taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Απλά μαθήματα πολικής γεωγραφίας και ιστορίας
- Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
- Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
- Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
- Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
- Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
- Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
- Κεφάλαιο 9: Η Ρώσικη πολική αρκούδα…
- Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
- Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
- Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
- Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Η κοιλάδα του αρκτικού θαύματος
- Κεφάλαιο 15: Roadtrip!
- Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
- Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη
- Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα
Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
Επιστρέψαμε στην πόλη, αλλάξαμε ρούχα, και κανονίσαμε με το επόμενο τουρ να μη μας παραλάβει από το ξενοδοχείο μας αλλά από ένα άλλο στο κέντρο της πόλης. Έχουμε σχεδόν δυο ώρες στη διάθεσή μας μέχρι την παραλαβή, ευκαιρία για να εξερευνήσουμε την πόλη. Ξεκινήσαμε από τις γειτονιές με τα πολλά σπίτια.
Συνεχίσαμε στο μουσείο. Το μουσείο των Σβάλμπαρντ στεγάζεται στο κτήριο του πανεπιστημίου, και παρουσιάζει με καλή οργάνωση την άγρια φύση, την ιστορία, τη λαογραφία και την πολυπολιτισμικότήτα των νησιών.
Επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης για να τη δούμε με τα μαγαζιά ανοικτά. Το εμπορικό κέντρο Lompen σήμερα στεγάζει κάνα δυο μαγαζιά με αλπινικά ρούχα, σουβενιράδικο, το βορειότερο κομμωτήριο στον κόσμο, τη βορειότερη σοκολατερί στον κόσμο, το βορειότερο εστιατόριο με σούσι στον κόσμο, το βορειότερο ταϊανδέζικο εστιατόριο στον κόσμο, και την pub της πόλης, η οποία δεν έχει παράθυρα για να δίνει την εντύπωση της νύκτας στους θαμώνες. Και απέναντι του, βρίσκεται το ένα και μοναδικό μεγάλο σουπερμάρκετ της πόλης, το βορειότερο στον κόσμο. Εκεί βρήκαμε ένα σωρό είδη, όλα σε τσιμπιμένες τιμές καθώς μεταφέρονται από μακριά, μέχρι ξερά τροφή (δημοφιλή για τα τρεκ) και Ελληνική φέτα.
Μέσα στο σουπερμάρκετ, ένα ειδικό τμήμα διαχωρίζεται επιμελώς από το υπόλοιπο κατάστημα. Εδώ βρίσκονται τα αλκοολούχα ποτά, και είναι το μοναδικό σημείο πώλησης στο νησί. Με βάση ένα νόμο που σκόπευε να αποτρέψει τους ανθρακωρύχους από την υπερκατανάλωση αλκοόλ, κάθε κάτοικος επιτρέπεται να αγοράσει μέχρι 24 κουτάκια μπύρα το μήνα, και αντίστοιχες ποσότητες από τα άλλα ποτά. Και έχει μια μικρή κάρτα στην οποία καταγράφονται οι αγορές του (για τους τουρίστες, καταγράφονται στο boarding pass. Όσοι έρχονται με κρουαζιερόπλοια, χάσανε). Μόνο το κρασί είναι ελεύθερο, γιατί όταν φτιάχτηκε ο νόμος το κρασί το έπιναν μόνο οι κυβερνώντες… Τα εστιατόρια/μπαρ κλπ. εξαιρούνται όμως από τους περιορισμούς.
Ο πληθυσμός του Longyearbyen είναι κάπου 2.300 ψυχές, από τους οποίους μόνο οι 1200 περίπου είναι νορβηγοί. Οι υπόλοιποι, είναι από 40 διαφορετικές εθνικότητες. Όσο είμασταν στην πόλη, γνωρίσαμε διάφορους: Ισπανό, Ιταλό, Γάλλο, Πορτογάλο… Έλληνα δεν πετύχαμε, αλλά πάω στοίχημα ότι θα υπήρχε.
Στους παραπάνω, πρέπει να υπολογίσετε ότι δεν υπάρχουν ηλικιωμένοι. Το νορβηγικό ασφαλιστικό σύστημα αρνείται να καταβάλλει εθνική σύνταξη σε κατοίκους των Σβάλμπαρντ. Αν θες να παίρνεις μόνο το μέρος που αντιστοιχεί στις εισφορές σου, μπορείς να μείνεις στα νησιά, αλλά αν θες και τα υπόλοιπα, ή προνοιακές καταβολές, επιδόματα ανεργίας κλπ, πρέπει να μετακομίσεις στην ηπειρωτική Νορβηγία, εδώ δεν έχει. Αποτέλεσμα, οι ηλικιωμένοι, όπως και οι άνεργοι, στην πλειοψηφία τους φεύγουν από τα νησιά. Κάποιοι λένε ότι είναι ένα μέρος που κανείς δε γεννιέται και κανείς δεν πεθαίνει. Το δε γεννιέται είναι αντιληπτό, καθώς δεν υπάρχει μαιευτήριο και οι ετοιμόγεννες μετακινούνται στο Tromso για να γεννήσουν, αλλά το «κανείς δεν πεθαίνει» είναι ευφημισμός, καθώς αφενός οι ηλικιωμένοι δε ζουν εδώ, και αφετέρου, λόγω του permafrost, απαγορεύονται οι ταφές. Αν θες η τελευταία σου κατοικία να είναι εδώ, η μόνη επιλογή σου είναι η αποτέφρωση (στην ηπειρωτική Νορβηγία, καθώς ούτε κλίβανος υπάρχει εδώ) και η μεταφορά μετά της στάχτης σου εδώ.
Επιστρέψαμε στην πόλη, αλλάξαμε ρούχα, και κανονίσαμε με το επόμενο τουρ να μη μας παραλάβει από το ξενοδοχείο μας αλλά από ένα άλλο στο κέντρο της πόλης. Έχουμε σχεδόν δυο ώρες στη διάθεσή μας μέχρι την παραλαβή, ευκαιρία για να εξερευνήσουμε την πόλη. Ξεκινήσαμε από τις γειτονιές με τα πολλά σπίτια.
Συνεχίσαμε στο μουσείο. Το μουσείο των Σβάλμπαρντ στεγάζεται στο κτήριο του πανεπιστημίου, και παρουσιάζει με καλή οργάνωση την άγρια φύση, την ιστορία, τη λαογραφία και την πολυπολιτισμικότήτα των νησιών.
Επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης για να τη δούμε με τα μαγαζιά ανοικτά. Το εμπορικό κέντρο Lompen σήμερα στεγάζει κάνα δυο μαγαζιά με αλπινικά ρούχα, σουβενιράδικο, το βορειότερο κομμωτήριο στον κόσμο, τη βορειότερη σοκολατερί στον κόσμο, το βορειότερο εστιατόριο με σούσι στον κόσμο, το βορειότερο ταϊανδέζικο εστιατόριο στον κόσμο, και την pub της πόλης, η οποία δεν έχει παράθυρα για να δίνει την εντύπωση της νύκτας στους θαμώνες. Και απέναντι του, βρίσκεται το ένα και μοναδικό μεγάλο σουπερμάρκετ της πόλης, το βορειότερο στον κόσμο. Εκεί βρήκαμε ένα σωρό είδη, όλα σε τσιμπιμένες τιμές καθώς μεταφέρονται από μακριά, μέχρι ξερά τροφή (δημοφιλή για τα τρεκ) και Ελληνική φέτα.
Μέσα στο σουπερμάρκετ, ένα ειδικό τμήμα διαχωρίζεται επιμελώς από το υπόλοιπο κατάστημα. Εδώ βρίσκονται τα αλκοολούχα ποτά, και είναι το μοναδικό σημείο πώλησης στο νησί. Με βάση ένα νόμο που σκόπευε να αποτρέψει τους ανθρακωρύχους από την υπερκατανάλωση αλκοόλ, κάθε κάτοικος επιτρέπεται να αγοράσει μέχρι 24 κουτάκια μπύρα το μήνα, και αντίστοιχες ποσότητες από τα άλλα ποτά. Και έχει μια μικρή κάρτα στην οποία καταγράφονται οι αγορές του (για τους τουρίστες, καταγράφονται στο boarding pass. Όσοι έρχονται με κρουαζιερόπλοια, χάσανε). Μόνο το κρασί είναι ελεύθερο, γιατί όταν φτιάχτηκε ο νόμος το κρασί το έπιναν μόνο οι κυβερνώντες… Τα εστιατόρια/μπαρ κλπ. εξαιρούνται όμως από τους περιορισμούς.
Ο πληθυσμός του Longyearbyen είναι κάπου 2.300 ψυχές, από τους οποίους μόνο οι 1200 περίπου είναι νορβηγοί. Οι υπόλοιποι, είναι από 40 διαφορετικές εθνικότητες. Όσο είμασταν στην πόλη, γνωρίσαμε διάφορους: Ισπανό, Ιταλό, Γάλλο, Πορτογάλο… Έλληνα δεν πετύχαμε, αλλά πάω στοίχημα ότι θα υπήρχε.
Στους παραπάνω, πρέπει να υπολογίσετε ότι δεν υπάρχουν ηλικιωμένοι. Το νορβηγικό ασφαλιστικό σύστημα αρνείται να καταβάλλει εθνική σύνταξη σε κατοίκους των Σβάλμπαρντ. Αν θες να παίρνεις μόνο το μέρος που αντιστοιχεί στις εισφορές σου, μπορείς να μείνεις στα νησιά, αλλά αν θες και τα υπόλοιπα, ή προνοιακές καταβολές, επιδόματα ανεργίας κλπ, πρέπει να μετακομίσεις στην ηπειρωτική Νορβηγία, εδώ δεν έχει. Αποτέλεσμα, οι ηλικιωμένοι, όπως και οι άνεργοι, στην πλειοψηφία τους φεύγουν από τα νησιά. Κάποιοι λένε ότι είναι ένα μέρος που κανείς δε γεννιέται και κανείς δεν πεθαίνει. Το δε γεννιέται είναι αντιληπτό, καθώς δεν υπάρχει μαιευτήριο και οι ετοιμόγεννες μετακινούνται στο Tromso για να γεννήσουν, αλλά το «κανείς δεν πεθαίνει» είναι ευφημισμός, καθώς αφενός οι ηλικιωμένοι δε ζουν εδώ, και αφετέρου, λόγω του permafrost, απαγορεύονται οι ταφές. Αν θες η τελευταία σου κατοικία να είναι εδώ, η μόνη επιλογή σου είναι η αποτέφρωση (στην ηπειρωτική Νορβηγία, καθώς ούτε κλίβανος υπάρχει εδώ) και η μεταφορά μετά της στάχτης σου εδώ.
Last edited:
