ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

QUEBEC

Η παλιότερη πόλη του Καναδά


Ξεκινάμε πουρνό-πουρνό, να καλύψουμε τα 250χλμ., προς την παλιά πόλη, και πρώτη διοικητική πρωτεύουσα του Καναδά, το Κεμπέκ.

Η έξοδος από το Μόντρεαλ είναι εντυπωσιακή. Περνάμε πάνω από την επιβλητική γέφυρα του Αγίου Λαυρεντίου. Και, καθώς ένα μέρος της διαδρομής, γίνεται παροχθίως, έχουμε την οπτική ευφροσύνη του Δέλτα των δύο ποταμών – του St Laurence και Ottawa- των αναρίθμητων τεχνητών νησιών, των ελών, των κολπολιμνών, των αγκυροβολίων, των γιωτς…. Και , πάνω από τη γέφυρα, έχουμε μπροστά μας όλη την πόλη, μαζί με τον κατάφυτο λόφο που την στεφανώνει, σαν πράσινη κορώνα…
- "Μακάρι να ζούσα εδώ," μουρμουρίζω για πολλοστή φορά, καθώς φωτογραφίζω την Bella Vista.

Το Κεμπεκ ήταν και είναι πάντα, το κέντρο των Καναδικών εθνικιστικών διενέξεων, που συχνά έφταναν, παλιότερα, μέχρι και τον πόλεμο. Είναι η πόλη που πρωταγωνιστεί σε όλες αυτού του είδους τις διαμάχες, από το 1608, όταν ο Samuel Champlain έφτιαχνε εδώ το πρώτο ευρωπαϊκό κτίριο, σε όλην την περιοχή του σημερινού Καναδά.

Πρώτοι κάτοικοι, οι Ινδιάνοι Algonquin (Αλγκονκέν), που έγιναν φίλοι με τους Γάλλους, και μάλλον τα βόλευαν μεταξύ τους.

Όμως οι Algonquin τρώγονταν με τις νοτιότερες Ινδιάνικες φυλές, και ιδίως με τους Iroquois (Ιροκουά). Και οι μπουνταλάδες Ευρωπαίοι την έκαναν τη χαζομάρα: Ενεπλάκησαν κι αυτοί, στις πολεμικές και άλλες διαφορές των ντόπιων, θρηνώντας, μοιραία, πολλά θύματα επί χρόνια.

Αργότερα, στο Νότο εγκαταστάθηκαν οι Βρετανοί. Για να γλυτώσουν την περιοχή από τις ταραχές, συμμάχησαν, φυσικά, κι αυτοί, με τους αυτόχθονες Iroquois. Οπότε, οι Ινδιάνικες διαφορές, εξελίχθηκαν σε Γαλλο-Βρετανικό σκυλοφάγωμα. Κι έτσι το Κεμπέκ έζησε όλην την ιστορία του Καναδά, από την αρχή- αρχή της. Την είδε να ξεκινά, να εξελίσσεται, να διαφοροποιείται με τα χρόνια, να πισωγυρίζει, να κάνει διάφορες αποκοτιές με βαριές συνέπειες.

Το 1759, οι Βρετανοί ε π ι β λ ή θ η κ α ν, τελικά, στους Γάλλους όλης της επαρχίας. Όμως, τα μεταξύ τους εχθρικά αισθήματα, σιγόβραζαν, παρ΄ότι το Κεμπέκ προσαρτήθηκε, εν τέλει, στη Βρετανική Κοινοπολιτεία.

Μετά την Αμερικανική Επανάσταση, πολλοί Άγγλοι κατάφυγαν στον Καναδά. Εγκαταστάθηκαν στην απέναντι όχθη του Ottawa, στην περιοχή του σημερινού Ontario, το οποίο, λογικά, Βρετανοκρατήθηκε. Και ο ποταμός απετέλεσε το φυσικό γεωγραφικό όριο μεταξύ των Άγγλων του Ontario και των Γάλλων του Quebec.

To 1771, o Καναδάς χωρίστηκε στον Άνω, που τον αποτελούσε το Κεμπέκ, και στον Κάτω, που τον αποτελούσε το Οντάριο, και το Μόντρεαλ έγινε η έδρα των Άγγλων εμπόρων, που δεν συμπαθούσαν καθόλου τους Γάλλους γείτονες τους. Και, θυμηθείτε, σας παρακαλώ, ότι η απόσταση μεταξύ τους είναι μόλις 250 χιλιόμετρα.

Το 1822 οι Άγγλοι έμποροι προσπάθησαν να ενώσουν δια νόμου, τον Καναδά, γεγονός που θα έδινε την πλειοψηφία στους αγγλόφωνους της χώρας. Οι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν το 1837, με αρχηγό τους τον Louis Loseph Ρapineau. Κι έφαγαν το κεφάλι τους. Διότι, το 1841, ψηφίστηκε, επί τέλους το νόμος της ενώσεως Άνω και Κάτω Καναδά, σε ένα ενιαίο κράτος. Πάντα πονηρή η Αλβιών. Είχε δεν είχε, ρούμπωσε τους Φραντσέζους.

Το 1867, με την «Πράξη της Βόρειας Αμερικής», δημιουργήθηκε η Συνομοσπονδία του Καναδά. Την αποτελούσαν οι Επαρχίες: Νότια Σκωτία, Νέο Μπράνσγουηκ, το Κεμπέκ και το Οντάριο. Έκτοτε, ο Γαλλο-Καναδικός εθνικισμός – που τσαλαπατήθηκε από τους Βρετανούς- έγινε το μόνιμο σημείο τριβής, της πολιτικής ζωής του Κεμπέκ, αλλά και όλου του Καναδά, όπου υπήρχαν Γάλλοι.

Τώρα, βέβαια, εγώ δεν κατάλαβα πολύ καλά, γιατί επί δύο αιώνες τρώγονται οι Αγγλο-Γάλλοι, αφού ο Καναδάς, όπως και η Αμερική, είναι πανσπερμία φύλων και εθνοτήτων. Κι όλοι περνούν ζάχαρη. Ελευθερία έχουν. Ισοτιμία, έχουν. Παιδεία θαυμάσια διαθέτουν. Ανεξιθρησκeία έχουν. Η οικονομία τους είναι ζηλευτή. Το επίπεδο του πολιτισμού τους, έκτακτο. Όλα τα έχουν, οι ευλογημένοι. Γιατί μένουν στις παρωχημένες προστριβές τους; Τότε, ήταν χωρισμένοι, διότι ήταν και νεοφερμένοι. Τώρα έχουν φτιάξει ένα Ομόσπονδο κράτος, με δύο επίσημες γλώσσες, και πάντα ανεξιθρησκεία. Τι στα κομμάτια εξακολουθούν να μοιράζονται, πια!. Εδώ, εμείς οι Ευρωπαίοι πασχίζουμε να ενώσουμε τη Γηραιά Ήπειρο και, μαζί της τους Γάλλους και τους Βρετανούς, τις Μητροπόλεις τους, δηλαδή. Κι εκεί, οι Γάλλοι θέλουν αυτονομίες και κουραφέξαλα. Μνήσθητι μου …

Ωστόσο εμείς, ξεχνώντας τις παράλογες εχθρότητες του Σήμερα, και την καθόλου ευχάριστη Ιστορία του Παρελθόντος, γνωρίζουμε μια πόλη κούκλα! Γραφική, σε ένα κομμάτι της, θυμίζει έντονα Καρτιέ Λατέν σε αρχιτεκτονική, σε ένα άλλο κομμάτι, διαθέτει αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής κτίρια κι εκκλησίες. Χτισμένη στην κορφή του λόφου, πάνω από το ποταμό του Αγίου Λαυρεντίου, πνιγμένη στα πάρκα και τα λουλούδια, είναι πόλη γοητευτική. Έχει μεγάλες «ανάσες». Αφού οι δρόμοι είναι εξαιρετικά φαρδείς, και τα κτίρια χαμηλά. Έχει τον αέρα της ανοιχτωσιάς που της χαρίζει ο μεγάλος ποταμός. Έχει το «αφ’ υψηλού», αφού αναρριχάται μέχρι την κορφή του λόφου. Και τι δεν έχει, τέλος πάντων, το Κεμπέκ. Μέχρι πύργο διαθέτει, που είναι τεράστιος, επιβλητικός, πανέμορφος! Και παραπέμπει κατ’ευθείαν στα περιώνυμα Chateux Loire. Μιλάμε για το γοτθικο-αναγεννησιακό κάστρο του Fortenac που, από το 1892 διαφεντεύει από την κορφή του λόφου, όλην την πόλη και το ποτάμι της. Ο πολύξερος Οδηγός μου γράφει: «Λόγω της δραματικής, από απόψεως θέας, θέσεως του, και των παραμυθένιων πύργων και πυργίσκων της ανοικονόμητης στέγης του, ο πύργος Fortenac είναι ένα από τα πιο πομπώδη αλλά και γοητευτικά ξενοδοχεία αυτού του είδους. Ο Καναδικός Σιδηρόδρομος του Ειρηνικού και οι Καναδικοί Εθνικοί Σιδηρόδρομοι, εκμεταλλεύτηκαν τέτοιο μνημεία σε όλη τη χώρα, φτιάχνοντας ξενοδοχεία περιωπής, σαν σύμβολα της οικονομικής τους ευρωστίας."

http://www.uniglobethetraveltimes.co...nac-Quebec.jpg

Το όνομά του το κάστρο οφείλει στο κόμη Louis de Fortenac, τον … παλιανθρωπάκο Κυβερνήτη του 17ου αιώνα. Αυτός, ο πονηρός, ήρθε σε ρήξη με τον κλήρο, διότι επέτρεψε το εμπόριο του αλκοόλ με τους Ινδιάνους. Ξύπνιος ο
Governor. Κοίμιζε τους Ινδιάνους με τα μεθύσια. Να μη θυμούνται, να μην αντιδρούν και, προ πάντων, να μη διεκδικούν......

Το ξενοδοχείο είναι τεράστιο. Γι αυτό και ολίγον «μπάστε σκύλοι …». Όμως το εσωτερικό του, έτσι κι αλλιώς, είναι επιβλητικότατο, με ξυλόγλυπτα ταβάνια γύψινες διακοσμήσεις, πολύτιμες ταπισερί, μεγαλοπρεπείς κλίμακες με δαντελλωτά κιγκλιδώματα, παλιούς πίνακες…,

Ήπιαμε έναν καφέ στη βεράντα του. Η θέα σου έκοβε την ανάσα. Όλο το ποτάμι και η Κάτω Πόλη, μπροστά στα μάτια μας. Κι ένας χλιαρός, φρέσκος αέρας να μας δροσίζει και να μας ξεκουράζει. «Μωρέ μπράβο ζέστη στη γειτονιά του Βόρειου Πόλου», αστειευόμαστε, καθώς σφουγγίζουμε το δρωτάρι που μας περιλούζει δυσάρεστα.

Μέσα σε αυτόν τον λαβυρινθώδες φρούριο, νοιώθεις λίγο Σταχτοπουτα και λίγο από την Πεντάμορφη του παιδικού μας παραμυθιού! Για δέστε, λοιπόν, πόσο πολύ μπορεί να σε υποβάλει το περιβάλλον.! Μέχρι και τον καθρέφτη σου μπορεί να βγάλει ψεύτη!. Άκου Πεντάμορφη, και να είσαι μούσκεμα στον ιδρώτα… κι όμως, φίλτατοι, η φαντασία οργιάζει, κ α ι βρώμικη κ α ι παστρική!!!!. Ή μήπως κάτι τέτοια είναι αηδίες, παλιμπαιδισμού!!!!. Θεέ μου φύλαγε....

Βγαίνουμε ξανά στην πλατεία. Μπροστά μας το άγαλμα του Champlain, του ιδρυτή της πόλης. Έφτασε εδώ, μετά τον Καρτιέ και, το 1608 ίδρυσε τον πρώτο μόνιμο οικισμό, στην Κάτω Πόλη. Γύρω, αλλά και ψηλότερα από αυτόν, αναπτύχθηκε το Quebec, που σήμερα έχει 600.000 κατοίκους. (Όλη η ομώνυμη Επαρχία έχει 7.000.000).

Εδώ, στην Ανω Πόλη, που έχει την ίδια περίπου ηλικία με το κάστρο, υπάρχει, ακόμα, η Dofferin Terrace, που προσφέρει θαυμάσια θέα στο ποτάμι. Διαθέτει πάρκο, οβελίσκο και, στην προέκταση της, την Promenade des Gounerneurs, που φτάνει ως τα τείχη της πόλης. Α, να κι άλλη μια πρωτιά του Quebec. Είναι η μοναδική περιτειχισμένη πόλη όλης της Βόρειας Αμερικής. Και πολύ καμαρώνει γι αυτό ....

Παραμέσα στην Άνω Πόλη, και στη στενή Rue De Tresor, γίνεται ραβαϊσι αλά Montmartre. Λογιών καλλιτέχνες στολίζουν με έργα τους το σοκάκι, κάνοντας το να μοιάζει με ανθισμένο κήπο. Στο τέλος αυτού του γραφικού δρομίσκου, βρίσκεσαι στο «Καρτιέ Λατέν» του Q., με τα ήσυχα παρισινού στυλ σπίτια του 18ου αιώνα, τα γραφικά μπιστρό, τα καφέ, τα βιβλιοπωλεία, τα υπαίθρια ζαχαροπλαστεία με τις χρωματιστές ομπρέλες.

Φυσικά, στην Απάνω Πόλη, βρίσκεται και το περίτεχνο κτίριο του Κοινοβουλίου, βαρύ κι επιβλητικό, με το ρολόι του, τα αγάλματα του, τις αλκόβες του, τις φοντάνες, τον περιποιημένο κήπο… Εκείνο, όμως, που μας ξαφνιάζει, είναι ένα στρογγυλό παρκάκι στην πλατεία του Κοινοβουλίου. Εκεί, γραμμένη με πολύχρωμα λουλούδια και καλλιγραφικά γράμματα, βρίσκεται η ρίζα του κακού του Καναδά. «JE ME SOUVIENS» , «ΘΥΜΑΜΑΙ» γράφουν προκλητικά οι Γάλλοι. Κι εννοούν, φυσικά, τη Μητρόπολή τους, τη Γαλλία! Τη γαλλική παράδοση! Τις εθνικιστικές τους διεκδικήσεις, τις προγονικές βεντέτες… «JE ME SOUVIENS», κι όποιον πάρει ο χάρος δηλαδή! Ακόμα και σήμερα!!!. Αν πιστεύετε Θεό.....

Κατεβαίνουμε, με τελεφερίκ, στην Κάτω Πόλη, στην Terre Basse, τό παμπάλαιο αυτό κομμάτι, που δημιούργησε ο Champlain, όταν πρωτοήρθε εδώ.
- "Παιδιά, δεν πιστεύω στα μάτια μου," μπήγω φωνή μεγάλη
- "Στέλλα, τι είναι αυτό που βλέπω;" Ξεφωνίζει πλάι μου, με την κάμερα στο μάτι, η Ελεάνα. Έχουμε πάθει όλοι σοκ.
- "Τι ομορφιά είναι αυτή, καλέ!" Θαυμάζει και η Φρόσω
-" Ήμαρτον Κύριε! Κανείς μας δεν το φανταζόταν κάτι τέτοιο."
- "Εδώ να μείνουμε το υπόλοιπο της μέρας."

Όλοι κάτι μουρμουράμε καταγοητευμένοι, με το μάτι γουρλωτό από την κατάπληξη. Η ομορφιά, η γραφικότητα, τα χρώματα, τα λουλούδια που κρέμονται σαν μικροί καταρράκτες από μπαλκόνια και παράθυρα, τα φανάρια, τα κουκλόσπιτα, οι περίτεχνες σιδεριές, τα λιθόστρωτα σοκάκια, οι ψηλές σκάλες, το παρδαλό πλήθος, όλα, μα όλα, συνθέτουν ένα άκρως θεατρικό – κι ακριβώς για αυτό εντυπωσιακότατο- σκηνικό. Όλα είναι τόσο όμορφα, που μοιάζουν ψεύτικα. Σαν να τα ζωγράφισε βιτσιόζος καλλιτέχνης, κομματάκι φευγάτος. Ειλικρινά, είναι απίστευτο. Δεν υπερβάλλω. Ακόμα ακούω στο video τα επιφωνήματα μας.

Στενορύμνια πλακόστρωτα, οι δρόμοι St John και St Louis. Λουλούδια πολύχρωμα, ξεχειλίζουν από γλαστρόνια σκαρφαλωμένα σε παραθύρια και μπαλκόνια ακόμα κι από τοίχους, μπορώ να σας πω, όπου βρουν την παραμικρή σχισμάδα στο σοβά. Κομψά μαγαζιά. Χαριτωμένα μπιστρουδάκια. Και κόσμος! Πλήθος! Δεν καταλαβαίνουμε αν είναι ντόπιοι ή τουρίστες, όλοι μιλούν αγγλικά ή γαλλικά, άντε να καταλάβεις. Τα ελληνικά ακούγονται τελείως ξέταιρα εδώ. Μας κοιτούν παραξενεμένοι. Όπως μας κοίταζαν το 1978 οι Κινέζοι, σ' όλο τα ταξίδι μας στην Κίνα. Σαν UFO.Βλέπετε, μόλις είχε ανοίξει τα σύνορά της στον έξω κόσμο αυτή η χώρα, τού δισεκατομμυρίου και....

http://velonews.competitor.com/files...12-632x421.jpg


http://farm1.staticflickr.com/27/484...022cd75a_z.jpg

http://upload.wikimedia.org/wikipedi...ouis_2010b.jpg

Εδώ, στην Place Royal, βρίσκεται και το σπίτι του Chaplain, κτίσμα του 1608. Επίσης, εδώ, είναι το σπίτι του μαγαλογουνεμπόρου του 17ου αι. , και εξερευνητή του Μισισιπή Louis Joliet – σταθμός του Funiculair, σήμερα. Μπροστά μας και η Noire Dame des Victoires, αφιερωμένη στην ανάμνηση των νικών των Γάλλων κατά των Άγγλων προ του 1759.
http://www.mcq.org/place-royale/en/M...heplroyale.jpg

http://www.mcq.org/place-royale/en/lieux.php

Εκείνο όμως που αρπάζει και κρατά τη ματιά και το ενδιαφέρον, είναι η πλατειά σκάλα, με τα ξύλινα σκαλοπάτια, η Casse Cou! Η...." σβερκοσκοτώστρα", με άλλα λόγια. Είναι καμωμένη από ξύλο για να λιγοστεύει, όσο γίνεται, τα αναπόφευκτα γλιστρήματα, στις παγωνιές των άγριων χειμώνων. Εις μάτην. Οι κατηφοριές βρίσκονται παντού, και οι παγωνιές είναι αδυσώπητες και μακρόχρονες. Από πού να πρωτοφυλάξεις τους ανθρώπους; Υποπτεύομαι, πως ο μισός πληθυσμός της Ville Basse, έχει κάποιο τσακισμένο παϊδι! Θυσία στη σύντομη καλοκαιρινή ομορφιά της παράξενης πόλης. Πάντως, δεν είδα κουτσούς εκεί!!!. Περίεργο.......

Άλλη μια πρωτοτυπία του Q., είναι τα τείχη του, για τα οποία, όπως είπαμε, πολύ υπερηφανεύεται ο Καναδάς. Γάλλοι τα πρωτόχτισαν, το 1750, για να αντισταθούν στους Βρετανούς. Αργότερα, ήταν οι Άγγλοι εκείνοι που τα επεξέτειναν, το 1820, για να αντισταθούν, με τη σειρά τους, στους Αμερικανούς. Είκοσι χρόνια μόνον τα κράτησαν οι Άγγλοι. Μετά, τα παραχώρησαν στον Ομόσπονδο Καναδά. Σήμερα, σε αυτό το χώρο στεγάζεται το 22ο Βασιλικό Σύνταγμα. Ο ξεναγός μας δείχνει περήφανος τη φρουρά, που αλλάζει στις 10.00 κάθε πρωί. Φυσικά, εκεί βρίσκεται και το Πολεμικό Μουσείο.

Δυστυχώς η ώρα περνά, κι εμείς πρέπει να καλύψουμε τα 250χιλ, πίσω προς το Μόντρεαλ. Θέλουμε, βέβαια να δούμε κι άλλα, διότι έχει πολύ «ψαχνό» η Άνω και Κάτω Πόλη. Κυρίως θέλουμε να συνεχίσουμε την ελεύθερη βόλτα μας, χωρίς τον ξεναγό να μας κανοναρχάει, σε όλες τις γωνιές, όπου ξαφνιαζόμαστε συνεχώς από τις απρόοπτες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι εφικτό. Τι κρίμα! Πρέπει να τα μαζεύουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Μόνον όταν καθόμαστε στο αυτοκίνητο, αντιλαμβανόμαστε την τραγική μας κόπωση. Ποδαρόδρομος και ζέστη μας εξόντωσαν κυριολεκτικά.

- "Πονούν τα καλάμια μου παιδιά," γκρινιάζω, "εσάς;"

Ένα μακρόσυρτο και πολύ εκφραστικό βογκητό από όλους, είναι η απάντηση. Κι όπως αποδεικνύεται, όλων κάτι μας πονάει.

- "Ξεκατινιαστήκαμε τελείως." Αγκομαχάει η Φρόσω, και κάνει μασάζ στις γάμπες της.
- "Και μου ήθελες να μείνεις κι άλλο. Με τι ποδάρια, μωρέ, θα κυκλοφορούσες, μου λες;" Καταλήγει, επιτιμώντας έτσι, την απληστία μου για παραπανίσιο χρόνο.

Ξέρει, από άλλες φορές, πως ο Χρόνος είναι πάντα ο μεγαλύτερος και μόνιμος εχθρός μου. Κι όχι μονάχα στα ταξίδια, δ υ σ τ υ χ ώ ς…."

Κι εκεί που νομίζω ότι θα ξεκουραστώ, πλησιάζουμε στους καταρράκτες του Montmorency. Είναι πολύ λιγνοί, αλλά διαθέτουν το εντυπωσιακό ύψος των 80 μέτρων. Είναι, δηλαδή 30 σχεδόν μέτρα ψηλότεροι από τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Για να τους φτάσουμε περπατάμε, τρέχοντας (!) επί 20΄, παρ’ ότι τους βλέπουμε πολύ κοντά μας, απέναντι.


http://www.cqsb.qc.ca/ss/dc020.gif


Ασθμαίνοντας σταματάμε μπροστά τους. Είναι πράγματι θεόρατοι. Και φωνακλάδες. Χαλούν τον κόσμο με τη χλαπαταγή τους. Μας πιάνει κεφαλόπονος. Στα δεξιά μας, υπάρχει τεχνητός λόφος. «Σηκώνει» πάνω του, ξύλινη στρουφιστή σκάλα, να ανέβεις ψηλότερα από τα νερά, για καλύτερη θέα. «Φέρνει» κομμάτι στο Σινικό Τείχος, στο γενικότερο, αλλά στο λεπτότερο, διότι μοιάζει με μακρόστενη δαντέλλα.
http://inphotos.org/files/2009/10/St...ency-Falls.jpg
http://images.travelpod.com/users/le...alls-again.jpg

- "Μη μου πεις, πως θέλεις να ανεβούμε εκεί πάνω, στα ψηλώματα!" Με προλαβαίνει η Ελεάνα, αγριεμένη.
- "Δεν μας παίρνει ο χρόνος, ο αχρόνιαστος, ευτυχώς," απαντώ διπλωματικά. "Στην πραγματικότητα τα πόδια μου είναι σαν ζελέ Γιώτης."
-" Κι έχουμε και το εικοσάλεπτο της επιστροφής." Μας θυμίζει το σοφό Φροσί.
- "Ουφ, καλό είναι και τόσο. Ελάτε, τώρα, να τους φωτογραφίσουμε όπως μπορούμε, και πάμε πίσω στο αυτοκίνητο."

Οι ρόδες κυλούν στη δημοσιά με σταθερή ταχύτητα. Ο μονότονος ρυθμός και η κόπωση, με αποκόβουν από την πραγματικότητα. Είμαι έτοιμη να κοιμηθώ όταν , μαζί με τη ρυθμική κίνηση του αυτοκινήτου, μου έρχεται στο νου το Motto των Γάλλων: Je me souviens, je me souviens, je me souviens. Τελευταία μου σκέψη πριν αποκοιμηθώ.... Πώς να ξεχάσουν; Έφτιαξαν με καημό, μια τόσο όμορφη πόλη, κουβαλώντας, πάνω στον ωκεανό, τις ιστορίες και τις παραδόσεις της πατρίδας τους, για να γίνει λιγότερη η μοναξιά τους, και ελαφρότερη η ξενητιά. Μήπως το ίδιο δεν έκαναν και οι Έλληνες των αποικιών του Τότε; Εκείνοι, πια, διάλεγαν όμοιο τόπο κι όμοιο κλίμα. Αν είστε Χριστιανοί! Η Σικελία είναι γεμάτη μεσογειακό φως, ελαιώνες, συκιές, ξερολιθιές και πέτρινους ναούς. Τα παράλια, πάλι, της Μικρασίας – Ιωνία η Ερατεινή- είναι ένα πανέμορφο, αυθεντικό κομμάτι Ελλάδας. Ένα κόσμημα στην ανατολική παρειά του Αιγαίου.

Είναι, φαίνεται, μοιραίο, ο ξερριζωμένος να φέρνει στον μακρινό τόπο της εξορίας του, ολόκληρα κομμάτια από τη ζωή του στη Μητρόπολη. Κι ακόμα, να φέρνει και κομμάτια Σκέψης, Συμπεριφοράς, Χαρακτήρος, και τρόπου Δημιουργίας. Και, για να μην του λείπουν πολύ και τα πιο πρακτικά - οι οσμές, οι γεύσεις, και οι γνωστές κι αγαπημένες εικόνες που αντίκριζε από το παράθυρο του στην Πατρίδα- τα τοποθετεί ΟΛΑ σε χώρους και κλίμα, όσο γίνεται απαράλλαχτη με αυτά, που άφησε πίσω του. Για να μην ξεχνά. « Je me souviens» λοιπόν, κι οι Γάλλοι έχουν τα χίλια συναισθηματικά δίκια. Καλά κάνουν και θυμούνται κι αγαπούν τον τόπο των προγόνων τους. Τις εχθροπραξίες, όμως, τι τις θέλουν; Δεν ξέρουν πως μόνο σε μπελάδες τους βάζουν; 300 χρόνια σκυλοφαγωμάρας, τα βρίσκω πολλά. Ας ζήσουν εν ειρήνη αυτοί, κι ας αφήσουν και τους γείτονες τους να ζήσουν. Στην ουσία, όλοι ξένοι είναι εδώ. Αλλοφερμένοι. Εξωμερίτικοι. Κομματάκι κατακτητές και κομματάκι εξόριστοι. Τι να πουν κι εκείνοι οι έρμοι οι Ινδιάνοι -οι Iroquois και οι Algonquins; Τους κάτσανε στο σβέρκο οι Ευρωπαίοι, και τους τσαταλιάσανε τους ανθρώπους…

Καλά τα “Je me souviens” σας, Φραντσέζοι, αλλά σκεφτείτε, τέλος πάντων και τους πραγματικούς «νοικοκυραίους» αυτής της χώρας! Τους καταντήσατε επήλυδες, στην ίδια τους την Πατρίδα! Και λίγη τσίπα, δηλαδή, Monsieurs και Gentlemen. Αμάν πιά, ο εγωισμός σας. Νισάφι και καληνύχτα σας.

Ήταν οι τελευταίες μου σκέψεις, πριν πέσω σε ύπνο βαθύ, κ α θ ι σ τ ή, σαν άλογο. Sorry καλέ. Τα άλογα, ως γνωστόν, κοιμούνται ό ρ θ ι α.........

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sailor Moon]

Υποκλίνομαι!!Ευχαριστούμε για την ιστορία!

 

[_antonis_]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

 

[hydronetta]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

Μαζέψου εσύ....
Στέλλα μου όπως πάντα σε παρακολουθούμε με περισσό ενδιαφέρον

 

[_antonis_]

Μαζέψου εσύ....

(μήν τολμίσεις να με ξεχάσεις όταν κανονίζεις κάτι τρελό!!!) (συγνώμη για το απειλητικό ύφος, αλλά συνήθως πιάνει... )

 

[St.Adamantidou]

συνέχεια Αλάσκα.


«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΡΑ»
Έχουν και αυτά τη δική τους ιστορία.

Περί της ιστορίας της Αλάσκας και του Καναδά γενικώς, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, όταν ξεκινούσα. Ήξερα μονάχα πως, έτσι κι αλλιώς, και κατά κάποιον ακαταλαβίστικο τρόπο, ο Καναδάς εξακολουθεί να ανήκει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλάζει, επίσης, πρωτεύουσες σαν την Αυστραλία, κι έχει προβλήματα ακατανόητα με τους Γαλλόφωνους κατοίκους του.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, την Αλάσκα, ήξερα ότι την αγόρασαν οι Αμερικάνοι από τους Ρώσους, αντί πινακίου φακής –κυριολεκτικώς- κι ότι κάπου εκεί, μέσα στις ερημιές, υπήρχε ο περίφημος πετρελαιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα και τα ολίγον… παρανοϊκά, -για τα δικά μου τα μυαλά-, πρέπει να ομολογήσω. Αλλά δεν χολόσκαγα. Διότι, τότε, δεν με αφορούσαν.

Όμως, όταν βρέθηκα εκεί, έπρεπε να μπω στην διαδικασία της κατανοήσεως όλων αυτών των, κατ’ εμέ παράλογων της περιοχής και, τελικά, να προσθέσω και κάποια παράλογα καινούργια. (Αν είναι δυνατόν, χριστιανοί!)

Ωστόσο, σε τούτο το κιτάπι θα προσπαθήσω να είμαι εκτάκτως σύντομη, σε ό,τι αφορά την Ιστορία. Ηρεμήστε λοιπόν.....

Πρώτοι κάτοικοι, οι Αθαμπάσκανς. Ήρθαν από τον Βερίγγειο. Η γλώσσα τους μιλιέται σήμερα από τους Ναβάχος και τους Απάτσι, που βρίσκονται στο εσωτερικό του Καναδά, και τα νοτιοδυτικά αμερικάνικα σύνορα. Τις δύο φυλές των Ινδιάνων τις βρήκαμε ολοζώντανες στο Fairbanks και στο Juneau.

Οι Μογγόλοι Ινουίτ, πάλι, -οι γνωστοί μας Εσκιμώοι- ήρθαν από την Ασία, στο τέλος της εποχής των παγετώνων. Το όνομα τους σημαίνει : «κρεοφάγος». Σήμερα τους συναντάς στην Σιβηρία – κατά μήκος της Αλάσκας- στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και στην Γροιλανδία.
Τα σπίτια τους ήταν μισοπαραχωμένα στη γη. Ένα είδος ημιυπογείων. Οι λόγοι προφανείς. Προστατεύονταν, έτσι, καλύτερα από το κρύο και τους ανέμους, χωρίς να στερούνται ολότελα και το φως. Ήταν καμωμένα από ξύλα, που έφερνε στις ακτές η πλημμυρίδα, από κέρατα ελαφιών, που κυνηγούσαν για τροφή, κι από κόκκαλα φαλαινών. Σοφή επιλογή, όσο κι αν αυτού του είδους τα υλικά μας φαίνονται απίθανα. Διότι, τα ξύλα που μάζευαν από την θάλασσα και τα ποτάμια, δεν σκέβρωναν. Και τα ελαφοκέρατα μαζί με τα φαλαινοκόκαλα, ήταν θαυμάσια μονωτικά κατά της υγρασίας και του κρύου. Τα γνωστά μας Igloos ήταν κατοικίες των γηγενών φυλών κι όχι των μεταναστών.

Οι Ινουίτ ήταν εκείνοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν –μετά την έλευση των λευκών- τα έλκηθρα με τα σκυλιά, πρακτική που μετέρχονται ακόμα και σήμερα, με τα πανέμορφα «χάσκεϋς». Και είναι μια θαυμάσια εικόνα: ένα μακρύ, ελαφρό έλκηθρο να τσουλάει πίσω από έξι, οκτώ ή και δέκα ανυπόμονα σκυλιά.

Οι Αλεούτιανς, τέλος, είναι μια φυλή που κατοικούσε στο ομώνυμο, βορεινό νησιώτικό σύμπλεγμα. Εξοντώθηκαν, όμως, στην πλειοψηφία τους από τους Ρώσους, που έφτασαν εκεί, γύρω στα 1740, και βρήκαν περί τους 25.000 κατοίκους. Το 1800 κιόλας υπήρχαν μονάχα 2.000. Οι σκληροτράχηλοι κυνηγοί και έμποροι γούνας σκότωσαν τους άντρες, και πήραν σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Ό,τι απόμεινε, χάθηκε με τις επιμειξίες. Σήμερα υπολογίζουν πως μονάχα 1.000 ακραιφνείς Αλεούτιανς επιζούν στα Αλεούτια νησιά…

Στις αρχές του 1700 –πολύ πριν δηλαδή οι Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής αρχίσουν να προωθούνται προς το αμερικάνικο Far West, αναζητώντας τον άλλον ωκεανλο, Ρώσοι γουνέμποροι, αλλά και εξερευνητές, αγωνίζονταν για το ίδιο λόγο, πολύ βορειότερα, όμως. Μαζί με την αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής, οι άνθρωποι έψαχναν, σχεδόν απελπισμένα, απάντηση στο καυτό ερώτημα, που τέθηκε στην ανθρωπότητα, μετά τα ταξίδια στην Άπω Ανατολή του Μάρκο Πόλο: «Ήταν ή δεν ήταν ενωμένες στο Βορρά, η Αμερική και η Ασία;». Οι τότε χάρτες ήταν ελλιπέστατοι, αφού η τεράστια Ασιατική ήπειρος, ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη.

Ο Δανός την καταγωγή Vitus Berning, πλοίαρχος στο ρωσικό ναυτικό επί 20 χρόνια, ξεκίνησε το 1725 για την χερσόνησο της Καμτσάτκας, στην Σιβηρία, με εντολή του τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Του πήρε τρία χρόνια του Bering για να φτάσει στη θάλασσα. Ήταν η επιδίωξη μιας ζωής τού συγκεκριμένου Τσάρου, να βρει «κάπως κάπου» διέξοδο της χώρας του προς τις βορεινές θάλασσες…

Του λιναριού τα πάθη τράβηξε ο κακορίζικος ο Bering και το πλήρωμα του, για να φτάσουν στο πορθμό που, τελικά, πήρε το όνομα του. Κάλυψαν 2.000 μίλια, σουρνάμενοι μέσα σε μαύρες ερημιές, όπου ουδέ άνθρωπος βρισκόταν στο γύρο, μηδέ ίχνος δρόμου. Των παθών τους πέρασαν τα ανθρωπάκια, αυτά τα τρία χρόνια, ως ότου το ταλαίπωρο μάτι τους δει ακτή! Θάλασσα! Θάλασσα!Σαν τους Μυρίους…

Και, τότε, ο Bering κατάλαβε, ότι η Ρωσία δεν συνδεόταν, από ξηράς, με την απέναντι άγνωστη χώρα. Ανάμεσα τους υπήρχε νερό. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει το πρώτο του πλοίο, το Gabriel. Και με αυτό ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι, στο Βόρειο Ειρηνικό σε νερά αχαρτογράφητα, όπου δεν είχε ιδέαν κατά που θα τον έβγαζαν. Τελικά παρέπλευσε το νησί του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά η πυκνή ομίχλη τον εμπόδισε να διακρίνει τη στεριά της Βόρειας Αμερικής. Κι όλα αυτά 235 χρόνια μετά τον Κολόμβο, που έμπαινε θριαμβευτής στην Καραϊβική, ανακαλύπτοντας την Κεντρική Αμερική.

Χειμώνιασε. Κι ο ρηξικέλευθος και ρέκτης πλοίαρχός μας, αναγκάστηκε να επιστρέψει, κομματάκι απογοητευμένος, στην Καμτσάτκα. Ο πολύ κακός καιρός, η έλλειψη τροφίμων και οι πολλές κακουχίες εμπόδισαν τους τολμηρούς εξερευνητές, να προχωρήσουν ανατολικότερα. Έτσι, για 10 σχεδόν χρόνια, περιορίστηκαν στο πήγαινε έλα, μεταξύ Μόσχας και Καμτσάτκας. Οργάνωσε –πολύ προσεκτικά, τούτη τη φορά- την εξόρμηση τους. Κι όλα αυτά, καθ΄όν χρόνον πάλευαν με τις πολιτικές παλινδρομήσεις του Τσάρου- κάθε τρεις και πέντε οι προτεραιότητές του ανακατεύονταν- και υφιστάμενοι τις κοροϊδίες και τα ειρωνικά σχόλια των κορυφαίων χαρτογράφων και επιστημόνων της εποχής:

- " Μωρέ, τι ψάχνουν οι θεοπάλαβοι; Θα το φαν το κεφάλι τους με τα μυαλά που κουβαλάν" , μονολογούσαν, κουνώντας τίς … σοφές τους κούτρες!!! …

Εκείνος, όμως, απτόητος, εξακολουθούσε τις ανιχνευτικές εξορμήσεις του, χαρτογραφώντας το υπόλοιπο της Σιβηρίας, μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας. Πλησίαζε έτσι, σιγά σιγά τον στόχο του, πάντα μέσα στην χλεύη των σοφών. Κανείς σοφός, ωστόσο, με τη σοφία και τη λογική του, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποτέ ούτε σπιθαμή άγνωστης γης. Μονάχα κάποιοι «τρελοί», κάποιοι ονειροπόλοι σαν τον Μάρκο Πόλο, τον Κολόμβο και το Βεσπούκι, τον Πιζάρο και τον Κορτέζ, τον Αμούδσεν και τον Σκωτ, μεγάλωσαν τα όρια του κόσμου μας. Με την τρέλα τους, με το όνειρό τους, με τις.... «παρανοϊκές» τους ανησυχίες.

Τι θα γινόμασταν, αλήθεια, όλοι εμείς οι «συγκρατημένοι» και «συγκροτημένοι» άνθρωποι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «ωραίοι τρελοί»; Σίγουρα θα βαλτώναμε, βουλιάζοντας στην αυταρέσκειά μας.

Τελικά, στα 1741, σε ηλικία 60 ετών πια, ξεκινά για το κρίσιμο –όπως αποδείχτηκε- ταξίδι της μεγάλης ανακάλυψης. Με το πλοίο St Peter πλέει νοτιοανατολικά της Καμτσάτκας, κατεβαίνει νότια ως τα Αλεούτια νησιά, περνά το νησί Κόντιακ, και αντικρίζει , επιτέλους, την μεγάλη οροσειρά St. Elias, στην ηπειρωτική χώρα. Αυτή έμελλε να είναι η Αλάσκα, που εκείνος τη βάφτισε Alyeska. Και τότε ήταν που ο Bering και 31 μέλη του πληρώματος του, βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο του σκορβούτου. Κι ο θαλασσόλυκος πεθαίνει, το Δεκέμβρη του 17410. Τον έθαψαν στο νησί που φέρει και σήμερα το όνομα του, στα Ελεούτια νησιά. Για πολύ λίγο –τόσο δα μόλις- δεν κατάφερε να πατήσει τη στεριά, που με τόσο πείσμα και πάθος αναζητούσε επί 16 χρόνια. Η συνήθης κακοτυχία των πρωτοπόρων. Των τολμηρών, των γενναίων. Τ'ων ωραιων τρελών πού μεγάλωσαν τον κόσμο μας....

Εν τω μεταξύ, ο ύπαρχος του Bering, Chiriricof που καπετάνευε το πλοίο St Paul, είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Sitka, στα νοτιοανατολικά της Αλάσκας, στο ύψος δηλαδή του σημερινού Juneau, της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας.

Ύστερα από ατέλειωτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες, όσοι επέζησαν από τα πληρώματα των δύο πλοίων, επέστρεψαν στη Σιβηρία, χαρίζοντας στη Ρωσία, έναν καινούργιο, παγωμένο αλλά πλούσιο, πολύ πλούσιο κόσμο: την Αλάσκα. Έναν κόσμο με φανερά αλλά και κρυμμένα πλούτη. Οι Ρώσοι έπεσαν με τα μούτρα στα εύκολα. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σκάψουν, έστω και ένα μέτρο γης! Κι έτσι, έχασαν κ α ι τον κίτρινο αλλά κ α ι τον μαύρο χρυσό…. Δεν είναι τραγικό; Η απληστία και ο εύκολος πλουτισμός!
Φαίνεται πως ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος ,Χτές, Σήμερα αλλά, σίγουρα, και Αύριο, δυστυχώς! Βοήθεια μας, τών ανθρώπων αυτού τού θαυμαστού πλανήτη...

Το φορτίο του St. Paul ήταν φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιες ενυδρίδες, τα αγαπημένα μου οττεράκια, αυτά τα τρισχαριτωμένα πλασματάκια.

Θεέ μου! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που τους πηγαίνει η καρδιά να μακαλεύουν, δίχως έλεος, αυτά τα πανέμορφα και πανέξυπνα ζωάκια, μονάχα για την γούνα τους ; δεν το χωρά ο νούς μου. Κι όμως, πρώτοι και καλύτεροι μακελάρηδες ήταν οι Ρώσοι ψαράδες, που έσπευσαν εδώ. Και ήταν αυτοί που, με το ελκυστικό φορτίο τους, έδωσαν την αφορμή στους Ρώσους εμπόρους της γούνας, να βγουν κι αυτοί παγανιά, στα νεοαποκτημένα εδάφη. Και να αφανίσουν ό,τι θα τους έκανε πλούσιους. Μέχρι που η περιοχή «στέγνωσε» από την πανίδα της, και δεν έμεινε ρουθούνι. Τα ρήμαξαν τα ζωντανά! Δίχως οίκτο αλλά και χωρίς έγνοια να τα βοηθήσουν να αναπαραχθούν, για να εξακολουθούν να τους προμηθεύουν τα πολύτιμα γουναρικά. Μπα! Άρπαξαν ό,τι ήταν να αρπάξουν, και μετά απλώς … πούλησαν(!) την παγωμένη και άδεια από ζώα περιοχή, ως … άχρηστη… Κι έτσι ξεμπέρδεψαν από αυτήν, μια και καλή! Αν ήξεραν τότε τι βλακεία με λοφίο διέπρατταν, θα αυτοκτονούσαν….

O James Cook (1776-1780) και ο George Vancouver (1791-1795) ήταν οι δύο Άγγλοι εξερευνητές-ναυτικοί που, τελικά, χαρτογράφησαν τις βόρειες αυτές ακτές της Υδρογείου. Πρώτα ο Cook, από τον Ειρηνικό, έπλευσε τον Βερίγγειο, ψάχνοντας για διέξοδο προς τον Ατλαντικό. Και, 15 χρόνια αργότερα, ο Vancouver χαρτογράφησε όλην την ακτή της Καλιφόρνιας, μέχρι τη Νοτιο-δυτική Αλάσκα, ανακηρύσσοντας την περιοχή «Βρετανική Κτήση". Όλοι οι χάρτες που συντάχθηκαν από τους δύο Άγγλους θαλασσοπόρους ήταν τόσον ακριβείς, που οι ναυτικοί τους χρησιμοποιούσαν επί 100 χρόνια.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς, ότι η περιοχή αυτή, δίχως εξασφαλισμένα σύνορα ήταν, επί χρόνια, μήλο έριδος μεταξύ :Ρώσων –που ήταν γείτονες-, Άγγλων – που την εξερευνούσαν- , αλλά και Αμερικάνων που, και αυτοί, λόγω γειτνιάσεως πίστευαν ότι δικαιούνταν ένα μέρος της. Έτσι , το 1824 και το 1825 η Ρωσία υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με την οποία ορίζονταν τα Ρωσο-Αμερικανικά σύνορα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Katchigan. (Δείτε, βρε παιδιά, και κανένα χάρτη, πως αλλιώς μπορείτε να παρακολουθήσετε τις γεωγραφικές μανούβρες μια τέτοιας μεγάλης και σημαντικής μοιρασιάς, ανάμεσα σε τρεις, τεράστιας δύναμης, χώρες.

Ωστόσο, η περιοχή νοτιότερα, είχε μείνει αδέσποτη. Έρμαιο διεκδικήσεων μεταξύ των Αγγλο – αμερικάνων πλέον. Το Oregon, φερ’ ειπείν, το ήθελαν οι Αμερικανοί, διότι το 1792 ο δικός τους Robert Gray είχε ανακαλύψει το ποταμό Columbia. Θεωρούσαν, λοιπόν, δική τους την περιοχή πέριξ αυτού. Και, φυσικά, το άγριο μάτι όλων ήταν πάνω στα γουναρικά. Το εμπόριό τους, βλέπετε, απέφερε τεράστια κέρδη. Μύλος τουτέστιν ο Βορράς της Βόρειας Αμερικής (Εμ, πως; Μονάχα η Νότια Αμερική θα είχε τα δεινά της?

Εν τω μεταξύ κατέφθαναν εδώ Αμερικανοί από την ευρύτερη περιοχή, και κατελάμβαναν όποιο σημείο τους βόλευε ή τους άρεσε περισσότερο. Επακολούθησε άλλη μια περίοδος σκληρού ανταγωνισμού, μεταξύ Άγγλων, Αμερικανών και Ρώσων γουνεμπόρων! Και, προσέξτε τη λεπτομέρεια: μεταξύ των γουνεμπόρων! Όχι των Κυβερνήσεων! Όχι, να σας χαρώ. Το σκυλοφάγωμα ξέσπασε μεταξύ των πολιτών, που είχαν συμφέροντα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Κι αυτό τράβηξε μέχρι το 1825, οπότε η Ρωσία, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, όρισε τα Ρωσο-Αμερικάνικα σύνορα, στην περιοχή της σημερινής Ketchigan. Κι εκεί, κάπου, κάπως ησύχασαν τα πράγματα.

Όμως, η εξαφάνιση της καημενούλας της βιδρούλας από το απηνές κυνηγητό, και οι πολιτικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ανάγκασαν τη Ρωσία να … πουλήσει την Αλάσκα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική σημαία υψώθηκε στη Sitka, στης 18 Οκτωβρίου 1867. η Αλάσκα ωστόσο ανακηρύχθηκε 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, πολύ αργότερα: στις 3/1/1959.

Τυχερές οι ΗΠΑ διότι, το 1861 στον ποταμό Stikin, και το 1880 στο Juneau ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα χρυσού!!! Λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη στο Fourty Mile Creek, καθώς και στα χρυσοφόρα πεδία του Atlin και του Klondike, του Yukon και του Fairbanks. Ο πυρετός του πολύτιμου μετάλλου ανέβηκε γρήγορα σε ύψη δυσθεώρητα. Κι έγινε ένα είδος ενδημικής νόσου, από την οποία ούτε οι ψυχραιμότεροι γλύτωναν....
Γέμισε η Αμερική χρυσό, αλλά και τυφλωμένους από απληστία χρυσοθήρες. Και η Ρωσία έμενε άναυδη, καθώς συνειδητοποιούσε την ηλιθιότητά της, να.... ξεφορτωθεί την Αλάσκα αντί 7.200.000 δολαρίων!!!! Αν είναι δυνατόν.


Λίγα χρόνια μετά, και για να ανέβη κομματάκι ψηλότερα η πίεση των Ρώσων, τη λάμψη του χρυσού ήρθε να αντικαταστήσει η ερεθιστική μυρουδιά του πετρελαίου, που γι αυτό τον είπαν: «Μαύρο Χρυσό».

Έχω την εντύπωση ότι εξυπνότερη κίνηση από την αγορά της Αλάσκας, δεν έκαναν ποτέ ξανά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκαν, αντί πινακίου φακής, με μια τεράστια και πλουσιότατη περιοχή, που έχει, εν αφθονία μάλιστα, ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σήμερα ο πλανήτης. Αφήστε που, και σαν φύση, είναι κάτι το θαυμαστό. Και τι δεν έχει η ευλογημένη.

Πυκνά δάση. Μισοκοιμισμένες λίμνες. Βουερά ποτάμια.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πανέμορφες τούνδρες –στέπες του Βορρά. Γαλήνια βοσκοτόπια των σπάνιων ειδών ζώων που ζουν εκεί.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Βουνά πανύψηλα! Το Mckinley, βορεινά του Ancorage, έχει ύψος 6.194 μέτρων, και είναι το μεγαλύτερο της Βόρειας Αμερικής, γενικώς.

Και επιβλητικές οροσειρές, όπως εκείνη του St Elias, με υψόμετρο 5.489.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Μα σάμπως της λείπουν τα φιόρδ και τα νησιά; Αλυσίδες ολόκληρες από δαύτα, οι Αλεούτιες και 11.000 νησιά του Αρχιπελάγους τού Αλεξάνδρου, και δεν ξέρω πόσα άλλα ακόμα.

Κι ας μη ξεχνάμε και τους ευλογημένους παγετώνες.

Είναι αυτοί που τροφοδοτούν γενναιόδωρα τους μεγάλους ποταμούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, γεμίζουν τις μυστηριακές λίμνες. Κι έχει, ακόμα, το μέγα προνόμιο, να συνορεύει με δύο ωκεανούς: τον Αρκτικό στο Βοριά και τον Ειρηνικό στο Νότο και τη Δύση. Έτσι, δεν είναι αποκλεισμένη από πουθενά. Μπορεί να επικοινωνεί από όλους τους δρόμους, με όλον τον κόσμο..

Τι συγκλονιστική χώρα, Θεέ μου! Μα, πως τους κατέβηκε των Ρώσων, να την πουλήσουν; Τέτοια βία και μανία! Σαν να ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Μα, γιατί! Είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του Δυτικού Ημισφαιρίου με έκταση 1.518.000 τ.χ. εξ ων τα 39.000 είναι φιόρδ και όρμοι, και τα 80.000 είναι ακτές, που αντικρίζουν τις ανοιχτές θάλασσες.

Στην απογραφή του 1980 μετρήθηκαν 550,000 κάτοικοι!!! Από αυτούς, το 10% ζει στο Ancorage, οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας. Διοικητική εξακολουθεί να παραμένει το ιστορικό Juneau.

Πουλιέται, μωρέ, τέτοιος τόπος; «Τέλειωσε» λέει « η βιδρα, την εξαφάνισαν οι γουνέμποροι! Κι είχε και πάγους, πολύ πράμα. Τι να την κάνουμε λοιπόν, τέτοια σαβούρα; Δεν μας φτάνει η Σιβηρία; Τι μάς χρειάζεται άλλη μια παγωμένη, άγονη περιοχή; Ας την πουλήσουμε στους βλάκες τους Αμερικάνους. Να δούμε τι θα την κάνουν. Κι εμείς θα ησυχάσουμε από τις διεκδικήσεις του ενός και του αλλουνού τρελού. Αμάν, πια η λύσσα τους, να την αποκτήσουν, ντε και καλά! Ε, ας την πάρουν. Να ηρεμήσουμε όλοι. Χάρισμα τους!!!".

Και πάει, χάσανε το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο και… πετρελαιωρυχείο του κόσμου! Πώς τη χώνεψαν, αργότερα, μια τέτοια βλακεία; Σήμερα, ο μεγαλύτερος πετρελαιαγωγός της Αμερικής βρίσκεται στην Αλάσκα. Φεύγει από το Fairbanks, και καταλήγει στο λιμάνι Ancorage. Χρειάστηκαν ετών μελέτες, για να τον φτιάξουν. Οι επιστήμονες έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τις αδυσώπητες κλιματολογικές συνθήκες. Το έργο καταστρεφόταν από τις εξωφρενικά χαμηλές θερμοκρασίες. Υποχρεώθηκαν , λοιπόν, να βρουν λύσεις. Και τις βρήκαν. (Όχι θα τις άφηναν.)

Όταν το γουνεμπόριο άρχισε να φθίνε, ξέσπασε ο περίφημος «πυρετός του χρυσού». Το 1858, ο ποταμός Fraser αποδείχθηκε χρυσοφόρος. «Παιδιά, χρυσός, κι άλλος χρυσός! Γινόμαστε πλούσιοι, σκάβοντας και κοσκινίζοντας. Ορμάτε όλοι στο ποτάμι, το καλό και το ευλογημένο!». Και όρμισαν.....

Εν τω μεταξύ, και σε άλλα σημεία της Αλάσκας εμφανιζόταν το "καταραμένο" μέταλλο. Στο Yukon, στο Dawson, στο Skagway, στο Fairbanks, στο Juneau, στο Fortymile. Από το 1849 έως και το 1908, η Αλάσκα απεκάλυπτε ριγώντας, πως το υπέδαφος της έμοιαζε με το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας!!!!
Ανεκτίμητο!!!

«Μπερκέτι, κύριοι, Αδράχτε φτυάρια και κόσκινα, κι ότι πει ο Θεός κι η Αλάσκα». Και σκόρπιζαν σε όλη την περιοχή κατά ομάδες, φτιάχνοντας, μοιραία, άθλιους οικισμούς, για να στεγάζουνε την κεφαλή και τα χρυσά τους όνειρα. Ώσπου να έρθει κι ο εφιάλτης. Κι οι οικισμοί γίνονταν γρήγορα πόλεις. Κι ήταν οι πόλεις άγριες. Τις κατοικούσαν αγύρτες, κλέφτες, τυχοδιώκτες, φονιάδες, καταζητούμενοι και απελπισμένοι, συχνά στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Το πώς λειτουργούσαν αυτά τα κοινωνικά εξαμβλώματα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Τα κυριαρχούσε ο νόμος των όπλων, των δολοπλοκιών, της κατασκοπείας, των ανίερων συμμαχιών σήμερα, που αύριο μπορούσαν να γίνουν εχθρικές, συμμορίες. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ο φίλος πρόδιδε τον φίλο, κι ο σύντροφος σκότωνε ανενδοίαστα τον σύντροφο, για μερικά εκατοστά χρυσοφόρας γης, ή για λίγα γραμμάρια χρυσόσκονης. Ήταν η κόλαση τής ανομίας, κι ο παράδεισος τού αλκοόλ και της πορνείας. Θες το κρύο, θές οι κακουχίες, η αγωνία κι ο φόβος, θες η απελπισία κι ο θάνατος που ελλόχευαν παντού, έρριχναν, κάθε βράδυ, τους χρυσοθήρες στους καπνούς του τζιν και του ουίσκι, αλλά και στις πρόθυμες αγκαλιές των γυναικών. Ιστορικά μένουν, μέχρι σήμερα, τα πορνεία αυτών των πόλεων. Κι έφτασαν, ως εμάς, ονόματα «κυριών» που, τελικά, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην διαμόρφωση των «κοινωνιών», των ιδιόρρυθμων κατοίκων των θλιβερών αυτών παραγκουπόλεων. Ακούσαμε ιστορίες φοβερές, που μας ανατρίχιασαν.

-" Δεν είναι δυνατόν, ανθρώπινα πλάσματα, να μακελεύονται σαν τραγιά, για λίγα ψήγματα χρυσού ", λέμε στην Julia, την ξεναγό μας στο Skagway. Γελάει.

-" Και για πολύ λιγότερα μπορούσαν να σφαχτούν, θα σας έλεγα εγώ. Για μια λέξη. Συχνά, και για μια τυχαία κι αθέλητη σπρωξιά. Σαν τα σαρκοβόρα, που υποψιάζονται πως κινδυνεύει από παντού η λεία τους. Σκεφθείτε, για λίγο, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν εδώ. 60 βαθμοί υπό το μηδέν. Κακή υγεία. Μηδέν ανέσεις. Το έδαφος σκληρό από τον παχύ πάγο. Συχνά, δουλειά μηνών, δεν οδηγούσε πουθενά, για κάποιον ατυχή, ενώ κάποιος άλλος, που δούλευε δίπλα, γινόταν πλούσιος! Ήταν φυσικό να ανεβαίνει ο πυρετός όλων, και να οδηγεί σε πράξεις βίαιες. Έκλεβαν ο ένας τον άλλον. Παραπλανούσαν ο ένας τον άλλον. Σκότωναν οι άτυχοι τους τυχερούς. Ήταν μια εποχή «ηρωική» κατά κάποιον τρόπο, αλλά εκτός ελέγχου", καταλήγει.

-" Ήταν πράγματι «ηρωική»; Αναρωτιόμαστε εμείς.
Φαίνεται πως ήταν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τίποτε "καλό" δεν γίνεται με το savoir faire και τους καλούς τρόπους. Γίνεται ΠΑΝΤΑ με βία, με αίμα, με καιροσκοπισμό και συμφέροντα. Κι όλα αυτά τυλιγμένα, χαριέντως και φαρισαϊκώς, μέσα στο σελοφάν, πότε της θρησκείας, πότε του ανθρωπισμού και πότε της προόδου και της προκοπής των κατακτημένων λαών. Σκέτη μπαμπεσιά. Πανανθρώπινη και καλά καμουφλαρισμένη. Είπαμε: το «σελοφάν» πάνω από όλα. Το περιτύλιγμα, να σας χαρώ. Άλλωστε, με αυτά τα «υλικά» δεν «χτίστηκε» ο Νέος Κόσμος; Πάνω στο αιματοκύλισμα των ιθαγενών, στή Νότια Αμερική, για το μυθικό El Dorado –πάντα ο χρυσός- και το απερίγραπτο πλιάτσικο – οικονομικό και ηθικό- μιας ευημερούσας αυτοκρατορίας 20.000.000 ψυχών; Κι όλη αυτή η παρανοϊκή σφαγή, εις δόξαν Χριστού – για τον Σταυρό και την Ισπανία!!!. Και, πίσω από αυτόν τον ωραίο μπερντέ, να καραδοκεί ο Μαμωνάς…Πάντα αυτός ο καταραμένος ολετήρας!...

Τέλος πάντων! Τα περισσότερα για το περίφημο Gold Rush – Τον πυρετό του χρυσού, θα τα πούμε όταν φτάσουμε, με το καλό, στην αυθεντική πόλη των Χρυσοθηρών, (κι όχι τών "χρυσοθήρων" να σάς χαρώ, μιά και ο "χρυσοθήρας" είναι πρωτόκλιτο, και η γενική τού πληθυντικού τονίζεται πάντα στη λήγουσα!), το απόκοσμο Skagway. Το βρήκαμε καταπαγωμένο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Τέλειωσε, κάποτε, η φρενίτις του χρυσού, αλλά η ανθρώπινη απληστία δεν τελειώνει ποτέ. Ο «μαύρος χρυσός» ήταν η άλλη ευχή και κατάρα της Αλάσκας. Ευχή, διότι την έκανε την σπουδαιότερη Πολιτεία της Βόρειας Αμερικής. Και κατάρα διότι, κάθε λίγο και λιγάκι, απειλεί να καταστρέψει, με τα αναπόφευκτα ατυχήματα των πετρελαιοφόρων, την οικολογική ισορροπία τού Ειρηνικού Ωκεανού....
.
Το 1977 λειτούργησε, έξω από το Fairbanks -στα βορεινά της Πολιτείας και στα όρια του Αρκτικού Κύκλου -, ο τεράστιος πετρελαιαγωγός, αυτό που οι Αμερικάνοι λένε με υπερηφάνεια Pipe Line. Δούλεψαν γι αυτόν 22.000 εργάτες, επί 3 χρόνια (1974-1977), σε μιάν απόσταση 1.500 περίπου χιλιομέτρων. Το αργό πετρέλαιο φτάνει στο Ancorage, μέσα από αρκτικές ερημιές, τις μυστηριακές τούνδρες, για να φορτωθεί στα πλοία. Ο πετρελαιαγωγός θεωρείται ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Το εξοντωτικό κρύο, βλέπετε, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, στην ομαλή μεταφορά του πολύτιμου υλικού στο προορισμό του. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω με τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Δεν μας αφορούν άλλωστε, οι στείρες τεχνικές πληροφορίες, μέσα σε τούτον τον Παράδεισο της Φύσης. Κρατείστε μόνο τούτη τη λεπτομέρεια που ήδη προαναφέραμε. Επί 3 χρόνια δούλεψαν, για την κατασκευή του 22.000 εργάτες. Κρατείστε, όμως και μιάν άλλη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική, για μένα. Η Αλάσκα, η 49η πολιτεία, είναι η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, με έκταση πάνω από 1.200.000 τ.χ., και η πιο αραιοκατοικημένη. Μονάχα 400.000 άνθρωποι τολμούν να την κατοικούν. Απίστευτο, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Γι αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, αν θυμηθούμε πόσο πλούσια είναι. Ωστόσο, πώς να αντιμετωπίσεις τον ανταγιάντιστο πολικό χειμώνα; Τους -70 βαθμούς; Όσα μεσα κι αν διαθέτιες, το κρύο δαγκώνει, και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή σου. Σου «ρίχνει» μύτη και αυτιά, έτσι και προβάλεις από την ξώθυρα. Γίνεσαι όλος ένα..... κρυοπάγημα δηλαδή. Πολύ γενναίοι οι 400.000 άνθρωποι! Μπορείς να μην τους θαυμάσεις;

 

[harilander]

ευχαριστούμε πολύ για τις τοσες πολύτιμες πληροφορίες που διαβάζουμε μεσα απο μια τόσο γλαφυρή περιγραφή οπως πάντα!
Η Αλάσκα θα παραμένει πάντα ενας ανεκπλήρωτος πόθος και θα με στοιχειώνει στις ταξιδιωτικές φαντασιώσεις μου..
περιμενουμε την συνέχεια με αγωνια.

 

[_antonis_]

Πάρα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι!! (ε με τόσο χρυσό πως να μη μας αρέσει!!!)

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες και την ομορφη αφηγηση.
Ανυπομονω να μαθω τελικα ποιο κερδισε στη ζυγαρια ...ο Βορειος Πολος ή ο Νοτιος Πολος.

 

[Sailor Moon]

Μαγευτικα απο την διηγηση σου και περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια!!!!

 

[ThanasisU2]

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

αυτό μήπως

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις τόσο καλογραμμένες πληροφορίες από έναν πραγματικά μυστηριακό προορισμό!