taver
Member
- Μηνύματα
- 12.487
- Likes
- 28.954
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Απλά μαθήματα πολικής γεωγραφίας και ιστορίας
- Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
- Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
- Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
- Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
- Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
- Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
- Κεφάλαιο 9: Η Ρώσικη πολική αρκούδα…
- Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
- Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
- Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
- Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Η κοιλάδα του αρκτικού θαύματος
- Κεφάλαιο 15: Roadtrip!
- Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
- Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη
- Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα
Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
Το σημερινό μας ταξίδι δεν τελειώνει στο Barentsburg, ομως. Διοργανωμένο από την "Arctic Explorer", μια νορβηγική εταιρία που το χειμώνα οργανώνει κρουαζιέρες από το Tromso για παρατήρηση του Aurora Borealis (Βόρειο Σέλας), συνεχίζουμε και σε δεύτερο Σοβιετικό προορισμό...
Επιστρέψαμε στο πλοίο, χαιρετίσαμε τη Victoria, και ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Στη διαδρομή, είδαμε από θαλάσσης τον εγκαταλελειμμένο πλέον οικισμό/ορυχείο Grumant, μαζί με το λιμάνι του, την Colesbukta, με την οποία συνδεόταν με ένα μικρό τραίνο, που περνούσε από μια κατεστραμμένη σήμερα σήραγγα, τη μοναδική στο νησί (εκτός φυσικά από τα ορυχεία). Το ορυχείο εδώ το ξεκίνησε μια Βρετανό-Ρωσική εταιρία, η Anglogrumant, πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και στην ακμή του, το 1951-52 είχε φτάσει τους 1106 κατοίκους, και ήταν ο μεγαλύτερος οικισμός στα Svalbard. Το 1962 όμως το ορυχείο εξαντλήθηκε, και ο οικισμός εγκαταλείφθηκε. Σήμερα πια στο Grumant σώζονται μόνο κάτι ελάχιστα κτίρια, ετοιμόρροπα κι αυτά. Η γη έχει περάσει πλέον στα χέρια της Arktikugol, της εταιρίας που διαχειρίζεται το Barentsburg, η οποία σχεδιάζει στο μέλλον να δημιουργήσει εδώ στην Colesbukta ένα νέο ορυχείο, που θα λειτουργήσει όταν πια το Barentsburg εξαντληθεί. Δε θα φτιάξουν νέα πόλη, όμως: Σχεδιάζουν να δημιουργήσουν οδική σύνδεση από δω ως το Barentsburg. Με την κατάσταση όμως στην οποία βρίσκεται το Barentsburg, και με τη συνεχιζόμενη μείωση της διεθνούς κατανάλωσης άνθρακα (πλην Κίνας), αυτά φαντάζουν όνειρα θερινής νυκτός (ή ότι τελος πάντων ορίζεται ως θερινή νύκτα εδώ πάνω)…
Όποιος κρύωνε, μπορούσε να φορέσει την ισοθερμική στολή του πλοίου…:
Επιστρέψαμε στο Longyearbyen. Κάποιοι επιβάτες κατέβηκαν από το πλοίο, άλλοι ανέβηκαν, και εμείς μείναμε μέσα. Ξεκινήσαμε για τη δεύτερη εκδρομή της ημέρας, που είναι και πάλι στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά αυτή τη φορά για τα καλά.
Κάπου στα μισά της διαδρομής για τον επόμενο προορισμό μας, βλέπουμε ένα ελικόπτερο διάσωσης να πετάει χαμηλά, και να περνάει δίπλα μας. Ο νους μας πήγε αμέσως στις πολικές αρκούδες. Μήπως μας περιμένει κάποια στον προορισμό μας; Την απορία μας την έλυσε ο καπετάνιος, από τα μεγάφωνα τον πλοίου. «Η ακτοφυλακή μας ζήτησε να κάνουμε μια άσκηση για διάσωση από το πλοίο. Παρακαλώ για τα επόμενα δέκα λεπτά δεν επιτρέπεται η παραμονή σας στο κατάστρωμα. Παρακαλώ περάστε όλοι μέσα στο σαλόνι» και λίγο μετά «Μην ανησυχείτε καθόλου, κάνουμε συχνά τέτοιες ασκήσεις. Δε θα καθυστερήσουμε πολύ, 10 λεπτά μόνο».
Πράγματι, η άσκηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία, και η εκδρομή συνεχίστηκε. Επόμενη στάση μας, το ακρωτήριο Thordsen. Εδώ, μια σουηδική αποστολή το 1872 έχτισε ένα μεγάλο κτίριο, για να στεγάσουν τις μεταλλευτικές έρευνες που κάνανε τότε. Οι έρευνες απέτυχαν, αλλά το κτίριο παρέμεινε. Το χειμώνα της ίδιας χρονιάς, όμως, έξι Νορβηγικά πλοία (σημειώστε ότι Σουηδία και Νορβηγία τότε ήταν μία ενιαία χώρα) αναγκάστηκαν από τον πάγο να αράξουν στο Grahuken, στο βόρειο άκρο του νησιού. Από τα μέλη του πληρώματος, οι μισοί έμειναν στα πλοία, ενώ οι άλλοι μισοί ανέλαβαν να βρουν το δρόμο και να φτάσουν στους οικισμούς του Isfjorden. Οι τελευταίοι έφτασαν στο σουηδικό κτήριο, αλλά όχι παραπέρα. Το επόμενο καλοκαίρι βρέθηκαν νεκροί. Οι απόψεις για την αιτία θανάτου διίστανται, άλλοι λένε από σκορβούτο, κι άλλοι από κατανάλωση ληγμένων κονσερβών στο σουηδικό σπίτι, αλλά σε κάθε περίπτωση το σπίτι από τότε έχει τη φήμη του «Σπιτιού των φαντασμάτων».
Από φαντάσματα, η περιοχή, άλλο τίποτα. Ο προορισμός μας τώρα είναι μια ολόκληρη πόλη-φάντασμα. Αλλά όχι ακόμα. Προηγείται μια στάση. Ο παγετώνας Nordenskioldbreen είναι τεράστιος, μπλε, και φιγουράρει σε όλα τα τουριστικά φυλλάδια για τα νησιά. Όσο πιο σκουρόχρωμος είναι ένας παγετώνας, τόσο πιο ισχυρή είναι η πίεση στο εσωτερικό του, που τον συμπιέζει διώχνοντας τις φυσαλίδες αέρα από το χιόνι και το μετατρέπει σε συμπαγή πάγο. Εδώ το χρώμα στο εσωτερικό είναι έντονα γαλάζιο, ενώ σχηματίζει κι εδώ ένα τείχος πάνω από το νερό της θάλασσας… Στην άκρη του παγετώνα, φρεσκοκομμένα κομμάτια πάγου επιπλέουν ακόμα.
Τα νερά εδώ στο τέλος του φιόρδ, το χειμώνα παγώνουν, και η ναυσιπλοΐα διακόπτεται. Πράγμα που κάνει ιδιαίτερα σκληρή τη ζωή των λιγοστών κατοίκων του επόμενού μας προορισμού. Επιπλέον, δεν υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας ή ενσύρματες υποδομές τηλεπικοινωνιών – μόνο ένα μαγνητικό τηλέφωνο. Έτσι, οι λιγοστοί κάτοικοι του Pyramiden, μιας πόλης ακριβώς απέναντι από τον παγετώνα, περνάνε το σκοτεινό χειμώνα σε συνθήκες σχεδόν απόλυτης απομόνωσης.
Το σημερινό μας ταξίδι δεν τελειώνει στο Barentsburg, ομως. Διοργανωμένο από την "Arctic Explorer", μια νορβηγική εταιρία που το χειμώνα οργανώνει κρουαζιέρες από το Tromso για παρατήρηση του Aurora Borealis (Βόρειο Σέλας), συνεχίζουμε και σε δεύτερο Σοβιετικό προορισμό...
Επιστρέψαμε στο πλοίο, χαιρετίσαμε τη Victoria, και ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Στη διαδρομή, είδαμε από θαλάσσης τον εγκαταλελειμμένο πλέον οικισμό/ορυχείο Grumant, μαζί με το λιμάνι του, την Colesbukta, με την οποία συνδεόταν με ένα μικρό τραίνο, που περνούσε από μια κατεστραμμένη σήμερα σήραγγα, τη μοναδική στο νησί (εκτός φυσικά από τα ορυχεία). Το ορυχείο εδώ το ξεκίνησε μια Βρετανό-Ρωσική εταιρία, η Anglogrumant, πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και στην ακμή του, το 1951-52 είχε φτάσει τους 1106 κατοίκους, και ήταν ο μεγαλύτερος οικισμός στα Svalbard. Το 1962 όμως το ορυχείο εξαντλήθηκε, και ο οικισμός εγκαταλείφθηκε. Σήμερα πια στο Grumant σώζονται μόνο κάτι ελάχιστα κτίρια, ετοιμόρροπα κι αυτά. Η γη έχει περάσει πλέον στα χέρια της Arktikugol, της εταιρίας που διαχειρίζεται το Barentsburg, η οποία σχεδιάζει στο μέλλον να δημιουργήσει εδώ στην Colesbukta ένα νέο ορυχείο, που θα λειτουργήσει όταν πια το Barentsburg εξαντληθεί. Δε θα φτιάξουν νέα πόλη, όμως: Σχεδιάζουν να δημιουργήσουν οδική σύνδεση από δω ως το Barentsburg. Με την κατάσταση όμως στην οποία βρίσκεται το Barentsburg, και με τη συνεχιζόμενη μείωση της διεθνούς κατανάλωσης άνθρακα (πλην Κίνας), αυτά φαντάζουν όνειρα θερινής νυκτός (ή ότι τελος πάντων ορίζεται ως θερινή νύκτα εδώ πάνω)…
Όποιος κρύωνε, μπορούσε να φορέσει την ισοθερμική στολή του πλοίου…:
Επιστρέψαμε στο Longyearbyen. Κάποιοι επιβάτες κατέβηκαν από το πλοίο, άλλοι ανέβηκαν, και εμείς μείναμε μέσα. Ξεκινήσαμε για τη δεύτερη εκδρομή της ημέρας, που είναι και πάλι στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά αυτή τη φορά για τα καλά.
Κάπου στα μισά της διαδρομής για τον επόμενο προορισμό μας, βλέπουμε ένα ελικόπτερο διάσωσης να πετάει χαμηλά, και να περνάει δίπλα μας. Ο νους μας πήγε αμέσως στις πολικές αρκούδες. Μήπως μας περιμένει κάποια στον προορισμό μας; Την απορία μας την έλυσε ο καπετάνιος, από τα μεγάφωνα τον πλοίου. «Η ακτοφυλακή μας ζήτησε να κάνουμε μια άσκηση για διάσωση από το πλοίο. Παρακαλώ για τα επόμενα δέκα λεπτά δεν επιτρέπεται η παραμονή σας στο κατάστρωμα. Παρακαλώ περάστε όλοι μέσα στο σαλόνι» και λίγο μετά «Μην ανησυχείτε καθόλου, κάνουμε συχνά τέτοιες ασκήσεις. Δε θα καθυστερήσουμε πολύ, 10 λεπτά μόνο».
Πράγματι, η άσκηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία, και η εκδρομή συνεχίστηκε. Επόμενη στάση μας, το ακρωτήριο Thordsen. Εδώ, μια σουηδική αποστολή το 1872 έχτισε ένα μεγάλο κτίριο, για να στεγάσουν τις μεταλλευτικές έρευνες που κάνανε τότε. Οι έρευνες απέτυχαν, αλλά το κτίριο παρέμεινε. Το χειμώνα της ίδιας χρονιάς, όμως, έξι Νορβηγικά πλοία (σημειώστε ότι Σουηδία και Νορβηγία τότε ήταν μία ενιαία χώρα) αναγκάστηκαν από τον πάγο να αράξουν στο Grahuken, στο βόρειο άκρο του νησιού. Από τα μέλη του πληρώματος, οι μισοί έμειναν στα πλοία, ενώ οι άλλοι μισοί ανέλαβαν να βρουν το δρόμο και να φτάσουν στους οικισμούς του Isfjorden. Οι τελευταίοι έφτασαν στο σουηδικό κτήριο, αλλά όχι παραπέρα. Το επόμενο καλοκαίρι βρέθηκαν νεκροί. Οι απόψεις για την αιτία θανάτου διίστανται, άλλοι λένε από σκορβούτο, κι άλλοι από κατανάλωση ληγμένων κονσερβών στο σουηδικό σπίτι, αλλά σε κάθε περίπτωση το σπίτι από τότε έχει τη φήμη του «Σπιτιού των φαντασμάτων».
Από φαντάσματα, η περιοχή, άλλο τίποτα. Ο προορισμός μας τώρα είναι μια ολόκληρη πόλη-φάντασμα. Αλλά όχι ακόμα. Προηγείται μια στάση. Ο παγετώνας Nordenskioldbreen είναι τεράστιος, μπλε, και φιγουράρει σε όλα τα τουριστικά φυλλάδια για τα νησιά. Όσο πιο σκουρόχρωμος είναι ένας παγετώνας, τόσο πιο ισχυρή είναι η πίεση στο εσωτερικό του, που τον συμπιέζει διώχνοντας τις φυσαλίδες αέρα από το χιόνι και το μετατρέπει σε συμπαγή πάγο. Εδώ το χρώμα στο εσωτερικό είναι έντονα γαλάζιο, ενώ σχηματίζει κι εδώ ένα τείχος πάνω από το νερό της θάλασσας… Στην άκρη του παγετώνα, φρεσκοκομμένα κομμάτια πάγου επιπλέουν ακόμα.
Τα νερά εδώ στο τέλος του φιόρδ, το χειμώνα παγώνουν, και η ναυσιπλοΐα διακόπτεται. Πράγμα που κάνει ιδιαίτερα σκληρή τη ζωή των λιγοστών κατοίκων του επόμενού μας προορισμού. Επιπλέον, δεν υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας ή ενσύρματες υποδομές τηλεπικοινωνιών – μόνο ένα μαγνητικό τηλέφωνο. Έτσι, οι λιγοστοί κάτοικοι του Pyramiden, μιας πόλης ακριβώς απέναντι από τον παγετώνα, περνάνε το σκοτεινό χειμώνα σε συνθήκες σχεδόν απόλυτης απομόνωσης.
Last edited:
