ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

OTTAWA

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΑΝΑΔΕΖΙΚΗ ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ

Είναι η σημερινή διοικητική πρωτεύουσα του Καναδά, μόνο με 225,000 κατοίκους. Ήταν ιδέα της δαιμόνιας βασίλισσας Βικτωρίας να την κάνει πρωτεύουσα, διότι έκανε, λένε, τρεις σκέψεις, για να αποφασίσει.

Απέχει κάμποσα χιλιόμετρα από τα αμερικάνικα σύνορα
Βρίσκεται ανάμεσα στον Ανατολικό και Δυτικό Καναδά χωρίζοντας, γεωγραφικά τις αγγλόφωνες από τις γαλλόφωνες κοινότητες, και
Η Οτάβα ήταν, ανέκαθεν, επισήμως δίγλωσση και, μάλιστα, δίχως προβλήματα. Οπότε, δεν έμπαινε θέμα επίσημης γλώσσας, από το οποίο, συνήθως, αρχίζουν και οι εθνικιστικές διεκδικήσεις. Καλό παράδειγμα, λοιπόν, και για τις άλλες πόλεις αυτής της περίεργης χώρας.

Άλλο ένα μεγάλο της προσόν – που δεν ξέρω αν το έλαβε υπ’ όψιν της η Βικτώρια- είναι το ότι βρίσκεται πάνω στη συμβολή τριών ποταμών: του Οτάβα, του Ριντώ και του Γκατινώ. Και το γεγονός αυτό την καθιστά, εκτός από Διοικητικό, Κέντρον Μεταφορών και Εμπορίου.

Πλούσια, λοιπόν η Οτάβα. Και το δείχνει με χίλιους τρόπους.
Canadian Museum of Civilization

Και τούτη την περιοχή την γνώριζε ο Σαμουήλ Σαμπλέν –ο ιδρυτής της «Νέας Γαλλίας» από το 1613. κατά τους πολέμους του 1812, μεταξύ Βρετανίας και ΗΠΑ, η θέση αυτή κρίθηκε ιδιαίτερα ασφαλής, κι άρχισε να εποικίζεται.
Το 1826, ο πρώτος οικισμός που δημιουργήθηκε ονομάστηκε «Μπάι Τάουν». Ωστόσο, όταν αργότερα, ξέσπασε η εθνικιστική αντιδικία, μεταξύ Μόντρεαλ, Τορόντο, Κεμπέκ και του Κίνγκστον, οι ντόπιοι πολιτικοί ηγέτες αναγκάστηκαν να απευθύνουν έκκληση προς τη βασίλισσα Βικτωρία: να ορίσει το Μπάιτάουν πρωτεύουσα του Ηνωμένου Καναδά. Έτσι, το 1855, το Μπάιτάνουν μετονομάστηκε, από την βασίλισσα, σε Οτάβα –εξαιτίας του ομώνυμου ποταμού- και ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα.

Διαβάζω από τις πρόχειρες σημειώσεις μου:
Πρώτη μου κρίση, στο έμπα: τι άνοστη πόλη, Θεέ μου!!
Η τελευταία εντύπωση: τι κρίμα που φεύγουμε τόσο γρήγορα, Χριστέ μου!!

Πρώτος μας σταθμός, η περιοχή του Κοινοβουλίου – όπου και το ξενοδοχείο μας. Πρόκειται για έναν τεράστιο χώρο, καταπράσινο, με μεγάλα κι επιβλητικά κτίρια νέο-γοτθικού ρυθμού. Θυμίζουν εντονότατα το φημισμένο λονδρέζικο Κοινοβούλιο, του οποίου είναι … «ξεδιάντροπη αντιγραφή», γκρινιάζει ο Οδηγός μου! Κι έχει δίκιο. Έχει όμως μια παράξενη διαφορά. Δεν έχει την όψη κακεκτύπου, αντιγράφου. Αντίθετα, θα έλεγα. Μπορεί μεν να θυμίζει τη Βουλή της Μητροπόλεως, έχει όμως έναν κάποιο δικό του χαρακτήρα, που του δίνει έναν αέρα αυθεντικότητας!!!

Και είναι, πράγματι, ένα πανέμορφο αρχιτεκτόνημα, με πύργους, γιρλάντες, και αυστηρά τόξα. Όλο το κτιριακό συγκρότημα βρίσκεται κοντά στην Οτάβα, πάνω σε ένα μικρό ύψωμα –ανάχωμα θα έλεγα- για να δεσπόζει στην περιοχή. Εγώ τον βάφτισα, προς ευκολία μου: «Λόφο του Κοινοβουλίου» και ξεμπέρδεψα.

Μέσα στο θηριώδες «Πι» που σχηματίζουν τα κτίρια, υπάρχει ένα ατέλειωτο «γήπεδο» με ολόφρεσκο γκαζόν. Στη μέση του, ένα χαμηλό σιντριβάνι, μέσα στο νερό του οποίου καίει, νυχθημερόν, μια φλόγα! Είναι ο δικός τους Άγνωστος Στρατιώτης. Και , μέσα σε αυτόν τον ανοικονόμητο χώρο, περιφέρονται έφιπποι αστυνομικοί! Γραφική εικόνα, και άκρως εντυπωσιακή, ομολογουμένως. Βοηθάει, βέβαια, και η μέρα, που είναι λαμπρή και ηλιόλουστη, σχεδόν ζεστή –παρ’ όλον ότι είναι αρκετά πρωί ακόμα! Το μεσημέρι έχουμε βγάλει ιλαρά! Κατακαλόκαιρο στον Βορρά, σας λέω.

Μια και οι Βρετανοί, ήθελαν να θυμούνται, στην εξορία τους, το Ναό της Δημοκρατίας του τόπου απ’ όπου ξεκίνησα, δεν θα παρέλειπαν, φυσικά και την κατασκευή ενός BIG BEN, μπροστά στο κεντρικό κτίριο. Το ονομάτισαν : «Πύργο της Ειρήνης», και είναι αφιερωμένο στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχει ύψος 100 μέτρων περίπου, και 4 ρολόγια – ένα σε κάθε πλευρά. 53 καμπανούλες- κουδούνια, διαφορετικών ήχων, συμπληρώνουν το όμορφο οικοδόμημα. Δυστυχώς, δεν τα άκουσα να παίζουν, για να σας πω τι λογής είναι το άκουσμα. Πάντως, ένα ασανσέρ σε πάει ως ψηλά, για να καμαρώσεις τη θέα της πόλης.

Το κτιριακό αυτό συγκρότημα, στεγάζει τη Βουλή, τη Γερουσία, μια πλούσια Βιβλιοθήκη, τα πρωθυπουργικά και υπουργικά γραφεία, καθώς και τα γραφεία των κυβερνητικών στελεχών. Εμένα πάντως, μου φάνηκε πολύ πράμα, για την στέγαση μια Κυβερνήσεως μόλις 26.000.000 ψυχών! Τέλος πάντων, όποιος έχει πολύ πιπέρι βάζει καις τις λαχανίδες.


Το ίδιο βράδυ, ανακαλύψαμε τυχαίως ότι, πάνω στο μακρύ τοίχο του Κοινοβουλίου, προβαλλόταν ένα περίεργο θέαμα «Ήχου και Φωτός» επί τριάντα λεπτά ξετύλιγε, στα μάτια και στα αυτιά μας, την ιστορία του Καναδά, με έναν γλαφυρότατο τρόπο. Κι όλα αυτά τζάμπα. Το πλήθος ήταν καθισμένο κατάχαμα, στο χορτάρι, κι απολάμβανε εικόνες, μουσική και λόγο. Πρωτότυπο το όλο εγχείρημα και άκρως ενδιαφέρον. Γι αυτό, όμως, θα μιλήσουμε παρακάτω, λεπτομερώς.

Με κόπο εγκαταλείπουμε το παράξενο αυτό χώρο. Τη μέρα, ένας σοβαρός κι επιβλητικός τόπος. Το βράδυ ένα παιχνίδι των αισθήσεων – του σκότους και του έναστρου ουρανού, μεγάλως βοηθούντων.

Ας προχωρήσουμε όμως. Η πόλη έχει κι άλλα αξιοθέατα. Κι ο χρόνος πολύτιμος.

Ο Άρειος Πάγος τους – το Supreme Court, γι αυτούς- έχει στην είσοδο του, τα αγάλματα της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης –χωρίς ζυγαριά και στραβομάρα η τελευταία! Τη βρήκα, μάλιστα, και πολύ … ανοιχτομάτα! Περίεργη Δικαιοσύνη έχει ο Καναδάς!

Το Εθνικό Αρχείο και η Βιβλιοθήκη έχουν, έξω από την είσοδο τους, ένα παγκάκι όπου κάθονται αγκαλιασμένα δύο γλυπτά παιδόπουλα, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Κι είναι τόσο φυσική η στάση τους, που όλοι νομίσαμε πως το παγκάκι ήταν … πιασμένο… Συμβολίζουν, άραγε, κάτι, ή απλώς είναι ένα ακόμα έργο τέχνης, από τα πολλά που στολίζουν την πόλη.

Διασχίζουμε το πάρκο Γκατινώ που, στην πραγματικότητα, είναι ένα απέραντο δάσος στην καρδιά της Οτάβας. Αναπτύσσεται κατά μήκος της όχθης του ποταμού Οτάβα, και … «περπατά» μαζί του, για πολλά χιλιόμετρα. Έχει την σχεδόν παράλογη ( έκταση των 36.000 εκταρίων, λέει! Είναι γεμάτο λίμνες, κανάλια, νησάκια, δάση, ξέφωτα, και παραλίες για βουτιές στο ποτάμι…

Το Island Park Drive ή Sussex Drive, είναι η σοφιστικέ περιοχή της πρωτεύουσας. Η αγαπημένη των διπλωματών, των υπουργών και των εύπορων γενικώς. Το περίεργο όμως είναι, ότι τα σπίτια δεν είναι κραυγαλέα. Δεν επιδεικνύουν μια προκλητική οικονομική άνεση. Αντίθετα, είναι μέτριας, έως μετριότατης εμφανίσεως ! Εδώ, σε μας τους νεόπλουτους, θα θύμιζαν τις παλιές μονοκατοικίες του Ψυχικού και της Φιλοθέης, κι όχι τα χολυγουντιανά κακέκτυπα της Εκάλης και της Πολιτείας. Φαίνεται, πως όσο πιο πεινασμένοι, χτες, οι άνθρωποι, τόσο πιο επιδειξίες, χορτάτοι και κακόγουστοι, σήμερα. Και θυμηθείτε, παρακαλώ, τη «σωμόν βίλλα» Έχει καμιά σχέση με το Κστρί. Έτσι δηλαδή για να ξέρουμε τι λέμε.


Το Rockcliffe Park είναι η συνέχεια του «διπλωματικού τομέα». Εδώ βρήκαμε και το σπίτι του Έλληνα πρέσβη που ,αν μπορείτε να το φαντασθείτε! Είχε καταπράσινη μοκέτα στα σκαλιά της εισόδου!

- καλά! Τσίπα, πια, δεν έχουν; Δηλαδή, τι; Αν μεθαύριο γίνει Κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, πρέπει να βάλει μπλέ μοκέτα ο πρέσβης; Ήμαρτον Κύριε.
- Εμ, αυτοί οι φανατισμοί μας έφαγαν και μας τρώνε το κεφάλι! Μέχρι του διαόλου τη μάνα, μεταφέρουμε της κομματικές διαφορές μας.
- Κι ύστερα περιμένουμε να προκόψουμε, τον μήνα που δεν έχει Σάββατο, έλεγε η Μάνα μου, αποσώνων κι εγώ την κουβέντα.

Τα σχόλια δίνουν και παίρνουν, κι είναι όλα πικρόχολα. Τι περίεργο. Μονάχα όταν βρεθούμε μακριά από την Πατρίδα, έχουμε σωστή αντίληψη των συμβαινόντων σε αυτήν.

Πάντως, η συνοικία Rockliffe είναι ανεξάρτητη από τον Δήμο της Οτάβα. Έχει 2.000 κατοίκους, όλους κι όλους, και εκτείνεται κι αυτή πάνω στο ποτάμι.

Το Ανάκτορο του Ύπατου Αρμοστή της Βρετανίας, -έχει και τέτοιο «φρούτο» ακόμα εδώ- στο Sussex Drive 1, έχει απ΄έξω φρουρά και μαντέψτε! Είναι ίδια κι απαράλλαχτη με εκείνην του Μπάκινχαμ. Με μαλλιαρές «περικεφαλαίες», και τα κρόσσια μες τα μάτια, να στραβώνουν τους φουκαριάρηδες τους φρουρούς.
Πολλά τσαλίμια έχει η αλλαγή αυτής της φρουράς. Μας πιάνουν τα γέλια, αλλά φωτογραφίζουμε κιόλας.

Παρακάτω, στο Sussex Drive 24, βρίσκεται η κατοικία του πρωθυπουργού του Καναδά. Είναι το αντίστοιχο της Downing 10 του Λονδίνου.

Περνάμε τη γέφυρα της Lady Aberdeen, πάνω στον Γκατινώ. Ήταν σύζυγος του Άγγλου Αρμοστή. Στον καιρό της δεν υπήρχε γέφυρα. Για να πάνε οι άνθρωποι στην απέναντι εκκλησία, έμπαιναν σε βάρκες το καλοκαίρι, και περπατούσαν πάνω στον πάγο του ποταμού, τον χειμώνα.
Ένα χειμωνιάτικο πρωί, καθώς η Λαίδη διέσχιζε το ποτάμι περπατώντας, ο πάγος έσπασε, κι η καλή μας κυριούλα βρέθηκε στα παγωμένα νερά. την έσωσαν περαστικοί, στο παραπέντε.

Για το, ας πούμε θαύμα, η Lady Aberdeen δώρισε στην εκκλησία μια καμπάνα, και στους κατοίκους, τη γέφυρα που περνάμε σήμερα. Για να μην κινδυνεύει να σκυλοπνιγεί ο κοσμάκης, που περνά απέναντι.

Σε κάποιο σημείο, λίγο έξω από την Οτάβα, ενώνονται οι τρεις ποταμοί της πόλης, ο Otawa, o Rideau, & o Gatineau. Στον Gatineau –Κατινγκω- τον λέμε η Ελεάνα κι εγώ για να τον θυμόμαστε, έχει δημιουργηθεί ένα τεχνητό κανάλι, για λόγους πολεμικούς, τότε, σήμερα, είναι η μακρύτερη φυσική πίστα του κόσμου για πατινάζ τον χειμώνα, αφού έχει μήκος 200 χιλιομέτρων, έως τη λίμνη Οντάριο. Και είναι και ένα φυσικό διακοσμητικό στοιχείο της περιοχής το καλοκαίρι, όπου ο κόσμος ψυχαγωγείται με βαρκάδες, περιπάτους, ψάρεμα και κάθε είδους εξερευνήσεις, παραχθίως.

Το «πράσινο νησί» το Green Island, στο ποταμό Ριντώ, έχει σύρριζα στο νερό, χτισμένα διάφορα ογκώδη κυβερνητικά κτίρια, που μοιάζουν να επιπλέουν. Πολύ βενετσιάνικη εικόνα.

Σε τούτη την περιοχή, βρίσκεται και ο καθεδρικός ναός της πόλης. Έχει, σχεδόν, την ηλικία της Οταβα. Τα καμπαναριά της χρονολογούνται από το 1858, παρ’
ότι η εκκλησία τελείωσε μόλις το 1890. εδώ συνηθίζει να εκκλησιάζεται η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, όταν επισκέπτεται τη χώρα. Άλλωστε, υπάρχει επ’ ονόματι της και στασίδι. Το βασιλικόν τοιούτον. Μωρ’ για κοίτα τη Γηραιά Αλβιόνα. Δεν αφήνει κανένα από τα μέλη, της άλλοτε κραταιάς, Κοινοπολιτείας, της, να ξεχάσει που και σε ποιόν οφείλει υποταγή. Παραδοσιακός, θα μου πείτε, ο θεσμός. Θα συμφωνήσω. Ωστόσο, παίζει το ρόλο του. Και πολύ καλά, μάλιστα. Όχι, που οι Άγγλοι θα άφηναν τους αποίκους να λησμονήσουν πως έχουν ακόμα κι ακόμα, άρρηκτους δεσμούς με την Μητρόπολη! Να χουμε το νου μας! Ηθικό δίδαγμα. Ποτέ μην αφήνεις, εύκολα τουλάχιστον, ότι υπήρξε κάποτε δικό σου.

Κι εμείς αφήσαμε την Πόλη, την Β. Ήπειρο, την Κύπρο, την Ίμβρο, την Τένεδο, τη Σμύρνη να τουρκέψουν! Κι ύστερα θεωρούμε τους εαυτούς μας εκτάκτως ξύπνιους!

Πόση αυταρέσκεια και αυτοεπιβεβαίωση! Τόση, που να μην αντιλαμβανόμαστε ότι οι «φύλακες» δεν γρηγορούν πια. Οι Κερκόπορτες μένουν αφύλακτες. Και οι Εφιάλτες δεν καραδοκούν απλώς. Αλωνίζουν ανενόχλητοι, ενώ εμείς καθευδούμε, πολύ ευχαριστημένοι με τους εαυτούς μας. Είναι, κι αυτό, ένα είδος εξυπνάδας. Δεν συμφωνείτε;

Τρώμε ένα γρήγορο μεσημεριανό, στη βεράντα του Chateau Laurier, πάνω ακριβώς στο Rideau Canal, πίσω από το Κοινοβούλιο. Είναι χτισμένο σε αναγεννησιακό ρυθμό των κάστρων της εποχής, με όλες τις σχετικές πολυτέλειες. Θυμίζει έντονα τους πύργους του Λιγηρα. Εγώ, ως συνήθως μαγεύομαι από το εξωτερικό του, με τους πυργίσκους, τα τόξα, τους τρούλους. Είναι πανέμορφο.

Κι ο καφές του ευωδέστατος. Κι έχει το προνόμιο να είναι πάνω στην Πλατεία της Ομοσπονδίας, την Confederation Square, την οποία οι Οταβιανοί βάφτισαν με χιούμορ, και κάνοντας λογοπαίγνιο: Confusion Sq, «Πλατεία της Τρελής», μ’ άλλα λόγια, λόγω της τρομακτικής κίνησης! Εδώ, καταμεσής, και μέσα σε πάρκο, βρίσκεται το Εθνικό Πολεμικό Μνημείο, αφιερωμένο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εικοσιδύο στρατιώτες σπρώχνουν ένα κανόνι. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι: Ο Γεώργιος ο VI της Αγγλίας, έκανε το αποκαλυπτήρια του, τρεις μόλις μήνες πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Πριν δηλαδή επουλώσει η Ευρώπη τα τραύματα της από την πρώτη πολεμική περιπέτεια, οι Ούνοι βάλθηκαν να την ξανατρώσουν, παρ’ ολίγο καίρια, τούτη τη φορά. Τέλος πάντων, αυτός ο λαός, τίποτα δεν διδάχτηκε από την Ιστορία; Γιατί, διάολε, επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη; Μπας κι έχει κατά νου να το τριτώσει το κακό; Μη σώσει, βέβαια.

Γύρω από αυτήν την Πλατεία, συγκεντρώνεται η πνευματική κληρονομιά των Καναδών: το Εθνικό Κέντρο των Τεχνών –National Arts Center- που στεγάζει την Όπερα, το Εθνικό Θέατρο, το Μπαλέτο. Όμως, το πιο δημοφιλές σημείο αυτής της περιοχής είναι «Ο Κήπος της Μπύρας». Το καλοκαίρι, τούτο το πάρκο μετατρέπεται εις Βακχείον με όλα ταυ τα συνεπακόλουθα.

Για μας, ωστόσο, η μεγαλύτερη ατραξιόν είναι το απέναντι «Μουσείο του Πολιτισμού του Καναδά» -Canadian Museum of Civilization. Τέτοιο θαυμαστό Μουσείο, ούτε που έχω ξαναδεί στα ταξίδια μου. Κλείνει μέσα του μια απρόσμενη μαγεία. Μια τρομακτική υποβλητικότητα. Σε παίρνει μαζί του, εκεί που θέλει.

Κατ’ αρχήν είναι υπόδειγμα οργάνωσης και παρουσίασης. Έχει θαυμάσια κατανεμημένα –με επιγραφές και περιγραφές- όλα του τα εκπληκτικά εκθέματα. Χωρίζει τις αίθουσες – ακόμα και τους ορόφους- κατά ομάδες ομοειδών αντικειμένων. Αριθμεί τα πάντα και, με χάρτη, σε καθοδηγεί βήμα προς βήμα, σε αυτό που θέλεις να δεις. Όταν ο επισκέπτης κάνει τις επιλογές του πάνω στο χάρτη, ξαμολιέται μέσα στο κτίριο. Κι όταν βρει την άκρη, βρίσκεται να ταξιδεύει στο Παρελθόν, πότε με μια ταξιδιωτική άμαξα του περασμένου αιώνα. Πότε πάνω σε ένα κανό. Πότε μέσα σε ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα, με την κόρνα – φούσκα!

Μέσα σε αυτό το Μουσείο, βρίσκεται κλεισμένη η Ιστορία του τόπου, από τους Προϊστορικούς ακόμα Χρόνους. Από την Εποχή των Ινδιάνων και των Βίκινγκς. Των Χρυσοθήρων. Των πρώτων Φαλαινοθηρών. Των πρώτων Αποίκων, μέχρι τη Σημερινή Εποχή και προκοπή της πανέμορφης αυτής Χώρας.

Όπως είπαμε ήδη, εντυπωσιακός είναι ο τρόπος της παρουσίασης των εκθεμάτων. Γίνεται, πάντα, σαν μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον, με ανθρώπινα ομοιώματα σε φυσικό μέγεθος, που κινούνται φυσικότατα, με τον κατάλληλο φωτισμό, την κατάλληλη μουσική, τους κατάλληλους ήχους!!! Μένουμε χάσκοντες, κι αμέσως μαγευόμαστε. Μπαίνουμε στο «παιχνίδι». Και απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα της φαντασίας και της ευρηματικότητας των δημιουργών του μουσειακού αυτού πανηγυριού! Γιατί, περί αυτού πρόκειται! Περί πανηγυριού. Περί οπτικής και ακουστικής πανδαισίας. Μιας πραγματικής χαράς ματιών, που σε μπάζει απλά κι αβίαστα, στα μυστικά της ζωής των ανθρώπων του Τότε.
Σε περιδιαβάζει σε ταρσανάδες. Σε φαρμακεία. Σε ξυλουργεία. Σε μαγέρικα. Σε σκηνές. Σε σπίτια. Σε μπαρπέρικα. Σε ότι, τέλος πάντων, αποτελούσε εκείνη την εποχή, την ουσία της αγωνίας των αποίκων, να στεριώσουν, επί τέλους, στην αφιλόξενη, και παγωμένη αυτή Χώρα.

Στον πρώτο ταρσανά που συναντάμε, φωνές και σφυριές! Ένα χάος. Κι άνθρωποι να κινούνται δουλεύοντας πυρετωδώς, πάνω σε ένα τεράστιο σκαρί.

Στα μεγάλα καζάνια –όπου λιώνει αργά – αργά, αφήνοντας μια χαρακτηριστική μυρωδιά, το λίπος της φάλαινας πάνω από πλούσιες καρβουνιές- ήχοι θαλασσινοί, κι ανάκατες φωνές, που τις μπερδεύει ένας εκκωφαντικός άνεμος.

Στο Video Wall, που δείχνει πλοίο να κλυδωνίζεται σε τρομερή φουρτούνα, άγριοι ήχοι κυμάτων. Βοριάδες μανιασμένοι. Τρομαγμένες κραυγές ναυτών, διαταγές κοφτές, βαριές ανάσες.

Μέσα στην τεράστια σκηνή, όπου οι υλοτόμοι περνούσαν τους σκληρούς χειμώνες, μια μεγάλη λαμπρή φωτιά. Γύρω της οι άνθρωποι ζεσταίνονται, πίνοντας. Στη γωνία, πάνω σε ένα κρεβάτι, ένας άρρωστος. Βήχει ανατριχιαστικά. Κι εσύ σκέφτεσαι: «φθίση;». Κάποιοι παίζουν, βαριεστημένοι, χαρτιά. Διακριτική και νοσταλγική μουσική. Περισυλλογή, κι ελπίδα για την άνοιξη, που είναι στο δρόμο.

Μια άμαξα των μεταναστών, μέσα σε χρυσοκόκκινο φθινοπωρινό τοπίο, με ρομαντική μουσική υπόκρουση. Η εικόνα, μπροστά μας, μοιάζει άκρως αυθεντική, κι αν θέλετε το πιστεύετε, μα πως τα καταφέρνουν;

Το πρώτο, πρωτόγονο Νοσοκομείο των αποίκων! Το πρώτο Φαρμακείο, γεμάτο γυάλες, γουδιά και σκόνες. Ησυχία! Εδώ, δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος. Άκρα του τάφου σιωπή.

Δωμάτια επιπλωμένα με έπιπλα εποχής και την οικογένεια να κινείται πέρα δώθε ή να ξεκουράζεται μέσα σε αυτά, διαβάζοντας, γράφοντας, παίζοντας πιάνο ή πίνοντας τσάι, μπροστά στο αναμμένο τζάκι.

Και μετά, ολόκληρες πλατείες των κωμοπόλεων, με όλα τους : την εκκλησία, το μπαρμπέρικο, την τράπεζα, το Sallon, το … Σερίφικο, το ξενοδοχείο, το … μπορντέλλο και φυσικά, το κατάστημα με τα παραφερνάλια για την εξόρυξη του χρυσού αλλά και με τα άλλα, άσχετα είδη. Πραγματικό σημερινό Super Market. Και σε περίοπτη θέση, το Συμβολαιογραφείο, όπου οι χρυσοθήρες έφταναν ασθμαίνοντες να δηλώσουν και να κατοχυρώσουν, νομικά, τις χρυσοφόρες περιοχές που είχαν ανακαλύψει.

Τριγύρω της πλατείας όμορφα διώροφα σπίτια, με τα μπαλκόνια, τα λουλούδια, τις ιωνικές κολώνες, τις σιδεριές στα πορτοπαράθυρα μια σκέτη δαντέλλα.

Σε τούτο το χώρο επικρατούν οι θόρυβοι της πολυάσχολης πόλης. Ένα βουητό από ανάκατες ομιλίες και γέλια. Κάποιες μουσικές νόες από το πονηρό σπίτι. Ο θόρυβος της άμαξας που κατεβαίνει το λιθόστρωτο. Τα χρεμετίσματα των αλόγων. Το σφύριγμα του καμτσικιού στον αέρα. Ένα κοφτό γελάκι.

Κι έπειτα, σε πολύ μικρή απόσταση από το Χτες, μια ιδέα για τον δρόμο που διανύθηκε μέχρι το Σήμερα. Για την πρόοδο που επιτεύχθηκε. Για το χρόνο που, φιλόπονοι μετανάστες, σωστά αξιοποίησαν. Έτσι, βρήκαμε πλάι-πλάι, τα ίδια χρηστικά αντικείμενα του Τότε και του Τώρα. Η εντύπωση είναι συγκλονιστική.
Κι έπειτα, σε πολύ μικρή απόσταση από το Χτες, μια ιδέα για τον δρόμο που διανύθηκε μέχρι το Σήμερα. Για την πρόοδο που επιτεύχθηκε. Για το χρόνο που, φιλόπονοι μετανάστες, σωστά αξιοποίησαν. Έτσι, βρήκαμε πλάι-πλάι, τα ίδια χρηστικά αντικείμενα του Τότε και του Τώρα. Η εντύπωση είναι συγκλονιστική.
Ένα σίδερο – βαποράκι, δίπλα σε ένα ατμοσίδερο που τα κάνει όλα. Μόνο στρατιώτης δεν έχει πάει
Μια γραφική φουφού, δίπλα σε μιαν υπερμοντέρνα ηλεκτρική κουζίνα, που ψήνει και τον Αθανάσιο Διάκο, που λέει ο λόγος
Ένα κρεμαστό φανάρι τροφίμων, κοντά σε ένα αεροδυναμικό, θηριώδες ψυγείο, που τα κάνει όλα μόνο του.
Παιδικές κούνιες και ξύλινα καροτσάκια, βαριά κι ασήκωτα, πλάι σε εύχρηστα και πανέμορφα σημερινά.

Καλέ, μέχρι και μεγαλοπρεπές, χρυσοποίκιλτες καρότσες … νεκροφόρες μας δείξανε! Ολοσκάλιστες, από άγνωστους και παραγνωρισμένους τεχνίτες. Έργα τέχνης. Εντύπωση μας κάνει το μέγεθος τους. Είναι τεράστιες.
- Μα για σταθείτε, βρε παιδιά, πως μετέφεραν τον μεταστάντα, στην τελευταία του κατοικία; Ξαπλωτόν ή … σουλατσάροντα μέσα στο νεκροκρέβατο του; Απορώ
Τόση άνεση, τέλος πάντων, για να περάσει κανείς εις τον επέκεινα βίον; Κομματάκι υπερβολικό το βρίσκω. Αλλά πάλι, εγώ δεν υπήρξα ποτέ άποικος. Και δεν μπορώ να μπω στη συλλογιστική τους.

Όλα αυτά, μαζί με πολλά άλλα, τα βρίσκεις στον πρώτον όροφο του Μουσείου.

Στο ισόγειο έχεις την Ινδιάνικη μαγεία. Τι εσκιμώικες στολές, τι τοτέμ ξυλόγλυπτα και χρωματιστά – από όμορφα μέχρι … φόβια! Φονικά όπλα, πρωτότυπα και μη - ρόπαλα και κεφαλοθραύστες! Κι ένα κανώ, σε σχήμα ξαπλωμένου ανθρώπου. Σπηλιές – σπίτια, Ingloos παραχωμένα σε ψεύτικο φυσικά, χιόνι. Ειδυλλιακές εικόνες ψαρέματος ή κυνηγιού. Σκηνές οικογενειακής γαλήνης και ευτυχίας ενός τρόπου ζωής χαμένου, φοβάμαι, διαπαντός και ανεπιστρεπτί. Αφού και οι ίδιοι οι Ινδιάνοι, αποκηρύσσουν σιγά σιγά τις παραδόσεις τους, κι ακολουθούν τους μοντέρνους καιρούς, μαζί με αυτά που κουβαλούν μαζί τους. Εκεί, μέσα σε κείνο το θαυμάσιο Μουσείο, ένοιωσα το μέγεθος της ζημιά που κάναμε οι Ευρωπαίοι στους ανυποψίαστους λαούς της Αμερικάνικης Ηπείρου. Δεν πρέπει να μας το συγχωρήσουν ποτέ. Μα ποτέ.

Canadian Museum of Civilization - Ottawa Museums

Το δείπνο μας στο ζεστό και φιλικό εστιατόριο του Uncle Tom, αποδείχτηκε εκτάκτως διασκεδαστικό, για το δικό μας τραπέζι. Τέσσερεις γυναίκες «φιλοξενούσαμε» έναν άντρα, τον Κώστα από το Κιλκίς – ώρα του καλή! Το καλαμπούρι άρχισε από τα δίδυμα αλατοπίπερα πάνω στο τραπέζι. Είχαν περίεργο σχήμα. Έμοιαζαν με γυναικεία στήθη. Όλες το προσέξαμε, αλλά καμιά μας δεν τόλμησε να το σχολιάσει, αφού δεν ήμασταν μόνες μας. Η Ελεάνα, ωστόσο, τα περιεργαζόταν επιδεικτικά, χωρίς όμως σχόλια. Ο Κώστας τα κοίταζε, και το μάτι του γυάλιζε. Αλλά, για τους ίδιους με μας λόγους, απέφευγε να μιλήσει. Ως τη στιγμή που , και οι τέσσερεις γυναίκες, παραγγείλαμε στήθη κοτόπουλου. Οπότε ο Κώστας ξέσπασε:
- Επειδή εγώ είμαι άνθρωπος αρχών, και άτομο συνεσταλμένο, θα τραγνίσω ένα μπούτι όρνιθας, απορρίπτοντας τα στήθη. Τούτο το τραπέζι – από την αλατοπιπεριέρα, μέχρι το περιεχόμενο το πιάτων σας- κατάντησε … Γιουροβίζιον. Αμάν, πια. Σιχάθηκα το είδος. Μπούτι θέλω.

Εν τω μεταξύ, η Ελεάνα είχε καθίσει ανάμεσα σε μιαν από μας που δεν άκουγε, και σε μένα που είχε κλείσει τελείως ο λαιμός μου, δημιουργώντας μου σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια του δείπνου, λοιπόν, εγώ μιλούσα στο αυτί της Ελεάνας, κι εκείνη το μετέφερε, με στεντόρεια φωνή, στην κουφίζουσα πλαϊνή της. Οπότε, κάποια στιγμή, όπως ήταν φυσικό άλλωστε, το «ενδιάμεσο» αγανάκτησε, κι έμπηξε τις φωνές:
- Ακούστε να σας πω, εσάς τις δύο! Αρνούμαι να κάνω τον ντελάλη, επειδή έτυχε να καθίσω ανάμεσα σε μια κουφή και σε μια μουγγή! Τελεία, παύλα. Ορίστε! Να καθίσετε η μια δίπλα στην άλλη, κι αφήστε με να φάω το στήθος μου ήσυχα! Ανθρωπιστική βοήθεια, τέλος. Είπε, και έσκυψε σύννους στο πιάτο της, ενώ η ομήγυρης έσκαγε στα γέλια.

Μετά το ιλαρό μας δείπνο, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Ήταν όμως πολύ νωρίς ακόμα, για ύπνο. Θυμηθήκαμε τον Ήχο και το Φως, κι αποφασίσαμε μιαν έξοδο. Η γειτονική μας Sparks Street Mall – ο μοναδικός πεζόδρομος- μας βγάζει στο κοντινό μας Κοινοβούλιο. Αλαφιαστήκαμε! Όλα τα παλιά ιστορικά κτίρια τριγύρω, ήταν σοφά φωτισμένα. Έμοιαζαν σα να βγήκαν από το Παραμύθι της απίστευτης περιπέτειας, ενός πλήθους ανθρώπων που, κάποτε, μετακόμισαν στο Άγνωστο.

Είναι το Παραμύθι ενός παράξενου κόσμου, που είχε πολλή αποκοτιά, σφυρηλατημένη όμως στο αμόνι της απόγνωσης. Για αυτό κι άντεξε. Διέθετε κότσια που, ωστόσο, αποκτήθηκαν μέσα στην παραίτηση από τα όνειρα, και μέσα στην απελπισία του Γνωστού.

Κι από αυτήν την Απελπισία του Γνωστού και την Ελπίδα του Αγνώστου, δημιουργήθηκε ένα Καινούργιος Κόσμος, που κράτησε τα καλά του Παλιού, κι έφτιαξε δικά του καλύτερα. Για να μας εντυπωσιάζει, σήμερα, με την προκοπή του.

Πάνω, λοιπόν, στους τοίχους της Βουλής, είδαμε να ζωντανεύει, με Ήχο και Φως, όλη αυτή η απίστευτη εποποϊα της αποίκησης.

Κόσμος πολύς κάθεται σιωπηλός πάνω στο γρασίδι. Πίσω του, λίγο παραμέσα από τη δημοσιά, καίει πάντα, μέσα στο σιντριβάνι, η … «βρεμένη φλόγα». Ευχάριστη μουσική, υποβλητικός λόγος, ανάλογοι θόρυβοι κι όμορφες εικόνες, συνθέτουν τούτο το απροσδόκητο νυχτερινό θέαμα. Κι επειδή η βραδιά είναι ψυχρουλή, κουρνιάζουμε πλάι στη φλόγα. Σαν σε παραγώνι.

Εδώ, με άλλα τεχνικά μέσα, ξαναείδαμε την ίδια ιστορία, που μας γοήτευσε νωρίτερα, στο εκπληκτικό Μουσείο. Κι εδώ, πρέπει να ομολογήσω το βαρύ μου αμάρτημα: δεν αγαπώ τα Μουσεία!!! Τα αντιπαθώ βαθύτατα. Τα θεωρώ την «εξορία των εκθεμάτων». Αναγκαία «εξορία», το παραδέχομαι. Αλλά μη μου πείτε ότι δεν μοιάζουν όλα τραγικά παράταιρα, μέσα στους άσπρους τοίχους, κάτω από τα ψυχρά φώτα! Θαρρείς πως χάνουν κάτι από την αξία τους, αφού χάνουν τον προορισμό και τη λειτουργικότητά τους. Ενώ, μέσα στους φυσικούς τους χώρους, από κει που «ξεριζώθηκαν», πόσο αλλιώτικα, πόσο ζωντανά κι ευτυχισμένα θα φαίνονται.

Παρ’ όλην μου όμως αυτήν την αντιπάθεια, δύο Μουσεία δεν θα ξεχάσω ποτέ, ίσως γιατί είναι πολύ, μα πάρα πολύ, διαφορετικά από τα άλλα: Το «ανθρωπολογικό» του Μέξικο Σίτι, και τούτο το «Εθνολογικό» της Οτάβας. Διότι, μέσα και στα δύο αυτά, σε περιμένουν σπαρταριστές: η εξωπραγματική έλξη, και το μυστήριο της άγριας κι επικίνδυνης περιπέτειας. Το μεγαλείο της ανθρώπινης αποφασιστικότητας και αποκοτιάς. Η αλλόκοτη ομορφιά της πρωτόγονης ζωής. Και η έκπληξη για τη θαυμαστή πορεία – μέσα στις ερημιές και την εχθρική φύση- μιας χούφτας Desperados, προς ένα άγνωστο πεπρωμένο που, συχνά, προοιώνιζαν αφανισμό. Μένεις κεχηνώς! Και κεχηνυία φυσικά. Με το στόμα ορθάνοιχτο, δηλονότι. Κι όμως, τα κατάφεραν. Και πολύ καλά, μάλιστα.

Μεγάλη, λοιπόν, η επιτυχία των ανθρώπων, που κατάφεραν να πραγματοποιήσουν ένα τέτοιον άθλο. Ίσως γιατί δούλεψαν με ευαισθησία και αγάπη, για τον καινούργιο τόπο, που τον είπαν «νέα πατρίδα». Κι ήταν αυτός ο τόπος, η στερνή τους ελπίδα για αξιοπρεπή ζωή! Εκείνων, και των παιδιών τους…

Και το πιο περίεργο, ξέρετε πιο είναι; Πως ακόμα και σήμερα, εξακολουθούν να κάνουν το ίδιο!!! Τίποτε δεν θεωρούν δεδομένο. Ξέρουν, πολύ καλά, πως για να συνεχίσουν να υπάρχουν σωστά, στον πλανήτη και στις γρήγορες εξελίξεις των σημερινών αλλοπρόσαλλων κοινωνιών μας, πρέπει να κρατούν γερά τα γκέμια. Φαίνεται πως έχουν – αντίθετα με μας- πολύ καλή μνήμη της Ιστορίας τους, και απέραντο σεβασμό και θαυμασμό, για τα επιτεύγματα των προγόνων τους.

Επιστρέφουμε αργά το απόγεμα στο ξενοδοχείο, με την πεποίθηση ότι γνωρίσαμε ένα ακόμα ενδιαφέρον κομμάτι της πανέμορφης αυτής χώρας.

Τελικά, η εκ πρώτης όψεως «άνοστη Οττάβα» απεδείχθη, εκτός από ενδιαφέρουσα, κ α ι τρομερά ελκυστική.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sailor Moon]

Υποκλίνομαι!!Ευχαριστούμε για την ιστορία!

 

[_antonis_]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

 

[hydronetta]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

Μαζέψου εσύ....
Στέλλα μου όπως πάντα σε παρακολουθούμε με περισσό ενδιαφέρον

 

[_antonis_]

Μαζέψου εσύ....

(μήν τολμίσεις να με ξεχάσεις όταν κανονίζεις κάτι τρελό!!!) (συγνώμη για το απειλητικό ύφος, αλλά συνήθως πιάνει... )

 

[St.Adamantidou]

συνέχεια Αλάσκα.


«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΡΑ»
Έχουν και αυτά τη δική τους ιστορία.

Περί της ιστορίας της Αλάσκας και του Καναδά γενικώς, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, όταν ξεκινούσα. Ήξερα μονάχα πως, έτσι κι αλλιώς, και κατά κάποιον ακαταλαβίστικο τρόπο, ο Καναδάς εξακολουθεί να ανήκει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλάζει, επίσης, πρωτεύουσες σαν την Αυστραλία, κι έχει προβλήματα ακατανόητα με τους Γαλλόφωνους κατοίκους του.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, την Αλάσκα, ήξερα ότι την αγόρασαν οι Αμερικάνοι από τους Ρώσους, αντί πινακίου φακής –κυριολεκτικώς- κι ότι κάπου εκεί, μέσα στις ερημιές, υπήρχε ο περίφημος πετρελαιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα και τα ολίγον… παρανοϊκά, -για τα δικά μου τα μυαλά-, πρέπει να ομολογήσω. Αλλά δεν χολόσκαγα. Διότι, τότε, δεν με αφορούσαν.

Όμως, όταν βρέθηκα εκεί, έπρεπε να μπω στην διαδικασία της κατανοήσεως όλων αυτών των, κατ’ εμέ παράλογων της περιοχής και, τελικά, να προσθέσω και κάποια παράλογα καινούργια. (Αν είναι δυνατόν, χριστιανοί!)

Ωστόσο, σε τούτο το κιτάπι θα προσπαθήσω να είμαι εκτάκτως σύντομη, σε ό,τι αφορά την Ιστορία. Ηρεμήστε λοιπόν.....

Πρώτοι κάτοικοι, οι Αθαμπάσκανς. Ήρθαν από τον Βερίγγειο. Η γλώσσα τους μιλιέται σήμερα από τους Ναβάχος και τους Απάτσι, που βρίσκονται στο εσωτερικό του Καναδά, και τα νοτιοδυτικά αμερικάνικα σύνορα. Τις δύο φυλές των Ινδιάνων τις βρήκαμε ολοζώντανες στο Fairbanks και στο Juneau.

Οι Μογγόλοι Ινουίτ, πάλι, -οι γνωστοί μας Εσκιμώοι- ήρθαν από την Ασία, στο τέλος της εποχής των παγετώνων. Το όνομα τους σημαίνει : «κρεοφάγος». Σήμερα τους συναντάς στην Σιβηρία – κατά μήκος της Αλάσκας- στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και στην Γροιλανδία.
Τα σπίτια τους ήταν μισοπαραχωμένα στη γη. Ένα είδος ημιυπογείων. Οι λόγοι προφανείς. Προστατεύονταν, έτσι, καλύτερα από το κρύο και τους ανέμους, χωρίς να στερούνται ολότελα και το φως. Ήταν καμωμένα από ξύλα, που έφερνε στις ακτές η πλημμυρίδα, από κέρατα ελαφιών, που κυνηγούσαν για τροφή, κι από κόκκαλα φαλαινών. Σοφή επιλογή, όσο κι αν αυτού του είδους τα υλικά μας φαίνονται απίθανα. Διότι, τα ξύλα που μάζευαν από την θάλασσα και τα ποτάμια, δεν σκέβρωναν. Και τα ελαφοκέρατα μαζί με τα φαλαινοκόκαλα, ήταν θαυμάσια μονωτικά κατά της υγρασίας και του κρύου. Τα γνωστά μας Igloos ήταν κατοικίες των γηγενών φυλών κι όχι των μεταναστών.

Οι Ινουίτ ήταν εκείνοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν –μετά την έλευση των λευκών- τα έλκηθρα με τα σκυλιά, πρακτική που μετέρχονται ακόμα και σήμερα, με τα πανέμορφα «χάσκεϋς». Και είναι μια θαυμάσια εικόνα: ένα μακρύ, ελαφρό έλκηθρο να τσουλάει πίσω από έξι, οκτώ ή και δέκα ανυπόμονα σκυλιά.

Οι Αλεούτιανς, τέλος, είναι μια φυλή που κατοικούσε στο ομώνυμο, βορεινό νησιώτικό σύμπλεγμα. Εξοντώθηκαν, όμως, στην πλειοψηφία τους από τους Ρώσους, που έφτασαν εκεί, γύρω στα 1740, και βρήκαν περί τους 25.000 κατοίκους. Το 1800 κιόλας υπήρχαν μονάχα 2.000. Οι σκληροτράχηλοι κυνηγοί και έμποροι γούνας σκότωσαν τους άντρες, και πήραν σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Ό,τι απόμεινε, χάθηκε με τις επιμειξίες. Σήμερα υπολογίζουν πως μονάχα 1.000 ακραιφνείς Αλεούτιανς επιζούν στα Αλεούτια νησιά…

Στις αρχές του 1700 –πολύ πριν δηλαδή οι Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής αρχίσουν να προωθούνται προς το αμερικάνικο Far West, αναζητώντας τον άλλον ωκεανλο, Ρώσοι γουνέμποροι, αλλά και εξερευνητές, αγωνίζονταν για το ίδιο λόγο, πολύ βορειότερα, όμως. Μαζί με την αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής, οι άνθρωποι έψαχναν, σχεδόν απελπισμένα, απάντηση στο καυτό ερώτημα, που τέθηκε στην ανθρωπότητα, μετά τα ταξίδια στην Άπω Ανατολή του Μάρκο Πόλο: «Ήταν ή δεν ήταν ενωμένες στο Βορρά, η Αμερική και η Ασία;». Οι τότε χάρτες ήταν ελλιπέστατοι, αφού η τεράστια Ασιατική ήπειρος, ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη.

Ο Δανός την καταγωγή Vitus Berning, πλοίαρχος στο ρωσικό ναυτικό επί 20 χρόνια, ξεκίνησε το 1725 για την χερσόνησο της Καμτσάτκας, στην Σιβηρία, με εντολή του τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Του πήρε τρία χρόνια του Bering για να φτάσει στη θάλασσα. Ήταν η επιδίωξη μιας ζωής τού συγκεκριμένου Τσάρου, να βρει «κάπως κάπου» διέξοδο της χώρας του προς τις βορεινές θάλασσες…

Του λιναριού τα πάθη τράβηξε ο κακορίζικος ο Bering και το πλήρωμα του, για να φτάσουν στο πορθμό που, τελικά, πήρε το όνομα του. Κάλυψαν 2.000 μίλια, σουρνάμενοι μέσα σε μαύρες ερημιές, όπου ουδέ άνθρωπος βρισκόταν στο γύρο, μηδέ ίχνος δρόμου. Των παθών τους πέρασαν τα ανθρωπάκια, αυτά τα τρία χρόνια, ως ότου το ταλαίπωρο μάτι τους δει ακτή! Θάλασσα! Θάλασσα!Σαν τους Μυρίους…

Και, τότε, ο Bering κατάλαβε, ότι η Ρωσία δεν συνδεόταν, από ξηράς, με την απέναντι άγνωστη χώρα. Ανάμεσα τους υπήρχε νερό. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει το πρώτο του πλοίο, το Gabriel. Και με αυτό ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι, στο Βόρειο Ειρηνικό σε νερά αχαρτογράφητα, όπου δεν είχε ιδέαν κατά που θα τον έβγαζαν. Τελικά παρέπλευσε το νησί του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά η πυκνή ομίχλη τον εμπόδισε να διακρίνει τη στεριά της Βόρειας Αμερικής. Κι όλα αυτά 235 χρόνια μετά τον Κολόμβο, που έμπαινε θριαμβευτής στην Καραϊβική, ανακαλύπτοντας την Κεντρική Αμερική.

Χειμώνιασε. Κι ο ρηξικέλευθος και ρέκτης πλοίαρχός μας, αναγκάστηκε να επιστρέψει, κομματάκι απογοητευμένος, στην Καμτσάτκα. Ο πολύ κακός καιρός, η έλλειψη τροφίμων και οι πολλές κακουχίες εμπόδισαν τους τολμηρούς εξερευνητές, να προχωρήσουν ανατολικότερα. Έτσι, για 10 σχεδόν χρόνια, περιορίστηκαν στο πήγαινε έλα, μεταξύ Μόσχας και Καμτσάτκας. Οργάνωσε –πολύ προσεκτικά, τούτη τη φορά- την εξόρμηση τους. Κι όλα αυτά, καθ΄όν χρόνον πάλευαν με τις πολιτικές παλινδρομήσεις του Τσάρου- κάθε τρεις και πέντε οι προτεραιότητές του ανακατεύονταν- και υφιστάμενοι τις κοροϊδίες και τα ειρωνικά σχόλια των κορυφαίων χαρτογράφων και επιστημόνων της εποχής:

- " Μωρέ, τι ψάχνουν οι θεοπάλαβοι; Θα το φαν το κεφάλι τους με τα μυαλά που κουβαλάν" , μονολογούσαν, κουνώντας τίς … σοφές τους κούτρες!!! …

Εκείνος, όμως, απτόητος, εξακολουθούσε τις ανιχνευτικές εξορμήσεις του, χαρτογραφώντας το υπόλοιπο της Σιβηρίας, μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας. Πλησίαζε έτσι, σιγά σιγά τον στόχο του, πάντα μέσα στην χλεύη των σοφών. Κανείς σοφός, ωστόσο, με τη σοφία και τη λογική του, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποτέ ούτε σπιθαμή άγνωστης γης. Μονάχα κάποιοι «τρελοί», κάποιοι ονειροπόλοι σαν τον Μάρκο Πόλο, τον Κολόμβο και το Βεσπούκι, τον Πιζάρο και τον Κορτέζ, τον Αμούδσεν και τον Σκωτ, μεγάλωσαν τα όρια του κόσμου μας. Με την τρέλα τους, με το όνειρό τους, με τις.... «παρανοϊκές» τους ανησυχίες.

Τι θα γινόμασταν, αλήθεια, όλοι εμείς οι «συγκρατημένοι» και «συγκροτημένοι» άνθρωποι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «ωραίοι τρελοί»; Σίγουρα θα βαλτώναμε, βουλιάζοντας στην αυταρέσκειά μας.

Τελικά, στα 1741, σε ηλικία 60 ετών πια, ξεκινά για το κρίσιμο –όπως αποδείχτηκε- ταξίδι της μεγάλης ανακάλυψης. Με το πλοίο St Peter πλέει νοτιοανατολικά της Καμτσάτκας, κατεβαίνει νότια ως τα Αλεούτια νησιά, περνά το νησί Κόντιακ, και αντικρίζει , επιτέλους, την μεγάλη οροσειρά St. Elias, στην ηπειρωτική χώρα. Αυτή έμελλε να είναι η Αλάσκα, που εκείνος τη βάφτισε Alyeska. Και τότε ήταν που ο Bering και 31 μέλη του πληρώματος του, βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο του σκορβούτου. Κι ο θαλασσόλυκος πεθαίνει, το Δεκέμβρη του 17410. Τον έθαψαν στο νησί που φέρει και σήμερα το όνομα του, στα Ελεούτια νησιά. Για πολύ λίγο –τόσο δα μόλις- δεν κατάφερε να πατήσει τη στεριά, που με τόσο πείσμα και πάθος αναζητούσε επί 16 χρόνια. Η συνήθης κακοτυχία των πρωτοπόρων. Των τολμηρών, των γενναίων. Τ'ων ωραιων τρελών πού μεγάλωσαν τον κόσμο μας....

Εν τω μεταξύ, ο ύπαρχος του Bering, Chiriricof που καπετάνευε το πλοίο St Paul, είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Sitka, στα νοτιοανατολικά της Αλάσκας, στο ύψος δηλαδή του σημερινού Juneau, της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας.

Ύστερα από ατέλειωτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες, όσοι επέζησαν από τα πληρώματα των δύο πλοίων, επέστρεψαν στη Σιβηρία, χαρίζοντας στη Ρωσία, έναν καινούργιο, παγωμένο αλλά πλούσιο, πολύ πλούσιο κόσμο: την Αλάσκα. Έναν κόσμο με φανερά αλλά και κρυμμένα πλούτη. Οι Ρώσοι έπεσαν με τα μούτρα στα εύκολα. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σκάψουν, έστω και ένα μέτρο γης! Κι έτσι, έχασαν κ α ι τον κίτρινο αλλά κ α ι τον μαύρο χρυσό…. Δεν είναι τραγικό; Η απληστία και ο εύκολος πλουτισμός!
Φαίνεται πως ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος ,Χτές, Σήμερα αλλά, σίγουρα, και Αύριο, δυστυχώς! Βοήθεια μας, τών ανθρώπων αυτού τού θαυμαστού πλανήτη...

Το φορτίο του St. Paul ήταν φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιες ενυδρίδες, τα αγαπημένα μου οττεράκια, αυτά τα τρισχαριτωμένα πλασματάκια.

Θεέ μου! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που τους πηγαίνει η καρδιά να μακαλεύουν, δίχως έλεος, αυτά τα πανέμορφα και πανέξυπνα ζωάκια, μονάχα για την γούνα τους ; δεν το χωρά ο νούς μου. Κι όμως, πρώτοι και καλύτεροι μακελάρηδες ήταν οι Ρώσοι ψαράδες, που έσπευσαν εδώ. Και ήταν αυτοί που, με το ελκυστικό φορτίο τους, έδωσαν την αφορμή στους Ρώσους εμπόρους της γούνας, να βγουν κι αυτοί παγανιά, στα νεοαποκτημένα εδάφη. Και να αφανίσουν ό,τι θα τους έκανε πλούσιους. Μέχρι που η περιοχή «στέγνωσε» από την πανίδα της, και δεν έμεινε ρουθούνι. Τα ρήμαξαν τα ζωντανά! Δίχως οίκτο αλλά και χωρίς έγνοια να τα βοηθήσουν να αναπαραχθούν, για να εξακολουθούν να τους προμηθεύουν τα πολύτιμα γουναρικά. Μπα! Άρπαξαν ό,τι ήταν να αρπάξουν, και μετά απλώς … πούλησαν(!) την παγωμένη και άδεια από ζώα περιοχή, ως … άχρηστη… Κι έτσι ξεμπέρδεψαν από αυτήν, μια και καλή! Αν ήξεραν τότε τι βλακεία με λοφίο διέπρατταν, θα αυτοκτονούσαν….

O James Cook (1776-1780) και ο George Vancouver (1791-1795) ήταν οι δύο Άγγλοι εξερευνητές-ναυτικοί που, τελικά, χαρτογράφησαν τις βόρειες αυτές ακτές της Υδρογείου. Πρώτα ο Cook, από τον Ειρηνικό, έπλευσε τον Βερίγγειο, ψάχνοντας για διέξοδο προς τον Ατλαντικό. Και, 15 χρόνια αργότερα, ο Vancouver χαρτογράφησε όλην την ακτή της Καλιφόρνιας, μέχρι τη Νοτιο-δυτική Αλάσκα, ανακηρύσσοντας την περιοχή «Βρετανική Κτήση". Όλοι οι χάρτες που συντάχθηκαν από τους δύο Άγγλους θαλασσοπόρους ήταν τόσον ακριβείς, που οι ναυτικοί τους χρησιμοποιούσαν επί 100 χρόνια.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς, ότι η περιοχή αυτή, δίχως εξασφαλισμένα σύνορα ήταν, επί χρόνια, μήλο έριδος μεταξύ :Ρώσων –που ήταν γείτονες-, Άγγλων – που την εξερευνούσαν- , αλλά και Αμερικάνων που, και αυτοί, λόγω γειτνιάσεως πίστευαν ότι δικαιούνταν ένα μέρος της. Έτσι , το 1824 και το 1825 η Ρωσία υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με την οποία ορίζονταν τα Ρωσο-Αμερικανικά σύνορα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Katchigan. (Δείτε, βρε παιδιά, και κανένα χάρτη, πως αλλιώς μπορείτε να παρακολουθήσετε τις γεωγραφικές μανούβρες μια τέτοιας μεγάλης και σημαντικής μοιρασιάς, ανάμεσα σε τρεις, τεράστιας δύναμης, χώρες.

Ωστόσο, η περιοχή νοτιότερα, είχε μείνει αδέσποτη. Έρμαιο διεκδικήσεων μεταξύ των Αγγλο – αμερικάνων πλέον. Το Oregon, φερ’ ειπείν, το ήθελαν οι Αμερικανοί, διότι το 1792 ο δικός τους Robert Gray είχε ανακαλύψει το ποταμό Columbia. Θεωρούσαν, λοιπόν, δική τους την περιοχή πέριξ αυτού. Και, φυσικά, το άγριο μάτι όλων ήταν πάνω στα γουναρικά. Το εμπόριό τους, βλέπετε, απέφερε τεράστια κέρδη. Μύλος τουτέστιν ο Βορράς της Βόρειας Αμερικής (Εμ, πως; Μονάχα η Νότια Αμερική θα είχε τα δεινά της?

Εν τω μεταξύ κατέφθαναν εδώ Αμερικανοί από την ευρύτερη περιοχή, και κατελάμβαναν όποιο σημείο τους βόλευε ή τους άρεσε περισσότερο. Επακολούθησε άλλη μια περίοδος σκληρού ανταγωνισμού, μεταξύ Άγγλων, Αμερικανών και Ρώσων γουνεμπόρων! Και, προσέξτε τη λεπτομέρεια: μεταξύ των γουνεμπόρων! Όχι των Κυβερνήσεων! Όχι, να σας χαρώ. Το σκυλοφάγωμα ξέσπασε μεταξύ των πολιτών, που είχαν συμφέροντα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Κι αυτό τράβηξε μέχρι το 1825, οπότε η Ρωσία, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, όρισε τα Ρωσο-Αμερικάνικα σύνορα, στην περιοχή της σημερινής Ketchigan. Κι εκεί, κάπου, κάπως ησύχασαν τα πράγματα.

Όμως, η εξαφάνιση της καημενούλας της βιδρούλας από το απηνές κυνηγητό, και οι πολιτικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ανάγκασαν τη Ρωσία να … πουλήσει την Αλάσκα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική σημαία υψώθηκε στη Sitka, στης 18 Οκτωβρίου 1867. η Αλάσκα ωστόσο ανακηρύχθηκε 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, πολύ αργότερα: στις 3/1/1959.

Τυχερές οι ΗΠΑ διότι, το 1861 στον ποταμό Stikin, και το 1880 στο Juneau ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα χρυσού!!! Λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη στο Fourty Mile Creek, καθώς και στα χρυσοφόρα πεδία του Atlin και του Klondike, του Yukon και του Fairbanks. Ο πυρετός του πολύτιμου μετάλλου ανέβηκε γρήγορα σε ύψη δυσθεώρητα. Κι έγινε ένα είδος ενδημικής νόσου, από την οποία ούτε οι ψυχραιμότεροι γλύτωναν....
Γέμισε η Αμερική χρυσό, αλλά και τυφλωμένους από απληστία χρυσοθήρες. Και η Ρωσία έμενε άναυδη, καθώς συνειδητοποιούσε την ηλιθιότητά της, να.... ξεφορτωθεί την Αλάσκα αντί 7.200.000 δολαρίων!!!! Αν είναι δυνατόν.


Λίγα χρόνια μετά, και για να ανέβη κομματάκι ψηλότερα η πίεση των Ρώσων, τη λάμψη του χρυσού ήρθε να αντικαταστήσει η ερεθιστική μυρουδιά του πετρελαίου, που γι αυτό τον είπαν: «Μαύρο Χρυσό».

Έχω την εντύπωση ότι εξυπνότερη κίνηση από την αγορά της Αλάσκας, δεν έκαναν ποτέ ξανά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκαν, αντί πινακίου φακής, με μια τεράστια και πλουσιότατη περιοχή, που έχει, εν αφθονία μάλιστα, ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σήμερα ο πλανήτης. Αφήστε που, και σαν φύση, είναι κάτι το θαυμαστό. Και τι δεν έχει η ευλογημένη.

Πυκνά δάση. Μισοκοιμισμένες λίμνες. Βουερά ποτάμια.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πανέμορφες τούνδρες –στέπες του Βορρά. Γαλήνια βοσκοτόπια των σπάνιων ειδών ζώων που ζουν εκεί.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Βουνά πανύψηλα! Το Mckinley, βορεινά του Ancorage, έχει ύψος 6.194 μέτρων, και είναι το μεγαλύτερο της Βόρειας Αμερικής, γενικώς.

Και επιβλητικές οροσειρές, όπως εκείνη του St Elias, με υψόμετρο 5.489.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Μα σάμπως της λείπουν τα φιόρδ και τα νησιά; Αλυσίδες ολόκληρες από δαύτα, οι Αλεούτιες και 11.000 νησιά του Αρχιπελάγους τού Αλεξάνδρου, και δεν ξέρω πόσα άλλα ακόμα.

Κι ας μη ξεχνάμε και τους ευλογημένους παγετώνες.

Είναι αυτοί που τροφοδοτούν γενναιόδωρα τους μεγάλους ποταμούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, γεμίζουν τις μυστηριακές λίμνες. Κι έχει, ακόμα, το μέγα προνόμιο, να συνορεύει με δύο ωκεανούς: τον Αρκτικό στο Βοριά και τον Ειρηνικό στο Νότο και τη Δύση. Έτσι, δεν είναι αποκλεισμένη από πουθενά. Μπορεί να επικοινωνεί από όλους τους δρόμους, με όλον τον κόσμο..

Τι συγκλονιστική χώρα, Θεέ μου! Μα, πως τους κατέβηκε των Ρώσων, να την πουλήσουν; Τέτοια βία και μανία! Σαν να ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Μα, γιατί! Είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του Δυτικού Ημισφαιρίου με έκταση 1.518.000 τ.χ. εξ ων τα 39.000 είναι φιόρδ και όρμοι, και τα 80.000 είναι ακτές, που αντικρίζουν τις ανοιχτές θάλασσες.

Στην απογραφή του 1980 μετρήθηκαν 550,000 κάτοικοι!!! Από αυτούς, το 10% ζει στο Ancorage, οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας. Διοικητική εξακολουθεί να παραμένει το ιστορικό Juneau.

Πουλιέται, μωρέ, τέτοιος τόπος; «Τέλειωσε» λέει « η βιδρα, την εξαφάνισαν οι γουνέμποροι! Κι είχε και πάγους, πολύ πράμα. Τι να την κάνουμε λοιπόν, τέτοια σαβούρα; Δεν μας φτάνει η Σιβηρία; Τι μάς χρειάζεται άλλη μια παγωμένη, άγονη περιοχή; Ας την πουλήσουμε στους βλάκες τους Αμερικάνους. Να δούμε τι θα την κάνουν. Κι εμείς θα ησυχάσουμε από τις διεκδικήσεις του ενός και του αλλουνού τρελού. Αμάν, πια η λύσσα τους, να την αποκτήσουν, ντε και καλά! Ε, ας την πάρουν. Να ηρεμήσουμε όλοι. Χάρισμα τους!!!".

Και πάει, χάσανε το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο και… πετρελαιωρυχείο του κόσμου! Πώς τη χώνεψαν, αργότερα, μια τέτοια βλακεία; Σήμερα, ο μεγαλύτερος πετρελαιαγωγός της Αμερικής βρίσκεται στην Αλάσκα. Φεύγει από το Fairbanks, και καταλήγει στο λιμάνι Ancorage. Χρειάστηκαν ετών μελέτες, για να τον φτιάξουν. Οι επιστήμονες έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τις αδυσώπητες κλιματολογικές συνθήκες. Το έργο καταστρεφόταν από τις εξωφρενικά χαμηλές θερμοκρασίες. Υποχρεώθηκαν , λοιπόν, να βρουν λύσεις. Και τις βρήκαν. (Όχι θα τις άφηναν.)

Όταν το γουνεμπόριο άρχισε να φθίνε, ξέσπασε ο περίφημος «πυρετός του χρυσού». Το 1858, ο ποταμός Fraser αποδείχθηκε χρυσοφόρος. «Παιδιά, χρυσός, κι άλλος χρυσός! Γινόμαστε πλούσιοι, σκάβοντας και κοσκινίζοντας. Ορμάτε όλοι στο ποτάμι, το καλό και το ευλογημένο!». Και όρμισαν.....

Εν τω μεταξύ, και σε άλλα σημεία της Αλάσκας εμφανιζόταν το "καταραμένο" μέταλλο. Στο Yukon, στο Dawson, στο Skagway, στο Fairbanks, στο Juneau, στο Fortymile. Από το 1849 έως και το 1908, η Αλάσκα απεκάλυπτε ριγώντας, πως το υπέδαφος της έμοιαζε με το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας!!!!
Ανεκτίμητο!!!

«Μπερκέτι, κύριοι, Αδράχτε φτυάρια και κόσκινα, κι ότι πει ο Θεός κι η Αλάσκα». Και σκόρπιζαν σε όλη την περιοχή κατά ομάδες, φτιάχνοντας, μοιραία, άθλιους οικισμούς, για να στεγάζουνε την κεφαλή και τα χρυσά τους όνειρα. Ώσπου να έρθει κι ο εφιάλτης. Κι οι οικισμοί γίνονταν γρήγορα πόλεις. Κι ήταν οι πόλεις άγριες. Τις κατοικούσαν αγύρτες, κλέφτες, τυχοδιώκτες, φονιάδες, καταζητούμενοι και απελπισμένοι, συχνά στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Το πώς λειτουργούσαν αυτά τα κοινωνικά εξαμβλώματα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Τα κυριαρχούσε ο νόμος των όπλων, των δολοπλοκιών, της κατασκοπείας, των ανίερων συμμαχιών σήμερα, που αύριο μπορούσαν να γίνουν εχθρικές, συμμορίες. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ο φίλος πρόδιδε τον φίλο, κι ο σύντροφος σκότωνε ανενδοίαστα τον σύντροφο, για μερικά εκατοστά χρυσοφόρας γης, ή για λίγα γραμμάρια χρυσόσκονης. Ήταν η κόλαση τής ανομίας, κι ο παράδεισος τού αλκοόλ και της πορνείας. Θες το κρύο, θές οι κακουχίες, η αγωνία κι ο φόβος, θες η απελπισία κι ο θάνατος που ελλόχευαν παντού, έρριχναν, κάθε βράδυ, τους χρυσοθήρες στους καπνούς του τζιν και του ουίσκι, αλλά και στις πρόθυμες αγκαλιές των γυναικών. Ιστορικά μένουν, μέχρι σήμερα, τα πορνεία αυτών των πόλεων. Κι έφτασαν, ως εμάς, ονόματα «κυριών» που, τελικά, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην διαμόρφωση των «κοινωνιών», των ιδιόρρυθμων κατοίκων των θλιβερών αυτών παραγκουπόλεων. Ακούσαμε ιστορίες φοβερές, που μας ανατρίχιασαν.

-" Δεν είναι δυνατόν, ανθρώπινα πλάσματα, να μακελεύονται σαν τραγιά, για λίγα ψήγματα χρυσού ", λέμε στην Julia, την ξεναγό μας στο Skagway. Γελάει.

-" Και για πολύ λιγότερα μπορούσαν να σφαχτούν, θα σας έλεγα εγώ. Για μια λέξη. Συχνά, και για μια τυχαία κι αθέλητη σπρωξιά. Σαν τα σαρκοβόρα, που υποψιάζονται πως κινδυνεύει από παντού η λεία τους. Σκεφθείτε, για λίγο, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν εδώ. 60 βαθμοί υπό το μηδέν. Κακή υγεία. Μηδέν ανέσεις. Το έδαφος σκληρό από τον παχύ πάγο. Συχνά, δουλειά μηνών, δεν οδηγούσε πουθενά, για κάποιον ατυχή, ενώ κάποιος άλλος, που δούλευε δίπλα, γινόταν πλούσιος! Ήταν φυσικό να ανεβαίνει ο πυρετός όλων, και να οδηγεί σε πράξεις βίαιες. Έκλεβαν ο ένας τον άλλον. Παραπλανούσαν ο ένας τον άλλον. Σκότωναν οι άτυχοι τους τυχερούς. Ήταν μια εποχή «ηρωική» κατά κάποιον τρόπο, αλλά εκτός ελέγχου", καταλήγει.

-" Ήταν πράγματι «ηρωική»; Αναρωτιόμαστε εμείς.
Φαίνεται πως ήταν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τίποτε "καλό" δεν γίνεται με το savoir faire και τους καλούς τρόπους. Γίνεται ΠΑΝΤΑ με βία, με αίμα, με καιροσκοπισμό και συμφέροντα. Κι όλα αυτά τυλιγμένα, χαριέντως και φαρισαϊκώς, μέσα στο σελοφάν, πότε της θρησκείας, πότε του ανθρωπισμού και πότε της προόδου και της προκοπής των κατακτημένων λαών. Σκέτη μπαμπεσιά. Πανανθρώπινη και καλά καμουφλαρισμένη. Είπαμε: το «σελοφάν» πάνω από όλα. Το περιτύλιγμα, να σας χαρώ. Άλλωστε, με αυτά τα «υλικά» δεν «χτίστηκε» ο Νέος Κόσμος; Πάνω στο αιματοκύλισμα των ιθαγενών, στή Νότια Αμερική, για το μυθικό El Dorado –πάντα ο χρυσός- και το απερίγραπτο πλιάτσικο – οικονομικό και ηθικό- μιας ευημερούσας αυτοκρατορίας 20.000.000 ψυχών; Κι όλη αυτή η παρανοϊκή σφαγή, εις δόξαν Χριστού – για τον Σταυρό και την Ισπανία!!!. Και, πίσω από αυτόν τον ωραίο μπερντέ, να καραδοκεί ο Μαμωνάς…Πάντα αυτός ο καταραμένος ολετήρας!...

Τέλος πάντων! Τα περισσότερα για το περίφημο Gold Rush – Τον πυρετό του χρυσού, θα τα πούμε όταν φτάσουμε, με το καλό, στην αυθεντική πόλη των Χρυσοθηρών, (κι όχι τών "χρυσοθήρων" να σάς χαρώ, μιά και ο "χρυσοθήρας" είναι πρωτόκλιτο, και η γενική τού πληθυντικού τονίζεται πάντα στη λήγουσα!), το απόκοσμο Skagway. Το βρήκαμε καταπαγωμένο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Τέλειωσε, κάποτε, η φρενίτις του χρυσού, αλλά η ανθρώπινη απληστία δεν τελειώνει ποτέ. Ο «μαύρος χρυσός» ήταν η άλλη ευχή και κατάρα της Αλάσκας. Ευχή, διότι την έκανε την σπουδαιότερη Πολιτεία της Βόρειας Αμερικής. Και κατάρα διότι, κάθε λίγο και λιγάκι, απειλεί να καταστρέψει, με τα αναπόφευκτα ατυχήματα των πετρελαιοφόρων, την οικολογική ισορροπία τού Ειρηνικού Ωκεανού....
.
Το 1977 λειτούργησε, έξω από το Fairbanks -στα βορεινά της Πολιτείας και στα όρια του Αρκτικού Κύκλου -, ο τεράστιος πετρελαιαγωγός, αυτό που οι Αμερικάνοι λένε με υπερηφάνεια Pipe Line. Δούλεψαν γι αυτόν 22.000 εργάτες, επί 3 χρόνια (1974-1977), σε μιάν απόσταση 1.500 περίπου χιλιομέτρων. Το αργό πετρέλαιο φτάνει στο Ancorage, μέσα από αρκτικές ερημιές, τις μυστηριακές τούνδρες, για να φορτωθεί στα πλοία. Ο πετρελαιαγωγός θεωρείται ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Το εξοντωτικό κρύο, βλέπετε, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, στην ομαλή μεταφορά του πολύτιμου υλικού στο προορισμό του. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω με τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Δεν μας αφορούν άλλωστε, οι στείρες τεχνικές πληροφορίες, μέσα σε τούτον τον Παράδεισο της Φύσης. Κρατείστε μόνο τούτη τη λεπτομέρεια που ήδη προαναφέραμε. Επί 3 χρόνια δούλεψαν, για την κατασκευή του 22.000 εργάτες. Κρατείστε, όμως και μιάν άλλη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική, για μένα. Η Αλάσκα, η 49η πολιτεία, είναι η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, με έκταση πάνω από 1.200.000 τ.χ., και η πιο αραιοκατοικημένη. Μονάχα 400.000 άνθρωποι τολμούν να την κατοικούν. Απίστευτο, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Γι αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, αν θυμηθούμε πόσο πλούσια είναι. Ωστόσο, πώς να αντιμετωπίσεις τον ανταγιάντιστο πολικό χειμώνα; Τους -70 βαθμούς; Όσα μεσα κι αν διαθέτιες, το κρύο δαγκώνει, και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή σου. Σου «ρίχνει» μύτη και αυτιά, έτσι και προβάλεις από την ξώθυρα. Γίνεσαι όλος ένα..... κρυοπάγημα δηλαδή. Πολύ γενναίοι οι 400.000 άνθρωποι! Μπορείς να μην τους θαυμάσεις;

 

[harilander]

ευχαριστούμε πολύ για τις τοσες πολύτιμες πληροφορίες που διαβάζουμε μεσα απο μια τόσο γλαφυρή περιγραφή οπως πάντα!
Η Αλάσκα θα παραμένει πάντα ενας ανεκπλήρωτος πόθος και θα με στοιχειώνει στις ταξιδιωτικές φαντασιώσεις μου..
περιμενουμε την συνέχεια με αγωνια.

 

[_antonis_]

Πάρα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι!! (ε με τόσο χρυσό πως να μη μας αρέσει!!!)

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες και την ομορφη αφηγηση.
Ανυπομονω να μαθω τελικα ποιο κερδισε στη ζυγαρια ...ο Βορειος Πολος ή ο Νοτιος Πολος.

 

[Sailor Moon]

Μαγευτικα απο την διηγηση σου και περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια!!!!

 

[ThanasisU2]

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

αυτό μήπως

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις τόσο καλογραμμένες πληροφορίες από έναν πραγματικά μυστηριακό προορισμό!