varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.995
- Likes
- 15.898
Φαγητό - Ποτό - Τσάι στο Κιότο
Αν και λατρεύω το σούσι είναι ζήτημα αν έφαγα περισσότερες από 2 φορές όσο ήμουν στην Ιαπωνία. Ο λόγος είναι ότι η κουζίνα τους είναι ανεξάντλητη σε γεύσεις και επιλογές με αποτέλεσμα να τρως κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό και πάλι δεν θα προλάβεις να τα δοκιμάσεις όλα. Παρόλο που στην φεουδαρχική εποχή η διατροφή τους βασιζόταν κυρίως στο ψάρι, τα τελευταία 150 χρόνια οι Ιάπωνες έχουν αναπτύξει ισχυρή παράδοση και στο κρέας με πιο φημισμένο το wagyu (κρέας που οπτικά θυμίζει μάρμαρο) το οποίο συμπεριλαμβάνει και το επίσης γνωστό kobe.
Οι Ιάπωνες, διαπίστωσα ότι, τρώνε πολύ κρέας κι όταν λέω πολύ δεν εννοώ σε ποσότητα (άλλωστε είναι συλφίδες, ούτε για δείγμα δεν είδα υπέρβαρο άτομο) αλλά σε συχνότητα. Μάλιστα, ειδικά στο Κιότο και την Οσάκα θα βρεις πιο πολλά παραδοσιακά κρεατάδικα yakiniku (από αυτά που ψήνεις μόνος σου) παρά σουσάδικα.
Η φάση στα yakiniku είναι η εξής: κάθεσαι στο τραπέζι το οποίο έχει στην μέση μια ψησταριά, παραγγέλνεις τα κρέατα που θέλεις και έρχεται ο σερβιτόρος -σου ανάβει την ψησταριά, φέρνει τα ώμα κρέατα που παρήγγειλες με τα αντίστοιχα συνοδευτικά και ξεκινάει το γλέντι! Τσίκνα, φρεσκοψημένο κρεατάκι και μπύρα μέχρι τελικής πτώσεως.
Έχεις μάλιστα τη δυνατότητα, κάθε φορά που τελειώνει το ένα κρέας, να παραγγέλνεις κατευθείαν το επόμενο μέσω του iPad που υπάρχει στο τραπέζι. Άλλος ένας λόγος που χωρίς wifi δεν πας πουθενά στην Ιαπωνία: η συντριπτική πλειοψηφία των μαγαζιών -ακόμα και τα πιο ταπεινά ταβερνεία- αντί για κατάλογο, έχουν iPad στο τραπέζι. Σκανάρεις, κατεβάζεις τον κατάλογο και παραγγέλνεις ανά πάσα στιγμή, χωρίς να ψάχνεις για σερβιτόρο.
Και, εμείς ως Έλληνες, γνωρίζουμε πολύ καλά τι γίνεται όταν μια παρέα φίλων μαζεύεται γύρω από μια ψησταριά… το κέφι ανάβει! Το ίδιο ισχύει και για τους κατά τα άλλα ήσυχους Ιάπωνες: όταν βρίσκονταν με την παρέα τους γύρω από το τραπέζι να ψήνουν και να πίνουν, τους έβλεπες να “μεταμορφώνονται” και να γίνονται πιο χαλαροί και πιο εξωστρεφείς.
Στο Κιότο φάγαμε 2 φορές σε yakiniku και η θύμησή τους ακόμα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Μια άλλη φορά πετύχαμε ένα sushi bar στην Gion. Είδαμε κοστουμαρισμένους ντόπιους να μπαίνουν για after work έξοδο και τους ακολουθήσαμε. Ήμασταν τυχεροί γιατί μας έδωσαν το τελευταίο σεπαρέ. Πάρα πολλά εστιατόρια στην Ιαπωνία έχουν σεπαρέ είτε ημίκλειστα (χωρίζονται μεταξύ τους με ένα απλό παραβάν) είτε τελείως κλειστά (κανονικά δωματιάκια με τοίχους και πόρτα) για να απολαμβάνουν οι θαμώνες ιδιωτικότητα μέχρι πλήρη απομόνωση. Συχνά πάντως όταν βλέπουν δυτικούς -και ειδικά αμερικανούς- τους οδηγούν απευθείας σε πριβέ δωμάτιο για να είναι σίγουροι ότι δεν θα ενοχλούν με τις φωνές τους. Η ησυχία σε δημόσιους χώρους -μετρό, εστιατόρια κ.λ.π.- εκτιμάται πολύ στην Ιαπωνία και ένας λόγος που συχνά “τρώμε” πόρτα εμείς οι δυτικοί από μικρά izikayas που δεν έχουν πριβέ χώρο είναι ακριβώς αυτός: γιατί το 90% από εμάς τους τουρίστες φωνάζει αντί να μιλάει. Και κάπως έτσι πλανάται μια εντύπωση ότι οι Ιάπωνες είναι ρατσιστές με τους δυτικούς. Είναι? Δεν είναι? Δεν ξέρω... κι εγώ είμαι διχασμένη....
Στο συγκεκριμένο σουσάδικο η ιδιαιτερότητα -σε σχέση με αυτά που ήξερα από την Ελλάδα- ήταν ότι τα πιάτα που παραγγείλαμε δεν ερχόντουσαν με 7-10 κομμάτια αλλά μόνο με 1 κομμάτι. Αυτή η πρακτική θυμίζει το omakase (δηλαδή “το αφήνω πάνω σου” που δεν παραγγέλνεις αλλά ο σεφ σου σερβίρει απευθείας ό,τι ετοιμάζει εκείνη τη στιγμή... όμως το omakase αποτελεί fine dining εμπειρία και γι’ αυτό είναι πανάκριβο), στην πραγματικότητα όμως αυτό που φάγαμε εμείς λέγεται ikkan-zutsu -δηλαδή ένα κομμάτι τη φορά- που συνηθίζεται πολύ. Έτσι έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις πολλές και διαφορετικές γεύσεις, προσωπικά έφαγα σούσι που δεν είχα ήξερα καν ότι υπάρχουν π.χ. σούσι με κρέας, σούσι με ομελέτα κ.λ.π.
(τα σεπαρέ)
(και ο καλλιτέχνης).
Άλλη επιλογή για φαγητό είναι φυσικά τα izikayas -μια σταλιά μαγαζάκια που συχνά χωράνε μόνο 6 ως 10 άτομα που τρώνε σε σκαμπό στο μπαρ- όμως δυστυχώς εμείς δεν σταθήκαμε τυχεροί στο Κιότο και αυτό όπου φάγαμε ήταν ψιλομάπα οπότε δεν θα αναφερθώ περισσότερο πόσω μάλλον να το προτείνω (ευτυχώς στα izikayas του Τόκυο ξετρελάθηκα).
Επίσης, μην παραλείψετε την αγορά Nishiki όπου μπορείς να βρεις και να δοκιμάσεις τα πάντα από street food και όλα πεντακάθαρα. Προσοχή, τις Κυριακές είναι σχεδόν όλα τα μαγαζάκιa της αγοράς κλειστά.
Γενικά, οι τιμές για το φαγητό στην Ιαπωνία μου φάνηκαν -σε σχέση με Ελλάδα- φθηνές. Μάλιστα για κάποια γεύματα μπορείς να ρίξεις κι άλλο το budget τρώγωντας από 7-Εleven που έχει φρεσκότατα φαγητά και τα επιλέγουν κατά κόρον και οι ντόπιοι.
Κάτι άλλο που ευχαριστήθηκα σε όλη την Ιαπωνία αλλά ειδικότερα στο Κιότο είναι το matcha σε όλες τις εκδοχές του: matcha ζεστό, matcha κρύο, matcha latte, matcha παγωτό μηχανής, matcha γλυκά, matcha κέηκ, matcha μπισκότα... ουφ... Το matcha στην Ιαπωνία έχει ενσωματωθεί παντού σε σημείο να μου θυμίζει την υπερβολή με το dubai chocolate στην Ελλάδα. Όμως ευτυχώς το matcha το λατρεύω και επειδή στην Ελλάδα δεν έχω βρει πουθενά να το φτιάχνουν ωραία, εκεί το ευχαριστήθηκα σε καθημερινή βάση είτε ήταν σε παραδοσιακά τεοποιεία, είτε σε μοντέρνα μινιμαλιστικά matcha houses. Η περιοχή Kiyomizu σφύζει και από τα μεν και από τα δε. Επίσης, ένα πολύ καλό matcha house που προτείνω είναι το “Chavaty” στην Arashiyama (που το ανέφερα και στο αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστορίας μου). Οι ντόπιοι ωστόσο φαίνεται να απολαμβάνουν το τσάι τους περισσότερο στην γνωστή αμερικανική αλυσίδα παρά σε μικρά μαγαζάκια...χωρίς υπερβολή έβλεπα 2 Starbucks σε κάθε τετράγωνο ... ούτε στην Αμερική τέτοιος παροξυσμός.
Επίσης, ανακάλυψα και ένα καινούριο τσάι, το hojicha, το οποίο δεν είναι πράσινο σαν το matcha αλλά καφέ και λόγω του ότι είναι καβουρδισμένο θυμίζει κάτι μεταξύ κακάο-φουντούκι-καραμέλα, δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς.
(παραδοσιακό tea ceremony vs μοντέρνο matcha latte)
Για ποτό προτείνω το “Κ36” στην Higashiyama και συγκεκριμένα στην περιοχή Kiyomizu (και σε αυτό αναφέρθηκα στο αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστορίας μου). Είναι το rooftop πολυτελούς ξενοδοχείου (με τιμές Αθήνας όμως) και κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή θέα! Και όταν αναρωτήθηκα πώς στο καλό βρέθηκε τόσο μεγάλη έκταση μέσα στην πυκνοκτισμένη παραδοσιακή συνοικία για να χτιστεί ξενοδοχείο με κήπους κλπ κλπ, ανακάλυψα πώς πριν ήταν δημοτικό σχολείο το οποίο έπαψε να λειτουργεί πριν καμιά 15αρια χρόνια λόγω δραματικής μείωσης των μαθητών... κοινώς οι μόνιμοι κάτοικοι εγκαταλείπουν σταδιακά και η ιστορική αυτή περιοχή μετατρέπεται σιγά-σιγά σε τουριστικό λούνα πάρκ.
Αν και λατρεύω το σούσι είναι ζήτημα αν έφαγα περισσότερες από 2 φορές όσο ήμουν στην Ιαπωνία. Ο λόγος είναι ότι η κουζίνα τους είναι ανεξάντλητη σε γεύσεις και επιλογές με αποτέλεσμα να τρως κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό και πάλι δεν θα προλάβεις να τα δοκιμάσεις όλα. Παρόλο που στην φεουδαρχική εποχή η διατροφή τους βασιζόταν κυρίως στο ψάρι, τα τελευταία 150 χρόνια οι Ιάπωνες έχουν αναπτύξει ισχυρή παράδοση και στο κρέας με πιο φημισμένο το wagyu (κρέας που οπτικά θυμίζει μάρμαρο) το οποίο συμπεριλαμβάνει και το επίσης γνωστό kobe.
Οι Ιάπωνες, διαπίστωσα ότι, τρώνε πολύ κρέας κι όταν λέω πολύ δεν εννοώ σε ποσότητα (άλλωστε είναι συλφίδες, ούτε για δείγμα δεν είδα υπέρβαρο άτομο) αλλά σε συχνότητα. Μάλιστα, ειδικά στο Κιότο και την Οσάκα θα βρεις πιο πολλά παραδοσιακά κρεατάδικα yakiniku (από αυτά που ψήνεις μόνος σου) παρά σουσάδικα.
Η φάση στα yakiniku είναι η εξής: κάθεσαι στο τραπέζι το οποίο έχει στην μέση μια ψησταριά, παραγγέλνεις τα κρέατα που θέλεις και έρχεται ο σερβιτόρος -σου ανάβει την ψησταριά, φέρνει τα ώμα κρέατα που παρήγγειλες με τα αντίστοιχα συνοδευτικά και ξεκινάει το γλέντι! Τσίκνα, φρεσκοψημένο κρεατάκι και μπύρα μέχρι τελικής πτώσεως.
Έχεις μάλιστα τη δυνατότητα, κάθε φορά που τελειώνει το ένα κρέας, να παραγγέλνεις κατευθείαν το επόμενο μέσω του iPad που υπάρχει στο τραπέζι. Άλλος ένας λόγος που χωρίς wifi δεν πας πουθενά στην Ιαπωνία: η συντριπτική πλειοψηφία των μαγαζιών -ακόμα και τα πιο ταπεινά ταβερνεία- αντί για κατάλογο, έχουν iPad στο τραπέζι. Σκανάρεις, κατεβάζεις τον κατάλογο και παραγγέλνεις ανά πάσα στιγμή, χωρίς να ψάχνεις για σερβιτόρο.
Και, εμείς ως Έλληνες, γνωρίζουμε πολύ καλά τι γίνεται όταν μια παρέα φίλων μαζεύεται γύρω από μια ψησταριά… το κέφι ανάβει! Το ίδιο ισχύει και για τους κατά τα άλλα ήσυχους Ιάπωνες: όταν βρίσκονταν με την παρέα τους γύρω από το τραπέζι να ψήνουν και να πίνουν, τους έβλεπες να “μεταμορφώνονται” και να γίνονται πιο χαλαροί και πιο εξωστρεφείς.
Στο Κιότο φάγαμε 2 φορές σε yakiniku και η θύμησή τους ακόμα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Μια άλλη φορά πετύχαμε ένα sushi bar στην Gion. Είδαμε κοστουμαρισμένους ντόπιους να μπαίνουν για after work έξοδο και τους ακολουθήσαμε. Ήμασταν τυχεροί γιατί μας έδωσαν το τελευταίο σεπαρέ. Πάρα πολλά εστιατόρια στην Ιαπωνία έχουν σεπαρέ είτε ημίκλειστα (χωρίζονται μεταξύ τους με ένα απλό παραβάν) είτε τελείως κλειστά (κανονικά δωματιάκια με τοίχους και πόρτα) για να απολαμβάνουν οι θαμώνες ιδιωτικότητα μέχρι πλήρη απομόνωση. Συχνά πάντως όταν βλέπουν δυτικούς -και ειδικά αμερικανούς- τους οδηγούν απευθείας σε πριβέ δωμάτιο για να είναι σίγουροι ότι δεν θα ενοχλούν με τις φωνές τους. Η ησυχία σε δημόσιους χώρους -μετρό, εστιατόρια κ.λ.π.- εκτιμάται πολύ στην Ιαπωνία και ένας λόγος που συχνά “τρώμε” πόρτα εμείς οι δυτικοί από μικρά izikayas που δεν έχουν πριβέ χώρο είναι ακριβώς αυτός: γιατί το 90% από εμάς τους τουρίστες φωνάζει αντί να μιλάει. Και κάπως έτσι πλανάται μια εντύπωση ότι οι Ιάπωνες είναι ρατσιστές με τους δυτικούς. Είναι? Δεν είναι? Δεν ξέρω... κι εγώ είμαι διχασμένη....
Στο συγκεκριμένο σουσάδικο η ιδιαιτερότητα -σε σχέση με αυτά που ήξερα από την Ελλάδα- ήταν ότι τα πιάτα που παραγγείλαμε δεν ερχόντουσαν με 7-10 κομμάτια αλλά μόνο με 1 κομμάτι. Αυτή η πρακτική θυμίζει το omakase (δηλαδή “το αφήνω πάνω σου” που δεν παραγγέλνεις αλλά ο σεφ σου σερβίρει απευθείας ό,τι ετοιμάζει εκείνη τη στιγμή... όμως το omakase αποτελεί fine dining εμπειρία και γι’ αυτό είναι πανάκριβο), στην πραγματικότητα όμως αυτό που φάγαμε εμείς λέγεται ikkan-zutsu -δηλαδή ένα κομμάτι τη φορά- που συνηθίζεται πολύ. Έτσι έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις πολλές και διαφορετικές γεύσεις, προσωπικά έφαγα σούσι που δεν είχα ήξερα καν ότι υπάρχουν π.χ. σούσι με κρέας, σούσι με ομελέτα κ.λ.π.
(τα σεπαρέ)
(και ο καλλιτέχνης).
Άλλη επιλογή για φαγητό είναι φυσικά τα izikayas -μια σταλιά μαγαζάκια που συχνά χωράνε μόνο 6 ως 10 άτομα που τρώνε σε σκαμπό στο μπαρ- όμως δυστυχώς εμείς δεν σταθήκαμε τυχεροί στο Κιότο και αυτό όπου φάγαμε ήταν ψιλομάπα οπότε δεν θα αναφερθώ περισσότερο πόσω μάλλον να το προτείνω (ευτυχώς στα izikayas του Τόκυο ξετρελάθηκα).
Επίσης, μην παραλείψετε την αγορά Nishiki όπου μπορείς να βρεις και να δοκιμάσεις τα πάντα από street food και όλα πεντακάθαρα. Προσοχή, τις Κυριακές είναι σχεδόν όλα τα μαγαζάκιa της αγοράς κλειστά.
Γενικά, οι τιμές για το φαγητό στην Ιαπωνία μου φάνηκαν -σε σχέση με Ελλάδα- φθηνές. Μάλιστα για κάποια γεύματα μπορείς να ρίξεις κι άλλο το budget τρώγωντας από 7-Εleven που έχει φρεσκότατα φαγητά και τα επιλέγουν κατά κόρον και οι ντόπιοι.
Κάτι άλλο που ευχαριστήθηκα σε όλη την Ιαπωνία αλλά ειδικότερα στο Κιότο είναι το matcha σε όλες τις εκδοχές του: matcha ζεστό, matcha κρύο, matcha latte, matcha παγωτό μηχανής, matcha γλυκά, matcha κέηκ, matcha μπισκότα... ουφ... Το matcha στην Ιαπωνία έχει ενσωματωθεί παντού σε σημείο να μου θυμίζει την υπερβολή με το dubai chocolate στην Ελλάδα. Όμως ευτυχώς το matcha το λατρεύω και επειδή στην Ελλάδα δεν έχω βρει πουθενά να το φτιάχνουν ωραία, εκεί το ευχαριστήθηκα σε καθημερινή βάση είτε ήταν σε παραδοσιακά τεοποιεία, είτε σε μοντέρνα μινιμαλιστικά matcha houses. Η περιοχή Kiyomizu σφύζει και από τα μεν και από τα δε. Επίσης, ένα πολύ καλό matcha house που προτείνω είναι το “Chavaty” στην Arashiyama (που το ανέφερα και στο αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστορίας μου). Οι ντόπιοι ωστόσο φαίνεται να απολαμβάνουν το τσάι τους περισσότερο στην γνωστή αμερικανική αλυσίδα παρά σε μικρά μαγαζάκια...χωρίς υπερβολή έβλεπα 2 Starbucks σε κάθε τετράγωνο ... ούτε στην Αμερική τέτοιος παροξυσμός.
Επίσης, ανακάλυψα και ένα καινούριο τσάι, το hojicha, το οποίο δεν είναι πράσινο σαν το matcha αλλά καφέ και λόγω του ότι είναι καβουρδισμένο θυμίζει κάτι μεταξύ κακάο-φουντούκι-καραμέλα, δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς.
(παραδοσιακό tea ceremony vs μοντέρνο matcha latte)
Για ποτό προτείνω το “Κ36” στην Higashiyama και συγκεκριμένα στην περιοχή Kiyomizu (και σε αυτό αναφέρθηκα στο αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστορίας μου). Είναι το rooftop πολυτελούς ξενοδοχείου (με τιμές Αθήνας όμως) και κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή θέα! Και όταν αναρωτήθηκα πώς στο καλό βρέθηκε τόσο μεγάλη έκταση μέσα στην πυκνοκτισμένη παραδοσιακή συνοικία για να χτιστεί ξενοδοχείο με κήπους κλπ κλπ, ανακάλυψα πώς πριν ήταν δημοτικό σχολείο το οποίο έπαψε να λειτουργεί πριν καμιά 15αρια χρόνια λόγω δραματικής μείωσης των μαθητών... κοινώς οι μόνιμοι κάτοικοι εγκαταλείπουν σταδιακά και η ιστορική αυτή περιοχή μετατρέπεται σιγά-σιγά σε τουριστικό λούνα πάρκ.
Last edited:
) αλλά επειδή σε αγαπάω, πρώτα θα πατάω λάικ κ μετά θα σε διαβάζω!
