10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο (Antigua)
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο
- Κεφάλαιο 27ο
Το Campeche αποδείχθηκε πιο lindo απ' ότι περίμενα... To zocalo (κεντρική πλατεία) είναι... μικροσκοπικό, όμως ΠΟΛΥ περιποιημένο, με ένα χαριτωμένο κιόσκι στη μέση, και με χορτάρι κουρεμένο με πολλή-πολλή προσοχή και φροντίδα. Και γεμάτο δέντρα, όχι... ξεραΐλα. Σε δύο πλευρές έχει στοές, η μία με μαγαζιά στο ισόγειο, και “μπαλκόνι” για πελάτες καφέ και ρεστοράν στον “όροφο”, σε μία πλευρά είναι ο καθεδρικός της πόλης, κομματάκι... γκρίζος, όμως αυτό του δίνει μία ελαφρώς ντεκαντάνς γοητεία, και στην άλλη πλευρά (last, but definitely not least), το χόστελ μου. Για τη θέα από το μπαλκόνι, το μόνο που θα “πω” είναι ότι τώρα καταλαβαίνω λίγο-πολύ πώς αισθάνονται οι πελάτες του Electra Palace στη Θεσσαλονίκη (είναι το ξενοδοχείο πάνω στη Μητροπόλεως, ακριβώς στο σημείο που η Μητροπόλεως συναντά την Αριστοτέλους, κι από τα μπαλκόνια των δωματίων έχεις την πλατεία “πιάτο”). Η διαφορά είναι ότι εδώ μπορείς να επιλέξεις μεταξύ του να χαρείς τη θέα καθισμένος σε μία καρέκλα, ή... αραχτός σε αιώρα. Ψηφίζω το δεύτερο...
Στα μάτια μου το Campeche είναι σαν μία τεράστια οθόνη τηλεόρασης, από αυτές που κόβονται στη μέση, και μπορείς ταυτόχρονα να παρακολουθείς αγώνα Μουντιάλ, αλλά και τελικό του ΝΒΑ. Μάλιστα, έχει... νοημοσύνη η τηλεόραση, και κατά τη διάρκεια των διαφημίσεων στο ένα από τα δύο κανάλια, χωρίς εσύ να κουνήσεις το δακτυλάκι σου, η οθόνη πηγαίνει 100% στο παιχνίδι που είναι σε εξέλιξη, για να το χαρείς περισσότερο. Η θέα από το μπαλκόνι και την ταράτσα του χόστελ είναι padrisima, όμως ανά πάσα στιγμή μπορείς να περπατήσει τρία λεπτά προς τα βόρεια, και βγαίνεις στη θάλασσα, στη malecon (το zocalo, το padrisima και το malecon βασικά θέλουν τόνους σε κάποια γράμματα, όμως όπως έχω ήδη εξηγήσει αρκετές φορές, είναι ψιλοπαλούκι να βάζω τόνους στο netbook μου.
Εξηγούμαι επειδή η τελειομανία μου με φέρνει σε δύσκολη θέση, γράφοντας εν γνώσει μου λανθασμένα κάποιες λέξεις στα Ισπανικά, χωρίς τόνους). Πέρα από τον παραλιακό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, υπάρχει ποδηλατόδρομος, ειδικός διάδρομος για εκείνους που κάνουν τζόγκινγκ, και φυσικά άπλετος χώρος για απλούς περιπατητές. Ειδικά το απόγευμα, χθες, η μιάμιση ώρα που πέρασα εκεί ήταν... τι να “πω”... Δύο horchatas και δύο jamaicas μαζί (οι αγαπημένοι μου χυμοί σε Γουατεμάλα και Μεξικό. Τους χρησιμοποιώ σαν παράδειγμα,ίσως επειδή αυτήν τη στιγμή θα έδινα ένα από τα δύο νεφρά μου για μία horchata και μία jamaica... Πόσο φθηνός είμαι...). Ποδηλάτες, σκεϊτμπορντάδες, κόσμος με τα σκυλάκια του, οικογένειες, και αμέεετρητα ζευγαράκια, να κάνουν τα πάντα εκτός από το... αυτό που γίνεται στο τέλος των προκαταρκτικών... Κι ο ουρανός γεμάτος σύννεφα μεν, αλλά καθαρός στο τέλος του ορίζοντα, εκεί που έδυε ο ήλιος. Η χαρά του φωτογράφου... Το όλο σκηνικό μού θύμισε Recife και Olinda, Βραζιλία (η Olinda είναι τόσο κοντά στο Recife που ουσιαστικά είναι προάστιό της. Με αστικό λεωφορείο πηγαίνεις από το ένα μέρος στο άλλο). Από τη μία η παραλία, με τη... φιδάτη (έχει αρκετές “καμπύλες”) malecon της, κι από την άλλη το ιστορικό κέντρο με τα αποικιακού στιλ κτίρια. Απλά εδώ τα κτίρια δεν έχουν κεραμίδια, αλλά είναι σαν... κουτάκια, όλα σε παστέλ χρώματα, πολλά χρώματα, πουθενά δεν βλέπεις δύο κτίρια στη σειρά στο ίδιο χρώμα, και στην παραλία δεν έχει ουρανοξύστες στην απέναντι πλευρά από τη θάλασσα, πέρα από τον παραλιακό δρόμο...
Σε τρεις ώρες συναντάω τον Ricardo, μέλος του couchsurfing.org, σάιτ μέσω του οποίου μπορείς να βρεις κόσμο για κουβέντα (και για φιλοξενία) οπουδήποτε κι αν ταξιδεύεις. Ο τύπος είναι στα 42, κοσμογυρισμένος, στο προφίλ του λέει ότι ήταν στους δρόμους του Παρισιού γιορτάζοντας την κατάκτηση του Μουντιάλ από τη Γαλλία το '98, μόλις γύρισε από τη Νέα Υόρκη, οπότε... είναι ο άνθρωπός μου. Είμαι βέβαιος ότι το “κανά δίωρο για μπιρίτσα” θα εξελιχθεί σε τετράωρο για μπιρίτσα, βόλτα και φαγητό στα πεταχτά αργά το βράδυ. Κουβέντα με αρρωστημένους ταξιδιώτες δώσ' μου, και την ψυχή μου πάρε... Επιπλέον, θα μου δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω Ισπανικά για περισσότερο από 10-15 λεπτά, όσο δηλαδή διαρκούν συνήθως οι κουβέντες που αρκετές φορές κάθε μέρα έχω, με κόσμο σε πάρκα, πλατείες, φαγάδικα, οπουδήποτε βλέπω ντόπιους, οπουδήποτε μυρίζομαι ευκαιρία για κουβέντα-εξάσκηση όσων έμαθα στη Γουατεμάλα. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν το δακτυλάκι μου να κουνήσω. Συνήθως ντόπιοι μού πιάνουν κουβέντα, κι εγώ απλά... αρχίζω τη λογοδιάρροια (κάτι που γενικά δε με χαρακτηρίζει, άσχετα αν τα κείμενά μου είναι κατά κανόνα ΜΕΓΑΛΑ). Η πλάκα είναι όταν κολλάω επειδή δεν είμαι βέβαιος αν πρέπει να χρησιμοποιήσω το ser ή το estar, κι αν χρειάζεται indicativo ή subjuntivo...
Όσοι κατέχουν έστω και λίγο το αντικείμενο που λέγεται “Ισπανικά”, μαντεύω ότι... συμμερίζονται τον... πονοκέφαλό μου...
Καταλήγοντας (καιρός είναι), το Campeche μου άρεσε πολύ, όμως αύριο το πρωί παίρνω λεωφορείο για Merida. Θέλω κάτι λίγο πιο... “ζωντανό”. Το Campeche είναι πολύ ήσυχο, κι όλοι μου έχουν πει ότι ΤΟ μέρος to be κατά τη διάρκεια των Σαββατοκύριακων είναι η Merida, στην οποία στήνεται ένα πάρτι κάθε ΣΚ, από το μεσημέρι ουσιαστικά του Σαββάτου, μέχρι αργά το βράδυ της Κυριακής, με το zocalo να μετατρέπεται σε party zone, Mexican style φυσικά, όχι με Βρετανούς τουρίστες να κάνουν σεξ στα παγκάκια και να βγάζουν φωτογραφίες με τους... πισινούς τους σε κοινή θέα... Έχω, δε, βρει χόστελ με πισίνα(!), και αιώρες να κρέμονται στην άκρη, πάνω από την πισίνα(!). Από τις φωτογραφίες ψήθηκα (Nomadas λέγεται το χόστελ στη Μέριδα, και Monkey εδώ, στο Campeche, για όσους κάποια στιγμή βρεθούν στην περιοχή).
Χαιρετίσματα σε όλους!
ΥΓ Go2dbeach, μια και ξόδεψα λιγότερα χρήματα απ' όσα είχα υπολογίσει στο Μεξικό, έχω την “πολυτέλεια” να προσθέσω λίγες ημέρες στην εδώ παραμονή μου, και αποφάσισα από το Valladolid, μετά τη Merida, να μην πάω απευθείας στο Cancun, αλλά να πάω, ναι, πρώτα στο Tulum, και μετά, γιατί όχι;, στην Playa del Carmen, που ούτως ή άλλως είναι... στον δρόμο για Κανκούν. Ας είναι καλά η υποτίμηση του πέσο... Πέρσι, όταν ήμουν στο Μεξικό, το ευρώ ήταν στα 14, περίπου, πέσος. Πριν από δύο βδομάδες άλλαξα ευρώ παίρνοντας σχεδόν 18,50 πέσος για κάθε ευρουλάκι... Τιμή και δόξα στο ευρώ! (τουλάχιστον όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό και απολαμβάνουμε τα θετικά του...).
Στα μάτια μου το Campeche είναι σαν μία τεράστια οθόνη τηλεόρασης, από αυτές που κόβονται στη μέση, και μπορείς ταυτόχρονα να παρακολουθείς αγώνα Μουντιάλ, αλλά και τελικό του ΝΒΑ. Μάλιστα, έχει... νοημοσύνη η τηλεόραση, και κατά τη διάρκεια των διαφημίσεων στο ένα από τα δύο κανάλια, χωρίς εσύ να κουνήσεις το δακτυλάκι σου, η οθόνη πηγαίνει 100% στο παιχνίδι που είναι σε εξέλιξη, για να το χαρείς περισσότερο. Η θέα από το μπαλκόνι και την ταράτσα του χόστελ είναι padrisima, όμως ανά πάσα στιγμή μπορείς να περπατήσει τρία λεπτά προς τα βόρεια, και βγαίνεις στη θάλασσα, στη malecon (το zocalo, το padrisima και το malecon βασικά θέλουν τόνους σε κάποια γράμματα, όμως όπως έχω ήδη εξηγήσει αρκετές φορές, είναι ψιλοπαλούκι να βάζω τόνους στο netbook μου.
Εξηγούμαι επειδή η τελειομανία μου με φέρνει σε δύσκολη θέση, γράφοντας εν γνώσει μου λανθασμένα κάποιες λέξεις στα Ισπανικά, χωρίς τόνους). Πέρα από τον παραλιακό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, υπάρχει ποδηλατόδρομος, ειδικός διάδρομος για εκείνους που κάνουν τζόγκινγκ, και φυσικά άπλετος χώρος για απλούς περιπατητές. Ειδικά το απόγευμα, χθες, η μιάμιση ώρα που πέρασα εκεί ήταν... τι να “πω”... Δύο horchatas και δύο jamaicas μαζί (οι αγαπημένοι μου χυμοί σε Γουατεμάλα και Μεξικό. Τους χρησιμοποιώ σαν παράδειγμα,ίσως επειδή αυτήν τη στιγμή θα έδινα ένα από τα δύο νεφρά μου για μία horchata και μία jamaica... Πόσο φθηνός είμαι...). Ποδηλάτες, σκεϊτμπορντάδες, κόσμος με τα σκυλάκια του, οικογένειες, και αμέεετρητα ζευγαράκια, να κάνουν τα πάντα εκτός από το... αυτό που γίνεται στο τέλος των προκαταρκτικών... Κι ο ουρανός γεμάτος σύννεφα μεν, αλλά καθαρός στο τέλος του ορίζοντα, εκεί που έδυε ο ήλιος. Η χαρά του φωτογράφου... Το όλο σκηνικό μού θύμισε Recife και Olinda, Βραζιλία (η Olinda είναι τόσο κοντά στο Recife που ουσιαστικά είναι προάστιό της. Με αστικό λεωφορείο πηγαίνεις από το ένα μέρος στο άλλο). Από τη μία η παραλία, με τη... φιδάτη (έχει αρκετές “καμπύλες”) malecon της, κι από την άλλη το ιστορικό κέντρο με τα αποικιακού στιλ κτίρια. Απλά εδώ τα κτίρια δεν έχουν κεραμίδια, αλλά είναι σαν... κουτάκια, όλα σε παστέλ χρώματα, πολλά χρώματα, πουθενά δεν βλέπεις δύο κτίρια στη σειρά στο ίδιο χρώμα, και στην παραλία δεν έχει ουρανοξύστες στην απέναντι πλευρά από τη θάλασσα, πέρα από τον παραλιακό δρόμο...
Σε τρεις ώρες συναντάω τον Ricardo, μέλος του couchsurfing.org, σάιτ μέσω του οποίου μπορείς να βρεις κόσμο για κουβέντα (και για φιλοξενία) οπουδήποτε κι αν ταξιδεύεις. Ο τύπος είναι στα 42, κοσμογυρισμένος, στο προφίλ του λέει ότι ήταν στους δρόμους του Παρισιού γιορτάζοντας την κατάκτηση του Μουντιάλ από τη Γαλλία το '98, μόλις γύρισε από τη Νέα Υόρκη, οπότε... είναι ο άνθρωπός μου. Είμαι βέβαιος ότι το “κανά δίωρο για μπιρίτσα” θα εξελιχθεί σε τετράωρο για μπιρίτσα, βόλτα και φαγητό στα πεταχτά αργά το βράδυ. Κουβέντα με αρρωστημένους ταξιδιώτες δώσ' μου, και την ψυχή μου πάρε... Επιπλέον, θα μου δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω Ισπανικά για περισσότερο από 10-15 λεπτά, όσο δηλαδή διαρκούν συνήθως οι κουβέντες που αρκετές φορές κάθε μέρα έχω, με κόσμο σε πάρκα, πλατείες, φαγάδικα, οπουδήποτε βλέπω ντόπιους, οπουδήποτε μυρίζομαι ευκαιρία για κουβέντα-εξάσκηση όσων έμαθα στη Γουατεμάλα. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν το δακτυλάκι μου να κουνήσω. Συνήθως ντόπιοι μού πιάνουν κουβέντα, κι εγώ απλά... αρχίζω τη λογοδιάρροια (κάτι που γενικά δε με χαρακτηρίζει, άσχετα αν τα κείμενά μου είναι κατά κανόνα ΜΕΓΑΛΑ). Η πλάκα είναι όταν κολλάω επειδή δεν είμαι βέβαιος αν πρέπει να χρησιμοποιήσω το ser ή το estar, κι αν χρειάζεται indicativo ή subjuntivo...
Όσοι κατέχουν έστω και λίγο το αντικείμενο που λέγεται “Ισπανικά”, μαντεύω ότι... συμμερίζονται τον... πονοκέφαλό μου... Καταλήγοντας (καιρός είναι), το Campeche μου άρεσε πολύ, όμως αύριο το πρωί παίρνω λεωφορείο για Merida. Θέλω κάτι λίγο πιο... “ζωντανό”. Το Campeche είναι πολύ ήσυχο, κι όλοι μου έχουν πει ότι ΤΟ μέρος to be κατά τη διάρκεια των Σαββατοκύριακων είναι η Merida, στην οποία στήνεται ένα πάρτι κάθε ΣΚ, από το μεσημέρι ουσιαστικά του Σαββάτου, μέχρι αργά το βράδυ της Κυριακής, με το zocalo να μετατρέπεται σε party zone, Mexican style φυσικά, όχι με Βρετανούς τουρίστες να κάνουν σεξ στα παγκάκια και να βγάζουν φωτογραφίες με τους... πισινούς τους σε κοινή θέα... Έχω, δε, βρει χόστελ με πισίνα(!), και αιώρες να κρέμονται στην άκρη, πάνω από την πισίνα(!). Από τις φωτογραφίες ψήθηκα (Nomadas λέγεται το χόστελ στη Μέριδα, και Monkey εδώ, στο Campeche, για όσους κάποια στιγμή βρεθούν στην περιοχή).
Χαιρετίσματα σε όλους!
ΥΓ Go2dbeach, μια και ξόδεψα λιγότερα χρήματα απ' όσα είχα υπολογίσει στο Μεξικό, έχω την “πολυτέλεια” να προσθέσω λίγες ημέρες στην εδώ παραμονή μου, και αποφάσισα από το Valladolid, μετά τη Merida, να μην πάω απευθείας στο Cancun, αλλά να πάω, ναι, πρώτα στο Tulum, και μετά, γιατί όχι;, στην Playa del Carmen, που ούτως ή άλλως είναι... στον δρόμο για Κανκούν. Ας είναι καλά η υποτίμηση του πέσο... Πέρσι, όταν ήμουν στο Μεξικό, το ευρώ ήταν στα 14, περίπου, πέσος. Πριν από δύο βδομάδες άλλαξα ευρώ παίρνοντας σχεδόν 18,50 πέσος για κάθε ευρουλάκι... Τιμή και δόξα στο ευρώ! (τουλάχιστον όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό και απολαμβάνουμε τα θετικά του...).
Attachments
Last edited by a moderator:
