varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.995
- Likes
- 15.898
Μετά από 4,5 μέρες στο καυτό αλλά πανέμορφο Κιότο -μισή εκ των οποίων αφιερωμένη στη Νάρα- είχε έρθει η ώρα να το αποχαιρετήσουμε. Η τελευταία έκπληξη που μας επεφύλασσε το Κιότο ήταν μια ομάδα από καμιά 10αριά γκέισες που περίμεναν στον σταθμό για να ταξιδέψουν:
Ο επόμενος προορισμός μας ήταν το Τόκυο και δεν μπορώ να περιγράψω πόσο τεράστια ήταν η προσμονή μου γι’ αυτό. Εσκεμμένα το είχα προγραμματίσει στο τέλος του ταξιδιού γιατί ήθελα να υπάρχει μια κλιμάκωση εικόνων και συναισθημάτων και ήμουν σίγουρη ότι αυτή θα την προσέφερε το Τόκυο… και δεν έπεσα έξω.
Εφοδιαστήκαμε με σνακ από το “7-Eleven” όπως κάνουν οι ντόπιοι, έτσι για να ζήσουμε ολοκληρωμένα την εμπειρία του ταξιδιού με τραίνο όπως την ζουν οι Ιάπωνες, και επιβιβαστήκαμε στο shinkashen που για άλλη μια φορά αναχώρησε με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Ή μάλλον μετά από το ταξίδι μου στην Ιαπωνία θα πρέπει να λέω “με την ακρίβεια ιαπωνικού τραίνου”. Οι επιλογές shinkashen που έχεις για το συγκεκριμένο ταξίδι είναι: Το nozomi (που φτάνει σε 2 ώρες και 15 λεπτά), το hikari (που φτάνει σε 2 ώρες και 40 λεπτά) και το kodama (που φτάνει σε 4 ώρες). Οι τιμές είναι πάνω-κάτω οι ίδιες, η διαφορά είναι ότι το ταχύτερο δεν συμπεριλαμβάνεται στο Japan RP. Εμείς που δεν είχαμε JapanRP κλείσαμε φυσικά με το γρηγορότερο, δηλαδή το nozomi. Όταν κλείναμε τα εισητήρια μας δόθηκε και η δυνατότητα να επιλέξουμε θέσεις από την πλευρά του τραίνου που “βλέπει”Φούτζι πληρώνοντας μεγαλύτερο αντίτιμο. Έχοντας όμως διαβάσει ότι το Φούτζι τα 2/3 του χρόνου δεν είναι ορατό λόγω ομίχλης και υγρασίας, επιλέξαμε τα πιο φθηνά εισητήρια. Όταν πλησιάζαμε στο σημείο που θεωρητικά μπορείς να δεις το Φούτζι -εφόσον οι καιρικές συνθήκες το επιτρέψουν- μου ήρθε η φαεινή ιδέα και πήγα στον χώρο μεταξύ των βαγονιών όπου έχεις ανεμπόδιστη θέα.
Άρα σας δίνω ένα extra tip: αν δεν θέλετε να πληρώσετε περισσότερα χρήματα για τις “προνομιακές” θέσεις προς το Φούτζι, να πάτε στον χώρο ενδιάμεσα των βαγονιών. Αλλά να πάτε την σωστή στιγμή για να παραμείνετε 1-2 λεπτά διαφορετικά θα έρθει υπάλληλος να σας διώξει... αλλά πάντα με ευγένεια και υπόκλιση. Πραγματικά αυτό με τις υποκλίσεις είναι μοναδικό στην Ιαπωνία: περνούσε ο ελεγκτής και όταν έφτανε στο σημείο να μετακινηθεί στο επόμενο βαγόνι, προκειμένου να μην μας έχει γυρισμένη την πλάτη ως ένδειξη αγένειας, γυρνούσε προς το μέρος μας, υποκλινόταν και έφευγε με την όπισθεν προς το επόμενο βαγόνι. Απίστευτο!
Παρά την πατέντα που βρήκα όμως, πλησιάζοντας προς το σημείο που αν είσαι τυχερός θα δεις το Φούτζι, πυκνή ομίχλη κάλυπτε όχι μόνο το ίδιο το βουνό αλλά και την πόλη που περνούσαμε. Και αφού το προσπεράσαμε ξαναβγήκε ο ήλιος. Τι στο καλό? Έχει ένα μόνιμο σύννεφο πάνω του? “Αχ με τον καημό θα φύγω από την χώρα ότι δεν είδα το Ιερό Βουνό” σκεφτόμουν.
Νερό πέρασαν οι 2 ωρίτσες και φτάσαμε τελικά στο Tokyo Station. Φτάνοντας στον σταθμό το μόνο που θυμάμαι είναι μια ατελείωτη λαοθάλασσα... άπειρος κόσμος που όλοι έτρεχαν βιαστικοί και δυσανασχετούσαν που μπλεκόμουν στα πόδια τους. Καμία σχέση με τους χαλαρούς, φιλικούς και πρόθυμους να μας βοηθήσουν συμπατριώτες τους στην Οσάκα, στο Κιότο και γενικά στις επαρχιακές πόλεις. Θυμάμαι ακόμα ότι ο σταθμός ήταν σαν μια τεράστια πόλη κάτω από την κανονική πόλη με άπειρα καταστήματα και εστιατόρια, όλα ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο.
Και μετά κενό... Έσβησαν τα πάντα.... Έπαθα κρίση πανικού λόγω της πολυκοσμίας... Δεν λιποθύμησα αλλά λειτουργούσα μηχανικά... Δεν θυμάμαι ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα: Ούτε ότι ψάχναμε επί μία ώρα να βγάλουμε άκρη με την σήμανση και το google maps, ούτε ότι τελικά μας βοήθησαν υπάλληλοι να βρούμε τον δρόμο μας, ούτε ότι ΕΠΙΒΙΒΑΣΤΗΚΑΜΕ σε άλλη γραμμή μετρό, ούτε ότι ΚΑΝΑΜΕ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΑΛΛΩΝ ΔΥΟ ΣΤΑΣΕΩΝ. Η μνήμη επανήλθε με το που ανέβηκα στην επιφάνεια της γης και βγήκα στην πόλη .... τότε μόνο ανάσανα με ανακούφιση.
H περιοχή στην οποία βγήκαμε και βρισκόταν το ξενοδοχείο μας ήταν η Shiodome και ήταν ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου για το Τόκυο: το απόλυτα φουτουριστικό σκηνικό! Τεράστιοι γυαλιστεροί ουρανοξύστες και το υπέργειο τραίνο να περνάει ανάμεσα τους! Χάζευα γεμάτη ενθουσιασμό μα δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω και τους ανθρώπους γύρω μου... αυστηρά παραταγμένοι στις ουρές των λεωφορείων με απόλυτη πειθαρχία, χωρίς αλληλεπίδραση με τους γύρω τους και απορροφημένοι από το κινητό τους σε τέτοιο βαθμό που μου θύμισαν άψυχα ρομπότ. Νόμιζα ότι βρίσκομαι σε sci-fi ταινία!
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε κατευθείαν να δούμε την πόλη και να βρούμε κάπου να φάμε. Μιας και δεν ήμουν ακόμα ψυχολογικά έτοιμη να ξαναμπώ στο μετρό αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στην Ginza, γύρω στα 20’ περπάτημα. Ευτυχώς εδώ δεν είχε την αποπνικτική ζέστη του Κιότο, φύσαγε ένα ευεργετικό αεράκι. Φτάσαμε στην Ginza και μπήκαμε επιτέλους κι εμείς στα περιβόητα “Uniqlo” και “GU” σαν να λέμε τα ιαπωνικά zara. Και να μην θες να ψωνίσεις είναι εμπειρία να πας ειδικά στο Uniqlo και ειδικά στην Ginza που είναι 12όροφο και σου χαρίζει και ωραία θέα όσο ανεβαίνεις τους ορόφους. Εδώ ανακάλυψα και την μπλούζα κατά του καύσωνα και της θερμοπληξίας.
Η Ginza είναι η απόλυτα hi-end περιοχή με καταστήματα όλων των ακριβών οίκων μόδας, πολυτελή εστιατόρια και designάτα καφέ. Και όσο νυχτώνει “γράφει” υπέροχα στον φωτογραφικό φακό.
Όμως το να φάμε εδώ δεν ήταν για το πορτοφόλι μας... Από την άλλη τα πιο mid range εστιατόρια βρισκόντουσαν μέσα σε εμπορικά κέντρα. Αυτό είναι ένα θέμα στην Ιαπωνία: η πλειοψηφία των εστιατορίων στις πόλεις βρίσκονται σε ορόφους μέσα σε κτίρια που στην καλύτερη περίπτωση είναι malls, στην χειρότερη λιγδιασμένες πολυκατοικίες και εννοείται και υπογείως σε σταθμούς μετρό-. Προσωπικά δεν τρελαίνομαι να τρώω σε εμπορικά κέντρα αλλά πάνω που το πήρα απόφαση κι αυτά είχαν αρχίσει να κλείνουν μαζί με τα καταστήματα στις 21.00. Το δε μετρό της Ginza που κατεβήκαμε να τσεκάρουμε δεν είχε εστιατόρια όπως στον Tokyo Station.
Τώρα, τι κάνουμε; Πεινούσαμε πάρα πολύ για να ξαναγυρίσουμε πίσω με τα πόδια νηστικοί, ακόμα και για να μπούμε σε μετρό... έπρεπε κάτι να βρούμε εκεί αλλιώς θα πέφταμε κάτω... σε μια αναζήτηση στους Χάρτες “εστιατόρια κοντά μου” αποκλείσαμε όλα τα πολυτελή που ήθελες ένα νεφρό για να φας και έμεινε ένα burgerάδικο... Mα καλά burgerάδικο στο Τόκυο? Τουλάχιστον έλεγε ότι έχει και burger με μπιφτέκι wagyu. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια και μην έχοντας άλλες επιλογές πήγαμε εκεί...
Το εν λόγω burgerάδικο άνοιγε στις 21.00 -περίεργο για Ιαπωνία να ανοίγει το εστιατόριο τόσο αργά- βρισκόταν στο 2ο υπόγειο μιας αμφιβόλου χρήσης πολυκατοικίας, σε ένα στενάκι παντελώς άσχετο με την χλιδή που επικρατούσε στην Ginza, ωστόσο απέξω υπήρχε παρκαρισμένο αυτό το “τέρας”:
Κι ενώ όλα φώναζαν “φύγετε”, εμείς κατεβήκαμε τους 2 ορόφους κάτω από τη γη και βρεθήκαμε σε ένα δωματιάκι 2x3 που ακόμα δεν είχε ψυχή και ουσιαστικά ήταν μπαρ: μαύροι δερμάτινοι καναπέδες με χαμηλά τραπεζάκια, στρομπόλι στο ταβάνι, το μισό μαγαζί καταλάμβανε η μπάρα όπου ο μπάρμαν ακόμα καθάριζε ποτήρια για τη νύχτα που ξεκινούσε, μια μεγάλη οθόνη που έπαιζε anime και ένας σερβιτόρος τίγκα στα tatoo και τα piercing -που σημειωτέον στην Ιαπωνία tatoo έχει μόνο η yakuza-. Πριν προλάβουμε να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε 2 υπόγες κάτω από την επιφάνεια, μόνοι μας, σε ένα μπαρ που κατά τα φαινόμενα δεν σύχναζε και η ανφάν γκατέ, έρχεται ο σερβιτόρος με άπταιστα αγγλικά και πολύ φιλικό στυλάκι -καμία σχέση με τους ντροπαλούς γιαπωνέζους- να μας εξυπηρετήσει. Μην τα πολυλογώ: κάτσαμε. Και φάγαμε από τα καλύτερα burger που έχουμε φάει ποτέ και περάσαμε και τέλεια γιατί μετά έβαλαν δυνατά μουσική, ήρθαν κι άλλοι θαμώνες, μας κέρασαν μπύρες και γενικά ήταν από τις πιο σουρεαλιστικές αλλά αξέχαστες στιγμές του ταξιδιού.
Φεύγοντας από το μαγαζί, διαπιστώσαμε ότι η Ginza είχε αλλάξει “πρόσωπο”. Τα καταστήματα και τα εμπορικά κέντρα είχαν κλείσει, ωστόσο σε κάποια σημεία συνωστίζονταν διπλοπαρκαρισμένες λιμουζίνες με τους οδηγούς και τους σωματοφύλακες σε ετοιμότητα, οι κοστουμαρισμένοι κύριοι και οι καλοντυμένες κυρίες που κατέβαιναν από τιςλιμουζίνες κατεύθυνονταν προς κάποιους χώρους που απ’ ότι είδα ήταν πριβέ λέσχες. Στις εισόδους αυτών των πριβέ λεσχών είδα και κανά 2-3 “γκέισες” που συνόδευαν ένα τσούρμο κοπελίτσες και τις παρέδιδαν σε κυρίους. Άρα κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν πραγματικές γκέισες αλλά escorts (για να το πω ευγενικά) γιατί οι αυθεντικές γκέισες ούτε χαχανίζουν τόσο δυνατά όσο αυτές, ούτε συνοδεύουν άλλες κοπελίτσες που δεν φοράνε κιμονό αλλά κανονικά και ελαφρώς προκλητικά ρούχα.
Το Τόκυο ήταν ήδη από τις πρώτες μας ώρες εκεί ένας καταιγισμός εικόνων. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και να “αφομοιώσουμε” όλα όσα είδαμε.
Ο επόμενος προορισμός μας ήταν το Τόκυο και δεν μπορώ να περιγράψω πόσο τεράστια ήταν η προσμονή μου γι’ αυτό. Εσκεμμένα το είχα προγραμματίσει στο τέλος του ταξιδιού γιατί ήθελα να υπάρχει μια κλιμάκωση εικόνων και συναισθημάτων και ήμουν σίγουρη ότι αυτή θα την προσέφερε το Τόκυο… και δεν έπεσα έξω.
Εφοδιαστήκαμε με σνακ από το “7-Eleven” όπως κάνουν οι ντόπιοι, έτσι για να ζήσουμε ολοκληρωμένα την εμπειρία του ταξιδιού με τραίνο όπως την ζουν οι Ιάπωνες, και επιβιβαστήκαμε στο shinkashen που για άλλη μια φορά αναχώρησε με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Ή μάλλον μετά από το ταξίδι μου στην Ιαπωνία θα πρέπει να λέω “με την ακρίβεια ιαπωνικού τραίνου”. Οι επιλογές shinkashen που έχεις για το συγκεκριμένο ταξίδι είναι: Το nozomi (που φτάνει σε 2 ώρες και 15 λεπτά), το hikari (που φτάνει σε 2 ώρες και 40 λεπτά) και το kodama (που φτάνει σε 4 ώρες). Οι τιμές είναι πάνω-κάτω οι ίδιες, η διαφορά είναι ότι το ταχύτερο δεν συμπεριλαμβάνεται στο Japan RP. Εμείς που δεν είχαμε JapanRP κλείσαμε φυσικά με το γρηγορότερο, δηλαδή το nozomi. Όταν κλείναμε τα εισητήρια μας δόθηκε και η δυνατότητα να επιλέξουμε θέσεις από την πλευρά του τραίνου που “βλέπει”Φούτζι πληρώνοντας μεγαλύτερο αντίτιμο. Έχοντας όμως διαβάσει ότι το Φούτζι τα 2/3 του χρόνου δεν είναι ορατό λόγω ομίχλης και υγρασίας, επιλέξαμε τα πιο φθηνά εισητήρια. Όταν πλησιάζαμε στο σημείο που θεωρητικά μπορείς να δεις το Φούτζι -εφόσον οι καιρικές συνθήκες το επιτρέψουν- μου ήρθε η φαεινή ιδέα και πήγα στον χώρο μεταξύ των βαγονιών όπου έχεις ανεμπόδιστη θέα.
Άρα σας δίνω ένα extra tip: αν δεν θέλετε να πληρώσετε περισσότερα χρήματα για τις “προνομιακές” θέσεις προς το Φούτζι, να πάτε στον χώρο ενδιάμεσα των βαγονιών. Αλλά να πάτε την σωστή στιγμή για να παραμείνετε 1-2 λεπτά διαφορετικά θα έρθει υπάλληλος να σας διώξει... αλλά πάντα με ευγένεια και υπόκλιση. Πραγματικά αυτό με τις υποκλίσεις είναι μοναδικό στην Ιαπωνία: περνούσε ο ελεγκτής και όταν έφτανε στο σημείο να μετακινηθεί στο επόμενο βαγόνι, προκειμένου να μην μας έχει γυρισμένη την πλάτη ως ένδειξη αγένειας, γυρνούσε προς το μέρος μας, υποκλινόταν και έφευγε με την όπισθεν προς το επόμενο βαγόνι. Απίστευτο!
Παρά την πατέντα που βρήκα όμως, πλησιάζοντας προς το σημείο που αν είσαι τυχερός θα δεις το Φούτζι, πυκνή ομίχλη κάλυπτε όχι μόνο το ίδιο το βουνό αλλά και την πόλη που περνούσαμε. Και αφού το προσπεράσαμε ξαναβγήκε ο ήλιος. Τι στο καλό? Έχει ένα μόνιμο σύννεφο πάνω του? “Αχ με τον καημό θα φύγω από την χώρα ότι δεν είδα το Ιερό Βουνό” σκεφτόμουν.
Νερό πέρασαν οι 2 ωρίτσες και φτάσαμε τελικά στο Tokyo Station. Φτάνοντας στον σταθμό το μόνο που θυμάμαι είναι μια ατελείωτη λαοθάλασσα... άπειρος κόσμος που όλοι έτρεχαν βιαστικοί και δυσανασχετούσαν που μπλεκόμουν στα πόδια τους. Καμία σχέση με τους χαλαρούς, φιλικούς και πρόθυμους να μας βοηθήσουν συμπατριώτες τους στην Οσάκα, στο Κιότο και γενικά στις επαρχιακές πόλεις. Θυμάμαι ακόμα ότι ο σταθμός ήταν σαν μια τεράστια πόλη κάτω από την κανονική πόλη με άπειρα καταστήματα και εστιατόρια, όλα ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο.
Και μετά κενό... Έσβησαν τα πάντα.... Έπαθα κρίση πανικού λόγω της πολυκοσμίας... Δεν λιποθύμησα αλλά λειτουργούσα μηχανικά... Δεν θυμάμαι ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα: Ούτε ότι ψάχναμε επί μία ώρα να βγάλουμε άκρη με την σήμανση και το google maps, ούτε ότι τελικά μας βοήθησαν υπάλληλοι να βρούμε τον δρόμο μας, ούτε ότι ΕΠΙΒΙΒΑΣΤΗΚΑΜΕ σε άλλη γραμμή μετρό, ούτε ότι ΚΑΝΑΜΕ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΑΛΛΩΝ ΔΥΟ ΣΤΑΣΕΩΝ. Η μνήμη επανήλθε με το που ανέβηκα στην επιφάνεια της γης και βγήκα στην πόλη .... τότε μόνο ανάσανα με ανακούφιση.
H περιοχή στην οποία βγήκαμε και βρισκόταν το ξενοδοχείο μας ήταν η Shiodome και ήταν ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου για το Τόκυο: το απόλυτα φουτουριστικό σκηνικό! Τεράστιοι γυαλιστεροί ουρανοξύστες και το υπέργειο τραίνο να περνάει ανάμεσα τους! Χάζευα γεμάτη ενθουσιασμό μα δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω και τους ανθρώπους γύρω μου... αυστηρά παραταγμένοι στις ουρές των λεωφορείων με απόλυτη πειθαρχία, χωρίς αλληλεπίδραση με τους γύρω τους και απορροφημένοι από το κινητό τους σε τέτοιο βαθμό που μου θύμισαν άψυχα ρομπότ. Νόμιζα ότι βρίσκομαι σε sci-fi ταινία!
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε κατευθείαν να δούμε την πόλη και να βρούμε κάπου να φάμε. Μιας και δεν ήμουν ακόμα ψυχολογικά έτοιμη να ξαναμπώ στο μετρό αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στην Ginza, γύρω στα 20’ περπάτημα. Ευτυχώς εδώ δεν είχε την αποπνικτική ζέστη του Κιότο, φύσαγε ένα ευεργετικό αεράκι. Φτάσαμε στην Ginza και μπήκαμε επιτέλους κι εμείς στα περιβόητα “Uniqlo” και “GU” σαν να λέμε τα ιαπωνικά zara. Και να μην θες να ψωνίσεις είναι εμπειρία να πας ειδικά στο Uniqlo και ειδικά στην Ginza που είναι 12όροφο και σου χαρίζει και ωραία θέα όσο ανεβαίνεις τους ορόφους. Εδώ ανακάλυψα και την μπλούζα κατά του καύσωνα και της θερμοπληξίας.
Η Ginza είναι η απόλυτα hi-end περιοχή με καταστήματα όλων των ακριβών οίκων μόδας, πολυτελή εστιατόρια και designάτα καφέ. Και όσο νυχτώνει “γράφει” υπέροχα στον φωτογραφικό φακό.
Όμως το να φάμε εδώ δεν ήταν για το πορτοφόλι μας... Από την άλλη τα πιο mid range εστιατόρια βρισκόντουσαν μέσα σε εμπορικά κέντρα. Αυτό είναι ένα θέμα στην Ιαπωνία: η πλειοψηφία των εστιατορίων στις πόλεις βρίσκονται σε ορόφους μέσα σε κτίρια που στην καλύτερη περίπτωση είναι malls, στην χειρότερη λιγδιασμένες πολυκατοικίες και εννοείται και υπογείως σε σταθμούς μετρό-. Προσωπικά δεν τρελαίνομαι να τρώω σε εμπορικά κέντρα αλλά πάνω που το πήρα απόφαση κι αυτά είχαν αρχίσει να κλείνουν μαζί με τα καταστήματα στις 21.00. Το δε μετρό της Ginza που κατεβήκαμε να τσεκάρουμε δεν είχε εστιατόρια όπως στον Tokyo Station.
Τώρα, τι κάνουμε; Πεινούσαμε πάρα πολύ για να ξαναγυρίσουμε πίσω με τα πόδια νηστικοί, ακόμα και για να μπούμε σε μετρό... έπρεπε κάτι να βρούμε εκεί αλλιώς θα πέφταμε κάτω... σε μια αναζήτηση στους Χάρτες “εστιατόρια κοντά μου” αποκλείσαμε όλα τα πολυτελή που ήθελες ένα νεφρό για να φας και έμεινε ένα burgerάδικο... Mα καλά burgerάδικο στο Τόκυο? Τουλάχιστον έλεγε ότι έχει και burger με μπιφτέκι wagyu. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια και μην έχοντας άλλες επιλογές πήγαμε εκεί...
Το εν λόγω burgerάδικο άνοιγε στις 21.00 -περίεργο για Ιαπωνία να ανοίγει το εστιατόριο τόσο αργά- βρισκόταν στο 2ο υπόγειο μιας αμφιβόλου χρήσης πολυκατοικίας, σε ένα στενάκι παντελώς άσχετο με την χλιδή που επικρατούσε στην Ginza, ωστόσο απέξω υπήρχε παρκαρισμένο αυτό το “τέρας”:
Κι ενώ όλα φώναζαν “φύγετε”, εμείς κατεβήκαμε τους 2 ορόφους κάτω από τη γη και βρεθήκαμε σε ένα δωματιάκι 2x3 που ακόμα δεν είχε ψυχή και ουσιαστικά ήταν μπαρ: μαύροι δερμάτινοι καναπέδες με χαμηλά τραπεζάκια, στρομπόλι στο ταβάνι, το μισό μαγαζί καταλάμβανε η μπάρα όπου ο μπάρμαν ακόμα καθάριζε ποτήρια για τη νύχτα που ξεκινούσε, μια μεγάλη οθόνη που έπαιζε anime και ένας σερβιτόρος τίγκα στα tatoo και τα piercing -που σημειωτέον στην Ιαπωνία tatoo έχει μόνο η yakuza-. Πριν προλάβουμε να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε 2 υπόγες κάτω από την επιφάνεια, μόνοι μας, σε ένα μπαρ που κατά τα φαινόμενα δεν σύχναζε και η ανφάν γκατέ, έρχεται ο σερβιτόρος με άπταιστα αγγλικά και πολύ φιλικό στυλάκι -καμία σχέση με τους ντροπαλούς γιαπωνέζους- να μας εξυπηρετήσει. Μην τα πολυλογώ: κάτσαμε. Και φάγαμε από τα καλύτερα burger που έχουμε φάει ποτέ και περάσαμε και τέλεια γιατί μετά έβαλαν δυνατά μουσική, ήρθαν κι άλλοι θαμώνες, μας κέρασαν μπύρες και γενικά ήταν από τις πιο σουρεαλιστικές αλλά αξέχαστες στιγμές του ταξιδιού.
Φεύγοντας από το μαγαζί, διαπιστώσαμε ότι η Ginza είχε αλλάξει “πρόσωπο”. Τα καταστήματα και τα εμπορικά κέντρα είχαν κλείσει, ωστόσο σε κάποια σημεία συνωστίζονταν διπλοπαρκαρισμένες λιμουζίνες με τους οδηγούς και τους σωματοφύλακες σε ετοιμότητα, οι κοστουμαρισμένοι κύριοι και οι καλοντυμένες κυρίες που κατέβαιναν από τιςλιμουζίνες κατεύθυνονταν προς κάποιους χώρους που απ’ ότι είδα ήταν πριβέ λέσχες. Στις εισόδους αυτών των πριβέ λεσχών είδα και κανά 2-3 “γκέισες” που συνόδευαν ένα τσούρμο κοπελίτσες και τις παρέδιδαν σε κυρίους. Άρα κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν πραγματικές γκέισες αλλά escorts (για να το πω ευγενικά) γιατί οι αυθεντικές γκέισες ούτε χαχανίζουν τόσο δυνατά όσο αυτές, ούτε συνοδεύουν άλλες κοπελίτσες που δεν φοράνε κιμονό αλλά κανονικά και ελαφρώς προκλητικά ρούχα.
Το Τόκυο ήταν ήδη από τις πρώτες μας ώρες εκεί ένας καταιγισμός εικόνων. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και να “αφομοιώσουμε” όλα όσα είδαμε.
Last edited:
) αλλά επειδή σε αγαπάω, πρώτα θα πατάω λάικ κ μετά θα σε διαβάζω!
