μουσική, καντίνες με bán mi έξω από κάθε μπαρ, καρότσια με τηγανητές μπανάνες και νουτέλα και ανοιχτά μαγαζιά σε όλο το νησί. Ένα χάος ήχων και εικόνων που μας κούρασε ακόμη περισσότερο.
Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα...
Last edited by a moderator:
