varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.995
- Likes
- 15.898
Η τελευταία νύχτα στο Τόκυο είναι κάτι που δύσκολα θα ξεχάσω… Το να είσαι στον 30ο όροφο και να βλέπεις τη βροχή να σφυροκοπά με μανία τα τζάμια είναι κάτι το μαγικό αλλά ταυτόχρονα και τρομακτικό. H επόμενη μέρα ξημέρωσε με έναν κατάμαυρο ουρανό και βροχή. Πήγα στην Ιαπωνία κατακαλόκαιρο και θα έφευγα καταχείμωνο… Ή πιο σωστά φθινόπωρο γιατί στην πραγματικότητα δεν έκανε κρύο.
Η βροχή δεν μας πτόησε και ξεκινήσαμε να εκμεταλλευτούμε τις ώρες που απέμεναν μέχρι την πτήση μας το βράδυ.
Αρχικά πήγαμε στο Ueno Park… το level δυσκολίας αρκετά υψηλό να περπατάς, στο κατά τ’ άλλα πολύ όμορφο πάρκο, χωρίς να τσαλαβουτάς και χωρίς να τρακάρεις με τις ομπρέλες των άλλων. Όταν κάποια στιγμή είδαμε μερικά σχολεία που είχαν έρθει εκδρομή να επιστρέφουν εσπευσμένα προς τα πούλμαν τους, ακολουθήσαμε το παράδειγμά τους αφού «ντόπιοι είναι, θα ξέρουν καλύτερα» και επιστρέψαμε στο μετρό… ίσα που προλάβαμε να μπούμε πριν ξαναδυναμώσει η βροχή.
Με την καταιγίδα να μην σταματάει δεν μπορούσαμε να πάμε ούτε στο Imperial Palace ούτε στην αγορά Tsukiji, δηλαδή την ψαραγορά την παλιά, την ορθόδοξη, την αυθεντική… η πλήρως σκεπαστή Toyosu (όπου γίνεται και η δημοπρασία του τόνου) δεν με πολυενδιέφερε…
Πού να πάμε; Πού να πάμε; Ήταν η ευκαιρία μου να ξαναπροτείνω το Mori Art Museum, πρόταση που είχε πέσει στο κενό τις προηγούμενες μέρες αλλά τώρα είχα τον καιρό σύμμαχο!
Το Mori Art Museum βρίσκεται στο Roppongi Hills το οποίο είναι σα να λέμε Beverly Hills: Η υπέρτατη χλιδή -που ξεπερνάει ακόμα και την Ginza- με την διαφορά ότι δεν είναι ξεχωριστή συνοικία όπως το Beverly Hills αλλά ένα τεράστιο (αλλά ΤΕΡΑΣΤΙΟ) συγκρότημα στην περιοχή Roppongi/Minato. Το γιγαντιαίο αυτό συγκρότημα περιλαμβάνει από luxury εμπορικό κέντρο με πανάκριβα καταστήματα και εστιατόρια, σινεμά και γραφεία μέχρι το ξενοδοχείο Grand Hyatt, το Μουσείο Τέχνης Mori, Παρατηρητήριο και πολυτελή διαμερίσματα που μένουν κυρίως expats και πλούσιοι Ιάπωνες που πάνε τα παιδιά τους σε διεθνή σχολεία.
Ειλικρινά τα έχασα εκεί μέσα. Δεν ήταν μόνο η πολυτέλεια -την πολυτέλεια θα την δεις και αλλού- ήταν όλο το αρχιτεκτονικό design: μοντέρνες γραμμές, γυαλί που άφηνε το φυσικό φως να εισβάλλει παντού, εσωτερικοί κήποι και ήχοι νερού, όλα δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα που απέπνεε ηρεμία.
Στο Μουσείο Τέχνης Mori, παράλληλα με τα μόνιμα εκθέματα, έτρεχε και μια έκθεση ιαπωνικής αρχιτεκτονικής που ακόμα και ειδήμων να μην ήσουν σίγουρα θα εντυπωσιαζόσουν. Το καλύτερο δε, ήταν ότι δεν υπήρχε ούτε ίχνος ινφλουένσερ όπως π.χ. στο TeamLab.
Διαλέξαμε ένα πολύ «χουχουλιάρικο» καφέ-βιβλιοπωλείο για ένα τελευταίο matcha latte πριν την πτήση της επιστροφής. Από τις τεράστιες τζαμαρίες του καφέ απολάμβανα το απόλυτα φθινοπωρινό σκηνικό: τον αέρα να λυσσομανάει ρίχνοντας τα φύλλα των δέντρων και πιο πίσω ομίχλη να έχει καλύψει τις κορυφές των ουρανοξυστών.
Αυτή είναι και η τελευταία εικόνα που πήρα μαζί μου φεύγοντας από Ιαπωνία.
Η βροχή δεν μας πτόησε και ξεκινήσαμε να εκμεταλλευτούμε τις ώρες που απέμεναν μέχρι την πτήση μας το βράδυ.
Αρχικά πήγαμε στο Ueno Park… το level δυσκολίας αρκετά υψηλό να περπατάς, στο κατά τ’ άλλα πολύ όμορφο πάρκο, χωρίς να τσαλαβουτάς και χωρίς να τρακάρεις με τις ομπρέλες των άλλων. Όταν κάποια στιγμή είδαμε μερικά σχολεία που είχαν έρθει εκδρομή να επιστρέφουν εσπευσμένα προς τα πούλμαν τους, ακολουθήσαμε το παράδειγμά τους αφού «ντόπιοι είναι, θα ξέρουν καλύτερα» και επιστρέψαμε στο μετρό… ίσα που προλάβαμε να μπούμε πριν ξαναδυναμώσει η βροχή.
Με την καταιγίδα να μην σταματάει δεν μπορούσαμε να πάμε ούτε στο Imperial Palace ούτε στην αγορά Tsukiji, δηλαδή την ψαραγορά την παλιά, την ορθόδοξη, την αυθεντική… η πλήρως σκεπαστή Toyosu (όπου γίνεται και η δημοπρασία του τόνου) δεν με πολυενδιέφερε…
Πού να πάμε; Πού να πάμε; Ήταν η ευκαιρία μου να ξαναπροτείνω το Mori Art Museum, πρόταση που είχε πέσει στο κενό τις προηγούμενες μέρες αλλά τώρα είχα τον καιρό σύμμαχο!
Το Mori Art Museum βρίσκεται στο Roppongi Hills το οποίο είναι σα να λέμε Beverly Hills: Η υπέρτατη χλιδή -που ξεπερνάει ακόμα και την Ginza- με την διαφορά ότι δεν είναι ξεχωριστή συνοικία όπως το Beverly Hills αλλά ένα τεράστιο (αλλά ΤΕΡΑΣΤΙΟ) συγκρότημα στην περιοχή Roppongi/Minato. Το γιγαντιαίο αυτό συγκρότημα περιλαμβάνει από luxury εμπορικό κέντρο με πανάκριβα καταστήματα και εστιατόρια, σινεμά και γραφεία μέχρι το ξενοδοχείο Grand Hyatt, το Μουσείο Τέχνης Mori, Παρατηρητήριο και πολυτελή διαμερίσματα που μένουν κυρίως expats και πλούσιοι Ιάπωνες που πάνε τα παιδιά τους σε διεθνή σχολεία.
Ειλικρινά τα έχασα εκεί μέσα. Δεν ήταν μόνο η πολυτέλεια -την πολυτέλεια θα την δεις και αλλού- ήταν όλο το αρχιτεκτονικό design: μοντέρνες γραμμές, γυαλί που άφηνε το φυσικό φως να εισβάλλει παντού, εσωτερικοί κήποι και ήχοι νερού, όλα δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα που απέπνεε ηρεμία.
Στο Μουσείο Τέχνης Mori, παράλληλα με τα μόνιμα εκθέματα, έτρεχε και μια έκθεση ιαπωνικής αρχιτεκτονικής που ακόμα και ειδήμων να μην ήσουν σίγουρα θα εντυπωσιαζόσουν. Το καλύτερο δε, ήταν ότι δεν υπήρχε ούτε ίχνος ινφλουένσερ όπως π.χ. στο TeamLab.
Διαλέξαμε ένα πολύ «χουχουλιάρικο» καφέ-βιβλιοπωλείο για ένα τελευταίο matcha latte πριν την πτήση της επιστροφής. Από τις τεράστιες τζαμαρίες του καφέ απολάμβανα το απόλυτα φθινοπωρινό σκηνικό: τον αέρα να λυσσομανάει ρίχνοντας τα φύλλα των δέντρων και πιο πίσω ομίχλη να έχει καλύψει τις κορυφές των ουρανοξυστών.
Αυτή είναι και η τελευταία εικόνα που πήρα μαζί μου φεύγοντας από Ιαπωνία.
Last edited:
) αλλά επειδή σε αγαπάω, πρώτα θα πατάω λάικ κ μετά θα σε διαβάζω!
