Ινδονησία Ινδονησία, καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13: Raja Ampat, καλώς φτάσαμε στον παράδεισο

Επιτέλους, έφτασε η μέρα που θα πηγαίναμε στο Raja Ampat. Όπου Raja Ampat είναι ένα αρχιπέλαγος στην ινδονησιακή επαρχία της νοτιοδυτικής Παπούα, γνωστό λόγω της βιοποικιλότητάς του και της εκπλητικής φύσης, με τις φωτογραφίες -ειδικά από το Piaynemo- να έχουν γίνει viral και τον τουρισμό σιγά-σιγά να κάνει δειλά βήματα στην περιοχή. Η πρόσβαση δεν είναι άμεση, γι αυτό κι εμείς αναγκαστήκαμε να περάσουμε τη μέρα στο Makassar, μετά θα έπρεπε να πάρουμε άλλη πτήση, καράβι και στο τέλος ταχύπλοο. Μια μικρή Οδύσσεια δηλαδή, από αυτές που κάνουν τα ταξίδια μαγικά γιατί δεν είναι μόνο η Ιθάκη αλλά και η γλυκιά ταλαιπωρία αυτό που αναζητά κανείς, ειδικά στις εσχατιές του κόσμου.

Καλέσαμε λοιπόν χαράματα ένα ταξάκι με την αγαπημένη μας εφαρμογή, όντως -γιατί είχαμε μια αμφιβολία από την προηγούμενη- κληθήκαμε να πληρώσουμε τα διόδια και φύγαμε από την πόλη θαυμάζοντας μερικές δεκάδες πόρνες και κωλόμπαρα στο δρόμο για το αεροδρόμιο του Makassar, αποχαιρετώντας το Sulawesi, θεωρώντας που θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να επιστρέψω (spoiler: μεγάλη μπουκιά φάε!).

Η πτήση μέχρι το Sorong έγινε απρόσκοπτα και προσγειωθήκαμε εντός δύο ωρών, όπου πήραμε ένα ταξάκι που είχαμε κανονίσει με το κατάλυμά μας και μας μετέφερε στο ελαφρώς παρακμιακό λιμάνι. Ήταν 6.50, τα γραφεία της ακτοπλοϊκής εταιρείας άνοιγαν στις 8 και το πλοίο αναχωρούσε στις 9, οπότε είχαμε το χρόνο να κάνουμε μια βολτίτσα και να δούμε μερικά σάπια πλοία, κάποια φτωχόσπιτα πάνω στο νερό, ένα μεθύστακα, μια κυριούλα που από τα χαράματα είχε στήσει το περιπτεράκι της για να πουλήσει instant soups σε εξευτελιστική τιμή, ένα αδέσποτο γουρούνι και να θαυμάσουμε και ολούθε αμέτρητες κόκκινες φτυσιές, υπέθεσα από το αηδιαστικό beetlenut που μασάνε σε τόσα μέρη στην Ωκεανία, καταστρέφοντας τα δόντια τους.

Το πλοίο μας ήταν ένα εξαιρετικό χρέπι που μπροστά του φάνταζαν κρουαζιερόπλοια οι σκυλοπνίχτρες του Αγούδημου, έγραφε όμως “executive class” κι έδινε μια εσάνς ντεμέκ γκλαμουριάς. Πήραμε τα εισιτήριά μας και μπήκαμε, για να διαπιστώσουμε πως η μπόχα ήταν αφόρητη. Πραγματικά αφόρητη, δεν ήταν δυνατό να καθίσει κανείς στον εσωτερικό χώρο στα καθίσματα λεωφορείου, οπότε πιάσαμε θέση έξω, όπου και γνωρίσαμε ένα συμπαθέστατο ζευγαράκι μεσηλίκων Γεμρανών free divers καθώς κι ένα ζευγαράκι Γάλλων που είχαν πάρει ως sabbatical 5 μήνες. Να, αυτά μου λείπουν! Οι Γερμανοί μάλιστα έρχονταν από τον επόμενο σταθμό μας, το Nabire, όπου όντως κολύμπησαν με φαλαινοκαρχαρίες, μας είπαν ότι ήταν εκπληκτικά αλλά μας επιβεβαίωσαν ότι λόγω ελάχιστων επιβατών οι πτήσεις προς τα κει ακυρώνονται πιο συχνά από ό,τι πραγματοποιούνται κι ότι οι ίδιοι έχασαν τρεις ημέρες. Ελπίζαμε να μη μας συμβεί διότι το δικό μας πρόγραμμα ήταν σφιχτό και με συνεχείς πτήσεις, αλλά αυτό που προείχε τώρα ήταν να φτάσουμε στον παράδεισο του νησιού Kri.

To σαπιοκάραβό μας καθυστερησε πολύ να φτάσει στο Wasai, αν και δε μας χάλασε αφού ειχαμε καλή μουσική (κάτι Ινδονήσιους ράστα από πίσω μας) και την εξωτική Γαλλίδα θα μπορούσα να την κοιτάω για ώρες. Φτάσαμε πάντως μετά από 2,5 ώρες και βρήκαμε εύκολα το μικροσκοπικό τυπάκο που θα πήγαινε τους Γερμανούς κι εμάς στο Kri, με μια μικρή βάρκα με εξωλέμβια αν και ήταν σαφές πως θα μέναμε σε διαφορετικά μέρη του νησιού: αυτοί θα έμεναν στο Turtle Guesthouse κι εμείς στο Nus Homestay.

Όσα νησιά περάσαμε ήταν κατάφυτα, καταπράσινα, απλά πανέμορφα, η διαδρομή ήταν εκπληκτική σε μια από τις πιο όμορφες χώρες του κόσμου κατ' εμέ. Είχε λίγο κύμα με αποτέλεσμα να βρεχόμαστε λιγάκι, αλλά είχε κι αυτό την πλάκα του. Φτάσαμε πρώτα στο κατάλυμα των Γερμανών: καμιά δεκαριά καλύβες με στέγη από φύλλα φοίνικα και τοίχους από ψάθα στέκονταν πάνω στο νερό, και τρεις-τέσσερις ακόμη στέκονταν πάνω στην άμμο σε μια παραλία με οργιώδη βλάστηση, όπου δεν έπρεπε να ζει πάνω από μία ή δύο οικογένειες. Ο κύριος που τους υποδέχθηκε ήταν ένας συμπαθής, χαμογελαστός ιθαγενής χωρίς Αγγλικά, μπλουζάκι ή δόντια, αλλά με χαμόγελο που σε καλωσόριζε από τα μάτια. Όνειρο το μέρος και ο τουρισμός στα σπάργανα. Ευχηθήκαμε να είναι έτσι και το δικό μας. “Α, η δική σας κοινότητα είναι πιο μικρή!”, μας είπε ο βαρκάρης μας. Απόρησα. Πόσο πιο μικρή; Δηλαδή αντί για δυο οικογένειες έχει μόνο μία;

Θα το μαθαίναμε εντός είκοσι λεπτών, αφού έπρεπε να πλευρίσουμε όλο το νησί, το Nus είναι από την άλλη πλευρά. Εντάξει, τι να πει κανείς για την πρώτη θέα, ήταν τόσο ειδυλλιακό όλο αυτό που ούτε να βγάλω φωτογραφίες δεν ήθελα: τέσσερις καλύβες πάνω στο νερό, συνδέονταν με μια γεφυρούλα από σανίδες και το background ήταν πυκνή τροπική βλάστηση που έφτανε σχεδόν μέχρι την ήρεμη θάλασσα. Τι μέρος ρε φίλε! Τσιμπηθήκαμε, αν κι ενδόμυχα ευχήθηκα να ήταν και η Χ. κι εκεί, που τέτοια ώρα εργαζόταν σε ένα μακρινό μέρος ονόματι Αθήνα.

Μας υποδέχθηκε ένας νεαρός ονόματι Indra, με καλούτσικα Αγγλικά, μας έδειξε τις δυο καλύβες μας, που ουσιαστικά δε διέθεταν πόρτα, μας είπε πως θα είχαμε ρεύμα από τις 6 το πρωί ως τις 6 το βράδυ, ότι “κάποιες φορές μέσα στη μέρα” θα είχαμε και δεδομένα και μας έδειξε και το μικροσκοπικό εστιατόριο όπου θα είχαμε μπουφέ πρωί-μεσημέρι-βράδυ “με λίγα αλλά καλά πραγματάκια”, που περιλαμβανόταν στην καταπληκτική τιμή των 35€/καλύβα/βραδιά, αφού το κατάλυμα λειτουργεί με πλήρη διατροφή, δεν υπάρχει άλλωστε και κάποιο άλλο μέρος για φαγητό. Μας εξήγησε πως οι ντόπιοι σε αυτή την πλευρά του νησιού είναι μια οικογένεια (τους οποίους και γνωρίσαμε αργότερα), οι οποίοι είχαν παραχωρήσει το management των τεσσάρων καλύβων στο Ringa, τον Indra και τον Uli, που έμεναν σε άλλο νησί και είχαν ξεκινήσει την “επιχείρηση” λίγο πριν τον κορωνοϊό, που τους έβαλε χαλινάρι. Νέα παιδιά δηλαδή από το διπλανό νησί (που είχε 5-6 οικογένειες) που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στον τουρισμό.

Η καλύβες μας ήταν πολύ απλές: η δική μου και του Στέλιου είχε ένα διπλό κρεβάτι με το απαραίτητο δίχτυ για τα κουνούπια, δύο παράθυρα από ψάθα που ουσιαστικά δεν έκλειναν κι ένα τραπεζάκι για να αφήσουμε τα πράγματά μας. Ντουσιέρα δεν υπήρχε εντός της καλύβας, υπήρχαν όμως κάποια υποτυπώση ντους στην ξηρά, που μας φάνηκαν επαρκή για τις τρεις ημέρες της διαμονής μας.

Ήταν ήδη ώρα για μεσημεριανό, οπότε αφήσαμε τους σάκους μας στην καλύβα μας και καθίσαμε στο ένα από τα δύο τραπέζια, αφού σερβιριστήκαμε από το μικροσκοπικό αλλά νοστιμότατο μπουφέ. Ψιλοπιάσαμε κουβέντα με μια παρέα νεαρών Ιταλών, όλοι τους γιατροί, που στεγάζονταν στις υπόλοιπες καλύβες και κάτσαμε να μιλήσουμε με τον Indra για τις εκδρομές με τη βάρκα που διοργανώνουν. Η βασική μας επιθυμία ήταν να πάμε βέβαια στο Piaynemo, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε κάποιος άλλος για να μοιραστούμε το κόστος της μετάβασης, που λόγω απόστασης ήταν στα 480€, ήτοι 160€ για τον καθένα μας, δυστυχώς οι Ιταλοί είχαν πάει ήδη την προηγούμενη. Οι υπόλοιπες εκδρομές πάντως είχαν λογική τιμή, από 30-90€/βάρκα, άλλωστε η αποστάσεις ήταν πολύ μικρότερες.

Αφού φάγαμε, βάλαμε τα μαγιό μας, πήραμε τις δωρεάν (και πολύ καλές!) μάσκες που διέθετε το κατάλυμα, περπατήσαμε μέχρι τη μεγάλη πλατφόρμα και βουτήξαμε για να δούμε το βυθό. Ω ΛΑ ΛΑ. Φοβερός βυθός ρε παιδιά, δεν περιγράφεται με λόγια. Με εντυπωσίασαν κάτι μεγάλα πλακέ ψάρια που δε σκιάζονταν καθόλου από την παρουσία μας στα λημέρια τους, δυο σκορπίνες για τις οποίες με προειδοποίησε ο Πάνος (που την κατέχει τη θάλασσα) και όοοοοολα αυτά τα χρώματα, ψάρια, κοράλια που βρίσκονταν μόλις 50 μέτρα από το κρεβάτι μας. Είχε λίγο ρεύμα, αλλά ήταν διαχειρίσιμο και συνεχίσαμε το snorkeling μέχρι το σούρουπο. Θα κατέτασσα την ποιότητα μόλις ένα σκαλί κάτω από τον ανυπέρβλητο βυθό του Palau.

Στο δείπνο ξαναρωτήσαμε τα παιδιά μήπως και βρήκαν κάποιον ακόμη για το Piaynemo, αλλά δυστυχώς ούτε στα καταλύματα από τα γύρω νησιά φαίνεται να υπήρχε κάποιος, οπότε κατόπιν διαβούλευσης με τους Ιταλούς αποφασίσουμε να κλείσουμε για το Friwen wall και την ομώνυμη παραλία, ελπίζοντας ότι θα βρίσκαμε παρέα για το Piaynemo τη μεθεπόμενη. Το ηλιοβασίλεμα ήταν απίθανο από τις καλύβες μας, με ένα βαρκάρη που έκανε κουπί να το κάνει ακόμη πιο όμορφο και το βράδυ κάτσαμε στο μπουφέ με τους 5 Ιταλούς μέχρι αργά, ανταλάσσοντας γνώμες, εμπειρίες και κάνοντας χαβαλέ, εξαιρετικά παιδιά ήταν όλοι και κάναμε πολύ καλή παρέα.

Δεν είχαμε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου την προηγούμενη, οπότε κοιμηθήκαμε νωρίς. Είχα διαβάσει κάτι περίεργα για ποντίκια που τρέχουν πάνω στις σκεπές, αλλά κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Τουλάχιστον το πρώτο βράδυ...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 26
• 27
• 28
• 29
• 30
• …

  Go to chapter

  Go
• 49

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 28 of 49

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Προσδοκίες, αναχώρηση από Ελλάδα προς Σιγκαπούρη​

Μιας που η Χ πέταξε -χάρη στα κορν φλέικς και τα συκωτάκια του Βασιλόπουλου- στις 8 (σε business class περικαλώ, τουλάχιστον έως την Πόλη) κι εγώ έφευγα στις 11 και το τσεκ ιν μου δεν είχε ανοίξει καν, είπα να κάτσω να γράψω τις προσδοκίες μου από το ταξίδι όσο μασουλούσα μια σπανακόπιτα στο Βενέτη, κι όσο αυτή χλαπάκιαζε στο lounge. Άλλωστε έτσι είναι η ζωή, άδικη: άλλοι είναι πλεμπαίοι κι άλλες πριγκήπισσες. Μάλιστα στις προγκήπισσες δε ζητήθηκε τίποτε στο τσεκ ιν τους, ενώ σε μένα η scoot ρώτησε αν είχα το penduli papari ή όπως λέγεται, μια εφαρμογή που υποτίθεται πως πρέπει να κατεβάσει κάθε επισκέπτης στην Ινδονησία και να την έχει ανά πάσα στιγμή ανά χείρας. Η εφαρμογή να πούμε πως δε δουλεύει, αλλά έπρεπε να δείξω πως την είχα κατεβάσει. Αφού τους βεβαίωσα λοιπόν πως έχω και αυτό το άχρηστο πράγμα στο κινητό μου, έκανα τσεκ ιν διαπιστώνοντας πως όντως είναι πολύ χαλαροί με το μέγεθος της χειραποσκευής και μπόρεσα να καταγράψω τις εκτιμήσεις για τα μελλούμενα.

Το ταξίδι λοιπόν θα χωριζόταν σε 5 μέρη: 8 μέρες με τη Χ σε Μπαλί και Nusa Penida, κι αργότερα θα εμφανίζονταν οι δυο γκεστ σταρ παλιοί φίλοι και συνοδοιπόροι, Laurent και Πάνος, με τους οποίους με αλληλουχίες πτήσεων θα πηγαίναμε στα εξής

• Κελέβη (Sulawesi): νότια(Makassar) και λίγο πιο βόρεια στην Tana Toraja
• Raja Ampat, και συγκεκριμένα στο νησάκι Kri
• Δυτική Παπούα, με στόχο το κολύμπι με φαλαινοκαρχαρίες στο Nabire
• Νότιες Μολούκες, στο νησάκι Kai Kecil, μη με ρωτήσετε πού το βρήκα

Πολύ νησί θα μου πεις. Εντάξει αναμενόμενο αυτό σε κράτος-αρχιπέλαγος 17.000 νησιών, αλλά εννοώ μπόλικη παραλία ενώ για μένα η χαρά της ζωής κρύβεται στα βουνά, τα τρεκ και τα ηφαίστεια, από τα οποία βρίθει η χώρα. Ε τι να κάνουμε, μεγάλο κομμάτι αυτών τα είχα εξαντλήσει επί μήνες σε Σουμάτρες, Ιάβες και Nusa Tengarες και σκοπός ήταν να πάω σε μέρη που δε γνώριζα, και που ιδανικά να μην έχουν πάει και οι άλλοι δύο, που για παράδειγμα ήδη γνώριζαν καλά το Βόρνεο (οπότε και απορρίφθηκε).

Οι εκτιμήσεις μου λοιπόν ήταν οι εξής, πάντα με την “γεώργεια” ταξιδιωτική λογική worst case scenario ώστε να μην απογοητευτώ από υπερβολικές προσδοκίες:

Μπαλί: Θα το βρω υπερβολικά τουριστικό, οι Μπαλινέζοι πια θα έχουν όλοι από τρία αυτοκίνητα και οκτώ μηχανάκια, θα είναι αδύνατον να αποφύγω μεθυσμένους Αυστραλούς ακόμη και στο βορά του νησιού που θα πηγαίναμε. Η φύση όμως θα είναι απαράλλαχτη, οι ναοί θα είναι εκεί και δε θα δυσκολευτούμε να βρούμε και μερικούς αυθεντικούς, το φαγητό θα είναι πολύ καλύτερο απ' ό,τι δυόμιση δεκαετίες πριν και η Χ θα ξετρελαθεί.

Sulawesi: Το Makassar θα αποδειχθεί άθλιο, όπως είναι συνήθως οι μεγάλες πόλεις της Ινδονησίας. Παρεμπιπτόντως, η ασχημότερη πόλη που έχω δει ποτέ είναι το Medan στη Σουμάτρα. Στην Tana Toraja θα έχει ενδιαφέρον το θέμα με τους ταφικούς χώρους, θα μας αρέσουν τα τοπία δε θα έχει πολύ τουρισμό, αλλά επειδή είμαστε και εκτός εποχής κηδειών μάλλον δε θα καταφέρουμε να δούμε καμία κηδεία.

Raja Ampat: Τα τοπία θα πρέπει να είναι μοναδικά, ειδικά εκείνη η θέα των καταπράσινων βουνών που βγαίνουν από το νερό, σα μια μίξη Μετεώρων και καλντέρας Σαντορίνης (το τερμάτισα). Ο βυθός δε νομίζω να είναι στα επίπεδα του Παλάου (έχω κι εγώ κάτι μέτρα σύγκρισης ρε αδερφέ... τι να κάνω, όσα πιο πολλά δεις τόσο πιο δύσκολα ενθουσιάζεσαι), αλλά θα είναι αξιόλογος, θα με ταλαιπωρήσει ο ήλιος, η άμμος και το αλάτι, δεν το έχω και πολύ με τις παραλίες, βαριέμαι σύντομα. Οι άλλοι δύο πάντως θα ενθουσιαστούν γιατί είναι και παραλιόπληκτοι.

Δυτική Παπούα: Πολιτιστικά θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, περιμένω ελάχιστες υποδομές κι ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε να δούμε τους φαλαινοκαρχαρίες (το φεγγάρι δεν είναι ιδανικό τις μέρες που πάμε), το ότι θα πάμε σε μέρη τόσο λίγο πατημένα θα μου αρέσει. Ειλικρινά, δεν περιμένω ότι θα είμαστε τόσο τυχεροί ώστε να κολυμπήσουμε με αυτά τα θηρία.

Νότιες Μολούκες: Δεν ξέρω τι να περιμένω. Οι πληροφορίες είναι ελάχιστες, το μέρος είναι απάτητο, που από μόνο του το κάνει ενδιαφέρον, ε η παραλία δε γίνεται να είναι κακή, κόσμο δε θα έχει, πόσο άσχημα να είναι;

Και μιας και κάνουμε εκτιμήσεις ε ας πω και την αποψάρα μου για τη Scoot:

Πολλοί οι νέοι Έλληνες επιβάτες, προφανώς οι περισσότεροι δε μένουν στη Σιγκαπούρη αλλά συνεχίζουν για αλλού. Για μένα το εισιτήριο βγήκε ακριβό, περίπου 875€ επειδή το έκλεισα πολύ αργά λόγω του θέματος με τη βίζα της Χ, αλλά ακόμη κι έτσι ήταν 400 ευρώ φθηνότερα από την επόμενη επιλογή, που δε βόλευε και από πλευράς ωρών. Στην τιμή περιλαμβάνεται και η (έξτρα) χρέωση για να κάτσω παράθυρο στις δυο μεγάλες πτήσεις, για τις δυο μικρές (Σιγκαπούρη προς Μπαλί και Τζακάρτα προς Σιγκαπούρη) που δεν επέλεξα θέση με έβαλαν στη μέση, what a surprise. Δεν υπάρχει οθόνη, οπότε οι ώρες περνάνε πιο δύσκολα, αν και για μένα πιο σημαντικό είναι το ίντερνετ, το οποίο με χαρά το πληρώνω και με κρατάει πολύ περισσότερο. Φυσικά το πληρώνεις και αυτό και μου έκανε εντύπωση και πόσο λίγα GB σου δίνουν, ουσιαστικά επαρκούν για να τσατάρεις στο whatsapp, δεν είναι για παραπάνω. Πες ότι είναι ευκαιρία να κάνεις catchup με αγαπημένους φίλους ξεχασμένους! Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι χρεώνουν ακόμη και τη φόρτιση του κινητού, αλλά φαντάζομαι πια οι περισσότεροι κυκλοφορούμε και με ένα power bank, αν είσαι Κρεκούζας μπορεί και με έξι. Το φαγητό το πληρώνεις, λογικές τιμές, αρκετά εύγεστες, ασιατικές νότες, σχετικά μικρή η μερίδα, έπιασε τόπο και η σαντουιτσάρα από το σπίτι. Από μένα είναι ναι, ανάλογα με το πώς εκτιμά ο καθένας τις οικονομικές του δυνατότητες. Αν πχ η Singapore έκανε μόνο 100 ευρώ παραπάνω και μου έδινε και μίλια, θα την προτιμούσα (κυρίως για τα μίλια), στα 400€ ή 500€ παραπάνω που έβγαιναν οι εναλλακτικές εγώ δεν το σκέφτηκα καν και πήρα τη scoot, είχε και σχετικά ευέλικτο ναύλο σε περίπτωση στραβής. Άλλος που έχει περισσότερα χρήματα δε θα την επέλεγε, άλλος δε θα έπαιρνε ούτε τη singapore για 100€ παραπάνω, με αυτά πληρώνεις τρία βράδια πολύ καλού καταλύματος στο Μπαλί, όλες οι λογικές δεκτές. Εν κατακλείδι, υποφερτή επιλογή η scoot. Refreshing ότι το πλήρωμα φοράει κοντομάνικα κι όχι πουκαμισογραβάτες και κουστούμια, που τους βλέπεις και σε πιάνει η ψυχή σου. Ως άνθρωπος που δε φοράει ποτέ πουκάμισο, θλίβομαι όταν βλέπω ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να φοράνε και λουρί στο λαιμό τους. Δε λέω, ξέρω ότι σε μερικούς αρέσουν μέχρι και τα σακάκια (και με παρηγορεί) αλλά και μόνο που σκέφτομαι εμένα να φοράω και να εργάζομαι με αυτά τα πράγματα με πιάνει μια θλίψη, ειλικρινά το λέω, οπότε το να βλέπω αεροσυνοδούς ντυμένους νορμάλ κι όχι σα λιμοκοντόρους μου άρεσε.

Τέλος πάντων, πάμε στην επόμενη μέρα που και κάτι ψιλά από Σιγκαπούρη είδαμε και στο Μπαλί φτάσαμε. Αν και για τους περισσότερους τα ενδιαφέροντα θα είναι μετά το Μπαλί φαντάζομαι.

 

[delmem2233]

Το Makassar θα αποδειχθεί άθλιο, όπως είναι συνήθως οι μεγάλες πόλεις της Ινδονησίας

Αφήνοντας κάποιες Πρωτεύουσες χωρών στην άκρη, το Bandung στην Ιάβα έχω - ακόμα, 12 χρόνια μετά την επίσκεψη εκεί - να το θυμάμαι σαν την πιο "πωωω... Τι χάλι είναι αυτό..." μεγαλούπολη που έχω δει με τα μάτια μου.

Όταν βρίσκομαι σε παρέα και μιλάμε για ταξίδια, όταν κάποιος αναφέρει την Ινδονησία, πάντα λέω "έχω πάει στην Ιάβα και στο Μπάλι", όχι "στην Ινδονησία", επειδή για κάποιον λόγο πάντα θεωρούσα καταχρηστικό να "πιστώνομαι" μια ολόκληρη απέραντη χώρα έχοντας επισκεφτεί μόνο το... 2% της. Having said that, τον κόσμο στην Ιάβα, τους Γουατεμαλτέκους, και τους Malays στην ανατολική ακτή τής ηπειρωτικής Μαλαισίας, τους έχω στο Top 3 των πιο "συμπαθητικών" ντόπιων που έχω γνωρίσει σε ταξίδια.

πάντα με την “γεώργεια” ταξιδιωτική λογική worst case scenario ώστε να μην απογοητευτώ από υπερβολικές προσδοκίες

Έεεετσι...

 

[GTS]

Κι εγώ δυο φορές Ινδονησια (Ιάβα και Μπαλί) και ετοιμάζομαι για τριτη, αυτή τη φορά ανατολικότερα και ανυπομονώ μετά από 5 συνεχή χρόνια σε Ν. Αμερική. Η χώρα είναι υπέροχη, ατελείωτη, μυστηριώδης όσο πιο μακριά από το Μπαλί πας και σίγουρα θα υπάρξει και 4η φορά κάποια στιγμή, ακόμα ανατολικότερα.
ΥΓ Υπάρχει και ένα φανταστικο βιβλίο για τα μέρη εκείνα το Πέρα από το Μπαλί του θρυλικού Κ. Ζυρινη αλλά δυστυχώς δεν κυκλοφορεί πια.

 

[Yorgos]

Αφήνοντας κάποιες Πρωτεύουσες χωρών στην άκρη, το Bandung στην Ιάβα έχω - ακόμα, 12 χρόνια μετά την επίσκεψη εκεί - να το θυμάμαι σαν την πιο "πωωω... Τι χάλι είναι αυτό..." μεγαλούπολη που έχω δει με τα μάτια μου.

Όταν βρίσκομαι σε παρέα και μιλάμε για ταξίδια, όταν κάποιος αναφέρει την Ινδονησία, πάντα λέω "έχω πάει στην Ιάβα και στο Μπάλι", όχι "στην Ινδονησία", επειδή για κάποιον λόγο πάντα θεωρούσα καταχρηστικό να "πιστώνομαι" μια ολόκληρη απέραντη χώρα έχοντας επισκεφτεί μόνο το... 2% της. Having said that, τον κόσμο στην Ιάβα, τους Γουατεμαλτέκους, και τους Malays στην ανατολική ακτή τής ηπειρωτικής Μαλαισίας, τους έχω στο Top 3 των πιο "συμπαθητικών" ντόπιων που έχω γνωρίσει σε ταξίδια.


Έεεετσι...

Καταρχήν χαιρόμαστε που σας βλέπουμε εδώ μεσιέ, ως μια από τις καλύτερες πένες της κοινότητας! (όχι ότι σας έχουμε δει και κάπου αλλού, αλλά λέμε τώρα!)
Ναι, το Bandung είναι ένα απέραντο χάλι. Άξιος ανταγωνιστής του Medan, αλλά επειδή το τελευταίο έχει διπλάσιο πληθυσμό το ανακηρύσσω Παγκόσμια Πρωτεύουσα Αρχιτεκτονικής Ασχήμιας. Γενικώς πάντως οι πόλεις της Ινδονησίας είναι από άσχημες έως χάλια, με την Ιάβα να έχει τα πρωτεία (και στη μόλυνση).

Συμφωνώ και για την "πίστωση" της χώρας. Προσωπικά με μελαγχολεί να βλέπω το χάρτη μου πολύ γεμάτο (παλιότερα βέβαια με μελαγχολούσε να τον βλέπω άδειο). Οπότε προτιμώ αυτόν του nomadmania, με "φτιάχνει" για να ταξιδεύω περισσότερο. Mε πολλούς τα έχουμε ξαναπεί, αλλά για να δει κανείς τη διαφορά, ένας απλός χάρτης που μαρκάρει όλη τη χώρα αν επισκέφθηκες έστω και μια πόλη είναι αυτός:

ενώ ο ίδιος άνθρωπος με το nomadmania που χωρίζει τις χώρες ανά περιοχές θα είχε αυτόν:

Τέλος πάντων, είμαστε εκτός θέματος, αν και ποτέ οι ταξιδιωτικοί χάρτες σε ένα ταξιδιωτικό φόρουμ δεν είναι εκτός θέματος. Συνεχάμε.

 

[locoloco72]

Γιωργο απολαυστικός όπως πάντα!!
Έτσι ακριβώς νοιώθω και εγώ για την μυστήρια, αχανής και τροπική Ινδονησια (μιλάω για τα νησιά πέρα από το υπέρ τουριστικό και κορεσμένο Μπαλί)…. Ο κόσμος αλλάζει και σημασία έχουν η εξερεύνηση του πλανήτη μας και οι εμπειριες!
Ως τυχερός συνταξιδιώτης σου σε αυτό το κορυφαίο ταξίδι περιμένω και την συνέχεια με αγωνία !!!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Προσδοκίες, αναχώρηση από Ελλάδα προς Σιγκαπούρη​

Μιας που η Χ πέταξε -χάρη στα κορν φλέικς και τα συκωτάκια του Βασιλόπουλου- στις 8 (σε business class περικαλώ, τουλάχιστον έως την Πόλη) κι εγώ έφευγα στις 11 και το τσεκ ιν μου δεν είχε ανοίξει καν, είπα να κάτσω να γράψω τις προσδοκίες μου από το ταξίδι όσο μασουλούσα μια σπανακόπιτα στο Βενέτη, κι όσο αυτή χλαπάκιαζε στο lounge. Άλλωστε έτσι είναι η ζωή, άδικη: άλλοι είναι πλεμπαίοι κι άλλες πριγκήπισσες. Μάλιστα στις προγκήπισσες δε ζητήθηκε τίποτε στο τσεκ ιν τους, ενώ σε μένα η scoot ρώτησε αν είχα το penduli papari ή όπως λέγεται, μια εφαρμογή που υποτίθεται πως πρέπει να κατεβάσει κάθε επισκέπτης στην Ινδονησία και να την έχει ανά πάσα στιγμή ανά χείρας. Η εφαρμογή να πούμε πως δε δουλεύει, αλλά έπρεπε να δείξω πως την είχα κατεβάσει. Αφού τους βεβαίωσα λοιπόν πως έχω και αυτό το άχρηστο πράγμα στο κινητό μου, έκανα τσεκ ιν διαπιστώνοντας πως όντως είναι πολύ χαλαροί με το μέγεθος της χειραποσκευής και μπόρεσα να καταγράψω τις εκτιμήσεις για τα μελλούμενα.

Το ταξίδι λοιπόν θα χωριζόταν σε 5 μέρη: 8 μέρες με τη Χ σε Μπαλί και Nusa Penida, κι αργότερα θα εμφανίζονταν οι δυο γκεστ σταρ παλιοί φίλοι και συνοδοιπόροι, Laurent και Πάνος, με τους οποίους με αλληλουχίες πτήσεων θα πηγαίναμε στα εξής

• Κελέβη (Sulawesi): νότια(Makassar) και λίγο πιο βόρεια στην Tana Toraja
• Raja Ampat, και συγκεκριμένα στο νησάκι Kri
• Δυτική Παπούα, με στόχο το κολύμπι με φαλαινοκαρχαρίες στο Nabire
• Νότιες Μολούκες, στο νησάκι Kai Kecil, μη με ρωτήσετε πού το βρήκα

Μπαλί: Θα το βρω υπερβολικά τουριστικό, οι Μπαλινέζοι πια θα έχουν όλοι από τρία αυτοκίνητα και οκτώ μηχανάκια, θα είναι αδύνατον να αποφύγω μεθυσμένους Αυστραλούς ακόμη και στο βορά του νησιού που θα πηγαίναμε. Η φύση όμως θα είναι απαράλλαχτη, οι ναοί θα είναι εκεί και δε θα δυσκολευτούμε να βρούμε και μερικούς αυθεντικούς, το φαγητό θα είναι πολύ καλύτερο απ' ό,τι δυόμιση δεκαετίες πριν και η Χ θα ξετρελαθεί.

Sulawesi: Το Makassar θα αποδειχθεί άθλιο, όπως είναι συνήθως οι μεγάλες πόλεις της Ινδονησίας. Παρεμπιπτόντως, η ασχημότερη πόλη που έχω δει ποτέ είναι το Medan στη Σουμάτρα. Στην Tana Toraja θα έχει ενδιαφέρον το θέμα με τους ταφικούς χώρους, θα μας αρέσουν τα τοπία δε θα έχει πολύ τουρισμό, αλλά επειδή είμαστε και εκτός εποχής κηδειών μάλλον δε θα καταφέρουμε να δούμε καμία κηδεία.

Raja Ampat: Τα τοπία θα πρέπει να είναι μοναδικά, ειδικά εκείνη η θέα των καταπράσινων βουνών που βγαίνουν από το νερό, σα μια μίξη Μετεώρων και καλντέρας Σαντορίνης (το τερμάτισα). Ο βυθός δε νομίζω να είναι στα επίπεδα του Παλάου (έχω κι εγώ κάτι μέτρα σύγκρισης ρε αδερφέ... τι να κάνω, όσα πιο πολλά δεις τόσο πιο δύσκολα ενθουσιάζεσαι), αλλά θα είναι αξιόλογος, θα με ταλαιπωρήσει ο ήλιος, η άμμος και το αλάτι, δεν το έχω και πολύ με τις παραλίες, βαριέμαι σύντομα. Οι άλλοι δύο πάντως θα ενθουσιαστούν γιατί είναι και παραλιόπληκτοι.

Δυτική Παπούα: Πολιτιστικά θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, περιμένω ελάχιστες υποδομές κι ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε να δούμε τους φαλαινοκαρχαρίες (το φεγγάρι δεν είναι ιδανικό τις μέρες που πάμε), το ότι θα πάμε σε μέρη τόσο λίγο πατημένα θα μου αρέσει. Ειλικρινά, δεν περιμένω ότι θα είμαστε τόσο τυχεροί ώστε να κολυμπήσουμε με αυτά τα θηρία.

Νότιες Μολούκες: Δεν ξέρω τι να περιμένω. Οι πληροφορίες είναι ελάχιστες, το μέρος είναι απάτητο, που από μόνο του το κάνει ενδιαφέρον, ε η παραλία δε γίνεται να είναι κακή, κόσμο δε θα έχει, πόσο άσχημα να είναι;

Και μιας και κάνουμε εκτιμήσεις ε ας πω και την αποψάρα μου για τη Scoot:

Πολλοί οι νέοι Έλληνες επιβάτες, προφανώς οι περισσότεροι δε μένουν στη Σιγκαπούρη αλλά συνεχίζουν για αλλού. Για μένα το εισιτήριο βγήκε ακριβό, περίπου 875€ επειδή το έκλεισα πολύ αργά λόγω του θέματος με τη βίζα της Χ, αλλά ακόμη κι έτσι ήταν 400 ευρώ φθηνότερα από την επόμενη επιλογή, που δε βόλευε και από πλευράς ωρών. Στην τιμή περιλαμβάνεται και η (έξτρα) χρέωση για να κάτσω παράθυρο στις δυο μεγάλες πτήσεις, για τις δυο μικρές (Σιγκαπούρη προς Μπαλί και Τζακάρτα προς Σιγκαπούρη) που δεν επέλεξα θέση με έβαλαν στη μέση, what a surprise. Δεν υπάρχει οθόνη, οπότε οι ώρες περνάνε πιο δύσκολα, αν και για μένα πιο σημαντικό είναι το ίντερνετ, το οποίο με χαρά το πληρώνω και με κρατάει πολύ περισσότερο. Φυσικά το πληρώνεις και αυτό και μου έκανε εντύπωση και πόσο λίγα GB σου δίνουν, ουσιαστικά επαρκούν για να τσατάρεις στο whatsapp, δεν είναι για παραπάνω. Πες ότι είναι ευκαιρία να κάνεις catchup με αγαπημένους φίλους ξεχασμένους! Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι χρεώνουν ακόμη και τη φόρτιση του κινητού, αλλά φαντάζομαι πια οι περισσότεροι κυκλοφορούμε και με ένα power bank, αν είσαι Κρεκούζας μπορεί και με έξι. Το φαγητό το πληρώνεις, λογικές τιμές, αρκετά εύγεστες, ασιατικές νότες, σχετικά μικρή η μερίδα, έπιασε τόπο και η σαντουιτσάρα από το σπίτι. Από μένα είναι ναι, ανάλογα με το πώς εκτιμά ο καθένας τις οικονομικές του δυνατότητες. Αν πχ η Singapore έκανε μόνο 100 ευρώ παραπάνω και μου έδινε και μίλια, θα την προτιμούσα (κυρίως για τα μίλια), στα 400€ ή 500€ παραπάνω που έβγαιναν οι εναλλακτικές εγώ δεν το σκέφτηκα καν και πήρα τη scoot, είχε και σχετικά ευέλικτο ναύλο σε περίπτωση στραβής. Άλλος που έχει περισσότερα χρήματα δε θα την επέλεγε, άλλος δε θα έπαιρνε ούτε τη singapore για 100€ παραπάνω, με αυτά πληρώνεις τρία βράδια πολύ καλού καταλύματος στο Μπαλί, όλες οι λογικές δεκτές. Εν κατακλείδι, υποφερτή επιλογή η scoot. Refreshing ότι το πλήρωμα φοράει κοντομάνικα κι όχι πουκαμισογραβάτες και κουστούμια, που τους βλέπεις και σε πιάνει η ψυχή σου. Ως άνθρωπος που δε φοράει ποτέ πουκάμισο, θλίβομαι όταν βλέπω ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να φοράνε και λουρί στο λαιμό τους. Δε λέω, ξέρω ότι σε μερικούς αρέσουν μέχρι και τα σακάκια (και με παρηγορεί) αλλά και μόνο που σκέφτομαι εμένα να φοράω και να εργάζομαι με αυτά τα πράγματα με πιάνει μια θλίψη, ειλικρινά το λέω, οπότε το να βλέπω αεροσυνοδούς ντυμένους νορμάλ κι όχι σα λιμοκοντόρους μου άρεσε.

Τέλος πάντων, πάμε στην επόμενη μέρα που και κάτι ψιλά από Σιγκαπούρη είδαμε και στο Μπαλί φτάσαμε. Αν και για τους περισσότερους τα ενδιαφέροντα θα είναι μετά το Μπαλί φαντάζομαι.

Γιώργο

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Κάποιες ώρες στη Σιγκαπούρη και κάποιο κατάλυμα στο Μπαλί​

Εγώ λοιπόν που πέταξα απευθείας έφτασα νωρίς, γύρω στις 4:20 το πρωί, παρά τη μισάωρη καθυστέρηση της αναχώρησης. Το αεροδρόμιο ήταν φάντασμα, με ελάχιστα εστιατόρια ανοιχτά και η αλήθεια είναι ότι όλες οι επιλογές ήταν πλαστικατζούρες, μια σαλάτα δε βρήκα να φάω. Όχι και άψογα για το “καλύτερο αεροδρόμιο του κόσμου”, τίτλο με τον οποίο διαφωνώ τελείως, μπορώ να σκεφτώ εύκολα καμιά δεκαριά που μου αρέσουν περισσότερο, από το Τορόντο μέχρι τη Σεούλ. Μετά τις 6 άρχισε να αποκτά μια κάποια ζωή πάντως.

Έφτασε και η Χ, η οποία ακόμη δεν πίστευε ότι η Σιγκαπούρη επέτρεπε την είσοδο “έτσι απλά σε ανθρώπους από φτωχές χώρες”. Μια χαρά το επιτρέπει, η διαδικασία είναι η ίδια που είναι και για μας τους πατρίκιους, δηλαδή σκανάρεις το QR που υπάρχει μπροστά από τον έλεγχο διαβατηρίων, συμπληρώνεις κάποια στοιχεία και τα υπόλοιπα γίνονται αυτομάτως. Περάσαμε λοιπόν και το έλεγχο και η Χ ήταν σα παιδάκι σε ζαχαροπλαστείο, έτοιμη να ανακαλύψει τη Σιγκαπούρη για τις όποιες ώρες είχαμε εκεί. Εγώ πάλι, δεν είχα κοιμηθεί ούτε λεπτό, σε αντίθεση με την πριγκήπισσα που έχει τη μαγική ικανότητα να κοιμάται όποτε θέλει, από τα ΚΤΕΛ μέχρι τις ουρές για το κουπόνι και να είναι φρεσκότατη. Ως καλή Κουβανή όμως την προβλημάτιζε που δεν είχε πλύνει τα δόντια της. “Να πάρουμε τσίχλες!” είπε κι έσκασα στα γέλια. “Βρήκες κι εσύ χώρα να θυμηθείς να αγοράσεις τσίχλες. Απαγορεύονται στη Σιγκαπούρη”, απάντησα. “Κοίτα, μπορεί να είμαι από τριτοκοσμικό κράτος, αλλά κάπου όπα με το δούλεμα! Σιγά μην απαγορεύονται οι τσίχλες!”. Γέλασα αρκετά, προσπάθησα να συνδεθώ και στο ίντερνετ αλλά δεν κατάφερα να την πείσω. Άκου τσίχλες.

Πήραμε το μετρό, που πλέον μπορείς να περάσεις από τον έλεγχο εισιτηρίων τοποθετώντας απευθείας την πιστωτική σου κάρτα (όπως θα γίνει οσονούπω και στην Αθήνα), χωρίς να αγοράσεις δηλαδή εισιτήριο. Ήταν Κυριακή και χρεωθήκαμε μόλις ένα σιγκαπουριανό δολάριο, δεν κατάλαβα αν ήταν τόσο φθηνό λόγω της ημέρας, αλλά όσες φορές πλήρωσα μετέπειτα, η χρέωση ήταν μηδενική. Καλά να είναι οι άνθρωποι. Στο μετρό μας έκανε εντύπωση πόσο αμίλητοι είναι όλοι, κυριολεκτικά ακούς και την πορδή του διπλανού (δυστυχώς δεν έκλασε κανείς), σα σε κηδεία. Όλοι πάνω από το κινητό τους, αμίλητοι, δεν κοιτούν κανένα διπλανό τους. Το άλλο που με εντυπωσίασε είναι το πόσο αθλητικοί είναι όλοι: γυμνασμένα κορμιά, με αθλητική περιβολή. Λογικό θα μου πεις, Κυριακή είναι, κατέβαιναν κι αυτοί στο κέντρο να κάνουν τζόγκινγκ, να παίξουν μπάντμιντον ή γενικώς να τη βγάλουν στις αθλοπαιδιές, άλλωστε ο καιρός φαινόταν άψογος. Προς το παρόν...

Είχαμε περίπου 8 ώρες στη Σιγκαπούρη, όχι αρκετές για να δούμε πολλά, αλλά μια ιδέα θα την έπαιρνε η Χ. Τα κλασικά πήγαμε να δούμε, ξεκινήσαμε δηλαδή από το Marina Bay Sands Hotel, τα εστιατόρια του οποίου για πρωινό δεν είχαν ανοίξει ακόμη, αλλά ανεβήκαμε ψηλά για να δούμε τη θέα και συνεχίσαμε με τα πόδια για τους κάθετους κήπους. Βέβαια φωτισμός δεν υπήρχε αφού ήταν πρωί, αλλά, επειδή δεν υπήρχε και κανείς άλλος, ήταν ωραία η βόλτα παρά την αφόρητη υγρασία, που όμοιά της δεν είχαμε ζήσει στην Κούβα ποτέ. Όλες οι εσωτερικές εγκαταστάσεις ήταν κλειστές στους κήπους, αλλά το θέαμα εξακολουθούσε να είναι εντυπωσιακό για τη Χ που ονειρευόταν στο επόμενο ταξίδι (αν μας δώσουν βίζα για Βιετνάμ, χλωμό) να κάνουμε και διανυκτέρευση στη Σιγκαπούρη.

Ο καιρός άρχισε να σκοτεινιάζει επικίνδυνα, εμείς πεινούσαμε κι επιτέλους βρήκαμε ένα ιταλικό καφέ απέναντι από την ελικοειδή γέφυρα και το μουσείο της επιστήμης της τέχνης που άνοιγε στις 9 και περιμέναμε να ανοίξει. Δεν ήταν τίποτε το φοβερό το πρωινό του, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν και ακριβό και η βροχάρα που έπεσε μας έπιασε υπό σκεπή. Όταν λέω βροχάρα εννοώ ότι για τις επόμενες 7 ώρες δε σταμάτησε να βρέχει καταρρακτωδώς, το οποίο σήμαινε πως έπρεπε να αναδιοργανώσουμε τα σχέδιά μας. Περάσαμε από το Clarke Quay που ήταν σχεδόν άδειο, ξαναπήραμε μετρό για την Chinatown, όπου κάναμε τη βόλτα μας στα μαγαζάκια των Κινέζων. Η Χ εντυπωσιάστηκε από τα ομολογουμένως περίεργα πράγματα που σέρβιραν αλλά ως καλή επιστήμονας του τομέα της υγείας είναι υποχόνδρια και φοβόταν την (προφανή) έλλειψη υγιεινής. Εν τέλει επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο και πήγαμε στο Jewel, αυτό το σχετικά καινούριο και εντυπωσιακά φουτουριστικό κομμάτι του αεροδρομίου, όπου και φάγαμε σε ένα γιαπωνέζικο, πριν χωριστούμε, αφού πάλι με διαφορετικές πτήσεις θα πετούσαμε.

Φυσικά άυπνος (δεν μπορώ να κοιμηθώ ούτε λεπτό σε αεροπλάνο) έφτασα στο Denpasar μισή ώρα νωρίτερα. Περίμενα να βγει η X από εκεί που βγήκαν και οι υπόλοιποι επιβάτες της πτήσης της, αλλά τελικώς επειδή είχε ήδη βίζα, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους που θα έπαιρναν Visa On Arrival, την έστειλαν από άλλη είσοδο και ψιλοχαθήκαμε. Εν τέλει πήγα να βγάλω τη δική μου VoA, διαπιστώνοντας πως κανείς δε σε ρωτάει για το penduli papari, οι μόνοι που ασχολήθηκαν ήταν κάποιοι τουρίστες που είδαν μια σχετική ταμπέλα κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο και πέρασαν καμιά ώρα μπροστά της προσπαθώντας να κατεβάσουν την άχρηστη εφαρμογή που κανείς δε ζητάει. Εν τέλει αυτό που σου ζητάται κατά την άφιξη είναι το πιστοποιητικό εμβολιασμού (2 δόσεις για να παραμείνεις στο Μπαλί, 3 για όσους θέλουν να μετακινηθούν και σε άλλες επαρχίες) και 35$.

Βρεθήκαμε λοιπόν με τη Χ και βγήκαμε όπου υποτίθεται ότι θα βρίσκαμε τον οικοδεσπότη μας τοn Wayan. Δεν τον βρήκαμε με τη μία, οπότε έκατσα στην ουρά για να πάρω μια SIM, της εταιρείας Telkomsel, που όπως μας είπαν ειλικρινέστατα οι του ανταγωνισμού, είναι και η μόνη που θα δούλευε σε όλες τις επαρχίες που θα ταξίδευα. Με 20€ πήρα 25GB και ήταν η καλύτερη επένδυση του ταξιδιού, με κάλυψη ακόμη και σε νησιά χωρίς ρεύμα.

Τελικώς βρήκαμε και το νεαρότατο χαμογελαστό Wayan, που αποδείχθηκε ότι δεν είναι απλά οδηγός, αλλά ο ιδιοκτήτης του airbnb που είχαμε κλείσει. Που είχε κλείσει η Χ δηλαδή, γιατί είχε και κουπόνια 300€ από την airbnb κι ανέλαβε να επιλέξει αυτή τα καταλύματα σε Μπαλί και Nusa Penida. Αφού της είχα πει να μην κοιτάξει τίποτε από Ubud και νότια, μέσα σε μια μέρα απεφάνθη ότι μόνο 2 κάλυπταν τις απαιτήσεις της. “Καλά, κατέληξες σε μόνο 2 από τόσες χιλιάδες καταλύματα;” απόρησα. Δεν ασχολήθηκα παραπάνω όμως, διότι δουλειά της είναι να βλέπει χιλιάδες listings κάθε μήνα και ήμουν σίγουρος πως θα επέλεγε κάτι εξαιρετικό, εντός του κουπονιστικού προϋπολογισμού μας. “Είναι πολύ αυθεντικό θα δεις, φαίνεται από τον τρόπο που γράφει ο άνθρωπος ότι είναι παραδοσιακή οικογένεια και το χωριό είναι φανταστικό, μακριά από την τουριστίλα του Ubud, όπως ζήτησες”.

Το αυτοκίνητο του Wayan ήταν μια τζιπάρα (φυσικά δεν ξέρω τη μάρκα) ενώ τα Αγγλικά του ήταν πολύ καλά, αν και με την κλασική μπαλινέζικη προφορά που καμιά φορά είναι και δυσνόητη. Πριν καλά-καλά βγούμε από το αεροδρόμιο, ο συνδυασμός “μυρωδιών Μπαλί” (δεν μπορώ να τις διευκρινίσω αλλά είναι τόσο χαρακτηριστικές) και η προφορά του μου έφεραν πολλά flashback. Ειδικά η οσμή, που είναι η αίσθηση που συνδέεται περισσότερο με τη μνήμη, είναι πάρα πολύ έντονη στο νησί. Προσπάθησα να διευκρινίσω τις επόμενες μέρες τι είναι αυτή η μυρωδιά που θυμίζει μόνο Μπαλί. Σίγουρα είναι τα ατελείωτα incense sticks, η βανίλια, το goreng και satay μαγείρεμα αλλά κατέληξα ότι πιο πολύ σε αυτό το μίγμα ξεχωρίζει η πλουμέρια.

Τέλος πάντων, πιάσαμε κουβέντα με τον Wayan, που ήδη ήξερα πως σημαίνει “senior” και είναι το όνομα που δίνουν στον πρωτότοκο οι Μπαλινέζοι (μαζί με το Gede), όπως σχεδόν πάντα το δεύτερο, τρίτο και τέταρτο παιδί λέγονται Kadek, Komang και Ketut αντίστοιχα, το οποίο κι εξηγεί γιατί οι μισοί άνθρωποι που γνωρίζεις στο νησί έχουν 4 ονόματα όλα κι όλα. Ο Wayan λοιπόν, όπως ήξερε ήδη η ντετέκτιβ Χ, σπούδασε τουριστικά στο Μαϊάμι κι επέστρεψε στο Μπαλί, όπου επένδυσε στο να φτιάξει δυο εξωτερικές καμπίνες στο παραδοσιακό οικογενειακό του σπίτι... και μετά ήρθε ο κορωνοϊός, μόλις τρεις εβδομάδες αφού ολοκλήρωσε τις εργασίες. Αυτό σήμανε μια μικρή οικονομική καταστροφή “αλλά οι Θεοί θα μας βοηθήσουν και ο τουρισμός τώρα ξεκινάει και πάλι”. Επέστρεψε λοιπόν προκειμένου να “τρέξει” το airbnb του, που βρίσκεται βορείως του Ubud, σε μια απόσταση 12 λεπτών με τη μοτοσικλέτα. Ποια μοτοσικλέτα; Α, αυτή που θα μας νοίκιαζε προς 10€/ημέρα, την οποία και προτίμησα από τη μικρότερη των... 5€/ημέρα (επειδή είμαστε και large τύποι απ' ό,τι καταλάβατε, μένουμε σε airbnb τσάμπα με κουπόνια, πετάμε με μίλια, χωρίς αποσκευές κλπ). Επίσης επέστρεψε στο Μπαλί και για να προσέχει τους πια υπέργηρους παππούδες του και να τους κάνει σύντομα εγγόνια. “Α, μιλάτε κουβανικά Ισπανικά!” είπε όλο χαρά, εξηγώντας μας πως πολλοί από τους φίλους του στο Μαϊάμι είναι Κουβανοί, κι άρα αναγνωρίζει αμέσως την προφορά, παρότι δεν ξέρει Ισπανικά “που είναι πανδύσκολα, ήδη με τα Αγγλικά βασανίστηκα πολύ”.

Η διαδρομή μέχρι το χωριό του κράτησε περίπου μιάμιση ώρα, με την κίνηση του Denpasar να είναι έντονη, πράγμα που περίμενα, αλλά με ξάφνιασε ο αριθμός αυτοκινήτων αντί για μηχανάκια, προφανώς σε αυτά τα 23 χρόνια έχει υπάρξει μεγάλος αριθμός ντόπιων που έκανε το upgrade από δίτροχο σε τετράτροχο. Όταν φτάσαμε ήταν πια ντούγκλα σκοτάδι, αλλά μια πλάκα την πάθαμε: Ο Wayan άνοιξε τη χειροποίητη σεμνή εξωτερική πόρτα του οικήματος, βρεθήκαμε με το στόμα ανοιχτό να κοιτάμε τα κτίσματα/ναούς που ήταν αφιερωμένα στους (νεκρούς) προγόνους του, το σπίτι της γιαγιάς, του παππού, το δικό του και στο βάθος του άψογου κήπου υπήρχε μια άλλη, πιο προσεγμένη σκαλισμένη πόρτα που ανοίγοντάς τη βρεθήκαμε σε έναν ξεχωριστό (δικό μας!) κήπο και μια πανέμορφη καμπίνα από ξύλο, ένα τεράστιο κρεβάτι κι ένα εξωτερικό μπάνιο με όλες τις ανέσεις αλλά και ντουσιέρα κάτω από τα αστέρια σε ένα landscaping με πετρούλες και άνθη που ήταν τόσο απλά φυσικό και τόσο αρμονικά τέλειο ταυτόχρονα. Η Χ έλαμπε: “Στο είπα, εσύ πιστέψεις εμένα, εγώ ψάχνω ο καλύτερος airbnb για ρομαντικός διακοπός!” είπε στα irresistably σπασμένα ελληνικά της με το πλατύτερο χαμόγελο του κόσμου.

Ωραία όλα αυτά, αλλά πεινούσαμε. Και παραήμασταν πτώματα για να βγούμε να φάμε, εγώ ήμουν άυπνος από...προχτές. “Δυστυχώς η μαμά μου που μαγειρεύει καλά κοιμάται”, μας είπε με χαμηλωμένο το κεφάλι ο Wayan, αλλά μπορώ να σας φτιάξω scrambled eggs είπε και πριν το πει τα είχαμε φάει κι είχαμε κοιμηθεί κιόλας. Από αύριο ξεκινούσαμε την περιήγηση στον παράδεισο.

 

[delmem2233]

με ξάφνιασε ο αριθμός αυτοκινήτων αντί για μηχανάκια, προφανώς σε αυτά τα 23 χρόνια έχει υπάρξει μεγάλος αριθμός ντόπιων που έκανε το upgrade από δίτροχο σε τετράτροχο

Το ίδιο μού έκανε εντύπωση στο Βιετνάμ. Η διαφορά μεταξύ 2010 και 2020 ήταν εύκολη να την πιάσει το μάτι. Όχι και μέρα με τη νύχτα, αλλά... εμφανής.

Για μένα που έχω να πάω στο Μπάλι χρόνια, το νησί παραμένει “βασίλειο” των μηχανακίων πάνω στα οποία έβλεπες κυριολεκτικά ολόκληρες οικογένειες, μπαμπά-μαμά-δύο (ενίοτε και τρία) παιδιά, κατά κανόνα χωρίς κανείς τους (διπλή άρνηση, anyway...) να φοράει κράνος.

Όσο για τις τσίχλες στη Σιγκαπούρη, η κατάσταση δεν είναι τόσο αυστηρή όσο νομίζουν πολλοί ξένοι, αλλά... ναι, είναι... “ιδιαίτερη”. Αν φθάσεις στη χώρα με ένα πακετάκι στην τσέπη και βγάλεις μία να μασήσεις ενώ κάνεις βόλτα, θα περάσεις απαρατήρητος. Αν όμως δεν έχεις δικές σου, και θελήσεις να αγοράσεις εκεί, good luck with that (εκτός κι αν πας σε φαρμακείο, κάνεις register, κι αγοράσεις συγκεκριμένες για συγκεκριμένους medicinal reasons. Τρέχα γύρευε).

 

[poised]

είναι υποχόνδρια και φοβόταν την (προφανή) έλλειψη υγιεινής

Στην Σιγκαπούρη κάθε φαγάδικο, εστιατόριο, πάγκος ή οτιδήποτε πουλάει φαγητό, επιθεωρείται τακτικά σε τυχαίο χρόνο και βαθμολογείται η υγιεινή του. Αν θυμάμαι καλά η κλίμακα είναι A-B-C-D και από κει και κάτω το κλείνουν μέχρι να διορθωθεί ή για πάντα. Είναι τόσο αυστηροί και μεθοδικοί που ένα τυπικό πιτογυράδικο στην Ελλάδα πρέπει να πιάνει F τις καλές του μέρες, δεν έπρεπε να φοβηθείτε τίποτα.

 

[Yorgos]

Στην Σιγκαπούρη κάθε φαγάδικο, εστιατόριο, πάγκος ή οτιδήποτε πουλάει φαγητό, επιθεωρείται τακτικά σε τυχαίο χρόνο και βαθμολογείται η υγιεινή του. Αν θυμάμαι καλά η κλίμακα είναι A-B-C-D και από κει και κάτω το κλείνουν μέχρι να διορθωθεί ή για πάντα. Είναι τόσο αυστηροί και μεθοδικοί που ένα τυπικό πιτογυράδικο στην Ελλάδα πρέπει να πιάνει F τις καλές του μέρες, δεν έπρεπε να φοβηθείτε τίποτα.

Φίλε αυτά που περάσαμε στην υπόγεια διάβαση της Chinatown πρέπει να ήταν γύρω στο Z. Εγώ μια χαρα τρώω και στο -Ζ (κια για μένα ήταν επιτρεπτά)αλλά η κοπέλα μου με τα γυμνα χέρια με τα μαύρα νύχια μέσα στο συκώτι και το ξεπλύσιμο πιάτου για 1 δευτερόλεπτο κάτω από νερό και ξανασερβιρισμα δυστυχώς κόλλησε και το σκεφτηκε, μεχρι την πρωτη κατσαριδα, οπου και το απέκλεισε, στη δευτερη φυγαμε . Σε καμία περίπτωση δεν έπιαναν το στάνταρ ούτε του βρώμικου έξω από το ΟΑΚΑ σε βραδιές Ευρωλιγκας (όπου επίσης τρωω). Αν και κατσαρίδα σε τροπικό μέρος βρίσκεις παντού για να λέμε του στραβού το δίκιο.

 

[Yorgos]

Φίλε αυτά που περάσαμε στην υπόγεια διάβαση της Chinatown πρέπει να ήταν γύρω στο Z. Εγώ μια χαρα τρώω και στο -Ζ (κια για μένα ήταν επιτρεπτά)αλλά η κοπέλα μου με τα γυμνα χέρια με τα μαύρα νύχια μέσα στο συκώτι και το ξεπλύσιμο πιάτου για 1 δευτερόλεπτο κάτω από νερό και ξανασερβιρισμα δυστυχώς κόλλησε και το σκεφτηκε, μεχρι την πρωτη κατσαριδα, οπου και το απέκλεισε, στη δευτερη φυγαμε . Σε καμία περίπτωση δεν έπιαναν το στάνταρ ούτε του βρώμικου έξω από το ΟΑΚΑ σε βραδιές Ευρωλιγκας (όπου επίσης τρωω). Αν και κατσαρίδα σε τροπικό μέρος βρίσκεις παντού για να λέμε του στραβού το δίκιο.

Kατά τα λοιπά, για να μην υπάρχουν υπονοούμενα, φυσικά πεντακάθαρη χώρα, ευνομούμενη, αστράφτει και το τελευταίο πεζοδρόμιο. Ε, στις τάξεις των Κινέζων υπάρχει ένα κράτος εν κράτει, μου έκανε εντύπωση πχ ότι σε ΚΑΝΕΝΑ stand δε δέχονταν κάρτα, παρότι κάποιοι είχαν POS, σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στην υπόλοιπη Σιγκαπούρη, που μπορεί και να μην αγγίξεις μετρητά ποτέ. Φίλος που έζησε χρόνια εκεί μου περιέγραφε τις συνθήκες μεταφοράς κι εκμετάλλευσης μεταναστών από την Κίνα. Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι η Ινδονησία πλέον. Καλά να είμαστε να ξαναπάμε στη Σιγκαπούρη, καιρό έχω να περάσω μέρες εκεί, όλο stopover είμαι τα τελευταία χρόνια.

 

[Hayate]

@Yorgos απο οτι καταλαβαινω εχεις βαλει,με εξαιρεση το Μπαλι,προορισμους off the beaten path που λεμε απο τη στιγμη που ειναι η δευτερη σου φορα στη χωρα...Θα προτεινες καποιο απο τα συγκεκριμενα μερη να τα βαλει στη λιστα καποιος που επισκεπτεται τη χωρα για πρωτη φορα ??Ξερω βιαζομαι θα μπορουσα να το ρωτησω στο τελος αλλα θα ξεχασω και δευτερον ειμαι περιεργος...