taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Απλά μαθήματα πολικής γεωγραφίας και ιστορίας
- Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
- Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
- Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
- Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
- Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
- Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
- Κεφάλαιο 9: Η Ρώσικη πολική αρκούδα…
- Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
- Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
- Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
- Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Η κοιλάδα του αρκτικού θαύματος
- Κεφάλαιο 15: Roadtrip!
- Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
- Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη
- Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα
Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
Όσο εμείς τριγυρνάγαμε, η Λέϊα είχε μετατρέψει την κουζίνα του σκάφους σε μαγειρείο. Είχε ετοιμάσει δυο φαγητά: Ένα σκανδιναβικό πιάτο, σούπα με λαχανικά και χοιρινό, και για τους μη χοιρινοφάγους της παρέας ένα σκανδιναβικό κους κους με σάλτσα βατόμουρου… Ευτυχώς που δεν είμαι χορτοφάγος. Ο καιρός είχε ζεστάνει, και με τον ήλιο να πέφτει πάνω μας μέσα στο απάνεμο λιμάνι, μπορεί και σημειακά να είχαμε αγγίξει και τους 15 βαθμούς. Μετά λοιπόν το απολαυστικό μεσημεριανό μας στο κατάστρωμα, ήρθε η ώρα να αναχωρήσουμε για την επιστροφή μας.
Εκεί, παρενέβη ο καπετάνιος μας. Ξέρετε, μας λέει, όταν δε μεταφέρω τουρίστες, το χόμπι μου είναι η παρατήρηση φαλαινών. Κοίταζα λοιπόν όσο σας περίμενα, και εδώ στο φιόρδ αυτό φαίνεται να έχουμε δυο μπλε φάλαινες. Ξέρετε, το μεγαλύτερο θηλαστικό στον πλανήτη, όχι το θανάσιμο παιχνίδι στο internet… Θέλετε να ψάξουμε να τις βρούμε; Θα μας βγάλει κάνα μισάωρο εκτός προγράμματος, έχει κανείς πρόβλημα αν αργήσουμε;
Ξεκινήσαμε λοιπόν, μιας και κανείς δεν είχε πρόβλημα (και να είχε, υποψιάζομαι ότι το έλυσε ησύχως!) και τις αναζητήσαμε. Και τις βρήκαμε, όπως βρήκαμε και μια τρίτη, μια μικρότερη Minke στο τέλος. Και είδαμε και τους παγετώνες τριγύρω. Και ο @kalspiros, είδε επιτέλους μερικά puffin, κάτι πουλάκια που μας είχε φάει τ’ αυτιά από το πρωί ότι θέλει να τα δει (δε λέω, γλυκούλικα είναι…).
Φάλαινα minke:
Μετά και τις φάλαινες, ο δρόμος της επιστροφής. Το καράβι διέθετε μπόλικο καφέ, ελεύθερο για όλους, αλλά κάτι η έλλειψη ύπνου, κάτι το νανουριστικό κούνημα των κυμάτων, η παρέα «έπεσε». Μιάμιση ώρα μετά, όμως, στο επόμενο «αξιοθέατο», είμασταν και πάλι όλοι στο κατάστρωμα. Ο παγετώνας Dahlbreen απλωνόταν μπροστά μας, “up-close and personal” που λέγαμε και στο χωριό μου. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός οπτικά, αλλά ταυτόχρονα είναι και σοκαριστικά εντυπωσιακός ακουστικά, με δυνατά κράκ να ακούγονται από όλες τις κατευθύνσεις, συνήθως προερχόμενα από την προέλαση του παγετώνα κάπου στο βάθος, κι όχι από κάποιο κομμάτι του που αποκόπτεται για να πέσει στη θάλασσα.
Δυστυχώς, δεν κατέγραψα κάποιο κρακ σ' αυτό το βιντεάκι:
Για περισσότερα σχετικά με τους παγετώνες στο Svalbard, βρήκα αυτή την παρουσίαση αρκετά περιεκτική και πολύ κατατοπιστική: http://www.unis.no/wp-content/uploads/2014/08/1.-Glaciers-on-svalbard.pdf
Η επιστροφή, διαρκείας δυο ωρών περίπου από δω ως το Longyearbyen βρίσκει τον @kalspiros να την έχει πέσει στην καμπίνα του καραβιού, και τους υπόλοιπους να απολαμβάνουμε τη διαδρομή, που είναι ιδιαίτερα ανώμαλη λόγω φουσκοθαλασσιάς. Προς το τέλος, διασταυρωθήκαμε με το κρουαζιερόπλοιο που έφευγε (και τα απόνερά του μας κούνησαν για τα καλά).
Όσο εμείς τριγυρνάγαμε, η Λέϊα είχε μετατρέψει την κουζίνα του σκάφους σε μαγειρείο. Είχε ετοιμάσει δυο φαγητά: Ένα σκανδιναβικό πιάτο, σούπα με λαχανικά και χοιρινό, και για τους μη χοιρινοφάγους της παρέας ένα σκανδιναβικό κους κους με σάλτσα βατόμουρου… Ευτυχώς που δεν είμαι χορτοφάγος. Ο καιρός είχε ζεστάνει, και με τον ήλιο να πέφτει πάνω μας μέσα στο απάνεμο λιμάνι, μπορεί και σημειακά να είχαμε αγγίξει και τους 15 βαθμούς. Μετά λοιπόν το απολαυστικό μεσημεριανό μας στο κατάστρωμα, ήρθε η ώρα να αναχωρήσουμε για την επιστροφή μας.
Εκεί, παρενέβη ο καπετάνιος μας. Ξέρετε, μας λέει, όταν δε μεταφέρω τουρίστες, το χόμπι μου είναι η παρατήρηση φαλαινών. Κοίταζα λοιπόν όσο σας περίμενα, και εδώ στο φιόρδ αυτό φαίνεται να έχουμε δυο μπλε φάλαινες. Ξέρετε, το μεγαλύτερο θηλαστικό στον πλανήτη, όχι το θανάσιμο παιχνίδι στο internet… Θέλετε να ψάξουμε να τις βρούμε; Θα μας βγάλει κάνα μισάωρο εκτός προγράμματος, έχει κανείς πρόβλημα αν αργήσουμε;
Ξεκινήσαμε λοιπόν, μιας και κανείς δεν είχε πρόβλημα (και να είχε, υποψιάζομαι ότι το έλυσε ησύχως!) και τις αναζητήσαμε. Και τις βρήκαμε, όπως βρήκαμε και μια τρίτη, μια μικρότερη Minke στο τέλος. Και είδαμε και τους παγετώνες τριγύρω. Και ο @kalspiros, είδε επιτέλους μερικά puffin, κάτι πουλάκια που μας είχε φάει τ’ αυτιά από το πρωί ότι θέλει να τα δει (δε λέω, γλυκούλικα είναι…).
Φάλαινα minke:
Μετά και τις φάλαινες, ο δρόμος της επιστροφής. Το καράβι διέθετε μπόλικο καφέ, ελεύθερο για όλους, αλλά κάτι η έλλειψη ύπνου, κάτι το νανουριστικό κούνημα των κυμάτων, η παρέα «έπεσε». Μιάμιση ώρα μετά, όμως, στο επόμενο «αξιοθέατο», είμασταν και πάλι όλοι στο κατάστρωμα. Ο παγετώνας Dahlbreen απλωνόταν μπροστά μας, “up-close and personal” που λέγαμε και στο χωριό μου. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός οπτικά, αλλά ταυτόχρονα είναι και σοκαριστικά εντυπωσιακός ακουστικά, με δυνατά κράκ να ακούγονται από όλες τις κατευθύνσεις, συνήθως προερχόμενα από την προέλαση του παγετώνα κάπου στο βάθος, κι όχι από κάποιο κομμάτι του που αποκόπτεται για να πέσει στη θάλασσα.
Δυστυχώς, δεν κατέγραψα κάποιο κρακ σ' αυτό το βιντεάκι:
Για περισσότερα σχετικά με τους παγετώνες στο Svalbard, βρήκα αυτή την παρουσίαση αρκετά περιεκτική και πολύ κατατοπιστική: http://www.unis.no/wp-content/uploads/2014/08/1.-Glaciers-on-svalbard.pdf
Η επιστροφή, διαρκείας δυο ωρών περίπου από δω ως το Longyearbyen βρίσκει τον @kalspiros να την έχει πέσει στην καμπίνα του καραβιού, και τους υπόλοιπους να απολαμβάνουμε τη διαδρομή, που είναι ιδιαίτερα ανώμαλη λόγω φουσκοθαλασσιάς. Προς το τέλος, διασταυρωθήκαμε με το κρουαζιερόπλοιο που έφευγε (και τα απόνερά του μας κούνησαν για τα καλά).
Last edited:
