Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[delmem2233]

¡Que chilero! (Υπακούω, όπως βλέπετε...). “Damn awesome”, στα Αγγλικά. Στα Ελληνικά; Η δική μου, ελαφρώς (τι “ελαφρώς” δηλαδή...) αθυρόστομη εκδοχή, είναι “και γαμώ τις φάσεις”. Όπως για παράδειγμα, δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα, να κοιμάσαι ήσυχα και ωραία στο κρεβατάκι σου, ξαφνικά να ακούς τα ξύλα στο ταβάνι του δωματίου σου να κουτουλάνε μεταξύ τους, αμέσως μετά να αισθάνεσαι το κρεβάτι να πηγαίνει πέρα-δώθε, και να λες... “εντάξει μωρέ, σεισμός γίνεται, μέχρι να γυρίσω πλευρό θα έχει τελειώσει”. Αμ δε... Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα, και το τράνταγμα αντί να υποχωρούσε, δυνάμωνε. Σηκώθηκα, κάθισα στο κρεβάτι, όχι ιδιαίτερα τρομαγμένος, όσο πολύ περισσότερο ενθουσιασμένος(!), και περίεργος να δω πόσο ακόμη θα κρατούσε.

Πέρασαν ακόμη περισσότερα δευτερόλεπτα, και ο σεισμός... τον χαβά του. Σηκώθηκα, κι αισθάνθηκα το έδαφος να κάνει οκταράκια, όμως το δωμάτιο ήταν πολύ σκοτεινό, και η έλλειψη φωτός μού έκανε χαλάστρα. Ήθελα να... απολαύσω την όλη φάση με όλες τις αισθήσεις μου, ΚΑΙ με την όραση. Άνοιξα την πόρτα, κι άκουσα όλα τα σκυλιά της γειτονιάς να γαβγίζουν σαν λυσσασμένα. Το μάτι μου έπεσε αριστερά σε ένα σκοινί με απλωμένα ρούχα. Τα μπλουζάκια των πιτσιρικιών του σπιτιού που η κυρα-Νόρμα είχε απλώσει ώρες νωρίτερα, χόρευαν... Αλλά ΧΟΡΕΥΑΝ... Και το έδαφος το βιολί του, οκταράκια και... δώσ' του κι άλλα οκταράκια... Ήταν σαν να είχα πιει μια-δυο μπίρες και να πήγαινα δεξιά-αριστερά-πέρα-δώθε, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση ήταν το έδαφος που... τα είχε τσούξει. Ειλικρινά, θυμήθηκα κάτι σκηνές από το “Big in Japan” όπου οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να ισορροπήσουν πάνω σε κινούμενες επιφάνειες. Ακούμπησα με το αριστερό χέρι τον τοίχο δίπλα στην πόρτα του δωματίου, και τότε κατάλαβα ακόμη καλύτερα πόσο κουνιόταν το έδαφος. Τη μία στιγμή ο αριστερός ώμος μου σχεδόν ακουμπούσε τον τοίχο, και την επόμενη έπρεπε να βάλω κόντρα το δεξί πόδι για να μη φύγω στην άλλη πλευρά... ¡Que chilero! πραγματικά... Συνολικά το “πανηγύρι” κράτησε πάνω από ένα λεπτό, όμως δεν θέλω να μείνει κανείς με την εντύπωση ότι ήταν κάτι... δεν ξέρω... “τρεχάτε στους δρόμους κι όποιος σωθεί σώθηκε...” Κατά έναν παράξενο τρόπο, επικρατούσε... γαλήνη (με εξαίρεση τις... “κότες” τα σκυλιά που ξελαρυγγιάζονταν στο γάβγισμα). Κανείς από τους “chapines” (χαϊδευτικό των Γουατεμαλτέκων) του σπιτιού δεν μπήκε στον κόπο να βγει στην αυλή, ούτε κάποιος από την άλλη οικογένεια, στην απέναντι πλευρά της αυλής. Μόνο εγώ βγήκα (μη χάσω...).

Το επόμενο πρωί μπήκα στο ίντερνετ και είδα τι ακριβώς είχε συμβεί. Συμπόνεσα τους τουρίστες σε ένα ξενοδοχείο στο San Pedro Sula, στις Ονδούρες, πόλη που βρίσκεται σχετικά κοντά στο επίκεντρο του σεισμού. Διάβασα ότι πανικοβλήθηκαν κι έτρεξαν έξω από το ξενοδοχείο. Σκέφτηκα ότι αν ΕΜΕΙΣ, ΕΔΩ, ΤΟΣΟ μακριά από το επίκεντρο του σεισμού, κουνηθήκαμε ΤΟΣΟ, τότε οι δύσμοιροι τουρίστες, και φυσικά οι ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής, πρέπει να τα χρειάστηκαν για τα καλά... Μια και ο σεισμός έγινε κατά τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα, εδώ, οι εφημερίδες είχαν ήδη, εννοείται, κλείσει, και την επόμενη μέρα δεν είχαν τίποτα σχετικό. Στο φύλλο της Παρασκευής όμως, είχαν ένα μάτσο φωτογραφίες από καταστροφές που προκάλεσε ο σεισμός σε όλη σχεδόν τη Γουατεμάλα. Μέχρι και γέφυρες κατέρρευσαν... 7,1 ήταν αυτά...

Μαζί με το έδαφος όμως, μάλλον κουνήθηκε λίγο και το μυαλό μου, επειδή το πρωί, μετά τον σεισμό, ξύπνησα και πήρα κάποιες αποφάσεις που καιρός ήταν να πάρω, σχετικά με το πώς πάνω-κάτω θα κυλήσει το αμέσως επόμενο κομμάτι του ταξιδιού. Δευτέρα πρωί άρχισα μαθήματα σε νέα σχολή, encantado de la vida, (“μέσα στην τρελή χαρά”, σε ελεύθερη μετάφραση), όπως θα έλεγε και η ανεπίσημη δεύτερη δασκάλα μου, μια Βελγίδα που δουλεύει στην Γουάτε, την Πρωτεύουσα, και με βοηθάει καθημερινά ΠΟΛΥ με τα correos της στα Ισπανικά. Έλα μου όμως που η μάνα μου πρέπει να έπαιρνε ληγμένα όταν με είχε στην κοιλιά της, καταδικάζοντάς με σε εντυπωσιακές μεταπτώσεις στη διάθεσή μου! Μισή ώρα μετά την έναρξη του μαθήματος τη Δευτέρα, είχα ήδη αποφασίσει να μην επιστρέψω την επόμενη μέρα(!). Στράβωσα με τον δάσκαλο. Καλός, χρυσός και άγιος, όμως κατά τη διάρκεια του μαθήματος αισθανόμουν ότι... τον έσερνα, ότι τον κουβαλούσα στην πλάτη, ότι διαρκώς εγώ του έλεγα τι θα κάναμε μετά, κι εκείνος απλά... ήταν παρών. Κυρίως όμως με εκνεύρισε επειδή δεν με διόρθωνε.

Από την πρώτη στιγμή του είχα πει ότι ήθελα να με διορθώνει, χωρίς να φοβάται ότι θα εκνευριζόμουν (απ' ότι έχω καταλάβει, επειδή τα μαθήματα στη Γουατεμάλα είναι one on one, ένας δάσκαλος με έναν μαθητή, πολλοί δάσκαλοι αποφεύγουν να... γίνονται κακοί διορθώνοντας διαρκώς τους μαθητές τους, με τον φόβο ότι οι μαθητές θα ζητήσουν από τον διευθυντή της σχολής τους άλλον δάσκαλο). Χρυσό τον έκανα τον αξιαγάπητο, κατά τα άλλα, Κάρλος, να με διορθώνει, εκείνος τίποτα... Για να μην τον κατσαδιάζω άδικα πάντως, η αλήθεια είναι ότι και δάσκαλο μπορούσα να είχα αλλάξει, και άλλα πράγματα μπορούσα να είχα κάνει, όμως βασικά αισθάνθηκα, ξαφνικά, κουρασμένος. Τις δύο προηγούμενες βδομάδες τελείωνε το τετράωρο μάθημα και ήμουν σαν θεατής συναυλίας που δεν αφήνει το συγκρότημα να φύγει από τη σκηνή, ζητώντας κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα τραγούδια... Τη Δευτέρα, μετά από μόλις μισή ώρα, δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει το μάθημα και να φύγω... Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε με την αφεντιά μου να σκέφτεται πώς θα μπορούσα να περάσω τη βδομάδα στη Xela, κάνοντας καθημερινά εξορμήσεις στη γύρω περιοχή. Ομολογώ ότι αισθανόμουν... ανακουφισμένος που το υπόλοιπο της εβδομάδας δεν θα έκανα μαθήματα. Πέρασα αρκετή ώρα μιλώντας με την κυρα-Νόρμα, τον σύζυγό της, και τα τρία παιδιά τους, σκέφτηκα ότι καθημερινά μπορούσα να δουλεύω τα Ισπανικά μου μαζί τους, οπότε... όλα καλά.

Την Τρίτη πήγα στο κοντινό San Andres Xecul, για να δω μία “κουφή” εκκλησία (η πρόσοψή της τουλάχιστον είναι τέτοια), που είχα δει σε φωτογραφίες. Ένας ντόπιος μού επέστησε την προσοχή σε λεπτομέρειες που αν δεν τον είχα δίπλα μου, θα μου είχαν ξεφύγει, ή θα τις είχα προσέξει χωρίς όμως να ξέρω το νόημά τους, γιατί δηλαδή κάθε φιγούρα στην πρόσοψη βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, γιατί όχι κάποια άλλη φιγούρα στη θέση της, γιατί όχι σε κάποιο άλλο σημείο της πρόσοψης. Άρχισε να βρέχει. Άρχισε να ρίχνει χαλάζι. Άρχισε να φυσάει και ταυτόχρονα να ρίχνει τρελό χαλάζι, όμως... άλλο που δεν ήθελα. Τρύπωσα στην εκκλησία, σκαρφίστηκα μία πρόχειρη πατέντα για να προστατέψω τον φακό της φωτογραφικής μηχανής που είχα μαζί μου, κι έβγαλα μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες φωτογραφίες που έχω βγάλει σε αυτό το ταξίδι. Όταν μετά από ένα μισάωρο σταμάτησε η βροχή/χαλαζόπτωση, οι δρόμοι ήταν σκέτοι χείμαρροι. Το San Andres Xecul είναι κτισμένο σε μία βουνοπλαγιά, σχετικά απότομη, και κατέβαινε ΤΟ νερό από την κορυφή του βουνού. Τσαλαβουτώντας στα νερά, πήγα στο σπίτι όπου “φιλοξενείται” ο “San Simón”.

Άντε τώρα να εξηγήσω περί τίνος πρόκειται... Εεεε, ΕΙΝΑΙ “άγιος”, με την έννοια ότι πολλοί ντόπιοι πηγαίνουν και προσεύχονται μπροστά του, προσφέροντάς του -κυρίως- τσιγάρα και αλκοόλ. Στο σπίτι που πήγα (κανονικό σπίτι, κανονικής οικογένειας, ο “άγιος” δεν “φιλοξενείται” σε εκκλησία), υπήρχαν σε ένα δωμάτιο δύο... να τις πω “κούκλες”;, δύο ανθρώπινα ομοιώματα τέλος πάντων, σε φυσικό μέγεθος, καθιστές φιγούρες, με γυαλιά ηλίου, κουλ ντύσιμο, δερμάτινα γάντια, γενικά εμφάνιση νταβατζίκου, με “υποδοχή” στο στόμα για τοποθέτηση τσιγάρου, και τρύπα για να μπορούν οι πιστοί να χύνουν αλκοόλ στο “στόμα”. Αν έβλεπα στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο, θα έπαιρνα ανάποδες (δεν είμαι που δεν είμαι της εκκλησίας, αν έβλεπα και κάτι τέτοιο...). Εδώ όμως μου φάνηκε α π ί σ τ ε υ τ α ενδιαφέρον, και δεν ήθελα να φύγω. Το San Andres Xecul είναι σχεδόν 100% Μάγια, οι ladinos είναι πολύ λίγοι, και στους δρόμους, αλλά και στο σπίτι του “αγίου”, ακούς μόνο Κιτσέ, μία από τις γλώσσες των Μάγιας. “Πιστοί” όχι απλά προσεύχονταν, αλλά ειλικρινά έπειθαν με την αφοσίωσή τους, με τον περίεργο Έλληνα να στέκεται σε μια γωνιά και να παρατηρεί με πόση ευλάβεια άναβαν τσιγάρα και τα έβαζαν στο στόμα του “αγίου”, με πόση αυτοσυγκέντρωση έχυναν αλκοόλ στο “στόμα” του, φροντίζοντας να μην στάξει ούτε σταγόνα... Εντυπωσιάστηκα... Και η επίσκεψη έκλεισε παίρνοντας αντί για λεωφορείο ένα “pick-up”, αυτά τα αγροτικά οχήματα με καρότσα, που εδώ χρησιμοποιούνται για μετακινήσεις, συμπληρωματικά των λεωφορείων. Απόλαυση σκέτη... Ξαφνικά αισθάνεσαι πιτσιρίκι ξανά, κι όταν φθάνεις στο τέλος της διαδρομής μένεις με το παράπονο ότι... σου στερούν το αγαπημένο σου παιχνίδι...

Μια και πέρασαν μέρες, αναφέρομαι μόνο στα χάι-λάιτ κάθε ημέρας, διαφορετικά θα μου έπαιρνε ώρες να τελειώσω αυτό το κείμενο. Σαν χάι-λάιτ της Τετάρτης μετράω τον σεισμό, άσχετα αν τυπικά συνέβη την Πέμπτη. Όσο για την Πέμπτη, ο αλλοπρόσαλλος και κυκλοθυμικός Δημήτρης κτύπησε ξανά! Ξύπνησα το πρωί, κι αισθάνθηκα ότι μου είχαν λείψει τα μαθήματα(!). Μου “θύμισα” ότι στη Γουατεμάλα ήρθα πρώτα για να βελτιώσω τα Ισπανικά μου, και μετά για να ταξιδέψω. Αισθάνθηκα ότι φεύγοντας από τη Xela στο τέλος της εβδομάδας θα αδικούσα τον εαυτό μου και τον βασικό σκοπό αυτού του ταξιδιού. Σκέφτηκα ότι... “είμαι εδώ, έχω τα λεφτά που χρειάζονται, και ξέρω με ποιον δάσκαλο σε ποια σχολή είχα τη μεγαλύτερη βελτίωση”. Επόμενη κίνηση, βόλτα μέχρι την σχολή όπου πέρασα τις δύο πρώτες βδομάδες. Pan comido, piece of cake... Μέσα σε δύο λεπτά είχα κανονίσει να κάνω μαθήματα την επόμενη βδομάδα, με συγκεκριμένο δάσκαλο, που μπορεί να έχει σχεδόν τα μισά χρόνια μου (είναι μόλις 21), όμως είναι ακριβώς εκείνος που χρειάζομαι. Δε μου χαϊδεύει τα αυτιά, είναι τελειομανής, και κατέχει τη γλώσσα άψογα. Δεν έχει την εμπειρία άλλων δασκάλων στην ίδια σχολή, ακριβώς όμως επειδή είναι σχετικά καινούργιος στη δουλειά, έχει ακόμη την... άντε, να μην χρησιμοποιήσω άλλη κακή λέξη, ας πω “δίψα”, να προσέχει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, να μη λέει, “εντάξει μωρέ, δε βαριέσαι, είπε λάθος αυτό που ήθελε να πει, αλλά... άντε, μην τον διακόψω και ψάχνω για δουλειά την επόμενη βδομάδα”.

To ότι ήθελα να κάνω κι άλλα μαθήματα, ήταν ο μισός λόγος που με έκανε να κανονίσω να μείνω μία ακόμη βδομάδα στη Xela. Ο άλλος μισός ήταν απλά ότι... ήθελα να μείνω μία ακόμη βδομάδα στη Xela. Θέτοντάς το εξευτελιστικά απλά και χωρίς ίχνος φαντασίας, “μου αρέσει εδώ”. Ίσως επειδή δεν είναι φανταχτερή πόλη, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι της λείπει κάτι. Ίσως επειδή έχει πολλές cozy γωνιές, κάνοντάς την να μοιάζει με μία μεγάλη αγκαλιά. Ίσως επειδή ο κόσμος είναι πολύ-πολύ-πολύ γλυκός, και συνηθισμένος να βλέπει ξένους, τόσο όσο χρειάζεται, όχι δηλαδή τόσο πολύ που να έχουν φθάσει οι άνθρωποι να βλέπουν “γκρίνγκο” και να τον κοιτάνε σαν κινούμενη τσέπη, ούτε όμως και λίγο, τόσο λίγο που να κοιτούν κάθε “γκρίνγκο” με καχυποψία και μισό μάτι, απρόθυμοι να πιστέψουν ότι αυτοί οι ασπρουλιάρηδες είναι εδώ για να μάθουν Ισπανικά και όχι για να... δεν ξέρω... τους κλέψουν τα παιδιά... Στη Xela αισθάνομαι ότι έχω βρει μία πολύ ζεστή γωνιά, και τώρα που το σκέφτομαι μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε η “μετακόμισή” μου στο σπίτι της κυρα-Νόρμας την περασμένη Κυριακή... Μένω λοιπόν στη Xela μέχρι και το προσεχές Σάββατο, για μία ακόμη βδομάδα, τέταρτη.

Άλλο χάι-λάιτ της Πέμπτης, το βραδινό παιχνίδι της φοβερής και τρομερής Xelajú στο γήπεδό “μας” (πώς με κόβετε; Που ξαφνικά έγινα και φανατικός των “Super Chivos”, των “σούπερ κριαριών”, για τα πλέι-οφ του πρωταθλήματος. Αυτήν τη φορά δεν μπορούσα να βλέπω τις κορυφές των βουνών που περιέγραψα την περασμένη Κυριακή. Αυτήν τη φορά έπρεπε να... σκάσω και να καθίσω και να δω το παιχνίδι, ρίχνοντας φυσικά ματιές δεξιά-αριστερά στην κερκίδα. ΤΟ χάζι... Παστωμένες σαρδέλες όλοι μας στην κερκίδα, καρφίτσα δεν έπεφτε, εννοείται ότι μέχρι και οι διάδρομοι ήταν πήχτρα στον κόσμο, και haciendo una historia larga corta (making a long story short) ήταν το κλασικό “βάστα να μην χρειαστεί να πάω τουαλέτα, γιατί κάηκα. Μέχρι να φθάσω...” παιχνίδι. Παρεμπιπτόντως, έπρεπε να είχαμε χάσει 1-3, όμως επειδή το ποδόσφαιρο είναι από τα πιο άδικα, άρα και πιο “ανθρώπινα”, αν το σκεφτεί κανείς, αθλήματα, με δύο κουφά γκολ στις καθυστερήσεις νικήσαμε 3-1 (νικήΣΑΜΕ... Ή είσαι κολλημένος με τη Xela ή δεν είσαι...).

Τέλος, χθες, Παρασκευή, πήγα για δεύτερη φορά στο San Francisco El Alto, που φημίζεται για την παρασκευιάτικη αγορά του. Κόσμος και κοσμάκης... Έχεις την αίσθηση ότι ολόκληρη η πόλη (κτισμένη σε πλαγιά βουνού με σούπερ θέα στη γύρω περιοχή) είναι μία αγορά. Δεν υπάρχει δρόμος που να μην καταλαμβάνεται από πωλητές, στην πλειοψηφία τους indígenas γυναίκες, με τις πολύχρωμες φορεσιές τους και τους... “μπόγους” στην πλάτη. Αν προσέξεις, βλέπεις ότι η “κορυφή του μπόγου” μοιάζει με κεφαλάκι παιδιού. Κι αν προσέξεις πιο χαμηλά, μπορεί να δεις δύο μικροσκοπικά ποδαράκια να σκάνε μύτη. Είναι επειδή ο “μπόγος” είναι όντως παιδάκι. Στη Γουατεμάλα έχεις την εντύπωση ότι οι μισές indígenas κυκλοφορούν με έναν τέτοιο “μπόγο” μονίμως στην πλάτη, κάτι που πλάκα-πλάκα δεν αποτελεί υπερβολή, αν σκεφτεί κανείς πόσο μικρές οι κοπέλες Μάγια κάνουν οικογένεια, πόσο μικρές αρχίζουν τα γεννητούρια, και πόσα πιτσιρίκια γεννοβολούν. Κάποιο από τα πολλά παιδιά τους είναι πάντα σε ηλικία κατάλληλη να το κουβαλούν στην πλάτη τους. Μέχρι και στο γήπεδο(!) είδα indígena κοπελίτσα να πουλάει μαστίχες, καραμέλες, τσιγάρα, με έναν μικρό ξύλινο πάγκο μπροστά της, κι έναν “μπόγο” με δύο κιούτικα (εκ του cute) ποδαράκια να κρέμονται λίγο πάνω από τον πισινό της. ΤΟ χάι-λάιτ όμως ήταν όταν η συγκεκριμένη κοπελίτσα έκανε διάλειμμα σε μια γωνιά, έφερε τον μπόμπιρά της μπροστά, και τον θήλασε, εκεί, στην κερκίδα, την ώρα του αγώνα, με τόσο κόσμο τριγύρω! Παρόμοιες σκηνές έχω δει αμέτρητες στη Γουατεμάλα. Θα χρειαζόμουν ένα ξεχωριστό μεγάλο κείμενο για να αναφερθώ σε όλες τις περιπτώσεις θηλασμού που έχω γίνει μάρτυρας, στα πιο απίθανα σημεία, και πάντα με τις Γουατεμαλτέκες να μη δίνουν σημασία στο ποιοι βρίσκονται γύρω τους την ώρα που θηλάζουν τα μωρά τους...

Όσο για τη σημερινή μέρα, την πέρασα σαν κλασικός nurd, κάνοντας τις ασκήσεις των έντεκα εκ των 22 κεφαλαίων ενός βιβλίου που θα χρησιμοποιήσω την προσεχή βδομάδα. Διάλειμμα έκανα μόνο για φαγητό (σούπερ μαγείρισσα η μάνα μου, αλλά κι η κυρα-Νόρμα δεν πάει πίσω), για να τσεκάρω το μέιλ μου, και για μία σύντομη βόλτα το απόγευμα για να πάρω αέρα. Η είσαι party animal και το καις Σάββατο βράδυ, ή δεν είσαι...

Αυτάαααα... Βασικά, αισθάνομαι λίγο σαν τον Ντάστιν Χόφμαν στο Wag the Dog, που είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Στο τέλος ήθελε να το φωνάξει σε όλο τον κόσμο, ήθελε να πει σε όλους τι αριστούργημα είχε σκηνοθετήσει, όμως δεν μπορούσε. Την καλύτερη “δουλειά” της καριέρας του, έπρεπε να προσποιηθεί ότι δεν την είχε σκαρώσει ποτέ... Παρομοίως, σε ένα σάιτ στο οποίο πρόσβαση έχει οποιοσδήποτε, δεν μπορώ να αναφερθώ ΣΤΟ χάι-λάιτ της εβδομάδας, και σίγουρα ένα από ΤΑ χάι-λάιτ του ταξιδιού μέχρι στιγμής, όμως... δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι είμαι ΠΟΛΥ καλά, κι αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρετε εσείς οι λίγοι πιστοί αναγνώστες μου που κάθε φορά που γράφω κάτι αφιερώνεται χρόνο για να με διαβάστε...


Hasta la próxima...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• …

  Go to chapter

  Go
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[delmem2233]

What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...

 

[mary_a]

να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..

 

[marydim]

Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.

 

[Rosa]

Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!

 

[chrikky]

με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!

 

[LULLU]

..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............

 

[go2dbeach]

Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana

 

[getxowoman]

Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!

 

[delmem2233]

Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα...


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!

 

[StellAnna]

Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ

 

[mary_a]

Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!