taver
Member
- Μηνύματα
- 12.477
- Likes
- 28.938
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Απλά μαθήματα πολικής γεωγραφίας και ιστορίας
- Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
- Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
- Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
- Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
- Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
- Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
- Κεφάλαιο 9: Η Ρώσικη πολική αρκούδα…
- Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
- Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
- Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
- Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Η κοιλάδα του αρκτικού θαύματος
- Κεφάλαιο 15: Roadtrip!
- Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
- Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη
- Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα
Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
Στο λιμάνι, μας περίμενε η Victoria, μια κοπέλα με πάρα πολύ έντονα ρωσική προφορά στα Αγγλικά της, η οποία θα αναλάμβανε από το Ρόνυ την επιτόπια ξενάγηση, καθώς η εταιρία των ορυχείων επιτρέπει μόνο οι δικοί της ξεναγοί να συνοδεύουν τον κόσμο εδώ. Η Victoria είναι κι αυτή υπάλληλος της Ρωσικής εταιρίας των ορυχείων, και διαμένει μόνιμα σ’ αυτόν εδώ τον οικισμό, μαζί με τους ανθρακωρύχους.
Το λιμάνι έχει μια υψομετρική διαφορά με την πόλη, οπότε υπάρχει ένα βανάκι ή μια σκάλα για να ανέβουμε στο κυρίως χωριό. Αν πάτε, πάρτε τη σκάλα, όπως ο @kalspiros κι ο Α. Εγώ έκανα τον έξυπνο και πήγα με το βανάκι, για να πέσω σε ένα από τους χειρότερα χιονοφαγωμένους χωματόδρομους της Σοβιετίας… (έχουν απλά ισιώσει το παγωμένο από το permafrost χώμα, δεν έχουν ρίξει κάτι από πάνω για να απορροφά τις αναδιαμορφώσεις του εδάφους). Οι πεζοί φτάσανε πριν τους εποχούμενους….
Στο τέρμα της σκάλας, με θέα στο πέλαγο, βρισκόταν παλιότερα το μπαρ του χωριού, «78ος παράλληλος», αλλά σήμερα έχει μεταφερθεί μέσα στο ξενοδοχείο, και τη θέση του ετοιμάζεται να πάρει ένα σουβενιράδικο. Και δίπλα σ΄ αυτό, ένα τεράστιο οικοδόμημα φιλοξενεί το αθλητικό και πολιτιστικό κέντρο της πόλης.
Και στην άλλη πλευρά, σχεδόν πάνω στο γκρεμό, βρισκόταν κάποτε η παλιά καντίνα των ανθρακορύχων, από την οποία είχαν θέα σε όλο το φιόρδ. Σήμερα είναι εγκαταλειμμένη, αλλά στέκονται ακόμα τα μηνύματα προς τον πληθυσμό, για την εμψύχωσή του.
Και βέβαια, Σοβιετική πόλη χωρίς μια κεντρική πλατεία με το άγαλμα του Λένιν δε νοείται. Έτσι κι εδώ, το άγαλμα κοιτάζει από ψηλά μια μεγάλη πλατεία, εκμεταλλευόμενο γεγονός ότι η πόλη είναι κτισμένη σε πλαγιά. Η πλατεία κατά τα άλλα έχει τα χάλια της, καθώς το permafrost έχει διαλύσει τα πλακάκια και τις διαμορφωμένες επιφάνειες. Πίσω από το άγαλμα, το εξωτερικό φρεσκάρισμα προσπαθεί να βελτιώσει την εμφάνιση από κάτι σοβιετικά μπλοκ κατοικιών.
Στην απέναντι πλευρά της πλατείας, βρίσκεται η βορειότερη ορθόδοξη εκκλησία του κόσμου. Έχει και μια νεωκόρο, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, καθώς η κυριούλα μιλούσε μόνο ρωσσικά, και έκανε σ’ αυτά παρατηρήσεις στους αποσβολωμένους τουρίστες που δεν καταλάβαιναν τι ήθελε. Τελικά, καταλάβαμε, βέβαια, δωρεά στο παγκάρι της εκκλησίας ήθελε (ούτε κεράκια για ν’ ανάψουμε δε είχε όμως).
Το Barentsburg είναι νοτιότερα από το Longyearbyen, και έτσι χάνει πολλούς από τους τίτλους «βορειότερο του κόσμου». Ωστόσο, στο κέντρο του χωριού συναντάμε τη βορειότερη ορθόδοξη εκκλησία του κόσμου και τη βορειότερη διπλωματική αποστολή του κόσμου (το Ρωσικό προξενείο). Είναι πρωί Κυριακής, και η πόλη μοιάζει με πόλη φάντασμα. Κανείς σχεδόν δεν κυκλοφορεί στους δρόμους. Ούτε το ορυχείο δε δουλεύει σήμερα, κάνουν συντήρηση λέει.
Η είσοδος του ορυχείου είναι κάτω από το κεντρικό κτήριο γραφείων της μεταλλευτικής εταιρίας. Όλοι περνάνε από δω για να πάνε στη δουλειά τους, αλλά αυτή είναι στην άλλη πλευρά του βουνού, χιλιόμετρα μακριά. Η διαδρομή ως εκεί, με συνδυασμό μέσων, είναι γύρω στη μια ώρα. Οι εργάτες δηλαδή δουλεύουν 8 ώρες, αλλά μόνο τις 6 κάνουν πραγματική δουλειά – οι άλλες δυο ώρες αναλώνονται στη μεταφορά τους από και προς το ορυχείο. Οι μισθοί, που είναι ακόμα αρκετά καλοί, καταβάλλονται σε Ρούβλια σε τραπεζικούς λογαριασμούς στη Μόσχα. Εδώ, η Νορβηγία έχει επιβάλλει τις Κορώνες της ως μοναδικό επιτρεπτό νόμισμα για συναλλαγές, οπότε οι Ρώσσοι βρήκαν άλλο σύστημα: Τα έξοδα των εργαζομένων στις επιχειρήσεις του ορυχείου (π.χ. τα γεύματα στην καντίνα ή οι Βότκες στο μπαρ), κρατούνται από τη μισθοδοσία τους… Εμείς, φυσικά, μπορούμε να πληρώσουμε κανονικά με νορβηγικά χρήματα και με κάρτες (όχι στην καντίνα βέβαια), αλλά κάτι μου λέει ότι θα πληρώσουμε άλλες τιμές.
Στον οικισμό υπάρχει και μια ζυθοποιεία (στην πρώτη από τις παρακάτω φωτογραφίες), που φτιάχνει μια τοπική μπύρα, η οποία διατίθεται στο μπαρ του ξενοδοχείου. Το οποίο ξενοδοχείο είναι ένα καχεκτικό μικρό ξενοδοχείο σοβιετικού στυλ, που το λειτουργεί προσωπικό της μεταλλευτικής εταιρίας, και το οποίο αποθαρρύνει τους πελάτες αρκεί να τους προσελκύει. Ο μόνος τουρισμός που έρχεται εδώ, είναι με νορβηγικές ημερήσιες εκδρομές, με καραβάκια το καλοκαίρι ή με snowmobiles το χειμώνα – ελάχιστοι μένουν εδώ παραπάνω από λίγες ώρες, και οι Ρώσσοι δεν κάνουν καμία προσπάθεια να τους προσελκύσουν. Οδική σύνδεση με το υπόλοιπο νησί δεν υπάρχει – τόσο για λόγους περιβαλλοντικής προστασίας, όσο και λόγω κόστους, καθώς το νησί είναι εξαιρετικά ορεινό, με απότομο ανάγλυφο, και permafrost που δεν επιτρέπει κατασκευή τούνελ μεγαλύτερων από αυτά των ορυχείων.
Σήμερα τουλάχιστον, το ξενοδοχείο, είναι πρακτικά η μόνη «επιχείρηση» που είναι ανοικτή στους επισκέπτες. Έχει μέσα ένα μικρό μουσείο, που ακολουθείται από ένα σουβενιράδικο με κλασσικά ρωσικά κιτς (ματριόσκες, μαγνητάκια, καρφίτσες με το λένιν κλπ), και ένα μικρό ταχυδρομείο (κανονικό, νορβηγικό), γιατί κάπως πρέπει να ταχυδρομηθούν αυτά τα postcards…
Ενώ υπάρχει πάντως δυνατότητα και προοπτική ανάπτυξης για το Barentsburg, τόσο λόγω του λιμανιού του που είναι το πιο προσβάσιμο και συγχρόνως προστατευμένο λιμάνι στα νησιά, όσο και δια της ανάπτυξης του τουρισμού, αυτή δε φαίνεται να ενδιαφέρει τους διοικούντες εδώ. Αντίθετα, φαίνεται να επιδιώκουν μόνο τις κρατικές επιδοτήσεις από τη Μόσχα, και τη μεγιστοποίησή τους.
To σύνθημα της πόλης είναι «Miru Mir», ειρήνη στον κόσμο δηλαδή, αν τα ρωσικά μου δεν είναι τελείως χάλια. Είναι γραμμένο σε αρκετές επιγραφές, και κυρίως σε μια μεγάλη που είναι γραμμένη στην πλαγιά, πάνω από την πόλη, όπως μια επιγραφή «Hollywood» κάπου αλλού.
Στην «πόλη» υπάρχει υποτίθεται και επιστημονικός τομέας, όπου ερευνητές διεξάγουν έρευνα. Ή δεν τον βρήκαμε, ή είναι αυτό:
Επιστρέφοντας προς το καράβι, είδαμε να έχει διαμορφωθεί αυτή εδώ η ταράτσα σε όμορφη εξέδρα/παρατηρητήριο. Μια γρήγορη στάση, και πίσω για το καράβι.
Δυστυχώς, ο τρόπος που επιλέξαμε να έρθουμε (half-day tour με το καταμαράν) δεν επιτρέπει να δούμε και πολλά ακόμη. Ο χρόνος που είχαμε διαθέσιμος στην πόλη ήταν μόνο μιάμιση ώρα. Όχι ότι χάσαμε κάτι σημαντικό (το βορειότερο θερμοκήπιο του κόσμου, τη βορειότερη φάρμα με γελάδια και γουρούνια του κόσμου και κάτι τέτοια), απλά τα είδαμε όλα αγχωμένοι, και σημεία όπως αυτό, τα είδαμε μόνο για δευτερόλεπτα. Δεν προλάβαμε να βάλουμε καν τις σκέψεις μας σε τάξη – τελικά αυτό το κάτω τώρα, γράφοντας αυτό το κείμενο. Για να σας δείξω κάποια από τα μέρη που δεν είδαμε, αλλά κυρίως τη ζωή στο μέρος αυτό, πρέπει να σας παραπέμψω στην παρακάτω σύντομη ταινία του Edu Grau (και πάλι, δεν τη βρήκα με Ελληνικούς υπότιτλους…):
Στο λιμάνι, μας περίμενε η Victoria, μια κοπέλα με πάρα πολύ έντονα ρωσική προφορά στα Αγγλικά της, η οποία θα αναλάμβανε από το Ρόνυ την επιτόπια ξενάγηση, καθώς η εταιρία των ορυχείων επιτρέπει μόνο οι δικοί της ξεναγοί να συνοδεύουν τον κόσμο εδώ. Η Victoria είναι κι αυτή υπάλληλος της Ρωσικής εταιρίας των ορυχείων, και διαμένει μόνιμα σ’ αυτόν εδώ τον οικισμό, μαζί με τους ανθρακωρύχους.
Το λιμάνι έχει μια υψομετρική διαφορά με την πόλη, οπότε υπάρχει ένα βανάκι ή μια σκάλα για να ανέβουμε στο κυρίως χωριό. Αν πάτε, πάρτε τη σκάλα, όπως ο @kalspiros κι ο Α. Εγώ έκανα τον έξυπνο και πήγα με το βανάκι, για να πέσω σε ένα από τους χειρότερα χιονοφαγωμένους χωματόδρομους της Σοβιετίας… (έχουν απλά ισιώσει το παγωμένο από το permafrost χώμα, δεν έχουν ρίξει κάτι από πάνω για να απορροφά τις αναδιαμορφώσεις του εδάφους). Οι πεζοί φτάσανε πριν τους εποχούμενους….
Στο τέρμα της σκάλας, με θέα στο πέλαγο, βρισκόταν παλιότερα το μπαρ του χωριού, «78ος παράλληλος», αλλά σήμερα έχει μεταφερθεί μέσα στο ξενοδοχείο, και τη θέση του ετοιμάζεται να πάρει ένα σουβενιράδικο. Και δίπλα σ΄ αυτό, ένα τεράστιο οικοδόμημα φιλοξενεί το αθλητικό και πολιτιστικό κέντρο της πόλης.
Και στην άλλη πλευρά, σχεδόν πάνω στο γκρεμό, βρισκόταν κάποτε η παλιά καντίνα των ανθρακορύχων, από την οποία είχαν θέα σε όλο το φιόρδ. Σήμερα είναι εγκαταλειμμένη, αλλά στέκονται ακόμα τα μηνύματα προς τον πληθυσμό, για την εμψύχωσή του.
Και βέβαια, Σοβιετική πόλη χωρίς μια κεντρική πλατεία με το άγαλμα του Λένιν δε νοείται. Έτσι κι εδώ, το άγαλμα κοιτάζει από ψηλά μια μεγάλη πλατεία, εκμεταλλευόμενο γεγονός ότι η πόλη είναι κτισμένη σε πλαγιά. Η πλατεία κατά τα άλλα έχει τα χάλια της, καθώς το permafrost έχει διαλύσει τα πλακάκια και τις διαμορφωμένες επιφάνειες. Πίσω από το άγαλμα, το εξωτερικό φρεσκάρισμα προσπαθεί να βελτιώσει την εμφάνιση από κάτι σοβιετικά μπλοκ κατοικιών.
Στην απέναντι πλευρά της πλατείας, βρίσκεται η βορειότερη ορθόδοξη εκκλησία του κόσμου. Έχει και μια νεωκόρο, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, καθώς η κυριούλα μιλούσε μόνο ρωσσικά, και έκανε σ’ αυτά παρατηρήσεις στους αποσβολωμένους τουρίστες που δεν καταλάβαιναν τι ήθελε. Τελικά, καταλάβαμε, βέβαια, δωρεά στο παγκάρι της εκκλησίας ήθελε (ούτε κεράκια για ν’ ανάψουμε δε είχε όμως).
Το Barentsburg είναι νοτιότερα από το Longyearbyen, και έτσι χάνει πολλούς από τους τίτλους «βορειότερο του κόσμου». Ωστόσο, στο κέντρο του χωριού συναντάμε τη βορειότερη ορθόδοξη εκκλησία του κόσμου και τη βορειότερη διπλωματική αποστολή του κόσμου (το Ρωσικό προξενείο). Είναι πρωί Κυριακής, και η πόλη μοιάζει με πόλη φάντασμα. Κανείς σχεδόν δεν κυκλοφορεί στους δρόμους. Ούτε το ορυχείο δε δουλεύει σήμερα, κάνουν συντήρηση λέει.
Η είσοδος του ορυχείου είναι κάτω από το κεντρικό κτήριο γραφείων της μεταλλευτικής εταιρίας. Όλοι περνάνε από δω για να πάνε στη δουλειά τους, αλλά αυτή είναι στην άλλη πλευρά του βουνού, χιλιόμετρα μακριά. Η διαδρομή ως εκεί, με συνδυασμό μέσων, είναι γύρω στη μια ώρα. Οι εργάτες δηλαδή δουλεύουν 8 ώρες, αλλά μόνο τις 6 κάνουν πραγματική δουλειά – οι άλλες δυο ώρες αναλώνονται στη μεταφορά τους από και προς το ορυχείο. Οι μισθοί, που είναι ακόμα αρκετά καλοί, καταβάλλονται σε Ρούβλια σε τραπεζικούς λογαριασμούς στη Μόσχα. Εδώ, η Νορβηγία έχει επιβάλλει τις Κορώνες της ως μοναδικό επιτρεπτό νόμισμα για συναλλαγές, οπότε οι Ρώσσοι βρήκαν άλλο σύστημα: Τα έξοδα των εργαζομένων στις επιχειρήσεις του ορυχείου (π.χ. τα γεύματα στην καντίνα ή οι Βότκες στο μπαρ), κρατούνται από τη μισθοδοσία τους… Εμείς, φυσικά, μπορούμε να πληρώσουμε κανονικά με νορβηγικά χρήματα και με κάρτες (όχι στην καντίνα βέβαια), αλλά κάτι μου λέει ότι θα πληρώσουμε άλλες τιμές.
Στον οικισμό υπάρχει και μια ζυθοποιεία (στην πρώτη από τις παρακάτω φωτογραφίες), που φτιάχνει μια τοπική μπύρα, η οποία διατίθεται στο μπαρ του ξενοδοχείου. Το οποίο ξενοδοχείο είναι ένα καχεκτικό μικρό ξενοδοχείο σοβιετικού στυλ, που το λειτουργεί προσωπικό της μεταλλευτικής εταιρίας, και το οποίο αποθαρρύνει τους πελάτες αρκεί να τους προσελκύει. Ο μόνος τουρισμός που έρχεται εδώ, είναι με νορβηγικές ημερήσιες εκδρομές, με καραβάκια το καλοκαίρι ή με snowmobiles το χειμώνα – ελάχιστοι μένουν εδώ παραπάνω από λίγες ώρες, και οι Ρώσσοι δεν κάνουν καμία προσπάθεια να τους προσελκύσουν. Οδική σύνδεση με το υπόλοιπο νησί δεν υπάρχει – τόσο για λόγους περιβαλλοντικής προστασίας, όσο και λόγω κόστους, καθώς το νησί είναι εξαιρετικά ορεινό, με απότομο ανάγλυφο, και permafrost που δεν επιτρέπει κατασκευή τούνελ μεγαλύτερων από αυτά των ορυχείων.
Σήμερα τουλάχιστον, το ξενοδοχείο, είναι πρακτικά η μόνη «επιχείρηση» που είναι ανοικτή στους επισκέπτες. Έχει μέσα ένα μικρό μουσείο, που ακολουθείται από ένα σουβενιράδικο με κλασσικά ρωσικά κιτς (ματριόσκες, μαγνητάκια, καρφίτσες με το λένιν κλπ), και ένα μικρό ταχυδρομείο (κανονικό, νορβηγικό), γιατί κάπως πρέπει να ταχυδρομηθούν αυτά τα postcards…
Ενώ υπάρχει πάντως δυνατότητα και προοπτική ανάπτυξης για το Barentsburg, τόσο λόγω του λιμανιού του που είναι το πιο προσβάσιμο και συγχρόνως προστατευμένο λιμάνι στα νησιά, όσο και δια της ανάπτυξης του τουρισμού, αυτή δε φαίνεται να ενδιαφέρει τους διοικούντες εδώ. Αντίθετα, φαίνεται να επιδιώκουν μόνο τις κρατικές επιδοτήσεις από τη Μόσχα, και τη μεγιστοποίησή τους.
To σύνθημα της πόλης είναι «Miru Mir», ειρήνη στον κόσμο δηλαδή, αν τα ρωσικά μου δεν είναι τελείως χάλια. Είναι γραμμένο σε αρκετές επιγραφές, και κυρίως σε μια μεγάλη που είναι γραμμένη στην πλαγιά, πάνω από την πόλη, όπως μια επιγραφή «Hollywood» κάπου αλλού.
Στην «πόλη» υπάρχει υποτίθεται και επιστημονικός τομέας, όπου ερευνητές διεξάγουν έρευνα. Ή δεν τον βρήκαμε, ή είναι αυτό:
Επιστρέφοντας προς το καράβι, είδαμε να έχει διαμορφωθεί αυτή εδώ η ταράτσα σε όμορφη εξέδρα/παρατηρητήριο. Μια γρήγορη στάση, και πίσω για το καράβι.
Δυστυχώς, ο τρόπος που επιλέξαμε να έρθουμε (half-day tour με το καταμαράν) δεν επιτρέπει να δούμε και πολλά ακόμη. Ο χρόνος που είχαμε διαθέσιμος στην πόλη ήταν μόνο μιάμιση ώρα. Όχι ότι χάσαμε κάτι σημαντικό (το βορειότερο θερμοκήπιο του κόσμου, τη βορειότερη φάρμα με γελάδια και γουρούνια του κόσμου και κάτι τέτοια), απλά τα είδαμε όλα αγχωμένοι, και σημεία όπως αυτό, τα είδαμε μόνο για δευτερόλεπτα. Δεν προλάβαμε να βάλουμε καν τις σκέψεις μας σε τάξη – τελικά αυτό το κάτω τώρα, γράφοντας αυτό το κείμενο. Για να σας δείξω κάποια από τα μέρη που δεν είδαμε, αλλά κυρίως τη ζωή στο μέρος αυτό, πρέπει να σας παραπέμψω στην παρακάτω σύντομη ταινία του Edu Grau (και πάλι, δεν τη βρήκα με Ελληνικούς υπότιτλους…):
Last edited:
