varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.995
- Likes
- 15.898
Plot twist: αυτό που έγραψα στο προηγούμενο κεφάλαιο για δυνατό τελείωμα μέρας, ναι ήταν δυνατό αλλά τελικά δεν ήταν ο πραγματικός επίλογος… η νύχτα συνεχίστηκε με μετακομίσεις… Φεύγοντας από την Shinjuku και πηγαίνοντας προς τον σταθμό συνειδητοποιώ ότι κάτι τσιμπηματάκια που είχα δει στα πόδια μου το πρωί είχαν τώρα φουντώσει και είχα φοβερή φαγούρα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι μπορεί να είναι: Κουνούπια; Ψύλλοι; Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε κοριούς! Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και κατευθείαν τους λέω το πρόβλημά μου και ζητώ να μας αλλάξουν δωμάτιο. Να πω εδώ ότι το ξενοδοχείο του Τόκυο το είχαμε κλείσει τελευταίες μέρες πριν φύγουμε από Ελλάδα ακυρώνοντας ένα άλλο γιατί το συγκεκριμένο έβγαλε τελευταία στιγμή μια σούπερ προσφορά -65%… Βέβαια αν και ήταν ένας εντυπωσιακότατος ουρανοξύστης εμάς που είχαμε την έκπτωση μας πέταξαν σε έναν χαμηλό όροφο που το δωμάτιο είχε να ανακαινιστεί από το 1821. Εν πάσει περιπτώσει, στην reception εκείνη την ώρα είχε μία γιαπωνέζα και έναν ινδό. Το ενδεχόμενο ύπαρξης κοριών είδαμε και πόσο διαφορετικά το αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπος ανάλογα με το πολιτισμικό του background: ο Ινδός ήταν σε φάση «ok πώς κάνουν έτσι αυτοί, σιγά το πρόβλημα», αντίθετα η γιαπωνέζα έφριξε… Με συνοπτικές διαδικασίες, ζητώντας χίλιες φορές συγγνώμη και κάνοντας δεκάδες υποκλίσεις μας αναβάθμισε δωμάτιο και μας έστειλε σε ένα πιο καινούριο στον 30ο όροφο με αυτή την θέα:
Α ρε μεγαλεία!! Χαλάλι και στα τσιμπήματα και τα αντισταμινικά που πήρα.
- - - - -
Την επόμενη μέρα κανονικά ήταν να πάμε στο Nikko, όμως βάσει της μετεωρολογικής πρόβλεψης θα ξεκινούσε κακοκαιρία που θα κράταγε μέρες. Δεν ήθελα να διακινδυνεύσουμε να πάμε στο Nikko και να αποκλειστούμε εκεί, γιατί τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο είναι το αποκορύφωμα της περιόδου των τυφώνων και σε περίπτωση πολύ ισχυρών ανέμων ακυρώνονται μέχρι και δρομολόγια shinkasen. Επειδή την μεθεπόμενη μέρα πετούσαμε για Ελλάδα αποφασίσαμε να μην το διακινδυνεύσουμε και να κινηθούμε στο Τόκυο μιας και είχαμε εκκρεμότητες.
Όντως, εκείνη την ημέρα ο ουρανός ήταν μαύρος και ψιχάλιζε. Έτσι, ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από την Akihabara ώστε τα διαστήματα που θα έβρεχε πιο δυνατά να μπαίνουμε μέσα σε μαγαζιά.
Η Akihabara είναι η Μέκκα των ηλεκτρονικών, των manga, των anime και των maid cafe. Ακόμα και αν δεν είσαι fan όλων αυτών έχει πολύ ενδιαφέρον να πας. Μπήκα και σε κανά δυό μαγαζιά ψάχνοντας να βρώ το Nintendo Donkey Kong, το ηλεκτρονικό των παιδικών μου καλοκαιριών, που έπαιζα κάπου το ‘87. Ζήτησα από τους πωλητές παλιά nintendo και τι μου έδειξαν οι αθεόφοβοι ως vintage συλλεκτικά; Του 2000!!! Ε, τι να πεις τώρα στα 20χρονα;
Μου έκανε εντύπωση ότι αν και πρωί, στο Gigo, ένα πολυώροφο μαγαζί με ηλεκτρονικά arcade και μηχανάκια που ρίχνεις κέρμα και προσπαθείς να «ψαρέψεις» κουκλάκια, είχε ήδη κόσμο που «έλιωνε» στα παιχνίδια. Είπα να δοκιμάσω ξανά την τύχη μου γιατί στο Gigo της Οσάκα ατύχησα, μια από τα ίδια και εδώ.
Κάποια στιγμή που ήμασταν μέσα στον «Δον Κιχώτη» -Don Quijote είναι τα πιο διάσημα discount stores της Ιαπωνίας που βρίσκεις τα πάντα από σουβενίρ μέχρι βαλίτσες- παρατηρώ ότι σε κάποιον όροφο έχει maid cafe. Δεν είχαμε πάει μέχρι εκείνη τη στιγμή, οπότε αποφασίσαμε να πάμε για την εμπειρία. Εντάξει! Δεν έχω νιώσει πιο Α-Β-Ο-Λ-Α στη ζωή μου! Κοπέλες ντυμένες καμαριέρες έρχονται να σου πάρουν παραγγελία γονατιστές αποκαλώντας τους άντρες “ master” και τις γυναίκες “mistress” ή “princess”, μιλάνε μωρουδίστικα, γελάνε όλη την ώρα ναζιάρικα, σου ζωγραφίζουν με τσαχπινιά διάφορα σχεδιάκια στον καφέ σου και γενικά προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα σκηνικό χαριτωμενιάς σα να βρίσκεσαι σε anime. Όλο αυτό το cuteness το βρήκα too much για μένα, σε κάποια φάση με έπιασε και νευρικό γέλιο, ήπιαμε άρον άρον τον καφέ και όπου φύγει-φύγει.
Βγαίνοντας από το maid cafe και τον «Δον Κιχώτη» η βροχή είχε κόψει. Φύγαμε για Odaiba για να δούμε το Άγαλμα της Ελευθερίας αλλά κυρίως για να μπούμε στην υπέργεια γραμμή Yurikamome. Η γραμμή Yurikamome είναι μια εμπειρία από μόνη της: Δεν έχει οδηγό, μπορείς να κάτσεις στο μπροστινό μέρος που είναι όλο γυαλί και έχεις απρόσκοπτη θέα. Το πιο εντυπωσιακό σημείο είναι με το που ξεκινάει το τραίνο από την αφετηρία Shimbashi και περνάει ανάμεσα από τους ουρανοξύστες του Shiodome δίνοντας σου μια αίσθηση σαν να αιωρείσαι ανάμεσά τους.
Η Odaiba είναι ένα τεχνητό νησί που φτιάχτηκε για αμυντικούς σκοπούς. Σήμερα είναι γνωστό κυρίως για το «Άγαλμα της Ελευθερίας», σύμβολο φιλίας μεταξύ Ιαπωνίας και ΗΠΑ, και ως περιοχή ψυχαγωγίας. Προσωπικά το βρήκα ψιλοψόφιο. Περπατήσαμε στο Odaiba Seaside Park, βγάλαμε φωτογραφία το Άγαλμα της Ελευθερίας με φόντο την Rainbow Bridge και το skyline του Shiodome και επιστρέψαμε πάλι με το υπέργειο τραίνο. Tip για μελλοντικούς ταξιδιώτες: να πάτε βράδυ που θα είναι φωτισμένοι οι ουρανοξύστες και η Rainbow Bridge! Θα είναι μαγικά!
Για την τελευταία μας νύχτα στο Τόκυο είχαμε αποφασίσει να πάμε ξανά στα 2 πιο εμβληματικά σημεία της πόλης: στη Shinjuku για φαγητό και στη Shimbuya για θέα.
Στη Shinjuku πήγαμε ξανά στην izikaya που είχαμε φάει καταπληκτικά το προηγούμενο βράδυ αλλά είχε τεράστια αναμονή. Έψαξα στο site που είχα βρει και την χτεσινή και βρήκα μια άλλη στα 200μ. απόσταση. Πάμε εκεί αλλά δεν φαινόταν καμία izikaya, κοιτάμε από εδώ-κοιτάμε από εκεί, ούτε ταμπέλες ούτε τίποτα, την ανακαλύψαμε εν τέλει στον 3ο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας που φαινόταν να κατοικεί κόσμος μέσα και όχι να έχει εμπορική χρήση… Ανεβαίνουμε πάνω και ήταν όντως διαμέρισμα που το είχαν μετατρέψει σε izikaya… Παράξενο σκηνικό και λίγο άβολο γιατί είχε μόνο αντροπαρέες ντόπιων! Καθίσαμε όμως, πιο πολύ γιατί ντραπήκαμε να φύγουμε μετά την εγκάρδια υποδοχή που μας έκαναν ο μάγειρας και η σερβιτόρα. Ο κατάλογος στο ipad ήταν στα ιαπωνικά, με τα χίλια ζόρια συνεννοηθήκαμε… Τελικά φάγαμε yakitori σουβλάκια και noodle soup και ήταν υπέροχα, σαν σπιτικά! Επειδή η izikaya ήταν σε σπίτι δεν είχε επαγγελματικό εξαερισμό οπότε σε κάποια στιγμή γέμισε καπνό από τα ψησίματα, κανονικό τοπίο στην ομίχλη… μετά βίας αναπνέαμε και βλέπαμε τις διπλανές παρέες… Ήρθε η σερβιτόρα έντρομη με 2 ανεμιστήρες μπας και διαλυθεί το νέφος και να οι υποκλίσεις και να οι συγγνώμες. Η κατάσταση ήταν σουρεάλ! Όπως σουρεαλιστικό ήταν το πρώτο μας δείπνο στο Τόκυο, το ίδιο σουρεαλιστικό ήταν και το τελευταίο.
Για «κλείσιμο» της βραδιάς θέλαμε να πάμε να δούμε το Shimbuya Crossing αλλά αυτή την φορά από ψηλά. Για θέα του Shimbuya Crossing από ψηλά συνήθως πας στο Παρατηρητήριο Shimbuya Sky, πλην όμως εμείς δεν βρήκαμε εισιτήρια μιας και πρέπει να κλείσεις πολύ καιρό πριν. Θα έσκαγα αν δεν είχα και λήψη από ψηλά! Έψαξα, λοιπόν, και βρήκα την λύση που πρότειναν άλλοι τουρίστες: Πήγαμε μεν στο Shibuya Scramble Square, το κτίριο όπου βρίσκεται το παρατηρητήριο, αλλά στον 15ο όροφο αντί να κατευθυνθούμε στα ασανσέρ που σε πάνε στην κορυφή, εμείς στρίψαμε σε κάποιους διαδρόμους, βρήκαμε κάτι κυλιόμενες σκάλες και από εκεί ανεβήκαμε -παρανόμως γιατί είναι γραφεία εταιρείας- στον 17ο όροφο όπου από τις τζαμαρίες έχεις απρόσκοπτη θέα στο Shimbuya Crossing! Εκείνη την ώρα είχε μόνο δυο καθαρίστριες και έναν φύλακα που έκαναν τα στραβά μάτια και έτσι καταφέραμε να δούμε την θέα και να βγάλουμε την πολυπόθητη φώτο από ψηλά. Θα μου πεις άλλο 45ος όροφος και άλλο 17ος, όμως από το τίποτα μια χαρά ήταν κι αυτός και μάλιστα ΔΩΡΕΑΝ!!
Και κάπως έτσι έκλεισε η τελευταία ολόκληρη μέρα μας στο Τόκυο!!
Α ρε μεγαλεία!! Χαλάλι και στα τσιμπήματα και τα αντισταμινικά που πήρα.
- - - - -
Την επόμενη μέρα κανονικά ήταν να πάμε στο Nikko, όμως βάσει της μετεωρολογικής πρόβλεψης θα ξεκινούσε κακοκαιρία που θα κράταγε μέρες. Δεν ήθελα να διακινδυνεύσουμε να πάμε στο Nikko και να αποκλειστούμε εκεί, γιατί τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο είναι το αποκορύφωμα της περιόδου των τυφώνων και σε περίπτωση πολύ ισχυρών ανέμων ακυρώνονται μέχρι και δρομολόγια shinkasen. Επειδή την μεθεπόμενη μέρα πετούσαμε για Ελλάδα αποφασίσαμε να μην το διακινδυνεύσουμε και να κινηθούμε στο Τόκυο μιας και είχαμε εκκρεμότητες.
Όντως, εκείνη την ημέρα ο ουρανός ήταν μαύρος και ψιχάλιζε. Έτσι, ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από την Akihabara ώστε τα διαστήματα που θα έβρεχε πιο δυνατά να μπαίνουμε μέσα σε μαγαζιά.
Η Akihabara είναι η Μέκκα των ηλεκτρονικών, των manga, των anime και των maid cafe. Ακόμα και αν δεν είσαι fan όλων αυτών έχει πολύ ενδιαφέρον να πας. Μπήκα και σε κανά δυό μαγαζιά ψάχνοντας να βρώ το Nintendo Donkey Kong, το ηλεκτρονικό των παιδικών μου καλοκαιριών, που έπαιζα κάπου το ‘87. Ζήτησα από τους πωλητές παλιά nintendo και τι μου έδειξαν οι αθεόφοβοι ως vintage συλλεκτικά; Του 2000!!! Ε, τι να πεις τώρα στα 20χρονα;
Μου έκανε εντύπωση ότι αν και πρωί, στο Gigo, ένα πολυώροφο μαγαζί με ηλεκτρονικά arcade και μηχανάκια που ρίχνεις κέρμα και προσπαθείς να «ψαρέψεις» κουκλάκια, είχε ήδη κόσμο που «έλιωνε» στα παιχνίδια. Είπα να δοκιμάσω ξανά την τύχη μου γιατί στο Gigo της Οσάκα ατύχησα, μια από τα ίδια και εδώ.
Κάποια στιγμή που ήμασταν μέσα στον «Δον Κιχώτη» -Don Quijote είναι τα πιο διάσημα discount stores της Ιαπωνίας που βρίσκεις τα πάντα από σουβενίρ μέχρι βαλίτσες- παρατηρώ ότι σε κάποιον όροφο έχει maid cafe. Δεν είχαμε πάει μέχρι εκείνη τη στιγμή, οπότε αποφασίσαμε να πάμε για την εμπειρία. Εντάξει! Δεν έχω νιώσει πιο Α-Β-Ο-Λ-Α στη ζωή μου! Κοπέλες ντυμένες καμαριέρες έρχονται να σου πάρουν παραγγελία γονατιστές αποκαλώντας τους άντρες “ master” και τις γυναίκες “mistress” ή “princess”, μιλάνε μωρουδίστικα, γελάνε όλη την ώρα ναζιάρικα, σου ζωγραφίζουν με τσαχπινιά διάφορα σχεδιάκια στον καφέ σου και γενικά προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα σκηνικό χαριτωμενιάς σα να βρίσκεσαι σε anime. Όλο αυτό το cuteness το βρήκα too much για μένα, σε κάποια φάση με έπιασε και νευρικό γέλιο, ήπιαμε άρον άρον τον καφέ και όπου φύγει-φύγει.
Βγαίνοντας από το maid cafe και τον «Δον Κιχώτη» η βροχή είχε κόψει. Φύγαμε για Odaiba για να δούμε το Άγαλμα της Ελευθερίας αλλά κυρίως για να μπούμε στην υπέργεια γραμμή Yurikamome. Η γραμμή Yurikamome είναι μια εμπειρία από μόνη της: Δεν έχει οδηγό, μπορείς να κάτσεις στο μπροστινό μέρος που είναι όλο γυαλί και έχεις απρόσκοπτη θέα. Το πιο εντυπωσιακό σημείο είναι με το που ξεκινάει το τραίνο από την αφετηρία Shimbashi και περνάει ανάμεσα από τους ουρανοξύστες του Shiodome δίνοντας σου μια αίσθηση σαν να αιωρείσαι ανάμεσά τους.
Η Odaiba είναι ένα τεχνητό νησί που φτιάχτηκε για αμυντικούς σκοπούς. Σήμερα είναι γνωστό κυρίως για το «Άγαλμα της Ελευθερίας», σύμβολο φιλίας μεταξύ Ιαπωνίας και ΗΠΑ, και ως περιοχή ψυχαγωγίας. Προσωπικά το βρήκα ψιλοψόφιο. Περπατήσαμε στο Odaiba Seaside Park, βγάλαμε φωτογραφία το Άγαλμα της Ελευθερίας με φόντο την Rainbow Bridge και το skyline του Shiodome και επιστρέψαμε πάλι με το υπέργειο τραίνο. Tip για μελλοντικούς ταξιδιώτες: να πάτε βράδυ που θα είναι φωτισμένοι οι ουρανοξύστες και η Rainbow Bridge! Θα είναι μαγικά!
Για την τελευταία μας νύχτα στο Τόκυο είχαμε αποφασίσει να πάμε ξανά στα 2 πιο εμβληματικά σημεία της πόλης: στη Shinjuku για φαγητό και στη Shimbuya για θέα.
Στη Shinjuku πήγαμε ξανά στην izikaya που είχαμε φάει καταπληκτικά το προηγούμενο βράδυ αλλά είχε τεράστια αναμονή. Έψαξα στο site που είχα βρει και την χτεσινή και βρήκα μια άλλη στα 200μ. απόσταση. Πάμε εκεί αλλά δεν φαινόταν καμία izikaya, κοιτάμε από εδώ-κοιτάμε από εκεί, ούτε ταμπέλες ούτε τίποτα, την ανακαλύψαμε εν τέλει στον 3ο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας που φαινόταν να κατοικεί κόσμος μέσα και όχι να έχει εμπορική χρήση… Ανεβαίνουμε πάνω και ήταν όντως διαμέρισμα που το είχαν μετατρέψει σε izikaya… Παράξενο σκηνικό και λίγο άβολο γιατί είχε μόνο αντροπαρέες ντόπιων! Καθίσαμε όμως, πιο πολύ γιατί ντραπήκαμε να φύγουμε μετά την εγκάρδια υποδοχή που μας έκαναν ο μάγειρας και η σερβιτόρα. Ο κατάλογος στο ipad ήταν στα ιαπωνικά, με τα χίλια ζόρια συνεννοηθήκαμε… Τελικά φάγαμε yakitori σουβλάκια και noodle soup και ήταν υπέροχα, σαν σπιτικά! Επειδή η izikaya ήταν σε σπίτι δεν είχε επαγγελματικό εξαερισμό οπότε σε κάποια στιγμή γέμισε καπνό από τα ψησίματα, κανονικό τοπίο στην ομίχλη… μετά βίας αναπνέαμε και βλέπαμε τις διπλανές παρέες… Ήρθε η σερβιτόρα έντρομη με 2 ανεμιστήρες μπας και διαλυθεί το νέφος και να οι υποκλίσεις και να οι συγγνώμες. Η κατάσταση ήταν σουρεάλ! Όπως σουρεαλιστικό ήταν το πρώτο μας δείπνο στο Τόκυο, το ίδιο σουρεαλιστικό ήταν και το τελευταίο.
Για «κλείσιμο» της βραδιάς θέλαμε να πάμε να δούμε το Shimbuya Crossing αλλά αυτή την φορά από ψηλά. Για θέα του Shimbuya Crossing από ψηλά συνήθως πας στο Παρατηρητήριο Shimbuya Sky, πλην όμως εμείς δεν βρήκαμε εισιτήρια μιας και πρέπει να κλείσεις πολύ καιρό πριν. Θα έσκαγα αν δεν είχα και λήψη από ψηλά! Έψαξα, λοιπόν, και βρήκα την λύση που πρότειναν άλλοι τουρίστες: Πήγαμε μεν στο Shibuya Scramble Square, το κτίριο όπου βρίσκεται το παρατηρητήριο, αλλά στον 15ο όροφο αντί να κατευθυνθούμε στα ασανσέρ που σε πάνε στην κορυφή, εμείς στρίψαμε σε κάποιους διαδρόμους, βρήκαμε κάτι κυλιόμενες σκάλες και από εκεί ανεβήκαμε -παρανόμως γιατί είναι γραφεία εταιρείας- στον 17ο όροφο όπου από τις τζαμαρίες έχεις απρόσκοπτη θέα στο Shimbuya Crossing! Εκείνη την ώρα είχε μόνο δυο καθαρίστριες και έναν φύλακα που έκαναν τα στραβά μάτια και έτσι καταφέραμε να δούμε την θέα και να βγάλουμε την πολυπόθητη φώτο από ψηλά. Θα μου πεις άλλο 45ος όροφος και άλλο 17ος, όμως από το τίποτα μια χαρά ήταν κι αυτός και μάλιστα ΔΩΡΕΑΝ!!
Και κάπως έτσι έκλεισε η τελευταία ολόκληρη μέρα μας στο Τόκυο!!
Last edited:
) αλλά επειδή σε αγαπάω, πρώτα θα πατάω λάικ κ μετά θα σε διαβάζω!
