taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Απλά μαθήματα πολικής γεωγραφίας και ιστορίας
- Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
- Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
- Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
- Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
- Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
- Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
- Κεφάλαιο 9: Η Ρώσικη πολική αρκούδα…
- Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
- Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
- Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
- Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Η κοιλάδα του αρκτικού θαύματος
- Κεφάλαιο 15: Roadtrip!
- Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
- Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη
- Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα
Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
Το Pyramiden ξεκίνησε ως σουηδικό ανθρακωρυχείο. Το 1926 όμως, πέρασε στα χέρια της Βρετανό-ρωσικής εταιρίας που διαχειριζόταν το Grumant, και το 1931 στην Arktikugol. Μέχρι το 1940 δεν είχε ξεκινήσει ουσιαστικά την εξόρυξη, και αμέσως τη σταμάτησε λόγω του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η Σοβιετικοί επανήλθαν το 1948, και η πόλη άρχισε να μεγαλώνει. Αρχικά η Ρωσικό προξενείο και η KGB στα νησιά είχαν την έδρα τους εδώ, πριν μετακομίσουν στο Barentsburg.
Η λειτουργεία της πόλης και του ορυχείου εδώ, διήρκεσε 50 χρόνια. Και παρότι η γεωλογία του βουνού δε βηθούσε, το ορυχείο είναι τεράστιο. Κοιτάσματα υπήρχαν και υπάρχουν για πολλές δεκαετίες ακόμα, και είναι υψηλής ποιότητας. Στη δεκαετία του 1990 υπήρχαν εδώ 60 χιλιόμετρα σήραγγες και 32 ανοίγματα σε διάφορες πλευρές του βουνού. Το 1994 άνοιξαν και νέο επίπεδο ορυχείου στο βουνό, το 1995 εγκατέστησαν καινούργιο εργοστάσιο για την περαιτέρω επεξεργασία του άνθρακα, ώσπου στις 29 Αυγούστου του 1996, το RA-85621, ένα Tupolev-154M που εκτελούσε την πτήση 2801 της Vnukovo Airlines, μεταφέροντας 130 εργάτες που θα δούλευαν στα ορυχεία εδώ τις σεζόν 96-97 και 97-98, και 11 μέλη πληρώματος, συγκρούστηκε με ένα από τα βουνά των Svalbard, κοντά στο Longyearbyen όπου πήγαινε για να προσγειωθεί. Το βουνό αποδείχθηκε ισχυρότερο
(), και δυστυχώς δεν επέζησε κανείς.
Ελλείψει έμπειρου προσωπικού, και με την αγορά του άνθρακα να φθίνει, το ορυχείο εδώ συνέχισε τη λειτουργία του ως το 1998, οπότε η Arktikugol αποφάσισε να το κλείσει και να συγκεντρώσει τις δραστηριότητές της στο Barentsburg. Η πόλη έκτοτε είναι εγκαταλελειμμένη. Ωστόσο, επειδή η Arktikugol δε θέλει να χάσει την περιουσία της, έχει εγκαταστήσει 7-8 άτομα εδώ όλο το χρόνο, που γίνονται 11-12 το καλοκαίρι, για να συντηρούν τις υποδομές τις και να υποδέχονται τους τουρίστες (που φέρνουν τα νορβηγικά πλοία). Ένας από αυτούς ήταν παλιότερα κι ο Ρόνυ, ο συνοδός μας σήμερα στο πλοίο. Σε κάποια από τα βιντεάκια που έπαιζαν στις οθόνες του πλοίου όσο ταξιδεύαμε, τον είδαμε να σερβίρει βότκες στο μπαρ του ξενοδοχείου, του μοναδικού ηλεκτροδοτούμενου μέρους στο Pyramiden, όπου μένουν οι μόνιμοι κάτοικοι κι ο τυχόν επισκέπτης…
Η πόλη που περιέβαλλε το ορυχείο, κατασκευάστηκε σταδιακά, και εκσυγχρονίστηκε σημαντικά την περίοδο 1975-85. Λόγω της επαφής με τον έξω κόσμο, δε λυπήθηκαν κανένα έξοδο ώστε η πόλη να λειτουργεί ως πρότυπο και να επιδεικνύει τα καλά του Κομμουνισμού. Εδώ θα βρούμε το βορειότερο κολυμβητήριο του κόσμου, παιδικούς σταθμούς, σχολείο, φάρμες με οικόσιτα ζώα, θερμοκήπια, και αρκετά κτίρια σοβιετικού στυλ (sic).
To όνομά της, η πόλη το οφείλει στο σχήμα του διπλανού βουνού, το οποίο και έσκαβε. Σήμερα δε μπορούμε να το δούμε βέβαια, καθώς καλύπτεται από σύννεφα… Θα δούμε όμως το ghost town, που είναι μάλλον πιο ενδιαφέρον.
Το πλοίο μας άραξε στο λιμάνι. Ή τέλος πάντων σε κάτι που κάποτε ήταν λιμάνι, τώρα είναι απλώς μια αποβάθρα για να δένουν μέχρι δυο πλοία κάθε φορά, περιβαλλόμενα από γερανούς που σκουριάζουν και ξύλινες επιφάνειες που δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Ο συνοδός μας στο καράβι έδωσε τη σκυτάλη στη ντόπια ξεναγό, μια από τους λίγους μόνιμους κατοίκους. Δίπλα στο λιμάνι, υπάρχει και η νέα εξέλιξη στο Pyramiden: ένα hostel! Φτιαγμένο μέσα σε containers δίπλα στο λιμάνι, μπορεί να φιλοξενήσει λίγους επισκέπτες, και να τους παρέχει απεριόριστη θέα στο λιμάνι, και στον παγετώνα που επισκεφθήκαμε πριν από λίγο. Και αυτό, φυσικά, ανήκει στην Arktikugol. Τα containers ήταν εδώ από το 2011, που το ξενοδοχείο είχε κλείσει για ανακαίνιση, αλλά φέτος τα άνοιξαν ξανά για χρήση.
Φαίνεται πως, σε αντίθεση με το Barentsburg, στο ξενοδοχείο του οποίου δεν πατάει κανείς, εδώ το ξενοδοχείο γεμίζει και τα δωμάτια είναι δυσεύρετα, και γι’ αυτό έφτιαξαν κι αυτό το Hostel για επιπλέον χωρητικότητα. Από την άλλη, ίσως αυτό εδώ το βιντεοκλίπ που γύρισε εδώ η Σουηδέζα Tove Styrke να έχει προμοτάρει τον τουρισμό του Pyramiden…
Ένα λεωφορείο μας παρέλαβε, για να μας πάει τα λίγα μέτρα ως το κέντρο του χωριού. Μέτρο, που μας γλυτώνει χρόνο, αλλά περισσότερο είναι για να μας ελέγξει να μην ξεστρατίσουμε, καθώς δεν έχουν αρκετούς συνοδούς με όπλα για να μας συνοδεύσουν. Βλέπετε, εδώ δεν ισχύει ο περιορισμός που έχουν οι άλλοι οικισμοί «Απαγορεύεται η κυκλοφορία εκτός πόλης χωρίς το όπλο σας». Εδώ, η πόλη δε λειτουργεί, και η απαγόρευση συνεπώς ισχύει και για μέσα στην πόλη. Μια αρκούδα μπορεί να πεταχτεί από οπουδήποτε, και γι’ αυτό πρέπει συνεχώς να είμαστε κοντά στους ένοπλους συνοδούς μας.
H ξενάγηση ξεκίνησε από το σήμα της πόλης, ένα landmark που διατηρείται σε άψογη κατάσταση, και προχώρησε ανάμεσα στα κτήρια της πόλης. Από δω, ο κοιτώνας τον εργένηδων, των gentlemen δηλαδή. Επειδή ήταν Gentlemen εδώ, το λέγαμε «Λονδίνο». Και από κει, των ελεύθερων γυναικών. Το λέγαμε Παρίσι. Από κει, το κτήριο με τις οικογένειες. Από την άλλη, το κτίριο με τα τρόφιμα. Το λέγαμε ψυγείο. Κι αυτή εδώ η κεντρική μας λεωφόρος. Τη λέγαμε Champs Elysees. Να και το νοσοκομείο μας. Να και το κτήριο της KGB.
Χωρίς πολλά σχόλια, που δεν έχουν και πολλή σημασία άλλωστε, σας αφήνω να απολαύσετε τις φωτογραφίες.
Στο κέντρο του χωριού, βρίσκεται μια μεγάλη πλατεία. Στο ανώτερο σημείο, είναι το πολιτιστικό κέντρο της πόλης, και δίπλα του το αθλητικό κέντρο «Γκαγκάρινα». Μπροστά του, ένα άγαλμα του Λένιν αγναντεύει από ψηλά την πόλη, και τον παγετώνα απέναντι.
Το Pyramiden ξεκίνησε ως σουηδικό ανθρακωρυχείο. Το 1926 όμως, πέρασε στα χέρια της Βρετανό-ρωσικής εταιρίας που διαχειριζόταν το Grumant, και το 1931 στην Arktikugol. Μέχρι το 1940 δεν είχε ξεκινήσει ουσιαστικά την εξόρυξη, και αμέσως τη σταμάτησε λόγω του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η Σοβιετικοί επανήλθαν το 1948, και η πόλη άρχισε να μεγαλώνει. Αρχικά η Ρωσικό προξενείο και η KGB στα νησιά είχαν την έδρα τους εδώ, πριν μετακομίσουν στο Barentsburg.
Η λειτουργεία της πόλης και του ορυχείου εδώ, διήρκεσε 50 χρόνια. Και παρότι η γεωλογία του βουνού δε βηθούσε, το ορυχείο είναι τεράστιο. Κοιτάσματα υπήρχαν και υπάρχουν για πολλές δεκαετίες ακόμα, και είναι υψηλής ποιότητας. Στη δεκαετία του 1990 υπήρχαν εδώ 60 χιλιόμετρα σήραγγες και 32 ανοίγματα σε διάφορες πλευρές του βουνού. Το 1994 άνοιξαν και νέο επίπεδο ορυχείου στο βουνό, το 1995 εγκατέστησαν καινούργιο εργοστάσιο για την περαιτέρω επεξεργασία του άνθρακα, ώσπου στις 29 Αυγούστου του 1996, το RA-85621, ένα Tupolev-154M που εκτελούσε την πτήση 2801 της Vnukovo Airlines, μεταφέροντας 130 εργάτες που θα δούλευαν στα ορυχεία εδώ τις σεζόν 96-97 και 97-98, και 11 μέλη πληρώματος, συγκρούστηκε με ένα από τα βουνά των Svalbard, κοντά στο Longyearbyen όπου πήγαινε για να προσγειωθεί. Το βουνό αποδείχθηκε ισχυρότερο
(), και δυστυχώς δεν επέζησε κανείς.Ελλείψει έμπειρου προσωπικού, και με την αγορά του άνθρακα να φθίνει, το ορυχείο εδώ συνέχισε τη λειτουργία του ως το 1998, οπότε η Arktikugol αποφάσισε να το κλείσει και να συγκεντρώσει τις δραστηριότητές της στο Barentsburg. Η πόλη έκτοτε είναι εγκαταλελειμμένη. Ωστόσο, επειδή η Arktikugol δε θέλει να χάσει την περιουσία της, έχει εγκαταστήσει 7-8 άτομα εδώ όλο το χρόνο, που γίνονται 11-12 το καλοκαίρι, για να συντηρούν τις υποδομές τις και να υποδέχονται τους τουρίστες (που φέρνουν τα νορβηγικά πλοία). Ένας από αυτούς ήταν παλιότερα κι ο Ρόνυ, ο συνοδός μας σήμερα στο πλοίο. Σε κάποια από τα βιντεάκια που έπαιζαν στις οθόνες του πλοίου όσο ταξιδεύαμε, τον είδαμε να σερβίρει βότκες στο μπαρ του ξενοδοχείου, του μοναδικού ηλεκτροδοτούμενου μέρους στο Pyramiden, όπου μένουν οι μόνιμοι κάτοικοι κι ο τυχόν επισκέπτης…
Η πόλη που περιέβαλλε το ορυχείο, κατασκευάστηκε σταδιακά, και εκσυγχρονίστηκε σημαντικά την περίοδο 1975-85. Λόγω της επαφής με τον έξω κόσμο, δε λυπήθηκαν κανένα έξοδο ώστε η πόλη να λειτουργεί ως πρότυπο και να επιδεικνύει τα καλά του Κομμουνισμού. Εδώ θα βρούμε το βορειότερο κολυμβητήριο του κόσμου, παιδικούς σταθμούς, σχολείο, φάρμες με οικόσιτα ζώα, θερμοκήπια, και αρκετά κτίρια σοβιετικού στυλ (sic).
To όνομά της, η πόλη το οφείλει στο σχήμα του διπλανού βουνού, το οποίο και έσκαβε. Σήμερα δε μπορούμε να το δούμε βέβαια, καθώς καλύπτεται από σύννεφα… Θα δούμε όμως το ghost town, που είναι μάλλον πιο ενδιαφέρον.
Το πλοίο μας άραξε στο λιμάνι. Ή τέλος πάντων σε κάτι που κάποτε ήταν λιμάνι, τώρα είναι απλώς μια αποβάθρα για να δένουν μέχρι δυο πλοία κάθε φορά, περιβαλλόμενα από γερανούς που σκουριάζουν και ξύλινες επιφάνειες που δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Ο συνοδός μας στο καράβι έδωσε τη σκυτάλη στη ντόπια ξεναγό, μια από τους λίγους μόνιμους κατοίκους. Δίπλα στο λιμάνι, υπάρχει και η νέα εξέλιξη στο Pyramiden: ένα hostel! Φτιαγμένο μέσα σε containers δίπλα στο λιμάνι, μπορεί να φιλοξενήσει λίγους επισκέπτες, και να τους παρέχει απεριόριστη θέα στο λιμάνι, και στον παγετώνα που επισκεφθήκαμε πριν από λίγο. Και αυτό, φυσικά, ανήκει στην Arktikugol. Τα containers ήταν εδώ από το 2011, που το ξενοδοχείο είχε κλείσει για ανακαίνιση, αλλά φέτος τα άνοιξαν ξανά για χρήση.
Φαίνεται πως, σε αντίθεση με το Barentsburg, στο ξενοδοχείο του οποίου δεν πατάει κανείς, εδώ το ξενοδοχείο γεμίζει και τα δωμάτια είναι δυσεύρετα, και γι’ αυτό έφτιαξαν κι αυτό το Hostel για επιπλέον χωρητικότητα. Από την άλλη, ίσως αυτό εδώ το βιντεοκλίπ που γύρισε εδώ η Σουηδέζα Tove Styrke να έχει προμοτάρει τον τουρισμό του Pyramiden…
H ξενάγηση ξεκίνησε από το σήμα της πόλης, ένα landmark που διατηρείται σε άψογη κατάσταση, και προχώρησε ανάμεσα στα κτήρια της πόλης. Από δω, ο κοιτώνας τον εργένηδων, των gentlemen δηλαδή. Επειδή ήταν Gentlemen εδώ, το λέγαμε «Λονδίνο». Και από κει, των ελεύθερων γυναικών. Το λέγαμε Παρίσι. Από κει, το κτήριο με τις οικογένειες. Από την άλλη, το κτίριο με τα τρόφιμα. Το λέγαμε ψυγείο. Κι αυτή εδώ η κεντρική μας λεωφόρος. Τη λέγαμε Champs Elysees. Να και το νοσοκομείο μας. Να και το κτήριο της KGB.
Χωρίς πολλά σχόλια, που δεν έχουν και πολλή σημασία άλλωστε, σας αφήνω να απολαύσετε τις φωτογραφίες.
Στο κέντρο του χωριού, βρίσκεται μια μεγάλη πλατεία. Στο ανώτερο σημείο, είναι το πολιτιστικό κέντρο της πόλης, και δίπλα του το αθλητικό κέντρο «Γκαγκάρινα». Μπροστά του, ένα άγαλμα του Λένιν αγναντεύει από ψηλά την πόλη, και τον παγετώνα απέναντι.
Last edited:
