ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

SKAGWAY προς WHITEHORSE

Με το παλιό τραίνο και με το «τρελλοπούλμαν-σπίτι» της GREY LINE


Σας είπα κιόλας ότι γύρω στις 12. 00 το μεσημέρι φεύγουμε από το SKAGWAY με το τραίνο-αντίκα. Χρησιμοποιείται μονάχα για τουριστικούς λόγους, πιά. Και κάνει την παραδοσιακή διαδρομή των χρυσοθηρών, μέσα στο απερίγραπτο WHITE PASS.

Το φτάσιμο μας στον σταθμό ήταν για μένα και την Φρόσω άκρως επεισοδιακό. Λίγο έλειψε να χάσουμε τον συρμό. Βλέπετε είχαμε χαθεί, μεταξύ μας, μέσα στο ξενοδοχείο μας, κάπου εκεί, ανάμεσα σαλόνι, καφετηρία και …καμπινέ. Αν είναι δυνατόν…

Αποτέλεσμα; Να ψάχνω εναγωνίως εγώ την Φρόσω, η Φρόσω να κυνηγά εμένα με την ψυχή στο στόμα, κι ο Νίκος, ο αρχηγός μας, στα πρόθυρα εγκεφαλικού, να μας ψάχνει και τις δύο, για να μας σούρει μέχρι τον σταθμό. Και το τραίνο να σφυρίζει, ανατριχιαστικά, αναχώρηση, αδιάφορο προς τη δική μας απελπισία…Πρώτη μου φορά διαπίστωσα πως, όταν είσαι ταραγμένος τα πόδια σου γίνονται παγωμένο…ζελέ. Κι αρνούνται να σε υπακούσουν. Εσύ τα σπρώχνεις κατά μπρός, κι αυτά κολλούν καταής. Βρέ, αμάν, χάνω το τραίνο. Τίποτα αυτά. Είναι σαν να προσπαθείς να τρέξεις στο όνειρο σου. Ποτέ δεν τα καταφέρνεις. Απλώς ξυπνάς, μούσκεμα στον ιδρώτα…

Έτσι ακριβώς μούσκεμα στον ιδρώτα και την ανάσα κοντή, το προλαβαίνουμε την ώρα που έκλεινε τις πόρτες, κι η μπουρού διαλαλούσε χαρούμενα τοις πάσι. . φεύγουμε γι άλλο ένα ταξίδι στο ιστορικό παρελθόν. ΄Οστις πρόλαβε τον κύριο οίδε. . Και τον συρμό. .

«Δόξα τω Θεώ» λέω ξέπνοα και πέφτω σαν σακί στο άβολο ξύλινο κάθισμα, δίπλα στην Ελεάνα.

-Καλά σας έστριψε και των δύο; Πού στο καλό ήσασταν επιτέλους;

-Ούφ άστο. Ψαχνόμασταν μεταξύ τουαλεττών και COFEE SHOP. Ξέρεις πόσες ΄ξώπορτες έχει το WEST MARK HOTEL; Πέντ ΄έξη νομίζω. Ε απ΄άλλου βγήκα εγώ. Αλλού με έψαχνε η Φρόσω. Και σ΄άλλη έξοδο μας αναζητούσε και τις δύο ο Νικολάκης μας. Φραπέ γενήκαμε. Άστα καλύτερα.

-Μνήσθητί μου Κύριε μουρμουρίζει μπερδεμένη. Δίκιο έχει.

Η διαδρομή των 90 λεπτών που το τραινάκι μας φιδογυρίζει περί το ελικοειδές φαράγγι, είναι ένα από τα ωραιότερα φυσικά θεάματα στη Βόρεια Αμερική. Καταρράκτες παγωμένοι. Καταρράκτες…νερουλοί. Ποτάμια και ποταμάκια. Λίμνες γαλανές. Κατάφυτες κοιλάδες. Μικροί λόφοι μέσα στη φαρδειά χαράδρα, κρεμαστές περίτεχνες γέφυρες, σωστά έργα τέχνης, γραφικά μονοπάτια, χιονισμένες κορφές, καταπράσινες πλαγιές, παγετώνες γρανίτες…Δε χορταίνεις να βλέπεις και δεν προφταίνεις ν΄ απομνημονεύεις. Τι να σου κάνει κι αυτή η τάλαινα μνήμη; Βομβαρδίζεται καταιγιστικά, από χιλιάδες εικόνες, τη μια ωραιότερη από την άλλη και το μυαλό, πιά, χάνεται σ΄έναν λαβύρινθο, μπουκώνεται. Μπερδεύεται και δεν προλαβαίνει να καταγράψει παρά μόνον το σύνολο των εικόνων που τελικά, αφήνει και τη γενικη εντύπωση.

«Φυσικό θαύμα».

Μικρή φράση, το παραδέχομαι, για ένα μεγαλειώδες πραγματικά θέαμα. ΄Οως σίγουρα δίνει μιάν ιδέα της πραγματικότητας.

Η μεγάλη μας τύχη είναι η εποχή του έτους. Στο τέλος του Αυγούστου, αρχίζει το βορεινό φθινόπωρο. Τα πάντα είναι, πλέον, χρυσά, κόκκινα και χαλκόπρασινα. Στην αρχή, νομίζω πως αυτά τα χρώματα, ανήκουν σε ανθισμένα δέντρα και θάμνους. Κι έκπληκτη ανακαλύπτω, ότι είναι κοινά φύλλα, που αλλάζουν απόχρωση, πρίν πέσουν στην γή και φτιάχνουν πολύτιμα στρωσίδια. Οι πλαγιές μοιάζουν σαν να ΄ έχουν πιάσει φωτιά κι άλλες μοιάζουν σαν περιχυμένες με λυωμένο χρυσάφι, πού έτσι κι αλλοιώς αφθονεί στην περιοχή. ΄Ολη η φύση θαρρείς πως ετοιμάζεται , σχεδόν πανηγυρικά, για τον άγριο χειμώνα. Ακόμη, και τούτη τη στιγμή, σε΄αυτόν τον ευλογημένο τόπο, η Φύση αρνείται την θλίψη. Αρνείται το παράπονο και την μεμψιμοιρία. Διώχνει κάθε ίχνος απελπισίας και τρόμου. Και κρατά τα κέφια της, τη χαρά της, τις σύντομες λιακάδες της, την τέλεια ομορφιά της, την οποία πασχίζει-ειδικά αυτήν την εποχή-να την κάνει εντυπωσιακότερη. Για αυτό και πάρα πολλά δέντρα αλλά και θάμνοι κρατούν τα πράσινα φύλλα τους. χλωρά και ζωντανά. Μοιάζει να περιμένουν ανυπόμονα να φιλοξενήσουν το άφθονο αφράτο χιόνι που δεν άργησε να πέσει. Το προλάβαμε τρείς μέρες μετά, στο DENALI NATIONAL PARK. ΄Ηταν το πρώτο-πρώτο χιόνι της εποχής, στην καρδιά της Αλάσκας. Μοναδική εμπειρία, σας διαβεβαιώ…

Τι μαγική διαδρομή ήταν αυτή μέσα στο WHITE PASS, με το παλιό γραφικό τραίνο. Πέρασα τα 100 σχεδόν λεπτά του ταξιδιού στον. . εξώστη. . μεταξύ των δύο βαγονιών. Θυμάστε καλέ, τα τραίνα στα WESTERN του HOLLYWOOD. Ε μια τέτοια γραφικότητα.

Απήλαυσα τον δροσερόν άνεμο που μ’ έδερνε αλύπητα, αλλά ήταν τρομερά δροσερός και ανανεωτικός. Τέτοια καθαρότητα ατμόσφαιρας και υγιούς αέρα είχα χρόνια να αισθανθώ. ΄Ωσπου άρχισα να ζαλίζομαι από το πολύ οξυγόνο. Το κεφάλι μου ήταν σαν μπαλόνι. ΄Λαφρύ και λάγαρο. ΄Ετοιμο να πετάξει παντού. Να ρουφήξει τα πάντα. .

Στο τέλος της μοναδικής αυτής σιδηροδρομικής μας πορείας, κάπου στο …Πουθενά, μας περίμεναν δεκάδες πούλμαν, αυτής της περίεργης τουριστικής Γραμμής, που τη λένε GREY LINE. Κι εκεί, γνωρίζουμε από κοντά, τι πάει να πεί ο όρος: άψογη οργάνωση. Μέσα στο τραίνο που αφήναμε πίσω μας, και που είχε 20 βαγόνια, φίσκα κόσμο, μας μοίρασαν, ανά γκρούπ, διαφορετικού χρώματος κάρτες, μ΄ένα κεφαλαίο ψηφίο του αλαφαβήτου. Η ελληνική ομάδα είχε στα χέρια της το Μπλέ Κάπα. Μόλις αποβιβαστήκαμε μπροστά στο τεράστιο πάρκινγκ, 1. 000 περίπου άνθρωποι, μέσα σε πέντε λεπτά, είχαμε εντοπίσει κι ανεβεί κιόλας, στα λεωφορεία μας, που ξεκινούσαν δίχως καθυστέρηση. Μ έ σ α σ ε π έ ν τ ε λ ε π τ ά, μ ο ν ά χ α. Αν είστε χριστιανοί. Χίλιοι άνθρωποι…

Αυτά τα πούλμαν της GREY LINE είναι από μόνα τους . . αξιοθέατα. . Κατ΄αρχήν είναι φυσούνες. Δύο κομμάτια. Στο πρώτο όχημα, κάθονται οι επιβάτες όπως ακριβώς σ΄όλα τα ορθόδοξα τουριστικά αυτοκίνητα. Το δεύτερο όχημα είναι…σαλόνι-τραπεζαρία, με βελούδινους καναπέδες. Και, στο πίσω μέρος, υπάρχει μια μικρή κουζίνα, όπως στα αεροπλάνα και φυσικά, μια πεντακάθαρη τουαλέττα που, στις πέντε μέρες του ταξιδιού μας, ποτέ δεν της έλλειψε το σαπούνι, το χαρτί, οι χαρτοπετσέτες, και τα αρωματικά μαντηλάκια. . Για καθαριότητα δεν χρειάζεται, φαντάζομαι, να σας μιλήσω. Ήταν άψογη. Διότι, το περίεργο αυτό αυτοκίνητο διέθετε, εκτός από τον οδηγό-την CAR HOSTESS-και έναν STEWART-σερβιτόρο-ούτως ειπείν-τον Μωρίς, που μας πρόσφερε ποτά, καφέδες, αναψυκτικά, μπισκοτίνια, ξηρούς καρπούς. .

Το μεσημεριανό μας ήταν, άλλοτε σε κάποιο ρεστωράν ή σε κάποιο βαγόνι τραίνου-που κι αυτό παρενεβλήθη, κάποια στιγμή στο 5θήμερο ταξίδι μας-ή σε πακέττα για πίκ-νίκ, πλάι σε λίμνες η ποτάμια. . Άλλο σόι εμπειρίας κι αυτό. Το καταχαρήκαμε με την ψυχή μας….

Επειδή ήμασταν μονάχα 10 Έλληνες, μας «πάντρεψαν» μ΄ένα γκρούπ Αμερικάνων με Αρχηγό την BETTY. Ήταν Σύλλογος Τραπεζικών Συνταξιούχων. Καμιά 20αριά άνθρωποι. Καλόγνωμοι και κεφάτοι. Μας έκαναν την καρδιά περβόλι. Γελούσαν, πειράζονταν, έλεγαν ανέκδοτα, έπαιζαν παιχνίδια και, στο τέλος, έμπασαν κι εμάς στη συντροφιά τους, κάνοντας μας να νοιώσουμε σαν δικοί τους άνθρωποι. Και περάσαμε ζάχαρη. ΄Ας είναι καλά οι χριστιανοί. Κι άς χαίρονται τη δεύτερη…εφηβεία τους, μ΄όλες τους τις δυνάμεις…

Πάνω στο πούλμαν, περνάμε και τις διατυπώσεις των συνόρων, μεταξύ ΗΠΑ που αφήνουμε, και του Καναδά που μας υποδέχεται, γι άλλη μια φορά. Σ’ αυτό το ταξίδι, μπαινοβγαίνουμε διαρκώς, από τη μια χώρα στην άλλη συχνά, Χωρίς να το παίρνουμε είδηση. Τι έχουν άραγε, να χωρίσουν Καναδοί και Αμερικάνοι; Απλά αλληλοβοηθούνται σ΄αυτές τις εκτάκτως τουριστικές περιοχές, για κοινό οικονομικό όφελος. Όπως ακριβώς γίνεται, μεταξύ Χιλής και Αργεντινής, στην ευρύτερη περιοχή του Αμερικανικού Νότου, που είναι γνωστή με το όνομα Παταγονία. Εκεί κάτω, η γοητευτική Παταγονία είναι δίκαια μοιρασμένη. Εδώ, η πολυλατρεμένη Αλασκα, είναι η ευνοούμενη περιοχή δύο μεγάλων χωρών. .

Τούτη η διαδρομή μας μπάζει στις Αλασκανές ομορφιές. Από δώ και μπρός, τέτοιους πολύτιμους ζωγραφικούς πίνακες-που ζωγραφίζει η πολυτάλαντη Φύση-θα αντικρύζουμε συνεχώς. Και, συνεχώς θα μένουμε με το στόμα ανοιχό. Διότι, τέτοια φαντασμαγορία δεν τη χορταίνεις ΠΟΤΕ. Δεν τη βαρυέσαι. ΄Όμως, όλους αυτούς τους χρωματικούς πίνακες, θα σας τους περιγράψω, όταν φτάσουμε στο DENALI PARK εκεί, όπου απλόχερα χαρήκαμε αυτήν την ομορφιά, σ΄όλο της το δοξαστικό μεγαλείο.

Λίγο πρίν μπούμε στον αποψινό προορισμό μας, το WHITEHORSE, σταματήσαμε στην τεράστια λίμνη BENETT, όπου και το κουκλίστικο ινδιάνικο χωριό CARCROSS.

Είμαστε στην TORMENTED VALLEY(την ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΗ ΚΟΙΛΑΔΑ δηλαδή). Είναι μια περιοχή γεμάτη λίμνες, απίστευτα γαλανές όλες. Λίμνες πολλές. Αμέτρητες…. Ανάμεσα σε δασωμένα βουνά, απλώνουν τα λαζουρένια νερά τους σε τεράστιες εκτάσεις. Διότι εδώ, λόγω αφθονίας παγετώνων, αυτές οι νερένιες επιφάνειες είναι γιγαντιαίων διαστάσεων. Η λίμνη BENETT πχ έχει 40 χιλ. μάκρος και 4 χιλ. πλάτος….

Τα χρώματα του φθινοπώρου, σε τούτη την τοποθεσία, είναι πολύ έντονα. Κίτρινα, κιτρνίζοντα, κόκκινα, κατακόκκινα, καστανά, καμαρώνουν ανάμεσα στο έντονο πράσινο των ελάτων, που καταφέρνουν να αντέχουν αλαζονικά, στους φονικούς βοριάδες. Ειδικά στη λίμνη TAGGISH, στο νησί ΒΟΝΕ, τα κίτρινα και κόκκινα φύλλα των κωνικών αυτών δέντρων, μοιάζουν με τεράστια αναμμένα κεριά-μέρα μεσημέρι-μέσα σ’ έναν «ωκεανό» καταπράσινου δάσους…θέαμα συναρπαστικό, αλλά απερίγραπτο, δυστυχώς…

Στις όχθες της λίμνης BENETT, υπάρχει ακόμη μπαταρισμένο, το TOO SHY, πλοίο με … τροχό. . Στην ιστορία έμεινε ως TUISHI. Είναι το μεγαλύτερο από 200 τέτοια που, επί 90 χρόνια, έκαναν δρομολόγια στις χρυσοφόρες περιοχές του YUKON…

Στο CARCROSS, ο μίστερ WAISON MATHEWS έχει τα νοστιμότερα MUFFINS-είδος μικρών κέικς της περιοχής. Εγώ, ωστόσο, εντυπωσιάστηκα από τις άψογης καθαριότητας τουαλέττες, με σαπούνι, χαρτί, χαρτοπετσέτες, αστραφτερούς νιπτήρες. και την ειδική τουαλέττα των αναπήρων. Και βέβαια, χάζεψα τα παλιά κουκλίστικα σπιτάκια του μικρού χωριού….

Αμέσως μετά το CARCROSS, ή «Σμαραγδένια Λίμνη» όπου βρίσκει κανείς και κοχύλια!!. . . Το πως δεν το ξέρω. Κάποια σχέση θα’ έχει ή θα’ χε, κάποτε, με τη θάλασσα. Από τούτη τη λίμνη, είχαμε μια BREATH-TAKING θέα, στη γύρω περιοχή. Μέσα σε δεκάδες αποχρώσεις του πράσινου, του καφέ, του κόκκινου και του κίτρινου, θαυμάσαμε νησάκια, κολπίσκους, χερσονησούλες, συστάδες χαμηλών κωνοφόρων μέσα στο νερό. . . . Καί γύρω γύρω, πάνω στις όχθες, σαν πολύχρωμο φεστόνι, η χρωματιστή πόα, της οποίας το κυρίαρχο χρώμα είναι το μώβ-ρόζ της πορφύρας, το πράσινο του σμαραγδιού, το κίτρινο του κρόκου, το μπλέ του ζαφειριού, το κόκκινο του αίματος…΄Όλα τούτα τα χρώματα μέσα σ΄ένα δάσος…. Αν είναι δυνατόν…

-Παιδιά έχω παραισθήσεις. Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Τι σόι παλέττα είναι αυτή;

Τελικά όλη αυτή η διαδρομή από το SKAGWAY μέχρι το WHITEHORSE-με τραίνο και με πούλμαν-ήταν κάτι το θαρρείς μαγικό. ΄Ηταν ένα διαρκές παιχνίδι. Ένα παιχνίδι ανάμεσα στα χρώματα της γής στον λαμπρόν ήλιο στις αστραποβολές των παγετώνων, στις αντανακλάσεις των γαλανών λιμνών και των ορμητικών χειμάρρων…΄Ένα παιχνίδι μέσα στη σιωπή των φαραγγιών στο δυσοίωνο των σκοτεινών δασών, στην τρυφερή φλυαρία των ρυακιών στο απειλητικό μουγκριτό των ποταμών στην εκκωφαντική χλαπαταγή των καταρρακτών. . Κοσμογονία. . Η ίδια η βιβλική Γένεση, σ΄όλη της τη ρωμαλέα εκδήλωση. Σαν να είχαν μόλις γεννηθεί τα Σύμπαντα και υμνολογούσαν αναστάσιμα, τη Δόξα και τη Μεγαλωσύνη του Δημιουργού…

-Χριστέμου. Τιο συγκλονιστική αντίθεση με την Παταγονία. Εκεί, όλα σου θύμιζαν την έλευση ενός τραγικού και αναπόδραστου τέλου. Εδώ τα πάντα σφύζουν από ζωή και δύναμη, ακόμη και σε τούτην την ύστατην ώρα. Σαν να γεννήθηκαν Χτές….

Εκεί, είχες την αίσθηση ότι πέθαινε ένας Τιτάνας.

Εδώ, πιστεύεις πως ο ίδιος Τιτάνας γεννιέται, μπρός στα έκθαμβα μάτια σου, την ώρα που θα περίμενες να τον βλέπεις να πεθαίνει…καταλήγω εντυπωσιασμένη.

-Αμάν εσύ και οι συγκρίσεις σου.

-Αμέ. Γιατί νομίζετε ότι έσπευσα να συμπληρώσω μέσα στον ίδιο χρόνο, τις εντυπώσεις μου από το Νότιο Πόλο, με εκείνες από το Βόρειο; Για να τις έχω νωπές και φρέσκες στο μυαλό μου. Για να μην αδικήσω, μέσα μου, κανέναν από τους δύο τόπους. Να αποδοθεί, σε κάθε περιοχή, η αξία πού της αρμόζει…

-Λαμπρά. Και που καταλήγεις παρακαλούμε;

-Αν όλη η Αλάσκα είναι σαν και τη σημερινή διαδρομή, τότε:

*Η Παταγονία σου δημιουργεί το Δέος της αναμενόμενης Δεύτερης Κρίσης.

*Ενώ η Αλάσκα σου θυμίζει τη Δόξα της Γένεσης. Όπως βλέπετε, και τα δύο αισθήματα προέρχονται από τα Ιερά Βιβλία. Και δεν μπορώ να υποστηρίξω, ότι είμαι και καλή χριστιανή. Όμως, όταν βιώνω τέτοιας λογής εμπειρίες, δίχως να το θέλω η ψυχή μου πάει προς εκείνο το Μοναδικό, το Παντοδύναμο Ον που, κάποτε, κάπως δημιούργησε τούτο το θαύμα. Κι ο νούς τρέχει -που αλλού;- στις Γραφές. Στά συγκλονιστικά εκείνα γραπτά που, με τρόπο ανεπανάληπτο, μας ιστορούν τη Γέννηση του Κόσμου. Εμείς, φυσικά, δεν την είδαμε τότε. Αξιωθήκαμε όμως τη χάρη, να τη βλέπουμε πολύ συχνά στη ζωή μας, όταν γεννιέται ένα παιδί. Όταν βλασταίνει ένα σποράκι. Όταν ανθίζει ένα λουλούδι. Όταν το μάτι βλέπει. Όταν το αυτί ακούει… Όλα αυτά για μένα είναι ένα καθημερινό θαύμα, όμοιο με τούτο εδώ. Είναι έργο θεού. Διότι είναι έξω από τις δυνατότητες της λογικής μου και γενικότερα, έξω από τα όρια του ανθρώπινου νού…

Κάποια στιγμή, βγαίνουμε και στην περίφημη ALASKA HIGHWAY, 22 μόλις χιλιόμετρα από το WHITEHORSE, πρωτεύουσα του YUKON TERROTERY στο KLONDIKE RIVER, του Καναδά. (Αλήθεια δεν σας θυμίζουν χρυσό, περιπέτεια και κίνδυνο, αυτές οι σχεδόν μυθικές πιά τοποθεσίες; Σας φέρνουν στο νού τα κινηματογραφικά έργα.

Η περίφημη ALCAN CANADA HIGHWAY στο YUTON TERRITORY, είναι ένα γιγάντιο οδοποιητικό επίτευγμα 2. 435 χιλ. Η κατασκευή του άρχισε το 1942, επί προεδρίας Ρούσβελτ. Δούλεψαν για αυτό 25. 000 εργάτες, επί 20 μήνες. Το κόστος;140 εκατομμύρια δολλάρια ΗΠΑ-ό, τι μπορεί να σημαίνει ένα ποσόν για την δεκαετία του ΄40. Σήμερα, όλοι ευγνωμονούν τον προβλεπτικό Πρόεδρο του 1942 διότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που ενώνει δύο σημαντικούς τόπους. Τον Καναδά με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Λίγο πρίν μπούμε, επί τέλους, στο WHITEHORSE-τελικά αποδείχτηκε ατέλειωτη και γεμάτη καινούρια πράματα τούτη η διαδρομή-στεκόμαστε στο MILES CANNYON, πού μέσα του κυλά, με εμφανέστατη ταχύτητα, ο μεγάλος και ιστορικός ποταμός YUKON. ΄Άλλη μαγεία εδώ. Από το BELVEDERE, κάπου ψηλά, έχουμε μια εκπληκτική θέα του τεράστιου φαραγγιού. Πυκνοβλαστημένο, γεμάτο λαμπερά φθινοπωρινά χρώματα, μας κόβει την ανάσα. Μπροστά μας, ένα γεφύρι, πάνω από το στενότερο μέρος του ποταμού. Και τα λουλούδια, τα κλαδιά και η πρασινάδα, ν΄αγγίζουν τρυφερά την επιφάνεια του γρήγορου ρέματος, σαν, να θέλουν να το σπρώξουν γλυκά. ΄Η να το χαϊδέψουν….

-Τι ερωτική εικόνα. Θαρρείς πως νερά και φυτά αγκαλιάζονται σφιχτά, για να δημιουργήσουν ζωή….

-Και δημιουργούν αποφαίνεται μαγεμένη η Φρόσω. Βλέπεις, μονάχα όπου υπάρχει νερό, η γη γεννά βλαστάρια. Δες το αποτέλεσμα εδώ. Μπροστά στα μάτια μας…

Δίκιο έχει. Το διαπιστώνουμε διαρκώς στην διαδρομή μας. Οι παγετώνες ποτίζουν με τα νερά τους το χώμα της Αλάσκας. Και τη γεμίζουν χυμούς. Αίμα. Ζωή…

Ο ήλιος σέρνει μαζί του τη μέρα, κατά τη δύση, την ώρα που μπαίνουμε, εν τέλει, στο WHITEHORSE. Είναι μια σιωπηλή πόλη. Οι διαβάτες λιγοστοί. Η κεντρική λεωφόρος έρημη. Τα τζάμια, των χωρίς παντζούρια σπιτιών, αντανακλούν τις τελευταίες ακτίνες του ψυχρού απογεύματος. Μονάχα τα τραβηγμένα στις άκρες περίτεχνα κουρτινάκια, δηλώνουν την ύπαρξη ανθρώπων κάτω από τη στέγη.

Βροντάμε κάτω τις βαλίτσες, κι αρχίζουμε τον περίπατο μας, όσο έχει ακόμη φώς. Λατρεύω αυτούς τους περιπάτους στα μικρά χωριά τα οποία μπορείς να τα γυρίσεις μέσα σε μιαν ώρα, και να μη χαθείς κιόλας. .

Κατεβαίνουμε στο μεγάλο ποτάμι. Δυστυχώς, τα καραβάκια που κάνουν μικρές διαδρομές, μέχρι του παλιούς οικισμούς των χρυσοθήρων, τέλειωσαν τα δρομολόγια τους μερικές ώρες πρίν.

-Δεν ήταν γραφτό μας να πλεύσουμε τον YUKON γκρινιάζω απογοητευμένη.

Περπατάμε στην έρημη και σιωπηλή λεωφόρο. Μπαίνουμε στους πλαϊνούς δρόμους. Γυροφέρνουμε τα τετράγωνα. Ηρεμία. Γαλήνη. Μοναξιά. .

Εμ βέβαια. Στην πόλη αυτή κατοικούν ζόρ’ ζορινά, 22.000 ψυχές. Μαζί με κάτι γειτονικούς οικισμούς άντε να φτάνουν τις 29. 000. Τόση άπλα, και τόσος λίγος κόσμος. Μας φαίνεται απίστευτο.

-Κι αυτό τα καλοκαίρια, μας είχε πληροφορήσει νωρίτερα η ξεναγός μας. Το χειμώνα ελάχιστοι τολμούν να μείνουν εδώ. Άντε να είναι 1. 000-2. 000. Το κρύο δεν αντέχεται. Τα αυτοκίνητα στα γκαράζ, είναι όλη τη νύχτα στην πρίζα, για να μην «πεθαίνει» από τον ψόφο η μηχανή τους. Πως αλλιώς να πάρουν μπροστά το πρωϊ;

Τα καλοριφέρ φυσικά καίνε στο φούλ όλο το 24ωρο, και οι άνθρωποι αποφεύγουν, όσο γίνεται, την κίνηση με τα πόδια. Η παγωνιά θερίζει. Γδέρνει. Πώς δούλευαν καλέ οι χρυσοθήρες σε τέτοια εχθρικά κλίματα; Τους «έκαιγε» ο πυρετός του χρυσού φαίνεται. Και η ελπίδα τους χαλύβδωνε. Πέθαιναν, μονάχα όταν η απογοήτευση διέλυε τις προσδοκίες τους…Και μαζί, τη ζωή τους…

Τρώμε στου ANGELO, όπως μας ορμήνεψε η ξεναγός. Με ευχάριστη έκπληξη ανακαλύπτουμε ότι, παρά το ιταλικό του όνομα, οι ιδιοκτήτες του ρεστωράν είναι ο Γιάννης και η Ελένη Τσαμπούρη, από το Βόλο!!. . . . . .

Γεμάτο το μαγαζί. Όλη η οικογένεια απασχολημένη στην κουζίνα και στο σερβίρισμα. Στις 20. 30 ωστόσο αδειάζει. Έτσι! Ξαφνικά κι αναπάντεχα. Θαρρείς πως έχει βαρέσει ξυπνητήρι από την …ανάποδη. Υπνωτήρι να το πώ; Ένα τέτοιο πράμα πάντως. Μένουμε μόνο τέσσερις άνθρωποι. Η παρέα μας. Ο Γιάννης και η Ελένη έρχονται και κάθονται στο τραπέζι μας. Ανοίγουν μια μποτίλια νοτιο-αφρικάνικο κρασί. Κι αρνούνται κατηγορηματικά, να δεχτούν πληρωμή για το πλούσιο δείπνο μας. Χαίρονται, απλώς, που βρήκαν συμπατριώτες….

Ο Γιάννης στο Βόλο ήταν μηχανουργός. Στην Αλάσκα ήρθε-γιατί άλλο;-για χρυσοθηρία. .

-Κι έβγαλα λεφτά μας εξομολογείται. Διηγείται απίστευτες ιστορίες που μας γοητεύουν. Είναι λαλίστατος. Τον χειμώνα, μας λέει, κλείνει το μαγαζί του, και μετακομίζει οικογενειακώς στο Βανκούβερ. Είναι ευτυχής με την ζωή του στον Καναδά. Νοσταλγεί πότε-πότε την Ελλάδα φυσικά αλλά δεν θέλει να επιστρέψει για μόνιμη εγκατάσταση. Τρελλός είναι; ΄Ο Καναδάς είναι ένας Παράδεισος. Κομματάκι κρυουλός, βέβαια αλλά πολύ καλύτερος από το αλαλούμ του εύκρατου τόπου μας. ΄Ιδρωσε ο χριστιανός να υιοθετήσει τον αυστηρό τρόπο ζωής του Βορρά. ’ Έφτυσε αίμα, ως ότου μάθει να σέβεται και να υπακούει τους νόμους. Για πιο λόγο να πέσει ξανά στην ασυδοσία και την αναρχία του Νότου; Είναι νουνεχής, ό άνθρωπος. Αυτό, ωστόσο, δεν τον εμποδίζει να θυμάται την Ελλάδα, και να αρπάζει τις σπάνιες, είναι η αλήθεια ευκαιρίες, να γνωρίσει και να περιποιηθεί συμπατριώτες του, και να μιλήσει τη γλώσσα του. Να μάθει νέα από την Πατρίδα. Να πιεί ένα κρασί με πατριωτάκια. Αχ, θαυμάσιε ελληνισμέ της αποδημίας και της αλλοδαπής. Πόσο αισθηματίας και γλυκός γίνεσαι στα ξένα. Γιατί, άραγε στην. . ημεδαπή, όλα τα καλά της πανάρχαιας ράτσας σου τα ρίχνεις στον σκουπιδοτενεκέ; Και γιατί από κεί μέσα ανασύρεις πάντα, ό, τι οι άλλοι λαοί θεωρούν αναγκαίο να ξεφορτωθούν, αν θέλουν να προκόψουν; Ποιος διάολος σου κατσικώνεται, και ρέπεις προς την αυτοκαταστροφή; Γιατί άραγε; Γιατί;

Ε, εγώ η αφελής! Μ΄αυτήν την ηλίθια απορία θα πεθάνω….

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sailor Moon]

Υποκλίνομαι!!Ευχαριστούμε για την ιστορία!

 

[_antonis_]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

 

[hydronetta]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

Μαζέψου εσύ....
Στέλλα μου όπως πάντα σε παρακολουθούμε με περισσό ενδιαφέρον

 

[_antonis_]

Μαζέψου εσύ....

(μήν τολμίσεις να με ξεχάσεις όταν κανονίζεις κάτι τρελό!!!) (συγνώμη για το απειλητικό ύφος, αλλά συνήθως πιάνει... )

 

[St.Adamantidou]

συνέχεια Αλάσκα.


«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΡΑ»
Έχουν και αυτά τη δική τους ιστορία.

Περί της ιστορίας της Αλάσκας και του Καναδά γενικώς, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, όταν ξεκινούσα. Ήξερα μονάχα πως, έτσι κι αλλιώς, και κατά κάποιον ακαταλαβίστικο τρόπο, ο Καναδάς εξακολουθεί να ανήκει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλάζει, επίσης, πρωτεύουσες σαν την Αυστραλία, κι έχει προβλήματα ακατανόητα με τους Γαλλόφωνους κατοίκους του.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, την Αλάσκα, ήξερα ότι την αγόρασαν οι Αμερικάνοι από τους Ρώσους, αντί πινακίου φακής –κυριολεκτικώς- κι ότι κάπου εκεί, μέσα στις ερημιές, υπήρχε ο περίφημος πετρελαιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα και τα ολίγον… παρανοϊκά, -για τα δικά μου τα μυαλά-, πρέπει να ομολογήσω. Αλλά δεν χολόσκαγα. Διότι, τότε, δεν με αφορούσαν.

Όμως, όταν βρέθηκα εκεί, έπρεπε να μπω στην διαδικασία της κατανοήσεως όλων αυτών των, κατ’ εμέ παράλογων της περιοχής και, τελικά, να προσθέσω και κάποια παράλογα καινούργια. (Αν είναι δυνατόν, χριστιανοί!)

Ωστόσο, σε τούτο το κιτάπι θα προσπαθήσω να είμαι εκτάκτως σύντομη, σε ό,τι αφορά την Ιστορία. Ηρεμήστε λοιπόν.....

Πρώτοι κάτοικοι, οι Αθαμπάσκανς. Ήρθαν από τον Βερίγγειο. Η γλώσσα τους μιλιέται σήμερα από τους Ναβάχος και τους Απάτσι, που βρίσκονται στο εσωτερικό του Καναδά, και τα νοτιοδυτικά αμερικάνικα σύνορα. Τις δύο φυλές των Ινδιάνων τις βρήκαμε ολοζώντανες στο Fairbanks και στο Juneau.

Οι Μογγόλοι Ινουίτ, πάλι, -οι γνωστοί μας Εσκιμώοι- ήρθαν από την Ασία, στο τέλος της εποχής των παγετώνων. Το όνομα τους σημαίνει : «κρεοφάγος». Σήμερα τους συναντάς στην Σιβηρία – κατά μήκος της Αλάσκας- στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και στην Γροιλανδία.
Τα σπίτια τους ήταν μισοπαραχωμένα στη γη. Ένα είδος ημιυπογείων. Οι λόγοι προφανείς. Προστατεύονταν, έτσι, καλύτερα από το κρύο και τους ανέμους, χωρίς να στερούνται ολότελα και το φως. Ήταν καμωμένα από ξύλα, που έφερνε στις ακτές η πλημμυρίδα, από κέρατα ελαφιών, που κυνηγούσαν για τροφή, κι από κόκκαλα φαλαινών. Σοφή επιλογή, όσο κι αν αυτού του είδους τα υλικά μας φαίνονται απίθανα. Διότι, τα ξύλα που μάζευαν από την θάλασσα και τα ποτάμια, δεν σκέβρωναν. Και τα ελαφοκέρατα μαζί με τα φαλαινοκόκαλα, ήταν θαυμάσια μονωτικά κατά της υγρασίας και του κρύου. Τα γνωστά μας Igloos ήταν κατοικίες των γηγενών φυλών κι όχι των μεταναστών.

Οι Ινουίτ ήταν εκείνοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν –μετά την έλευση των λευκών- τα έλκηθρα με τα σκυλιά, πρακτική που μετέρχονται ακόμα και σήμερα, με τα πανέμορφα «χάσκεϋς». Και είναι μια θαυμάσια εικόνα: ένα μακρύ, ελαφρό έλκηθρο να τσουλάει πίσω από έξι, οκτώ ή και δέκα ανυπόμονα σκυλιά.

Οι Αλεούτιανς, τέλος, είναι μια φυλή που κατοικούσε στο ομώνυμο, βορεινό νησιώτικό σύμπλεγμα. Εξοντώθηκαν, όμως, στην πλειοψηφία τους από τους Ρώσους, που έφτασαν εκεί, γύρω στα 1740, και βρήκαν περί τους 25.000 κατοίκους. Το 1800 κιόλας υπήρχαν μονάχα 2.000. Οι σκληροτράχηλοι κυνηγοί και έμποροι γούνας σκότωσαν τους άντρες, και πήραν σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Ό,τι απόμεινε, χάθηκε με τις επιμειξίες. Σήμερα υπολογίζουν πως μονάχα 1.000 ακραιφνείς Αλεούτιανς επιζούν στα Αλεούτια νησιά…

Στις αρχές του 1700 –πολύ πριν δηλαδή οι Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής αρχίσουν να προωθούνται προς το αμερικάνικο Far West, αναζητώντας τον άλλον ωκεανλο, Ρώσοι γουνέμποροι, αλλά και εξερευνητές, αγωνίζονταν για το ίδιο λόγο, πολύ βορειότερα, όμως. Μαζί με την αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής, οι άνθρωποι έψαχναν, σχεδόν απελπισμένα, απάντηση στο καυτό ερώτημα, που τέθηκε στην ανθρωπότητα, μετά τα ταξίδια στην Άπω Ανατολή του Μάρκο Πόλο: «Ήταν ή δεν ήταν ενωμένες στο Βορρά, η Αμερική και η Ασία;». Οι τότε χάρτες ήταν ελλιπέστατοι, αφού η τεράστια Ασιατική ήπειρος, ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη.

Ο Δανός την καταγωγή Vitus Berning, πλοίαρχος στο ρωσικό ναυτικό επί 20 χρόνια, ξεκίνησε το 1725 για την χερσόνησο της Καμτσάτκας, στην Σιβηρία, με εντολή του τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Του πήρε τρία χρόνια του Bering για να φτάσει στη θάλασσα. Ήταν η επιδίωξη μιας ζωής τού συγκεκριμένου Τσάρου, να βρει «κάπως κάπου» διέξοδο της χώρας του προς τις βορεινές θάλασσες…

Του λιναριού τα πάθη τράβηξε ο κακορίζικος ο Bering και το πλήρωμα του, για να φτάσουν στο πορθμό που, τελικά, πήρε το όνομα του. Κάλυψαν 2.000 μίλια, σουρνάμενοι μέσα σε μαύρες ερημιές, όπου ουδέ άνθρωπος βρισκόταν στο γύρο, μηδέ ίχνος δρόμου. Των παθών τους πέρασαν τα ανθρωπάκια, αυτά τα τρία χρόνια, ως ότου το ταλαίπωρο μάτι τους δει ακτή! Θάλασσα! Θάλασσα!Σαν τους Μυρίους…

Και, τότε, ο Bering κατάλαβε, ότι η Ρωσία δεν συνδεόταν, από ξηράς, με την απέναντι άγνωστη χώρα. Ανάμεσα τους υπήρχε νερό. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει το πρώτο του πλοίο, το Gabriel. Και με αυτό ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι, στο Βόρειο Ειρηνικό σε νερά αχαρτογράφητα, όπου δεν είχε ιδέαν κατά που θα τον έβγαζαν. Τελικά παρέπλευσε το νησί του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά η πυκνή ομίχλη τον εμπόδισε να διακρίνει τη στεριά της Βόρειας Αμερικής. Κι όλα αυτά 235 χρόνια μετά τον Κολόμβο, που έμπαινε θριαμβευτής στην Καραϊβική, ανακαλύπτοντας την Κεντρική Αμερική.

Χειμώνιασε. Κι ο ρηξικέλευθος και ρέκτης πλοίαρχός μας, αναγκάστηκε να επιστρέψει, κομματάκι απογοητευμένος, στην Καμτσάτκα. Ο πολύ κακός καιρός, η έλλειψη τροφίμων και οι πολλές κακουχίες εμπόδισαν τους τολμηρούς εξερευνητές, να προχωρήσουν ανατολικότερα. Έτσι, για 10 σχεδόν χρόνια, περιορίστηκαν στο πήγαινε έλα, μεταξύ Μόσχας και Καμτσάτκας. Οργάνωσε –πολύ προσεκτικά, τούτη τη φορά- την εξόρμηση τους. Κι όλα αυτά, καθ΄όν χρόνον πάλευαν με τις πολιτικές παλινδρομήσεις του Τσάρου- κάθε τρεις και πέντε οι προτεραιότητές του ανακατεύονταν- και υφιστάμενοι τις κοροϊδίες και τα ειρωνικά σχόλια των κορυφαίων χαρτογράφων και επιστημόνων της εποχής:

- " Μωρέ, τι ψάχνουν οι θεοπάλαβοι; Θα το φαν το κεφάλι τους με τα μυαλά που κουβαλάν" , μονολογούσαν, κουνώντας τίς … σοφές τους κούτρες!!! …

Εκείνος, όμως, απτόητος, εξακολουθούσε τις ανιχνευτικές εξορμήσεις του, χαρτογραφώντας το υπόλοιπο της Σιβηρίας, μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας. Πλησίαζε έτσι, σιγά σιγά τον στόχο του, πάντα μέσα στην χλεύη των σοφών. Κανείς σοφός, ωστόσο, με τη σοφία και τη λογική του, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποτέ ούτε σπιθαμή άγνωστης γης. Μονάχα κάποιοι «τρελοί», κάποιοι ονειροπόλοι σαν τον Μάρκο Πόλο, τον Κολόμβο και το Βεσπούκι, τον Πιζάρο και τον Κορτέζ, τον Αμούδσεν και τον Σκωτ, μεγάλωσαν τα όρια του κόσμου μας. Με την τρέλα τους, με το όνειρό τους, με τις.... «παρανοϊκές» τους ανησυχίες.

Τι θα γινόμασταν, αλήθεια, όλοι εμείς οι «συγκρατημένοι» και «συγκροτημένοι» άνθρωποι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «ωραίοι τρελοί»; Σίγουρα θα βαλτώναμε, βουλιάζοντας στην αυταρέσκειά μας.

Τελικά, στα 1741, σε ηλικία 60 ετών πια, ξεκινά για το κρίσιμο –όπως αποδείχτηκε- ταξίδι της μεγάλης ανακάλυψης. Με το πλοίο St Peter πλέει νοτιοανατολικά της Καμτσάτκας, κατεβαίνει νότια ως τα Αλεούτια νησιά, περνά το νησί Κόντιακ, και αντικρίζει , επιτέλους, την μεγάλη οροσειρά St. Elias, στην ηπειρωτική χώρα. Αυτή έμελλε να είναι η Αλάσκα, που εκείνος τη βάφτισε Alyeska. Και τότε ήταν που ο Bering και 31 μέλη του πληρώματος του, βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο του σκορβούτου. Κι ο θαλασσόλυκος πεθαίνει, το Δεκέμβρη του 17410. Τον έθαψαν στο νησί που φέρει και σήμερα το όνομα του, στα Ελεούτια νησιά. Για πολύ λίγο –τόσο δα μόλις- δεν κατάφερε να πατήσει τη στεριά, που με τόσο πείσμα και πάθος αναζητούσε επί 16 χρόνια. Η συνήθης κακοτυχία των πρωτοπόρων. Των τολμηρών, των γενναίων. Τ'ων ωραιων τρελών πού μεγάλωσαν τον κόσμο μας....

Εν τω μεταξύ, ο ύπαρχος του Bering, Chiriricof που καπετάνευε το πλοίο St Paul, είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Sitka, στα νοτιοανατολικά της Αλάσκας, στο ύψος δηλαδή του σημερινού Juneau, της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας.

Ύστερα από ατέλειωτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες, όσοι επέζησαν από τα πληρώματα των δύο πλοίων, επέστρεψαν στη Σιβηρία, χαρίζοντας στη Ρωσία, έναν καινούργιο, παγωμένο αλλά πλούσιο, πολύ πλούσιο κόσμο: την Αλάσκα. Έναν κόσμο με φανερά αλλά και κρυμμένα πλούτη. Οι Ρώσοι έπεσαν με τα μούτρα στα εύκολα. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σκάψουν, έστω και ένα μέτρο γης! Κι έτσι, έχασαν κ α ι τον κίτρινο αλλά κ α ι τον μαύρο χρυσό…. Δεν είναι τραγικό; Η απληστία και ο εύκολος πλουτισμός!
Φαίνεται πως ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος ,Χτές, Σήμερα αλλά, σίγουρα, και Αύριο, δυστυχώς! Βοήθεια μας, τών ανθρώπων αυτού τού θαυμαστού πλανήτη...

Το φορτίο του St. Paul ήταν φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιες ενυδρίδες, τα αγαπημένα μου οττεράκια, αυτά τα τρισχαριτωμένα πλασματάκια.

Θεέ μου! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που τους πηγαίνει η καρδιά να μακαλεύουν, δίχως έλεος, αυτά τα πανέμορφα και πανέξυπνα ζωάκια, μονάχα για την γούνα τους ; δεν το χωρά ο νούς μου. Κι όμως, πρώτοι και καλύτεροι μακελάρηδες ήταν οι Ρώσοι ψαράδες, που έσπευσαν εδώ. Και ήταν αυτοί που, με το ελκυστικό φορτίο τους, έδωσαν την αφορμή στους Ρώσους εμπόρους της γούνας, να βγουν κι αυτοί παγανιά, στα νεοαποκτημένα εδάφη. Και να αφανίσουν ό,τι θα τους έκανε πλούσιους. Μέχρι που η περιοχή «στέγνωσε» από την πανίδα της, και δεν έμεινε ρουθούνι. Τα ρήμαξαν τα ζωντανά! Δίχως οίκτο αλλά και χωρίς έγνοια να τα βοηθήσουν να αναπαραχθούν, για να εξακολουθούν να τους προμηθεύουν τα πολύτιμα γουναρικά. Μπα! Άρπαξαν ό,τι ήταν να αρπάξουν, και μετά απλώς … πούλησαν(!) την παγωμένη και άδεια από ζώα περιοχή, ως … άχρηστη… Κι έτσι ξεμπέρδεψαν από αυτήν, μια και καλή! Αν ήξεραν τότε τι βλακεία με λοφίο διέπρατταν, θα αυτοκτονούσαν….

O James Cook (1776-1780) και ο George Vancouver (1791-1795) ήταν οι δύο Άγγλοι εξερευνητές-ναυτικοί που, τελικά, χαρτογράφησαν τις βόρειες αυτές ακτές της Υδρογείου. Πρώτα ο Cook, από τον Ειρηνικό, έπλευσε τον Βερίγγειο, ψάχνοντας για διέξοδο προς τον Ατλαντικό. Και, 15 χρόνια αργότερα, ο Vancouver χαρτογράφησε όλην την ακτή της Καλιφόρνιας, μέχρι τη Νοτιο-δυτική Αλάσκα, ανακηρύσσοντας την περιοχή «Βρετανική Κτήση". Όλοι οι χάρτες που συντάχθηκαν από τους δύο Άγγλους θαλασσοπόρους ήταν τόσον ακριβείς, που οι ναυτικοί τους χρησιμοποιούσαν επί 100 χρόνια.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς, ότι η περιοχή αυτή, δίχως εξασφαλισμένα σύνορα ήταν, επί χρόνια, μήλο έριδος μεταξύ :Ρώσων –που ήταν γείτονες-, Άγγλων – που την εξερευνούσαν- , αλλά και Αμερικάνων που, και αυτοί, λόγω γειτνιάσεως πίστευαν ότι δικαιούνταν ένα μέρος της. Έτσι , το 1824 και το 1825 η Ρωσία υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με την οποία ορίζονταν τα Ρωσο-Αμερικανικά σύνορα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Katchigan. (Δείτε, βρε παιδιά, και κανένα χάρτη, πως αλλιώς μπορείτε να παρακολουθήσετε τις γεωγραφικές μανούβρες μια τέτοιας μεγάλης και σημαντικής μοιρασιάς, ανάμεσα σε τρεις, τεράστιας δύναμης, χώρες.

Ωστόσο, η περιοχή νοτιότερα, είχε μείνει αδέσποτη. Έρμαιο διεκδικήσεων μεταξύ των Αγγλο – αμερικάνων πλέον. Το Oregon, φερ’ ειπείν, το ήθελαν οι Αμερικανοί, διότι το 1792 ο δικός τους Robert Gray είχε ανακαλύψει το ποταμό Columbia. Θεωρούσαν, λοιπόν, δική τους την περιοχή πέριξ αυτού. Και, φυσικά, το άγριο μάτι όλων ήταν πάνω στα γουναρικά. Το εμπόριό τους, βλέπετε, απέφερε τεράστια κέρδη. Μύλος τουτέστιν ο Βορράς της Βόρειας Αμερικής (Εμ, πως; Μονάχα η Νότια Αμερική θα είχε τα δεινά της?

Εν τω μεταξύ κατέφθαναν εδώ Αμερικανοί από την ευρύτερη περιοχή, και κατελάμβαναν όποιο σημείο τους βόλευε ή τους άρεσε περισσότερο. Επακολούθησε άλλη μια περίοδος σκληρού ανταγωνισμού, μεταξύ Άγγλων, Αμερικανών και Ρώσων γουνεμπόρων! Και, προσέξτε τη λεπτομέρεια: μεταξύ των γουνεμπόρων! Όχι των Κυβερνήσεων! Όχι, να σας χαρώ. Το σκυλοφάγωμα ξέσπασε μεταξύ των πολιτών, που είχαν συμφέροντα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Κι αυτό τράβηξε μέχρι το 1825, οπότε η Ρωσία, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, όρισε τα Ρωσο-Αμερικάνικα σύνορα, στην περιοχή της σημερινής Ketchigan. Κι εκεί, κάπου, κάπως ησύχασαν τα πράγματα.

Όμως, η εξαφάνιση της καημενούλας της βιδρούλας από το απηνές κυνηγητό, και οι πολιτικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ανάγκασαν τη Ρωσία να … πουλήσει την Αλάσκα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική σημαία υψώθηκε στη Sitka, στης 18 Οκτωβρίου 1867. η Αλάσκα ωστόσο ανακηρύχθηκε 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, πολύ αργότερα: στις 3/1/1959.

Τυχερές οι ΗΠΑ διότι, το 1861 στον ποταμό Stikin, και το 1880 στο Juneau ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα χρυσού!!! Λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη στο Fourty Mile Creek, καθώς και στα χρυσοφόρα πεδία του Atlin και του Klondike, του Yukon και του Fairbanks. Ο πυρετός του πολύτιμου μετάλλου ανέβηκε γρήγορα σε ύψη δυσθεώρητα. Κι έγινε ένα είδος ενδημικής νόσου, από την οποία ούτε οι ψυχραιμότεροι γλύτωναν....
Γέμισε η Αμερική χρυσό, αλλά και τυφλωμένους από απληστία χρυσοθήρες. Και η Ρωσία έμενε άναυδη, καθώς συνειδητοποιούσε την ηλιθιότητά της, να.... ξεφορτωθεί την Αλάσκα αντί 7.200.000 δολαρίων!!!! Αν είναι δυνατόν.


Λίγα χρόνια μετά, και για να ανέβη κομματάκι ψηλότερα η πίεση των Ρώσων, τη λάμψη του χρυσού ήρθε να αντικαταστήσει η ερεθιστική μυρουδιά του πετρελαίου, που γι αυτό τον είπαν: «Μαύρο Χρυσό».

Έχω την εντύπωση ότι εξυπνότερη κίνηση από την αγορά της Αλάσκας, δεν έκαναν ποτέ ξανά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκαν, αντί πινακίου φακής, με μια τεράστια και πλουσιότατη περιοχή, που έχει, εν αφθονία μάλιστα, ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σήμερα ο πλανήτης. Αφήστε που, και σαν φύση, είναι κάτι το θαυμαστό. Και τι δεν έχει η ευλογημένη.

Πυκνά δάση. Μισοκοιμισμένες λίμνες. Βουερά ποτάμια.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πανέμορφες τούνδρες –στέπες του Βορρά. Γαλήνια βοσκοτόπια των σπάνιων ειδών ζώων που ζουν εκεί.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Βουνά πανύψηλα! Το Mckinley, βορεινά του Ancorage, έχει ύψος 6.194 μέτρων, και είναι το μεγαλύτερο της Βόρειας Αμερικής, γενικώς.

Και επιβλητικές οροσειρές, όπως εκείνη του St Elias, με υψόμετρο 5.489.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Μα σάμπως της λείπουν τα φιόρδ και τα νησιά; Αλυσίδες ολόκληρες από δαύτα, οι Αλεούτιες και 11.000 νησιά του Αρχιπελάγους τού Αλεξάνδρου, και δεν ξέρω πόσα άλλα ακόμα.

Κι ας μη ξεχνάμε και τους ευλογημένους παγετώνες.

Είναι αυτοί που τροφοδοτούν γενναιόδωρα τους μεγάλους ποταμούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, γεμίζουν τις μυστηριακές λίμνες. Κι έχει, ακόμα, το μέγα προνόμιο, να συνορεύει με δύο ωκεανούς: τον Αρκτικό στο Βοριά και τον Ειρηνικό στο Νότο και τη Δύση. Έτσι, δεν είναι αποκλεισμένη από πουθενά. Μπορεί να επικοινωνεί από όλους τους δρόμους, με όλον τον κόσμο..

Τι συγκλονιστική χώρα, Θεέ μου! Μα, πως τους κατέβηκε των Ρώσων, να την πουλήσουν; Τέτοια βία και μανία! Σαν να ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Μα, γιατί! Είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του Δυτικού Ημισφαιρίου με έκταση 1.518.000 τ.χ. εξ ων τα 39.000 είναι φιόρδ και όρμοι, και τα 80.000 είναι ακτές, που αντικρίζουν τις ανοιχτές θάλασσες.

Στην απογραφή του 1980 μετρήθηκαν 550,000 κάτοικοι!!! Από αυτούς, το 10% ζει στο Ancorage, οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας. Διοικητική εξακολουθεί να παραμένει το ιστορικό Juneau.

Πουλιέται, μωρέ, τέτοιος τόπος; «Τέλειωσε» λέει « η βιδρα, την εξαφάνισαν οι γουνέμποροι! Κι είχε και πάγους, πολύ πράμα. Τι να την κάνουμε λοιπόν, τέτοια σαβούρα; Δεν μας φτάνει η Σιβηρία; Τι μάς χρειάζεται άλλη μια παγωμένη, άγονη περιοχή; Ας την πουλήσουμε στους βλάκες τους Αμερικάνους. Να δούμε τι θα την κάνουν. Κι εμείς θα ησυχάσουμε από τις διεκδικήσεις του ενός και του αλλουνού τρελού. Αμάν, πια η λύσσα τους, να την αποκτήσουν, ντε και καλά! Ε, ας την πάρουν. Να ηρεμήσουμε όλοι. Χάρισμα τους!!!".

Και πάει, χάσανε το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο και… πετρελαιωρυχείο του κόσμου! Πώς τη χώνεψαν, αργότερα, μια τέτοια βλακεία; Σήμερα, ο μεγαλύτερος πετρελαιαγωγός της Αμερικής βρίσκεται στην Αλάσκα. Φεύγει από το Fairbanks, και καταλήγει στο λιμάνι Ancorage. Χρειάστηκαν ετών μελέτες, για να τον φτιάξουν. Οι επιστήμονες έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τις αδυσώπητες κλιματολογικές συνθήκες. Το έργο καταστρεφόταν από τις εξωφρενικά χαμηλές θερμοκρασίες. Υποχρεώθηκαν , λοιπόν, να βρουν λύσεις. Και τις βρήκαν. (Όχι θα τις άφηναν.)

Όταν το γουνεμπόριο άρχισε να φθίνε, ξέσπασε ο περίφημος «πυρετός του χρυσού». Το 1858, ο ποταμός Fraser αποδείχθηκε χρυσοφόρος. «Παιδιά, χρυσός, κι άλλος χρυσός! Γινόμαστε πλούσιοι, σκάβοντας και κοσκινίζοντας. Ορμάτε όλοι στο ποτάμι, το καλό και το ευλογημένο!». Και όρμισαν.....

Εν τω μεταξύ, και σε άλλα σημεία της Αλάσκας εμφανιζόταν το "καταραμένο" μέταλλο. Στο Yukon, στο Dawson, στο Skagway, στο Fairbanks, στο Juneau, στο Fortymile. Από το 1849 έως και το 1908, η Αλάσκα απεκάλυπτε ριγώντας, πως το υπέδαφος της έμοιαζε με το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας!!!!
Ανεκτίμητο!!!

«Μπερκέτι, κύριοι, Αδράχτε φτυάρια και κόσκινα, κι ότι πει ο Θεός κι η Αλάσκα». Και σκόρπιζαν σε όλη την περιοχή κατά ομάδες, φτιάχνοντας, μοιραία, άθλιους οικισμούς, για να στεγάζουνε την κεφαλή και τα χρυσά τους όνειρα. Ώσπου να έρθει κι ο εφιάλτης. Κι οι οικισμοί γίνονταν γρήγορα πόλεις. Κι ήταν οι πόλεις άγριες. Τις κατοικούσαν αγύρτες, κλέφτες, τυχοδιώκτες, φονιάδες, καταζητούμενοι και απελπισμένοι, συχνά στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Το πώς λειτουργούσαν αυτά τα κοινωνικά εξαμβλώματα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Τα κυριαρχούσε ο νόμος των όπλων, των δολοπλοκιών, της κατασκοπείας, των ανίερων συμμαχιών σήμερα, που αύριο μπορούσαν να γίνουν εχθρικές, συμμορίες. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ο φίλος πρόδιδε τον φίλο, κι ο σύντροφος σκότωνε ανενδοίαστα τον σύντροφο, για μερικά εκατοστά χρυσοφόρας γης, ή για λίγα γραμμάρια χρυσόσκονης. Ήταν η κόλαση τής ανομίας, κι ο παράδεισος τού αλκοόλ και της πορνείας. Θες το κρύο, θές οι κακουχίες, η αγωνία κι ο φόβος, θες η απελπισία κι ο θάνατος που ελλόχευαν παντού, έρριχναν, κάθε βράδυ, τους χρυσοθήρες στους καπνούς του τζιν και του ουίσκι, αλλά και στις πρόθυμες αγκαλιές των γυναικών. Ιστορικά μένουν, μέχρι σήμερα, τα πορνεία αυτών των πόλεων. Κι έφτασαν, ως εμάς, ονόματα «κυριών» που, τελικά, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην διαμόρφωση των «κοινωνιών», των ιδιόρρυθμων κατοίκων των θλιβερών αυτών παραγκουπόλεων. Ακούσαμε ιστορίες φοβερές, που μας ανατρίχιασαν.

-" Δεν είναι δυνατόν, ανθρώπινα πλάσματα, να μακελεύονται σαν τραγιά, για λίγα ψήγματα χρυσού ", λέμε στην Julia, την ξεναγό μας στο Skagway. Γελάει.

-" Και για πολύ λιγότερα μπορούσαν να σφαχτούν, θα σας έλεγα εγώ. Για μια λέξη. Συχνά, και για μια τυχαία κι αθέλητη σπρωξιά. Σαν τα σαρκοβόρα, που υποψιάζονται πως κινδυνεύει από παντού η λεία τους. Σκεφθείτε, για λίγο, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν εδώ. 60 βαθμοί υπό το μηδέν. Κακή υγεία. Μηδέν ανέσεις. Το έδαφος σκληρό από τον παχύ πάγο. Συχνά, δουλειά μηνών, δεν οδηγούσε πουθενά, για κάποιον ατυχή, ενώ κάποιος άλλος, που δούλευε δίπλα, γινόταν πλούσιος! Ήταν φυσικό να ανεβαίνει ο πυρετός όλων, και να οδηγεί σε πράξεις βίαιες. Έκλεβαν ο ένας τον άλλον. Παραπλανούσαν ο ένας τον άλλον. Σκότωναν οι άτυχοι τους τυχερούς. Ήταν μια εποχή «ηρωική» κατά κάποιον τρόπο, αλλά εκτός ελέγχου", καταλήγει.

-" Ήταν πράγματι «ηρωική»; Αναρωτιόμαστε εμείς.
Φαίνεται πως ήταν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τίποτε "καλό" δεν γίνεται με το savoir faire και τους καλούς τρόπους. Γίνεται ΠΑΝΤΑ με βία, με αίμα, με καιροσκοπισμό και συμφέροντα. Κι όλα αυτά τυλιγμένα, χαριέντως και φαρισαϊκώς, μέσα στο σελοφάν, πότε της θρησκείας, πότε του ανθρωπισμού και πότε της προόδου και της προκοπής των κατακτημένων λαών. Σκέτη μπαμπεσιά. Πανανθρώπινη και καλά καμουφλαρισμένη. Είπαμε: το «σελοφάν» πάνω από όλα. Το περιτύλιγμα, να σας χαρώ. Άλλωστε, με αυτά τα «υλικά» δεν «χτίστηκε» ο Νέος Κόσμος; Πάνω στο αιματοκύλισμα των ιθαγενών, στή Νότια Αμερική, για το μυθικό El Dorado –πάντα ο χρυσός- και το απερίγραπτο πλιάτσικο – οικονομικό και ηθικό- μιας ευημερούσας αυτοκρατορίας 20.000.000 ψυχών; Κι όλη αυτή η παρανοϊκή σφαγή, εις δόξαν Χριστού – για τον Σταυρό και την Ισπανία!!!. Και, πίσω από αυτόν τον ωραίο μπερντέ, να καραδοκεί ο Μαμωνάς…Πάντα αυτός ο καταραμένος ολετήρας!...

Τέλος πάντων! Τα περισσότερα για το περίφημο Gold Rush – Τον πυρετό του χρυσού, θα τα πούμε όταν φτάσουμε, με το καλό, στην αυθεντική πόλη των Χρυσοθηρών, (κι όχι τών "χρυσοθήρων" να σάς χαρώ, μιά και ο "χρυσοθήρας" είναι πρωτόκλιτο, και η γενική τού πληθυντικού τονίζεται πάντα στη λήγουσα!), το απόκοσμο Skagway. Το βρήκαμε καταπαγωμένο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Τέλειωσε, κάποτε, η φρενίτις του χρυσού, αλλά η ανθρώπινη απληστία δεν τελειώνει ποτέ. Ο «μαύρος χρυσός» ήταν η άλλη ευχή και κατάρα της Αλάσκας. Ευχή, διότι την έκανε την σπουδαιότερη Πολιτεία της Βόρειας Αμερικής. Και κατάρα διότι, κάθε λίγο και λιγάκι, απειλεί να καταστρέψει, με τα αναπόφευκτα ατυχήματα των πετρελαιοφόρων, την οικολογική ισορροπία τού Ειρηνικού Ωκεανού....
.
Το 1977 λειτούργησε, έξω από το Fairbanks -στα βορεινά της Πολιτείας και στα όρια του Αρκτικού Κύκλου -, ο τεράστιος πετρελαιαγωγός, αυτό που οι Αμερικάνοι λένε με υπερηφάνεια Pipe Line. Δούλεψαν γι αυτόν 22.000 εργάτες, επί 3 χρόνια (1974-1977), σε μιάν απόσταση 1.500 περίπου χιλιομέτρων. Το αργό πετρέλαιο φτάνει στο Ancorage, μέσα από αρκτικές ερημιές, τις μυστηριακές τούνδρες, για να φορτωθεί στα πλοία. Ο πετρελαιαγωγός θεωρείται ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Το εξοντωτικό κρύο, βλέπετε, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, στην ομαλή μεταφορά του πολύτιμου υλικού στο προορισμό του. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω με τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Δεν μας αφορούν άλλωστε, οι στείρες τεχνικές πληροφορίες, μέσα σε τούτον τον Παράδεισο της Φύσης. Κρατείστε μόνο τούτη τη λεπτομέρεια που ήδη προαναφέραμε. Επί 3 χρόνια δούλεψαν, για την κατασκευή του 22.000 εργάτες. Κρατείστε, όμως και μιάν άλλη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική, για μένα. Η Αλάσκα, η 49η πολιτεία, είναι η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, με έκταση πάνω από 1.200.000 τ.χ., και η πιο αραιοκατοικημένη. Μονάχα 400.000 άνθρωποι τολμούν να την κατοικούν. Απίστευτο, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Γι αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, αν θυμηθούμε πόσο πλούσια είναι. Ωστόσο, πώς να αντιμετωπίσεις τον ανταγιάντιστο πολικό χειμώνα; Τους -70 βαθμούς; Όσα μεσα κι αν διαθέτιες, το κρύο δαγκώνει, και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή σου. Σου «ρίχνει» μύτη και αυτιά, έτσι και προβάλεις από την ξώθυρα. Γίνεσαι όλος ένα..... κρυοπάγημα δηλαδή. Πολύ γενναίοι οι 400.000 άνθρωποι! Μπορείς να μην τους θαυμάσεις;

 

[harilander]

ευχαριστούμε πολύ για τις τοσες πολύτιμες πληροφορίες που διαβάζουμε μεσα απο μια τόσο γλαφυρή περιγραφή οπως πάντα!
Η Αλάσκα θα παραμένει πάντα ενας ανεκπλήρωτος πόθος και θα με στοιχειώνει στις ταξιδιωτικές φαντασιώσεις μου..
περιμενουμε την συνέχεια με αγωνια.

 

[_antonis_]

Πάρα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι!! (ε με τόσο χρυσό πως να μη μας αρέσει!!!)

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες και την ομορφη αφηγηση.
Ανυπομονω να μαθω τελικα ποιο κερδισε στη ζυγαρια ...ο Βορειος Πολος ή ο Νοτιος Πολος.

 

[Sailor Moon]

Μαγευτικα απο την διηγηση σου και περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια!!!!

 

[ThanasisU2]

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

αυτό μήπως

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις τόσο καλογραμμένες πληροφορίες από έναν πραγματικά μυστηριακό προορισμό!