Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.677
- Likes
- 50.532
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 1: Προσδοκίες, αναχώρηση από Ελλάδα προς Σιγκαπούρη
- Κεφάλαιο 2: Κάποιες ώρες στη Σιγκαπούρη και κάποιο κατάλυμα στο Μπαλί
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 3: Ναοί, βατράχια, αράχνες, φαράγγια και η Μητέρα των Ναών
- Φωτογραφίες
- Φωτογραφίες
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 4: Ο Νότος, το Μπαλί που δε θέλω να ξέρω
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 5: Ναοί, βροχή, χοροί και το Μπαλί που αγάπησα
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 6: Ο τουρισμός στην εποχή του Instagram και το “βαθύ” Μπαλί που δε μασάει από τέτοια
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 7: Nusa Penida, ο παράδεισος της παραλίας και η κόλαση της "ασφάλτου"
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 8: Χαλάρωση, σκάλες και σεισμός στη Nusa Penida
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 9: Denpasar, Kuta κι άλλα μέρη που πάμε μόνο αν είμαστε υποχρεωμένοι
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 10: Tana Toraja, χωρίς νεροβούβαλο δεν έχει παράδεισο
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 11: Αχ τα καημένα τα γουρουνάκια
- Φωτογραφίες
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 12: Makassar, το ενδιαφέρον αδιάφορο
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 13: Raja Ampat, καλώς φτάσαμε στον παράδεισο
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 14: Ο υποθαλάσσιος τοίχος, η παραλία-θαύμα, ένας θάνατος, ποντικός-σκαθάρι και λίγα αίματα
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 15: Τα καρχαρίνια, ο παράδεισος και το απρόβλεπτο της ζωής (και του θανάτου)
- Φωτογραφίες
- Kεφάλαιο 16: Sorong, μια άγνωστη ευχάριστη έκπληξη και η επικείμενη ανατροπή
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 17: Manado, η πόλη που δεν μας έκατσε άσχημα
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 18: Ένας κρατήρας, η κυνοφαγία, τα ρεκόρ γκίνες, οι κουκουβάγιες, ένα μουσείο ναρκεμπόρων και το καυτό νερό και φαγητό
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 19: Ένα βροχερό stopover και το πολυαναμενόμενο Kai Kecil
- Φωτογραφίες
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 20: Με μηχανάκι στον παράδεισο
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 21: To sandbar και η αθωότητα
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 22: Και δυο μέρες στη Τζακάρτα
- Φωτογραφίες
- Κεφάλαιο 23: Σύνοψη, συμπεράσματα, αξιολόγηση κι επεράσαμε όμορφα-όμορφα-όμορφα
Κεφάλαιο 20: Με μηχανάκι στον παράδεισο
Το πρωινό ήταν καλό, δεδομένων των συνθηκών: μια ομελέτα με λαχανικά και ρόφημα σοκολάτας για μένα, δεν μπορώ να γκρινιάξω. Κάτσαμε και μιλήσαμε με την Ayu και το χαμογελαστό της σύζυγο, γνωρίσαμε την αδερφή της Στέλλα (με το ομώνυμο, καλύτερο κατάλυμα) και το οκτάχρονο παιδάκι τους. Μένουν στο Langgur, αλλά τα Σαββατοκύριακα έρχονται όλοι να μείνουν στην παραλία. Παρά τις αντίθετες προβλέψεις, ο καιρός ήταν άψογος, οπότε αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ένα μηχανάκι, άλλωστε ο Στέλιος θα έφευγε σήμερα, είχε λιγότερο χρόνο από εμάς.
Δε βιαζόμασταν, άλλωστε το νησί είναι μικρό και αναθέσαμε στην Ayu να μας βρει μηχανάκι, οπότε στο μεταξύ κάναμε τις βόλτες μας, όπου νιώσαμε ολίγον ως ροκ σταρ. Ερχόντουσαν νέα ζευγαράκια, ευγενέστατα, και μας ζητούσαν να βγούμε σέλφι μαζί τους, είναι προφανές πως ο όποιος τουρισμός είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία εγχώριος κι εμείς αποτελούσαμε ένα μίνι αξιοθέατο.
Το μηχανάκι μας κόστισε το αντίστοιχο των 7€. Δεν ήταν βέβαια ανάλογης κατηγορίας με εκείνο που είχα στο Μπάλι, ούτε καν με εκείνο της Nusa Penida και δε διέθετε και ταχύμετρο, αλλά για τη δουλειά που το θέλαμε μια χαρά φαινόταν. Ξεκινήσαμε λοιπόν για την εξερεύνηση του νησιού διαπιστώνοντας πως το οδόστρωμα ήταν πολύ καλό αν έπαιρνες το δρόμο μέσω Langgur. Τα δε χωριουδάκια από όπου περάσαμε μας εντυπωσίασαν για την καθαριότητα, τους περιποιημένους κήπους και την τάξη τους. Αργοί ρυθμοί ζωής, συνεχείς χαιρετούρες “hello mister!” και ευτυχισμένα πρόσωπα ήταν αυτά που αντικρύζαμε, με λιγοστά σύννεφα, που ήταν και ιδανική συνθήκη.
Ο πρώτος μας προορισμός ήταν η Goa Hawang, ένα σπήλαιο για το οποίο είχα διαβάσει σε κάποια ιστοσελίδα πως είχε καταγάλανα νερά. Ομολογώ πως είχα υποτιμήσει το μέγεθος του νησιού, αλλά η διαδρομή ήταν πολύ ευχάριστη κι ας μην υπήρχε σηματοδότηση που ήταν το τέλειο άλλοθι ώστε να πιάσουμε κουβέντα -στο βαθμό που γινόταν- με τους ντόπιους. Φτάνοντας στο σπήλαιο είδαμε πως έχει γίνει δουλίτσα, κάποιες όμορφες χειροποίητες ταμπέλες κι ένα προσεγμένο μονοπατάκι μας οδηγούσαν στο μικρό σπήλαιο, όπου και ήμασταν ολομόναχοι. Κοιτώντας προς τα κάτω είδαμε τα ΓΑΛΑΖΙΑ νερά που προσφέρονταν για μια βουτιά, οπότε βάλαμε τα μαγιό μας και βουτήξαμε. Δροσιστικό το νερό, φανταστικό το χρώμα κι ας είχε συννεφιά.
Βγαίνοντας από το σπήλαιο, μια κοπέλα με τη μαμά της μας ζήτησαν διακριτικότητα να πληρώσουμε την είσοδο και ταυτόχρονα μας υπέδειξαν το “σπήλαιο Νο2” και μας συνέστησαν να μην το χάσουμε. Μπα; Υπάρχει και δεύτερο σπήλαιο; “Έχει και στη Θεσσαλονίκη Ακρόπολη;” που ρωτούσε κάποτε κι ο Βέγγος. Είχα σκουπιστεί κι είχα βάλει ήδη τα παπούτσια μου, οπότε σκέφτηκα να πάω να βγάλω απλά μια φωτογραφία σε αυτό το σπήλαιο νο2, αλλά μόλις το αντίκρυσα άλλαξα αμέσως γνώμη και ξαναέβαλα το μαγιό μου: ίδια διαύγεια με το προηγούμενο αλλάσαφώς μγεαλύτερο και στο βυθό του φαινόταν κάποιος να έχει πετάξει ένα βράχο από τα Μετέωρα, συν λίγα ψάρια. Μπήκαμε, ευχαριστηθήκαμε μπάνιο, για άλλη μια φορά ήμασταν μόνοι μας, με εξαίρεση δυο ντόπιους που εμφανίστηκαν αργότερα και φάνηκε να τους ψυχαγωγεί η παρουσία μας.
Η επόμενη στάση μας θα ήταν το Tual, η πρωτεύουσα του Pulau Dullah, του διπλανού, μικρότερου, νησιού με το οποίο το Kei Kecil ενώνεται μέσω μιας μικροσκοπικής γέφυρας. Αφήσαμε το μηχανάκι στη γέφυρα και ψάχναμε για ένα καφέ που αναφερόταν στον οδηγό μας για να διαπιστώσουμε πως επρόκειτο για ένα παράπηγμα από σανίδες πάνω στο νερό με μια κατσίκα στην είσοδο. Οι καρέκλες ήταν πάνω στις σανίδες πάνω στο νερό, ενώ από κάτω μας υπήρχε ένα δίχτυ με κάτι που υποθέτω πως είναι ιχθυοκαλλιέργεια, αν μη τι άλλο το ρουστίκ στιλ ήταν αυθεντικό. Παραγγείλαμε μια λεμονάδα και μια πορτοκαλάδα και κάτσαμε να αγναντεύουμε τα πολύχρωμα τενεκεδένια σπίτια από την απέναντι πλευρά.
Πήγαμε λίγο κι από το άλλο νησί κι επιστρέψαμε στο Kei Kecil για να επισκεφθούμε το χωριουδάκι Οhoidertawun καθώς και την παραλία του, που παρότι όμορφη δεν ενέπνεε για μπάνιο αν τη σύγκρινες με τη δική μας. Αράξαμε λίγο στα υπόστεγα της παραλίας και συνεχίσαμε για το κέντρο της κοινότητας όπου είχαν κάποια θρησκευτική εκδήλωση στο τοπικό τζαμί και ταυτόχρονα λειτουργία στη διπλανή εκκλησία. Γενικώς στο νησί είδαμε μουσουλμάνους και χριστιανούς να συνυπάρχουν ήσυχα ενώ εξεπλάγην όταν μας είπαν ότι δεν είναι ανήκουστοι και οι μικτοί γάμοι.
Επιστρέψαμε για μια βουτιά στη Ngurbloat και πήγαμε να φάμε σε ένα από τα εστιατοριάκια που μας σύστησε η Ayu, το Viera. Απλό το εστιατόριο, πάνω στην άμμο, είπα να πειραματιστώ και να δοκιμάσω μια κίτρινη ψαρόσουπα. ΩΠΑ! Τι αποκάλυψη ήταν αυτή ωρέ! Παραγγείλαμε και κάτι φοβερά crispy τηγανητά καλαμαράκια, χαλάλι τους που καθυστέρησαν 1ω40λ να μας σερβίρουν (!), αφού ήταν σε ΠΑ-ΝΙ-ΚΟ διότι δίπλα μας είχαν έρθει νωρίτερα πέντε κυριούλες μουσουλμάνες, που μάλιστα την έπεσαν στον Πάνο (@evaT το χάνεις το κορμί) και γελάσαμε αρκετά.
Κάναμε βόλτα στην απίθανη άμμο, βλέποντας παιδάκια να παίζουν μπάλα έχοντας φτιάξει τέρματα από καλάμια με φόντο το ηλιοβασίλεμα, ενώ δε σταματούσαν να μας ζητούν να βγάζουμε σέλφις από ζευγαράκια μέχρι ντροπαλές κοπελίτσες. Σύντομα ο ουρανός έγινε κόκκινος και στο μπαράκι του Viera μαζεύτηκαν κάποιοι νέοι (απροσδιορίστου ηλικίας, αλλά νέοι, δεν έχω ιδέα αν ήταν πιο κοντά στα 14 ή στα 25) και χόρευαν με ένα περίεργο στιλ κουνώντας τις μύτες των ποδιών τους, σαν ποδοσφαιριστές που κάνουν “μυτάκια”. Δεν είχαν καμία άμεση επαφή μεταξύ τους και δεν υπήρχε τίποτε το σεξουαλικό, αλλά μάλλον γι αυτούς το φλερτ είναι πιο ανεπαίσθητο, όλα είναι πιο αθώα στον παράδεισο. Επιστρέφοντας προς το σπίτι (πια “σπίτι” αποκαλούσαμε τις καλύβες μας) είδαμε παιδάκια να φτιάχνουν κάστρα στην άμμο με τα κουβαδάκια τους. Ετοιμάζονταν για αύριο μας είπαν...
Last edited: