ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

TORONTO - Η πόλη των διάσημων Καταρρακτών


Η απόσταση μεταξύ Οτάβας – Τορόντο είναι 500 χλμ. Στο χωριό GARANAGUE, στεκόμαστε. Βρίσκεται πάνω στις όχθες του ποταμού του Αγίου Λαυρεντίου. Η περιοχή είναι γνωστή ως ‘’Των χιλίων νησιών’’. Στην πραγματικότητα πρόκειται για 1. 700 νησιδάκια, σ’ ένα μήκος 80 χλμ.

Μπαίνουμε σ’ ένα σκαφάκι και ξεκινάμε για μια δίωρη κρουαζιέρα.

‘’Παναγιά μου Δέσποινα! Τι εξωπραγματικό σκηνικό είν’ τούτο; Κοιτάξτε τις δασωμένες όχθες! Τις ονειρικές αντανακλάσεις στο ατσαλάκωτο νερό: Και τα νησιά, που είναι σαν τοσοδούλες σμαραγδένιες χάντρες, πάνω σ’ ένα γιορντάνι 80 χλμ! Απίστευτο, παιδιά! Απίστευτο!’’ μονολογώ έμπλεος θαυμασμού!

Κι έχω δίκιο. Τα νησάκια, κατά κανόνα, είναι μια σταλιά. Μα, μια σταλιά, σας λέω. Ίσα – ίσα που χωρούν μια βίλα, μια πισίνα, ένα μικρό πάρκο, κάποια βράχια… Κι απαραιτήτως τους … βρίσκεται κι ένα ρομαντικό αραξοβόλι, όπου ασφαλίζεται το ταχύπλοο, ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τον στεριανό κόσμο.

Ο ξεναγός μας λέει ότι τα νησάκια είναι ιδιόκτητα. Οι ευτυχείς κάτοχοι είναι, φυσικά, εκατομμυριούχοι. Μεταξύ τους και η γνωστή μας … καλλωπιτζού Hellena Rubinstein! Ως κι ένας πύργος υπάρχει σε μια από αυτές τις πολύτιμες ‘’ξέρες’’. Ανήκε στον γερμανό ιδιοκτήτη του γνωστού Νεοϋορκέζικου ξενοδοχείου Waldorf Astoria, Georg Boldt. Προφανώς, ο άνθρωπος εζήλωσεν την φήμη των κάστρων του Ρήνου στην πατρίδα του!. . .

Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πω περισσότερα για τούτη τη βόλτα στο ποτάμι. Υποθέτω πως τα φαντάζεστε. Ήταν η απέριττη ομορφιά, μέσα σ’ ένα δοξαστικό πρωινό. Με θαυμαστά παιχνίδια σκιάς και φωτός πάνω στα νερά και στις κορφές των δέντρων …

Στο Τορόντο φτάνουμε νωρίς το απόγευμα με ελαφριά ψυχρούλα. Ένας μικρός περίπατος γύρω από το ξενοδοχείο, σβέλτο δείπνο και ΥΠΝΟΣ! Ο μεγάλος απών των ταξιδιών μου! … Έλεος χριστιανοί! Πώς να κάνω τις ώρες του 24ωρου, τουλάχιστον 30; Πως;

Την άλλη ημέρα θα βρεθούμε στο ‘’νερένιο θαύμα’’ της Φύσεως.

‘’Αμάν! Επιτέλους! Ήρθε η μεγάλη ώρα να δω τους καταρράκτες του Νιαγάρα’’ σκέφτομαι. ‘’Έχω δει του Ιγκουασού στα σύνορα Αργεντινής – Βραζιλίας. Έχω δει της Βικτώριας στον ποταμό Ζαμβέζη στη Ζιμπάμπουε – την πάλαι ποτέ – Ροδεσία. Τούτος μόνο ο καταρράκτης μου έλειπε. Τον είδα, βεβαίως, δεκάδες φορές στο σινεμά. Ποιος, αλήθεια, δεν θυμάται το ομώνυμο θρίλερ με τον κουνιστό … ποπό της Μονρόε, μέσα σ’ ένα κατακόκκινο θεόστενο φόρεμα! …. Όμως άλλο είναι να βλέπεις ένα θαύμα στο πανί κι άλλο να είσαι για λίγο μέρος του. Αύριο λοιπόν!’’ Κι αυτές είναι οι τελευταίες μου σκέψεις, πριν με πάρει ύπνος βαθύς! Καιρός να ξεκουραστεί το σώμα και το μυαλό μου …

Ωστόσο, επειδή για το Νιαγάρα θα χρειαστώ όλα μου τα κέφια, επιφυλάσσομαι να σας τον περιγράψω μετά την γνωριμία μας με το Τορόντο. Μεταξύ μας, δεν έχει και πολλά παράξενα να δεις. Έχει όμως πολλά όμορφα να δεις. Ελάτε, λοιπόν, να τα χαζέψουμε μαζί στα σβέλτα:

• Το παλιό Δημαρχείο (σήμερα Δικαστήριο) από ροζ πελεκητή πέτρα, σε επιβλητικό νέο-γοτθικό ρυθμό με πολύ όμορφες διακοσμήσεις.

• Τον Σιδηροδρομικό Σταθμό ‘’Union’’ χτισμένο το 1927. Θα το πιστέψετε; Θυμίζει αρχαιο-ελληνικό ναό με θαυμάσιους κορινθιακούς κίονες και κάμποσα αγάλματα. Βλέπετε, τον περασμένο αιώνα και στις πρώτες δεκαετίες του τελευτούντος, οι άνθρωποι λάτρευαν την αρχαιο-ελληνική τέχνη σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη: Από την Konigs Platz του Μονάχου μέχρι την Ουάσινγκτον και το Τορόντο στην απέναντι ήπειρο, για να πω λίγα από τα γνωστά.

• Το περίεργο όσο και συγκινητικό μνημείο αφιερωμένο στους Κινέζους, που πέθαναν φτιάχνοντας τον σιδηροδρομικό δίκτυο.

• Το Φρούριο York πάνω σ’ ένα λοφίσκο. Χτίστηκε το 1793 από τον Κυβερνήτη Simcoe για την άμυνα της πόλης κατά των Αμερικανών. Η περιοχή βρίσκεται πάνω στα Καναδό-Αμερικανικά σύνορα. Στον πόλεμο του 1812, οι υποχωρούντες Άγγλοι προτίμησαν να το καταστρέψουν παρά να το αφήσουν σε αμερικανικά χέρια. Το 1937 αναστηλώθηκε και είναι σήμερα τόπος τουριστικός. Ένα είδος Στρατιωτικού Μουσείου απ’ όπου δεν λείπει και η ψυχαγωγία. Για να μην αγριεύονται οι σύγχρονοι με τα αιματοκυλίσματα του παρελθόντος…

• Τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιακώβου, που βρίσκεται στο λιμάνι πάνω στη λίμνη Ontario.

• Την ενδιαφέρουσα περιοχή των ‘’Θεαμάτων και Ακροαμάτων’’ – το Πολιτιστικό Κέντρο της πόλης, ούτως ειπείν. Εδώ βρίσκονται τα θέατρα, η Όπερα, οι αίθουσες συναυλιών συμφωνικής μουσικής και μιούζικαλς – το Καναδικό Μπροντγουέϊ, μ’ άλλα λόγια. Πολύ ελιτίστικη περιοχή, που οι Τοροντονοί σέβονται πολύ.

• Βεβαίως, να μην παραλείψουμε το αντίστοιχο του Λονδρέζικου City, τομέα της πόλης. Δυστυχώς τα θαυμάσια νεοκλασικά κτίρια των Τραπεζών και τα μαρμάρινα μνημεία αντικαταστάθηκαν εν πολλοίς από γυάλινα μεγαθήρια με ότι εξωφανταστικό φέρνουν μαζί τους αυτά, σε ρυθμό και διακόσμηση… Εγώ πάντως, δεν τα βρήκα και πολύ ενοχλητικά. Φαίνεται πως το ‘’κλασικό’’ μου μάτι συνήθισε στους νεωτερισμούς της αρχιτεκτονικής της εποχής μας. Αν θέλει ας κάνει κι αλλιώς! Σήμερα πια, εκτός του Μπαρμπαλιά, κανείς άλλος δεν ασχολείται έστω και με την ιδέα του νεοκλασικού! Οπότε …

• Η … λωλή Casa Loma είναι, λένε, η απάντηση των Καναδών στο ‘’Κάστρο του Χήρστ’’ στην Καλλιφόρνια. Ανήκει στον χρηματιστή Henry Pellati που, καταπώς φαίνεται, εζήλωσε την ομορφιά των Κάστρων της Ευρώπης γενικώς.

‘’Γιατί καλέ, τσιγκουνεύτηκε και δεν τα έκανε 100;’’ Του κόστισε τότε το αστρονομικό ποσό των 3. 500. 000 δολαρίων!!!! Έ, και πώς να μην του στοιχίσει; Έφερε οξιές και καστανιές από τη Βόρεια Αμερική. Τηκ από την Ασία. Γυαλί και μάρμαρο από την Ευρώπη. Με όλες όμως αυτές τις εξεζητημένες κατασκευές, με τους χοντρούς τοίχους, τα δωμάτια με την …ηχώ (καλέ, καραμπίτ λωλός ήτο ο άνθρωπος τις απέραντες βεράντες και τις άλλες εξαλλοσύνες, το ‘’σπίτι’’ κατέληξε να είναι ελάχιστα λειτουργικό και βολικό για τον ένοικό του! Γι’ αυτό κι εκείνος …. δραπέτευε κάθε τρεις και πέντε στα άλλα, πιο άνετα και πιο ανθρώπινα, σπίτια του.

Σήμερα το κοινό μπορεί να χαζέψει το πλούσια διακοσμημένο ‘‘Δωμάτιο της Οξιάς’’ με τον, από χρωματιστό γυαλί, τρούλο-οροφή, τα μαρμάρινα δάπεδα και τις βαριές μπρούτζινες πόρτες που ιταλοφέρνουν αισθητότατα! Παρ’ ότι μοιάζει με το ανάκτορο του Λουδοβίκου στο Νόισβανστάιν στη Γερμανία – την αποθέωση των απομιμήσεων – αξίζει πάντως να του ρίξετε μια ματιά.

Το Τορόντο έχει κι άλλη μια παραξενιά. Έχει τις γειτονιές των εθνοτήτων. ‘‘Μικρές χώρες’’ μέσα σε μια μεγάλη πόλη:

• H China Town σε πάει στην Άπω Ανατολή

• H Little Italy σε στέλνει στην Ευρώπη και

• H Little Athens – η ελληνική συνοικία – ξαναφέρνει κοντά σου την Πατρίδα. Με τα όλα της. Με τις ‘’Τοπικές’’ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας! Με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ! Με ελληνικές σημαίες παντού! Με καφέδες και τάβλι! Και, προ πάντων, με τα ονόματα των δρόμων γραμμένα ελληνικά, κάτω από τα αγγλικά!!!

‘’ Αμάν, παιδιά! Βλέπετε ότι βλέπω; Αυτό είναι ένα κομμάτι από οπουδήποτε της Ελλάδας αλλά … παστρικότατο και τακτικό!’’ θαυμάζω και δεν το πιστεύω. Κι εδώ – όπως και στην Αυστραλία – η Ελληνική Κοινότητα ευημερεί, ανθεί, δημιουργεί! Και μας βγάζει ασπροπρόσωπους ‘’εις την ξένην’’ Ευτυχώς. Καλό να ‘χουν οι άνθρωποι. Να μη ρεζιλευόμαστε με τους μετανάστες μας που τους βρήκαμε στα διάφορα ταξίδια μας ακόμα και στα βάθη της Αλάσκας στις χρυσοθηρικές πόλεις Skagway και Whitehorse …

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που στο Τορόντο μιλιούνται περί τις 100 γλώσσες και διάλεκτοι και κυκλοφορούν 42 αλλόγλωσσες εφημερίδες. Μια τρέλα δηλαδή… Που βρίσκουν, μωρέ, άκρη οι Τοροντονοί, γιαλαντζί και μη; (Αλήθεια, ποιοι είναι οι ‘’μη’’; Απορώ. )

Ωστόσο το σημαντικότερο αξιοθέατο είναι ο Πύργος του CN. Κάπου στις σημειώσεις μου διαβάζω ‘’442 μ. ύψος’’. Ήμαρτον! Κοντά μισό χιλιόμετρο όρθιο! Κι η θέα από κει πάνω; Σου κόβει την ανάσα! Βρίσκεται πάνω στη λεωφόρο της προκυμαίας κι έχει όλη τη λίμνη Ontario αλλά και ολόκληρη την πόλη στα πόδια του.

Η Ontario είναι μια από τις 5 μεγαλύτερες λίμνες της Βόρειας Αμερικής και η θερμοκρασία της μόλις φτάνει τους 10°C. Η ομορφιά της λίμνης με τα μικρά καταπράσινα νησάκια της – άλλα φυσικά και μερικά απ’ αυτά τεχνητά – και με τις εκατοντάδες ιστιοφόρα – όλα με καταπράσινα πανιά – είναι κάτι το απερίγραπτο. Εικόνες θεϊκής γαλήνης και άφατης καλλονής …. Σαν ζωγραφιές, σαν καρτ-ποστάλ! Καταριέμαι το δυνατό Stereo που… παιανίζει ένα θεοπάλαβο Heavy Metal; RAP; Θα σας γελάσω. Σείεται ολόκληρος ο πύργος και ο βάρβαρος ήχος μου γανώνει τον εγκέφαλο καταστρέφοντας εντελώς την ρομαντική ατμόσφαιρα ….

Προσπαθώ να αγνοήσω τους ‘’μουσικούς’’ … βιασμούς και βγάζω ατελείωτη σειρά φωτογραφιών. Θαρρώ πως δεν θα χορτάσω με τίποτα αυτή την ανεπανάληπτη εικόνα. Από τούτο το έντονο συναίσθημα καταλαβαίνω πως τα έχω βαρέως χαμένα! Δεν λειτουργώ λογικά. Λειτουργώ μονάχα συναισθηματικά και με τα μάτια! Γι’ αυτό και κάθε εικόνα μου φαίνεται διαφορετική. Είναι, λίγο πολύ, όμοια με την προηγούμενη. Αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω. Έχω πάθει ένα είδος …. καλλιτεχνικής υστερίας. Με συνεφέρνουν οι φωνές της παρέας, που κάνουν ονομαστικό προσκλητήριο για να συγκεντρωθούμε για την κάθοδο.

‘’Ωχ πάλι ρήμαξα το φιλμ μου’’ κλαίγομαι. ‘’Έφαγα και το μισό εφεδρικό’’ είναι ο συνήθης απολογισμός μου μετά από κάθε φωτογραφική επίθεση σε κάποιο αξιοθέατο.

‘’Σκέψου, Στελλίτσα, τι θα κάνεις αύριο στο Νιαγάρα! Καλού-κακού πάρε μαζί σου και εφεδρικό του εφεδρικού φιλμ για να μη χρειαστεί να σου δανείζουμε …χαρτομάντιλα, για το μαύρο δάκρυ. Θυμήσου ότι θα μπεις σε πλοία, σε ελικόπτερα, θα δεις τους καταρράκτες ανφάς, προφίλ και τρουά-καρ. Θα τους θαυμάσεις από την πρόσοψη αλλά και πίσω από τη νερένια κουρτίνα τους. Ανάγκη πάσα λοιπόν να κάνεις το κουμάντο σου!’’ με κανοναρχάει πονηρά η Ελεάνα, ενώ κουφίως βάζει από τώρα στη τσάντα της, εφεδρικές κασέτες και μπαταρίες για την videocamera της. Καλού-κακού!

Με την κάθοδό μας περπατάμε για λίγο στη προκυμαία. Είναι μια καινούρια γειτονιά, που χτίστηκε πάνω στις επιχωματώσεις ενός μεγάλου έλους πάνω στο λιμάνι. Σ’ αυτήν λοιπόν την ‘’κλεμμένη’’ από το νερό γη, οι Καναδοί έφτιαξαν έναν οικισμό πνευματικής – και όχι μόνο – ψυχαγωγίας. Γκαλερί, μουσεία, πάρκα, κομψές μπουτίκ, σχολή κωπηλασίας, ακριβά ρεστωράν, καφέ και παιχνιδότοποι γεμίζουν τον χώρο. Και βέβαια εκεί βρίσκεται και το δικό τους Μοναστηράκι – η Flea Market – καθώς και η ‘’Harbourfront antique market’’ με τα θαυμάσια παλαιοπωλεία. Εδώ – απ’ ότι είδαμε – καταλήγουν πολλές ευρωπαϊκές αντίκες. Και γιατί όχι; Όποιος πληρώνει καλύτερα!

Καταλήγουμε στο Eaton’s center για ξεκούραση, καφεδάκι και χαζευτήρι με το πάσο μας. Εδώ ζούμε εν τέλει το φαινόμενο της υπόγειας πόλης, που στεγάζει γιγάντιος θόλος από φάιμπερ γκλας. Δεν της υπολείπεται τίποτα. Χιλιάδες τα μαγαζιά, οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, τα εστιατόρια, τα φαστφουντάδικα. Κομψά καφέ, μπιστρό, κήποι, σιντριβάνια και λουλούδια. Το τι λουλούδι και πρασινάδα οργιάζουν εκεί κάτω, δε λέγεται! Υπάρχει μπόλικο φως και ήλιος από τη γυάλινη οροφή και τα φυτά θεριεύουν. Σαστίζουμε:

‘’Εκκλησία, μωρέ, δεν είδα ακόμα’’ λέω. ‘’Δεν είναι δυνατόν να μην έχει. Που θα πάει κάποιος αν του ρθει ξαφνικά η ανάγκη να ανάψει ένα κερί και να προσευχηθεί;’’ Οι φιλενάδες πέφτουν σε βαθιά περισυλλογή:

‘’Να δεις που κάπου θα τους … βρίσκεται και ένα εκκλησάκι’’ αποφαίνεται η Φρόσω σοβαρά προβληματισμένη.

‘’Σαν πολύ δεν πάει όμως;’’ απαντά η Ελεάνα. ‘’Εκτός αν σε κάποια γωνιά υπάρχει ένας ειδικά διαμορφωμένος χώρος – πάντα σε μοντέρνα σύλληψη κι εκτέλεση – όπου θα μπορεί κάποιος να αποθέσει το κερί του’’ συμπεραίνει.

Κι εμάς να μας τρώει ακόμα η απορία: ‘’Είχεν κεφάλιν ο Γιάννης, εν είχεν κεφάλιν…’’

Που λένε και οι Κύπριοι. Ξέρουμε ότι οι Καθολικοί έχουν συνηθίσει στην επιβλητικότητα των γοτθικών ναών. Τι να κάνουν μέσα σε μια ταπεινή υπόγεια κόχη; Που να βρεθεί έτσι έμπνευση κι ανάταση ψυχής;

Οι ‘’δέκα της νυκτός’’ μας βρίσκουν κουκουλωμένες κατακεφαλής! Την επομένη θα ταξιδέψουμε 160 χλμ μέχρι τους καταρράκτες.

Δόξα τω Θεώ! Θα αξιωθώ να τους δω κι αυτούς. Άλλος ένας προορισμός αλλά και ένα όνειρο ετών ήρθε η ώρα να γίνει πραγματικότητα. Είμαι ευγνώμων στην ταξιδιωτική μου Τύχη, από εκείνη την Άλλη, ας μη το συζητάμε καλύτερα! Δεν διαθέτω μήτε στάλα! Ευγνωμονώ λοιπόν αυτή την ειδική Τύχη, που με βοήθησε να φτάσω ως εδώ, κι αύριο εκεί όπου θα δω την επιθυμία μου να εκπληρώνεται θριαμβευτικά!

Ο Νιαγάρας κι εγώ, ενώπιος ενωπίω! ……

Το έχω παρατηρήσει. Αν η τελευταία σκέψη μου είναι ευχάριστη, ο ύπνος είναι βαθύς και ουσιαστικός. Και η διάθεσή μου το άλλο πρωί είναι ευτυχισμένη. Συνήθως ξυπνώ χορεύοντας …. μενουέττο αντί ρυθμικής γυμναστικής! Και σφυρίζω, όσο δύναμαι, την ωδή στη Χαρά για να …φρεσκάρονται τα πνευμόνια μου!. . .

Για την ώρα ‘’ Καληνύχτα σας! Αύριο έχει ο Θεός και το … Πρόγραμμα!’’…. .

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sailor Moon]

Υποκλίνομαι!!Ευχαριστούμε για την ιστορία!

 

[_antonis_]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

 

[hydronetta]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

Μαζέψου εσύ....
Στέλλα μου όπως πάντα σε παρακολουθούμε με περισσό ενδιαφέρον

 

[_antonis_]

Μαζέψου εσύ....

(μήν τολμίσεις να με ξεχάσεις όταν κανονίζεις κάτι τρελό!!!) (συγνώμη για το απειλητικό ύφος, αλλά συνήθως πιάνει... )

 

[St.Adamantidou]

συνέχεια Αλάσκα.


«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΡΑ»
Έχουν και αυτά τη δική τους ιστορία.

Περί της ιστορίας της Αλάσκας και του Καναδά γενικώς, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, όταν ξεκινούσα. Ήξερα μονάχα πως, έτσι κι αλλιώς, και κατά κάποιον ακαταλαβίστικο τρόπο, ο Καναδάς εξακολουθεί να ανήκει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλάζει, επίσης, πρωτεύουσες σαν την Αυστραλία, κι έχει προβλήματα ακατανόητα με τους Γαλλόφωνους κατοίκους του.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, την Αλάσκα, ήξερα ότι την αγόρασαν οι Αμερικάνοι από τους Ρώσους, αντί πινακίου φακής –κυριολεκτικώς- κι ότι κάπου εκεί, μέσα στις ερημιές, υπήρχε ο περίφημος πετρελαιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα και τα ολίγον… παρανοϊκά, -για τα δικά μου τα μυαλά-, πρέπει να ομολογήσω. Αλλά δεν χολόσκαγα. Διότι, τότε, δεν με αφορούσαν.

Όμως, όταν βρέθηκα εκεί, έπρεπε να μπω στην διαδικασία της κατανοήσεως όλων αυτών των, κατ’ εμέ παράλογων της περιοχής και, τελικά, να προσθέσω και κάποια παράλογα καινούργια. (Αν είναι δυνατόν, χριστιανοί!)

Ωστόσο, σε τούτο το κιτάπι θα προσπαθήσω να είμαι εκτάκτως σύντομη, σε ό,τι αφορά την Ιστορία. Ηρεμήστε λοιπόν.....

Πρώτοι κάτοικοι, οι Αθαμπάσκανς. Ήρθαν από τον Βερίγγειο. Η γλώσσα τους μιλιέται σήμερα από τους Ναβάχος και τους Απάτσι, που βρίσκονται στο εσωτερικό του Καναδά, και τα νοτιοδυτικά αμερικάνικα σύνορα. Τις δύο φυλές των Ινδιάνων τις βρήκαμε ολοζώντανες στο Fairbanks και στο Juneau.

Οι Μογγόλοι Ινουίτ, πάλι, -οι γνωστοί μας Εσκιμώοι- ήρθαν από την Ασία, στο τέλος της εποχής των παγετώνων. Το όνομα τους σημαίνει : «κρεοφάγος». Σήμερα τους συναντάς στην Σιβηρία – κατά μήκος της Αλάσκας- στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και στην Γροιλανδία.
Τα σπίτια τους ήταν μισοπαραχωμένα στη γη. Ένα είδος ημιυπογείων. Οι λόγοι προφανείς. Προστατεύονταν, έτσι, καλύτερα από το κρύο και τους ανέμους, χωρίς να στερούνται ολότελα και το φως. Ήταν καμωμένα από ξύλα, που έφερνε στις ακτές η πλημμυρίδα, από κέρατα ελαφιών, που κυνηγούσαν για τροφή, κι από κόκκαλα φαλαινών. Σοφή επιλογή, όσο κι αν αυτού του είδους τα υλικά μας φαίνονται απίθανα. Διότι, τα ξύλα που μάζευαν από την θάλασσα και τα ποτάμια, δεν σκέβρωναν. Και τα ελαφοκέρατα μαζί με τα φαλαινοκόκαλα, ήταν θαυμάσια μονωτικά κατά της υγρασίας και του κρύου. Τα γνωστά μας Igloos ήταν κατοικίες των γηγενών φυλών κι όχι των μεταναστών.

Οι Ινουίτ ήταν εκείνοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν –μετά την έλευση των λευκών- τα έλκηθρα με τα σκυλιά, πρακτική που μετέρχονται ακόμα και σήμερα, με τα πανέμορφα «χάσκεϋς». Και είναι μια θαυμάσια εικόνα: ένα μακρύ, ελαφρό έλκηθρο να τσουλάει πίσω από έξι, οκτώ ή και δέκα ανυπόμονα σκυλιά.

Οι Αλεούτιανς, τέλος, είναι μια φυλή που κατοικούσε στο ομώνυμο, βορεινό νησιώτικό σύμπλεγμα. Εξοντώθηκαν, όμως, στην πλειοψηφία τους από τους Ρώσους, που έφτασαν εκεί, γύρω στα 1740, και βρήκαν περί τους 25.000 κατοίκους. Το 1800 κιόλας υπήρχαν μονάχα 2.000. Οι σκληροτράχηλοι κυνηγοί και έμποροι γούνας σκότωσαν τους άντρες, και πήραν σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Ό,τι απόμεινε, χάθηκε με τις επιμειξίες. Σήμερα υπολογίζουν πως μονάχα 1.000 ακραιφνείς Αλεούτιανς επιζούν στα Αλεούτια νησιά…

Στις αρχές του 1700 –πολύ πριν δηλαδή οι Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής αρχίσουν να προωθούνται προς το αμερικάνικο Far West, αναζητώντας τον άλλον ωκεανλο, Ρώσοι γουνέμποροι, αλλά και εξερευνητές, αγωνίζονταν για το ίδιο λόγο, πολύ βορειότερα, όμως. Μαζί με την αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής, οι άνθρωποι έψαχναν, σχεδόν απελπισμένα, απάντηση στο καυτό ερώτημα, που τέθηκε στην ανθρωπότητα, μετά τα ταξίδια στην Άπω Ανατολή του Μάρκο Πόλο: «Ήταν ή δεν ήταν ενωμένες στο Βορρά, η Αμερική και η Ασία;». Οι τότε χάρτες ήταν ελλιπέστατοι, αφού η τεράστια Ασιατική ήπειρος, ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη.

Ο Δανός την καταγωγή Vitus Berning, πλοίαρχος στο ρωσικό ναυτικό επί 20 χρόνια, ξεκίνησε το 1725 για την χερσόνησο της Καμτσάτκας, στην Σιβηρία, με εντολή του τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Του πήρε τρία χρόνια του Bering για να φτάσει στη θάλασσα. Ήταν η επιδίωξη μιας ζωής τού συγκεκριμένου Τσάρου, να βρει «κάπως κάπου» διέξοδο της χώρας του προς τις βορεινές θάλασσες…

Του λιναριού τα πάθη τράβηξε ο κακορίζικος ο Bering και το πλήρωμα του, για να φτάσουν στο πορθμό που, τελικά, πήρε το όνομα του. Κάλυψαν 2.000 μίλια, σουρνάμενοι μέσα σε μαύρες ερημιές, όπου ουδέ άνθρωπος βρισκόταν στο γύρο, μηδέ ίχνος δρόμου. Των παθών τους πέρασαν τα ανθρωπάκια, αυτά τα τρία χρόνια, ως ότου το ταλαίπωρο μάτι τους δει ακτή! Θάλασσα! Θάλασσα!Σαν τους Μυρίους…

Και, τότε, ο Bering κατάλαβε, ότι η Ρωσία δεν συνδεόταν, από ξηράς, με την απέναντι άγνωστη χώρα. Ανάμεσα τους υπήρχε νερό. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει το πρώτο του πλοίο, το Gabriel. Και με αυτό ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι, στο Βόρειο Ειρηνικό σε νερά αχαρτογράφητα, όπου δεν είχε ιδέαν κατά που θα τον έβγαζαν. Τελικά παρέπλευσε το νησί του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά η πυκνή ομίχλη τον εμπόδισε να διακρίνει τη στεριά της Βόρειας Αμερικής. Κι όλα αυτά 235 χρόνια μετά τον Κολόμβο, που έμπαινε θριαμβευτής στην Καραϊβική, ανακαλύπτοντας την Κεντρική Αμερική.

Χειμώνιασε. Κι ο ρηξικέλευθος και ρέκτης πλοίαρχός μας, αναγκάστηκε να επιστρέψει, κομματάκι απογοητευμένος, στην Καμτσάτκα. Ο πολύ κακός καιρός, η έλλειψη τροφίμων και οι πολλές κακουχίες εμπόδισαν τους τολμηρούς εξερευνητές, να προχωρήσουν ανατολικότερα. Έτσι, για 10 σχεδόν χρόνια, περιορίστηκαν στο πήγαινε έλα, μεταξύ Μόσχας και Καμτσάτκας. Οργάνωσε –πολύ προσεκτικά, τούτη τη φορά- την εξόρμηση τους. Κι όλα αυτά, καθ΄όν χρόνον πάλευαν με τις πολιτικές παλινδρομήσεις του Τσάρου- κάθε τρεις και πέντε οι προτεραιότητές του ανακατεύονταν- και υφιστάμενοι τις κοροϊδίες και τα ειρωνικά σχόλια των κορυφαίων χαρτογράφων και επιστημόνων της εποχής:

- " Μωρέ, τι ψάχνουν οι θεοπάλαβοι; Θα το φαν το κεφάλι τους με τα μυαλά που κουβαλάν" , μονολογούσαν, κουνώντας τίς … σοφές τους κούτρες!!! …

Εκείνος, όμως, απτόητος, εξακολουθούσε τις ανιχνευτικές εξορμήσεις του, χαρτογραφώντας το υπόλοιπο της Σιβηρίας, μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας. Πλησίαζε έτσι, σιγά σιγά τον στόχο του, πάντα μέσα στην χλεύη των σοφών. Κανείς σοφός, ωστόσο, με τη σοφία και τη λογική του, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποτέ ούτε σπιθαμή άγνωστης γης. Μονάχα κάποιοι «τρελοί», κάποιοι ονειροπόλοι σαν τον Μάρκο Πόλο, τον Κολόμβο και το Βεσπούκι, τον Πιζάρο και τον Κορτέζ, τον Αμούδσεν και τον Σκωτ, μεγάλωσαν τα όρια του κόσμου μας. Με την τρέλα τους, με το όνειρό τους, με τις.... «παρανοϊκές» τους ανησυχίες.

Τι θα γινόμασταν, αλήθεια, όλοι εμείς οι «συγκρατημένοι» και «συγκροτημένοι» άνθρωποι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «ωραίοι τρελοί»; Σίγουρα θα βαλτώναμε, βουλιάζοντας στην αυταρέσκειά μας.

Τελικά, στα 1741, σε ηλικία 60 ετών πια, ξεκινά για το κρίσιμο –όπως αποδείχτηκε- ταξίδι της μεγάλης ανακάλυψης. Με το πλοίο St Peter πλέει νοτιοανατολικά της Καμτσάτκας, κατεβαίνει νότια ως τα Αλεούτια νησιά, περνά το νησί Κόντιακ, και αντικρίζει , επιτέλους, την μεγάλη οροσειρά St. Elias, στην ηπειρωτική χώρα. Αυτή έμελλε να είναι η Αλάσκα, που εκείνος τη βάφτισε Alyeska. Και τότε ήταν που ο Bering και 31 μέλη του πληρώματος του, βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο του σκορβούτου. Κι ο θαλασσόλυκος πεθαίνει, το Δεκέμβρη του 17410. Τον έθαψαν στο νησί που φέρει και σήμερα το όνομα του, στα Ελεούτια νησιά. Για πολύ λίγο –τόσο δα μόλις- δεν κατάφερε να πατήσει τη στεριά, που με τόσο πείσμα και πάθος αναζητούσε επί 16 χρόνια. Η συνήθης κακοτυχία των πρωτοπόρων. Των τολμηρών, των γενναίων. Τ'ων ωραιων τρελών πού μεγάλωσαν τον κόσμο μας....

Εν τω μεταξύ, ο ύπαρχος του Bering, Chiriricof που καπετάνευε το πλοίο St Paul, είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Sitka, στα νοτιοανατολικά της Αλάσκας, στο ύψος δηλαδή του σημερινού Juneau, της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας.

Ύστερα από ατέλειωτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες, όσοι επέζησαν από τα πληρώματα των δύο πλοίων, επέστρεψαν στη Σιβηρία, χαρίζοντας στη Ρωσία, έναν καινούργιο, παγωμένο αλλά πλούσιο, πολύ πλούσιο κόσμο: την Αλάσκα. Έναν κόσμο με φανερά αλλά και κρυμμένα πλούτη. Οι Ρώσοι έπεσαν με τα μούτρα στα εύκολα. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σκάψουν, έστω και ένα μέτρο γης! Κι έτσι, έχασαν κ α ι τον κίτρινο αλλά κ α ι τον μαύρο χρυσό…. Δεν είναι τραγικό; Η απληστία και ο εύκολος πλουτισμός!
Φαίνεται πως ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος ,Χτές, Σήμερα αλλά, σίγουρα, και Αύριο, δυστυχώς! Βοήθεια μας, τών ανθρώπων αυτού τού θαυμαστού πλανήτη...

Το φορτίο του St. Paul ήταν φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιες ενυδρίδες, τα αγαπημένα μου οττεράκια, αυτά τα τρισχαριτωμένα πλασματάκια.

