ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

SKAGWAY - Όπως στην επική εποχή της χρυσοθηρίας…

Το κρύο είναι τσουχτερό. Έχει και συννεφιά. Η πόλη βρίσκεται στα πόδια ενός τρομερού παγετώνα, κι από τις πλαγιές του κατεβαίνει ένας δυνατός, παγωμένος αέρας! Γινόμαστε «κόκκαλο» μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά. Αυτό, όμως, δεν μας πτοεί. Είμαστε αποφασισμένοι να γνωρίσουμε αμέσως, ανεπίσημα, τον αλλόκοτο αυτόν τόπο, που φιλοξένησε τους τολμηρούς του περασμένου αιώνα…

Η πόλη είναι μικρή. Έχει ένα αρκετά πολυσύχναστο λιμάνι, σιδηροδρομικό σταθμό, αεροδρόμιο. Και τέσσερις κεντρικές λεωφόρους: την Alaska Str., την Main Str., την State Str. Και την κεντρική – κοντά στο λιμάνι – Broadway Str. Μια και το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στη γωνία της Third Str και Broadway, ο περίπατος μας, μας κρατά σε τούτο τον κεντρικό δρόμο, όπου, άλλωστε, βρίσκονται κι όλα τα αξιοθέατα της πόλης: τα παλιά Saloons, τα πανδοχεία εποχής, τα καταστήματα και, φυσικά, τα Εστιατόρια. Εδώ λοιπόν, βρήκαμε και το κακόφημο Saloon, το ιστορικό Red Onion - που λειτουργούσε και ως πορνείο!...Αλλά στον ίδιο δρόμο υπάρχουν, επίσης, και τα δύο-τρία «αριστοκρατικά» σπίτια της πόλης, που σήμερα είναι μουσεία.

Πρώτο μας συναπάντημα, το εντελώς παράξενο – κι αδύνατον να περιγραφεί – ξύλινο κτίριο, με τον επίσης….ξύλινο τίτλο: «Α+Β»! Είναι το «Arctic Brotherhood Hall». Όπως γράφει ο οδηγός μου, «είναι πρότυπο αρχιτεκτονικής, της αλλαγής του αιώνα», φτιαγμένο από αυτά, που εγώ μεταφράζω ως «νερόξυλα», τα ξύλα δηλαδή, που φουσκώνουν μέσα στο νερό, ταξιδεύοντας για βδομάδες, με τη φορά των νερών των ποταμών, μέχρι τον προορισμό τους. Ε, αυτό το ξύλο, οι ζευζέκηδες Αγγλοσάξωνες, το λένε με μια μονάχα λέξη: Drift-Wood! Άριστα κάνω, λοιπόν, κι εγώ, που το μεταφράζω με μια λέξη, η οποία βολεύει θαυμάσια στη δικιά μου γλώσσα! Άμα πια! Από το … «κατεβασόξυλο» ή το «ρευματόξυλο» ή δεν ξέρω τι διάβολο άλλο εννοούν αυτοί, εγώ προτιμώ το «νερόξυλο», κι όποιανού του αρέσει! Δεν θ σκάσω και για δαύτο!....

Πιο πάνω, στον ίδιο δρόμο, υπάρχει το Bar του Soapy Smith, μέσα σε μια μεγάλη τέντα! Είναι Replica της παλιάς σκηνής του διαβόητου Soapy. Απ’ έξω, μπροστά στην είσοδο, υπάρχει μια ξεκαρδιστική καρικατούρα: μέσα σε μια μικρή μπανιέρα, προσπαθεί να χωρέσει ο σωματώδης και μεθυσμένος Soapy! Είναι τσίτσιδος, με το καπέλο στραβά στη κεφαλή, και μια μπουκάλα ουίσκι στο χέρι! Σήμερα, μέσα στη ιστορική τέντα, στεγάζεται ένα κατάστημα τουριστικών ειδών, όπου βλέπεις, ακόμα και θολές φωτογραφίες της εποχής του «Πυρετού του Χρυσού»….

Παρα ‘κεί, το Saloon Red Onion, με κάτι…παλαβιάρες κούκλες –διάβαζε: πόρνες του περασμένου αιώνα- στην τζαμαρία του, να σε κοιτούν προκλητικά! Μέσα, είναι ακόμα και σήμερα, Saloon. Ένας πιανίστας παίζει παλιούς σκοπούς. Πάντα χαρούμενους! Πάντα χορευτικούς! Πορνείο ήταν αυτό, δεν ήταν Piano Bar του 20ου αιώνα! Κι ένα γύρω, εκτίθενται, με κάποια νοσταλγία, θυμητάρια των ηρωικών καιρών των χρυσοθήρων! Για να τρώει «η ζούλεια και ο…φθόγγος», τους σημερινούς τυχοδιώκτες και τζογαδόρους! Μονάχα που τότε, εκείνοι δεν «έπαιζαν» μονάχα τις περιουσίες τους, αλλά, κυρίως, τις ζωές τους!...Για τέτοια καμώματα μιλάμε!...

- «Δεν καταλαβαίνω τι είναι όλα τούτα» μονολογεί η Φρόσω. «Ποια, μωρέ, είναι η «Αρκτική Αδελφότητα»; Και ποιος είναι αυτός ο αλήτης ο Soapy; Και τούτο το «Κοκκινοκρέμμυδο», τι ρόλο έπαιζε τον καιρό εκείνο; Λέει τίποτα για δαύτα ο σοφός οδηγός σου;»

Είναι πολύ φουρκισμένη. Κι εγώ.

- «Τότε, παίδες, κακομαθημένοι, της Μεσογείου, ελάτε να πιούμε κάπου έναν καφέ, να ζεστοκοπηθούμε, και να διαβάσουμε πέντε αράδες γι’ αυτήν την αλλόκοτη πόλη», λέω, και τις τραβολογώ σ’ ένα μοντέρνο καφενέ.

- «Επί τέλους! Μου ξεσήκωσε τη περιέργεια αυτή η πόλη. Αλλά δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτήν» ξεφυσά συγχυσμένη η Ελεάνα, καθώς καθόμαστε.

- «Αχ, μωρέ, τι θα κάναμε δίχως τον ξερόλα οδηγό μας!» αποφαίνομαι, κι αρχίζω να διαβάζω:

- «Η λέξη «Skagway» είναι ινδιάνικη, και σημαίνει: «Το σπίτι των Βορείων Ανέμων».

- «Ταμάμ! Δεν θα υπήρχε πιο ταιριαστό όνομα, για μια τέτοια ανεμοδαρμένη πόλη» συμφωνώ, διακόπτοντας την ανάγνωση, για λίγο.

«Κατά τη διάρκεια αυτού, που έμεινε στην Ιστορία της Χρυσοθηρίας ως: «The Klondike Gold Rush» , το Skagway ήταν η πύλη, απ’ όπου περνούσαν οι χιλιάδες των παλαβωμένων από τον Πυρετό του Χρυσού χρυσοθήρων, προς τα μονοπάτια του φαραγγιού White Pass και του Chilkoot.

Το «Klondike Gold Rush» που προανέφερα, είναι μια περίοδος, που αφορά, άμεσα, το Skagway και τη γέννηση του. Άρχισε τον Αύγουστο του 1896, όταν ο George Carmack έβρισκε το πρώτο κοίτασμα χρυσού, στην περιοχή Bonanza, στον ποταμόκολπο του Klondike River. Τότε ήταν, που άρχισε ο «Πυρετός του χρυσού» -το GOLD RUSH των Αμερικανών. Κι επειδή όλη η περιπέτεια ξεκίνησε από τον ποταμό KLONDIKE, η πεντηκονταετία, στο ξεκίνημα του 20ο αιώνα ονομάστηκε KLONDIKE GOLD RUSH.

-΄Αχ, να ΄χεις καλό. ΄Ώστε αυτό εννοεί. Τόσες μέρες τώρα, ακούω τους ξεναγούς μας να το αναμασούν διαρκώς και ντρεπόμουν να ρωτήσω, ανακουφίζεται μ΄έναν βαθύ αναστεναγμό η Φρόσω.

-Μη σκάς λέω, ούτε κι εγώ, μα μήτε και άλλος κανείς από την παρέα μας ήξερε αυτόν τον παράξενο «πυρετό» που ταλάνιζε αυτόν τον κύριο KLONDIKE.

Κι εδώ πρέπει να θυμηθούμε, πως ο χρυσοφόρος KLONDIKE ενώνεται, κάποια στιγμή, μ΄ έναν άλλον, εξίσου... πολύτιμο ποταμό: τον YUKON, στο σημείο μιας άλλης ιστορικής Χρυσής Πύλης: το DAWSON. Μονάχα πού, αυτός ο τόπος βρίσκεται ανατολικότερα μας στην Αλασκανή ενδοχώρα, ενώ εμείς, τώρα, βρισκόμαστε δυτικά, σ΄ένα τεράστιο φιόρδ, πάνω στον Ειρηνικό, το LYNN CANAL.

Την εποχή λοιπόν εκείνη, το SKAGWAY το αποτελούσε μια …καλύβα όλο κι όλο. Την είχε φτιάξει, οκτώ χρόνια νωρίτερα, ο ναυτικός WILLIAM MOORE. Σ’ αυτήν την μοναδική καλύβα, έμεναν πότε-πότε οι περαστικοί χρυσοθήρες, όταν ο δρόμος τους έφερνε καταδώ, απογοητευμένους, πικρά μετανοιωμένους, και μισοπαγωμένους….

Τα νέα για το χρυσάφι του KLONDIKE, τον Ιούλιο του 1897(100 ακριβώς χρόνια πρίν) χτύπησαν συναγερμό στο SEATTLE, τη βάση των θαρραλέων σερνικών. Μέσα σ΄έναν μονάχα μήνα, 4. 000 κόσμος συνωστιζόταν μέσα σε μια τεντούπολη, που στήθηκε εδώ στο άρπα-κόλλα, γύρω από την πάλαι ποτέ μοναχική καλύβα του MOORE. Στο λιμάνι, επίσης, γίνονταν τα ύστερα του κόσμου. Πλοία, μεγάλα, μέτρια, μικρά και βαρκάκια όχι μεγαλύτερα από ένα…φέρετρο, λέει χαρακτηριστικά ο οδηγός μου, έφερναν κόσμο ετερόκλιτο, που διαγκωνιζόταν για ένα στρώμα, τραυμάτιζε για μια τέντα, και σκότωνε για ένα κομμάτι γής. . A CRAZY MIXED MASS OF HUMANITY περιγράφει την κατάσταση το βιβλίο μου. Και είμαι βέβαιη πώς έχει δίκιο. Όλοι μας μπορούμε να φανταστούμε την «τρέλλα του χρυσού». Κι εγώ να ήμουν, θα αποτελούσα σίγουρα, μέρος αυτής της παλαβιάρας ανθρωπομάζας.

Σχεδόν αμέσως ένας από τους 4. 000 και βάλε, ο περιβόητος σήμερα FRANK REID κατέλαβε ούτως ειπείν την άγρια διεκδικούμενη περιοχή. Κι έγινε ο νόμιμος προστάτης της. Ο Αρχηγός. Κι ανέλαβε μεταξύ άλλων, τη διανομή των χρυσοφόρων γαιών στους χρυσοθήρες, με κλήρους και τους κατοχύρωνε νόμιμα πάντα. Τώρα το πώς ένας παράνομος ανελάμβανε «νόμιμα» την εξουσία και τολμούσε να μοιράζει νόμιμα γή μη με ρωτήσετε. Πυρετό είχαν οι άνθρωποι. Λογικά πράματα περιμένατε να κάνουν;

Ωστόσο κάποια στιγμή, χίλιοι τέτοιοι κλήροι έγιναν της…. αναλήψεως. Κάποιοι τους άρπαξαν από το κεμέρι του REID ο οποίος όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τους βρεί και να τους πάρει πίσω από τις συμμορίες που μοιραία λυμαίνονταν την περιοχή. Δεν υπήρχε τάξη και νόμος σε τούτη την αλλόκοτη πόλη-έκτρωμα για να προστατέψει κανείς και να χειραγωγήσει τους αγριεμένους από την απληστία και την απελπισία άντρες. Ο τόπος αυτός περιγραφότανε τότε ως η πιο έξαλλα άνομη πόλη στον κόσμο.

Γέννημα αυτής της εκτάκτως έκτροπης καταστάσεως, ήταν και ο γκάνγκστερ της εποχής ο RANDALL SMITH ο γνωστός με το παρατσούκλι SOAPY. Ένας νονός του κερατά. Που οργάνωσε ένα άψογο δίκτυο απάτης, κλοπών και ενόπλων ληστειών ακόμη και δολοφονιών (σιγά που θα κόλωνε).

Αυτή η πολυπράγμων οργάνωση διέθετε κατασκοπευτικό δίκτυο, αστυνομία ακόμη και στρατό. Σωστή Μαφία. Αήττητη…

Στην απελπισία τους, οι κάτοικοι πήραν, ο καθείς το νόμο στα χέρια του-όποιος νόμος πάντως τους είχε ξεμείνει-κι αποφάσισαν όλοι μαζί να κάνουν τους Τιμωρούς, αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν VIGILLANT. Βγαίναν, λοιπόν παγανιά, κατά ομάδες, και προσπαθούσαν να κάνουν τσακωτούς τους ανθρώπους του SOAPY και να τους εκτελέσουν επί τόπου.

Η σοδειά πρέπει να κρίθηκε αμελητέα. Ο αντίπαλος ήταν πολύ ανώτερος, σε οργάνωση και τακτική.

Έτσι ένα βράδυ μια επιτροπή Τιμωρών που σχηματίστηκε από τους επικεφαλής των διαφόρων ομάδων συναντήθηκε με την συμμορία του SOAPY με την ελπίδα να συνεννοηθούν και να βρούν κάποια υποφερτή λύση.

Χρέη φρουρού, κατά την διάρκεια των διαβουλεύσεων στην συνάντηση έκανε ο REID.

Δυστυχώς όπως ήταν αναμενόμενο, οι δύο ομάδες με το μίσος που τις χώριζε ήταν αδύνατον να συναντηθούν δίχως να συγκρουστούν. Γρήγορα τραβήχτηκαν από τις κωλότσεπες τα πιστόλια και το μακάβριο πανηγύρι άρχισε. Ο SOAPY πυροβολήθηκε στο στήθος και πέθανε αμέσως. Ήταν μόλις 36 χρονών. Την άλλη μέρα οι ντόπιες εφημερίδες-υπήρχαν και τέτοιες-έγραψαν: Στις 21. 30 το βράδυ της Παρασκευής, την …. καριέρα του SOAPY σταμάτησε μια σφαίρα 38 χιλιοστών, από το αλάνθαστο χέρι του άρχοντα της πόλης μας, FRANK REID. . ΄Όμως δεν την γλύτωσε ούτε ο REID. ΄Ο SOAPY πρίν τινάξει τα πέταλα, πρόλαβε και πυροβόλησε στο υπογάστριο τον ΄Αρχοντα του SKAGWAY, FRANK REID, ο οποίος πέθανε μια εβδομάδα μετά, μέσα σε φοβερή αγωνία…

Στον τάφο του, που τον επισκεπτόμαστε αργότερα, στο πολύ ενδιαφέρον κοιμητήριο της πόλης, το περίφημο πιά GOLD RUSH CEMETERY, διαβάζουμε την επιγραφή «έδωσα τη ζωή μου για την τιμή του SKAGWAY». Και παραδίπλα για να συμπληρωθεί η ιστορία της πόλης, στον τάφο της παντοδύναμης MADAME του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΚΡΕΜΜΥΔΙΟΥ-του πιο γνωστού μπορντέλλου του SK, που όπως είπαμε ήδη σώζεται ακέριο ως τα σήμερα-μουσείο και μπάρ μαζί-γράφει: Κι εγώ έδωσα την τιμή μου, για τη ζωή του SKAGWAY.

Πολύ γελάσαμε με την αναίδεια της ξιπασμένης πόρνης. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε, ότι αυτή και τα κορίτσια της πρόσφεραν τεράστιες υπηρεσίες στον καταταλαιπωρημένο από σωματικές αλλά και ψυχικές κουκουχίες, ανδρικό πληθυσμό της πόλης. Γι αυτό, και μέσα στο RED ONION διατηρούνται με σεβασμό, θυμητάρια της εποχής της δόξας του. Εκεί μέσα τα βράδυα γίνονται ακόμη τρικούβερτα γλέντια. Συγκινητικά SHOWS. Που γυρνούν τους θαμώνες πίσω στις αρχές του δύοντος αιώνα μας, και στην έξαλλη ατμόσφαιρα του KLINDIKE GOLD RUSH.

Είναι πράγματι πολύ συγκινητικό να επιβεβαιώνεται η ιστορία μιάς πόλης με χειροπιαστά γεγονότα. Με απτές και οπτικές αποδείξεις. Με ενθύμια αδιαμφισβήτητης ιστορικής γνησιότητας. Όπως εδώ στο SK. Η τέντα του άτακτου SOAPY. ΄Ο τάφος του πολυμήχανου, πονηρού REID πού τελικά πέθανε σαν ήρωας-σίγουρα άθελα του-προσπαθώντας να υπερασπιστεί την πόλη του…

Μέσα στο νεκροταφείο, υπάρχει κι άλλο ένα παράξενο αξιοθέατο. Δεμένο με χοντρή αλυσίδα, για ασφάλεια, βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι χρυσού στον κόσμο. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει μ΄ένα τεράστιο κομμάτι βράχου. Μονάχα από κοντά διακρίνεις, μέσα από σε κάποιες βαθειές σχισμές, τη ζεστή λάμψη-έστω και μουντή-του πολύτιμου μετάλλου. Κι είναι το μεγαλύτερο κομμάτι ακατέργαστου χρυσού στον κόσμο. Μπράβο μπερεκέτι το SKAGWAY….

To Μουσείο της πόλης είναι ένα παλιό, αναστυλωμένο κτίριο, από γρανίτη. Κάποτε ανήκε στην κυρία HARRIETE. Στον δεύτερο όροφο εκτίθενται όλα τα παλιά αντικείμενα που κάποια κυρία PULLEN-αν θυμάμαι καλά το επίθετο της-συνέλεξε και η οποία πλούτισε φτιάχνοντας θαυμάσιες μηλόπιττες για τους χρυσοθήρες. Και πρέπει να είχε πολύ αγάπη και μεράκι για τούτη τη συλλογή η καλή κυρία PU. Εκεί μέσα, λοιπόν, είδαμε εργαλεία εξόρυξης χρυσού, σόμπες-μαούνες, σόμπες-σαλαμάνδρες, παλιούς τηλεγράφους, μπερζέρες σκωροφαγωμένες, έπιπλα-γραφεία με κρυφά συρτάρια, κρεβάτια με κουνουπιέρες και ουρανό, γραφομηχανές-αρχαίες, φωτογραφίες βγαλμένες με την έκρηξη. . μαγνησίου, αν δεν κάνω λάθος, πορσελάνες ζωραφισμένες στο χέρι, κρύσταλλα ταγιαρισμένα, κουζινικά γενικώς. Ακόμη και ξύλινες λεκάνες του καμπινέ, δίκην …πολτρόνας, αναπαυτικότατης και …. υψηλοτάτης…. .

Στον 1ο όροφο του ιδίου κτιρίου στεγάζεται η Αστυνομία(. Και στο υπόγειο οι φυλακές. Για την ώρα είχαν έναν και μοναδικό φυλακισμένο. Συνελήφθη οδηγών μεθυσμένος και με μεγάλη ταχύτητα το…ποδήλατο του. Το πιστεύετε; Δεν κάνω πλάκα. Έτσι μας είπε η Τζούλη η πανέμορφη ξεναγός μας.

-Σκέψου λέω στη Φρόσω. Η πιο άνομη πόλη στον κόσμο-τα Σόδομα και τα Γόμορρα της σύγχρονης εποχής-είναι σήμερα υπόδειγμα ευνομούμενου κράτους με έ ν α ν, καλέ, φυλακισμένο. Κι αυτό διότι έκανε λέει ποδηλατικό…ράλλυ. Ήμαρτον κύριε. Σχεδόν δεν το πιστεύω. ΄Όμως τι λέει η κακορρίζικη; Μήπως την Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία δεν τις έφτιαξαν κατάδικοι της Μεγάλης Βρεττανίας; Κι ωστόσο είναι, και οι δύο, υποδείγματα πολιτισμένων χωρών, λίκνα προόδου και ανθρωπίνων συνθηκών διαβίωσης των τυχερών κατοίκων τους…

Ο τρόπος που μεταφερόμαστε από το ένα αξιοθέατο στο άλλο, γίνεται με πολύ ρομαντικό μέσον, μ΄ένα βαγόνι παλιού τράμ που κινείται με ηλεκτρισμό και χωρίς ράγες. Αθόρυβα. ΄Ησυχα. Σαν να γλυστράει πάνω σε πάγο…Και βέβαια το οδηγεί η Τζούλια, η ξεναγός που προανέφερα.

Μετά τον νεκροταφείο-όπου έχουμε φάει πολλές ώρες χαζεύοντας και διαβάζοντας τις επιγραφές πάνω στις ταφόπλακες-και αφού είδαμε και το περίφημο NUGGET τον τεραστίων διαστάσεων ακατέργαστο βώλο χρυσού, η Τζούλια μας ανεβάζει σ΄ένα υπερυψωμένο πάρκο. Κάτω, απλώνεται η χαμηλοτάβανη πόλη, το λιμάνι με τις εγκαταστάσεις του, το αεροδρόμιο και το LYNN CANAL, μέσω του οποίου φτάσαμε εδώ από το JUNEAU.

Η Τζούλια είναι φοιτήτρια. Είναι μέλος μιάς ομάδας νέων, που προσφέρουν έμισθα τις υπηρεσίες τους στο SK, εξασφαλίζοντας πολύτιμο χαρτζιλίκι. Το φθινόπωρο γυρίζουν στις πόλεις ή τις Πολιτείες τους, για να συνεχίσουν τις σπουδές τους, με τα χρήματα της καλοκαιρινής δουλειάς.

Το μεσημέρι ο καιρός ζεσταίνει όμορφα. Μπορούμε επιτέλους να πετάξουμε τα αμπέχωνα μας, για λίγες ώρες. ΄Όμως μόλις ο ήλιος αρχίζει να γέρνει, το κρύο δαγκώνει. Γίνεται τρομερό. Ο αέρας που κατεβαίνει από το τεράστιον, αντικρυνό παγετώνα, ξυρίζει σύρριζα. Μα σύρριζα, σας λέω…

Την άλλη μέρα, μετά το μεσημέρι, θα αφήσουμε το γραφικό, το πανέμορφο, το σχεδόν μυθικό SKAGWAY, επιβιβαζόμενοι στο παλιό τραίνο. Κατευθυνόμαστε προς το WHITEHORSE. Ωστόσο, σε κάποιο σημείο της διαδρομής, το τραίνο θα μας αφήσει. Εκεί θα μας περιμένουν δεκάδες πούλμαν. Και μ΄αυτά θα φτάσουμε στην τρίτη περίεργη πόλη της εκδρομής μας, που επίσης ερημώνει το χειμώνα.

Πριν όμως γίνουν όλα αυτά πίνουμε έναν καφέ στο RESTAURANT του Νίκου. Ήταν το συγκλονιστικότερο αξιοθέατο της πόλης…

-Τι δουλειά έχει ένας Ρωμιός στους πάγους της Αλάσκας, ρωτάμε σφίγγοντας τα χέρια.

-Τι δουλειά έχει ο Οδυσσέας στην Τροία; Γελάμε

-Το χειμώνα τι γίνεται;Πώς ζείτε μέσα σ΄ένα…. ψυγείο;

-Ανοίγουμε το καλοριφέρ στο φούλ, κλείνουμε το μαγαζί και κατεβαίνουμε στο Βανκούβερ. Εκεί δουλεύουμε στο εστιατόριο του αδελφού μου, ως το άλλο καλοκαίρι με το καλό.

-Μένει κανείς εδώ, την άγρια εποχή;

-Ελάχιστοι γενναίοι. Άλλωστε δεν είμαστε πολλοί, ούτε τα καλοκαίρια.

-Τολμούν;

-Ου! Τούς αρέσει κιόλας. Βλέπετε η περιπέτεια δεν ήταν προνόμιο μόνον των ανθρώπων του περασμένου αιώνα.

Αποχαιρετιόμαστε συγκινημένοι. Τα μεγάφωνα μεταδίδουν μουσικές τους Ξαρχάκου και του Χατζιδάκι.

-Κύριε Νίκο μας, μου φαίνεται σχεδόν παρανοϊκό ν΄ακούω τούτη τη μουσική κάτω από τον Αλασκανό παγετώνα και δίπλα στο LYNN CANAL του Ειρηνικού. . Κύριε των δυνάμεων δηλαδή. Τι σόι ράτσα είμαστε οι Έλληνες; Ποτέ μου δεν θα μας καταλάβω. .

Ο Νίκος γελάει και μας κουνά το χέρι από την είσοδο του μαγαζιού.

-Στο καλό. Καλή στράτα. Και γρήγορα να μας ξανάρθετε. Η παρουσία των ανθρώπων του τόπου μας μας ζεσταίνει την καρδιά. Κι ένας θεός ξέρει πόση ανάγκη έχουμε τη ζεστασιά, μέσα σε τούτη την τραγική παγωνιά της αυτοεξορίας. ΄Ωρα σας καλή….

Εδώ πρέπει να διευκρινήσω ότι η διαδρομή που έχουμε προγραμματίσει με το αυτοκίνητο, σ΄αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι του ταξιδιού μας, αρχίζει από το νοτιότερο άκρο της Αμερικανικής Αλάσκας-το JUNEAU και το SKAGWAY. Μετά το τραίνο-και τα 157 χιλ. της διαδρομής-τα πούλμαν μας φέρνουν στην περίφημη ALASKA HIGHWAY, όπου και τα σύνορα με τον Καναδά. Αυτή η εκπληκτική οδός μας φέρνει όλο και βορειότερα, όλο και ανατολικότερα, προς την ενδοχώρα. ’ Ετσι, το WHITEHORSE και το BEEVER GREEK, όπου επίσης διανυκτερεύουμε κάτω από τους όγκους της οροσειράς του ST. ELIAS, ανήκουν στο Καναδικό τμήμα της Αλάσκας. Είναι το Καναδικό μας διάλειμμα, πρίν ξαναμπούμε στις ΗΠΑ, στο βορειότατο FAIRBANKS, πάνω στον Αρκτικό Κύκλο, και στο εσωτερικό της Αμερικανικής Αλάσκας από την οποία θα ξαναβγούμε για να ματαμπούμε στην Καναδική Αλάσκα. Το πόσο μπλέκουν, τέλος πάντων, τα μπούτια τους αυτές οι δύο χώρες, σ΄ότι αφορά την περιοχή της Αλάσκας δεν μολογιέται. ΄Εχω πιά καταμπερδευτεί. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη, για το που βρίσκομαι ή ταξιδεύω κάθε μέρα.

Οι δύο επόμενοι σταθμοί-το Εθνικό Πάρκο DENALI και η πρωτεύουσα ANCORAGE μας οδηγούν όλο και νοτιότερα πλέον, και όλο και δυτικότερα, μέχρι τον ωκεανό και πάλι, πάνω στον οποίο καταλήγει ο περίφημος PIPE LINE.

Μ΄άλλα λόγια η διαδρομή μας διαγράφει ένα τεράστιο ημικύκλιο, που κινείται διαρκώς μεταξύ Καναδά και ΗΠΑ, κι από τα Βορειο-ανατολικά προς τα Βορειο-δυτικά. Δεν σας φώτισα;Μη με συγχύζετε. Ανοίξτε κι έναν χάρτη, ντέ. Κάτι παραπάνω θα μάθετε. ΄Ολο και περισσότερο θα κατατοπιστείτε. . Μην τα περιμένετε όλα έτοιμα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sailor Moon]

Υποκλίνομαι!!Ευχαριστούμε για την ιστορία!

 

[_antonis_]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

 

[hydronetta]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

Μαζέψου εσύ....
Στέλλα μου όπως πάντα σε παρακολουθούμε με περισσό ενδιαφέρον

 

[_antonis_]

Μαζέψου εσύ....

(μήν τολμίσεις να με ξεχάσεις όταν κανονίζεις κάτι τρελό!!!) (συγνώμη για το απειλητικό ύφος, αλλά συνήθως πιάνει... )

 

[St.Adamantidou]

συνέχεια Αλάσκα.


«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΡΑ»
Έχουν και αυτά τη δική τους ιστορία.

Περί της ιστορίας της Αλάσκας και του Καναδά γενικώς, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, όταν ξεκινούσα. Ήξερα μονάχα πως, έτσι κι αλλιώς, και κατά κάποιον ακαταλαβίστικο τρόπο, ο Καναδάς εξακολουθεί να ανήκει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλάζει, επίσης, πρωτεύουσες σαν την Αυστραλία, κι έχει προβλήματα ακατανόητα με τους Γαλλόφωνους κατοίκους του.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, την Αλάσκα, ήξερα ότι την αγόρασαν οι Αμερικάνοι από τους Ρώσους, αντί πινακίου φακής –κυριολεκτικώς- κι ότι κάπου εκεί, μέσα στις ερημιές, υπήρχε ο περίφημος πετρελαιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα και τα ολίγον… παρανοϊκά, -για τα δικά μου τα μυαλά-, πρέπει να ομολογήσω. Αλλά δεν χολόσκαγα. Διότι, τότε, δεν με αφορούσαν.

Όμως, όταν βρέθηκα εκεί, έπρεπε να μπω στην διαδικασία της κατανοήσεως όλων αυτών των, κατ’ εμέ παράλογων της περιοχής και, τελικά, να προσθέσω και κάποια παράλογα καινούργια. (Αν είναι δυνατόν, χριστιανοί!)

Ωστόσο, σε τούτο το κιτάπι θα προσπαθήσω να είμαι εκτάκτως σύντομη, σε ό,τι αφορά την Ιστορία. Ηρεμήστε λοιπόν.....

Πρώτοι κάτοικοι, οι Αθαμπάσκανς. Ήρθαν από τον Βερίγγειο. Η γλώσσα τους μιλιέται σήμερα από τους Ναβάχος και τους Απάτσι, που βρίσκονται στο εσωτερικό του Καναδά, και τα νοτιοδυτικά αμερικάνικα σύνορα. Τις δύο φυλές των Ινδιάνων τις βρήκαμε ολοζώντανες στο Fairbanks και στο Juneau.

Οι Μογγόλοι Ινουίτ, πάλι, -οι γνωστοί μας Εσκιμώοι- ήρθαν από την Ασία, στο τέλος της εποχής των παγετώνων. Το όνομα τους σημαίνει : «κρεοφάγος». Σήμερα τους συναντάς στην Σιβηρία – κατά μήκος της Αλάσκας- στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και στην Γροιλανδία.
Τα σπίτια τους ήταν μισοπαραχωμένα στη γη. Ένα είδος ημιυπογείων. Οι λόγοι προφανείς. Προστατεύονταν, έτσι, καλύτερα από το κρύο και τους ανέμους, χωρίς να στερούνται ολότελα και το φως. Ήταν καμωμένα από ξύλα, που έφερνε στις ακτές η πλημμυρίδα, από κέρατα ελαφιών, που κυνηγούσαν για τροφή, κι από κόκκαλα φαλαινών. Σοφή επιλογή, όσο κι αν αυτού του είδους τα υλικά μας φαίνονται απίθανα. Διότι, τα ξύλα που μάζευαν από την θάλασσα και τα ποτάμια, δεν σκέβρωναν. Και τα ελαφοκέρατα μαζί με τα φαλαινοκόκαλα, ήταν θαυμάσια μονωτικά κατά της υγρασίας και του κρύου. Τα γνωστά μας Igloos ήταν κατοικίες των γηγενών φυλών κι όχι των μεταναστών.

Οι Ινουίτ ήταν εκείνοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν –μετά την έλευση των λευκών- τα έλκηθρα με τα σκυλιά, πρακτική που μετέρχονται ακόμα και σήμερα, με τα πανέμορφα «χάσκεϋς». Και είναι μια θαυμάσια εικόνα: ένα μακρύ, ελαφρό έλκηθρο να τσουλάει πίσω από έξι, οκτώ ή και δέκα ανυπόμονα σκυλιά.

Οι Αλεούτιανς, τέλος, είναι μια φυλή που κατοικούσε στο ομώνυμο, βορεινό νησιώτικό σύμπλεγμα. Εξοντώθηκαν, όμως, στην πλειοψηφία τους από τους Ρώσους, που έφτασαν εκεί, γύρω στα 1740, και βρήκαν περί τους 25.000 κατοίκους. Το 1800 κιόλας υπήρχαν μονάχα 2.000. Οι σκληροτράχηλοι κυνηγοί και έμποροι γούνας σκότωσαν τους άντρες, και πήραν σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Ό,τι απόμεινε, χάθηκε με τις επιμειξίες. Σήμερα υπολογίζουν πως μονάχα 1.000 ακραιφνείς Αλεούτιανς επιζούν στα Αλεούτια νησιά…

Στις αρχές του 1700 –πολύ πριν δηλαδή οι Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής αρχίσουν να προωθούνται προς το αμερικάνικο Far West, αναζητώντας τον άλλον ωκεανλο, Ρώσοι γουνέμποροι, αλλά και εξερευνητές, αγωνίζονταν για το ίδιο λόγο, πολύ βορειότερα, όμως. Μαζί με την αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής, οι άνθρωποι έψαχναν, σχεδόν απελπισμένα, απάντηση στο καυτό ερώτημα, που τέθηκε στην ανθρωπότητα, μετά τα ταξίδια στην Άπω Ανατολή του Μάρκο Πόλο: «Ήταν ή δεν ήταν ενωμένες στο Βορρά, η Αμερική και η Ασία;». Οι τότε χάρτες ήταν ελλιπέστατοι, αφού η τεράστια Ασιατική ήπειρος, ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη.

Ο Δανός την καταγωγή Vitus Berning, πλοίαρχος στο ρωσικό ναυτικό επί 20 χρόνια, ξεκίνησε το 1725 για την χερσόνησο της Καμτσάτκας, στην Σιβηρία, με εντολή του τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Του πήρε τρία χρόνια του Bering για να φτάσει στη θάλασσα. Ήταν η επιδίωξη μιας ζωής τού συγκεκριμένου Τσάρου, να βρει «κάπως κάπου» διέξοδο της χώρας του προς τις βορεινές θάλασσες…

Του λιναριού τα πάθη τράβηξε ο κακορίζικος ο Bering και το πλήρωμα του, για να φτάσουν στο πορθμό που, τελικά, πήρε το όνομα του. Κάλυψαν 2.000 μίλια, σουρνάμενοι μέσα σε μαύρες ερημιές, όπου ουδέ άνθρωπος βρισκόταν στο γύρο, μηδέ ίχνος δρόμου. Των παθών τους πέρασαν τα ανθρωπάκια, αυτά τα τρία χρόνια, ως ότου το ταλαίπωρο μάτι τους δει ακτή! Θάλασσα! Θάλασσα!Σαν τους Μυρίους…

Και, τότε, ο Bering κατάλαβε, ότι η Ρωσία δεν συνδεόταν, από ξηράς, με την απέναντι άγνωστη χώρα. Ανάμεσα τους υπήρχε νερό. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει το πρώτο του πλοίο, το Gabriel. Και με αυτό ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι, στο Βόρειο Ειρηνικό σε νερά αχαρτογράφητα, όπου δεν είχε ιδέαν κατά που θα τον έβγαζαν. Τελικά παρέπλευσε το νησί του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά η πυκνή ομίχλη τον εμπόδισε να διακρίνει τη στεριά της Βόρειας Αμερικής. Κι όλα αυτά 235 χρόνια μετά τον Κολόμβο, που έμπαινε θριαμβευτής στην Καραϊβική, ανακαλύπτοντας την Κεντρική Αμερική.

Χειμώνιασε. Κι ο ρηξικέλευθος και ρέκτης πλοίαρχός μας, αναγκάστηκε να επιστρέψει, κομματάκι απογοητευμένος, στην Καμτσάτκα. Ο πολύ κακός καιρός, η έλλειψη τροφίμων και οι πολλές κακουχίες εμπόδισαν τους τολμηρούς εξερευνητές, να προχωρήσουν ανατολικότερα. Έτσι, για 10 σχεδόν χρόνια, περιορίστηκαν στο πήγαινε έλα, μεταξύ Μόσχας και Καμτσάτκας. Οργάνωσε –πολύ προσεκτικά, τούτη τη φορά- την εξόρμηση τους. Κι όλα αυτά, καθ΄όν χρόνον πάλευαν με τις πολιτικές παλινδρομήσεις του Τσάρου- κάθε τρεις και πέντε οι προτεραιότητές του ανακατεύονταν- και υφιστάμενοι τις κοροϊδίες και τα ειρωνικά σχόλια των κορυφαίων χαρτογράφων και επιστημόνων της εποχής:

- " Μωρέ, τι ψάχνουν οι θεοπάλαβοι; Θα το φαν το κεφάλι τους με τα μυαλά που κουβαλάν" , μονολογούσαν, κουνώντας τίς … σοφές τους κούτρες!!! …

Εκείνος, όμως, απτόητος, εξακολουθούσε τις ανιχνευτικές εξορμήσεις του, χαρτογραφώντας το υπόλοιπο της Σιβηρίας, μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας. Πλησίαζε έτσι, σιγά σιγά τον στόχο του, πάντα μέσα στην χλεύη των σοφών. Κανείς σοφός, ωστόσο, με τη σοφία και τη λογική του, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποτέ ούτε σπιθαμή άγνωστης γης. Μονάχα κάποιοι «τρελοί», κάποιοι ονειροπόλοι σαν τον Μάρκο Πόλο, τον Κολόμβο και το Βεσπούκι, τον Πιζάρο και τον Κορτέζ, τον Αμούδσεν και τον Σκωτ, μεγάλωσαν τα όρια του κόσμου μας. Με την τρέλα τους, με το όνειρό τους, με τις.... «παρανοϊκές» τους ανησυχίες.

Τι θα γινόμασταν, αλήθεια, όλοι εμείς οι «συγκρατημένοι» και «συγκροτημένοι» άνθρωποι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «ωραίοι τρελοί»; Σίγουρα θα βαλτώναμε, βουλιάζοντας στην αυταρέσκειά μας.

Τελικά, στα 1741, σε ηλικία 60 ετών πια, ξεκινά για το κρίσιμο –όπως αποδείχτηκε- ταξίδι της μεγάλης ανακάλυψης. Με το πλοίο St Peter πλέει νοτιοανατολικά της Καμτσάτκας, κατεβαίνει νότια ως τα Αλεούτια νησιά, περνά το νησί Κόντιακ, και αντικρίζει , επιτέλους, την μεγάλη οροσειρά St. Elias, στην ηπειρωτική χώρα. Αυτή έμελλε να είναι η Αλάσκα, που εκείνος τη βάφτισε Alyeska. Και τότε ήταν που ο Bering και 31 μέλη του πληρώματος του, βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο του σκορβούτου. Κι ο θαλασσόλυκος πεθαίνει, το Δεκέμβρη του 17410. Τον έθαψαν στο νησί που φέρει και σήμερα το όνομα του, στα Ελεούτια νησιά. Για πολύ λίγο –τόσο δα μόλις- δεν κατάφερε να πατήσει τη στεριά, που με τόσο πείσμα και πάθος αναζητούσε επί 16 χρόνια. Η συνήθης κακοτυχία των πρωτοπόρων. Των τολμηρών, των γενναίων. Τ'ων ωραιων τρελών πού μεγάλωσαν τον κόσμο μας....

Εν τω μεταξύ, ο ύπαρχος του Bering, Chiriricof που καπετάνευε το πλοίο St Paul, είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Sitka, στα νοτιοανατολικά της Αλάσκας, στο ύψος δηλαδή του σημερινού Juneau, της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας.

Ύστερα από ατέλειωτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες, όσοι επέζησαν από τα πληρώματα των δύο πλοίων, επέστρεψαν στη Σιβηρία, χαρίζοντας στη Ρωσία, έναν καινούργιο, παγωμένο αλλά πλούσιο, πολύ πλούσιο κόσμο: την Αλάσκα. Έναν κόσμο με φανερά αλλά και κρυμμένα πλούτη. Οι Ρώσοι έπεσαν με τα μούτρα στα εύκολα. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σκάψουν, έστω και ένα μέτρο γης! Κι έτσι, έχασαν κ α ι τον κίτρινο αλλά κ α ι τον μαύρο χρυσό…. Δεν είναι τραγικό; Η απληστία και ο εύκολος πλουτισμός!
Φαίνεται πως ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος ,Χτές, Σήμερα αλλά, σίγουρα, και Αύριο, δυστυχώς! Βοήθεια μας, τών ανθρώπων αυτού τού θαυμαστού πλανήτη...

Το φορτίο του St. Paul ήταν φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιες ενυδρίδες, τα αγαπημένα μου οττεράκια, αυτά τα τρισχαριτωμένα πλασματάκια.

Θεέ μου! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που τους πηγαίνει η καρδιά να μακαλεύουν, δίχως έλεος, αυτά τα πανέμορφα και πανέξυπνα ζωάκια, μονάχα για την γούνα τους ; δεν το χωρά ο νούς μου. Κι όμως, πρώτοι και καλύτεροι μακελάρηδες ήταν οι Ρώσοι ψαράδες, που έσπευσαν εδώ. Και ήταν αυτοί που, με το ελκυστικό φορτίο τους, έδωσαν την αφορμή στους Ρώσους εμπόρους της γούνας, να βγουν κι αυτοί παγανιά, στα νεοαποκτημένα εδάφη. Και να αφανίσουν ό,τι θα τους έκανε πλούσιους. Μέχρι που η περιοχή «στέγνωσε» από την πανίδα της, και δεν έμεινε ρουθούνι. Τα ρήμαξαν τα ζωντανά! Δίχως οίκτο αλλά και χωρίς έγνοια να τα βοηθήσουν να αναπαραχθούν, για να εξακολουθούν να τους προμηθεύουν τα πολύτιμα γουναρικά. Μπα! Άρπαξαν ό,τι ήταν να αρπάξουν, και μετά απλώς … πούλησαν(!) την παγωμένη και άδεια από ζώα περιοχή, ως … άχρηστη… Κι έτσι ξεμπέρδεψαν από αυτήν, μια και καλή! Αν ήξεραν τότε τι βλακεία με λοφίο διέπρατταν, θα αυτοκτονούσαν….

O James Cook (1776-1780) και ο George Vancouver (1791-1795) ήταν οι δύο Άγγλοι εξερευνητές-ναυτικοί που, τελικά, χαρτογράφησαν τις βόρειες αυτές ακτές της Υδρογείου. Πρώτα ο Cook, από τον Ειρηνικό, έπλευσε τον Βερίγγειο, ψάχνοντας για διέξοδο προς τον Ατλαντικό. Και, 15 χρόνια αργότερα, ο Vancouver χαρτογράφησε όλην την ακτή της Καλιφόρνιας, μέχρι τη Νοτιο-δυτική Αλάσκα, ανακηρύσσοντας την περιοχή «Βρετανική Κτήση". Όλοι οι χάρτες που συντάχθηκαν από τους δύο Άγγλους θαλασσοπόρους ήταν τόσον ακριβείς, που οι ναυτικοί τους χρησιμοποιούσαν επί 100 χρόνια.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς, ότι η περιοχή αυτή, δίχως εξασφαλισμένα σύνορα ήταν, επί χρόνια, μήλο έριδος μεταξύ :Ρώσων –που ήταν γείτονες-, Άγγλων – που την εξερευνούσαν- , αλλά και Αμερικάνων που, και αυτοί, λόγω γειτνιάσεως πίστευαν ότι δικαιούνταν ένα μέρος της. Έτσι , το 1824 και το 1825 η Ρωσία υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με την οποία ορίζονταν τα Ρωσο-Αμερικανικά σύνορα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Katchigan. (Δείτε, βρε παιδιά, και κανένα χάρτη, πως αλλιώς μπορείτε να παρακολουθήσετε τις γεωγραφικές μανούβρες μια τέτοιας μεγάλης και σημαντικής μοιρασιάς, ανάμεσα σε τρεις, τεράστιας δύναμης, χώρες.

Ωστόσο, η περιοχή νοτιότερα, είχε μείνει αδέσποτη. Έρμαιο διεκδικήσεων μεταξύ των Αγγλο – αμερικάνων πλέον. Το Oregon, φερ’ ειπείν, το ήθελαν οι Αμερικανοί, διότι το 1792 ο δικός τους Robert Gray είχε ανακαλύψει το ποταμό Columbia. Θεωρούσαν, λοιπόν, δική τους την περιοχή πέριξ αυτού. Και, φυσικά, το άγριο μάτι όλων ήταν πάνω στα γουναρικά. Το εμπόριό τους, βλέπετε, απέφερε τεράστια κέρδη. Μύλος τουτέστιν ο Βορράς της Βόρειας Αμερικής (Εμ, πως; Μονάχα η Νότια Αμερική θα είχε τα δεινά της?

Εν τω μεταξύ κατέφθαναν εδώ Αμερικανοί από την ευρύτερη περιοχή, και κατελάμβαναν όποιο σημείο τους βόλευε ή τους άρεσε περισσότερο. Επακολούθησε άλλη μια περίοδος σκληρού ανταγωνισμού, μεταξύ Άγγλων, Αμερικανών και Ρώσων γουνεμπόρων! Και, προσέξτε τη λεπτομέρεια: μεταξύ των γουνεμπόρων! Όχι των Κυβερνήσεων! Όχι, να σας χαρώ. Το σκυλοφάγωμα ξέσπασε μεταξύ των πολιτών, που είχαν συμφέροντα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Κι αυτό τράβηξε μέχρι το 1825, οπότε η Ρωσία, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, όρισε τα Ρωσο-Αμερικάνικα σύνορα, στην περιοχή της σημερινής Ketchigan. Κι εκεί, κάπου, κάπως ησύχασαν τα πράγματα.

Όμως, η εξαφάνιση της καημενούλας της βιδρούλας από το απηνές κυνηγητό, και οι πολιτικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ανάγκασαν τη Ρωσία να … πουλήσει την Αλάσκα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική σημαία υψώθηκε στη Sitka, στης 18 Οκτωβρίου 1867. η Αλάσκα ωστόσο ανακηρύχθηκε 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, πολύ αργότερα: στις 3/1/1959.

Τυχερές οι ΗΠΑ διότι, το 1861 στον ποταμό Stikin, και το 1880 στο Juneau ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα χρυσού!!! Λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη στο Fourty Mile Creek, καθώς και στα χρυσοφόρα πεδία του Atlin και του Klondike, του Yukon και του Fairbanks. Ο πυρετός του πολύτιμου μετάλλου ανέβηκε γρήγορα σε ύψη δυσθεώρητα. Κι έγινε ένα είδος ενδημικής νόσου, από την οποία ούτε οι ψυχραιμότεροι γλύτωναν....
Γέμισε η Αμερική χρυσό, αλλά και τυφλωμένους από απληστία χρυσοθήρες. Και η Ρωσία έμενε άναυδη, καθώς συνειδητοποιούσε την ηλιθιότητά της, να.... ξεφορτωθεί την Αλάσκα αντί 7.200.000 δολαρίων!!!! Αν είναι δυνατόν.


Λίγα χρόνια μετά, και για να ανέβη κομματάκι ψηλότερα η πίεση των Ρώσων, τη λάμψη του χρυσού ήρθε να αντικαταστήσει η ερεθιστική μυρουδιά του πετρελαίου, που γι αυτό τον είπαν: «Μαύρο Χρυσό».

Έχω την εντύπωση ότι εξυπνότερη κίνηση από την αγορά της Αλάσκας, δεν έκαναν ποτέ ξανά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκαν, αντί πινακίου φακής, με μια τεράστια και πλουσιότατη περιοχή, που έχει, εν αφθονία μάλιστα, ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σήμερα ο πλανήτης. Αφήστε που, και σαν φύση, είναι κάτι το θαυμαστό. Και τι δεν έχει η ευλογημένη.

Πυκνά δάση. Μισοκοιμισμένες λίμνες. Βουερά ποτάμια.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πανέμορφες τούνδρες –στέπες του Βορρά. Γαλήνια βοσκοτόπια των σπάνιων ειδών ζώων που ζουν εκεί.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Βουνά πανύψηλα! Το Mckinley, βορεινά του Ancorage, έχει ύψος 6.194 μέτρων, και είναι το μεγαλύτερο της Βόρειας Αμερικής, γενικώς.

Και επιβλητικές οροσειρές, όπως εκείνη του St Elias, με υψόμετρο 5.489.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Μα σάμπως της λείπουν τα φιόρδ και τα νησιά; Αλυσίδες ολόκληρες από δαύτα, οι Αλεούτιες και 11.000 νησιά του Αρχιπελάγους τού Αλεξάνδρου, και δεν ξέρω πόσα άλλα ακόμα.

Κι ας μη ξεχνάμε και τους ευλογημένους παγετώνες.

Είναι αυτοί που τροφοδοτούν γενναιόδωρα τους μεγάλους ποταμούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, γεμίζουν τις μυστηριακές λίμνες. Κι έχει, ακόμα, το μέγα προνόμιο, να συνορεύει με δύο ωκεανούς: τον Αρκτικό στο Βοριά και τον Ειρηνικό στο Νότο και τη Δύση. Έτσι, δεν είναι αποκλεισμένη από πουθενά. Μπορεί να επικοινωνεί από όλους τους δρόμους, με όλον τον κόσμο..

Τι συγκλονιστική χώρα, Θεέ μου! Μα, πως τους κατέβηκε των Ρώσων, να την πουλήσουν; Τέτοια βία και μανία! Σαν να ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Μα, γιατί! Είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του Δυτικού Ημισφαιρίου με έκταση 1.518.000 τ.χ. εξ ων τα 39.000 είναι φιόρδ και όρμοι, και τα 80.000 είναι ακτές, που αντικρίζουν τις ανοιχτές θάλασσες.

Στην απογραφή του 1980 μετρήθηκαν 550,000 κάτοικοι!!! Από αυτούς, το 10% ζει στο Ancorage, οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας. Διοικητική εξακολουθεί να παραμένει το ιστορικό Juneau.

Πουλιέται, μωρέ, τέτοιος τόπος; «Τέλειωσε» λέει « η βιδρα, την εξαφάνισαν οι γουνέμποροι! Κι είχε και πάγους, πολύ πράμα. Τι να την κάνουμε λοιπόν, τέτοια σαβούρα; Δεν μας φτάνει η Σιβηρία; Τι μάς χρειάζεται άλλη μια παγωμένη, άγονη περιοχή; Ας την πουλήσουμε στους βλάκες τους Αμερικάνους. Να δούμε τι θα την κάνουν. Κι εμείς θα ησυχάσουμε από τις διεκδικήσεις του ενός και του αλλουνού τρελού. Αμάν, πια η λύσσα τους, να την αποκτήσουν, ντε και καλά! Ε, ας την πάρουν. Να ηρεμήσουμε όλοι. Χάρισμα τους!!!".

Και πάει, χάσανε το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο και… πετρελαιωρυχείο του κόσμου! Πώς τη χώνεψαν, αργότερα, μια τέτοια βλακεία; Σήμερα, ο μεγαλύτερος πετρελαιαγωγός της Αμερικής βρίσκεται στην Αλάσκα. Φεύγει από το Fairbanks, και καταλήγει στο λιμάνι Ancorage. Χρειάστηκαν ετών μελέτες, για να τον φτιάξουν. Οι επιστήμονες έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τις αδυσώπητες κλιματολογικές συνθήκες. Το έργο καταστρεφόταν από τις εξωφρενικά χαμηλές θερμοκρασίες. Υποχρεώθηκαν , λοιπόν, να βρουν λύσεις. Και τις βρήκαν. (Όχι θα τις άφηναν.)

Όταν το γουνεμπόριο άρχισε να φθίνε, ξέσπασε ο περίφημος «πυρετός του χρυσού». Το 1858, ο ποταμός Fraser αποδείχθηκε χρυσοφόρος. «Παιδιά, χρυσός, κι άλλος χρυσός! Γινόμαστε πλούσιοι, σκάβοντας και κοσκινίζοντας. Ορμάτε όλοι στο ποτάμι, το καλό και το ευλογημένο!». Και όρμισαν.....

Εν τω μεταξύ, και σε άλλα σημεία της Αλάσκας εμφανιζόταν το "καταραμένο" μέταλλο. Στο Yukon, στο Dawson, στο Skagway, στο Fairbanks, στο Juneau, στο Fortymile. Από το 1849 έως και το 1908, η Αλάσκα απεκάλυπτε ριγώντας, πως το υπέδαφος της έμοιαζε με το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας!!!!
Ανεκτίμητο!!!

«Μπερκέτι, κύριοι, Αδράχτε φτυάρια και κόσκινα, κι ότι πει ο Θεός κι η Αλάσκα». Και σκόρπιζαν σε όλη την περιοχή κατά ομάδες, φτιάχνοντας, μοιραία, άθλιους οικισμούς, για να στεγάζουνε την κεφαλή και τα χρυσά τους όνειρα. Ώσπου να έρθει κι ο εφιάλτης. Κι οι οικισμοί γίνονταν γρήγορα πόλεις. Κι ήταν οι πόλεις άγριες. Τις κατοικούσαν αγύρτες, κλέφτες, τυχοδιώκτες, φονιάδες, καταζητούμενοι και απελπισμένοι, συχνά στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Το πώς λειτουργούσαν αυτά τα κοινωνικά εξαμβλώματα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Τα κυριαρχούσε ο νόμος των όπλων, των δολοπλοκιών, της κατασκοπείας, των ανίερων συμμαχιών σήμερα, που αύριο μπορούσαν να γίνουν εχθρικές, συμμορίες. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ο φίλος πρόδιδε τον φίλο, κι ο σύντροφος σκότωνε ανενδοίαστα τον σύντροφο, για μερικά εκατοστά χρυσοφόρας γης, ή για λίγα γραμμάρια χρυσόσκονης. Ήταν η κόλαση τής ανομίας, κι ο παράδεισος τού αλκοόλ και της πορνείας. Θες το κρύο, θές οι κακουχίες, η αγωνία κι ο φόβος, θες η απελπισία κι ο θάνατος που ελλόχευαν παντού, έρριχναν, κάθε βράδυ, τους χρυσοθήρες στους καπνούς του τζιν και του ουίσκι, αλλά και στις πρόθυμες αγκαλιές των γυναικών. Ιστορικά μένουν, μέχρι σήμερα, τα πορνεία αυτών των πόλεων. Κι έφτασαν, ως εμάς, ονόματα «κυριών» που, τελικά, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην διαμόρφωση των «κοινωνιών», των ιδιόρρυθμων κατοίκων των θλιβερών αυτών παραγκουπόλεων. Ακούσαμε ιστορίες φοβερές, που μας ανατρίχιασαν.

-" Δεν είναι δυνατόν, ανθρώπινα πλάσματα, να μακελεύονται σαν τραγιά, για λίγα ψήγματα χρυσού ", λέμε στην Julia, την ξεναγό μας στο Skagway. Γελάει.

-" Και για πολύ λιγότερα μπορούσαν να σφαχτούν, θα σας έλεγα εγώ. Για μια λέξη. Συχνά, και για μια τυχαία κι αθέλητη σπρωξιά. Σαν τα σαρκοβόρα, που υποψιάζονται πως κινδυνεύει από παντού η λεία τους. Σκεφθείτε, για λίγο, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν εδώ. 60 βαθμοί υπό το μηδέν. Κακή υγεία. Μηδέν ανέσεις. Το έδαφος σκληρό από τον παχύ πάγο. Συχνά, δουλειά μηνών, δεν οδηγούσε πουθενά, για κάποιον ατυχή, ενώ κάποιος άλλος, που δούλευε δίπλα, γινόταν πλούσιος! Ήταν φυσικό να ανεβαίνει ο πυρετός όλων, και να οδηγεί σε πράξεις βίαιες. Έκλεβαν ο ένας τον άλλον. Παραπλανούσαν ο ένας τον άλλον. Σκότωναν οι άτυχοι τους τυχερούς. Ήταν μια εποχή «ηρωική» κατά κάποιον τρόπο, αλλά εκτός ελέγχου", καταλήγει.

-" Ήταν πράγματι «ηρωική»; Αναρωτιόμαστε εμείς.
Φαίνεται πως ήταν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τίποτε "καλό" δεν γίνεται με το savoir faire και τους καλούς τρόπους. Γίνεται ΠΑΝΤΑ με βία, με αίμα, με καιροσκοπισμό και συμφέροντα. Κι όλα αυτά τυλιγμένα, χαριέντως και φαρισαϊκώς, μέσα στο σελοφάν, πότε της θρησκείας, πότε του ανθρωπισμού και πότε της προόδου και της προκοπής των κατακτημένων λαών. Σκέτη μπαμπεσιά. Πανανθρώπινη και καλά καμουφλαρισμένη. Είπαμε: το «σελοφάν» πάνω από όλα. Το περιτύλιγμα, να σας χαρώ. Άλλωστε, με αυτά τα «υλικά» δεν «χτίστηκε» ο Νέος Κόσμος; Πάνω στο αιματοκύλισμα των ιθαγενών, στή Νότια Αμερική, για το μυθικό El Dorado –πάντα ο χρυσός- και το απερίγραπτο πλιάτσικο – οικονομικό και ηθικό- μιας ευημερούσας αυτοκρατορίας 20.000.000 ψυχών; Κι όλη αυτή η παρανοϊκή σφαγή, εις δόξαν Χριστού – για τον Σταυρό και την Ισπανία!!!. Και, πίσω από αυτόν τον ωραίο μπερντέ, να καραδοκεί ο Μαμωνάς…Πάντα αυτός ο καταραμένος ολετήρας!...

Τέλος πάντων! Τα περισσότερα για το περίφημο Gold Rush – Τον πυρετό του χρυσού, θα τα πούμε όταν φτάσουμε, με το καλό, στην αυθεντική πόλη των Χρυσοθηρών, (κι όχι τών "χρυσοθήρων" να σάς χαρώ, μιά και ο "χρυσοθήρας" είναι πρωτόκλιτο, και η γενική τού πληθυντικού τονίζεται πάντα στη λήγουσα!), το απόκοσμο Skagway. Το βρήκαμε καταπαγωμένο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Τέλειωσε, κάποτε, η φρενίτις του χρυσού, αλλά η ανθρώπινη απληστία δεν τελειώνει ποτέ. Ο «μαύρος χρυσός» ήταν η άλλη ευχή και κατάρα της Αλάσκας. Ευχή, διότι την έκανε την σπουδαιότερη Πολιτεία της Βόρειας Αμερικής. Και κατάρα διότι, κάθε λίγο και λιγάκι, απειλεί να καταστρέψει, με τα αναπόφευκτα ατυχήματα των πετρελαιοφόρων, την οικολογική ισορροπία τού Ειρηνικού Ωκεανού....
.
Το 1977 λειτούργησε, έξω από το Fairbanks -στα βορεινά της Πολιτείας και στα όρια του Αρκτικού Κύκλου -, ο τεράστιος πετρελαιαγωγός, αυτό που οι Αμερικάνοι λένε με υπερηφάνεια Pipe Line. Δούλεψαν γι αυτόν 22.000 εργάτες, επί 3 χρόνια (1974-1977), σε μιάν απόσταση 1.500 περίπου χιλιομέτρων. Το αργό πετρέλαιο φτάνει στο Ancorage, μέσα από αρκτικές ερημιές, τις μυστηριακές τούνδρες, για να φορτωθεί στα πλοία. Ο πετρελαιαγωγός θεωρείται ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Το εξοντωτικό κρύο, βλέπετε, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, στην ομαλή μεταφορά του πολύτιμου υλικού στο προορισμό του. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω με τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Δεν μας αφορούν άλλωστε, οι στείρες τεχνικές πληροφορίες, μέσα σε τούτον τον Παράδεισο της Φύσης. Κρατείστε μόνο τούτη τη λεπτομέρεια που ήδη προαναφέραμε. Επί 3 χρόνια δούλεψαν, για την κατασκευή του 22.000 εργάτες. Κρατείστε, όμως και μιάν άλλη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική, για μένα. Η Αλάσκα, η 49η πολιτεία, είναι η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, με έκταση πάνω από 1.200.000 τ.χ., και η πιο αραιοκατοικημένη. Μονάχα 400.000 άνθρωποι τολμούν να την κατοικούν. Απίστευτο, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Γι αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, αν θυμηθούμε πόσο πλούσια είναι. Ωστόσο, πώς να αντιμετωπίσεις τον ανταγιάντιστο πολικό χειμώνα; Τους -70 βαθμούς; Όσα μεσα κι αν διαθέτιες, το κρύο δαγκώνει, και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή σου. Σου «ρίχνει» μύτη και αυτιά, έτσι και προβάλεις από την ξώθυρα. Γίνεσαι όλος ένα..... κρυοπάγημα δηλαδή. Πολύ γενναίοι οι 400.000 άνθρωποι! Μπορείς να μην τους θαυμάσεις;

 

[harilander]

ευχαριστούμε πολύ για τις τοσες πολύτιμες πληροφορίες που διαβάζουμε μεσα απο μια τόσο γλαφυρή περιγραφή οπως πάντα!
Η Αλάσκα θα παραμένει πάντα ενας ανεκπλήρωτος πόθος και θα με στοιχειώνει στις ταξιδιωτικές φαντασιώσεις μου..
περιμενουμε την συνέχεια με αγωνια.

 

[_antonis_]

Πάρα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι!! (ε με τόσο χρυσό πως να μη μας αρέσει!!!)

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες και την ομορφη αφηγηση.
Ανυπομονω να μαθω τελικα ποιο κερδισε στη ζυγαρια ...ο Βορειος Πολος ή ο Νοτιος Πολος.

 

[Sailor Moon]

Μαγευτικα απο την διηγηση σου και περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια!!!!

 

[ThanasisU2]

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

αυτό μήπως

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις τόσο καλογραμμένες πληροφορίες από έναν πραγματικά μυστηριακό προορισμό!