taver
Member
- Μηνύματα
- 12.477
- Likes
- 28.937
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Απλά μαθήματα πολικής γεωγραφίας και ιστορίας
- Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
- Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
- Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
- Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
- Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
- Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
- Κεφάλαιο 9: Η Ρώσικη πολική αρκούδα…
- Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
- Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
- Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
- Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Η κοιλάδα του αρκτικού θαύματος
- Κεφάλαιο 15: Roadtrip!
- Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
- Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη
- Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα
Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
Αποβιβαστήκαμε. Για τη συνέχεια της μέρας, θέλαμε να δούμε λίγο το κέντρο του Longyearbyen, και καθώς το ξενοδοχείο μας είναι στην άκρη της πόλης, αποφασίσαμε να μη χάσουμε χρόνο να πάμε ως εκεί και να γυρίσουμε. Έτσι, με τα σακίδια στην πλάτη, αφού αρνηθήκαμε το ταξί που μας είχε κανονίσει η Λέϊα για την επιστροφή, ξεκινήσαμε από το λιμάνι για το κέντρο του χωριού, περίπου 1 χιλιόμετρο πιο πέρα.
Περάσαμε από τη βιομηχανική ζώνη. Μπροστά μας, ένα εργοστάσιο ποιος ξέρει για τι, με μια τεράσια Loading ζώνη για πολλαπλά φορτηγά, πράγμα μάλλον οξύμορο για ένα μέρος που ο μακρύτερος δρόμος μπορεί να σε πάει μόλις 11 χιλιόμετρα πιο μακριά, μέσα στην ερημιά.
Εδώ βρίσκεται το τελευταίο εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής στη Νορβηγία που ακόμη καίει άνθρακα. Το ίδιο εργοστάσιο παρέχει και ζεστό νερό σε όλη την πόλη. Παρότι ο λιθάνθρακας εδώ πολύ καθαρότερος από τον λιγνίτη που καίμε ακόμα στην Ελλάδα, είναι κι αυτός επιβαρυντικός για το περιβάλλον, γι’ αυτό υπάρχουν σήμερα σκέψεις ακόμα κι εδώ, στην πόλη που δημιουργήθηκε για τον άνθρακα, να σταματήσει η χρήση του.
Μετά τη βιομηχανική ζώνη, σιγά σιγά μπαίναμε στο κέντρο και στις εμπορικότερες περιοχές του.
Το κέντρο της πόλης, δεν έχει εικόνα κέντρου πόλης. Πρώτα απ’ όλα γιατί τα κτίρια, είναι όλα ξύλινα, μέχρι 2 ορόφους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και χτισμένα πάνω σε πασσάλους λόγω του permafrost. Μάλιστα σε κάποιο σημείο υπάρχουν και κάτι πάσσαλοι σκέτοι. Βλέπετε, οτιδήποτε στην πόλη είναι παλαιότερο του 1945, ότι κι αν είναι αυτό, ακόμα και κάτι πάσσαλοι χωμένοι στο έδαφος, είναι αυτομάτως και διατηρητέο. Αν υπάρχει κάτι παλαιό, αυτόματα 100 μέτρα τριγύρω του δε μπορεί να κατασκευαστεί τίποτα.
Η πολιτική περί διατηρητέων μπορεί να είναι μπρουτάλ, αλλά είναι μάλλον αποτελεσματική. Γιατί το άλλο μεγάλο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Longyearbyen είναι πως ολόκληρη η πόλη (χμ.. το χωριό, εντάξει) διατρέχεται από ένα δίκτυο πυλώνων, που υποστήριζαν ένα δίκτυο τροχαλιών για τη μεταφορά του άνθρακα από τα 6 ορυχεία της περιοχής προς το λιμάνι, για φόρτωση στα πλοία. Έχει πάψει να χρησιμοποιείται εδώ και 30 χρόνια, αλλά διατηρείται ως μνημείο. Χαρακτηριστικότερο σημείο του, μια μεταλλική κατασκευή σε σχήμα… αράχνης, όπου οι γραμμές μεταφοράς από τα διάφορα ορυχεία συνέκλιναν σε μια κοινή γραμμή που μετέφερε τα φορτία στο λιμάνι. Πριν 30 χρόνια, κρίθηκε πως τα φορτηγά ήταν καθαρότερη και αποτελεσματικότερη μέθοδος μεταφοράς, αλλά μέχρι τότε το δίκτυο γνώριζε δόξες.
Όταν μάλιστα η κεντρική κυβέρνηση της Νορβηγίας αποφάσισε να διορίσει ένα κυβερνήτη για να διοικεί τα Svalbard, ζήτησε από τους ανθρακωρύχους να του κατασκευάσει ένα σπίτι για να μένει, σε περίοπτη θέση στο χωριό. Κι αυτοί, δυσαρεστημένοι που θα αποκτούσαν δερβέναγα από την κεντρική εξουσία, κι όχι κάποιο ντόπιο της δικής τους επιλογής, επέλεξαν να του κατασκευάσουν το σπίτι ακριβώς κάτω από τις γραμμές μεταφοράς με τις τροχαλίες. Οι τελευταίες δούλευαν συνεχώς, όλο το 24ωρο, κάνοντας θόρυβο, και πολύ συχνά κομμάτια από κάρβουνο έπεφταν στη στέγη του κυβερνήτη. Για να μην πούμε καν για την καρβουνόσκονη….
Πιο κάτω, ο δήμος κάποια στιγμή, εν μέσω αντιδράσεων των κατοίκων, έστησε ένα γιγαντιαίο καρακίτς κόκκινο γραμματοκιβώτιο, υποτίθεται για τα γράμματα των παιδιών προς τον Αη Βασίλη, που ως γνωστόν ζει θεωρητικώς στο Βόρειο Πόλο, αλλά πρακτικώς στο Ροβανιέμι της Φινλανδίας.
Όποιος μου εξηγήσει τι δουλειά έχει η σημαία της Βόρειας Κορέας πάνω στο γραμματοκιβώτιο, κερδίζει…
Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης, είδαμε ένα σωρό κόσμο, που φαίνονταν να είναι ντόπιοι, να περπατάει προς την παραλία. Οι 4 Έλληνες, δε χάσαμε ευκαιρία, και κατευθυνθήκαμε εκεί. Κάθε χρόνο, στο Σάββατο μετά το Θερινό Ηλιοστάσιο, διοργανώνεται εδώ το «Midsummer party». Όπως μας είπε και μια ντόπια, «γιορτάζουμε τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου»… «ή τέλος πάντων το μέσον της μεγαλύτερης μέρας του χρόνου».
Και η μακρά νύχτα μπορεί να είναι αιτία κατάθλιψης, αλλά η μακρά μέρα είναι αιτία χαράς και εορτασμών. Κι απ’ ότι φαίνεται, αυτό είναι και το σημερινό party: Αφορμή για γιορτή. Ντάξει, δεν είναι το τυπικό beach party του μεσοκαλόκαιρου. Εδώ είμαστε με τα μπουφάν, και η φωτιά που έχουν ανάψει δεν είναι για φως, είναι για να μην ψοφήσουμε από το κρύο. Μια αυτοσχέδια καντίνα πουλάει σνακ, χάμπουργκερ και μπύρες (€2.00 περίπου, οι πιο φτηνές μπύρες που συνάντησα στη Νορβηγία). Υπάρχει ουρά για το ταμείο, αλλά δε χρειάζεται να πας πολλές φορές: Παίρνεις από την αρχή αρκετές μπύρες. Δεν είναι ότι θα ζεσταθούν εν τω μεταξύ…
Αφήσαμε τον «τέταρτο» Έλληνα στο πάρτυ (ήθελε να φάει κάτι γρήγορο και να πάει για ύπνο νωρίς, καθώς την επόμενη μέρα είχε τρεκ), και συνεχίσαμε για ένα από τα κεντρικά εστιατόρια του χωριού.
Περάσαμε κι έξω από το εντυπωσιακό κτίριο του πανεπιστημίου της πόλης:
Κι από το δημαρχείο:
Ακολουθούσε μια πλατεία με το άγαλμα του ανώνυμου ανθρακωρύχου, και τους δυο μεγάλους πόλους έλξης της τοπικής κοινότητας. Το μοναδικό σουπερμάρκετ, και το εμπορικό κέντρο Lompen, το οποίο κτίστηκε το 1985 ως λουτρά και καμπίνες αλλαγής στολών για τους ανθρακωρύχους, αλλά με την μείωση της βιομηχανίας άνθρακα μετασκευάστηκε σε εμπορικό κέντρο.
Μέσα στο εμπορικό κέντρο, βρίσκεται και η Pub του χωριού, μελετημένη ώστε να μην έχει παράθυρα για να δίνει έτσι την κατάλληλη ατμόσφαιρα…
Καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο ονόματι KROA, το οποίο φαίνεται να έχει όμορφο διάκοσμο, καλό φαγητό (είχε δοκιμάσει ο Α. που ήταν εδώ δυο μέρες πιο πριν), και να μαζεύει κυρίως ντόπιους. Δεν είχε τόσους ντόπιους σήμερα, αλλά είχε το Νοτιοαφρικανό που ήταν μαζί μας στο σημερινό τουρ – επιμελώς τον αποφύγαμε. Και όταν τελειώσαμε το φαγητό και σηκωθήκαμε, πετύχαμε και τον Ινδό, με τον οποίο συνεχίσαμε παρέα. Δε σας ανεβάζω τα φαγητά, αλλά μόνο αυτό:
Δεξιά έχουμε Cured arctic char, ένα τοπικό σολομοειδές. Και αριστερά, έχουμε λίγη καπνιστή φάλαινα minke (δεν ανήκει στα προστατευόμενα είδη).
Ξαναπήγαμε στο beach party. Περνώντας πάλι από το κέντρο της πόλης.
Αυτή τη φορά, με την ώρα αισθητά πιο περασμένη, ήταν λιγότερο παιδομάζωμα και περισσότερο πάρτι. Κόσμος χόρευε, άλλοι ακόμη έτρωγαν, άλλοι κουβέντιαζαν. Σε άλλους πάλι η μπύρα ολοκλήρωνε τον κύκλο της στα σώματά τους δίπλα στη θάλασσα, πράγμα ιδιαιτέρως περίεργο να το βλέπεις να γίνεται υπό το φως της μέρας. Όπως διαπίστωσα μετά την επιστροφή μου (δεν ήξερα ότι υπήρχε καν), είναι το beach party που είχαν επισκεφθεί πριν δυο χρόνια, στο τελευταίο τους επεισόδιο, οι κάφροι του World Party, της τηλεοπτικής εκπομπής στον Alpha που απέφευγα να δω. Ευτυχώς δεν είχα δει το επεισόδιο με τα Svalbard, γιατί μπορεί να μην ερχόμουνα.
Ο @kalspiros δεν την πάλευε άλλο, ήμασταν και με τρισήμιση ώρες ύπνο. Ξεκίνησε με τα πόδια για το ξενοδοχείο, στην άλλη άκρη της πόλης. Οι άλλοι δύο, κάπου 15 λεπτά μετά, πήραμε ένα ταξί, αφήσαμε τον Ινδό στο ξενοδοχείο του, και μαζέψαμε το Σπύρο που ακόμα περπατούσε, από τα μέσα της διαδρομής. Την επόμενη μέρα, είχαμε παραλαβή από το ξενοδοχείο στις 08:30πμ, για ταξίδι... "διεθνές".
Αποβιβαστήκαμε. Για τη συνέχεια της μέρας, θέλαμε να δούμε λίγο το κέντρο του Longyearbyen, και καθώς το ξενοδοχείο μας είναι στην άκρη της πόλης, αποφασίσαμε να μη χάσουμε χρόνο να πάμε ως εκεί και να γυρίσουμε. Έτσι, με τα σακίδια στην πλάτη, αφού αρνηθήκαμε το ταξί που μας είχε κανονίσει η Λέϊα για την επιστροφή, ξεκινήσαμε από το λιμάνι για το κέντρο του χωριού, περίπου 1 χιλιόμετρο πιο πέρα.
Περάσαμε από τη βιομηχανική ζώνη. Μπροστά μας, ένα εργοστάσιο ποιος ξέρει για τι, με μια τεράσια Loading ζώνη για πολλαπλά φορτηγά, πράγμα μάλλον οξύμορο για ένα μέρος που ο μακρύτερος δρόμος μπορεί να σε πάει μόλις 11 χιλιόμετρα πιο μακριά, μέσα στην ερημιά.
Εδώ βρίσκεται το τελευταίο εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής στη Νορβηγία που ακόμη καίει άνθρακα. Το ίδιο εργοστάσιο παρέχει και ζεστό νερό σε όλη την πόλη. Παρότι ο λιθάνθρακας εδώ πολύ καθαρότερος από τον λιγνίτη που καίμε ακόμα στην Ελλάδα, είναι κι αυτός επιβαρυντικός για το περιβάλλον, γι’ αυτό υπάρχουν σήμερα σκέψεις ακόμα κι εδώ, στην πόλη που δημιουργήθηκε για τον άνθρακα, να σταματήσει η χρήση του.
Μετά τη βιομηχανική ζώνη, σιγά σιγά μπαίναμε στο κέντρο και στις εμπορικότερες περιοχές του.
Το κέντρο της πόλης, δεν έχει εικόνα κέντρου πόλης. Πρώτα απ’ όλα γιατί τα κτίρια, είναι όλα ξύλινα, μέχρι 2 ορόφους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και χτισμένα πάνω σε πασσάλους λόγω του permafrost. Μάλιστα σε κάποιο σημείο υπάρχουν και κάτι πάσσαλοι σκέτοι. Βλέπετε, οτιδήποτε στην πόλη είναι παλαιότερο του 1945, ότι κι αν είναι αυτό, ακόμα και κάτι πάσσαλοι χωμένοι στο έδαφος, είναι αυτομάτως και διατηρητέο. Αν υπάρχει κάτι παλαιό, αυτόματα 100 μέτρα τριγύρω του δε μπορεί να κατασκευαστεί τίποτα.
Η πολιτική περί διατηρητέων μπορεί να είναι μπρουτάλ, αλλά είναι μάλλον αποτελεσματική. Γιατί το άλλο μεγάλο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Longyearbyen είναι πως ολόκληρη η πόλη (χμ.. το χωριό, εντάξει) διατρέχεται από ένα δίκτυο πυλώνων, που υποστήριζαν ένα δίκτυο τροχαλιών για τη μεταφορά του άνθρακα από τα 6 ορυχεία της περιοχής προς το λιμάνι, για φόρτωση στα πλοία. Έχει πάψει να χρησιμοποιείται εδώ και 30 χρόνια, αλλά διατηρείται ως μνημείο. Χαρακτηριστικότερο σημείο του, μια μεταλλική κατασκευή σε σχήμα… αράχνης, όπου οι γραμμές μεταφοράς από τα διάφορα ορυχεία συνέκλιναν σε μια κοινή γραμμή που μετέφερε τα φορτία στο λιμάνι. Πριν 30 χρόνια, κρίθηκε πως τα φορτηγά ήταν καθαρότερη και αποτελεσματικότερη μέθοδος μεταφοράς, αλλά μέχρι τότε το δίκτυο γνώριζε δόξες.
Όταν μάλιστα η κεντρική κυβέρνηση της Νορβηγίας αποφάσισε να διορίσει ένα κυβερνήτη για να διοικεί τα Svalbard, ζήτησε από τους ανθρακωρύχους να του κατασκευάσει ένα σπίτι για να μένει, σε περίοπτη θέση στο χωριό. Κι αυτοί, δυσαρεστημένοι που θα αποκτούσαν δερβέναγα από την κεντρική εξουσία, κι όχι κάποιο ντόπιο της δικής τους επιλογής, επέλεξαν να του κατασκευάσουν το σπίτι ακριβώς κάτω από τις γραμμές μεταφοράς με τις τροχαλίες. Οι τελευταίες δούλευαν συνεχώς, όλο το 24ωρο, κάνοντας θόρυβο, και πολύ συχνά κομμάτια από κάρβουνο έπεφταν στη στέγη του κυβερνήτη. Για να μην πούμε καν για την καρβουνόσκονη….
Πιο κάτω, ο δήμος κάποια στιγμή, εν μέσω αντιδράσεων των κατοίκων, έστησε ένα γιγαντιαίο καρακίτς κόκκινο γραμματοκιβώτιο, υποτίθεται για τα γράμματα των παιδιών προς τον Αη Βασίλη, που ως γνωστόν ζει θεωρητικώς στο Βόρειο Πόλο, αλλά πρακτικώς στο Ροβανιέμι της Φινλανδίας.
Όποιος μου εξηγήσει τι δουλειά έχει η σημαία της Βόρειας Κορέας πάνω στο γραμματοκιβώτιο, κερδίζει…
Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης, είδαμε ένα σωρό κόσμο, που φαίνονταν να είναι ντόπιοι, να περπατάει προς την παραλία. Οι 4 Έλληνες, δε χάσαμε ευκαιρία, και κατευθυνθήκαμε εκεί. Κάθε χρόνο, στο Σάββατο μετά το Θερινό Ηλιοστάσιο, διοργανώνεται εδώ το «Midsummer party». Όπως μας είπε και μια ντόπια, «γιορτάζουμε τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου»… «ή τέλος πάντων το μέσον της μεγαλύτερης μέρας του χρόνου».
Και η μακρά νύχτα μπορεί να είναι αιτία κατάθλιψης, αλλά η μακρά μέρα είναι αιτία χαράς και εορτασμών. Κι απ’ ότι φαίνεται, αυτό είναι και το σημερινό party: Αφορμή για γιορτή. Ντάξει, δεν είναι το τυπικό beach party του μεσοκαλόκαιρου. Εδώ είμαστε με τα μπουφάν, και η φωτιά που έχουν ανάψει δεν είναι για φως, είναι για να μην ψοφήσουμε από το κρύο. Μια αυτοσχέδια καντίνα πουλάει σνακ, χάμπουργκερ και μπύρες (€2.00 περίπου, οι πιο φτηνές μπύρες που συνάντησα στη Νορβηγία). Υπάρχει ουρά για το ταμείο, αλλά δε χρειάζεται να πας πολλές φορές: Παίρνεις από την αρχή αρκετές μπύρες. Δεν είναι ότι θα ζεσταθούν εν τω μεταξύ…
Αφήσαμε τον «τέταρτο» Έλληνα στο πάρτυ (ήθελε να φάει κάτι γρήγορο και να πάει για ύπνο νωρίς, καθώς την επόμενη μέρα είχε τρεκ), και συνεχίσαμε για ένα από τα κεντρικά εστιατόρια του χωριού.
Περάσαμε κι έξω από το εντυπωσιακό κτίριο του πανεπιστημίου της πόλης:
Κι από το δημαρχείο:
Ακολουθούσε μια πλατεία με το άγαλμα του ανώνυμου ανθρακωρύχου, και τους δυο μεγάλους πόλους έλξης της τοπικής κοινότητας. Το μοναδικό σουπερμάρκετ, και το εμπορικό κέντρο Lompen, το οποίο κτίστηκε το 1985 ως λουτρά και καμπίνες αλλαγής στολών για τους ανθρακωρύχους, αλλά με την μείωση της βιομηχανίας άνθρακα μετασκευάστηκε σε εμπορικό κέντρο.
Μέσα στο εμπορικό κέντρο, βρίσκεται και η Pub του χωριού, μελετημένη ώστε να μην έχει παράθυρα για να δίνει έτσι την κατάλληλη ατμόσφαιρα…
Καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο ονόματι KROA, το οποίο φαίνεται να έχει όμορφο διάκοσμο, καλό φαγητό (είχε δοκιμάσει ο Α. που ήταν εδώ δυο μέρες πιο πριν), και να μαζεύει κυρίως ντόπιους. Δεν είχε τόσους ντόπιους σήμερα, αλλά είχε το Νοτιοαφρικανό που ήταν μαζί μας στο σημερινό τουρ – επιμελώς τον αποφύγαμε. Και όταν τελειώσαμε το φαγητό και σηκωθήκαμε, πετύχαμε και τον Ινδό, με τον οποίο συνεχίσαμε παρέα. Δε σας ανεβάζω τα φαγητά, αλλά μόνο αυτό:
Δεξιά έχουμε Cured arctic char, ένα τοπικό σολομοειδές. Και αριστερά, έχουμε λίγη καπνιστή φάλαινα minke (δεν ανήκει στα προστατευόμενα είδη).
Ξαναπήγαμε στο beach party. Περνώντας πάλι από το κέντρο της πόλης.
Αυτή τη φορά, με την ώρα αισθητά πιο περασμένη, ήταν λιγότερο παιδομάζωμα και περισσότερο πάρτι. Κόσμος χόρευε, άλλοι ακόμη έτρωγαν, άλλοι κουβέντιαζαν. Σε άλλους πάλι η μπύρα ολοκλήρωνε τον κύκλο της στα σώματά τους δίπλα στη θάλασσα, πράγμα ιδιαιτέρως περίεργο να το βλέπεις να γίνεται υπό το φως της μέρας. Όπως διαπίστωσα μετά την επιστροφή μου (δεν ήξερα ότι υπήρχε καν), είναι το beach party που είχαν επισκεφθεί πριν δυο χρόνια, στο τελευταίο τους επεισόδιο, οι κάφροι του World Party, της τηλεοπτικής εκπομπής στον Alpha που απέφευγα να δω. Ευτυχώς δεν είχα δει το επεισόδιο με τα Svalbard, γιατί μπορεί να μην ερχόμουνα.
Ο @kalspiros δεν την πάλευε άλλο, ήμασταν και με τρισήμιση ώρες ύπνο. Ξεκίνησε με τα πόδια για το ξενοδοχείο, στην άλλη άκρη της πόλης. Οι άλλοι δύο, κάπου 15 λεπτά μετά, πήραμε ένα ταξί, αφήσαμε τον Ινδό στο ξενοδοχείο του, και μαζέψαμε το Σπύρο που ακόμα περπατούσε, από τα μέσα της διαδρομής. Την επόμενη μέρα, είχαμε παραλαβή από το ξενοδοχείο στις 08:30πμ, για ταξίδι... "διεθνές".
Last edited:
