varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.995
- Likes
- 15.898
Επίλογος
Πριν πάω στην Ιαπωνία, όπως κάνω πάντα πριν από κάθε μου ταξίδι, είχα διαβάσει ένα σωρό πληροφορίες για τους Ιάπωνες, την φιλοσοφία τους και την στάση ζωής τους. Και για να πω την αλήθεια με είχαν φοβίσει όλοι αυτοί οι εθιμοτυπικοί κανόνες:
Είναι ο τρόπος που θα σου δώσουν τα ρέστα, όχι στο χέρι αλλά σε ειδικό δισκάκι χρησιμοποιώντας μάλιστα και τα δύο τους χέρια σχεδόν σαν κάνουν ένα είδους τελετουργικό, το πόσο υπομονετικά και πειθαρχημένα περιμένουν στις ουρές, το ότι δεν θα σε προσβάλλουν, δεν θα φωνάξουν ούτε θα διαπληκτιστούν μαζί σου ακόμα κι αν έχουν ενοχληθεί.
Είναι η χαρωπή υποδοχή τους όταν μπαίνεις σε ένα κατάστημα-εστιατόριο-ξενοδοχείο που σου λένε τραγουδιστά “arigatou gozaimaaaasu” (αχ πόσο μου λείπει τώρα αυτό το καλωσόρισμα!!).
Οι υποκλίσεις -που στην αρχή μπορεί να σε ξενίσουν- αλλά πολύ σύντομα τις εκτιμάς πραγματικά και αρχίζεις να ανταποδίδεις... θυμάμαι να έχω εκπλαγεί με τον ελεγκτή του τραίνου που ήθελε να περάσει από το ένα βαγόνι στο άλλο και αντί να γυρίσει απλώς την πλάτη του και να το κάνει, γύρισε προς την πλευρά μας, υποκλίθηκε ευγενικά και προχώρησε στο επόμενο βαγόνι με την όπισθεν. Ομοίως όταν στην πτήση Τόκυο-Πεκίνο μας ανακοίνωσαν καθυστέρηση μισής ώρας, αμέσως μετά οι τρεις υπάλληλοι του gate σαν συγχρονισμένο ρολόι έκαναν ταυτόχρονα βαθιά υπόκλιση προς εμάς τους επιβάτες σαν να έφεραν προσωπική ευθύνη για την καθυστέρηση.
Οι Ιάπωνες δεν θα σε “καρφώσουν” ποτέ με το βλέμμα τους, αποφεύγουν την άμεση οπτική επαφή σε δημόσιους χώρους και στο μετρό θα προτιμήσουν 1000 φορές να έχουν τα μάτια τους καρφωμένα στο κινητό τους παρά σε έναν άγνωστο... αλλά και πίσω από την πλάτη μου ποτέ μα ποτέ δεν ένιωσα να αποχωρώ από κάπου και με “ακολουθεί” κάποιο περίεργο ή αδιάκριτο βλέμμα.
Είναι και ο τρόπος που σέβονται τον προσωπικό χώρο του άλλου -δεν θα ξεχάσω μια φορά που μπήκα σε μια δημόσια τουαλέτα την ώρα που αντικαθιστούσε το σαπούνι ένας υπάλληλος και αυτός αμέσως πισωπάτησε και πήγε και στάθηκε διακριτικά 5 βήματα μακρυά μου μέχρι να πλύνω τα χέρια μου.
Εγώ που όταν ταξιδεύω αναζητώ το πολιτισμικό σοκ, στην Ιαπωνία το ένιωσα 200%.
Και δεν είναι μόνο λόγω της κουλτούρας των ανθρώπων είναι και λόγω των πρακτικών πτυχών της καθημερινότητας: η ασύλληπτη καθαριότητα παντού, ότι τα πάντα δουλεύουν, ότι τα πάντα συντηρούνται με συνέπεια, ότι όλα λειτουργούν με ακρίβεια... έτσι, δεν έχεις άγχος βγαίνοντας από το σπίτι σου για το αν θα δουλεύει ο αυτόματος πωλητής για να αγοράσεις νερό, αν θα λειτουργεί το μηχάνημα για να φορτίσεις την κάρτα σου, αν το μετρό θα έρθει στην ώρα του ή αν θα αργήσεις στη δουλειά σου....
Εννοείται πως δεν είναι όλα τέλεια στην Ιαπωνία... και πατριαρχική είναι ως κοινωνία και πιεστική -ενίοτε και καταπιεστική- και απαιτητική και δεν είναι τυχαίο που και burn out παθαίνουν και μοναξιά βιώνουν και υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας έχουν.
Όμως δεν μπορώ να παραβλέψω ότι πρώτη φορά βρέθηκα σε χώρα που ένιωθα τόσο ασφαλής χωρίς να φοβηθώ ούτε για μία στιγμή, δεν ανησύχησα μήπως κάποιος ντόπιος θελήσει να με εξαπατήσει, δεν αισθάνθηκα ότι κινδυνεύω, αντίθετα ένιωθα εμπιστοσύνη ότι ανά πάσα στιγμή ο,τιδήποτε και να μου συμβεί δεν θα μείνω αβοήθητη.
Και με όλα αυτά μοιραία δεν μπορείς παρά να κάνεις συγκρίσεις και να σκεφτείς ότι σαν πολίτης “Έτσι θέλω να ζω κι εγώ! Έτσι μου αξίζει να ζω κι εγώ!”.
Η Ιαπωνία δεν μοιάζει με τίποτα απ’ όλα όσα γνωρίζουμε. Είναι ένας άλλος κόσμος, ένα άλλο σύμπαν! Βίωσα έκπληξη με αυτά που είδα, αμηχανία κάποιες φορές αλλά πάνω απ’ όλα θαυμασμό. Και στο τέλος δεν ήθελα να γυρίσω πίσω στην δική μου (ελληνική) πραγματικότητα.
Tο πιο συγκλονιστικό που μου άφησε αυτό το ταξίδι -πέραν των μοναδικών εικόνων της Ιαπωνίας- είναι κυρίως η συνειδητοποίηση πως υπάρχει και μια άλλη εκδοχή του κόσμου... πιο πειθαρχημένη, πιο ήσυχη και πιο ευγενική.
Πριν πάω στην Ιαπωνία, όπως κάνω πάντα πριν από κάθε μου ταξίδι, είχα διαβάσει ένα σωρό πληροφορίες για τους Ιάπωνες, την φιλοσοφία τους και την στάση ζωής τους. Και για να πω την αλήθεια με είχαν φοβίσει όλοι αυτοί οι εθιμοτυπικοί κανόνες:
- Μην μιλάς δυνατά στο ασανσέρ, στο μετρό και γενικά σε δημόσιους χώρους, ακόμα καλύτερα μην μιλάς καθόλου.
- Μην μιλάς στο κινητό σου και να το έχεις στο αθόρυβο στα ΜΜΜ .
- Μην κάνεις έντονες συζητήσεις και μην γελάς δυνατά στα εστιατόρια, στα καφέ κ.λ.π.
- Μην κάνεις χειραψία.
- Μην κάνεις φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.
- Μην τρως στον δρόμο ενώ περπατάς. Να τρως έξω από το κατάστημα που αγόρασες το φαγητό.
- Μην δίνεις φιλοδώρημα.
- Μην “κλέβεις” την σειρά κάποιου άλλου και περίμενε υπομονετικά στις ουρές.
- Μην πληρώνεις δίνοντας απευθείας τα χρήματα στο χέρι του άλλου.
Είναι ο τρόπος που θα σου δώσουν τα ρέστα, όχι στο χέρι αλλά σε ειδικό δισκάκι χρησιμοποιώντας μάλιστα και τα δύο τους χέρια σχεδόν σαν κάνουν ένα είδους τελετουργικό, το πόσο υπομονετικά και πειθαρχημένα περιμένουν στις ουρές, το ότι δεν θα σε προσβάλλουν, δεν θα φωνάξουν ούτε θα διαπληκτιστούν μαζί σου ακόμα κι αν έχουν ενοχληθεί.
Είναι η χαρωπή υποδοχή τους όταν μπαίνεις σε ένα κατάστημα-εστιατόριο-ξενοδοχείο που σου λένε τραγουδιστά “arigatou gozaimaaaasu” (αχ πόσο μου λείπει τώρα αυτό το καλωσόρισμα!!).
Οι υποκλίσεις -που στην αρχή μπορεί να σε ξενίσουν- αλλά πολύ σύντομα τις εκτιμάς πραγματικά και αρχίζεις να ανταποδίδεις... θυμάμαι να έχω εκπλαγεί με τον ελεγκτή του τραίνου που ήθελε να περάσει από το ένα βαγόνι στο άλλο και αντί να γυρίσει απλώς την πλάτη του και να το κάνει, γύρισε προς την πλευρά μας, υποκλίθηκε ευγενικά και προχώρησε στο επόμενο βαγόνι με την όπισθεν. Ομοίως όταν στην πτήση Τόκυο-Πεκίνο μας ανακοίνωσαν καθυστέρηση μισής ώρας, αμέσως μετά οι τρεις υπάλληλοι του gate σαν συγχρονισμένο ρολόι έκαναν ταυτόχρονα βαθιά υπόκλιση προς εμάς τους επιβάτες σαν να έφεραν προσωπική ευθύνη για την καθυστέρηση.
Οι Ιάπωνες δεν θα σε “καρφώσουν” ποτέ με το βλέμμα τους, αποφεύγουν την άμεση οπτική επαφή σε δημόσιους χώρους και στο μετρό θα προτιμήσουν 1000 φορές να έχουν τα μάτια τους καρφωμένα στο κινητό τους παρά σε έναν άγνωστο... αλλά και πίσω από την πλάτη μου ποτέ μα ποτέ δεν ένιωσα να αποχωρώ από κάπου και με “ακολουθεί” κάποιο περίεργο ή αδιάκριτο βλέμμα.
Είναι και ο τρόπος που σέβονται τον προσωπικό χώρο του άλλου -δεν θα ξεχάσω μια φορά που μπήκα σε μια δημόσια τουαλέτα την ώρα που αντικαθιστούσε το σαπούνι ένας υπάλληλος και αυτός αμέσως πισωπάτησε και πήγε και στάθηκε διακριτικά 5 βήματα μακρυά μου μέχρι να πλύνω τα χέρια μου.
Εγώ που όταν ταξιδεύω αναζητώ το πολιτισμικό σοκ, στην Ιαπωνία το ένιωσα 200%.
Και δεν είναι μόνο λόγω της κουλτούρας των ανθρώπων είναι και λόγω των πρακτικών πτυχών της καθημερινότητας: η ασύλληπτη καθαριότητα παντού, ότι τα πάντα δουλεύουν, ότι τα πάντα συντηρούνται με συνέπεια, ότι όλα λειτουργούν με ακρίβεια... έτσι, δεν έχεις άγχος βγαίνοντας από το σπίτι σου για το αν θα δουλεύει ο αυτόματος πωλητής για να αγοράσεις νερό, αν θα λειτουργεί το μηχάνημα για να φορτίσεις την κάρτα σου, αν το μετρό θα έρθει στην ώρα του ή αν θα αργήσεις στη δουλειά σου....
Εννοείται πως δεν είναι όλα τέλεια στην Ιαπωνία... και πατριαρχική είναι ως κοινωνία και πιεστική -ενίοτε και καταπιεστική- και απαιτητική και δεν είναι τυχαίο που και burn out παθαίνουν και μοναξιά βιώνουν και υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας έχουν.
Όμως δεν μπορώ να παραβλέψω ότι πρώτη φορά βρέθηκα σε χώρα που ένιωθα τόσο ασφαλής χωρίς να φοβηθώ ούτε για μία στιγμή, δεν ανησύχησα μήπως κάποιος ντόπιος θελήσει να με εξαπατήσει, δεν αισθάνθηκα ότι κινδυνεύω, αντίθετα ένιωθα εμπιστοσύνη ότι ανά πάσα στιγμή ο,τιδήποτε και να μου συμβεί δεν θα μείνω αβοήθητη.
Και με όλα αυτά μοιραία δεν μπορείς παρά να κάνεις συγκρίσεις και να σκεφτείς ότι σαν πολίτης “Έτσι θέλω να ζω κι εγώ! Έτσι μου αξίζει να ζω κι εγώ!”.
Η Ιαπωνία δεν μοιάζει με τίποτα απ’ όλα όσα γνωρίζουμε. Είναι ένας άλλος κόσμος, ένα άλλο σύμπαν! Βίωσα έκπληξη με αυτά που είδα, αμηχανία κάποιες φορές αλλά πάνω απ’ όλα θαυμασμό. Και στο τέλος δεν ήθελα να γυρίσω πίσω στην δική μου (ελληνική) πραγματικότητα.
Tο πιο συγκλονιστικό που μου άφησε αυτό το ταξίδι -πέραν των μοναδικών εικόνων της Ιαπωνίας- είναι κυρίως η συνειδητοποίηση πως υπάρχει και μια άλλη εκδοχή του κόσμου... πιο πειθαρχημένη, πιο ήσυχη και πιο ευγενική.
Last edited:
) αλλά επειδή σε αγαπάω, πρώτα θα πατάω λάικ κ μετά θα σε διαβάζω!
