Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[10900km]

Να δούμε τι κείμενο θα βγει το σημερινό... Το γράφω στο... διαβόητο Monoloco, το μπαρ στο οποίο, σύμφωνα με τον ταξιδιωτικό οδηγό μου, ΟΛΟΙ έρχονται στην Antigua, με σχετικά δυνατή ροκ μουσική να έρχεται από τα μεγάφωνα, κάτι Αμερικάνους αριστερά μου να πανηγυρίζουν τρελά κάθε καλάθι των Celtics (ΝΒΑ play-offs, η Βοστόνη παίζει τρίτο παιχνίδι με το Ορλάντο), και δύο “Brahva” στα δεξιά μου. Que quiere decir “Brahva”? Είναι μία από τις πιο δημοφιλείς μπίρες στη Βραζιλία, στην οποία όμως παραδόξως την γράφουν “Brahma”. Ρώτησα πριν από λίγο το παλικάρι που μου τις έφερε γιατί εδώ τη συγκεκριμένη μπίρα την γράφουν “Brahva”, και μου είπε ότι εδώ είναι ισπανόφωνη χώρα (ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία), κι ότι στη Βραζιλία μιλάνε Πορτογαλικά (κι έλεγα πρόπερσι τι στο διάολο παράξενα Ισπανικά ήταν αυτά που μιλούσαν στη Βραζιλία... Ας είναι καλά το παλικάρι που με... διαφώτισε). Απάντηση φυσικά δεν πήρα, εκτός κι αν κάποιος εξ υμών θεωρεί απάντηση αυτό που μου είπε το παλικάρι εδώ... Α! Όσο για το γιατί έχω δύο μπίρες δεξιά μου κι όχι μία, nope, δεν έχει να κάνει με το ότι (δεν) είμαι γερό ποτήρι, έχει να κάνει με το ότι από τις πέντε μέχρι τις οκτώ το απόγευμα-βραδάκι στο συγκεκριμένο μπαρ έχει “happy hour”, και στην τιμή της μίας μπίρας παίρνεις δύο... Το θέμα όμως είναι ότι μετά από πέντε γουλιές μπίρα ο yours truly αρχίζει να τα βλέπει όλα... διπλά, γι' αυτό και αναρωτήθηκα στην αρχή τι σόι κείμενο θα είναι το σημερινό...

Αισθάνομαι ότι η μοίρα παίζει μαζί μου... Πριν από τρεις ημέρες στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε ένας Ουκρανός στον ξενώνα όπου έμενα, το όνομα του οποίου είναι Dimitri. Όπως έγραψα προχθές, Demetrio ήταν το δεύτερο μικρό όνομα και του ταξιτζή που έφερε τον Dimitri στον ξενώνα. Σήμερα έκανα βόλτα... γενικώς και αορίστως, χωρίς να έχω κάποιον συγκεκριμένο προορισμό, μέχρι που σκέφτηκα να ανέβω στον λόφο στα βόρεια της Antigua, εκεί όπου υπάρχει ένας μεγάλος σταυρός, κι απ' όπου φανταζόμουν ότι η θέα θα ήταν (όπως και όντως ήταν) άξια για εκατό φωτογραφίες. Όπως λοιπόν κατευθυνόμουν στο περίπου προς τα εκεί (δεν υπάρχουν πινακίδες που να σου “λένε” πώς ακριβώς πηγαίνεις στον σταυρό), είδα έναν τύπο με πολύ λευκό δέρμα και μία μεγάλη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό. Τον σταμάτησα, τον ρώτησα αν ήξερε πώς μπορούσε κανείς να ανέβει στον λόφο, δεν ήξερε, μου είπε ότι διάβασε στον ταξιδιωτικό οδηγό του ότι είναι κάπως risky να ανέβει κανείς εκεί (επειδή στο παρελθόν έχουν συμβεί πολλές κλοπές στο μονοπάτι προς τα εκεί), του είπα “well, there is only one way to find out” (αν όντως είναι risky ή όχι), με ρώτησε αν θα έψαχνα τον δρόμο για να ανέβω, του είπα ναι, και για να μην τα “πολυλογώ” καταλήξαμε να πάμε μαζί. Πιάσαμε αμέσως την κλασική κουβέντα “where are you from?” και τα λοιπά, και ο τύπος με έκανε να σκάσω ένα τεράστιο μεν, πικρό δε, χαμόγελο, με το που μου είπε από πού είναι... Μελβούρνη... Άουτς... Αφού μπινελίκιασα την πόρνη τη μοίρα για μερικά δευτερόλεπτα, του εξήγησα ότι η Μελβούρνη είναι η αγαπημένη μου πόλη στον κόσμο, ότι αν ήταν στο χέρι μου εδώ και πέντε χρόνια θα ζούσα εκεί, και του είπα την ιστορία για το πώς το 2004 προσπάθησα να βγάλω άδεια εργασίας και παραμονής στην Αυστραλία, χωρίς όμως επιτυχία (loooong story).

Με τα πολλά, φθάσαμε στον σταυρό, στον δρόμο προς τον οποίο συναντήσαμε δύο αστυνομικούς, ενώ άλλοι δύο υπήρχαν σε απόσταση μερικών μέτρων από τον σταυρό. Χθες έγραφα για τα μέτρα που έχουν πάρει οι τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες για να κάνουν τουρίστες και ντόπιους στην Antigua να αισθάνονται πιο ασφαλείς. Η τοποθέτηση αστυνομικών στα μερικές δεκάδες σκαλοπάτια που οδηγούν στον σταυρό, είναι στα πλαίσια αυτών των μέτρων... Needless to say, η θέα είναι εντυπωσιακή. Στα πόδια σου έχει ολόκληρη την Antigua, και στην απέναντι πλευρά, νότια, πέρα από την πόλη, βλέπεις μία από τις “ηφαιστειοκορυφές” που... επιτηρούν από ψηλά την Antigua. Κατεβήκαμε, ανταλλάξαμε διευθύνσεις email, αποχαιρετιστήκαμε, κι έμεινα να αναρωτιέμαι πώς θα ήταν σήμερα η ζωή μου αν πριν από πέντε χρόνια, στο online points test που δίνεις πριν καν μπεις στη διαδικασία να κάνεις αίτηση για άδεια εργασίας και παραμονής στην Αυστραλία, είχα έναν μόλις περισσότερο πόντο (παίρνεις πόντους ανάλογα με... χίλιες δύο λεπτομέρειες, και μία από τις ερωτήσεις είναι αν έχεις συγγενείς στην Αυστραλία. Το “ναι” θα ισοδυναμούσε με πέντε πόντους. Πρέπει να είμαι ο μόνος Έλληνας που δεν έχει κανέναν συγγενή στην Αυστραλία... Περασμένα-ξεχασμένα...).
Antigua... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, τα μαγαζιά που βλέπεις σε μία πόλη αποτελούν... τα δακτυλικά αποτυπώματά της, μέρος της ταυτότητάς της, της ταυτότητας των κατοίκων της. Εδώ, πέρα από τις σχολές Ισπανικών που αποτελούν σήμα κατατεθέν της πόλης, πέρα από τα travel agencies που διοργανώνουν εκδρομές τριγύρω, πέρα από τα αρκετά χόστελ, ξενοδοχεία, ξενώνες, βλέπεις πολλές, μα ΠΟΛΛΕΣ, salas de belleza. Κυρίως πρόκειται για κομμωτήρια γυναικών, όμως πρόσεξα ότι σε πολλά προσφέρουν κι άλλες υπηρεσίες, όπως μανικιούρ-πεντικιούρ, μασάζ, κι όλα όσα οι γυναίκες κρίνουν ότι χρειάζονται( για να αισθάνονται όσο το δυνατόν καλύτερα με την εμφάνισή τους. Στην περίπτωση της Antigua, η ύπαρξη ΤΟΣΩΝ salas de belleza, αρχικά προκαλεί έκπληξη, όμως αν περάσεις μία-δύο μέρες στην πόλη, βλέπεις ότι οι κοπέλες είναι πολύ κοκέτες (δεν έχω χρησιμοποιήσει ξανά αυτήν τη λέξη σε κείμενό μου, ποτέ, συγχωράτε με αν την ορθογραφία την πέτυχα ξώφαλτσα), φροντίζουν την εμφάνισή τους, το τι φορούν, τα μαλλιά τους, τα αξεσουάρ στο ντύσιμό τους, τα πάντα. Γενικά θα τις χαρακτήριζα χαριτωμένες, πολύ γλυκιές, και πολύ θηλυκές, κάτι που δεν μπορώ να “πω” για πολλές από τις τουρίστριες που κυκλοφορούν στην πόλη (μιλάει η... αρσενική προσωποποίηση της κομψότητας, ο τύπος που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σήμερα κυκλοφορώντας με σορτσάκι και σαγιονάρες . ΟΜΩΣ, έχω καλή δικαιολογία. Έδωσα όλα τα ρούχα μου για πλύσιμο, και φόρεσα απλά ό,τι είχε απομείνει στον σάκο καθαρό).

Διάβαζα νωρίτερα, το μεσημέρι, από ένα πολύ συμπαθητικό μαγαζί με δωρεάν ασύρματο ίντερνετ, τις “ανταποκρίσεις” ενός παιδιού (συγγνώμη που μου διαφεύγει το όνομά του), από την Κούβα, εδώ, σε αυτό το σάιτ. Διάβασα περί των εξόδων που κάνει κανείς στην Κούβα. Μετά το όποιο διάστημα περάσω στη Γουατεμάλα, τα σενάρια που παίζουν είναι δύο: είτε να “κατέβω” overland μέχρι τον Παναμά και να βάλω ένα τέλος στο ταξίδι εκεί, είτε να πάω οδικώς από τη Γουατεμάλα στο Κανκούν, κι από εκεί να πάρω το αεροπλάνο για Κούβα. Έχω κάνει το homework μου, έχω συγκεντρώσει τιμές και πιθανό μπάτζετ για τρεις εβδομάδες στην Κούβα, όμως για την ώρα μένω να απολαμβάνω τις χαμηλές τιμές της Γουατεμάλας. Με δυόμιση ευρώ έφαγα σήμερα σε ένα μαγαζί όπου βάζεις στο πιάτο σου όσο μπορείς να φας, και στην τιμή περιλαμβάνονταν φυσικά τορτίγιας, τις οποίες απ' ότι κατάλαβα εδώ χρησιμοποιούν έναντι ψωμιού, αλλά και χυμός βατόμουρο, τον οποίο κατα-απόλαυσα. Αργότερα ήπια μισό λίτρο (κυριολεκτικά) καφέ φίλτρου σε κεντρικότατο μαγαζί με ένα μόλις ευρώ (δέκα κετσάλες), κι αυτήν τη στιγμή πίνω δύο μπίρες με 21 κετσάλες, δηλαδή δύο ευρώ, στο πιο in μπαρ της Antigua, εκεί δηλαδή όπου θα περίμενε κανείς οι τιμές να είναι κάπως τσιμπημένες. Χθες το βράδυ δε, σε στιλάτο μαγαζί με ζωντανή μουσική, η μπίρα δε μου βγήκε πάνω από 2,20 ευρώ. Με λιγότερο από ένα ευρώ πήρα το απόγευμα παγωτό και δύο empanadas con leche, λιχουδιές που μοιάζουν με τυροπιτάκια και όπως λέει και το όνομα, το γάλα είναι βασικό συστατικό τους. Χθες το βράδυ, τέλος, για να... δαμάσω τη λιγούρα που με έπιασε πριν “αποσυρθώ” οριστικά στο δωμάτιό μου, πήρα δύο κομμάτια πίτσα με 12 κετσάλες, χονδρικά 1,20 ευρώ. Δεν θέλω να ακουστώ... αποικιοκρατόφατσα και νεόπλουτος, όμως μετά τις τρεις εβδομάδες που πέρασα στις ΗΠΑ, μου αρέσει που είμαι σε μία χώρα στην οποία, αν και άνεργος (για να μην ξεχνιόμαστε), αν και όχι με κανένα συγκλονιστικό ποσό στον τραπεζικό λογαριασμό μου back home, μπορώ να ξοδεύω χωρίς να χρειάζεται να ανησυχώ και να μετράω μέχρι και το τελευταίο ευρώ.

Θα κλείσω με τούτο... Ξελογιασμένος δηλώνω από την Antigua, όμως δε βλέπω την ώρα να πάω στη Xela. Δε βλέπω την ώρα να αρχίσω μαθήματα (Δευτέρα πρωί), ίσως όμως ακόμη περισσότερο δε βλέπω την ώρα να μπω σε ένα δωμάτιο που θα είναι “μου” για τρεις (τουλάχιστον) εβδομάδες, να βγάλω όλα τα πράγματά μου από τον σάκο, να πάω στο γωνιακό μίνι-μάρκετ και να αγοράσω απλά καθημερινά πράγματα, σαμπουάν για παράδειγμα, δε βλέπω την ώρα να βρω ένα καφέ που θα κάνω “Central Perk” μου (“Φιλαράκια”), στέκι μου όσο θα είμαι στη Xela, δε βλέπω την ώρα να πω “buenas” στον μαγαζάτορα στη γωνία, τον οποίο θα βλέπω όπως θα περνάω κάθε μέρα από το μαγαζί του, στον δρόμο μου προς την κεντρική πλατεία της πόλης, όπου σκοπεύω να περνάω κανένα δίωρο την ημέρα, κάνοντας επανάληψη αυτά που θα έχω μάθει το ίδιο πρωί. Γενικά, δε βλέπω την ώρα να αισθανθώ έστω και λίγο, ελάχιστα, “ντόπιος” σε ένα μέρος. Ξέρω ότι θα είναι ψευδαίσθηση, ξέρω ότι κατά 99,9% δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω τον τίτλο του “local” στη Xela (εκτός κι αν συμβεί κάτι... συγκλονιστικό και καταλήξω να περάσω εκεί ΠΟΛΥ καιρό), όμως... οι ψευδαισθήσεις δεν είναι απαραίτητα κακές. Είναι; Δε νομίζω, εφόσον είναι αθώες και ακίνδυνες...

Όχι... Θα κλείσω με ΑΥΤΟ, που το έχω στο μυαλό μου από την πρώτα μέρα που ήρθα στη Γουατεμάλα. Τα ισπανικά πρέπει να είναι η μοναδική γλώσσα στην οποία οι άνθρωποι που τη μιλούν έχουν βρει υποκοριστική βερσιόν ακόμη και για το “τώρα”. Δε νομίζω να έχω ακούσει τη λέξη “ahora” στη Γουατεμάλα, ούτε πέρσι στο Μεξικό. Ahorita, δηλαδή, σε ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά, “τώρα δα” (αν κάποιος το μεταφράζει διαφορετικά, πολύ ευχαρίστως να το ακούσω). Στη Γουατεμάλα οι γιαγιάδες δεν είναι abuelas, αλλά abuelitas. Οι κόρες όχι hijas, αλλά hijitas, και τα μαγαζιά όχι tiendas, αλλά tienditas. Αυτά τα itos-itas μπορεί να μη μου είχαν κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση, αν δεν έφερνα στο μυαλό μου τη “μέρα με τη νύχτα” διαφορά μεταξύ των ισπανόφωνων της Λατινικής Αμερικής και των Βραζιλιάνων. Ναι μεν ο Ronaldinho είναι... Ronaldinho, δηλαδή “μικρός Ronaldo”, όμως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων οι Βραζιλιάνοι κάνουν... τον λόφο ολόκληρη οροσειρά. Τα πάντα είναι -ao (με tilde πάνω από το a), δηλαδή -άρα. Για παράδειγμα, έχασα τον λογαριασμό από τα μικροσκοπικά γωνιακά μαγαζιά σε πολλές βραζιλιάνικες πόλεις, ή ακόμη και στην ύπαιθρο, στη μέση του πουθενά, μαγαζιά τα οποία είχαν ταμπέλες που τα αυτοπροσδιόριζαν ως “esquinao”, δηλαδή “γωνιάρα”, “γωνιακό μαγαζί”. Μπορεί να ήταν μία... τρύπα, ένα μαγαζί όχι μεγαλύτερο από ενάμιση τετραγωνικό μέτρο στο οποίο ο πωλητής με το ζόρι χωρούσε, αυτός και ένα μάτσο μαστίχες, τσιγάρα, πατατάκια, όμως το -ao... -ao... Χωρίς να το έχω σπουδάσει το αντικείμενο, έχω την αίσθηση ότι έχει να κάνει με το μέγεθος της Βραζιλίας, κι ίσως με την έμφυτη( τάση των Βραζιλιάνων να υπερβάλουν, να ζουν τα πάντα στο μάξιμουμ, σε αντίθεση με τους πιο συντηρητικούς ισπανόφωνους σε όλη τη Λατινική Αμερική, ακόμη και στο Μεξικό, το οποίο από πολλές απόψεις θεωρείται “ηγέτιδα δύναμη” της Λατινικής Αμερικής (ειδικά από τη στιγμή που η οικονομία της Αργεντινής εξακολουθεί να έχει τα χάλια της...).

Μόλις διάβασα τι έγραψα... Ή αυτά που έγραψα βγάζουν όντως νόημα, ή οι δύο μπίρες που κατέβασα έχουν επηρεάσει ΠΟΛΥ την κρίση μου...


Ραντεβού αύριο, με τις τελευταίες εντυπώσεις από την Antigua. Nos vemos!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[10900km]

What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...

 

[mary_a]

να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..

 

[marydim]

Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.

 

[Rosa]

Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!

 

[chrikky]

με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!

 

[LULLU]

..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............

 

[go2dbeach]

Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana

 

[getxowoman]

Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!

 

[10900km]

Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα...


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!

 

[StellAnna]

Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ

 

[mary_a]

Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!