taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Απλά μαθήματα πολικής γεωγραφίας και ιστορίας
- Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
- Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
- Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
- Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
- Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
- Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
- Κεφάλαιο 9: Η Ρώσικη πολική αρκούδα…
- Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
- Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
- Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
- Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Η κοιλάδα του αρκτικού θαύματος
- Κεφάλαιο 15: Roadtrip!
- Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
- Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη
- Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα
Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
Το επόμενο πρωί, το ξύπνημα είναι βάρβαρο. Το πρωϊνό ξεκινά να σερβίρεται στις 7, και το ραντεβού μας για την πρώτη εκδρομή μας στα νησιά είναι στις 07:45. Με τρεισήμισι ώρες ύπνο, λοιπόν, και μετά από ένα ελαφρύ πρωϊνό (όχι τόσο ελαφρύ για ένα τύπο σαν κι εμένα που λατρεύει τις σκανδιναβικές ρέγκες….), ένα βανάκι σταμάτησε στην ώρα του μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Η Λέϊα, που θα ήταν για σήμερα η συνοδός μας, μας ρώτησε αν είμαστε εμείς εκείνοι με τα περίεργα ονόματα που θα πάμε την «κρουαζιέρα» στο Ny-Aalesund.
Ναι, εμείς είμαστε. Πάμε; Πάμε!
Το βανάκι έκανε παραλαβή όλων των επιβατών της εκδρομής από τα ξενοδοχεία τους. Η σημερινή εκδρομή μας διοργανώνεται από το «Spitsbergen guide service» (Spitsbergen Guide Service | Boat cruises & Logistics in Svalbard) και έχει τίτλο «City of Arctic Legends», καθώς προορισμός μας είναι ο βορειότερος οικισμός των νησιών, το Ny-Alesund. Είναι ο μοναδικός τρόπος να πάει κανείς εκεί με λογικό κόστος τώρα το καλοκαίρι, και μας δίνει επιπλέον την ευκαιρία να δούμε και διάφορα στη διαδρομή. Το βανάκι έκανε 3 στάσεις ακόμα, σε τρία ακόμη ξενοδοχεία, απ’ όπου παραλάβαμε 4 άτομα ακόμα. 7 άτομα σύνολο για εκδρομή, λίγοι δε είμαστε; Η απορία μου λύθηκε όταν είδα το πλοίο με το οποίο θα πηγαίναμε στο Ny-Aalesund, 4 ώρες μακριά:
9 άτομα μαζί με το πλήρωμα, με το ζόρι χωράγαμε. Η διαδρομή που θα κάνουμε, περνάει από αβαθή νερά, και γι’ αυτό επιτρέπονται σκάφη με βάθος το πολύ ως τρία μέτρα. Τα μεγαλύτερα σκάφη, πρέπει να ακολουθήσουν άλλη διαδρομή, που τους προσθέτει 2-3 ώρες ακόμα στο ταξίδι.
Στο λιμάνι, όμως, μας περίμενε και μια ακόμα έκπληξη: Δίπλα μας, είχε αρχίσει να δένει κι ένα μεγαθήριο, ένα κρουαζιερόπλοιο με πάνω από 4000 κλίνες, ερχόμενο από τη Γερμανία. «Ευτυχώς που θα λείπουμε σήμερα», μας είπε η Λέια. «Η πόλη μας έχει 2.300 κατοίκους, και σήμερα το κρουαζιερόπλοιο αυτό θα τριπλασιάσει τον πληθυσμό της για λίγες ώρες που θα μείνει εδώ». Ευτυχώς εμείς θα λείπουμε… Με τις κρουαζιέρες μαζί, ο τουρισμός που έρχεται εδώ στα νησιά έχει αυξηθεί κατά 500% τα τελευταία δυο χρόνια. Σε λίγα χρόνια μου φαίνεται πως το μέρος θα είναι αγνώριστο.
«Πρέπει να φύγουμε γρήγορα», μας εξήγησε η Λέια, γιατί πρέπει να δέσει ένα άλλο πλοίο εδώ που είμαστε εμείς τώρα, κάνουμε όλα τα σκάφη μανούβρες για να χωρέσει το κρουαζιερόπλοιο. Έτσι, μπήκαμε γρήγορα-γρήγορα στο καράβι, ξεκινήσαμε, μας έδωσαν τα safety instructions και αρχίσαμε τις συστάσεις, καθώς θα αποτελούσαμε μια μικρή παρέα 9 ανθρώπων που θα είμαστε συνεχώς μαζί για 10 ώρες περίπου. Δυο μέλη πληρώματος, η Λέϊα που θα κάνει τις ξεναγήσεις, θα μας μαγειρέψει μεσημεριανό, θα μας συνοδέψει στη στεριά και θα φροντίσει τα διαδικαστικά, και ο καπετάνιος μας, ο Stein, που θα φροντίσει τη ναυσιπλοΐα.
Και επτά επιβάτες. Τρείς εμείς, και τέσσερις ακόμα. Ο ένας, ένας 60άρης Νοτιαφριακός, παγκόσμιος πρωταθλητής στην κολύμβηση σε παγωμένα νερά ή κάτι τέτοιο, με τουπέ μοναδικού εξερευνητή, ζήτημα να συναγελάστηκε 10 λεπτά μαζί μας σε όλη την εκδρομή. Μόνο προς το τέλος, όταν στην κουβέντα αναφέρθηκε η «Βόρεια Κορέα», έδειξε κάποιο ενδιαφέρον για τους συνταξιδιώτες του (ή για έναν, ειδικά).
Ο άλλος, ένας Ινδός οικονομολόγος γύρω στα 35-40, ζούσε για πολλά χρόνια στο Λονδίνο πριν μετακομίσει στο Όσλο πριν από λίγους μήνες, για να διευθύνει ένα νοσοκομείο. Ο τρίτος, ένας Ιρανός οδοντίατρος από τη Σιράζ γύρω στα 45. Ναι, το μετρό της Σιράζ επιτέλους λειτουργεί και για το κέντρο, μόνο στο αεροδρόμιο δεν έχει φτάσει ακόμα. Ο άνθρωπος μίλαγε 7 γλώσσες, μεταξύ των οποίων και… Kannada, καθώς είχε γεννηθεί στην Ινδία, ενώ έχει ζήσει και δυο χρόνια στην Κούβα.
Και ο Τέταρτος, λίγο πριν έρθει η δική μας σειρά… «Hello, I my name is …. and I am from Greece». Το να πετύχεις Έλληνα σε τέτοιο προορισμό, που για όλους όσους συναντάγαμε είμασταν οι πρώτοι Έλληνες που βλέπανε, είναι από μόνο του απίθανο. Να τον πετύχεις όμως και σε μια πανάκριβη εκδρομή των 7 ατόμων…
Υπογράψαμε και τις φόρμες για την Ασφάλιση search and rescue. Τα της άδειας και της ασφάλισης, τα είχε φροντίσει η Λεϊα από πριν, απλά τώρα υπογράψαμε και τη σχετική φόρμα.
Η διαδρομή, παρά το ελαφρύ κύμα που κάνει το καραβάκι να κουνάει σαν καρυδότσουφλο, ήταν απίθανη. Πλέαμε, και όσο προχωράγαμε προσπερνούσαμε παγωμένα βουνά, παγετώνες, πλαγιές κλπ. Φυσικά, τόσο βόρεια που βρισκόμαστε, δέντρο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, το τοπίο είναι παντού άγριο, σκέτος βράχος και χιόνια/πάγοι, σε διάφορες εναλλαγές. Το 60% της επιφάνειας των νησιών άλλωστε καλύπτεται από 2100 διαφορετικούς, μεγάλους ή μικρούς παγετώνες – και μιλάμε μόνο για το συγκεκριμένο φυσικό φαινόμενο του συμπιεσμένου μόνιμου πάγου που κινείται αργά αργά, κι όχι για πάγους κάθε μορφής.
Η πρώτη μας στάση, είναι μια παραλία στο ακατοίκητο νησί Prins Karls Forland, στα στενά του Forlandsundet, στην οποία «κατοικεί» μια αποικία από θαλάσσιους ελέφαντες (Walrus). Τα ζώα αυτά, αποτελούσαν θηράματα πρώτης τάξης από το 1906 ως το 1953, κυρίως για το ελεφαντόδοντό τους, οπότε και έφτασαν να είναι απειλούμενο είδος. Έκτοτε είναι προστατευόμενο είδος, και από το 1970 και μετά οι πληθυσμοί τους αυξάνουν και πάλι. Είναι σαρκοβόρα θηλαστικά, ζυγίσουν ενάμιση τόνο, είναι καλοί κολυμβητές και τρέφονται με ψάρια, οστρακοειδή και ενίοτε φώκιες.
Δίπλα στους walrus, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, υπάρχει μια ξύλινη καμπίνα. Τέτοιες καμπίνες υπάρχουν αρκετές στα νησιά. Κάποιες, ανήκουν στους trappers που ακόμα δραστηριοποιούνται. Άλλες, ανήκουν στην κυβέρνηση, και χρησιμοποιούνται για την αποθήκευση εξοπλισμού έκτακτης ανάγκης κλπ. Κάποιες άλλες (όχι στα εθνικά πάρκα), έχουν αποδοθεί στον τουρισμό, και οι ιδιοκτήτες τους φαίρνουν τουρίστες εδώ για οργανωμένες αποστολές, 2-3 φορές κάθε μήνα. Η τοπική παράδοση λέει ότι οι καμπίνες πρέπει να μένουν ξεκλείδωτες, ώστε αν κάποιος χρειαστεί προστασία από τα στοιχεία της φύσης, να μπορεί να τη βρει σ’ αυτές. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι είναι και ευπρόσδεκτοι να καταχραστούν την καλύβα και τις προμήθειες του άλλου για ψύλλου πήδημα. Με τους τουρίστες να τις «ανακαλύπτουν» και να τις «αξιοποιούν» όλο και περισσότερο, η παράδοση αυτή τείνει να σβήσει.
Το επόμενο πρωί, το ξύπνημα είναι βάρβαρο. Το πρωϊνό ξεκινά να σερβίρεται στις 7, και το ραντεβού μας για την πρώτη εκδρομή μας στα νησιά είναι στις 07:45. Με τρεισήμισι ώρες ύπνο, λοιπόν, και μετά από ένα ελαφρύ πρωϊνό (όχι τόσο ελαφρύ για ένα τύπο σαν κι εμένα που λατρεύει τις σκανδιναβικές ρέγκες….), ένα βανάκι σταμάτησε στην ώρα του μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Η Λέϊα, που θα ήταν για σήμερα η συνοδός μας, μας ρώτησε αν είμαστε εμείς εκείνοι με τα περίεργα ονόματα που θα πάμε την «κρουαζιέρα» στο Ny-Aalesund.
Ναι, εμείς είμαστε. Πάμε; Πάμε!
Το βανάκι έκανε παραλαβή όλων των επιβατών της εκδρομής από τα ξενοδοχεία τους. Η σημερινή εκδρομή μας διοργανώνεται από το «Spitsbergen guide service» (Spitsbergen Guide Service | Boat cruises & Logistics in Svalbard) και έχει τίτλο «City of Arctic Legends», καθώς προορισμός μας είναι ο βορειότερος οικισμός των νησιών, το Ny-Alesund. Είναι ο μοναδικός τρόπος να πάει κανείς εκεί με λογικό κόστος τώρα το καλοκαίρι, και μας δίνει επιπλέον την ευκαιρία να δούμε και διάφορα στη διαδρομή. Το βανάκι έκανε 3 στάσεις ακόμα, σε τρία ακόμη ξενοδοχεία, απ’ όπου παραλάβαμε 4 άτομα ακόμα. 7 άτομα σύνολο για εκδρομή, λίγοι δε είμαστε; Η απορία μου λύθηκε όταν είδα το πλοίο με το οποίο θα πηγαίναμε στο Ny-Aalesund, 4 ώρες μακριά:
9 άτομα μαζί με το πλήρωμα, με το ζόρι χωράγαμε. Η διαδρομή που θα κάνουμε, περνάει από αβαθή νερά, και γι’ αυτό επιτρέπονται σκάφη με βάθος το πολύ ως τρία μέτρα. Τα μεγαλύτερα σκάφη, πρέπει να ακολουθήσουν άλλη διαδρομή, που τους προσθέτει 2-3 ώρες ακόμα στο ταξίδι.
Στο λιμάνι, όμως, μας περίμενε και μια ακόμα έκπληξη: Δίπλα μας, είχε αρχίσει να δένει κι ένα μεγαθήριο, ένα κρουαζιερόπλοιο με πάνω από 4000 κλίνες, ερχόμενο από τη Γερμανία. «Ευτυχώς που θα λείπουμε σήμερα», μας είπε η Λέια. «Η πόλη μας έχει 2.300 κατοίκους, και σήμερα το κρουαζιερόπλοιο αυτό θα τριπλασιάσει τον πληθυσμό της για λίγες ώρες που θα μείνει εδώ». Ευτυχώς εμείς θα λείπουμε… Με τις κρουαζιέρες μαζί, ο τουρισμός που έρχεται εδώ στα νησιά έχει αυξηθεί κατά 500% τα τελευταία δυο χρόνια. Σε λίγα χρόνια μου φαίνεται πως το μέρος θα είναι αγνώριστο.
«Πρέπει να φύγουμε γρήγορα», μας εξήγησε η Λέια, γιατί πρέπει να δέσει ένα άλλο πλοίο εδώ που είμαστε εμείς τώρα, κάνουμε όλα τα σκάφη μανούβρες για να χωρέσει το κρουαζιερόπλοιο. Έτσι, μπήκαμε γρήγορα-γρήγορα στο καράβι, ξεκινήσαμε, μας έδωσαν τα safety instructions και αρχίσαμε τις συστάσεις, καθώς θα αποτελούσαμε μια μικρή παρέα 9 ανθρώπων που θα είμαστε συνεχώς μαζί για 10 ώρες περίπου. Δυο μέλη πληρώματος, η Λέϊα που θα κάνει τις ξεναγήσεις, θα μας μαγειρέψει μεσημεριανό, θα μας συνοδέψει στη στεριά και θα φροντίσει τα διαδικαστικά, και ο καπετάνιος μας, ο Stein, που θα φροντίσει τη ναυσιπλοΐα.
Και επτά επιβάτες. Τρείς εμείς, και τέσσερις ακόμα. Ο ένας, ένας 60άρης Νοτιαφριακός, παγκόσμιος πρωταθλητής στην κολύμβηση σε παγωμένα νερά ή κάτι τέτοιο, με τουπέ μοναδικού εξερευνητή, ζήτημα να συναγελάστηκε 10 λεπτά μαζί μας σε όλη την εκδρομή. Μόνο προς το τέλος, όταν στην κουβέντα αναφέρθηκε η «Βόρεια Κορέα», έδειξε κάποιο ενδιαφέρον για τους συνταξιδιώτες του (ή για έναν, ειδικά).
Ο άλλος, ένας Ινδός οικονομολόγος γύρω στα 35-40, ζούσε για πολλά χρόνια στο Λονδίνο πριν μετακομίσει στο Όσλο πριν από λίγους μήνες, για να διευθύνει ένα νοσοκομείο. Ο τρίτος, ένας Ιρανός οδοντίατρος από τη Σιράζ γύρω στα 45. Ναι, το μετρό της Σιράζ επιτέλους λειτουργεί και για το κέντρο, μόνο στο αεροδρόμιο δεν έχει φτάσει ακόμα. Ο άνθρωπος μίλαγε 7 γλώσσες, μεταξύ των οποίων και… Kannada, καθώς είχε γεννηθεί στην Ινδία, ενώ έχει ζήσει και δυο χρόνια στην Κούβα.
Και ο Τέταρτος, λίγο πριν έρθει η δική μας σειρά… «Hello, I my name is …. and I am from Greece». Το να πετύχεις Έλληνα σε τέτοιο προορισμό, που για όλους όσους συναντάγαμε είμασταν οι πρώτοι Έλληνες που βλέπανε, είναι από μόνο του απίθανο. Να τον πετύχεις όμως και σε μια πανάκριβη εκδρομή των 7 ατόμων…
Υπογράψαμε και τις φόρμες για την Ασφάλιση search and rescue. Τα της άδειας και της ασφάλισης, τα είχε φροντίσει η Λεϊα από πριν, απλά τώρα υπογράψαμε και τη σχετική φόρμα.
Η διαδρομή, παρά το ελαφρύ κύμα που κάνει το καραβάκι να κουνάει σαν καρυδότσουφλο, ήταν απίθανη. Πλέαμε, και όσο προχωράγαμε προσπερνούσαμε παγωμένα βουνά, παγετώνες, πλαγιές κλπ. Φυσικά, τόσο βόρεια που βρισκόμαστε, δέντρο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, το τοπίο είναι παντού άγριο, σκέτος βράχος και χιόνια/πάγοι, σε διάφορες εναλλαγές. Το 60% της επιφάνειας των νησιών άλλωστε καλύπτεται από 2100 διαφορετικούς, μεγάλους ή μικρούς παγετώνες – και μιλάμε μόνο για το συγκεκριμένο φυσικό φαινόμενο του συμπιεσμένου μόνιμου πάγου που κινείται αργά αργά, κι όχι για πάγους κάθε μορφής.
Η πρώτη μας στάση, είναι μια παραλία στο ακατοίκητο νησί Prins Karls Forland, στα στενά του Forlandsundet, στην οποία «κατοικεί» μια αποικία από θαλάσσιους ελέφαντες (Walrus). Τα ζώα αυτά, αποτελούσαν θηράματα πρώτης τάξης από το 1906 ως το 1953, κυρίως για το ελεφαντόδοντό τους, οπότε και έφτασαν να είναι απειλούμενο είδος. Έκτοτε είναι προστατευόμενο είδος, και από το 1970 και μετά οι πληθυσμοί τους αυξάνουν και πάλι. Είναι σαρκοβόρα θηλαστικά, ζυγίσουν ενάμιση τόνο, είναι καλοί κολυμβητές και τρέφονται με ψάρια, οστρακοειδή και ενίοτε φώκιες.
Δίπλα στους walrus, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, υπάρχει μια ξύλινη καμπίνα. Τέτοιες καμπίνες υπάρχουν αρκετές στα νησιά. Κάποιες, ανήκουν στους trappers που ακόμα δραστηριοποιούνται. Άλλες, ανήκουν στην κυβέρνηση, και χρησιμοποιούνται για την αποθήκευση εξοπλισμού έκτακτης ανάγκης κλπ. Κάποιες άλλες (όχι στα εθνικά πάρκα), έχουν αποδοθεί στον τουρισμό, και οι ιδιοκτήτες τους φαίρνουν τουρίστες εδώ για οργανωμένες αποστολές, 2-3 φορές κάθε μήνα. Η τοπική παράδοση λέει ότι οι καμπίνες πρέπει να μένουν ξεκλείδωτες, ώστε αν κάποιος χρειαστεί προστασία από τα στοιχεία της φύσης, να μπορεί να τη βρει σ’ αυτές. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι είναι και ευπρόσδεκτοι να καταχραστούν την καλύβα και τις προμήθειες του άλλου για ψύλλου πήδημα. Με τους τουρίστες να τις «ανακαλύπτουν» και να τις «αξιοποιούν» όλο και περισσότερο, η παράδοση αυτή τείνει να σβήσει.
Last edited:
