varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.995
- Likes
- 15.898
Tην επόμενη μέρα η περιήγηση στην πόλη ξεκίνησε από την περιοχή Asakusa και τον ναό Senso-ji. Κατάληξη -ji άρα βουδιστικός! Και μάλιστα ο πιο παλιός βουδιστικός ναός του Τόκυο και ο πιο διάσημος, γεγονός που μεταφράζεται σε πάρα πολύ τουρισμό. Εννοείται ότι και εδώ πολλοί δυτικοί, κυρίως αμερικανοί, ούρλιαζαν και έπαιρναν γελοίες πόζες μιμούμενοι τα τελετουργικά που έβλεπαν να κάνουν οι Ιάπωνες την ώρα που προσεύχονταν. Πολύ ωραίος ναός, πετύχαμε μέσα και έναν μοναχό να κάνει λειτουργία και είχε πολύ ενδιαφέρον. Αν ήταν ο πρώτος ναός που έβλεπα στην Ιαπωνία θα με εντυπωσίαζε περισσότερο, αλλά μετά από το Κιότο δεν έπεσα και ξερή… άσε που είχε και υπερβολικό κόσμο. Εκείνη την στιγμή αποφάσισα ότι θα έβλεπα άλλον έναν ναό που ήθελα πολύ στο Τόκυο και μετά τέλος... καλύτερα απλώς να περπατώ σε γειτονιές και να “αφουγκράζομαι” την καθημερινότητα της πρωτεύουσας.
Φεύγοντας από τον Senso-ji περάσαμε και από την Nakamise-dori, έναν τουριστικό πεζόδρομο με σουβενίρ και σνακ. Θεωρείται αξιοθέατο της περιοχής αλλά ομοίως δεν τρελάθηκα.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε με τα πόδια στη γειτονική περιοχή Sumida και στον Πύργο Tokyo Skytree για πανοραμική θέα της πόλης. Από το 2023 είναι ο πιο ψηλός ουρανοξύστης της Ιαπωνίας (πιο πριν ήταν ο Haruka που είδαμε στην Οσάκα) και ο 2ος ψηλότερος του κόσμου (μετά το Burj Khalifa). Έχει 2 παρατηρητήρια, το ένα στα 350μ και το άλλο στα 450μ. Το να κοιτάς αυτή την χαοτική μητρόπολη των 33.000.000 κατοίκων από τόσο ψηλά σου κόβει την ανάσα, πραγματικά ένιωθα λες και ήμουν σε αεροπλάνο. Οι άλλοι ουρανοξύστες φαινόντουσαν σαν απλές πολυκατοικίες. Έβλεπες τα skylines σε διάφορα σημεία της πόλης, τους ποταμούς, τα πάρκα, παρατηρούσες το ανάγλυφο της πόλης αλλά και το πόσο “απλωμένη” είναι σε έκταση. Η μεγάλη έκπληξη και απερίγραπτη συγκίνηση ήταν όταν για ελάχιστα δευτερόλεπτα έκανε την εμφάνισή της μέσα από τα σύννεφα η κορυφή του Φούτζι και μέχρι να καταλάβω τι είχε συμβεί, ξανατυλίχτηκε στην ομίχλη... ίσα που πρόλαβα να βγάλω μια φωτογραφία λίγο πριν εξαφανιστεί και πάλι:
Για όποιον δεν κατάλαβε, το Φούτζι είναι αυτό:
Μια στάση για ένα matcha (αχ πόσο μου λείπει) στο εμπορικό κέντρο Solamachi που βρίσκεται στη βάση του Tokyo Skytree ήταν απαραίτητη ώστε να ανασυνταχθούμε γιατί παρόλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή φαινομενικά είχαμε δει λίγα αξιοθέατα (μόνο τρία), είναι τόσο τεράστιες οι αποστάσεις και απαιτούν τόσο περπάτημα που είχε φτάσει ήδη μεσημέρι. Άλλωστε για το επόμενο αξιοθέατο το google maps μας έδινε εκτιμώμενο χρόνο 60 λεπτά, υπολόγισε και κανένα μισάωρο να ψάχνουμε να βρούμε πάλι τις εξόδους... τρέχα γύρευε...
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για το TeamLab Planets... χρειάστηκαν ΤΡΕΙΣ αλλαγές γραμμής μετρό ΣΥΝ ένα λεωφορείο... Πηγαίνοντας προς τη στάση γνωρίσαμε και κάτι Ισπανούς που πήγαιναν κι αυτοί TeamLab, είχαν πάθει πανικό γιατί είχαν χαθεί και ζήτησαν να έρθουν μαζί μας (ότι γίναμε και experts που καθοδηγούσαμε άλλους με ξεπερνά
) . Περπατώντας, λοιπόν, όλοι μαζί πάθαμε ομαδικό πολιτισμικό σοκ: Πιτσιρίκια ούτε 5 ετών έφευγαν από το σχολείο ΜΟΝΑ τους, πήγαιναν στη στάση ΜΟΝΑ τους, επιβιβάζονταν στα λεωφορεία ΜΟΝΑ τους και μετακινούνταν με τα μέσα ΜΟΝΑ τους. Σοκ!! Είχαμε μείνει να κοιταζόμαστε με τους Ισπανούς. Αργότερα έμαθα ότι αυτό είναι μέρος της κουλτούρας των Ιαπώνων για να αυτονομηθούν τα παιδιά από μικρά και να γίνουν υπεύθυνα. Φανταστείτε όμως και τι επίπεδο ασφάλειας υπάρχει προφανώς σε αυτή την μεγαλούπολη των 33.000.000 κατοίκων ώστε να αφήνεις το παιδί σου από 4 ετών να κυκλοφορεί μόνο του, να μετακινείται με λεωφορεία και τραίνα και να μην φοβάσαι. Επιπλέον, στα πλαίσια του να αποκτήσουν τα παιδιά υπευθυνότητα, τα σχολεία δεν έχουν καθαριστές/καθαρίστριες αλλά τα ίδια τα πιτσιρίκια είναι αυτά που καθαρίζουν. Εξαιρετικό?
Μέσα στο λεωφορείο ήταν ένα κοριτσάκι με την μαμά του, μια νεαρή γυναίκα που φαινόταν Ρωσίδα ή κάτι τέτοιο, και μιλούσαν μιξ ιαπωνικών και ρωσικών. Το κοριτσάκι έλεγε μυστικά στην μαμά του κοιτώντας εμένα και γέλαγε... Το έκανε μια-δυο-τρεις φορές, μάλλον φάνηκα ενοχλημένη οπότε μου λέει η μαμά της “Σας βρίσκει πολύ cool που φοράτε γυαλιά ηλίου” με την μικρή να μου δείχνει όλο καμάρι και τα δικά της ροζ γυαλιά ηλίου “Hello Kitty”. Πιάσαμε λοιπόν μια κουβέντα για το ότι δεν συνηθίζεται στην Ιαπωνία να φοράνε γυαλιά ηλίου. Πράγματι τόσες μέρες εκεί δεν είχα δει κανέναν ντόπιο να φοράει. Η κυρία μου είπε ότι οι Ιάπωνες δεν φοράνε γυαλιά γιατί δεν τα έχουν ανάγκη, έχουν σκουρόχρωμα μάτια και έτσι δεν έχουν ευαισθησία στο φως. Η κυρία όμως ήταν αρκετά ευγενική γιατί απέφυγε να συμπληρώσει ότι τα γυαλιά ηλίου στην Ιαπωνία έχουν συνδεθεί με την yakuza και επιπλέον θεωρείται ασεβές να μην δείχνεις τα μάτια σου όταν μιλάς σε κάποιον. Εγώ που φορούσα όλες τις μέρες γυαλιά ηλίου μέχρι να νυχτώσει γιατί δεν αντέχω ούτε την αντηλιά, θα πρέπει να θεωρήθηκα αγενέστατη. Πόσους πια εθιμοτυπικούς κανόνες έχει η Ιαπωνία που ούτε καν φανταζόμαστε εμείς οι δυτικοί?
Φτάσαμε επιτέλους κάποια στιγμή στον προορισμό μας. Το TeamLab Planets είναι ένα ψηφιακό μουσείο που συνδυάζει την τέχνη με την τεχνολογία. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι ότι δεν βλέπεις απλώς την τέχνη αλλά την ζεις! Είναι διαδραστικό και συμμετέχεις με όλες τις αισθήσεις σου... Βγάζεις παπούτσια, περπατάς ξυπόλητος, μπαίνεις σε νερά. Γι΄ αυτό καλό είναι να φοράς σορτς ή μακρυά φούστα γιατί αν φοράς παντελόνι θα βραχεί. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΧΙ μίνι φούστα γιατί τα περισσότερα πατώματα έχουν καθρέφτες!!
Μου άρεσε πολύ! Χάσαμε κάθε αίσθηση του χρόνου κι όταν βγήκαμε πια από ‘κει μέσα είχε πλέον νυχτώσει...
Οι φωτογραφίες το αδικούν:
Θέλαμε να κλείσουμε την μέρα μας στο Shimbuya Crossing, όμως πριν από αυτό έπρεπε οπωσδήποτε να φάμε γιατί ήμασταν νηστικοί από το πρωί. Έτσι κάναμε πρώτα μια στάση στην λιγότερο τουριστική γειτονιά Ebisu όπου φάγαμε ωραιότατο ramen συνοδεία της μπύρας Yebisu που παράγεται στην περιοχή (εξ΄ου και το όνομα) και αποτελεί την premium μπύρα της Sapporo.
Έχοντας ανακτήσει δυνάμεις κατευθυνθήκαμε προς την Shimbuya -μία μόλις στάση με το μετρό- και συγκεκριμένα στο εμβληματικό και πολυφωτογραφημένο Shimbuya Crossing. Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι ότι έχει διαβάσεις πεζών προς όλες τις κατευθύνσεις, δηλαδή δεν είναι μόνο ευθείες αλλά και διαγώνιες, και όταν "πιάνει" κόκκινο τα αυτοκίνητα τότε γίνονται ταυτόχρονα πράσινα όλα τα φανάρια των πεζών με αποτέλεσμα να βλέπεις μια ατελείωτη λαοθάλασσα από διαβάτες να κινούνται ταυτόχρονα προς 6 διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν και είχα δει διαγώνιες διαβάσεις και στην Οσάκα, εδώ το θέαμα είναι χαοτικό γιατί το πλήθος είναι τεράστιο... σε ώρες αιχμής μπορεί να περάσουν ταυτόχρονα ακόμα και 3.000 άνθρωποι! Και το βράδυ ειδικά, με τις τεράστιες φωτεινές γιγαντοοθόνες γύρω-γύρω, το όλο σκηνικό γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό. Αν το καλοσκεφτείς δεν είναι παρά ένα σύμπλεγμα διαβάσεων κι όμως έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά highlight του Τόκυο... όχι άδικα όμως... Τα έντονα φώτα, η κίνηση, ο νεαρόκοσμος που τρέχει και γελάει καθώς προσπαθεί να φωτογραφηθεί, γενικά η όλη ατμόσφαιρα έχουν μια μεταδοτική ενέργεια που σε παρασύρει.
Φεύγοντας από τον Senso-ji περάσαμε και από την Nakamise-dori, έναν τουριστικό πεζόδρομο με σουβενίρ και σνακ. Θεωρείται αξιοθέατο της περιοχής αλλά ομοίως δεν τρελάθηκα.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε με τα πόδια στη γειτονική περιοχή Sumida και στον Πύργο Tokyo Skytree για πανοραμική θέα της πόλης. Από το 2023 είναι ο πιο ψηλός ουρανοξύστης της Ιαπωνίας (πιο πριν ήταν ο Haruka που είδαμε στην Οσάκα) και ο 2ος ψηλότερος του κόσμου (μετά το Burj Khalifa). Έχει 2 παρατηρητήρια, το ένα στα 350μ και το άλλο στα 450μ. Το να κοιτάς αυτή την χαοτική μητρόπολη των 33.000.000 κατοίκων από τόσο ψηλά σου κόβει την ανάσα, πραγματικά ένιωθα λες και ήμουν σε αεροπλάνο. Οι άλλοι ουρανοξύστες φαινόντουσαν σαν απλές πολυκατοικίες. Έβλεπες τα skylines σε διάφορα σημεία της πόλης, τους ποταμούς, τα πάρκα, παρατηρούσες το ανάγλυφο της πόλης αλλά και το πόσο “απλωμένη” είναι σε έκταση. Η μεγάλη έκπληξη και απερίγραπτη συγκίνηση ήταν όταν για ελάχιστα δευτερόλεπτα έκανε την εμφάνισή της μέσα από τα σύννεφα η κορυφή του Φούτζι και μέχρι να καταλάβω τι είχε συμβεί, ξανατυλίχτηκε στην ομίχλη... ίσα που πρόλαβα να βγάλω μια φωτογραφία λίγο πριν εξαφανιστεί και πάλι:
Για όποιον δεν κατάλαβε, το Φούτζι είναι αυτό:
Μια στάση για ένα matcha (αχ πόσο μου λείπει) στο εμπορικό κέντρο Solamachi που βρίσκεται στη βάση του Tokyo Skytree ήταν απαραίτητη ώστε να ανασυνταχθούμε γιατί παρόλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή φαινομενικά είχαμε δει λίγα αξιοθέατα (μόνο τρία), είναι τόσο τεράστιες οι αποστάσεις και απαιτούν τόσο περπάτημα που είχε φτάσει ήδη μεσημέρι. Άλλωστε για το επόμενο αξιοθέατο το google maps μας έδινε εκτιμώμενο χρόνο 60 λεπτά, υπολόγισε και κανένα μισάωρο να ψάχνουμε να βρούμε πάλι τις εξόδους... τρέχα γύρευε...
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για το TeamLab Planets... χρειάστηκαν ΤΡΕΙΣ αλλαγές γραμμής μετρό ΣΥΝ ένα λεωφορείο... Πηγαίνοντας προς τη στάση γνωρίσαμε και κάτι Ισπανούς που πήγαιναν κι αυτοί TeamLab, είχαν πάθει πανικό γιατί είχαν χαθεί και ζήτησαν να έρθουν μαζί μας (ότι γίναμε και experts που καθοδηγούσαμε άλλους με ξεπερνά
) . Περπατώντας, λοιπόν, όλοι μαζί πάθαμε ομαδικό πολιτισμικό σοκ: Πιτσιρίκια ούτε 5 ετών έφευγαν από το σχολείο ΜΟΝΑ τους, πήγαιναν στη στάση ΜΟΝΑ τους, επιβιβάζονταν στα λεωφορεία ΜΟΝΑ τους και μετακινούνταν με τα μέσα ΜΟΝΑ τους. Σοκ!! Είχαμε μείνει να κοιταζόμαστε με τους Ισπανούς. Αργότερα έμαθα ότι αυτό είναι μέρος της κουλτούρας των Ιαπώνων για να αυτονομηθούν τα παιδιά από μικρά και να γίνουν υπεύθυνα. Φανταστείτε όμως και τι επίπεδο ασφάλειας υπάρχει προφανώς σε αυτή την μεγαλούπολη των 33.000.000 κατοίκων ώστε να αφήνεις το παιδί σου από 4 ετών να κυκλοφορεί μόνο του, να μετακινείται με λεωφορεία και τραίνα και να μην φοβάσαι. Επιπλέον, στα πλαίσια του να αποκτήσουν τα παιδιά υπευθυνότητα, τα σχολεία δεν έχουν καθαριστές/καθαρίστριες αλλά τα ίδια τα πιτσιρίκια είναι αυτά που καθαρίζουν. Εξαιρετικό?
Μέσα στο λεωφορείο ήταν ένα κοριτσάκι με την μαμά του, μια νεαρή γυναίκα που φαινόταν Ρωσίδα ή κάτι τέτοιο, και μιλούσαν μιξ ιαπωνικών και ρωσικών. Το κοριτσάκι έλεγε μυστικά στην μαμά του κοιτώντας εμένα και γέλαγε... Το έκανε μια-δυο-τρεις φορές, μάλλον φάνηκα ενοχλημένη οπότε μου λέει η μαμά της “Σας βρίσκει πολύ cool που φοράτε γυαλιά ηλίου” με την μικρή να μου δείχνει όλο καμάρι και τα δικά της ροζ γυαλιά ηλίου “Hello Kitty”. Πιάσαμε λοιπόν μια κουβέντα για το ότι δεν συνηθίζεται στην Ιαπωνία να φοράνε γυαλιά ηλίου. Πράγματι τόσες μέρες εκεί δεν είχα δει κανέναν ντόπιο να φοράει. Η κυρία μου είπε ότι οι Ιάπωνες δεν φοράνε γυαλιά γιατί δεν τα έχουν ανάγκη, έχουν σκουρόχρωμα μάτια και έτσι δεν έχουν ευαισθησία στο φως. Η κυρία όμως ήταν αρκετά ευγενική γιατί απέφυγε να συμπληρώσει ότι τα γυαλιά ηλίου στην Ιαπωνία έχουν συνδεθεί με την yakuza και επιπλέον θεωρείται ασεβές να μην δείχνεις τα μάτια σου όταν μιλάς σε κάποιον. Εγώ που φορούσα όλες τις μέρες γυαλιά ηλίου μέχρι να νυχτώσει γιατί δεν αντέχω ούτε την αντηλιά, θα πρέπει να θεωρήθηκα αγενέστατη. Πόσους πια εθιμοτυπικούς κανόνες έχει η Ιαπωνία που ούτε καν φανταζόμαστε εμείς οι δυτικοί?
Φτάσαμε επιτέλους κάποια στιγμή στον προορισμό μας. Το TeamLab Planets είναι ένα ψηφιακό μουσείο που συνδυάζει την τέχνη με την τεχνολογία. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι ότι δεν βλέπεις απλώς την τέχνη αλλά την ζεις! Είναι διαδραστικό και συμμετέχεις με όλες τις αισθήσεις σου... Βγάζεις παπούτσια, περπατάς ξυπόλητος, μπαίνεις σε νερά. Γι΄ αυτό καλό είναι να φοράς σορτς ή μακρυά φούστα γιατί αν φοράς παντελόνι θα βραχεί. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΧΙ μίνι φούστα γιατί τα περισσότερα πατώματα έχουν καθρέφτες!!
Μου άρεσε πολύ! Χάσαμε κάθε αίσθηση του χρόνου κι όταν βγήκαμε πια από ‘κει μέσα είχε πλέον νυχτώσει...
Οι φωτογραφίες το αδικούν:
Θέλαμε να κλείσουμε την μέρα μας στο Shimbuya Crossing, όμως πριν από αυτό έπρεπε οπωσδήποτε να φάμε γιατί ήμασταν νηστικοί από το πρωί. Έτσι κάναμε πρώτα μια στάση στην λιγότερο τουριστική γειτονιά Ebisu όπου φάγαμε ωραιότατο ramen συνοδεία της μπύρας Yebisu που παράγεται στην περιοχή (εξ΄ου και το όνομα) και αποτελεί την premium μπύρα της Sapporo.
Έχοντας ανακτήσει δυνάμεις κατευθυνθήκαμε προς την Shimbuya -μία μόλις στάση με το μετρό- και συγκεκριμένα στο εμβληματικό και πολυφωτογραφημένο Shimbuya Crossing. Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι ότι έχει διαβάσεις πεζών προς όλες τις κατευθύνσεις, δηλαδή δεν είναι μόνο ευθείες αλλά και διαγώνιες, και όταν "πιάνει" κόκκινο τα αυτοκίνητα τότε γίνονται ταυτόχρονα πράσινα όλα τα φανάρια των πεζών με αποτέλεσμα να βλέπεις μια ατελείωτη λαοθάλασσα από διαβάτες να κινούνται ταυτόχρονα προς 6 διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν και είχα δει διαγώνιες διαβάσεις και στην Οσάκα, εδώ το θέαμα είναι χαοτικό γιατί το πλήθος είναι τεράστιο... σε ώρες αιχμής μπορεί να περάσουν ταυτόχρονα ακόμα και 3.000 άνθρωποι! Και το βράδυ ειδικά, με τις τεράστιες φωτεινές γιγαντοοθόνες γύρω-γύρω, το όλο σκηνικό γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό. Αν το καλοσκεφτείς δεν είναι παρά ένα σύμπλεγμα διαβάσεων κι όμως έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά highlight του Τόκυο... όχι άδικα όμως... Τα έντονα φώτα, η κίνηση, ο νεαρόκοσμος που τρέχει και γελάει καθώς προσπαθεί να φωτογραφηθεί, γενικά η όλη ατμόσφαιρα έχουν μια μεταδοτική ενέργεια που σε παρασύρει.
Last edited:
