Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[10900km]

Ο καιρός στη Xela είναι πιο προβλέψιμος κι από “ελεύθερες”, “δημοκρατικές” εκλογές σε χώρες που στην πραγματικότητα κουμάντο κάνει ο στρατός, και τις εκλογές τις “στήνουν” απλά και μόνο για τα μάτια των διεθνών παρατηρητών... Κατά τις εφτά και κάτι που ανοίγω τα μάτια κάθε πρωί, ο ουρανός είναι γαλανός, και ο ήλιος ζεσταίνει ένα μέρος του τοίχου της αυλής της σχολής μου, γύρω από την οποία είναι αραδιασμένα μισή ντουζίνα συμπαθητικά δωματιάκια. Μέχρι τις δύο το μεσημέρι ο ουρανός έχει καλυφθεί από σύννεφα, όχι όμως... καταθλιπτικά σύννεφα, όχι εκείνο το μουντό γκρι που νομίζεις ότι σου πλακώνει την καρδιά, αλλά σύννεφα... διαφόρων “τόνων” του μαύρου, του γκρι, και του άσπρου. Μία βουνοκορφή τριγύρω μπορεί να είναι καλυμμένη από ένα γκρίζο σύννεφο, μία άλλη από μαύρο, άλλη από... κατάμαυρο, ενώ μία άλλη μπορεί να σου κλείνει το μάτι, έχοντας ξεφύγει -προσωρινά- από το... φάσκιωμα με το οποίο έχουν περιποιηθεί σύννεφα άλλες κορυφές. Then again, έχεις κορυφές που ναι μεν μπορείς να τις δεις, όχι όμως επειδή δεν έχει σύννεφα στην πλευρά τους, αλλά επειδή το σύννεφο έχει “καθίσει” κάτω από την κορυφή, δίνοντας στην όλη εικόνα μία σχεδόν... απόκοσμη αίσθηση. Δείχνει λοιπόν το ρολόι δύο το μεσημέρι. Μέχρι τις δύο και μισή καλά θα έχεις κάνει να έχεις τρυπώσει κάπου, επειδή αρχίζει να βρέχει. Τις πρώτες ημέρες κυκλοφορούσα με ένα αδιάβροχο, έχοντας διαβάσει ότι από το μεσημέρι και μετά ο καιρός θα αλλάζει αυτήν την εποχή στη Xela. Εδώ και μερικές ημέρες κυκλοφορώ με αδιάβροχο ΚΑΙ ομπρέλα, μια και το αδιάβροχο μόνο του... πάπαλα.

Όταν ρίχνει καρεκλοπόδαρα, το αδιάβροχο μπορείς κάλλιστα να το βγάλεις και να το... μην πω τι να το κάνεις, και ρίξω το επίπεδο της αφήγησης. Με αδιάβροχο ΚΑΙ ομπρέλα, ψιλοπαλεύεται η κατάσταση. Εννοείται ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να συμβιβαστείς με το γεγονός ότι, πολύ απλά, για μερικές ώρες κάθε απόγευμα είναι κακή ιδέα το να τριγυρνάς στους δρόμους. Έτσι απλά, σκύβεις το κεφάλι, βρίσκεις στέκια για να περνάς ευχάριστα εκείνες τις ώρες (από συμπαθητικά στέκια η Xela... να φάνε κι οι κότες), και περιμένεις... Εκεί που νομίζεις ότι Κάποιος άνοιξε τη βρύση εκεί πάνω και απλά... ξέχασε να την κλείσει, σταματάει να βρέχει. Συνήθως είναι γύρω στις εφτάμιση. Από τις οκτώ και μετά μπορείς άνετα να κυκλοφορείς με κοντομάνικο από κάτω κι ένα φλισάκι από πάνω, χωρίς αδιάβροχο, χωρίς ομπρέλα. Χρειάζεται μόνο να προσέχεις τα αυτοκίνητα, όχι μόνο να μη σε κτυπήσουν, αλλά και να μη σε κάνουν λούτσα έτσι όπως περνούν με χίλια από δίπλα σου, τσαλαβουτώντας με δύναμη στις αμέτρητες λίμνες που έχει αφήσει πίσω της η βροχή. Αυτό είναι το σκηνικό, κάθε, μα κάθε, μα κάθε μέρα, εδώ και μία βδομάδα, από την ημέρα που πρωτοπάτησα το πόδι μου στη Xela. Κι αυτό θα συνεχίσει να είναι το σκηνικό μέχρι και τον Οκτώβριο. Μετά οι βροχές περιορίζονται στο ελάχιστο. Que bien, ε; Αμ δε. Τότε είναι που πέφτει η θερμοκρασία, και παραμένει χαμηλά μέχρι τα τέλη Απριλίου, όταν δώσ' του πάλι από την αρχή κι αρχίζει να βρέχει κάθε μέρα (τουλάχιστον δεν κάνει κρύο. Η βροχή μου αρέσει. Το κρύο είναι εκείνο που σιχαίνομαι).

Fuentes Georginas... Ο υ ά ο υ... Πρώτα απ' όλα, μέχρι να φθάσεις εκεί, περνάς ένα μισάωρο στον δρόμο, πηγαίνοντας ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα σε μικρές πόλεις που είναι κτισμένες μισές στον... πάτο χαραδρών, μισές στις μύτες βράχων. Κάποια στιγμή παίρνεις την τελευταία στροφή προς τις Πηγές. Στα επόμενα 10-15 λεπτά βλέπεις δεξιά κι αριστερά ντόπιους να δουλεύουν σε χωράφια, και λέγοντας “χωράφια” εννοώ εκτάσεις γης που είναι στην ουσία βουνοπλαγιές, σε μερικά σημεία μάλιστα τόσο απότομες που νομίζεις ότι αν το κρεμμύδι( που κρατάει εκείνη η πολύ συμπαθητική Μαγια-γιαγιούλα 20-25 μέτρα πάνω από τον δρόμο, δουλεύοντας στο χωράφι της, αν λοιπόν της πέσει, θα χρειαστεί να κλείσεις το παράθυρο για να μην το φας στα μούτρα. Οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ τη γη, έχουν σπείρει ακόμη και σε επιφάνειες ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων πάνω σε στροφές του δρόμου. Μόνο σε ένα σημείο κατάφερε ο οδηγός μας να σταματήσει στην άκρη για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Τα υπόλοιπα σημεία στα οποία θα μπορούσε ένας οδηγός να σταματήσει χωρίς να δυσχεραίνει την κίνηση, ήταν καλυμμένα από καλλιέργειες.

Παρατηρείς δε ένα ατελείωτο... δίκτυο λευκών καλωδίων-μίνι σωληνών. Σαν κάποιος να ξεκίνησε για τσάρκα στα χωράφια με ένα τρύπιο σακί αλεύρι στην πλάτη του, αφήνοντας τα ίχνη του παντού. Ο τύπος μάλιστα έχει και... υπερφυσικές ικανότητες, μια και σε πολλά σημεία κάνει τρελά σάλτα από τη μια βουνοπλαγιά στην άλλη, σαν σπάιντερμαν, επεκτείνοντας εκείνο το άσπρο δίχτυ που άρχισα να περιγράφω. Πολύ απλά πρόκειται για... το αρδευτικό σύστημα των ντόπιων, ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρουν νερό μέχρι και στα πιο απομακρυσμένα σημεία. ΤΟ χάιλαϊτ όμως, if you ask me, της διαδρομής τουλάχιστον, και όχι του χρόνου που πέρασα στις πηγές, ήταν η εικόνα μιας ντουζίνας γυπών να κάθονται πάνω σε ένα ηλεκτρικό καλώδιο, δίπλα σε μία γέφυρα που περάσαμε διασχίζοντας μία μικρή πόλη ονόματι Zunil. Δεν ξέρω... Μου φάνηκε “γύπες! Γύπες!”, αλλά φρόντισα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου για να μη γίνω θέαμα στο βανάκι.

Στη Θεσσαλονίκη βγάζω καμιά φορά φωτογραφίες από πουλιά που κάθονται πάνω σε καλώδια της ΔΕΗ, με αγαπημένο μου σημείο εκεί όπου η Εγνατία κόβει την Αριστοτέλους. Εδώ οι άνθρωποι όταν σηκώνουν το κεφάλι βλέπουν ΓΥΠΕΣ να κάθονται πάνω στα ηλεκτρικά καλώδια... Θυμήθηκα τις μαϊμούδες στους δρόμους του Mysore, στην Ινδία, και πώς είχα μείνει... άναυδος βλέποντας “αδέσποτες” μαϊμούδες σε κέντρο πόλης...

Όσο για το τρίωρο που πέρασα στις πηγές, άλλο να σας το περιγράψω κι άλλο να το δείτε με τα μάτια σας, και κυρίως άλλο να το αισθανθείτε στο δερματάκι σας. Το νερό είναι ΖΕΣΤΟ (δεν γράφω “καυτό” για να μην ακουστώ υπερβολικός, όμως αν κάποιος άλλος το περιέγραφε ως “καυτό”, θα του έδινα δίκιο). Δεν είδα άνθρωπο να μένει μέσα στο νερό για περισσότερο από δέκα σερί λεπτά. Παρομοίως όμως, δεν είδα άνθρωπο να μην βουτάει πάλι στο νερό μετά από λίγα λεπτά έξω. Τέλειο μέρος για μαζοχιστές. Το όλο “πακέτο” θα το χαρακτήριζα εντυπωσιακό. Ο χώρος είναι πανέμορφος, η βλάστηση τροπική, οι ατμοί που βγαίνουν από το νερό κάνουν την όλη ατμόσφαιρα ακόμη πιο εντυπωσιακή, ενώ επειδή ήταν πρωί την ώρα που ήμουν εκεί, ο ουρανός μία καθάριζε και μπορούσες να δεις γαλάζιο εκεί που τελείωνε η πυκνή βλάστηση, και μία πλάκωναν σύννεφα που σκέπαζαν τα πάντα, πριν μας αδειάσουν τη γωνιά πάλι και μας αφήσουν (στο τέλος), να λιάσουμε πετσέτα και μαγιό για να μην κάνουμε το βανάκι κατά την επιστροφή στη Xela... λίμνη.

Μιλώντας για μαζοχιστές και Ινδία, σήμερα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, άφησαν μπροστά μου φαγητό, και πέρασαν μερικά λεπτά μέχρι να αρχίσω να τρώω. Πήγα σε ένα ινδικό ρεστοράν που είχα στα υπόψη από την πρώτη βόλτα μου στη Xela. Παρήγγειλα “thali vegetariano”, σήμα κατατεθέν της νότιας Ινδίας, περίεργος να δω αν η γεύση του θα ήταν πραγματικά ινδική. Ω ήταν... Ok, μου σέρβιραν το φαγητό σε -μεγάλο- πιάτο, όχι σε δίσκο με φύλλο μπανανιάς στον πάτο του, και, Ok, μου έφεραν πιρούνι, δεν βρήκα το θάρρος να χρησιμοποιήσω το δεξί -μόνο, και ποτέ το αριστερό- χέρι για να “παίξω” με το ρύζι και τα συνοδευτικά του πιάτου, όμως από μυρωδιά... Έσκυψα πάνω από το πιάτο, έκλεισα τα μάτια (χωρίς πλάκα), ρούφηξα τη μυρωδιά, και πρέπει να έσκασα ένα πολύ χαζό χαμόγελο, επειδή όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μία Αμερικάνα που καθόταν παραδίπλα με τον δάσκαλό της (πρέπει να τον κέρασε, ευχαριστώντας τον για τα μαθήματα Ισπανικών) με κοιτούσε, χαμογελούσε, και μου είπε “you've been to India, right?” Yes indeed... Εννοείται ότι πέρασα είκοσι λεπτά δακρύζοντας (όχι από τη συγκίνηση), με τη μύτη μου επίσης να τρέχει (συγγνώμη για το... άκομψο της εικόνας), με άλλα λόγια “τιμωρήθηκα” με τα κλασικά συμπτώματα που παρουσιάζω κάθε φορά που τρώω κάτι spicy, όμως... διαβάστε νοερά τα χείλη μου, “το πιάτο το έγλειψα”. Όταν η Ινδή συνιδιοκτήτρια του ρεστοράν μου έγνεψε από μακριά ρωτώντας με αν όλα ήταν εντάξει, σήκωσα το πιάτο, το έγειρα στην πλευρά της, και ήταν τόσο άσπρο λες και μόλις είχε πλυθεί... Ήταν με διαφορά το ακριβότερο γεύμα μου στη Γουατεμάλα (για να είμαι ακριβής, όχι το “ακριβότερο”, αλλά το “λιγότερο φθηνό”), με 70 κετσάλες (εφτά ευρώ, το φαγητό μαζί με μπουκάλι νερό και καφέ στο τέλος) θα μπορούσα να είχα φάει ΤΕΣΣΕΡΑ γεύματα σε μαγαζιά με ντόπια κουζίνα, όμως... όπως έγραψα και τις προάλλες, άνεργος-άνεργος, αλλά στη Γουατεμάλα έχω ακόμη κι εγώ την πολυτέλεια να κάνω στον εαυτό μου μερικά “δώρα”, εκμεταλλευόμενος τις χαμηλές τιμές εδώ...

Κλείνοντας το σημερινό κομμάτι, έχω να “πω” τούτο, που είναι πολύ πιο σημαντικό (για μένα), από οτιδήποτε άλλο έχω γράψει όλες αυτές τις ημέρες του ταξιδιού. Πολύ απλά, είμαι “πολύ χαρούμενος” που είμαι εδώ και που κάνω αυτό το ταξίδι. Αισθάνομαι δε ότι σύντομα θα είμαι σε θέση να αντικαταστήσω το “πολύ χαρούμενος” με το “ευτυχισμένος”, για το οποίο χρειάζομαι ακόμη μερικά σκαλοπάτια, που τα ανεβαίνω σιγά-σιγά. Ξυπνάω κάθε πρωί κι αισθάνομαι ότι μπροστά μου έχω 24 ώρες που αξίζει να τις ζήσω. Στη Θεσσαλονίκη, εδώ και μήνες, για να μην πω χρόνια, παρά το γεγονός ότι μου άρεσε η δουλειά μου, παρά το γεγονός ότι είχα συναδέλφους με τους οποίους κάναμε πολύ χαβαλέ και γενικά περνούσα καλά στη δουλειά, υπήρχαν αμέτρητα πρωινά που άνοιγα τα μάτια και η πρώτη -μη- αντίδρασή μου ήταν να τα ξανακλείσω, “πέφτοντας” ψυχολογικά στην ιδέα και μόνο ότι μπροστά μου είχα άλλες 16-17 ώρες μέχρι να πέσω ξανά στο κρεβάτι, να κλείσω τα μάτια, και να “σωθώ” κοιμώμενος. Ταξίδευα συχνά, και για αρκετές ημέρες, όμως... αλλιώς ταξιδεύεις όταν ξέρεις ότι σε Χ μέρες πρέπει να επιστρέψεις στη βαρετή μικρή καθημερινή ζωούλα σου (εκτός φυσικά κι αν η καθημερινή ζωούλα σου δεν είναι βαρετή), κι αλλιώς ταξιδεύεις όταν ξέρεις ότι είσαι ελεύθερος από υποχρεώσεις... Φυσικά, επίσης, αλλιώς ταξιδεύεις ξέροντας ότι επιστρέφοντας στο σπίτι σου θα βρεις έναν ακόμη (καλούτσικο) μισθό να σε περιμένει στον τραπεζικό λογαριασμό σου, κι αλλιώς ταξιδεύεις ξέροντας ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού έχεις ΜΟΝΟ έξοδα, και καθόλου έσοδα, αλλά... ας μην είμαστε και πλεονέκτες... Δε γίνεται να τα έχουμε ΟΛΑ (γιατί όχι ρε γαμώτο;...)


Que tengamos una buena semana! Καλή βδομάδα να έχουμε!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[10900km]

What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...

 

[mary_a]

να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..

 

[marydim]

Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.

 

[Rosa]

Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!

 

[chrikky]

με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!

 

[LULLU]

..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............

 

[go2dbeach]

Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana

 

[getxowoman]

Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!

 

[10900km]

Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα...


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!

 

[StellAnna]

Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ

 

[mary_a]

Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!