Θεέ μου! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που τους πηγαίνει η καρδιά να μακαλεύουν, δίχως έλεος, αυτά τα πανέμορφα και πανέξυπνα ζωάκια, μονάχα για την γούνα τους ; δεν το χωρά ο νούς μου. Κι όμως, πρώτοι και καλύτεροι μακελάρηδες ήταν οι Ρώσοι ψαράδες, που έσπευσαν εδώ. Και ήταν αυτοί που, με το ελκυστικό φορτίο τους, έδωσαν την αφορμή στους Ρώσους εμπόρους της γούνας, να βγουν κι αυτοί παγανιά, στα νεοαποκτημένα εδάφη. Και να αφανίσουν ό,τι θα τους έκανε πλούσιους. Μέχρι που η περιοχή «στέγνωσε» από την πανίδα της, και δεν έμεινε ρουθούνι. Τα ρήμαξαν τα ζωντανά! Δίχως οίκτο αλλά και χωρίς έγνοια να τα βοηθήσουν να αναπαραχθούν, για να εξακολουθούν να τους προμηθεύουν τα πολύτιμα γουναρικά. Μπα! Άρπαξαν ό,τι ήταν να αρπάξουν, και μετά απλώς … πούλησαν(!) την παγωμένη και άδεια από ζώα περιοχή, ως … άχρηστη… Κι έτσι ξεμπέρδεψαν από αυτήν, μια και καλή! Αν ήξεραν τότε τι βλακεία με λοφίο διέπρατταν, θα αυτοκτονούσαν….

O James Cook (1776-1780) και ο George Vancouver (1791-1795) ήταν οι δύο Άγγλοι εξερευνητές-ναυτικοί που, τελικά, χαρτογράφησαν τις βόρειες αυτές ακτές της Υδρογείου. Πρώτα ο Cook, από τον Ειρηνικό, έπλευσε τον Βερίγγειο, ψάχνοντας για διέξοδο προς τον Ατλαντικό. Και, 15 χρόνια αργότερα, ο Vancouver χαρτογράφησε όλην την ακτή της Καλιφόρνιας, μέχρι τη Νοτιο-δυτική Αλάσκα, ανακηρύσσοντας την περιοχή «Βρετανική Κτήση". Όλοι οι χάρτες που συντάχθηκαν από τους δύο Άγγλους θαλασσοπόρους ήταν τόσον ακριβείς, που οι ναυτικοί τους χρησιμοποιούσαν επί 100 χρόνια.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς, ότι η περιοχή αυτή, δίχως εξασφαλισμένα σύνορα ήταν, επί χρόνια, μήλο έριδος μεταξύ :Ρώσων –που ήταν γείτονες-, Άγγλων – που την εξερευνούσαν- , αλλά και Αμερικάνων που, και αυτοί, λόγω γειτνιάσεως πίστευαν ότι δικαιούνταν ένα μέρος της. Έτσι , το 1824 και το 1825 η Ρωσία υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με την οποία ορίζονταν τα Ρωσο-Αμερικανικά σύνορα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Katchigan. (Δείτε, βρε παιδιά, και κανένα χάρτη, πως αλλιώς μπορείτε να παρακολουθήσετε τις γεωγραφικές μανούβρες μια τέτοιας μεγάλης και σημαντικής μοιρασιάς, ανάμεσα σε τρεις, τεράστιας δύναμης, χώρες.

Ωστόσο, η περιοχή νοτιότερα, είχε μείνει αδέσποτη. Έρμαιο διεκδικήσεων μεταξύ των Αγγλο – αμερικάνων πλέον. Το Oregon, φερ’ ειπείν, το ήθελαν οι Αμερικανοί, διότι το 1792 ο δικός τους Robert Gray είχε ανακαλύψει το ποταμό Columbia. Θεωρούσαν, λοιπόν, δική τους την περιοχή πέριξ αυτού. Και, φυσικά, το άγριο μάτι όλων ήταν πάνω στα γουναρικά. Το εμπόριό τους, βλέπετε, απέφερε τεράστια κέρδη. Μύλος τουτέστιν ο Βορράς της Βόρειας Αμερικής (Εμ, πως; Μονάχα η Νότια Αμερική θα είχε τα δεινά της?

Εν τω μεταξύ κατέφθαναν εδώ Αμερικανοί από την ευρύτερη περιοχή, και κατελάμβαναν όποιο σημείο τους βόλευε ή τους άρεσε περισσότερο. Επακολούθησε άλλη μια περίοδος σκληρού ανταγωνισμού, μεταξύ Άγγλων, Αμερικανών και Ρώσων γουνεμπόρων! Και, προσέξτε τη λεπτομέρεια: μεταξύ των γουνεμπόρων! Όχι των Κυβερνήσεων! Όχι, να σας χαρώ. Το σκυλοφάγωμα ξέσπασε μεταξύ των πολιτών, που είχαν συμφέροντα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Κι αυτό τράβηξε μέχρι το 1825, οπότε η Ρωσία, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, όρισε τα Ρωσο-Αμερικάνικα σύνορα, στην περιοχή της σημερινής Ketchigan. Κι εκεί, κάπου, κάπως ησύχασαν τα πράγματα.

Όμως, η εξαφάνιση της καημενούλας της βιδρούλας από το απηνές κυνηγητό, και οι πολιτικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ανάγκασαν τη Ρωσία να … πουλήσει την Αλάσκα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική σημαία υψώθηκε στη Sitka, στης 18 Οκτωβρίου 1867. η Αλάσκα ωστόσο ανακηρύχθηκε 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, πολύ αργότερα: στις 3/1/1959.

Τυχερές οι ΗΠΑ διότι, το 1861 στον ποταμό Stikin, και το 1880 στο Juneau ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα χρυσού!!! Λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη στο Fourty Mile Creek, καθώς και στα χρυσοφόρα πεδία του Atlin και του Klondike, του Yukon και του Fairbanks. Ο πυρετός του πολύτιμου μετάλλου ανέβηκε γρήγορα σε ύψη δυσθεώρητα. Κι έγινε ένα είδος ενδημικής νόσου, από την οποία ούτε οι ψυχραιμότεροι γλύτωναν....
Γέμισε η Αμερική χρυσό, αλλά και τυφλωμένους από απληστία χρυσοθήρες. Και η Ρωσία έμενε άναυδη, καθώς συνειδητοποιούσε την ηλιθιότητά της, να.... ξεφορτωθεί την Αλάσκα αντί 7.200.000 δολαρίων!!!! Αν είναι δυνατόν.


Λίγα χρόνια μετά, και για να ανέβη κομματάκι ψηλότερα η πίεση των Ρώσων, τη λάμψη του χρυσού ήρθε να αντικαταστήσει η ερεθιστική μυρουδιά του πετρελαίου, που γι αυτό τον είπαν: «Μαύρο Χρυσό».

Έχω την εντύπωση ότι εξυπνότερη κίνηση από την αγορά της Αλάσκας, δεν έκαναν ποτέ ξανά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκαν, αντί πινακίου φακής, με μια τεράστια και πλουσιότατη περιοχή, που έχει, εν αφθονία μάλιστα, ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σήμερα ο πλανήτης. Αφήστε που, και σαν φύση, είναι κάτι το θαυμαστό. Και τι δεν έχει η ευλογημένη.

Πυκνά δάση. Μισοκοιμισμένες λίμνες. Βουερά ποτάμια.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πανέμορφες τούνδρες –στέπες του Βορρά. Γαλήνια βοσκοτόπια των σπάνιων ειδών ζώων που ζουν εκεί.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Βουνά πανύψηλα! Το Mckinley, βορεινά του Ancorage, έχει ύψος 6.194 μέτρων, και είναι το μεγαλύτερο της Βόρειας Αμερικής, γενικώς.

Και επιβλητικές οροσειρές, όπως εκείνη του St Elias, με υψόμετρο 5.489.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Μα σάμπως της λείπουν τα φιόρδ και τα νησιά; Αλυσίδες ολόκληρες από δαύτα, οι Αλεούτιες και 11.000 νησιά του Αρχιπελάγους τού Αλεξάνδρου, και δεν ξέρω πόσα άλλα ακόμα.

Κι ας μη ξεχνάμε και τους ευλογημένους παγετώνες.

Είναι αυτοί που τροφοδοτούν γενναιόδωρα τους μεγάλους ποταμούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, γεμίζουν τις μυστηριακές λίμνες. Κι έχει, ακόμα, το μέγα προνόμιο, να συνορεύει με δύο ωκεανούς: τον Αρκτικό στο Βοριά και τον Ειρηνικό στο Νότο και τη Δύση. Έτσι, δεν είναι αποκλεισμένη από πουθενά. Μπορεί να επικοινωνεί από όλους τους δρόμους, με όλον τον κόσμο..

Τι συγκλονιστική χώρα, Θεέ μου! Μα, πως τους κατέβηκε των Ρώσων, να την πουλήσουν; Τέτοια βία και μανία! Σαν να ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Μα, γιατί! Είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του Δυτικού Ημισφαιρίου με έκταση 1.518.000 τ.χ. εξ ων τα 39.000 είναι φιόρδ και όρμοι, και τα 80.000 είναι ακτές, που αντικρίζουν τις ανοιχτές θάλασσες.

Στην απογραφή του 1980 μετρήθηκαν 550,000 κάτοικοι!!! Από αυτούς, το 10% ζει στο Ancorage, οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας. Διοικητική εξακολουθεί να παραμένει το ιστορικό Juneau.

Πουλιέται, μωρέ, τέτοιος τόπος; «Τέλειωσε» λέει « η βιδρα, την εξαφάνισαν οι γουνέμποροι! Κι είχε και πάγους, πολύ πράμα. Τι να την κάνουμε λοιπόν, τέτοια σαβούρα; Δεν μας φτάνει η Σιβηρία; Τι μάς χρειάζεται άλλη μια παγωμένη, άγονη περιοχή; Ας την πουλήσουμε στους βλάκες τους Αμερικάνους. Να δούμε τι θα την κάνουν. Κι εμείς θα ησυχάσουμε από τις διεκδικήσεις του ενός και του αλλουνού τρελού. Αμάν, πια η λύσσα τους, να την αποκτήσουν, ντε και καλά! Ε, ας την πάρουν. Να ηρεμήσουμε όλοι. Χάρισμα τους!!!".

Και πάει, χάσανε το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο και… πετρελαιωρυχείο του κόσμου! Πώς τη χώνεψαν, αργότερα, μια τέτοια βλακεία; Σήμερα, ο μεγαλύτερος πετρελαιαγωγός της Αμερικής βρίσκεται στην Αλάσκα. Φεύγει από το Fairbanks, και καταλήγει στο λιμάνι Ancorage. Χρειάστηκαν ετών μελέτες, για να τον φτιάξουν. Οι επιστήμονες έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τις αδυσώπητες κλιματολογικές συνθήκες. Το έργο καταστρεφόταν από τις εξωφρενικά χαμηλές θερμοκρασίες. Υποχρεώθηκαν , λοιπόν, να βρουν λύσεις. Και τις βρήκαν. (Όχι θα τις άφηναν.)

Όταν το γουνεμπόριο άρχισε να φθίνε, ξέσπασε ο περίφημος «πυρετός του χρυσού». Το 1858, ο ποταμός Fraser αποδείχθηκε χρυσοφόρος. «Παιδιά, χρυσός, κι άλλος χρυσός! Γινόμαστε πλούσιοι, σκάβοντας και κοσκινίζοντας. Ορμάτε όλοι στο ποτάμι, το καλό και το ευλογημένο!». Και όρμισαν.....

Εν τω μεταξύ, και σε άλλα σημεία της Αλάσκας εμφανιζόταν το "καταραμένο" μέταλλο. Στο Yukon, στο Dawson, στο Skagway, στο Fairbanks, στο Juneau, στο Fortymile. Από το 1849 έως και το 1908, η Αλάσκα απεκάλυπτε ριγώντας, πως το υπέδαφος της έμοιαζε με το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας!!!!
Ανεκτίμητο!!!

«Μπερκέτι, κύριοι, Αδράχτε φτυάρια και κόσκινα, κι ότι πει ο Θεός κι η Αλάσκα». Και σκόρπιζαν σε όλη την περιοχή κατά ομάδες, φτιάχνοντας, μοιραία, άθλιους οικισμούς, για να στεγάζουνε την κεφαλή και τα χρυσά τους όνειρα. Ώσπου να έρθει κι ο εφιάλτης. Κι οι οικισμοί γίνονταν γρήγορα πόλεις. Κι ήταν οι πόλεις άγριες. Τις κατοικούσαν αγύρτες, κλέφτες, τυχοδιώκτες, φονιάδες, καταζητούμενοι και απελπισμένοι, συχνά στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Το πώς λειτουργούσαν αυτά τα κοινωνικά εξαμβλώματα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Τα κυριαρχούσε ο νόμος των όπλων, των δολοπλοκιών, της κατασκοπείας, των ανίερων συμμαχιών σήμερα, που αύριο μπορούσαν να γίνουν εχθρικές, συμμορίες. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ο φίλος πρόδιδε τον φίλο, κι ο σύντροφος σκότωνε ανενδοίαστα τον σύντροφο, για μερικά εκατοστά χρυσοφόρας γης, ή για λίγα γραμμάρια χρυσόσκονης. Ήταν η κόλαση τής ανομίας, κι ο παράδεισος τού αλκοόλ και της πορνείας. Θες το κρύο, θές οι κακουχίες, η αγωνία κι ο φόβος, θες η απελπισία κι ο θάνατος που ελλόχευαν παντού, έρριχναν, κάθε βράδυ, τους χρυσοθήρες στους καπνούς του τζιν και του ουίσκι, αλλά και στις πρόθυμες αγκαλιές των γυναικών. Ιστορικά μένουν, μέχρι σήμερα, τα πορνεία αυτών των πόλεων. Κι έφτασαν, ως εμάς, ονόματα «κυριών» που, τελικά, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην διαμόρφωση των «κοινωνιών», των ιδιόρρυθμων κατοίκων των θλιβερών αυτών παραγκουπόλεων. Ακούσαμε ιστορίες φοβερές, που μας ανατρίχιασαν.

-" Δεν είναι δυνατόν, ανθρώπινα πλάσματα, να μακελεύονται σαν τραγιά, για λίγα ψήγματα χρυσού ", λέμε στην Julia, την ξεναγό μας στο Skagway. Γελάει.

-" Και για πολύ λιγότερα μπορούσαν να σφαχτούν, θα σας έλεγα εγώ. Για μια λέξη. Συχνά, και για μια τυχαία κι αθέλητη σπρωξιά. Σαν τα σαρκοβόρα, που υποψιάζονται πως κινδυνεύει από παντού η λεία τους. Σκεφθείτε, για λίγο, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν εδώ. 60 βαθμοί υπό το μηδέν. Κακή υγεία. Μηδέν ανέσεις. Το έδαφος σκληρό από τον παχύ πάγο. Συχνά, δουλειά μηνών, δεν οδηγούσε πουθενά, για κάποιον ατυχή, ενώ κάποιος άλλος, που δούλευε δίπλα, γινόταν πλούσιος! Ήταν φυσικό να ανεβαίνει ο πυρετός όλων, και να οδηγεί σε πράξεις βίαιες. Έκλεβαν ο ένας τον άλλον. Παραπλανούσαν ο ένας τον άλλον. Σκότωναν οι άτυχοι τους τυχερούς. Ήταν μια εποχή «ηρωική» κατά κάποιον τρόπο, αλλά εκτός ελέγχου", καταλήγει.

-" Ήταν πράγματι «ηρωική»; Αναρωτιόμαστε εμείς.
Φαίνεται πως ήταν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τίποτε "καλό" δεν γίνεται με το savoir faire και τους καλούς τρόπους. Γίνεται ΠΑΝΤΑ με βία, με αίμα, με καιροσκοπισμό και συμφέροντα. Κι όλα αυτά τυλιγμένα, χαριέντως και φαρισαϊκώς, μέσα στο σελοφάν, πότε της θρησκείας, πότε του ανθρωπισμού και πότε της προόδου και της προκοπής των κατακτημένων λαών. Σκέτη μπαμπεσιά. Πανανθρώπινη και καλά καμουφλαρισμένη. Είπαμε: το «σελοφάν» πάνω από όλα. Το περιτύλιγμα, να σας χαρώ. Άλλωστε, με αυτά τα «υλικά» δεν «χτίστηκε» ο Νέος Κόσμος; Πάνω στο αιματοκύλισμα των ιθαγενών, στή Νότια Αμερική, για το μυθικό El Dorado –πάντα ο χρυσός- και το απερίγραπτο πλιάτσικο – οικονομικό και ηθικό- μιας ευημερούσας αυτοκρατορίας 20.000.000 ψυχών; Κι όλη αυτή η παρανοϊκή σφαγή, εις δόξαν Χριστού – για τον Σταυρό και την Ισπανία!!!. Και, πίσω από αυτόν τον ωραίο μπερντέ, να καραδοκεί ο Μαμωνάς…Πάντα αυτός ο καταραμένος ολετήρας!...

Τέλος πάντων! Τα περισσότερα για το περίφημο Gold Rush – Τον πυρετό του χρυσού, θα τα πούμε όταν φτάσουμε, με το καλό, στην αυθεντική πόλη των Χρυσοθηρών, (κι όχι τών "χρυσοθήρων" να σάς χαρώ, μιά και ο "χρυσοθήρας" είναι πρωτόκλιτο, και η γενική τού πληθυντικού τονίζεται πάντα στη λήγουσα!), το απόκοσμο Skagway. Το βρήκαμε καταπαγωμένο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Τέλειωσε, κάποτε, η φρενίτις του χρυσού, αλλά η ανθρώπινη απληστία δεν τελειώνει ποτέ. Ο «μαύρος χρυσός» ήταν η άλλη ευχή και κατάρα της Αλάσκας. Ευχή, διότι την έκανε την σπουδαιότερη Πολιτεία της Βόρειας Αμερικής. Και κατάρα διότι, κάθε λίγο και λιγάκι, απειλεί να καταστρέψει, με τα αναπόφευκτα ατυχήματα των πετρελαιοφόρων, την οικολογική ισορροπία τού Ειρηνικού Ωκεανού....
.
Το 1977 λειτούργησε, έξω από το Fairbanks -στα βορεινά της Πολιτείας και στα όρια του Αρκτικού Κύκλου -, ο τεράστιος πετρελαιαγωγός, αυτό που οι Αμερικάνοι λένε με υπερηφάνεια Pipe Line. Δούλεψαν γι αυτόν 22.000 εργάτες, επί 3 χρόνια (1974-1977), σε μιάν απόσταση 1.500 περίπου χιλιομέτρων. Το αργό πετρέλαιο φτάνει στο Ancorage, μέσα από αρκτικές ερημιές, τις μυστηριακές τούνδρες, για να φορτωθεί στα πλοία. Ο πετρελαιαγωγός θεωρείται ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Το εξοντωτικό κρύο, βλέπετε, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, στην ομαλή μεταφορά του πολύτιμου υλικού στο προορισμό του. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω με τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Δεν μας αφορούν άλλωστε, οι στείρες τεχνικές πληροφορίες, μέσα σε τούτον τον Παράδεισο της Φύσης. Κρατείστε μόνο τούτη τη λεπτομέρεια που ήδη προαναφέραμε. Επί 3 χρόνια δούλεψαν, για την κατασκευή του 22.000 εργάτες. Κρατείστε, όμως και μιάν άλλη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική, για μένα. Η Αλάσκα, η 49η πολιτεία, είναι η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, με έκταση πάνω από 1.200.000 τ.χ., και η πιο αραιοκατοικημένη. Μονάχα 400.000 άνθρωποι τολμούν να την κατοικούν. Απίστευτο, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Γι αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, αν θυμηθούμε πόσο πλούσια είναι. Ωστόσο, πώς να αντιμετωπίσεις τον ανταγιάντιστο πολικό χειμώνα; Τους -70 βαθμούς; Όσα μεσα κι αν διαθέτιες, το κρύο δαγκώνει, και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή σου. Σου «ρίχνει» μύτη και αυτιά, έτσι και προβάλεις από την ξώθυρα. Γίνεσαι όλος ένα..... κρυοπάγημα δηλαδή. Πολύ γενναίοι οι 400.000 άνθρωποι! Μπορείς να μην τους θαυμάσεις;

 

[harilander]

ευχαριστούμε πολύ για τις τοσες πολύτιμες πληροφορίες που διαβάζουμε μεσα απο μια τόσο γλαφυρή περιγραφή οπως πάντα!
Η Αλάσκα θα παραμένει πάντα ενας ανεκπλήρωτος πόθος και θα με στοιχειώνει στις ταξιδιωτικές φαντασιώσεις μου..
περιμενουμε την συνέχεια με αγωνια.

 

[_antonis_]

Πάρα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι!! (ε με τόσο χρυσό πως να μη μας αρέσει!!!)

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες και την ομορφη αφηγηση.
Ανυπομονω να μαθω τελικα ποιο κερδισε στη ζυγαρια ...ο Βορειος Πολος ή ο Νοτιος Πολος.

 

[Sailor Moon]

Μαγευτικα απο την διηγηση σου και περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια!!!!

 

[ThanasisU2]

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

αυτό μήπως

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις τόσο καλογραμμένες πληροφορίες από έναν πραγματικά μυστηριακό προορισμό!