Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[10900km]

Όποιος δεν ενδιαφέρεται για τα Ισπανικά, είναι όμως περίεργος να διαβάσει, για παράδειγμα, πώς “έβγαλα” χθες σχεδόν 60 ευρώ μέσα σε δυόμιση ώρες, προτείνω να “πηδήξει” την πρώτη παράγραφο και να πάει απευθείας στη δεύτερη... Όπως λοιπόν έμμεσα άρχισα να “λέω”, το βρίσκω ΠΟΛΥ ενδιαφέρον, μέχρι και αστείο, το πώς μετά από σχεδόν έναν μήνα στη Xela αισθάνομαι κάθε μέρα τα κομμάτια ενός... να το πω “γλωσσικό παζλ”;, να αλληλοσυμπληρώνονται... Παράδειγμα: στο βανάκι από Antigua για Xela, οι τέσσερις Αμερικάνες νοσοκόμες με τις οποίες (συν μία ακόμη νοσοκόμα, από Καναδά) συνταξίδεψα, είχαν την απορία πώς είναι το “stars and stripes” στα Ισπανικά (“αστέρια και λωρίδες”, η σημαία των ΗΠΑ). Το ίδιο βράδυ, φθάνοντας στη Xela, είπα στον πολύ συμπαθή οδηγό του “βανακίου” ότι χρειαζόμουν το τηλέφωνό του για να πάρω την “propietaria” της σχολής/ξενώνα μου.

Σύντομα έμαθα ότι η Sary, η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια-διευθύντρια της σχολής μου και του εκεί ξενώνα, δεν είναι “propietaria”, αλλά “dueña”, μια και “propietario είναι ο ιδιοκτήτης ενός... εργοστασίου, για παράδειγμα, ο ιδιοκτήτης κάτι πολύ μεγαλύτερου από μία σχολή ή έναν ξενώνα. Εδώ και μέρες ακούω καθημερινά το “Si el norte fuera el sur”, “Αν ο βορράς ήταν ο νότος”, του Ricardo Arjona, κορυφαίου σύγχρονου Γουατεμαλτέκου μουσικού. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι “ταμάμ” για να βοηθηθεί κανείς στο να “αποκωδικοποιήσει” προτάσεις condicionales, ο Arjona λέει μεταξύ άλλων, “las barras y las estrellas se adueñan de mi bandera (y nuestra libertad no es otra cosa que una ramera... και πάει λέγοντας), δηλαδή “οι λωρίδες και τα αστέρια (οι ΗΠΑ) κατακτούν (ελαφρώς ελεύθερη η μετάφραση του adueñarse de) τη σημαία μου, τη χώρα μου (και η ελευθερία μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία πόρνη...”). Barras y estrellas... A-dueña(r)-se... Άλλο παράδειγμα: πριν από μέρες πέρασα αρκετή ώρα με το λεξικό στα χέρια, παρατηρώντας ότι το κομμάτι του λεξικού με λέξεις που αρχίζουν από CH, είναι πραγματικός θησαυρός ιδιωματισμών, και γενικά λέξεων που σε κάνουν να χαμογελάς και να λες “αυτό πρέπει να το μάθω”. Σήμερα το πρωί ο δάσκαλός μου ανέφερε κάποια στιγμή ένα σποτ κρατικό που παίζει αυτό το διάστημα στην τηλεόραση, και λέγεται “Guate es calidá”, “Η Γουατεμάλα είναι cool”. Στόχος του “σποτακίου” είναι να τονώσει το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας των Γουατεμαλτέκων. Το σποτάκι είναι χαριτωμένο (πληκτρολογήστε αυτό ακριβώς, “Guate es calidá”, στο google, και θα το εμφανίσει), με έναν τύπο να μιλάει γρήγορα και χρησιμοποιώντας πολλές puras chapinas λέξεις να “θυμίζει” στους συμπατριώτες του όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τους Γουατεμαλτέκους τόσο αξιαγάπητους, χωρίς να παραγνωρίζει τα ελαττώματά τους, όλα όμως δοσμένα με χιούμορ.

Στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι λέξεις που εμφανίζονται στο σποτάκι αρχίζουν από CH . Και για να το κλείσω σιγά-σιγά, φίλη μου Bilbaina (έτσι δε “σας” λένε; ), πώς λέτε εκεί στα μέρη “σου” αυτό που εδώ “λέμε” “no seas coche”? “No seas cochino”? Σήμερα κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του XelaWho, περιοδικό στο οποίο αναφέρθηκα την πρώτη βδομάδα μου στη Xela, και σε μία σελίδα γράφει ένας Αμερικάνος που έχει ντόπια κοπέλα, και γράφει συγκεκριμένα λέξεις και εκφράσεις που την ακούει να λέει σε “ειδικές” περιπτώσεις... Αντιγράφω: “que coche / cocha / cochino / cochina!” - my chica uses this a lot when joking around informally, basically saying “you're such a pig!”, or “how disgusting!” when someone cracks a bad joke or does something gross”. Σε θυμήθηκα αμέσως μόλις έπεσε το μάτι μου στο “cochino”, χωρίς παρεξήγηση . Α! Το ότι ο τύπος που γράφει τη σελίδα είναι Αμερικάνος, κάνει μπαμ από το γεγονός και μόνο ότι αποκαλεί την κοπέλα του “chica”. Όπως μου είπε σήμερα ο δάσκαλός μου, το “chico/chica” στη Γουατεμάλα το χρησιμοποιούν μόνο οι ξένοι. Οι Γουατεμαλτέκοι λένε “chavo/chava”.

Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος επισκεφτεί χώρα της Λατινικής Αμερικής, ήδη κατέχει κάπως το “αντικείμενο” (γλώσσα) και θέλει να κάνει ΤΗΝ εντύπωση στους ντόπιους, πρέπει να αφιερώσει χρόνο στο να μάθει πώς “δουλεύει” η χρήση τού “vos” αντί του “tú” (όχι σε όλες τις ισπανόφωνες χώρες της Λατινικής Αμερικής, αλλά σίγουρα στις περισσότερες). Το δε vosotros που είχα μάθει στην Ελλάδα, τείνω να το ξεχάσω, δεν το έχω χρησιμοποιήσει ούτε μία φορά στη Γουατεμάλα, μια κι εδώ αντί του vosotros χρησιμοποιούν χωρίς εξαίρεση το ustedes, ακόμη και στον Τύπο, ακόμη και οι πολιτικοί σε δημόσιες εμφανίσεις τους. Αυτά (για σήμερα... Πάρτε το είτε σαν υπόσχεση, είτε σαν απειλή ).

Πώς λοιπόν ένας άνεργος στην πατρίδα του Έλληνας “έβγαλε” χθες στη Xela περίπου 60 ευρώ μέσα σε δυόμιση ώρες; Βοηθάω: στη θέση μου θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε υπομονετικός Ευρωπαίος, πολίτης χώρας που ανήκει στην Ευρωζώνη. Τι άλλο να “πω” για να βοηθήσω;! Έπρεπε χθες να αλλάξω χρήματα, να μετατρέψω ευρώ σε κετσάλες. Όπως έγραψα και από τη Guate πριν από έναν μήνα, αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Από τις αμέτρητες τράπεζες που βλέπει κανείς στη Xela σε κάθε δεύτερη γωνία, ελάχιστες είναι εκείνες που δέχονται ευρώ. Δολάρια, δολάρια, και... τι άλλο να δείτεεε... Α ναι! Δολάρια! Για να μην τα “πολυλογώ”, έχοντας τσεκάρει την ισοτιμία στο ίντερνετ, ξέροντας ότι χθες ένα ευρώ ήταν περίπου 11,70 κετσάλες (ας είναι καλά το ευρουλάκι που πήρε τα πάνω του το τελευταίο δεκαήμερο έναντι του δολαρίου, με την αξία του οποίου το κετσάλ είναι συνδεδεμένο), πήρα τους δρόμους, έχοντας συγκεντρώσει πληροφορίες για το ποιες τράπεζες/ανταλλακτήρια συναλλάγματος δέχονται ευρώ. Πήγα στην πρώτη, στο κέντρο, ρώτησα για την ισοτιμία, και ειλικρινά γέλασα (μόνο για μια στιγμή, επειδή η αλήθεια είναι ότι ήταν αγενές εκ μέρους μου... Όταν υπάλληλος τράπεζας απαντάει σοβαρά σε ερώτησή σου, ΔΕΝ σκας στα γέλια). ΔΕΚΑ! ΔΕΚΑ! Πριν από έναν μήνα, στη Guate, με το ευρώ στο 10,70, αντάλλαξα ευρώ έναντι 10,25, περίπου. Και χθες στην πρώτη τράπεζα που πήγα μου είπαν ΔΕΚΑ!

Ούτε καν ενοχλήθηκα, απλά το βρήκα αστείο, και έχοντας “υποβαθμίσει” το χαχανητό μου σε απλό χαμόγελο, έφυγα. Πήγα απέναντι, σε άλλη τράπεζα, στη δεύτερη και τελευταία στο κέντρο που δέχεται ευρώ. Ίδια ερώτηση. Απάντηση; ΙΔΙΑ! Τη δεύτερη φορά δεν γέλασα, αλλά αισθάνθηκα να κοκκινίζω από τα νεύρα μου. Δεν υπερβάλω. Άρχισα να σκέφτομαι ότι οι τράπεζες στη Xela έχουν έρθει σε συνεννόηση να κλέβουν όλες μαζί τα κορόιδα τους Ευρωπαίους που έρχονται στη Γουατεμάλα με ευρώ. Διότι περί κλοπής πρόκειται. Χωρίς εισαγωγικά. Οι τράπεζες δεν είναι ευαγή ιδρύματα, το κέρδος κυνηγούν, καλά κάνουν, όμως το να ανταλλάσσεις ένα ευρώ με δέκα κετσάλες την ημέρα που το ευρώ αξίζει όσο σχεδόν 11,70 κετσάλες, είναι περισσότερο κι από προκλητικό, είναι εν ψυχρώ κλοπή. Πατάω το fast forward και καταλήγω: μετά από πολύ περπάτημα, κι έχοντας καλύψει και τις πέντε επιλογές μου, άλλαξα ευρώ σε μία Citibank, όπως και στη Guate. ΕΝΤΕΚΑ! (10,96 για την ακρίβεια). “Για ένα ψωροκετσαλάκι κάνεις έτσι;”, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Φίλτατοι, αν θέλεις να αλλάξεις 20-30 ευρώ, τα 20-30 κετσάλες της διαφοράς δεν είναι περισσότερα από 2-3 ευρώ. Αν όμως θέλεις να αλλάξεις 600 ευρώ, τα 600 κετσάλες διαφορά είναι κοντά στα 55 ευρώ, και συγχωράτε με, αλλά πιστεύω ότι ένα τρίωρο περπάτημα-οδοιπορικό από τράπεζα σε τράπεζα, αξίζει τον κόπο, αν πρόκειται να γλιτώσεις κοντά στα 60 ευρώ... (Άκου ΔΕΚΑ!!...)

Και μια και το σάιτ είναι ταξιδιωτικού περιεχομένου και όχι γλωσσολογικού-οικονομικού , να “πω” ότι σήμερα πήγα -επιτέλους- στο Baúl, την κορυφή ενός εκ των βουνών γύρω από τη Xela, που λόγω του μεγάλου ύψους των υπόλοιπων μοιάζει με απλό λόφο. Σούπερ η θέα, καθαρός ουρανός (επειδή ήταν πρωί. Ήταν actividad της σχολής. Όλες οι outdoor actividades γίνονται το πρωί, επειδή τα μεσημέρια ρίχνει καρεκλοπόδαρα, και τα απογεύματα ανά πάσα στιγμή μπορεί να ρίξει το ίδιο δυνατή βροχή, αλλά για λιγότερη ώρα. Παρένθεση: me mojé, όταν απλά έχω βραχεί. Me empapé, όταν έχω γίνει Π Α Π Ι), όμως το καλύτερο μας περίμενε στο τέλος. Πήγαμε στις resbaladeros, στις τσουλήθρες. Η Sary είχε πάρει μαζί της σακιά. Στις τσουλήθρες βρήκαμε και πεταμένα μπουκάλια, πλαστικά, μεγάλα. Βάζεις το μπουκάλι κάτω από το σακί, φροντίζεις να... αποθέσεις τον πισινό σου εκεί που πρέπει, και... δώσ' του! Την πρώτη φορά έβαλα αρκετή κόντρα, επειδή δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Με το που φθάσαμε στη βάση της τσουλήθρας έτρεξα πάλι στην κορυφή για δεύτερη δόση . Αυτήν τη φορά χωρίς να βάλω κόντρα. Que chilero Χ100! Την τρίτη φορά τράβηξα και βιντεάκι, από την αρχή μέχρι το τέλος . Παρεμπιπτόντως, κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθώ να δω πώς ανεβάζει κανείς φωτογραφίες και βίντεο εδώ... Γενικά το πρωινό στο Baúl πέρασε απολαυστικά, όπως και οι δύο -μόνο, σήμερα, λόγω της actividad- ώρες του μαθήματος...

Δεν θέλω να γίνω κουραστικός, όμως... όπως έχω ξαναγράψει, έχω “τσιμπηθεί” με τη Xela, και... ναι μεν φεύγω την Κυριακή, με παρέα για τη λίμνη Ατιτλάν, όμως... θα φύγω με μισή καρδιά... Θα με “πονούσε” πολύ περισσότερο αν δεν ήξερα ότι στο τέλος του ταξιδιού θα επιστρέψω στη Xela, μια και ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ σίγουρα, για να “περιμαζέψω” το μεγαλύτερο μέρος των πραγμάτων μου, που θα αφήσω εδώ, για να μπορέσω να ταξιδέψω μερικές εβδομάδες χωρίς να κουβαλάω όλη την... προίκα μου μαζί μου.

Και για να κλείσω όπως άρχισα, όποιος ενδιαφέρεται για τα Ισπανικά, έναν σπουδαίο “σύμμαχο” στο να συνηθίσει στη χρήση της προστακτικής, μπορεί να βρει στο “Ayer” της Gloria Estefan. Ειδικά το δεύτερο μισό του τραγουδιού, πέρα από σούπερ, ακουστικά, είναι “λουκούμι” για να δει κανείς πώς ακριβώς χρησιμοποιείται η προστακτική. Αυτό και το “Si el norte fuera el sur” που ανέφερα νωρίτερα, είναι σαν... φίλοι που σε περιμένουν σε χαώδη σταθμό λεωφορείων, σε προάστιο αχανούς πόλης, που δεν έχει ούτε μετρό, ούτε τίποτα, μέρα-μεσημέρι, με τη θερμοκρασία στους 40 βαθμούς Κελσίου, χωρίς να ξέρεις πού ακριβώς βρίσκεσαι και πώς θα βρεις το ξενοδοχείο στο οποίο έχεις-δεν έχεις κάνει κράτηση (το πάλεψες, αλλά δεν είσαι σίγουρος ότι σε περιμένουν). Τα δύο αυτά τραγούδια είναι λοιπόν σαν φίλοι που σε περιμένουν στον σταθμό, σε απαλλάσσουν από τον βαρύ σάκο σου, σε βάζουν στο κουλ αυτοκίνητό τους, ανάβουν το κλιματιστικό, και σε πηγαίνουν καρφί στο σπίτι τους όπου σε περιμένει δικό σου δωμάτιο και μπανιέρα για να μουλιάσεις για κανένα μισάωρο... ΤΟΣΟ πιο εύκολη κάνουν τη ζωή κάποιου που μαθαίνει Ισπανικά αυτά τα τραγούδια...

Κλείνω με ΑΥΤΟ . Νέα “φίλη μου” , αυτό που ήξερα ότι στη Χώρα των Βάσκων λέτε “chirimiri”, εδώ το “λέμε” “chipichipi” . ΦΥΣΙΚΑ, ch- και ch-...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[10900km]

What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...

 

[mary_a]

να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..

 

[marydim]

Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.

 

[Rosa]

Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!

 

[chrikky]

με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!

 

[LULLU]

..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............

 

[go2dbeach]

Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana

 

[getxowoman]

Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!

 

[10900km]

Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα...


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!

 

[StellAnna]

Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ

 

[mary_a]

Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!