taver
Member
- Μηνύματα
- 12.477
- Likes
- 28.938
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Απλά μαθήματα πολικής γεωγραφίας και ιστορίας
- Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
- Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
- Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
- Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
- Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
- Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
- Κεφάλαιο 9: Η Ρώσικη πολική αρκούδα…
- Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
- Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
- Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
- Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Η κοιλάδα του αρκτικού θαύματος
- Κεφάλαιο 15: Roadtrip!
- Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
- Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη
- Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα
Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
Και μετά τους θαλάσσιους ελέφαντες, η επόμενή μας στάση θα είναι και ο πραγματικός τελικός προορισμούς του σημερινού μας ταξιδιού. Το Ny-Aalesund, με τους 40 περίπου κατοίκους του, δεν είναι ένα κανονικό χωριό. Τα πάντα ανήκουν στην κρατική Νορβηγική εταιρία “Kings Bay”, και λειτουργεί ως «company town». Παρ’ όλα αυτά, είναι το βορειότερο κατοικημένο μέρος στα νησιά, και το βορειότερο μέρος με ανθρώπινη παρουσία όλο το χρόνο στον κόσμο το οποίο είναι ανοικτό σε επισκέπτες.
Το Ny-Alesund βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος 78° 55’, αλλά βρίσκεται σε ένα φιόρδ η είσοδος του οποίου είναι ακόμα λίγο πιο βόρεια, στις 78° 58’. Ζητήσαμε από τον καπετάνιο μας να πάρει λίγο ανοικτά τη στροφή όπως μπαίναμε στο φιόρδ, και συμφώνησε, με αποτέλεσμα να ξεπεράσουμε οριακά, για λίγο, τον 79ο παράλληλο.
Εν τέλει αράξαμε στο λιμάνι του Ny-Ålesund, και κατεβήκαμε για να το δούμε. Έχουμε περίπου δυο ώρες στη διάθεσή μας.
To 1909 μια εταιρία κατέλαβε τη γη εδώ για να ανοίξει ορυχείο, αλλά δεν έκανε σχεδόν τίποτα έως ότου το 1916 πούλησε τη γη σε κάποιους Νορβηγούς από την πόλη Ålesund. Φυσικά, οι τελευταίοι δεν έχασαν ευκαιρία, και την πόλη/ορυχείο που έφτιαξαν εδώ την ονόμασαν Ny-Ålesund, δηλαδή Νέο Ålesund. Η περιοχή όμως, εκτός από ένα πολύ σκληρό και άγριο περιβάλλον για ζωή, και ένα εξίσου σκληρό και δύσκολο ορυχείο που ο άνθρακας δε βρισκόταν μέσα σε κάποιο βουνό αλλά χαμηλότερα από το επίπεδο της θάλασσας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξερεύνηση του αρκτικού βορρά. Ο Graf Zeppelin είχε εδώ τη βάση του το 1910, ο Amundsen κι ο Ellsworth έκαναν από δω την πρώτη απόπειρα να φτάσουν στο Βόρειο πόλο το 1925, ο Byrd πέταξε κι αυτός από δω για το βόρειο πόλο το 1926, ενώ ο Amundsen και ο Nobile έκαναν από δω την τελευταία τους και επιτυχημένη αποστολή την ίδια χρονιά. Σήμερα σώζεται ακόμα το σπίτι στο οποίο έμενε ο Amundsen και ο ιστός του αερόπλοιού τους, αλλά το hangar στο οποίο δούλευαν έχει καταστραφεί.
Οι πολικές εκστρατείες χρησιμοποιήθηκαν από τους Νορβηγούς για να προβάλλουν, εσωτερικά κι εξωτερικά, ένα χαρακτήρα «πολικού εξερευνητή» για το έθνος τους, στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν από τους υπόλοιπους Σκανδιναβούς. Έτσι, με αφορμή τις εξερευνήσεις, η περιοχή έγινε γνωστή στους Νορβηγούς και όχι μόνο, κι έτσι μέσα στο μεσοπόλεμο η εταιρία του ορυχείου (Kings Bay) αποφάσισε να ανοίξει εδώ ένα μικρό ξενοδοχείο (λειτουργεί ακόμα, και ναι, είναι το βορειότερο του κόσμου!) και να ξεκινήσει μια μικρή «τουριστική βιομηχανία», μιας και η μεταλλευτική επιχείρηση δεν πήγαινε και πολύ καλά. Όλα αυτά όμως σταμάτησαν με το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Όταν έληξε ο πόλεμος, οι ανθρακωρύχοι επανήλθαν, και η μεταλλευτική δραστηριότητα συνεχίστηκε, ώσπου το 1962 η εν τω μεταξύ κρατικοποιημένη επιχείρηση είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, με έκρηξη που ακούστηκε ως το Longyearbyen, πάνω από 100 χιλιόμετρα μακριά. Όταν απεδείχθη την επόμενη χρονιά ότι η – κρατική – διοίκηση του ορυχείου είχε ενημερωθεί για τον κίνδυνο του συγκεκριμένου ατυχήματος και δεν έκανε τίποτα, η κυβέρνηση της Νορβηγίας κατέρρευσε, το ορυχείο έκλεισε, και το Kings’ Bay scandal υπάρχει στις πολιτικές μνήμες όλων των νορβηγών...
Έτσι, από το 1963 και μετά, ο οικισμός φιλοξενεί μόνο επιστήμονες, από διάφορες χώρες, που μελετούν τον αρκτικό βορρά κ.λπ. Και η εταιρία, έχει μετατραπεί σε διαχειριστική εταιρία του επιστημονικού χωριού, διαχειριζόμενη τις υποδομές του, προστατεύοντας από την άγρια φύση, λειτουργώντας το λιμανάκι και τον τοπικό αεροδιάδρομο (ναυλωμένες πτήσεις Dornier μέχρι το Longyearbyen μόνο) κλπ. Λόγω κάποιων πειραμάτων, αλλά και επειδή δεν υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας στην περιοχή, μας ζητήθηκε να βάλουμε τα κινητά μας σε λειτουργία πτήσης προτού κατέβουμε από το καραβάκι.
Ως χώρος επιστήμης, η πρόσβαση εδώ δεν είναι απεριόριστη. Στα κτήρια που ζουν κι εργάζονται οι επιστήμονες, δε μπορούμε να έχουμε πρόσβαση, και καλά θα κάνουμε να μην τους ενοχλήσουμε κιόλας. Επίσης, υπάρχουν κι άλλοι περιορισμοί, για την προστασία της φύσης.
Το Arctic tern, είναι ένα πουλί που κάνει τη μακρύτερη μετανάστευση πτηνών που έχει καταγραφεί. Το καλοκαίρι του βορρά το περνάει εδώ, και το καλοκαίρι του νότου το περνάει… στην Ανταρκτική. Όταν λοιπόν φτάνει εδώ, το καλοκαίρι, αφήνει τα αυγά του μέσα στην τούνδρα, την ελάχιστη χαμηλή βλάστηση που υπάρχει εδώ: Όλο το άλλο έδαφος είναι καλυμμένο από permafrost, που δεν επιτρέπει στα αυγά του να εκκολαφθούν. Και προτιμάει να το κάνει κοντά στους ανθρώπους, γιατί η μεγαλύτερη απειλή για τα αυγά του, η αρκτική αλεπού, τους φοβάται και δεν πλησιάζει. Και μετά, κάθεται και προσέχει τα αυγά του, καθώς οι νεοσσοί του πρέπει να εκκολαφθούν εγκαίρως, ώστε να έχουν μεγαλώσει αρκετά για να κάνουν το μεγάλο ταξίδι τους προς την ανταρκτική. Έχουμε λοιπόν τον περιορισμό, ότι στα μέτρα του δυνατού, πρέπει να κινούμαστε πάνω στους δρόμους (εννοείται χωμάτινους, δεν υπάρχει άσφαλτος εδώ, και δε θα είχε και νόημα με το χιόνι και το permafrost). Αλλά και να μην υπήρχε περιορισμός, τα arctic tern είναι εδώ για να το διασφαλίσουν. Μόλις κάνεις ότι πλησιάζεις σημείο που είναι κοντά στα αυγά τους, ένα σμήνος από δαύτα σου επιτίθεται. Με απίστευτο θάρρος/θράσος, επιτίθενται με το ράμφος τους απευθείας στο κεφάλι του «παραβάτη», και βαράνε. Φέρετε οπωσδήποτε ρούχα με κουκούλα, ή έστω πάρτε ένα ξύλο κι ακολουθείστε τις οδηγίες…. Εμείς εδώ πάντως συμφωνήσαμε ότι η ελληνική μετάφραση του «arctic tern» οφείλει, δικαιωματικά, να είναι «γαμωπούλι».
Ο άλλος παράγοντας που περιορίζει την πρόσβαση μας, είναι ότι… ΔΕΝ οπλοφορούμε. Και οι πάντες φροντίζουν να μας το κάνουν ιδιαίτερα σαφές. Όχι ότι υπάρχει κάποιος μαγικός φράκτης που απωθεί τις αρκούδες από το να μπουν στους οικισμούς. Απλά μέσα στο χωριό, είτε θα υπάρχει κάποιος άλλος με όπλο που θα τρέξει να βοηθήσει, είτε θα μπορέσεις να προστατευτείς μέσα σε κάποιο κτήριο. Και πάντως το ρίσκο του τι μπορεί να συμβεί αν ένα όπλο εκπυρσοκροτήσει κατά λάθος είναι πιο μεγάλο από τον κίνδυνο του να εμφανιστεί μια αρκούδα και να πρέπει να τη σκοτώσεις σε αυτοάμυνα, οπότε τα όπλα πρέπει να μην είναι οπλισμένα. Κάποτε πάντως μπήκε μια αρκούδα στο χωριό αυτό…:
Τα πάντα εδώ είναι «το βορειότερο ΧΧΧ του κόσμου». Το βορειότερο ταχυδρομείο του κόσμου, το βορειότερο μίνι μάρκετ του κόσμου, το βορειότερο ξενοδοχείο του κόσμου, το βορειότερο υπαίθριο κιόσκι με φαγητό του κόσμου, το βορειότερο λιμεναρχείο του κόσμου, το βορειότερο μουσείο του κόσμου κλπ. Ντάξει, μετά από λίγο το συνηθίζεις.
Κατεβήκαμε λοιπόν από το καραβάκι, και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στο χωριό. Δίπλα στο λιμάνι, από τα πρώτα πράγματα που αντικρύζει κανείς, είναι ένα διατηρημένο τραινάκι, από αυτά που μετέφεραν τον άνθρακα από το εσωτερικό του ορυχείου (που εδώ ήταν βαθιά στο έδαφος, κάτω από το επίπεδο της θάλασσας, κάτι που προκαλούσε και πολλά ατυχήματα) ως την επιφάνεια και στη συνέχεια ως τα καράβια που θα τον μετέφεραν στον εκάστοτε πελάτη του ορυχείου.
Η πρώτη επαφή μας με τα arctic tern, να επιχειρούν επίθεση στο κεφάλι του @kalspiros.
Το ξενοδοχείο που είχε εγκατασταθεί εδώ στο μεσοπόλεμο:
Σε περίοπτη θέση στο κέντρο του χωριού, βρίσκεται το άγαλμα του Amundsen.
Από αριστερά προς τα δεξιά, το ταχυδρομείο, που είναι το βορειότερο του κόσμου, το σπίτι του Amundsen και το εντευκτήριο.
Το εντευκτήριο/καντίνα/λέσχη/κοινωνικό κέντρο είναι off-limits για τους τουρίστες. Όχι ότι το χρησιμοποιεί ο κόσμος ιδιαίτερα. Σήμερα είναι ένα καλοκαιρινό Σάββατο μεσημέρι, με ήλιο και ιδιαίτερα θερμές (για την περιοχή) θερμοκρασίες. Οπότε ο κόσμος έχει επιλέξει να λιαστεί. Βρήκα τουλάχιστον 10 άτομα σε μπαλκόνια, βεράντες, ότι είχε ο καθένας να έχουν απλώσει την αρίδα τους και να μαζεύουν ηλιαχτίδες…
Στα άκρα του χωριού, προειδοποιητικές πινακίδες ενημερώνουν τυχόν επισκέπτες για τον κίνδυνο των πολικών αρκούδων, και τις απαραίτητες κινήσεις που πρέπει να κάνουν στο όπλο τους για να είναι έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουν, όταν βγαίνουν εκτός οικισμού. Ο ιστός του Amundsen είναι δυστυχώς στην απαγορευμένη (χωρίς όπλο) περιοχή.
Λίγο πιο πέρα, το συντηρημένο παλιό τηλεγραφείο, με το πιο βόρειο crash των Windows στον κόσμο.
Παρατηρούμε τα κτήρια της Ινδικής, της (Νοτιο)Κορεατικής, της Κινεζικής και της Ιταλικής αποστολής. Μη μου πείτε ότι δεν καταλάβατε ποια φωτογραφία είναι από το κινέζικο… Ή ποιο όχημα ανήκει σε Ιταλό… «Βλέπετε αυτήν εδώ την επιγραφή;», μας κάνει ο Ινδός. «Ε, να, αυτή εδώ η φράση είναι ευχή, αλλά προέρχεται από το Καμασούτρα…» (ΟΚ, ίσως και να μην το είπε αυτό. Αλλά θα μπορούσε, ε @Samion;
)
Συνεχίσαμε τη βόλτα στο χωριό, χωρίς κάποια ιδιαίτερη ξενάγηση:
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο άλλο άκρο της πόλης.
Και γυρίσαμε πίσω.
Στο χωριό υπάρχει επίσης κι ένας διάδρομος που εκτελεί χρέη αεροδρομίου, για της ναυλωμένες πτήσεις της King’s Bay (ICAO: ENAS IATA: δεν έχει), για τη μεταφορά των επιστημόνων. Αν το επιστημονικό σας έργο κριθεί ότι δικαιολογεί την παρουσία σας στον ερευνητικό σταθμό, μπορείτε να εξασφαλίσετε μια θέση για €400 περίπου ανά κατεύθυνση. Γενικώς, τα πάντα εδώ τα διαχειρίζεται και τα προμηθεύει η King’s Bay. Ιδού και ο φετινός της τιμοκατάλογος, αν αποφασίσετε να έρθετε εδώ με άλλο τρόπο κι όχι με οργανωμένη εκδρομή από το Longyearbyen….
http://kingsbay.no/visitor_information/prices/
Το βορειότερο ταχυδρομείο του κόσμου λειτουργεί χωρίς προσωπικό. Η καμπίνα είναι μόνιμα ανοικτή, οι κάτοικοι έχουν ο καθένας τη θυρίδα του, ενώ υπάρχει γραμματοκιβώτιο για την εξερχόμενη αλληλογραφία. Εδώ, υπάρχουν και τουριστικές σφραγίδες, για να μπορούν οι τουρίστες να σφραγίσουν τα διαβατήριά τους με μια σφραγίδα από την άκρη της γης (δεν το συνιστώ πάντως, μπορεί κάποια κράτη/σύνορα που θα θελήσετε στο μέλλον να περάσετε να έχουν πρόβλημα μ’ αυτό. Αν όμως το διαβατήριό σας λήγει σύντομα…).
Επισκεφθήκαμε και το μικρό μουσείο (πολύ καλή παρουσίαση!), που στεγάζεται σε μια μετασκευασμένη αποθήκη του 1917, που καταμαρτυρεί τη μικρή ιστορία των ανθρώπων στον τόπο αυτό, εδώ στις εσχατιές του βορρά. Η παραγωγή άνθρακα, η ζωή, τα ατυχήματα, οι πολικές εκστρατείες, η ζωή εδώ, όλα είναι αναλυμένα και τεκμηριωμένα. Φαίνεται πως κάποιες χρηματοδοτήσεις πιάνουν τόπο. Η επισκεψιμότητα του μουσείου δε δικαιολογεί μόνιμο προσωπικό ή εισιτήριο (δεν είδαμε κανέναν!), αλλά κάθε μέρα κάποιος το ξεκλειδώνει και συχνά το καθαρίζει, ενώ στο πατάρι κάποιος φαίνεται να έχει εγκαταστήσει ένα πλήρες φωτογραφικό στούντιο (υποθέτω το βορειότερο του κόσμου).
Μετά το μουσείο, ώρα για επίσκεψη στο μίνι μάρκετ – σουβενιράδικο της πόλης. Δεν πωλούνται τρόφιμα εδώ – αυτά τα διαθέτει κατ’ αποκλειστικότητα η kings bay στο εστιατόριο/καντίνα του χωριού. Ο λόγος; Αρκούδες! Μπορεί όμως κανείς να αγοράσει άλλα ήδη, όπως οδοντόκρεμες ή αφρούς ξυρίσματος. Και σουβενιράκια, από το (καλά το μαντέψατε) βορειότερο σουβενιράδικο του πλανήτη. Απ’ έξω, μια καντίνα προσφέρει βάφλες και ζεστό καφέ (ναι. Η βορειότερη του πλανήτη…).
ήρα τα μαγνητάκια ψυγείου μου, τα συσκεύασα σε μια υφασμάτινη τσάντα με τη στάμπα του μαγαζιού και του μέρους στο οποίο βρίσκεται, και ξεκινήσαμε την επιστροφή για το πλοίο (με μια στάση στις βορειότερες δημόσιες τουαλέτες του κόσμου).
Αλλά προσέξτε αυτόν τον τύπο:
Να υποθέσω ότι είναι για προστασία από τα arctic tern;
Προτού εγκαταλείψουμε το έσχατο άκρο του ανθρώπινου πολιτισμού πάνω στη γή, ας γνωρίσουμε το Moritz. Να με συγχωρείτε, αλλά δε μιλάει Ελληνικά:
Και μετά τους θαλάσσιους ελέφαντες, η επόμενή μας στάση θα είναι και ο πραγματικός τελικός προορισμούς του σημερινού μας ταξιδιού. Το Ny-Aalesund, με τους 40 περίπου κατοίκους του, δεν είναι ένα κανονικό χωριό. Τα πάντα ανήκουν στην κρατική Νορβηγική εταιρία “Kings Bay”, και λειτουργεί ως «company town». Παρ’ όλα αυτά, είναι το βορειότερο κατοικημένο μέρος στα νησιά, και το βορειότερο μέρος με ανθρώπινη παρουσία όλο το χρόνο στον κόσμο το οποίο είναι ανοικτό σε επισκέπτες.
Το Ny-Alesund βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος 78° 55’, αλλά βρίσκεται σε ένα φιόρδ η είσοδος του οποίου είναι ακόμα λίγο πιο βόρεια, στις 78° 58’. Ζητήσαμε από τον καπετάνιο μας να πάρει λίγο ανοικτά τη στροφή όπως μπαίναμε στο φιόρδ, και συμφώνησε, με αποτέλεσμα να ξεπεράσουμε οριακά, για λίγο, τον 79ο παράλληλο.
Εν τέλει αράξαμε στο λιμάνι του Ny-Ålesund, και κατεβήκαμε για να το δούμε. Έχουμε περίπου δυο ώρες στη διάθεσή μας.
To 1909 μια εταιρία κατέλαβε τη γη εδώ για να ανοίξει ορυχείο, αλλά δεν έκανε σχεδόν τίποτα έως ότου το 1916 πούλησε τη γη σε κάποιους Νορβηγούς από την πόλη Ålesund. Φυσικά, οι τελευταίοι δεν έχασαν ευκαιρία, και την πόλη/ορυχείο που έφτιαξαν εδώ την ονόμασαν Ny-Ålesund, δηλαδή Νέο Ålesund. Η περιοχή όμως, εκτός από ένα πολύ σκληρό και άγριο περιβάλλον για ζωή, και ένα εξίσου σκληρό και δύσκολο ορυχείο που ο άνθρακας δε βρισκόταν μέσα σε κάποιο βουνό αλλά χαμηλότερα από το επίπεδο της θάλασσας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξερεύνηση του αρκτικού βορρά. Ο Graf Zeppelin είχε εδώ τη βάση του το 1910, ο Amundsen κι ο Ellsworth έκαναν από δω την πρώτη απόπειρα να φτάσουν στο Βόρειο πόλο το 1925, ο Byrd πέταξε κι αυτός από δω για το βόρειο πόλο το 1926, ενώ ο Amundsen και ο Nobile έκαναν από δω την τελευταία τους και επιτυχημένη αποστολή την ίδια χρονιά. Σήμερα σώζεται ακόμα το σπίτι στο οποίο έμενε ο Amundsen και ο ιστός του αερόπλοιού τους, αλλά το hangar στο οποίο δούλευαν έχει καταστραφεί.
Οι πολικές εκστρατείες χρησιμοποιήθηκαν από τους Νορβηγούς για να προβάλλουν, εσωτερικά κι εξωτερικά, ένα χαρακτήρα «πολικού εξερευνητή» για το έθνος τους, στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν από τους υπόλοιπους Σκανδιναβούς. Έτσι, με αφορμή τις εξερευνήσεις, η περιοχή έγινε γνωστή στους Νορβηγούς και όχι μόνο, κι έτσι μέσα στο μεσοπόλεμο η εταιρία του ορυχείου (Kings Bay) αποφάσισε να ανοίξει εδώ ένα μικρό ξενοδοχείο (λειτουργεί ακόμα, και ναι, είναι το βορειότερο του κόσμου!) και να ξεκινήσει μια μικρή «τουριστική βιομηχανία», μιας και η μεταλλευτική επιχείρηση δεν πήγαινε και πολύ καλά. Όλα αυτά όμως σταμάτησαν με το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Όταν έληξε ο πόλεμος, οι ανθρακωρύχοι επανήλθαν, και η μεταλλευτική δραστηριότητα συνεχίστηκε, ώσπου το 1962 η εν τω μεταξύ κρατικοποιημένη επιχείρηση είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, με έκρηξη που ακούστηκε ως το Longyearbyen, πάνω από 100 χιλιόμετρα μακριά. Όταν απεδείχθη την επόμενη χρονιά ότι η – κρατική – διοίκηση του ορυχείου είχε ενημερωθεί για τον κίνδυνο του συγκεκριμένου ατυχήματος και δεν έκανε τίποτα, η κυβέρνηση της Νορβηγίας κατέρρευσε, το ορυχείο έκλεισε, και το Kings’ Bay scandal υπάρχει στις πολιτικές μνήμες όλων των νορβηγών...
Έτσι, από το 1963 και μετά, ο οικισμός φιλοξενεί μόνο επιστήμονες, από διάφορες χώρες, που μελετούν τον αρκτικό βορρά κ.λπ. Και η εταιρία, έχει μετατραπεί σε διαχειριστική εταιρία του επιστημονικού χωριού, διαχειριζόμενη τις υποδομές του, προστατεύοντας από την άγρια φύση, λειτουργώντας το λιμανάκι και τον τοπικό αεροδιάδρομο (ναυλωμένες πτήσεις Dornier μέχρι το Longyearbyen μόνο) κλπ. Λόγω κάποιων πειραμάτων, αλλά και επειδή δεν υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας στην περιοχή, μας ζητήθηκε να βάλουμε τα κινητά μας σε λειτουργία πτήσης προτού κατέβουμε από το καραβάκι.
Ως χώρος επιστήμης, η πρόσβαση εδώ δεν είναι απεριόριστη. Στα κτήρια που ζουν κι εργάζονται οι επιστήμονες, δε μπορούμε να έχουμε πρόσβαση, και καλά θα κάνουμε να μην τους ενοχλήσουμε κιόλας. Επίσης, υπάρχουν κι άλλοι περιορισμοί, για την προστασία της φύσης.
Το Arctic tern, είναι ένα πουλί που κάνει τη μακρύτερη μετανάστευση πτηνών που έχει καταγραφεί. Το καλοκαίρι του βορρά το περνάει εδώ, και το καλοκαίρι του νότου το περνάει… στην Ανταρκτική. Όταν λοιπόν φτάνει εδώ, το καλοκαίρι, αφήνει τα αυγά του μέσα στην τούνδρα, την ελάχιστη χαμηλή βλάστηση που υπάρχει εδώ: Όλο το άλλο έδαφος είναι καλυμμένο από permafrost, που δεν επιτρέπει στα αυγά του να εκκολαφθούν. Και προτιμάει να το κάνει κοντά στους ανθρώπους, γιατί η μεγαλύτερη απειλή για τα αυγά του, η αρκτική αλεπού, τους φοβάται και δεν πλησιάζει. Και μετά, κάθεται και προσέχει τα αυγά του, καθώς οι νεοσσοί του πρέπει να εκκολαφθούν εγκαίρως, ώστε να έχουν μεγαλώσει αρκετά για να κάνουν το μεγάλο ταξίδι τους προς την ανταρκτική. Έχουμε λοιπόν τον περιορισμό, ότι στα μέτρα του δυνατού, πρέπει να κινούμαστε πάνω στους δρόμους (εννοείται χωμάτινους, δεν υπάρχει άσφαλτος εδώ, και δε θα είχε και νόημα με το χιόνι και το permafrost). Αλλά και να μην υπήρχε περιορισμός, τα arctic tern είναι εδώ για να το διασφαλίσουν. Μόλις κάνεις ότι πλησιάζεις σημείο που είναι κοντά στα αυγά τους, ένα σμήνος από δαύτα σου επιτίθεται. Με απίστευτο θάρρος/θράσος, επιτίθενται με το ράμφος τους απευθείας στο κεφάλι του «παραβάτη», και βαράνε. Φέρετε οπωσδήποτε ρούχα με κουκούλα, ή έστω πάρτε ένα ξύλο κι ακολουθείστε τις οδηγίες…. Εμείς εδώ πάντως συμφωνήσαμε ότι η ελληνική μετάφραση του «arctic tern» οφείλει, δικαιωματικά, να είναι «γαμωπούλι».
Ο άλλος παράγοντας που περιορίζει την πρόσβαση μας, είναι ότι… ΔΕΝ οπλοφορούμε. Και οι πάντες φροντίζουν να μας το κάνουν ιδιαίτερα σαφές. Όχι ότι υπάρχει κάποιος μαγικός φράκτης που απωθεί τις αρκούδες από το να μπουν στους οικισμούς. Απλά μέσα στο χωριό, είτε θα υπάρχει κάποιος άλλος με όπλο που θα τρέξει να βοηθήσει, είτε θα μπορέσεις να προστατευτείς μέσα σε κάποιο κτήριο. Και πάντως το ρίσκο του τι μπορεί να συμβεί αν ένα όπλο εκπυρσοκροτήσει κατά λάθος είναι πιο μεγάλο από τον κίνδυνο του να εμφανιστεί μια αρκούδα και να πρέπει να τη σκοτώσεις σε αυτοάμυνα, οπότε τα όπλα πρέπει να μην είναι οπλισμένα. Κάποτε πάντως μπήκε μια αρκούδα στο χωριό αυτό…:
Κατεβήκαμε λοιπόν από το καραβάκι, και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στο χωριό. Δίπλα στο λιμάνι, από τα πρώτα πράγματα που αντικρύζει κανείς, είναι ένα διατηρημένο τραινάκι, από αυτά που μετέφεραν τον άνθρακα από το εσωτερικό του ορυχείου (που εδώ ήταν βαθιά στο έδαφος, κάτω από το επίπεδο της θάλασσας, κάτι που προκαλούσε και πολλά ατυχήματα) ως την επιφάνεια και στη συνέχεια ως τα καράβια που θα τον μετέφεραν στον εκάστοτε πελάτη του ορυχείου.
Η πρώτη επαφή μας με τα arctic tern, να επιχειρούν επίθεση στο κεφάλι του @kalspiros.
Το ξενοδοχείο που είχε εγκατασταθεί εδώ στο μεσοπόλεμο:
Σε περίοπτη θέση στο κέντρο του χωριού, βρίσκεται το άγαλμα του Amundsen.
Από αριστερά προς τα δεξιά, το ταχυδρομείο, που είναι το βορειότερο του κόσμου, το σπίτι του Amundsen και το εντευκτήριο.
Το εντευκτήριο/καντίνα/λέσχη/κοινωνικό κέντρο είναι off-limits για τους τουρίστες. Όχι ότι το χρησιμοποιεί ο κόσμος ιδιαίτερα. Σήμερα είναι ένα καλοκαιρινό Σάββατο μεσημέρι, με ήλιο και ιδιαίτερα θερμές (για την περιοχή) θερμοκρασίες. Οπότε ο κόσμος έχει επιλέξει να λιαστεί. Βρήκα τουλάχιστον 10 άτομα σε μπαλκόνια, βεράντες, ότι είχε ο καθένας να έχουν απλώσει την αρίδα τους και να μαζεύουν ηλιαχτίδες…
Στα άκρα του χωριού, προειδοποιητικές πινακίδες ενημερώνουν τυχόν επισκέπτες για τον κίνδυνο των πολικών αρκούδων, και τις απαραίτητες κινήσεις που πρέπει να κάνουν στο όπλο τους για να είναι έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουν, όταν βγαίνουν εκτός οικισμού. Ο ιστός του Amundsen είναι δυστυχώς στην απαγορευμένη (χωρίς όπλο) περιοχή.
Λίγο πιο πέρα, το συντηρημένο παλιό τηλεγραφείο, με το πιο βόρειο crash των Windows στον κόσμο.
Παρατηρούμε τα κτήρια της Ινδικής, της (Νοτιο)Κορεατικής, της Κινεζικής και της Ιταλικής αποστολής. Μη μου πείτε ότι δεν καταλάβατε ποια φωτογραφία είναι από το κινέζικο… Ή ποιο όχημα ανήκει σε Ιταλό… «Βλέπετε αυτήν εδώ την επιγραφή;», μας κάνει ο Ινδός. «Ε, να, αυτή εδώ η φράση είναι ευχή, αλλά προέρχεται από το Καμασούτρα…» (ΟΚ, ίσως και να μην το είπε αυτό. Αλλά θα μπορούσε, ε @Samion;
)Συνεχίσαμε τη βόλτα στο χωριό, χωρίς κάποια ιδιαίτερη ξενάγηση:
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο άλλο άκρο της πόλης.
Και γυρίσαμε πίσω.
Στο χωριό υπάρχει επίσης κι ένας διάδρομος που εκτελεί χρέη αεροδρομίου, για της ναυλωμένες πτήσεις της King’s Bay (ICAO: ENAS IATA: δεν έχει), για τη μεταφορά των επιστημόνων. Αν το επιστημονικό σας έργο κριθεί ότι δικαιολογεί την παρουσία σας στον ερευνητικό σταθμό, μπορείτε να εξασφαλίσετε μια θέση για €400 περίπου ανά κατεύθυνση. Γενικώς, τα πάντα εδώ τα διαχειρίζεται και τα προμηθεύει η King’s Bay. Ιδού και ο φετινός της τιμοκατάλογος, αν αποφασίσετε να έρθετε εδώ με άλλο τρόπο κι όχι με οργανωμένη εκδρομή από το Longyearbyen….
http://kingsbay.no/visitor_information/prices/
Το βορειότερο ταχυδρομείο του κόσμου λειτουργεί χωρίς προσωπικό. Η καμπίνα είναι μόνιμα ανοικτή, οι κάτοικοι έχουν ο καθένας τη θυρίδα του, ενώ υπάρχει γραμματοκιβώτιο για την εξερχόμενη αλληλογραφία. Εδώ, υπάρχουν και τουριστικές σφραγίδες, για να μπορούν οι τουρίστες να σφραγίσουν τα διαβατήριά τους με μια σφραγίδα από την άκρη της γης (δεν το συνιστώ πάντως, μπορεί κάποια κράτη/σύνορα που θα θελήσετε στο μέλλον να περάσετε να έχουν πρόβλημα μ’ αυτό. Αν όμως το διαβατήριό σας λήγει σύντομα…).
Επισκεφθήκαμε και το μικρό μουσείο (πολύ καλή παρουσίαση!), που στεγάζεται σε μια μετασκευασμένη αποθήκη του 1917, που καταμαρτυρεί τη μικρή ιστορία των ανθρώπων στον τόπο αυτό, εδώ στις εσχατιές του βορρά. Η παραγωγή άνθρακα, η ζωή, τα ατυχήματα, οι πολικές εκστρατείες, η ζωή εδώ, όλα είναι αναλυμένα και τεκμηριωμένα. Φαίνεται πως κάποιες χρηματοδοτήσεις πιάνουν τόπο. Η επισκεψιμότητα του μουσείου δε δικαιολογεί μόνιμο προσωπικό ή εισιτήριο (δεν είδαμε κανέναν!), αλλά κάθε μέρα κάποιος το ξεκλειδώνει και συχνά το καθαρίζει, ενώ στο πατάρι κάποιος φαίνεται να έχει εγκαταστήσει ένα πλήρες φωτογραφικό στούντιο (υποθέτω το βορειότερο του κόσμου).
Μετά το μουσείο, ώρα για επίσκεψη στο μίνι μάρκετ – σουβενιράδικο της πόλης. Δεν πωλούνται τρόφιμα εδώ – αυτά τα διαθέτει κατ’ αποκλειστικότητα η kings bay στο εστιατόριο/καντίνα του χωριού. Ο λόγος; Αρκούδες! Μπορεί όμως κανείς να αγοράσει άλλα ήδη, όπως οδοντόκρεμες ή αφρούς ξυρίσματος. Και σουβενιράκια, από το (καλά το μαντέψατε) βορειότερο σουβενιράδικο του πλανήτη. Απ’ έξω, μια καντίνα προσφέρει βάφλες και ζεστό καφέ (ναι. Η βορειότερη του πλανήτη…).
ήρα τα μαγνητάκια ψυγείου μου, τα συσκεύασα σε μια υφασμάτινη τσάντα με τη στάμπα του μαγαζιού και του μέρους στο οποίο βρίσκεται, και ξεκινήσαμε την επιστροφή για το πλοίο (με μια στάση στις βορειότερες δημόσιες τουαλέτες του κόσμου).
Αλλά προσέξτε αυτόν τον τύπο:
Να υποθέσω ότι είναι για προστασία από τα arctic tern;
Προτού εγκαταλείψουμε το έσχατο άκρο του ανθρώπινου πολιτισμού πάνω στη γή, ας γνωρίσουμε το Moritz. Να με συγχωρείτε, αλλά δε μιλάει Ελληνικά:
Last edited:
