taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Απλά μαθήματα πολικής γεωγραφίας και ιστορίας
- Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
- Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
- Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
- Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
- Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
- Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
- Κεφάλαιο 9: Η Ρώσικη πολική αρκούδα…
- Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
- Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
- Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
- Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Η κοιλάδα του αρκτικού θαύματος
- Κεφάλαιο 15: Roadtrip!
- Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
- Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη
- Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα
Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο όπου τα νησιά κατά τους Νορβηγούς ονομάζονται Svalbard, και η ονομασία αυτή έχει επικρατήσει στη Νορβηγική και την Αγγλική γλώσσα (μεταξύ άλλων). Στη Ρωσική, τη Γερμανική και τη Γαλλική, πάλι, επικρατεί το παλιό όνομα. Δεν έχω ιδέα ποιο είναι το «σωστό» στα Ελληνικά, έχω ακούσει τον όρο «Σπιτσβέργη» χωρίς να είναι σαφές σε τι αναφέρεται ακριβώς, αλλά θα μείνω στα ονόματα που δίνουν οι ίδιοι. Το αρχιπέλαγος ολόκληρο ονομάζεται λοιπόν Svalbard, το κύριο νησί ονομάζεται Spitsbergen (από Δυτικό Spitsbergen που λεγόταν κάποτε), και η πρωτεύουσα όλων αυτών ονομάζεται Longyearbyen.
Λέμε «αρχιπέλαγος» (όπως λέμε και για π.χ. τις Κυκλάδες), για να τονίσουμε ότι δεν είναι ένα μεγάλο νησί, αλλά ένα μεγάλο, 3 μεσαίου μεγέθους, και μερικά ακόμα μικρά. Όλα τους, είναι πάρα πάρα πολύ ορεινά, και έχουν σχηματισμούς φιόρδ στα παράλια τους. Μόνο το μεγάλο νησί κατοικείται – τα υπόλοιπα είναι είτε εθνικά πάρκα, είτε… απλώς ακατοίκητα. Εδώ που τα λέμε, τα περισσότερα από αυτά είναι στην ανατολική πλευρά του συμπλέγματος, εκεί που το κλίμα είναι πολικό, και δύσκολα θα βρεθεί εκεί άνθρωπος με τη θέλησή του. Το τελευταίο νησί στα βορειοανατολικά, μάλιστα, είναι εξ’ ολοκλήρου σκεπασμένο με πάγους, δε φαίνεται η γη πουθενά. Για κάποια από τα νησιά υπάρχουν ιστορίες ναυαγών που έμειναν εκεί για καιρό και πέρασαν μάλιστα και χειμώνες, ενώ σε ένα άλλο διαδραματίζεται η νορβηγική ταινία με τίτλο (στην Αγγλική μετάφραση) «Orion’s belt».
Στη δυτική πλευρά του μεγάλου νησιού, σχηματίζονται τρεις μεγάλοι κόλποι, τρία μεγάλα φιόρδ αν προτιμάτε, μέσα στους οποίους βρίσκονται όλοι οι κατοικημένοι οικισμοί των νησιών. Η Sveagruva βρίσκεται στο φιόρδ Van Mijenfjorden, στο νοτιότερο κόλπο Bellsund, το Ny-Alesund βρίσκεται στο βορειότερο φιόρδ Kongsfjorden (Kings bay), ενώ όλοι υπόλοιποι οικισμοί βρίσκονται στον κεντρικό κόλπο (φιόρδ) με το όνομα Isfjorden, και σε υπό-φιόρδ που καταλήγουν σ’ αυτό. Υπάρχει ακόμα κι ένας Πολωνικός ερευνητικός σταθμός, από την εποχή του ψυχρού πολέμου σε ένα ακόμη μικρό κόλπο στα νότια του νησιού, με εννέα ψυχές να μένουν εκεί όλο το χρόνο, χωρίς οδική, αεροπορική ή άλλη μόνιμη σύνδεση με το υπόλοιπο νησί.
Γενικώς, δρόμοι στα νησιά δεν υπάρχουν. Κάπου διάβασα ότι το σύνολο του οδικού δικτύου, μαζί και οι δρόμοι μέσα στους οικισμούς, είναι κάπου 40 Χιλιόμετρα, ένα νούμερο που μου φαίνεται υπερβολικά μεγάλο. Κανένας οικισμός δε συνδέεται με δρόμο με τους υπόλοιπους. Δεν υπάρχουν καν οργανωμένα μονοπάτια. Το σύνηθες μέσο μετακίνησης, εδώ, δεν είναι το αυτοκίνητο. Είναι το snowmobile, κάτι σα μηχανάκι με ερπύστρια και βατραχοπέδιλα
)). Τα περισσότερα σπίτια έχουν από ένα snowmobile αραγμένο μπροστά… Εκτός από το καλοκαίρι, που το χιόνι δεν είναι αρκετό, τον υπόλοιπο χρόνο υπάρχει ένα επίπεδο χιονιού ικανό να επιτρέψει την κυκλοφορία των snowmobile σε όλο το μεγάλο νησί (παρότι σε μεγάλο μέρος του δεν επιτρέπεται για προστασία της άγριας φύσης). Δεν πας βέβαια παντού στο νησί: Εκτός από τις προστατευμένες περιοχές, στις οποίες η πρόσβαση είτε δεν επιτρέπεται είτε περιορίζεται σε συγκεκριμένες διαδρομές μόνο, αν θες να κινηθείς σε μεγαλύτερη απόσταση από τους οικισμούς πρέπει να έχεις άδεια από τον κυβερνήτη των νησιών, την οποία για να πάρεις πρέπει να έχεις κάνει ασφάλιση για τα έξοδα τυχόν search & rescue που μπορεί να χρειαστεί, αν σου συμβεί κάτι - και δεν είναι και λίγα: Μια ώρα πτήσης ενός Super Puma κοστίζει πάνω από €3.500…
Κάθε μετακίνηση βέβαια έξω από τους οργανωμένους οικισμούς έχει κι άλλη παραδοξότητα. Την υποχρεωτική οπλοφορία. Έχετε ακούσει φαντάζομαι συζητήσεις επί συζητήσεων για την οπλοφορία στις ΗΠΑ και το γεγονός ότι επιτρέπεται. Ε, εδώ, δεν επιτρέπεται απλώς. Επιβάλλεται δια νόμου. Απαγορεύεται κάποια ομάδα ανθρώπων να βγει από κάποιον οικισμό, χωρίς τουλάχιστον ένας από αυτούς να φέρει όπλο και να ξέρει να το χρησιμοποιεί. Ο λόγος, είναι η προστασία από τις πολικές αρκούδες που επίσης ζουν εδώ. Οι urban legends λένε ότι είναι περισσότερες από τους ανθρώπους στο νησί, οι μελέτες βγάζουν τους ανθρώπους λίγο περισσότερους, αλλά σε κάθε περίπτωση υπάρχουν εκεί έξω, είναι πολλές, και μπορεί να γίνουν ιδιαίτερα επιθετικές (παρότι το ανθρώπινο κρέας δεν το τρώνε). Έχουν συμβεί διάφορα επεισόδια, ενίοτε και θανατηφόρα, και έκτοτε η προστασία από τις αρκούδες είναι υποχρεωτική. Όχι ότι αν δεις μια αρκούδα τη σκοτώνεις και λες ζήτω: Είναι προστατευόμενο είδος. Η χρήση του όπλου θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση, και οφείλεις να έχεις κάνει ότι μπορείς για να μη χρειαστεί να τη σκοτώσεις (φωτοβολίδες, πυροβολισμούς στον αέρα κλπ.). Μάλιστα, θα περάσεις από ανάκριση για να αποδείξεις ότι τα έκανες όλα αυτά.
Το ταξίδι μας λοιπόν στα Σβάλμπαρντ, Spitsbergen, Spitzbergen, ή όπως αλλιώς προτιμάτε να τα πείτε, κλείστηκε με βάση μια προσφορά της Norwegian που έτρεξε τις τελευταίες μέρες του 2016. Η προσφορά μπορεί να μας γλύτωσε και 50 ευρώ ανά άτομο στο Όσλο - Longyearbyen, κάτι που ξέραμε πως θα ήταν ένα πολύ πολύ μικρό κλάσμα του συνολικού κόστους ενός τέτοιου ταξιδιού, αλλά το είδαμε περισσότερο ως παρακίνηση. Κλείστηκε κι ένα ξενοδοχείο με δωρεάν ακύρωση για να μην κινδυνέψουμε να κοιμηθούμε στα χιόνια, και αρχίσαμε τη μελέτη… Οι ταξιδιώτες θα είμασταν τρείς. Εγώ, ο @kalspiros, κι ο Α., ένας ακόμα φίλος μας. Οι δυο τελευταίοι είναι μόνιμοι κάτοικοι Λονδίνου, ενώ εγώ είμαι μόνιμος κάτοικος Αθηνών, οπότε θα βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο… η περίπου, καθώς ο Α. τελικά αποφάσισε να πάει στα Σβάλμπαρντ δυο μέρες πιο πριν, να κάνει και κάνα τρεκ πριν φτάσουμε εμείς οι ακαμάτηδες που ούτε 50 μέτρα ανηφόρα δε μπορούμε να κάνουμε (ή έτσι λέει).
Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο όπου τα νησιά κατά τους Νορβηγούς ονομάζονται Svalbard, και η ονομασία αυτή έχει επικρατήσει στη Νορβηγική και την Αγγλική γλώσσα (μεταξύ άλλων). Στη Ρωσική, τη Γερμανική και τη Γαλλική, πάλι, επικρατεί το παλιό όνομα. Δεν έχω ιδέα ποιο είναι το «σωστό» στα Ελληνικά, έχω ακούσει τον όρο «Σπιτσβέργη» χωρίς να είναι σαφές σε τι αναφέρεται ακριβώς, αλλά θα μείνω στα ονόματα που δίνουν οι ίδιοι. Το αρχιπέλαγος ολόκληρο ονομάζεται λοιπόν Svalbard, το κύριο νησί ονομάζεται Spitsbergen (από Δυτικό Spitsbergen που λεγόταν κάποτε), και η πρωτεύουσα όλων αυτών ονομάζεται Longyearbyen.
Λέμε «αρχιπέλαγος» (όπως λέμε και για π.χ. τις Κυκλάδες), για να τονίσουμε ότι δεν είναι ένα μεγάλο νησί, αλλά ένα μεγάλο, 3 μεσαίου μεγέθους, και μερικά ακόμα μικρά. Όλα τους, είναι πάρα πάρα πολύ ορεινά, και έχουν σχηματισμούς φιόρδ στα παράλια τους. Μόνο το μεγάλο νησί κατοικείται – τα υπόλοιπα είναι είτε εθνικά πάρκα, είτε… απλώς ακατοίκητα. Εδώ που τα λέμε, τα περισσότερα από αυτά είναι στην ανατολική πλευρά του συμπλέγματος, εκεί που το κλίμα είναι πολικό, και δύσκολα θα βρεθεί εκεί άνθρωπος με τη θέλησή του. Το τελευταίο νησί στα βορειοανατολικά, μάλιστα, είναι εξ’ ολοκλήρου σκεπασμένο με πάγους, δε φαίνεται η γη πουθενά. Για κάποια από τα νησιά υπάρχουν ιστορίες ναυαγών που έμειναν εκεί για καιρό και πέρασαν μάλιστα και χειμώνες, ενώ σε ένα άλλο διαδραματίζεται η νορβηγική ταινία με τίτλο (στην Αγγλική μετάφραση) «Orion’s belt».
Στη δυτική πλευρά του μεγάλου νησιού, σχηματίζονται τρεις μεγάλοι κόλποι, τρία μεγάλα φιόρδ αν προτιμάτε, μέσα στους οποίους βρίσκονται όλοι οι κατοικημένοι οικισμοί των νησιών. Η Sveagruva βρίσκεται στο φιόρδ Van Mijenfjorden, στο νοτιότερο κόλπο Bellsund, το Ny-Alesund βρίσκεται στο βορειότερο φιόρδ Kongsfjorden (Kings bay), ενώ όλοι υπόλοιποι οικισμοί βρίσκονται στον κεντρικό κόλπο (φιόρδ) με το όνομα Isfjorden, και σε υπό-φιόρδ που καταλήγουν σ’ αυτό. Υπάρχει ακόμα κι ένας Πολωνικός ερευνητικός σταθμός, από την εποχή του ψυχρού πολέμου σε ένα ακόμη μικρό κόλπο στα νότια του νησιού, με εννέα ψυχές να μένουν εκεί όλο το χρόνο, χωρίς οδική, αεροπορική ή άλλη μόνιμη σύνδεση με το υπόλοιπο νησί.
Γενικώς, δρόμοι στα νησιά δεν υπάρχουν. Κάπου διάβασα ότι το σύνολο του οδικού δικτύου, μαζί και οι δρόμοι μέσα στους οικισμούς, είναι κάπου 40 Χιλιόμετρα, ένα νούμερο που μου φαίνεται υπερβολικά μεγάλο. Κανένας οικισμός δε συνδέεται με δρόμο με τους υπόλοιπους. Δεν υπάρχουν καν οργανωμένα μονοπάτια. Το σύνηθες μέσο μετακίνησης, εδώ, δεν είναι το αυτοκίνητο. Είναι το snowmobile, κάτι σα μηχανάκι με ερπύστρια και βατραχοπέδιλα
)). Τα περισσότερα σπίτια έχουν από ένα snowmobile αραγμένο μπροστά… Εκτός από το καλοκαίρι, που το χιόνι δεν είναι αρκετό, τον υπόλοιπο χρόνο υπάρχει ένα επίπεδο χιονιού ικανό να επιτρέψει την κυκλοφορία των snowmobile σε όλο το μεγάλο νησί (παρότι σε μεγάλο μέρος του δεν επιτρέπεται για προστασία της άγριας φύσης). Δεν πας βέβαια παντού στο νησί: Εκτός από τις προστατευμένες περιοχές, στις οποίες η πρόσβαση είτε δεν επιτρέπεται είτε περιορίζεται σε συγκεκριμένες διαδρομές μόνο, αν θες να κινηθείς σε μεγαλύτερη απόσταση από τους οικισμούς πρέπει να έχεις άδεια από τον κυβερνήτη των νησιών, την οποία για να πάρεις πρέπει να έχεις κάνει ασφάλιση για τα έξοδα τυχόν search & rescue που μπορεί να χρειαστεί, αν σου συμβεί κάτι - και δεν είναι και λίγα: Μια ώρα πτήσης ενός Super Puma κοστίζει πάνω από €3.500…Κάθε μετακίνηση βέβαια έξω από τους οργανωμένους οικισμούς έχει κι άλλη παραδοξότητα. Την υποχρεωτική οπλοφορία. Έχετε ακούσει φαντάζομαι συζητήσεις επί συζητήσεων για την οπλοφορία στις ΗΠΑ και το γεγονός ότι επιτρέπεται. Ε, εδώ, δεν επιτρέπεται απλώς. Επιβάλλεται δια νόμου. Απαγορεύεται κάποια ομάδα ανθρώπων να βγει από κάποιον οικισμό, χωρίς τουλάχιστον ένας από αυτούς να φέρει όπλο και να ξέρει να το χρησιμοποιεί. Ο λόγος, είναι η προστασία από τις πολικές αρκούδες που επίσης ζουν εδώ. Οι urban legends λένε ότι είναι περισσότερες από τους ανθρώπους στο νησί, οι μελέτες βγάζουν τους ανθρώπους λίγο περισσότερους, αλλά σε κάθε περίπτωση υπάρχουν εκεί έξω, είναι πολλές, και μπορεί να γίνουν ιδιαίτερα επιθετικές (παρότι το ανθρώπινο κρέας δεν το τρώνε). Έχουν συμβεί διάφορα επεισόδια, ενίοτε και θανατηφόρα, και έκτοτε η προστασία από τις αρκούδες είναι υποχρεωτική. Όχι ότι αν δεις μια αρκούδα τη σκοτώνεις και λες ζήτω: Είναι προστατευόμενο είδος. Η χρήση του όπλου θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση, και οφείλεις να έχεις κάνει ότι μπορείς για να μη χρειαστεί να τη σκοτώσεις (φωτοβολίδες, πυροβολισμούς στον αέρα κλπ.). Μάλιστα, θα περάσεις από ανάκριση για να αποδείξεις ότι τα έκανες όλα αυτά.
Το ταξίδι μας λοιπόν στα Σβάλμπαρντ, Spitsbergen, Spitzbergen, ή όπως αλλιώς προτιμάτε να τα πείτε, κλείστηκε με βάση μια προσφορά της Norwegian που έτρεξε τις τελευταίες μέρες του 2016. Η προσφορά μπορεί να μας γλύτωσε και 50 ευρώ ανά άτομο στο Όσλο - Longyearbyen, κάτι που ξέραμε πως θα ήταν ένα πολύ πολύ μικρό κλάσμα του συνολικού κόστους ενός τέτοιου ταξιδιού, αλλά το είδαμε περισσότερο ως παρακίνηση. Κλείστηκε κι ένα ξενοδοχείο με δωρεάν ακύρωση για να μην κινδυνέψουμε να κοιμηθούμε στα χιόνια, και αρχίσαμε τη μελέτη… Οι ταξιδιώτες θα είμασταν τρείς. Εγώ, ο @kalspiros, κι ο Α., ένας ακόμα φίλος μας. Οι δυο τελευταίοι είναι μόνιμοι κάτοικοι Λονδίνου, ενώ εγώ είμαι μόνιμος κάτοικος Αθηνών, οπότε θα βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο… η περίπου, καθώς ο Α. τελικά αποφάσισε να πάει στα Σβάλμπαρντ δυο μέρες πιο πριν, να κάνει και κάνα τρεκ πριν φτάσουμε εμείς οι ακαμάτηδες που ούτε 50 μέτρα ανηφόρα δε μπορούμε να κάνουμε (ή έτσι λέει).
Last edited:
