Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[10900km]

Δεύτερη μέρα (τετράωρων) πρωινών μαθημάτων, και θα έλεγα ότι οι... διακυμάνσεις στη fluency μου στα Ισπανικά κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων ωρών μού θυμίζει ένα τεράστιο εκτυπωτικό μηχάνημα που είχαμε στην επιχείρηση όπου δούλευα από το 2001 μέχρι φέτος τον Ιανουάριο. Όταν ο τεχνικός ερχόταν και τοποθετούσε νέο μελάνι, οι φωτοτυπίες ήταν... να τις πιεις στο ποτήρι. Μετά από μερικές ημέρες, λόγω της πολύ συχνής χρήσης, οι φωτοτυπίες άρχιζαν να βγαίνουν ξεθωριασμένες. Είχαμε μάθει το κόλπο, βγάζαμε το μελάνι από το μηχάνημα, το κουνούσαμε, το βάζαμε ξανά στη θέση του, και για μερικές ώρες είχαμε ξανά άψογες φωτοτυπίες, μέχρι φυσικά που το μελάνι το... έλεγε οριστικά το ποίημα, και χρειαζόμασταν καινούργιο...

Το μάθημα αρχίζει στις οκτώ, κι όπως χθες, έτσι και σήμερα, πρόσεξα ότι μέχρι τις εννιά με εννιάμιση η γλώσσα μου πηγαίνει ροδάνι. Εννοείται ότι σε μία πρόταση που αποτελείται από... πέντε λέξεις, κάνω ΕΞΙ λάθη, όμως τουλάχιστον μιλάω. Από τις εννιάμιση και μετά, μέχρι το δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα που κάνουμε στις δέκα και μισή, αυτά που βγαίνουν από το στόμα μου στα Ισπανικά πρέπει να κάνουν τον Miguel de Cervantes (το όνομα του σχολείου μου, παρεμπιπτόντως, είναι Miguel de Cervantes) να στριφογυρίζει στον τάφο του... Διάλειμμα στις δέκα και μισή, καφές, ψωμάκια/κεκάκια/γλυκάκια (on the house, ή, εν προκειμένω, on the school), και πίσω στο μάθημα μετά από ένα τέταρτο. Ως δια μαγείας οι... φωτοτυπίες μπορούν πάλι να διαβαστούν, μέχρι όμως τις έντεκα και μισή. Το τελευταίο μισάωρο, μέχρι τις δώδεκα, εξακολουθώ μεν να είμαι “φτιαγμένος” με την ιδέα ότι κάνω μάθημα Ισπανικών (πόσο δε μάλλον όχι σε κάποιο φροντιστήριο στην Εγνατία ή στην Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη, αλλά στη μακρινή Γουατεμάλα), όμως... όπως λένε και οι ΠΑΟΚτσήδες οπαδοί, “το μυαλό μου πονάει”, και με πιάνω να κάνω ανόητα λάθη χρησιμοποιώντας άστοχα τις ίδιες εκφράσεις που λίγο νωρίτερα χρησιμοποιούσα σωστά... Πού θα μου πάει όμως, κάθε μέρα ελπίζω όλο και να περιορίζω τις... μαύρες τρύπες, και μέχρι το τέλος του μήνα ευελπιστώ να έχω... εφεύρει ένα μελάνι που να “βγάζει” αμέτρητες φωτοτυπίες χωρίς να χάνει από ένα σημείο και μετά το ζωηρό χρώμα του (μαύρο και ζωηρό... τέλος πάντων...).

Στις τιμές στη Γουατεμάλα αναφέρθηκα και πριν από λίγες ημέρες, έλεγα να μην το ξανακάνω (για να μην φανώ και... γεροτσιφούτης που μετράει μέχρι και το τελευταίο centavo), όμως... δεν μπορώ, πρέπει ξανά να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου. Πριν από λίγο πήγα σε μία panadería, αρτοποιείο, για να πάρω κάτι ψιλό. Πρώτη φορά στο μαγαζί, δεν ήξερα τι ακριβώς να ζητήσω, δεν ήξερα και πόσο θα μου έβγαινε. Ένα παλικάρι μπροστά από μένα κάτι είπε στην κοπέλα που ήταν πίσω από τον πάγκο, άφησε πέντε κετσάλε (τρώμε και το τελικό Σ από το κετσάλες, έτσι, επειδή είμαστε και στη Λατινική Αμερική, και όχι στην Gran Vía στη Μαδρίτη) στον πάγκο, κι η κοπέλα άρχισε να γεμίζει μία σακούλα με ψωμιά-ψωμάκια-ψωμούδια. Άρχιζε να γεμίζει τη σακούλα, και... συνέχισε να γεμίζει τη σακούλα. Κάποια στιγμή, κι ενώ στο ενδιάμεσο μπορούσα άνετα να είχα κάνει τον γύρο του τετραγώνου, να είχα διαβάσει τα σημερινά πρωτοσέλιδα, και να είχα βγάλει και καμιά πενηντάρα φωτογραφίες, έτσι, επειδή κατά βάθος τον τουρίστα δεν μπορώ να τον βγάλω από μέσα μου, η κοπέλα σταμάτησε να γεμίζει τη σακούλα, την άφησε στον πάγκο, την πήρε το παλικάρι, την κοπάνησε. Έκπληκτος ρώτησα την κοπέλα “όλα αυτά με πέντε κετσάλες;”, μου έγνεψε καταφατικά, και... πολύ απλά, άφησα κι εγώ πέντε κετσάλες πάνω στον πάγκο, από τον οποίο κανά... μισάωρο αργότερα παρέλαβα μία σακούλα με κάθε λογής, μεγέθους, και επιπέδου γλυκύτητας (κάποια είναι πιο γλυκά από άλλα) ψωμάκια και γλυκάκια. Όπαααα... Κάτι ξέχασα... Πέντε κετσάλες ίσον μισό ευρώ (τη μέρα που άλλαξα ευρώ, για κάθε ευρώ πήρα 10,22 κετσάλες. Κάντε τα μαθηματικά).

Το μεσημέρι δε, με μία 52χρονη Αμερικάνα που επίσης κάνει μαθήματα Ισπανικών εδώ, πήγαμε σε ένα comedor, φαγάδικο, το οποίο το λειτουργούν μία γιαγιά, η κόρη της, και η εγγονή της, εκεί όπου έφαγα και χθες το μεσημέρι, και με ενάμιση ευρώ ο καθένας πήραμε το menu del dia, αποτελούμενο από μία ντόπια σπεσιαλιτέ κρέατος, ρύζι, σαλάτα, σούπα, τορτίγιας, και χυμό. Με 15 κετσάλες ο καθένας...

Στη δε σχολή μου, χθες πλήρωσα για την πρώτη βδομάδα, για τα μαθήματα και για τη διαμονή μου εδώ, σε ένα δωμάτιο στην αυλή της σχολής. 825 κετσάλες, κάτι περισσότερο από 80 ευρώ. Για είκοσι ώρες μαθημάτων και διαμονή εφτά ημερών. Ειδικά η διαμονή βγαίνει στα 225 κετσάλες την εβδομάδα, δηλαδή περίπου 22 ευρώ, δηλαδή κάτι ελάχιστα πάνω από τρία ευρώ την ημέρα, για δικό μου δωμάτιο(!). Ταπεινό μεν, αλλά περισσότερο από αρκετό για τις απαιτήσεις μου, με το γραφειάκι του και την εταζέρα του για να αραδιάσω τα βιβλία μου... Θα μπορούσα να δώσω κι άλλα παραδείγματα, όμως... νομίζω ότι αυτά είναι αρκετά.

Τρίτη μέρα στη Xela, και με πιάνω να αισθάνομαι... ξένοιαστος, χαλαρός, ήρεμος, στη σκέψη ότι θα είμαι εδώ τουλάχιστον για τρεις βδομάδες, επομένως μπορώ να “σπάσω” την... εξερεύνηση της πόλης σε αμέτρητα κομμάτια, να επικεντρώνομαι κάθε μέρα σε μία πολύ μικρή περιοχή, και σχεδόν να την περνάω από ακτινογραφία, taking my time μπροστά από κάθε μαγαζί-μαγαζάκι. Το καλό με το να περνάς ΤΟΣΟ χρόνο σε ΕΝΑ μέρος, πόσο μάλλον σε ένα μικρό μέρος, όπως είναι η Xela (δεν έχει περισσότερους από 120.000 κατοίκους), είναι ότι έχεις την “πολυτέλεια” να προσέχεις αμέτρητες τοσοδούλες λεπτομέρειες, ακριβώς επειδή δεν έχεις το άγχος να προλάβεις να δεις τα πάντα μέσα σε μία-δύο μέρες. Με πιάνω λοιπόν να χαζεύω τον κόσμο πιο προσεκτικά, τη συμπεριφορά των οδηγών (με κτύπησε στον ώμο ένα φορτηγάκι σήμερα!, όπως περπατούσα σε στενό πεζοδρόμιο. Ο τύπος έτρεχε σαν τρελός, κι εννοείται ότι δε σταμάτησε για να δει αν με είχε κτυπήσει.

Μετά από καμιά πενηντάρα μέτρα απλά έβγαλε το χέρι του από το παράθυρο για να ισιώσει τον καθρέφτη του που δευτερόλεπτα νωρίτερα είχε... σκουπίσει με δύναμη πάνω στον δεξιό ώμο μου!), μέχρι και τα λάθη που υπάρχουν σε ταμπέλες με αγγλικές λέξεις (πόσο μικρόψυχος είμαι... Από Ισπανικά δεν ξέρω πού πάνε τα τέσσερα, αλλά τα λάθη στις ταμπέλες στα Αγγλικά σπεύδω να τα προσέξω...). Ομοίως, έχω την πολυτέλεια όχι απλά να ξεφυλλίζω τοπικές εφημερίδες, αλλά να τις διαβάζω (να διαβάσω μπορώ. Στο μπλα-μπλα είναι που... σβήνουν τα φώτα) με την ησυχία μου. Δικηγόρος δολοφονήθηκε χθες στην Πόλη της Γουατεμάλας, εδώ και καιρό τα είχε βάλει με τον πρόεδρο της χώρας, αισθανόταν ότι ήταν θέμα χρόνου να του την πέσουν, και φρόντισε να γράψει ένα βίντεο, το οποίο από χθες παίζει στην τηλεόραση, δείχνοντας τον... μακαρίτη πλέον δικηγόρο να καταγγέλλει αυτούς που ήξερε ότι είχαν δώσει εντολή να τον καθαρίσουν (τον πρόεδρο, τη σύζυγό του που όλοι λένε ότι ουσιαστικά κάνει κουμάντο, και τον πρόεδρο της βουλής). Η tarrea μου, το homework μου για αύριο, είναι να γράψω 250 λέξεις για αυτό το θέμα(!).

Η “αγαπημένη” μου είδηση όμως είναι αυτή που έχει να κάνει με έναν νέο νόμο που τέθηκε σε εφαρμογή χθες. Οι περισσότερες ένοπλες επιθέσεις και δολοφονίες στη Γουατεμάλα τους τελευταίους μήνες, είχαν δράστες επιβάτες μοτοσυκλετών. Πάντα ήταν δύο. Ένας οδηγούσε και σταματούσε δίπλα στο αυτοκίνητο που ήθελαν να “κτυπήσουν”, κι ένας, ο συνεπιβάτης, πυροβολούσε. Απλά πράγματα... “Καθαρές” δουλειές... Η Κυβέρνηση λοιπόν, έβγαλε νέο νόμο, απαγορεύοντας τη μετακίνηση δύο ατόμων πάνω στην ίδια μοτοσυκλέτα(!). Έτσι απλά... Δραστικό το μέτρο, έξυπνο-πανηλίθιο ανάλογα με το πώς το βλέπει ο καθένας, όμως... από την Κυβέρνηση διέφυγε μία λεπτομερειούλα... Μαζί με τους οπλοφόρους δολοφόνους, στη Γουατεμάλα μηχανές χρησιμοποιούν αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι, άτομα που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν αυτοκίνητο. Διάβαζα χθες το... παράπονο ενός οικογενειάρχη από την Πόλη της Γουατεμάλας, που εδώ και μερικούς μήνες πηγαίνει κάθε βράδυ σε βραδινό σχολείο, ΜΕ τη σύζυγό του που επίσης θέλει να βγάλει το σχολείο, αλλά ΚΑΙ την κορούλα τους, επειδή δεν έχουν άνθρωπο να την αφήσουν την ώρα του μαθήματος. Εεεε... οι τρεις τους πήγαιναν μέχρι τώρα στο μάθημα πάνω στην ίδια μηχανή, μια και μετά τη δύση του ήλιου στη “Γουάτε” δεν έχει αστικά λεωφορεία. Ο άνθρωπος είναι απελπισμένος, δεν ξέρει πώς θα τα βγάλει πέρα με τα έξοδα για ταξί.

Κι αυτή είναι φυσικά μία μόνο από τις αμέτρητες περιπτώσεις Γουατεμαλτέκων που πρέπει να πόνεσαν ΠΟΛΥ μαθαίνοντας τι ακριβώς προβλέπει ο νέος νόμος. Α! Πόσο είναι το πρόστιμο; Χίλια κετσάλες! Σε μία χώρα στην οποία μεγάλο μέρος του κόσμου βγάζει μέχρι 1200 κετσάλες τον μήνα! Πλάκα κάνουμε πρόεδρε και νομοθετικό σώμα της Γουατεμάλας, έτσι;...
Τέλος πάντων... As always, como siempre, gracias a tod@s για τα μηνύματά σας. Lullu, το μίνιβαν από Αντίγουα για Σέλα σταμάτησε στο Παναχατσέλ, πάνω στη λίμνη, κι αν και είχα τα μαύρα χάλια μου λόγω των αμέτρητων στροφών που με έκαναν κουρέλι, όταν αφήσαμε το Παναχατσέλ πίσω μας κι αρχίσαμε το... σκαρφάλωμα στον δρόμο προς Σέλα, η θέα στα αριστερά μας ήταν b r e a t h t a k i n g. Ηφαιστειοκορυφές άλλες μισοκαλυμμένες από σύννεφα κι άλλες πεντακάθαρα ορατές, πράσινο παντού, νερό σχεδόν μέχρι εκεί που έφθανε το μάτι, ουρανός συννεφιασμένος μεν αλλά με τον ήλιο να βρίσκει χίλιες τρύπες και να φθάνει μέχρι την επιφάνεια της λίμνης με τις ακτίνες του να πέφτουν διαγώνια και να δημιουργούν ένα... διαφανές παραβάν ανάμεσα στη βουνοπλαγιά που ήμασταν και τις απέναντι κορυφές... τι άλλο να “πω”;... Ξέχασα και την τάση μου για εμετό, και το πόσο κοντά ήμουν στο να λιποθυμήσω, και το χρώμα μου που είχε γίνει λευκό σαν γάλα, και τα δάκτυλά μου που χρειαζόταν να τα τρίβω όλη την ώρα για να συνεχίσω να τα αισθάνομαι... (Μετά από λίγο έκαναν δουλειά κάτι “κοκοψιψίνια” που μου έδωσαν οι νοσοκόμες co-passengers μου, ψιλοζαλίστηκα, έκλεισα τα μάτια, και τα άνοιξα για τα καλά όταν φθάσαμε στη Σέλα).


Hasta mañana...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[10900km]

What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...

 

[mary_a]

να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..

 

[marydim]

Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.

 

[Rosa]

Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!

 

[chrikky]

με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!

 

[LULLU]

..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............

 

[go2dbeach]

Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana

 

[getxowoman]

Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!

 

[10900km]

Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα...


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!

 

[StellAnna]

Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ

 

[mary_a]

Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!