varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.995
- Likes
- 15.898
Η κλασική εκδρομή που κάνουν όλοι από το Κιότο ή από την Οσάκα είναι αυτή στη Νάρα. Αυτή κάναμε κι εμείς. Ξεκινήσαμε από το Κιότο και με το shinkasen ήμασταν εκεί σε 45’. Το πρώτο σοκ ήταν ότι βγαίνοντας από τον σταθμό και έχοντας κάνει ούτε 10 βήματα να σου τα ελάφια! Ήξερα ότι στη Νάρα έχει ελάφια αλλά ότι θα τα δω να μας περιμένουν έξω από τον σταθμό ομολογώ δεν το περίμενα. Οι περισσότεροι δε τουρίστες να αλαλάζουν, να αγοράζουν κράκερς και να τα ταϊζουν μανιωδώς, στα πεζοδρόμια, στα υπαίθρια πάρκινγκ ανάμεσα στα πούλμαν, παντού... δεν περίμεναν ούτε να φτάσουν μέσα στο πάρκο για να τα ταϊσουν... δηλαδή συν τοις άλλοις είναι και κακόγουστοι αφού αντί να φωτογραφηθούν με τα ελάφια μέσα στο πάρκο, καθόντουσαν και φωτογραφιζόντουσαν ανάμεσα σε τουριστικά λεωφορεία, ταμπέλες και σκουπιδοτενεκέδες... Τάιζαν-τάιζαν-τάιζαν δίχως αύριο... μέχρι και το πλαστικό περιτύλιγμα των κράκερς τους άρπαζαν τα ελάφια και το κατάπιναν και αντί να τρομοκρατηθούν που τα ελάφια έτρωγαν πλαστικό αυτοί λύνονταν στα γέλια, ούρλιαζαν... είχαν μετατρέψει την πόλη σε τσίρκο. Ειδικά οι γερμανοί και οι αμερικανοί -όπως είχα διαπιστώσει και τις προηγούμενες μέρες- δεν σέβονται τίποτα... όπως στους ναούς βαράγανε καμπάνες, χτύπαγαν κάτι ιερά ξύλα και γκάριζαν ενώ δίπλα τους προσεύχονταν οι γιαπωνέζοι, έτσι κι εδώ έκαναν σαν κανίβαλλοι.
Ανοίξαμε βήμα για να απομακρυνθούμε από όλο αυτό το συφερτό... Περπατήσαμε για λίγο ακόμα μέσα στην πόλη μέχρι να φτάσουμε στο Πάρκο. Τα ελάφια ήταν πλήρως εξοικειωμένα με τους ανθρώπους και την κίνηση, περιφέρονταν χαλαρά μέσα στους δρόμους και περνούσαν και τα φανάρια στις λεωφόρους με τρομερή άνεση...βέβαια και οι οδηγοί είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί και με το που βλέπουν ελάφι αμέσως κοκκαλώνουν το αυτοκίνητο, όχι μόνο γιατί τα ελάφια θεωρούνται ιερά αλλά και γιατί θα φάνε τσουχτερό πρόστιμο αν τα χτυπήσουν. Άλλωστε είναι καταμετρημένα, καταγεγγραμένα και παρακολουθούνται στενά. Μάλιστα το 2025 έχουν καταγραφεί 1.465 ελάφια, αριθμός-ρεκόρ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Μπαίνοντας πια στο Πάρκο, παρόλο που βρίσκεται μέσα στον αστικό ιστό, νιώθεις σα να διακτινίζεσαι κάπου πολύ μακρυά από την πόλη και τον θόρυβο. Το περιβάλλον είναι καταπράσινο και γαλήνιο και επιτέλους βλέπεις τα ελάφια να κινούνται σε ένα πιο φυσικό τοπίο.
Στο Πάρκο της Νάρα, εκτός από την αλληλεπίδραση με τα ελαφάκια, έχει πολλά ακόμα πράγματα να δεις (κήπους, ναούς κ.λ.π.). Οι ναοί που ξεχώρισα είναι:
• Ο Tōdai-ji που είναι βουδιστικός. Είναι το μεγαλύτερο ξύλινο κτίριο του κόσμου και μέσα φιλοξενεί τον μεγαλύτερο χάλκινο Βούδα του κόσμου. Πολύ επιβλητικά και το κτίριο και ο Βούδας.
Στην τελευταία φώτο βλέπουμε ένα άνοιγμα στη βάση μιας κολώνας που λέγεται ότι όποιος καταφέρει να περάσει από αυτό θα έχει τύχη. Οι διαστάσεις είναι για Γιαπωνέζους και περιττό να πω ότι και εδώ ούρλιαζαν κάτι ιταλοί και ισπανοί ή λατινοαμερικανοί τουρίστες, σφήνωσαν και τους έσπρωχναν οι υπάλληλοι να περάσουν.
• Ο Kasuga-taisha που είναι σιντοϊστικός. Αυτός, αν και πιο λιτός συγκριτικά με τον Todai-ji, με μάγεψε. Βρίσκεται “φωλιασμένος” μέσα στο δάσος, διανύσαμε μια ονειρική διαδρομή μέχρι να φτάσουμε, έχει χιλιάδες φανάρια (πέτρινα και χάλκινα) που δημιουργούν μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα και είχε πολύ λιγότερους επισκέπτες.
Μετά από τόσους ναούς συνειδητοποίησα ότι ένας εύκολος τρόπος να ξεχωρίζεις εάν ένας ναός είναι βουδιστικός ή σιντοιστικός είναι η κατάληξη. Τόσο απλά! Αν η κατάληξη είναι -ji ή -dera ο ναός είναι βουδιστικός (π.χ. Kinkaku-ji, Todai-ji, Kiyomizu-dera κ.λ.π.), ενώ αν η κατάληξη είναι -taisha πρόκειται για σιντοϊστικό ναό (π.χ. Fushimi InariTaisha, Kasuga Taisha κ.λ.π.). Ομοίως, για να το πάω παρακάτω, έψαξα και βρήκα κι άλλες καταλήξεις τοπωνύμιων που σου δείχνουν περί τίνος πρόκειται:
-bori: οδός, παλιότερα σήμαινε κανάλι (π.χ. Dotonbori)
-dori: λεωφόρος (π.χ. Takeshita-dori)
-machi: γειτονιά (π.χ. Naramachi)
-zaka: ανηφόρα-κατηφόρα (π.χ. Sannenzaka, Ninenzaka).
Mα είναι πανεύκολα τελικά τα γιαπωνέζικα!!
Η Θεία Δίκη που όταν έβλεπα τα ελάφια να χτυπάνε τους κανίβαλλους έλεγα “Μπράβο!” ήρθε και με βρήκε με την μορφή αφηνιασμένου ελαφιού την ώρα που έφευγα από το Πάρκο… το σκασμένο ήρθε πισώπλατα και με κουτούλησε στην μέση με τέτοια δύναμη που τραντάχτηκα, είδα αστεράκια και μετά κούτσαινα την υπόλοιπη μέρα .Ότι θα την γλύτωνα από τις μαϊμούδες και θα την έβρισκα από τον Bambi το Ελαφάκι δεν το φανταζόμουν. Παρά το πισώπλατο χτύπημα όμως δεν μπορώ να κρατήσω κακία σε αυτά τα πανέμορφα και χαριτωμένα πλάσματα! Άλλωστε αυτά φταίνε ή εμείς οι άνθρωποι που τα αντιμετωπίζουμε σαν να είναι παιχνίδια στο λούνα πάρκ; Είναι τόσο ενοχλητική, επιθετική και εισβολική η παρουσία του τουρίστα εδώ που αντί τα ζώα μέσα από την συνύπαρξή τους με τον άνθρωπο να “εξημέρωνονται” αυτά φαίνεται να “εξαγριώνονται”.
Έχοντας λίγη ακόμα ώρα στη διάθεσή μας μέχρι να αναχωρήσει το τραίνο μας για το Κιότο, περιηγηθήκαμε στην παραδοσιακή συνοικία της Νάρα, την Naramachi. Πολύ αυθεντική και ήρεμη ατμόσφαιρα χάρη στο ότι δεν φτάνουν μέχρι εδώ οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται τη Νάρα για ημερήσια εκδρομή. Σε ένα από τα στενά υπάρχει και ένα αντίγραφο παραδοσιακού σπιτιού της εποχής Edo που μπορείς να δεις πώς ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Εμείς δυστυχώς ελλείψει χρόνου μόνο μια ματιά στα πεταχτά προλάβαμε να ρίξουμε.
Και κάπως έτσι, με αυτή την εκδρομή κατάφερα να «τικάρω» τις 2 από τις 3 πόλεις που έχουν υπάρξει πρωτεύουσες της Ιαπωνίας -αρχικά ήταν η Νάρα, στη συνέχεια το Κιότο και από το 1868 ως σήμερα το Τόκυο-.
Σειρά, λοιπον, είχε το Τόκυο... Η πόλη των πόλεων!!
Ανοίξαμε βήμα για να απομακρυνθούμε από όλο αυτό το συφερτό... Περπατήσαμε για λίγο ακόμα μέσα στην πόλη μέχρι να φτάσουμε στο Πάρκο. Τα ελάφια ήταν πλήρως εξοικειωμένα με τους ανθρώπους και την κίνηση, περιφέρονταν χαλαρά μέσα στους δρόμους και περνούσαν και τα φανάρια στις λεωφόρους με τρομερή άνεση...βέβαια και οι οδηγοί είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί και με το που βλέπουν ελάφι αμέσως κοκκαλώνουν το αυτοκίνητο, όχι μόνο γιατί τα ελάφια θεωρούνται ιερά αλλά και γιατί θα φάνε τσουχτερό πρόστιμο αν τα χτυπήσουν. Άλλωστε είναι καταμετρημένα, καταγεγγραμένα και παρακολουθούνται στενά. Μάλιστα το 2025 έχουν καταγραφεί 1.465 ελάφια, αριθμός-ρεκόρ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Μπαίνοντας πια στο Πάρκο, παρόλο που βρίσκεται μέσα στον αστικό ιστό, νιώθεις σα να διακτινίζεσαι κάπου πολύ μακρυά από την πόλη και τον θόρυβο. Το περιβάλλον είναι καταπράσινο και γαλήνιο και επιτέλους βλέπεις τα ελάφια να κινούνται σε ένα πιο φυσικό τοπίο.
Στο Πάρκο της Νάρα, εκτός από την αλληλεπίδραση με τα ελαφάκια, έχει πολλά ακόμα πράγματα να δεις (κήπους, ναούς κ.λ.π.). Οι ναοί που ξεχώρισα είναι:
• Ο Tōdai-ji που είναι βουδιστικός. Είναι το μεγαλύτερο ξύλινο κτίριο του κόσμου και μέσα φιλοξενεί τον μεγαλύτερο χάλκινο Βούδα του κόσμου. Πολύ επιβλητικά και το κτίριο και ο Βούδας.
Στην τελευταία φώτο βλέπουμε ένα άνοιγμα στη βάση μιας κολώνας που λέγεται ότι όποιος καταφέρει να περάσει από αυτό θα έχει τύχη. Οι διαστάσεις είναι για Γιαπωνέζους και περιττό να πω ότι και εδώ ούρλιαζαν κάτι ιταλοί και ισπανοί ή λατινοαμερικανοί τουρίστες, σφήνωσαν και τους έσπρωχναν οι υπάλληλοι να περάσουν.
• Ο Kasuga-taisha που είναι σιντοϊστικός. Αυτός, αν και πιο λιτός συγκριτικά με τον Todai-ji, με μάγεψε. Βρίσκεται “φωλιασμένος” μέσα στο δάσος, διανύσαμε μια ονειρική διαδρομή μέχρι να φτάσουμε, έχει χιλιάδες φανάρια (πέτρινα και χάλκινα) που δημιουργούν μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα και είχε πολύ λιγότερους επισκέπτες.
Μετά από τόσους ναούς συνειδητοποίησα ότι ένας εύκολος τρόπος να ξεχωρίζεις εάν ένας ναός είναι βουδιστικός ή σιντοιστικός είναι η κατάληξη. Τόσο απλά! Αν η κατάληξη είναι -ji ή -dera ο ναός είναι βουδιστικός (π.χ. Kinkaku-ji, Todai-ji, Kiyomizu-dera κ.λ.π.), ενώ αν η κατάληξη είναι -taisha πρόκειται για σιντοϊστικό ναό (π.χ. Fushimi InariTaisha, Kasuga Taisha κ.λ.π.). Ομοίως, για να το πάω παρακάτω, έψαξα και βρήκα κι άλλες καταλήξεις τοπωνύμιων που σου δείχνουν περί τίνος πρόκειται:
-bori: οδός, παλιότερα σήμαινε κανάλι (π.χ. Dotonbori)
-dori: λεωφόρος (π.χ. Takeshita-dori)
-machi: γειτονιά (π.χ. Naramachi)
-zaka: ανηφόρα-κατηφόρα (π.χ. Sannenzaka, Ninenzaka).
Mα είναι πανεύκολα τελικά τα γιαπωνέζικα!!
Η Θεία Δίκη που όταν έβλεπα τα ελάφια να χτυπάνε τους κανίβαλλους έλεγα “Μπράβο!” ήρθε και με βρήκε με την μορφή αφηνιασμένου ελαφιού την ώρα που έφευγα από το Πάρκο… το σκασμένο ήρθε πισώπλατα και με κουτούλησε στην μέση με τέτοια δύναμη που τραντάχτηκα, είδα αστεράκια και μετά κούτσαινα την υπόλοιπη μέρα .Ότι θα την γλύτωνα από τις μαϊμούδες και θα την έβρισκα από τον Bambi το Ελαφάκι δεν το φανταζόμουν. Παρά το πισώπλατο χτύπημα όμως δεν μπορώ να κρατήσω κακία σε αυτά τα πανέμορφα και χαριτωμένα πλάσματα! Άλλωστε αυτά φταίνε ή εμείς οι άνθρωποι που τα αντιμετωπίζουμε σαν να είναι παιχνίδια στο λούνα πάρκ; Είναι τόσο ενοχλητική, επιθετική και εισβολική η παρουσία του τουρίστα εδώ που αντί τα ζώα μέσα από την συνύπαρξή τους με τον άνθρωπο να “εξημέρωνονται” αυτά φαίνεται να “εξαγριώνονται”.
Έχοντας λίγη ακόμα ώρα στη διάθεσή μας μέχρι να αναχωρήσει το τραίνο μας για το Κιότο, περιηγηθήκαμε στην παραδοσιακή συνοικία της Νάρα, την Naramachi. Πολύ αυθεντική και ήρεμη ατμόσφαιρα χάρη στο ότι δεν φτάνουν μέχρι εδώ οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται τη Νάρα για ημερήσια εκδρομή. Σε ένα από τα στενά υπάρχει και ένα αντίγραφο παραδοσιακού σπιτιού της εποχής Edo που μπορείς να δεις πώς ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Εμείς δυστυχώς ελλείψει χρόνου μόνο μια ματιά στα πεταχτά προλάβαμε να ρίξουμε.
Και κάπως έτσι, με αυτή την εκδρομή κατάφερα να «τικάρω» τις 2 από τις 3 πόλεις που έχουν υπάρξει πρωτεύουσες της Ιαπωνίας -αρχικά ήταν η Νάρα, στη συνέχεια το Κιότο και από το 1868 ως σήμερα το Τόκυο-.
Σειρά, λοιπον, είχε το Τόκυο... Η πόλη των πόλεων!!
Last edited:
) αλλά επειδή σε αγαπάω, πρώτα θα πατάω λάικ κ μετά θα σε διαβάζω!
