varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.995
- Likes
- 15.898
Η Οσάκα, όπως ανέφερα ήδη, ήταν η καλύτερη εισαγωγή που θα μπορούσαμε να έχουμε στην Ιαπωνία: πολύ πιο χαλαροί ρυθμοί από το χαοτικό Τόκυο αλλά και πολύ πιο χαλαροί οι άνθρωποι…
Με εντυπωσίασε το πόσο χαμογελαστοί και φιλικοί ήταν, το ότι ερχόντουσαν από μόνοι τους να μας βοηθήσουν όταν δείχναμε χαμένοι και προσφέρονταν ακόμα και να μας συνοδεύσουν μέχρι το σημείο που θέλαμε να πάμε.
Αποχαιρετίσαμε λοιπόν την Οσάκα και επιβιβαστήκαμε στο Shinkansen, το διάσημο bullet train της Ιαπωνίας με προορισμό το Κυότο.
Όμως πριν το Κυότο είχαμε προγραμματίσει μια στάση σε μια μικρή επαρχιακή πόλη -με μόλις 500.000 κατοίκους- για να δούμε ένα σημαντικό αξιοθέατο, το Himeji Castle.
Το Himeji Castle που λέγεται και «Λευκός Ερωδιός» γιατί θυμίζει πουλί έτοιμο να πετάξει, είναι το πιο καλοδιατηρημένο κάστρο της Ιαπωνίας (δεν καταστράφηκε ποτέ ούτε από πόλεμο ούτε από φυσική καταστροφή) και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακό καθώς ξεπροβάλλει από την κορυφή ενός λόφου. Από αυτό το στρατηγικό σημείο έλεγχαν την περιοχή οι Σαμουράι.
Περιδιαβήκαμε τους 6 ορόφους του κάστρου βλέποντας τους χώρους των πυρομαχικών, τους χώρους ανάπαυσης των πολεμιστών αλλά και κρυφούς διαδρόμους, μυστικά δωμάτια και διάφορα τεχνάσματα για να πιάσουν εξ απίνης τον εχθρό. Πολύ εντυπωσιακός είναι και ο εξωτερικός χώρος του κάστρου με τους όμορφους κήπους ιδανικούς για περπάτημα και χαλάρωση.
Στο Himeji Castle μας περίμενε και ένας εθελοντής ξεναγός που είχα βρει στο ιντερνετ -πιο πολύ για να έχουμε μια αλληλεπίδραση με κάποιον ντόπιο παρά για την ίδια την ξενάγηση- ο Nori, ένας συμπαθητικός συνταξιούχος δάσκαλος.
Η «ξενάγηση» όμως ήταν ψιλοπαρωδία γιατί από την μία βασανιζόμασταν να καταλάβουμε τα αγγλικά του κι από την άλλη τον βλέπαμε να έχει γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα, να είναι κόκκινος σαν ντομάτα και οριακά να καταφέρνει να μιλήσει από τον καύσωνα, με αποτέλεσμα να φοβόμαστε -επειδή ήταν και κάποιας ηλικίας- μην μας μείνει στα χέρια.
Πραγματικά, αν δεν φοβόμουν μην τυχόν προσβληθεί -τεράστιο θέμα αυτό στην Ιαπωνία που θίγονται πανεύκολα- θα του έλεγα να λήξουμε την ξενάγηση.
Και κάπου εδώ πρόεκυψε και το ερώτημα: «Τελικά “to tip or not to tip” στην Ιαπωνία?».
Αυτό που γνώριζα εγώ είναι ότι το tip θεωρείται προσβολή. Ειδικά για τους εθελοντές ξεναγούς μάλιστα διάβαζα ότι το κάνουν για να εξασκήσουν τα αγγλικά τους, γιατί τους αρέσει να γνωρίζουν κόσμο από άλλες ηπείρους και από αγάπη για τον πολιτισμό τους.
Εμάς φαίνεται μας έλαχε η εξαίρεση καθώς ο, κατά τα άλλα συμπαθής, Nori άφησε να εννοηθεί ότι θα ήθελε ένα tip της τάξης των 7€ (ναι, το όρισε κιόλας) αφήνοντας μας κάγκελο.
Όταν τελικά χώρισαν οι δρόμοι μας απολαύσαμε πολύ περισσότερο το κάστρο και τους κήπους μόνοι μας αφού πηγαίναμε με τον δικό μας ρυθμό και χωρίς πολλές ομιλίες.
Μετά την ωραία περιήγηση, επιστρέψαμε στον σταθμό του Himenji, επιβιβαστήκαμε για άλλη μια φορά στο Shinkasen και αναχωρήσαμε για το Κιότο.
Με εντυπωσίασε το πόσο χαμογελαστοί και φιλικοί ήταν, το ότι ερχόντουσαν από μόνοι τους να μας βοηθήσουν όταν δείχναμε χαμένοι και προσφέρονταν ακόμα και να μας συνοδεύσουν μέχρι το σημείο που θέλαμε να πάμε.
Αποχαιρετίσαμε λοιπόν την Οσάκα και επιβιβαστήκαμε στο Shinkansen, το διάσημο bullet train της Ιαπωνίας με προορισμό το Κυότο.
Όμως πριν το Κυότο είχαμε προγραμματίσει μια στάση σε μια μικρή επαρχιακή πόλη -με μόλις 500.000 κατοίκους- για να δούμε ένα σημαντικό αξιοθέατο, το Himeji Castle.
Το Himeji Castle που λέγεται και «Λευκός Ερωδιός» γιατί θυμίζει πουλί έτοιμο να πετάξει, είναι το πιο καλοδιατηρημένο κάστρο της Ιαπωνίας (δεν καταστράφηκε ποτέ ούτε από πόλεμο ούτε από φυσική καταστροφή) και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακό καθώς ξεπροβάλλει από την κορυφή ενός λόφου. Από αυτό το στρατηγικό σημείο έλεγχαν την περιοχή οι Σαμουράι.
Περιδιαβήκαμε τους 6 ορόφους του κάστρου βλέποντας τους χώρους των πυρομαχικών, τους χώρους ανάπαυσης των πολεμιστών αλλά και κρυφούς διαδρόμους, μυστικά δωμάτια και διάφορα τεχνάσματα για να πιάσουν εξ απίνης τον εχθρό. Πολύ εντυπωσιακός είναι και ο εξωτερικός χώρος του κάστρου με τους όμορφους κήπους ιδανικούς για περπάτημα και χαλάρωση.
Στο Himeji Castle μας περίμενε και ένας εθελοντής ξεναγός που είχα βρει στο ιντερνετ -πιο πολύ για να έχουμε μια αλληλεπίδραση με κάποιον ντόπιο παρά για την ίδια την ξενάγηση- ο Nori, ένας συμπαθητικός συνταξιούχος δάσκαλος.
Η «ξενάγηση» όμως ήταν ψιλοπαρωδία γιατί από την μία βασανιζόμασταν να καταλάβουμε τα αγγλικά του κι από την άλλη τον βλέπαμε να έχει γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα, να είναι κόκκινος σαν ντομάτα και οριακά να καταφέρνει να μιλήσει από τον καύσωνα, με αποτέλεσμα να φοβόμαστε -επειδή ήταν και κάποιας ηλικίας- μην μας μείνει στα χέρια.
Πραγματικά, αν δεν φοβόμουν μην τυχόν προσβληθεί -τεράστιο θέμα αυτό στην Ιαπωνία που θίγονται πανεύκολα- θα του έλεγα να λήξουμε την ξενάγηση.
Και κάπου εδώ πρόεκυψε και το ερώτημα: «Τελικά “to tip or not to tip” στην Ιαπωνία?».
Αυτό που γνώριζα εγώ είναι ότι το tip θεωρείται προσβολή. Ειδικά για τους εθελοντές ξεναγούς μάλιστα διάβαζα ότι το κάνουν για να εξασκήσουν τα αγγλικά τους, γιατί τους αρέσει να γνωρίζουν κόσμο από άλλες ηπείρους και από αγάπη για τον πολιτισμό τους.
Εμάς φαίνεται μας έλαχε η εξαίρεση καθώς ο, κατά τα άλλα συμπαθής, Nori άφησε να εννοηθεί ότι θα ήθελε ένα tip της τάξης των 7€ (ναι, το όρισε κιόλας) αφήνοντας μας κάγκελο.
Όταν τελικά χώρισαν οι δρόμοι μας απολαύσαμε πολύ περισσότερο το κάστρο και τους κήπους μόνοι μας αφού πηγαίναμε με τον δικό μας ρυθμό και χωρίς πολλές ομιλίες.
Μετά την ωραία περιήγηση, επιστρέψαμε στον σταθμό του Himenji, επιβιβαστήκαμε για άλλη μια φορά στο Shinkasen και αναχωρήσαμε για το Κιότο.
Last edited:
) αλλά επειδή σε αγαπάω, πρώτα θα πατάω λάικ κ μετά θα σε διαβάζω!
