ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

Το πρώτο χιόνι της Αλάσκας!

Εγείρομαι όρθρου βαθέος, που λενε. Θέλω να προετοιμαστώ για την κομματάκι επικίνδυνη σημερινή εξόρμηση. Θα κατεβαίνουμε επι τρείς ώρες, με πλεούμενο, τα απότομα ρεύματα του ποταμού Nenana. Θα κάνουμε…. rafting, για όποιον…. πληβείο(!) δεν κατάλαβε!. . . . Κι επειδή τα νερά αλλά και ο αέρας είναι σαφέστατα κρυερά έως παγωμένα, μας ορμήνεψαν να κάνουμε ειδικές προετοιμασίες. Κατ’ αρχήν πρέπει να ντυθούμε ζεστά. Έπειτα, πρέπει να φορέσουμε μακριά αδιάβροχα και ψηλές μπότες. Γάντια απαραιτήτως και μαντήλια για τα κεφάλια, μη μας πέσουν τ’ αυτιά! Και, φυσικά, μια στεγνή αλλαξιά ρούχα, που θα αφήναμε στο σημείο εκκίνησης για να αλλάξουμε άμα τη επιστροφή μας, αν τυχόν είχαμε γίνει μούλια…. . Αυτά τα…. ενθαρρυντικά, γενικώς, και πρωί-πρωί, με τη τσίμπλα στο μάτι!

Είμαι λίγο ανήσυχη, καθώς κλείνω το ξυπνητήρι και σηκώνομαι. Βάζω τη καφετιέρα και σύρω τους μπερντέδες να μπεί κομμάτι αυγινό φώς! Κοκαλώνω! Νομίζω πως δεν έχω ακόμα καλοξυπνήσει!

- «Ήμαρτον! Δεν είναι δυνατόν! Όνειρο βλέπω! Λευκό! Σαν το χιόνι!. . . »

Σταυροκοπιέμαι προβληματισμένη, κι ανοίγω τη πόρτα. Όλο το δάσος μπροστά μου, που χτές ήταν χρυσοκόκκινο και κιτρινοπράσινο, τώρα είναι κάτασπρο!!! Μια ζωγραφιά! Από βραδύς είχε, τώ όντι, χιονίσει! Πολύ! Κι ήταν το πρώτο χιόνι της εποχής, που έπιασε απαράσκευους, ακόμα και τους ντόπιους…. . Τους βρήκαμε να κυκλοφορούν με κοντομάνικα πουκαμισάκια, και να χαίρονται το χιόνι σαν παιδιά!

- «Γιατί, καλέ, τέτοιες…. φούες;»

- «Μας αιφνιδίασε ο καιρός! Δεν το περιμέναμε τόσο νωρίς», απολογούνται γελώντας. Δεν φαίνεται κάν να ανατριχιάζουν από το κρύο.

- «Παλικαράδες οι Αλασκανοί! Θα έπαιρνα όρκο πως τους αρέσει να κρυώνουν! Έχω τη μαύρη υποψία, ότι το απολαμβάνουν κιόλας!. . . » μονολογώ κατάπληκτη.

Τρώμε γρήγορα το πρωινό μας, και σπεύδουμε στα αυτοκινητάκια, που περιμένουν να μας κατεβάσουν στο ποτάμι.

- «Μα στ’ αλήθεια, θα πραγματοποιηθεί το εγχείρημα;» αναρωτιέμαι. «Σαν ιστορία γκράν γκινιόλ αρχίζει να μοιάζει. Μήπως κινδυνεύουμε και δεν το υποψιαζόμαστε; Έχει δα, γούστο…»

Εμείς, πάντως, καλού κακού, αγοράσαμε και από ένα ζευγάρι μάλλινα, μακρυά τσουράπια, δια πάν ενδεχόμενον!. . . Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει, σε τέτοια παλαβά μέρη, που με βάζει ο διάβολος να τραβολογιέμαι!

Φτάνουμε, αμίλητοι όλοι, στο «σταθμό». Ένας ευγενικός κυριούλης μας μοιράζει τυπωμένα χαρτιά, και μας παρακαλεί να τα υπογράψουμε, «αφού τα διαβάσουμε προσεκτικά».

Όταν τελικά σηκώνω το κεφάλι μου, είμαι, περίπου πανικοβλημένη:

- «Το μόνο που δεν μας ρωτούν, είναι αν έχουμε κάνει διαθήκη, κι αν έχουμε κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων!» λέω σαν ζαβό από την έκπληξη.

Κατά τα άλλα, μας βάζουν να παραδεχτούμε, ενυπογράφως, πως όλη η ευθύνη είναι δική μας, για πιθανό τραυματισμό, καρδιαγγειακό επεισόδιο, κρυοπάγημα, πνιγμό ή, εν γένει, βίαιο θάνατο….

- «Καλέ, τρελοί είναι αυτοί, ή για τρελούς ψάχνουν; Μονάχα στραγγαλισμό και δολοφονία άφησαν απ’ έξω!» διαπιστώνω απορημένη.

Κοιταζόμαστε όλοι, κομματάκι χλωμούτσικοι! Και, δίχως να ανταλλάξουμε λέξη, υπογράφουμε ευθαρσώς την…. . αυτοχειρία μας!!!! Όλοι! Μηδενός εξαιρουμένου! «Πως παν οι στραβοί στον Άδη; ‘Βλέποντας’ ο ένας τον άλλον!. . . » Μη χειρότερα δηλαδή.

Και περιμένουμε αμίλητοι. Μερικοί από μας ξανασκέφτονται την ηλιθιότητα τους, να υπογράψουν τα έντυπα. Εγώ όμως, σκέφτομαι άλλα. Επωφελούμαι της αναμονής, για να φορέσω τα τσουράπια μου! Αν είναι να πνιγώ, τουλάχιστον να βρεθώ σωστά ποδεμένη!!! Δεν μ’ αρέσουν οι μισές δουλειές!

Οι υπεύθυνοι του «σταθμού» διαβουλεύονται συνεχώς. Κι όλο μιλούν σ’ ένα CB. Η αναμονή κρατά μισή ώρα. Και, στα μάτια των συνοδοιπόρων μου, αρχίζω να διακρίνω περίσκεψη και μια κάποια κατήφεια. Με πιάνουν γέλια. Μέσα και στον δικό μου ψιλοπανικό, θυμάμαι τη λαϊκή ρήση: «Σπανός ξυράφι αγόραζε, και ο στραβός καθρέφτη…» Μωρ’ τι δουλειά έχουμε εμείς, εδώ; Γιατί υπογράψαμε με τόση…προθυμία την θανατική μας καταδίκη; Τι σόι παράνοια πιάνει, καμιά φορά, τους ανθρώπους;

Δύο υπεύθυνοι μας βγάζουν, τελικά, από τη σύγχυσή μας.

- «Η Μετεωρολογική Υπηρεσία μας προειδοποιεί για την επιδείνωση του καιρού. Η θερμοκρασία του νερού του ποταμού, κοντεύει τους 0Ο C. Αν υπάρξει ατύχημα, και κάποιος από εσάς πέσει στο ποτάμι, έχουμε μονάχα πέντε λεπτών περιθώριο, να τον «ψαρέψουμε», μέσα από τα ορμητικά ρεύματα. Αλλιώς, πεθαίνει από το κρύο. Επομένως – κι επειδή τα ατυχήματα δεν αποκλείονται- πρέπει να ματαιώσουμε το rafting. WE ARE VERY SORRY. ANOTHER TIME! HAVE A NICE DAY!. »

- «Φιλενάδες, θυμάστε το σοφό γνωμικό: «πήγε για μαμή και γύρισε λεχώνα;» λέω ανακουφισμένη. «Κι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μας ξώμειναν και τα τσουράπια!! Αλήθεια, τι θα τα κάνουμε, μου λέτε;»

Η Ελεάνα το βγάζει από τη τσάντα της, και το ελέγχει σύννους:

- «Ξέρετε τι λέω; Μια και κάλτσες δεν χρειαζόμαστε πια, ωστόσο από την παγωνιά ξύλιασαν τα χεράκια μας! Ποια η γνώμη σας; Να τα φορέσουμε ως…γάντια; Για να πιάσουν τόπο, δηλαδή, τα κακορίζικα!. . . » αποφαίνεται φουρκισμένη, και τα φορά! Γελώντας, κάνουμε το ίδιο, η Φρόσω κι εγώ. Και, σαν παπουτσωμένοι γάτοι –από τ’ ανάποδα!- βγαίνουμε τρέχοντας στο παχύ χιόνι….

Λίγη ώρα πρίν, είχε αρχίσει να ξαναχιονίζει. Και, μπορείτε θαρρώ να φανταστείτε, πως χιονίζει στην Αλάσκα! Οι νιφάδες, καλέ, είναι σαν…. χαρτοπετσέτες! Πέφτουν αθόρυβα –παφ, παφ!- και στρώνουν, γρήγορα, ένα μπαμπακένιο σύννεφο καταγής! Ακόμα και στη δημοσιά, που τη ταλαιπωρούν, συνεχώς, τα λάστιχα των αυτοκινήτων….

Περπατάμε χορεύοντας, ανάμεσα στις πυκνές τολύπες. Ανοίγουμε τα στόματα, σαν παιδιά, και τις περιμένουμε να πέσουν μέσα! Σαν τεράστια άσπρα μανιτάρια….

Στην περιοχή, ένας μονάχα δρόμος υπάρχει, στα ριζά του ως χτές χρυσού βουνού, και σήμερα…. ζαχαρένιου! Στην άλλη μεριά είναι απλωμένο το συγκρότημα που μας φιλοξενεί. Κάτω, χαμηλά, περνά το ποτάμι Nenana. Και στο βάθος, υψώνεται άλλο ένα μεγαλόπρεπο βουνό. Εμείς, φυσικά, παίρνουμε τη δημοσιά. Δεν ξέρουμε που ακριβώς θα μας βγάλει, αλλά λίγο μας νοιάζει. Εμείς, απλώς, θέλουμε να περπατήσουμε, και να χαρούμε τη μοναδική ατμόσφαιρα.

- «Δεν βρισκόμαστε, με χιόνι, κάθε μέρα στην Αλάσκα, Κυρίες μου! Ελάτε να το χαρούμε όσο μπορούμε» λέω, και χυνόμαστε στον ανήφορο.

Είναι ερημιά, γενικώς. Υπάρχουν, μονάχα που και που, μερικά εξοχικά σπίτια και, σε μια στροφή, πέφτουμε πάνω στον Marks Solomon Bake. Είναι ένα τυπικό ταβερνίο της Αμερικάνικης Δύσης. Λιτό, φωτεινό και ζεστό. Απέναντι από την είσοδο έχει Bar, απ’ όπου σερβιριζόμαστε ένα διπλό κονιάκ, για να συνεφέρουμε! Παρά τις κουκούλες, τα τσουράπια-χειρόκτια, τις μπότες και τα χοντρά άνορακ- από μέσα μέν είμαστε κάθιδρες-, όμως τα εκτεθειμένα μέλη μας είναι ξυλιασμένα. Τυπική περίπτωση του κρύου του Βορρά. Παραμέσα, ο Marks Solomon διαθέτει δύο τεράστιες σάλες. Στο βάθος της τελευταίας, δεσπόζει ένα φαρδύ και ψηλό πέτρινο τζάκι. Τα τραπέζια-τάβλες, με καρό τραπεζομάντηλα και μακρείς πάγκους αντί καθισμάτων, μπροστά στη πελώρια τζαμαρία, μας προσκαλούν για ένα καφέ.

Μας κάνει πολύ κέφι να καθόμαστε μπροστά στο τζάκι, πλάι στη τραγουδιστή φωτιά, να χαζεύουμε το χιονισμένο τοπίο, και να ψιλοκουβεντιάζουμε. Είναι απόλαυση, σας βεβαιώ!

Ο Marks είναι γνωστός και για τους νόστιμους σολομούς που σερβίρει. Όμως εμείς δεν έχουμε τη πολυτέλεια του χρόνου , για ένα γεύμα της προκοπής! Πρέπει να επιστρέψουμε στο καταυλισμό μας, να αποσώσουμε τις βαλίτσες. Τις αφήσαμε, το πρωί, σωρό κουβάρι στη βιασύνη μας και, το πολύ πολύ, να έχουμε ώρα για μία ζεστή σοκολάτα στα δωμάτια μας, χαζεύοντας το χιονισμένο δάσος. Δεν είναι κακή προοπτική. Δυστυχώς, στις 14:00, μας περιμένουν τα αυτοκίνητα που θα μας μεταφέρουν στο Ancorage….

Το ταξίδι, δυστυχώς, βρίσκεται στο τέλος του. Μπροστά μας έχουμε ακόμα την οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας και την Μιννεάπολη. Πίσω μας, όμως, υπάρχει μια συναρπαστική εμπειρία:

- «Ζήσαμε και είδαμε πράματα και θάματα που, σίγουρα, θα τα αναμασούμε σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή μας», λέω στις φιλενάδες μου, καθώς στραγγίζω το φλυτζάνι με τη σοκολάτα, στο σαλονάκι του διαμερίσματος μου. «Και τούτο είναι το γευστικότερο ρόφημα που δοκίμασα ποτέ. Θαρρώ πως για τούτο συνηγορεί το γοητευτικό, το μοναδικό περιβάλλον. Δεν συμφωνείτε, φιλενάδες;» Κι εκείνες συμφωνούν, κουνώντας αμίλητες το κεφάλι. Λυπούνται κι εκείνες που φεύγουμε τόσο γρήγορα από αυτή τη σαγηνευτική, πάλλευκη ερημιά! Γιατί, Θεέ μου, τα καλά και τα όμορφα τελειώνουν τόσο γρήγορα; Ή μήπως μας φαίνεται; Μπορεί….

Στις 14:00 ακριβώς, ξεκινάμε. Υποθέτουμε πως η διαδρομή, που θα γίνει εν πολλοίς μέσα σε τούνδρα, θα πρέπει να είναι συναρπαστική. ‘Ετσι! Για να χορτάσω εγώ, με τη ψυχή μου, αυτό το είδος της υπαίθρου, που το βάφτισαν μ’ αυτό το παράξενο όνομα. Είναι η τούνδρα που διάβαζα σε εκείνο το θαυμαστό βιβλίο του Axel Munthe: «Το χρονικό του San Michele» - ένα από τα ωραιότερα βιβλία, αν όχι το ωραιότερο, που διάβασα ποτέ….

Τότε, δεν ήξερα τι είναι τούτο το είδος της βορεινής ερήμου, που εκτρέφει τα σκανταλιάρικα κι ασκημούλικα ξωτικά: τα τρόλς! Κι ούτε καν μπορούσα να φανταστώ πως, κάποτε, θα με ευλογούσε η μοίρα να αξιωθώ να τη γνωρίσω! Σαν εκείνη τη στέπα, στον «Μιχαήλ Στρογγώφ», του αγαπημένου μου παραμυθά, του Ιουλίου Βέρν! Και, τελικά, κατάφερα να τη γνωρίσω το 1993, στη Μογγολία! Το φαντάζεστε; Εγώ, τελικά, ταξίδεψα στον κόσμο, πρώτα μέσα από τις σελίδες των βιβλίων στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια! Και μετά ανακάλυψα τον πλανήτη, ταξιδεύοντας ορθόδοξα! Κι ίσως είναι αυτή η αιτία που τα ταξίδια με συγκινούν! Μου φέρνουν μια παράξενη εφορία! Έναν απερίγραπτο ενθουσιασμό! Με γυρνούν, βλέπετε, στην ωραιότερη ηλικία του ανθρώπου! Όταν όλοι μας μπορούμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε!. . .

Τι θαυμάσιο αίσθημα!. . . .

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 20 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sailor Moon]

Υποκλίνομαι!!Ευχαριστούμε για την ιστορία!

 

[_antonis_]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

 

[hydronetta]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

Μαζέψου εσύ....
Στέλλα μου όπως πάντα σε παρακολουθούμε με περισσό ενδιαφέρον

 

[_antonis_]

Μαζέψου εσύ....

(μήν τολμίσεις να με ξεχάσεις όταν κανονίζεις κάτι τρελό!!!) (συγνώμη για το απειλητικό ύφος, αλλά συνήθως πιάνει... )

 

[St.Adamantidou]

συνέχεια Αλάσκα.


«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΡΑ»
Έχουν και αυτά τη δική τους ιστορία.

Περί της ιστορίας της Αλάσκας και του Καναδά γενικώς, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, όταν ξεκινούσα. Ήξερα μονάχα πως, έτσι κι αλλιώς, και κατά κάποιον ακαταλαβίστικο τρόπο, ο Καναδάς εξακολουθεί να ανήκει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλάζει, επίσης, πρωτεύουσες σαν την Αυστραλία, κι έχει προβλήματα ακατανόητα με τους Γαλλόφωνους κατοίκους του.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, την Αλάσκα, ήξερα ότι την αγόρασαν οι Αμερικάνοι από τους Ρώσους, αντί πινακίου φακής –κυριολεκτικώς- κι ότι κάπου εκεί, μέσα στις ερημιές, υπήρχε ο περίφημος πετρελαιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα και τα ολίγον… παρανοϊκά, -για τα δικά μου τα μυαλά-, πρέπει να ομολογήσω. Αλλά δεν χολόσκαγα. Διότι, τότε, δεν με αφορούσαν.

Όμως, όταν βρέθηκα εκεί, έπρεπε να μπω στην διαδικασία της κατανοήσεως όλων αυτών των, κατ’ εμέ παράλογων της περιοχής και, τελικά, να προσθέσω και κάποια παράλογα καινούργια. (Αν είναι δυνατόν, χριστιανοί!)

Ωστόσο, σε τούτο το κιτάπι θα προσπαθήσω να είμαι εκτάκτως σύντομη, σε ό,τι αφορά την Ιστορία. Ηρεμήστε λοιπόν.....

Πρώτοι κάτοικοι, οι Αθαμπάσκανς. Ήρθαν από τον Βερίγγειο. Η γλώσσα τους μιλιέται σήμερα από τους Ναβάχος και τους Απάτσι, που βρίσκονται στο εσωτερικό του Καναδά, και τα νοτιοδυτικά αμερικάνικα σύνορα. Τις δύο φυλές των Ινδιάνων τις βρήκαμε ολοζώντανες στο Fairbanks και στο Juneau.

Οι Μογγόλοι Ινουίτ, πάλι, -οι γνωστοί μας Εσκιμώοι- ήρθαν από την Ασία, στο τέλος της εποχής των παγετώνων. Το όνομα τους σημαίνει : «κρεοφάγος». Σήμερα τους συναντάς στην Σιβηρία – κατά μήκος της Αλάσκας- στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και στην Γροιλανδία.
Τα σπίτια τους ήταν μισοπαραχωμένα στη γη. Ένα είδος ημιυπογείων. Οι λόγοι προφανείς. Προστατεύονταν, έτσι, καλύτερα από το κρύο και τους ανέμους, χωρίς να στερούνται ολότελα και το φως. Ήταν καμωμένα από ξύλα, που έφερνε στις ακτές η πλημμυρίδα, από κέρατα ελαφιών, που κυνηγούσαν για τροφή, κι από κόκκαλα φαλαινών. Σοφή επιλογή, όσο κι αν αυτού του είδους τα υλικά μας φαίνονται απίθανα. Διότι, τα ξύλα που μάζευαν από την θάλασσα και τα ποτάμια, δεν σκέβρωναν. Και τα ελαφοκέρατα μαζί με τα φαλαινοκόκαλα, ήταν θαυμάσια μονωτικά κατά της υγρασίας και του κρύου. Τα γνωστά μας Igloos ήταν κατοικίες των γηγενών φυλών κι όχι των μεταναστών.

Οι Ινουίτ ήταν εκείνοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν –μετά την έλευση των λευκών- τα έλκηθρα με τα σκυλιά, πρακτική που μετέρχονται ακόμα και σήμερα, με τα πανέμορφα «χάσκεϋς». Και είναι μια θαυμάσια εικόνα: ένα μακρύ, ελαφρό έλκηθρο να τσουλάει πίσω από έξι, οκτώ ή και δέκα ανυπόμονα σκυλιά.

Οι Αλεούτιανς, τέλος, είναι μια φυλή που κατοικούσε στο ομώνυμο, βορεινό νησιώτικό σύμπλεγμα. Εξοντώθηκαν, όμως, στην πλειοψηφία τους από τους Ρώσους, που έφτασαν εκεί, γύρω στα 1740, και βρήκαν περί τους 25.000 κατοίκους. Το 1800 κιόλας υπήρχαν μονάχα 2.000. Οι σκληροτράχηλοι κυνηγοί και έμποροι γούνας σκότωσαν τους άντρες, και πήραν σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Ό,τι απόμεινε, χάθηκε με τις επιμειξίες. Σήμερα υπολογίζουν πως μονάχα 1.000 ακραιφνείς Αλεούτιανς επιζούν στα Αλεούτια νησιά…

Στις αρχές του 1700 –πολύ πριν δηλαδή οι Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής αρχίσουν να προωθούνται προς το αμερικάνικο Far West, αναζητώντας τον άλλον ωκεανλο, Ρώσοι γουνέμποροι, αλλά και εξερευνητές, αγωνίζονταν για το ίδιο λόγο, πολύ βορειότερα, όμως. Μαζί με την αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής, οι άνθρωποι έψαχναν, σχεδόν απελπισμένα, απάντηση στο καυτό ερώτημα, που τέθηκε στην ανθρωπότητα, μετά τα ταξίδια στην Άπω Ανατολή του Μάρκο Πόλο: «Ήταν ή δεν ήταν ενωμένες στο Βορρά, η Αμερική και η Ασία;». Οι τότε χάρτες ήταν ελλιπέστατοι, αφού η τεράστια Ασιατική ήπειρος, ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη.

Ο Δανός την καταγωγή Vitus Berning, πλοίαρχος στο ρωσικό ναυτικό επί 20 χρόνια, ξεκίνησε το 1725 για την χερσόνησο της Καμτσάτκας, στην Σιβηρία, με εντολή του τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Του πήρε τρία χρόνια του Bering για να φτάσει στη θάλασσα. Ήταν η επιδίωξη μιας ζωής τού συγκεκριμένου Τσάρου, να βρει «κάπως κάπου» διέξοδο της χώρας του προς τις βορεινές θάλασσες…

Του λιναριού τα πάθη τράβηξε ο κακορίζικος ο Bering και το πλήρωμα του, για να φτάσουν στο πορθμό που, τελικά, πήρε το όνομα του. Κάλυψαν 2.000 μίλια, σουρνάμενοι μέσα σε μαύρες ερημιές, όπου ουδέ άνθρωπος βρισκόταν στο γύρο, μηδέ ίχνος δρόμου. Των παθών τους πέρασαν τα ανθρωπάκια, αυτά τα τρία χρόνια, ως ότου το ταλαίπωρο μάτι τους δει ακτή! Θάλασσα! Θάλασσα!Σαν τους Μυρίους…

Και, τότε, ο Bering κατάλαβε, ότι η Ρωσία δεν συνδεόταν, από ξηράς, με την απέναντι άγνωστη χώρα. Ανάμεσα τους υπήρχε νερό. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει το πρώτο του πλοίο, το Gabriel. Και με αυτό ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι, στο Βόρειο Ειρηνικό σε νερά αχαρτογράφητα, όπου δεν είχε ιδέαν κατά που θα τον έβγαζαν. Τελικά παρέπλευσε το νησί του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά η πυκνή ομίχλη τον εμπόδισε να διακρίνει τη στεριά της Βόρειας Αμερικής. Κι όλα αυτά 235 χρόνια μετά τον Κολόμβο, που έμπαινε θριαμβευτής στην Καραϊβική, ανακαλύπτοντας την Κεντρική Αμερική.

Χειμώνιασε. Κι ο ρηξικέλευθος και ρέκτης πλοίαρχός μας, αναγκάστηκε να επιστρέψει, κομματάκι απογοητευμένος, στην Καμτσάτκα. Ο πολύ κακός καιρός, η έλλειψη τροφίμων και οι πολλές κακουχίες εμπόδισαν τους τολμηρούς εξερευνητές, να προχωρήσουν ανατολικότερα. Έτσι, για 10 σχεδόν χρόνια, περιορίστηκαν στο πήγαινε έλα, μεταξύ Μόσχας και Καμτσάτκας. Οργάνωσε –πολύ προσεκτικά, τούτη τη φορά- την εξόρμηση τους. Κι όλα αυτά, καθ΄όν χρόνον πάλευαν με τις πολιτικές παλινδρομήσεις του Τσάρου- κάθε τρεις και πέντε οι προτεραιότητές του ανακατεύονταν- και υφιστάμενοι τις κοροϊδίες και τα ειρωνικά σχόλια των κορυφαίων χαρτογράφων και επιστημόνων της εποχής:

- " Μωρέ, τι ψάχνουν οι θεοπάλαβοι; Θα το φαν το κεφάλι τους με τα μυαλά που κουβαλάν" , μονολογούσαν, κουνώντας τίς … σοφές τους κούτρες!!! …

Εκείνος, όμως, απτόητος, εξακολουθούσε τις ανιχνευτικές εξορμήσεις του, χαρτογραφώντας το υπόλοιπο της Σιβηρίας, μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας. Πλησίαζε έτσι, σιγά σιγά τον στόχο του, πάντα μέσα στην χλεύη των σοφών. Κανείς σοφός, ωστόσο, με τη σοφία και τη λογική του, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποτέ ούτε σπιθαμή άγνωστης γης. Μονάχα κάποιοι «τρελοί», κάποιοι ονειροπόλοι σαν τον Μάρκο Πόλο, τον Κολόμβο και το Βεσπούκι, τον Πιζάρο και τον Κορτέζ, τον Αμούδσεν και τον Σκωτ, μεγάλωσαν τα όρια του κόσμου μας. Με την τρέλα τους, με το όνειρό τους, με τις.... «παρανοϊκές» τους ανησυχίες.

Τι θα γινόμασταν, αλήθεια, όλοι εμείς οι «συγκρατημένοι» και «συγκροτημένοι» άνθρωποι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «ωραίοι τρελοί»; Σίγουρα θα βαλτώναμε, βουλιάζοντας στην αυταρέσκειά μας.

Τελικά, στα 1741, σε ηλικία 60 ετών πια, ξεκινά για το κρίσιμο –όπως αποδείχτηκε- ταξίδι της μεγάλης ανακάλυψης. Με το πλοίο St Peter πλέει νοτιοανατολικά της Καμτσάτκας, κατεβαίνει νότια ως τα Αλεούτια νησιά, περνά το νησί Κόντιακ, και αντικρίζει , επιτέλους, την μεγάλη οροσειρά St. Elias, στην ηπειρωτική χώρα. Αυτή έμελλε να είναι η Αλάσκα, που εκείνος τη βάφτισε Alyeska. Και τότε ήταν που ο Bering και 31 μέλη του πληρώματος του, βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο του σκορβούτου. Κι ο θαλασσόλυκος πεθαίνει, το Δεκέμβρη του 17410. Τον έθαψαν στο νησί που φέρει και σήμερα το όνομα του, στα Ελεούτια νησιά. Για πολύ λίγο –τόσο δα μόλις- δεν κατάφερε να πατήσει τη στεριά, που με τόσο πείσμα και πάθος αναζητούσε επί 16 χρόνια. Η συνήθης κακοτυχία των πρωτοπόρων. Των τολμηρών, των γενναίων. Τ'ων ωραιων τρελών πού μεγάλωσαν τον κόσμο μας....

Εν τω μεταξύ, ο ύπαρχος του Bering, Chiriricof που καπετάνευε το πλοίο St Paul, είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Sitka, στα νοτιοανατολικά της Αλάσκας, στο ύψος δηλαδή του σημερινού Juneau, της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας.

Ύστερα από ατέλειωτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες, όσοι επέζησαν από τα πληρώματα των δύο πλοίων, επέστρεψαν στη Σιβηρία, χαρίζοντας στη Ρωσία, έναν καινούργιο, παγωμένο αλλά πλούσιο, πολύ πλούσιο κόσμο: την Αλάσκα. Έναν κόσμο με φανερά αλλά και κρυμμένα πλούτη. Οι Ρώσοι έπεσαν με τα μούτρα στα εύκολα. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σκάψουν, έστω και ένα μέτρο γης! Κι έτσι, έχασαν κ α ι τον κίτρινο αλλά κ α ι τον μαύρο χρυσό…. Δεν είναι τραγικό; Η απληστία και ο εύκολος πλουτισμός!
Φαίνεται πως ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος ,Χτές, Σήμερα αλλά, σίγουρα, και Αύριο, δυστυχώς! Βοήθεια μας, τών ανθρώπων αυτού τού θαυμαστού πλανήτη...

Το φορτίο του St. Paul ήταν φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιες ενυδρίδες, τα αγαπημένα μου οττεράκια, αυτά τα τρισχαριτωμένα πλασματάκια.

Θεέ μου! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που τους πηγαίνει η καρδιά να μακαλεύουν, δίχως έλεος, αυτά τα πανέμορφα και πανέξυπνα ζωάκια, μονάχα για την γούνα τους ; δεν το χωρά ο νούς μου. Κι όμως, πρώτοι και καλύτεροι μακελάρηδες ήταν οι Ρώσοι ψαράδες, που έσπευσαν εδώ. Και ήταν αυτοί που, με το ελκυστικό φορτίο τους, έδωσαν την αφορμή στους Ρώσους εμπόρους της γούνας, να βγουν κι αυτοί παγανιά, στα νεοαποκτημένα εδάφη. Και να αφανίσουν ό,τι θα τους έκανε πλούσιους. Μέχρι που η περιοχή «στέγνωσε» από την πανίδα της, και δεν έμεινε ρουθούνι. Τα ρήμαξαν τα ζωντανά! Δίχως οίκτο αλλά και χωρίς έγνοια να τα βοηθήσουν να αναπαραχθούν, για να εξακολουθούν να τους προμηθεύουν τα πολύτιμα γουναρικά. Μπα! Άρπαξαν ό,τι ήταν να αρπάξουν, και μετά απλώς … πούλησαν(!) την παγωμένη και άδεια από ζώα περιοχή, ως … άχρηστη… Κι έτσι ξεμπέρδεψαν από αυτήν, μια και καλή! Αν ήξεραν τότε τι βλακεία με λοφίο διέπρατταν, θα αυτοκτονούσαν….

O James Cook (1776-1780) και ο George Vancouver (1791-1795) ήταν οι δύο Άγγλοι εξερευνητές-ναυτικοί που, τελικά, χαρτογράφησαν τις βόρειες αυτές ακτές της Υδρογείου. Πρώτα ο Cook, από τον Ειρηνικό, έπλευσε τον Βερίγγειο, ψάχνοντας για διέξοδο προς τον Ατλαντικό. Και, 15 χρόνια αργότερα, ο Vancouver χαρτογράφησε όλην την ακτή της Καλιφόρνιας, μέχρι τη Νοτιο-δυτική Αλάσκα, ανακηρύσσοντας την περιοχή «Βρετανική Κτήση". Όλοι οι χάρτες που συντάχθηκαν από τους δύο Άγγλους θαλασσοπόρους ήταν τόσον ακριβείς, που οι ναυτικοί τους χρησιμοποιούσαν επί 100 χρόνια.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς, ότι η περιοχή αυτή, δίχως εξασφαλισμένα σύνορα ήταν, επί χρόνια, μήλο έριδος μεταξύ :Ρώσων –που ήταν γείτονες-, Άγγλων – που την εξερευνούσαν- , αλλά και Αμερικάνων που, και αυτοί, λόγω γειτνιάσεως πίστευαν ότι δικαιούνταν ένα μέρος της. Έτσι , το 1824 και το 1825 η Ρωσία υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με την οποία ορίζονταν τα Ρωσο-Αμερικανικά σύνορα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Katchigan. (Δείτε, βρε παιδιά, και κανένα χάρτη, πως αλλιώς μπορείτε να παρακολουθήσετε τις γεωγραφικές μανούβρες μια τέτοιας μεγάλης και σημαντικής μοιρασιάς, ανάμεσα σε τρεις, τεράστιας δύναμης, χώρες.

Ωστόσο, η περιοχή νοτιότερα, είχε μείνει αδέσποτη. Έρμαιο διεκδικήσεων μεταξύ των Αγγλο – αμερικάνων πλέον. Το Oregon, φερ’ ειπείν, το ήθελαν οι Αμερικανοί, διότι το 1792 ο δικός τους Robert Gray είχε ανακαλύψει το ποταμό Columbia. Θεωρούσαν, λοιπόν, δική τους την περιοχή πέριξ αυτού. Και, φυσικά, το άγριο μάτι όλων ήταν πάνω στα γουναρικά. Το εμπόριό τους, βλέπετε, απέφερε τεράστια κέρδη. Μύλος τουτέστιν ο Βορράς της Βόρειας Αμερικής (Εμ, πως; Μονάχα η Νότια Αμερική θα είχε τα δεινά της?

Εν τω μεταξύ κατέφθαναν εδώ Αμερικανοί από την ευρύτερη περιοχή, και κατελάμβαναν όποιο σημείο τους βόλευε ή τους άρεσε περισσότερο. Επακολούθησε άλλη μια περίοδος σκληρού ανταγωνισμού, μεταξύ Άγγλων, Αμερικανών και Ρώσων γουνεμπόρων! Και, προσέξτε τη λεπτομέρεια: μεταξύ των γουνεμπόρων! Όχι των Κυβερνήσεων! Όχι, να σας χαρώ. Το σκυλοφάγωμα ξέσπασε μεταξύ των πολιτών, που είχαν συμφέροντα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Κι αυτό τράβηξε μέχρι το 1825, οπότε η Ρωσία, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, όρισε τα Ρωσο-Αμερικάνικα σύνορα, στην περιοχή της σημερινής Ketchigan. Κι εκεί, κάπου, κάπως ησύχασαν τα πράγματα.

Όμως, η εξαφάνιση της καημενούλας της βιδρούλας από το απηνές κυνηγητό, και οι πολιτικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ανάγκασαν τη Ρωσία να … πουλήσει την Αλάσκα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική σημαία υψώθηκε στη Sitka, στης 18 Οκτωβρίου 1867. η Αλάσκα ωστόσο ανακηρύχθηκε 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, πολύ αργότερα: στις 3/1/1959.

Τυχερές οι ΗΠΑ διότι, το 1861 στον ποταμό Stikin, και το 1880 στο Juneau ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα χρυσού!!! Λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη στο Fourty Mile Creek, καθώς και στα χρυσοφόρα πεδία του Atlin και του Klondike, του Yukon και του Fairbanks. Ο πυρετός του πολύτιμου μετάλλου ανέβηκε γρήγορα σε ύψη δυσθεώρητα. Κι έγινε ένα είδος ενδημικής νόσου, από την οποία ούτε οι ψυχραιμότεροι γλύτωναν....
Γέμισε η Αμερική χρυσό, αλλά και τυφλωμένους από απληστία χρυσοθήρες. Και η Ρωσία έμενε άναυδη, καθώς συνειδητοποιούσε την ηλιθιότητά της, να.... ξεφορτωθεί την Αλάσκα αντί 7.200.000 δολαρίων!!!! Αν είναι δυνατόν.


Λίγα χρόνια μετά, και για να ανέβη κομματάκι ψηλότερα η πίεση των Ρώσων, τη λάμψη του χρυσού ήρθε να αντικαταστήσει η ερεθιστική μυρουδιά του πετρελαίου, που γι αυτό τον είπαν: «Μαύρο Χρυσό».

Έχω την εντύπωση ότι εξυπνότερη κίνηση από την αγορά της Αλάσκας, δεν έκαναν ποτέ ξανά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκαν, αντί πινακίου φακής, με μια τεράστια και πλουσιότατη περιοχή, που έχει, εν αφθονία μάλιστα, ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σήμερα ο πλανήτης. Αφήστε που, και σαν φύση, είναι κάτι το θαυμαστό. Και τι δεν έχει η ευλογημένη.

Πυκνά δάση. Μισοκοιμισμένες λίμνες. Βουερά ποτάμια.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πανέμορφες τούνδρες –στέπες του Βορρά. Γαλήνια βοσκοτόπια των σπάνιων ειδών ζώων που ζουν εκεί.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Βουνά πανύψηλα! Το Mckinley, βορεινά του Ancorage, έχει ύψος 6.194 μέτρων, και είναι το μεγαλύτερο της Βόρειας Αμερικής, γενικώς.

Και επιβλητικές οροσειρές, όπως εκείνη του St Elias, με υψόμετρο 5.489.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Μα σάμπως της λείπουν τα φιόρδ και τα νησιά; Αλυσίδες ολόκληρες από δαύτα, οι Αλεούτιες και 11.000 νησιά του Αρχιπελάγους τού Αλεξάνδρου, και δεν ξέρω πόσα άλλα ακόμα.

Κι ας μη ξεχνάμε και τους ευλογημένους παγετώνες.

Είναι αυτοί που τροφοδοτούν γενναιόδωρα τους μεγάλους ποταμούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, γεμίζουν τις μυστηριακές λίμνες. Κι έχει, ακόμα, το μέγα προνόμιο, να συνορεύει με δύο ωκεανούς: τον Αρκτικό στο Βοριά και τον Ειρηνικό στο Νότο και τη Δύση. Έτσι, δεν είναι αποκλεισμένη από πουθενά. Μπορεί να επικοινωνεί από όλους τους δρόμους, με όλον τον κόσμο..

Τι συγκλονιστική χώρα, Θεέ μου! Μα, πως τους κατέβηκε των Ρώσων, να την πουλήσουν; Τέτοια βία και μανία! Σαν να ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Μα, γιατί! Είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του Δυτικού Ημισφαιρίου με έκταση 1.518.000 τ.χ. εξ ων τα 39.000 είναι φιόρδ και όρμοι, και τα 80.000 είναι ακτές, που αντικρίζουν τις ανοιχτές θάλασσες.

Στην απογραφή του 1980 μετρήθηκαν 550,000 κάτοικοι!!! Από αυτούς, το 10% ζει στο Ancorage, οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας. Διοικητική εξακολουθεί να παραμένει το ιστορικό Juneau.

Πουλιέται, μωρέ, τέτοιος τόπος; «Τέλειωσε» λέει « η βιδρα, την εξαφάνισαν οι γουνέμποροι! Κι είχε και πάγους, πολύ πράμα. Τι να την κάνουμε λοιπόν, τέτοια σαβούρα; Δεν μας φτάνει η Σιβηρία; Τι μάς χρειάζεται άλλη μια παγωμένη, άγονη περιοχή; Ας την πουλήσουμε στους βλάκες τους Αμερικάνους. Να δούμε τι θα την κάνουν. Κι εμείς θα ησυχάσουμε από τις διεκδικήσεις του ενός και του αλλουνού τρελού. Αμάν, πια η λύσσα τους, να την αποκτήσουν, ντε και καλά! Ε, ας την πάρουν. Να ηρεμήσουμε όλοι. Χάρισμα τους!!!".

Και πάει, χάσανε το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο και… πετρελαιωρυχείο του κόσμου! Πώς τη χώνεψαν, αργότερα, μια τέτοια βλακεία; Σήμερα, ο μεγαλύτερος πετρελαιαγωγός της Αμερικής βρίσκεται στην Αλάσκα. Φεύγει από το Fairbanks, και καταλήγει στο λιμάνι Ancorage. Χρειάστηκαν ετών μελέτες, για να τον φτιάξουν. Οι επιστήμονες έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τις αδυσώπητες κλιματολογικές συνθήκες. Το έργο καταστρεφόταν από τις εξωφρενικά χαμηλές θερμοκρασίες. Υποχρεώθηκαν , λοιπόν, να βρουν λύσεις. Και τις βρήκαν. (Όχι θα τις άφηναν.)

Όταν το γουνεμπόριο άρχισε να φθίνε, ξέσπασε ο περίφημος «πυρετός του χρυσού». Το 1858, ο ποταμός Fraser αποδείχθηκε χρυσοφόρος. «Παιδιά, χρυσός, κι άλλος χρυσός! Γινόμαστε πλούσιοι, σκάβοντας και κοσκινίζοντας. Ορμάτε όλοι στο ποτάμι, το καλό και το ευλογημένο!». Και όρμισαν.....

Εν τω μεταξύ, και σε άλλα σημεία της Αλάσκας εμφανιζόταν το "καταραμένο" μέταλλο. Στο Yukon, στο Dawson, στο Skagway, στο Fairbanks, στο Juneau, στο Fortymile. Από το 1849 έως και το 1908, η Αλάσκα απεκάλυπτε ριγώντας, πως το υπέδαφος της έμοιαζε με το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας!!!!
Ανεκτίμητο!!!

«Μπερκέτι, κύριοι, Αδράχτε φτυάρια και κόσκινα, κι ότι πει ο Θεός κι η Αλάσκα». Και σκόρπιζαν σε όλη την περιοχή κατά ομάδες, φτιάχνοντας, μοιραία, άθλιους οικισμούς, για να στεγάζουνε την κεφαλή και τα χρυσά τους όνειρα. Ώσπου να έρθει κι ο εφιάλτης. Κι οι οικισμοί γίνονταν γρήγορα πόλεις. Κι ήταν οι πόλεις άγριες. Τις κατοικούσαν αγύρτες, κλέφτες, τυχοδιώκτες, φονιάδες, καταζητούμενοι και απελπισμένοι, συχνά στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Το πώς λειτουργούσαν αυτά τα κοινωνικά εξαμβλώματα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Τα κυριαρχούσε ο νόμος των όπλων, των δολοπλοκιών, της κατασκοπείας, των ανίερων συμμαχιών σήμερα, που αύριο μπορούσαν να γίνουν εχθρικές, συμμορίες. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ο φίλος πρόδιδε τον φίλο, κι ο σύντροφος σκότωνε ανενδοίαστα τον σύντροφο, για μερικά εκατοστά χρυσοφόρας γης, ή για λίγα γραμμάρια χρυσόσκονης. Ήταν η κόλαση τής ανομίας, κι ο παράδεισος τού αλκοόλ και της πορνείας. Θες το κρύο, θές οι κακουχίες, η αγωνία κι ο φόβος, θες η απελπισία κι ο θάνατος που ελλόχευαν παντού, έρριχναν, κάθε βράδυ, τους χρυσοθήρες στους καπνούς του τζιν και του ουίσκι, αλλά και στις πρόθυμες αγκαλιές των γυναικών. Ιστορικά μένουν, μέχρι σήμερα, τα πορνεία αυτών των πόλεων. Κι έφτασαν, ως εμάς, ονόματα «κυριών» που, τελικά, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην διαμόρφωση των «κοινωνιών», των ιδιόρρυθμων κατοίκων των θλιβερών αυτών παραγκουπόλεων. Ακούσαμε ιστορίες φοβερές, που μας ανατρίχιασαν.

-" Δεν είναι δυνατόν, ανθρώπινα πλάσματα, να μακελεύονται σαν τραγιά, για λίγα ψήγματα χρυσού ", λέμε στην Julia, την ξεναγό μας στο Skagway. Γελάει.

-" Και για πολύ λιγότερα μπορούσαν να σφαχτούν, θα σας έλεγα εγώ. Για μια λέξη. Συχνά, και για μια τυχαία κι αθέλητη σπρωξιά. Σαν τα σαρκοβόρα, που υποψιάζονται πως κινδυνεύει από παντού η λεία τους. Σκεφθείτε, για λίγο, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν εδώ. 60 βαθμοί υπό το μηδέν. Κακή υγεία. Μηδέν ανέσεις. Το έδαφος σκληρό από τον παχύ πάγο. Συχνά, δουλειά μηνών, δεν οδηγούσε πουθενά, για κάποιον ατυχή, ενώ κάποιος άλλος, που δούλευε δίπλα, γινόταν πλούσιος! Ήταν φυσικό να ανεβαίνει ο πυρετός όλων, και να οδηγεί σε πράξεις βίαιες. Έκλεβαν ο ένας τον άλλον. Παραπλανούσαν ο ένας τον άλλον. Σκότωναν οι άτυχοι τους τυχερούς. Ήταν μια εποχή «ηρωική» κατά κάποιον τρόπο, αλλά εκτός ελέγχου", καταλήγει.

-" Ήταν πράγματι «ηρωική»; Αναρωτιόμαστε εμείς.
Φαίνεται πως ήταν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τίποτε "καλό" δεν γίνεται με το savoir faire και τους καλούς τρόπους. Γίνεται ΠΑΝΤΑ με βία, με αίμα, με καιροσκοπισμό και συμφέροντα. Κι όλα αυτά τυλιγμένα, χαριέντως και φαρισαϊκώς, μέσα στο σελοφάν, πότε της θρησκείας, πότε του ανθρωπισμού και πότε της προόδου και της προκοπής των κατακτημένων λαών. Σκέτη μπαμπεσιά. Πανανθρώπινη και καλά καμουφλαρισμένη. Είπαμε: το «σελοφάν» πάνω από όλα. Το περιτύλιγμα, να σας χαρώ. Άλλωστε, με αυτά τα «υλικά» δεν «χτίστηκε» ο Νέος Κόσμος; Πάνω στο αιματοκύλισμα των ιθαγενών, στή Νότια Αμερική, για το μυθικό El Dorado –πάντα ο χρυσός- και το απερίγραπτο πλιάτσικο – οικονομικό και ηθικό- μιας ευημερούσας αυτοκρατορίας 20.000.000 ψυχών; Κι όλη αυτή η παρανοϊκή σφαγή, εις δόξαν Χριστού – για τον Σταυρό και την Ισπανία!!!. Και, πίσω από αυτόν τον ωραίο μπερντέ, να καραδοκεί ο Μαμωνάς…Πάντα αυτός ο καταραμένος ολετήρας!...

Τέλος πάντων! Τα περισσότερα για το περίφημο Gold Rush – Τον πυρετό του χρυσού, θα τα πούμε όταν φτάσουμε, με το καλό, στην αυθεντική πόλη των Χρυσοθηρών, (κι όχι τών "χρυσοθήρων" να σάς χαρώ, μιά και ο "χρυσοθήρας" είναι πρωτόκλιτο, και η γενική τού πληθυντικού τονίζεται πάντα στη λήγουσα!), το απόκοσμο Skagway. Το βρήκαμε καταπαγωμένο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Τέλειωσε, κάποτε, η φρενίτις του χρυσού, αλλά η ανθρώπινη απληστία δεν τελειώνει ποτέ. Ο «μαύρος χρυσός» ήταν η άλλη ευχή και κατάρα της Αλάσκας. Ευχή, διότι την έκανε την σπουδαιότερη Πολιτεία της Βόρειας Αμερικής. Και κατάρα διότι, κάθε λίγο και λιγάκι, απειλεί να καταστρέψει, με τα αναπόφευκτα ατυχήματα των πετρελαιοφόρων, την οικολογική ισορροπία τού Ειρηνικού Ωκεανού....
.
Το 1977 λειτούργησε, έξω από το Fairbanks -στα βορεινά της Πολιτείας και στα όρια του Αρκτικού Κύκλου -, ο τεράστιος πετρελαιαγωγός, αυτό που οι Αμερικάνοι λένε με υπερηφάνεια Pipe Line. Δούλεψαν γι αυτόν 22.000 εργάτες, επί 3 χρόνια (1974-1977), σε μιάν απόσταση 1.500 περίπου χιλιομέτρων. Το αργό πετρέλαιο φτάνει στο Ancorage, μέσα από αρκτικές ερημιές, τις μυστηριακές τούνδρες, για να φορτωθεί στα πλοία. Ο πετρελαιαγωγός θεωρείται ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Το εξοντωτικό κρύο, βλέπετε, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, στην ομαλή μεταφορά του πολύτιμου υλικού στο προορισμό του. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω με τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Δεν μας αφορούν άλλωστε, οι στείρες τεχνικές πληροφορίες, μέσα σε τούτον τον Παράδεισο της Φύσης. Κρατείστε μόνο τούτη τη λεπτομέρεια που ήδη προαναφέραμε. Επί 3 χρόνια δούλεψαν, για την κατασκευή του 22.000 εργάτες. Κρατείστε, όμως και μιάν άλλη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική, για μένα. Η Αλάσκα, η 49η πολιτεία, είναι η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, με έκταση πάνω από 1.200.000 τ.χ., και η πιο αραιοκατοικημένη. Μονάχα 400.000 άνθρωποι τολμούν να την κατοικούν. Απίστευτο, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Γι αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, αν θυμηθούμε πόσο πλούσια είναι. Ωστόσο, πώς να αντιμετωπίσεις τον ανταγιάντιστο πολικό χειμώνα; Τους -70 βαθμούς; Όσα μεσα κι αν διαθέτιες, το κρύο δαγκώνει, και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή σου. Σου «ρίχνει» μύτη και αυτιά, έτσι και προβάλεις από την ξώθυρα. Γίνεσαι όλος ένα..... κρυοπάγημα δηλαδή. Πολύ γενναίοι οι 400.000 άνθρωποι! Μπορείς να μην τους θαυμάσεις;

 

[harilander]

ευχαριστούμε πολύ για τις τοσες πολύτιμες πληροφορίες που διαβάζουμε μεσα απο μια τόσο γλαφυρή περιγραφή οπως πάντα!
Η Αλάσκα θα παραμένει πάντα ενας ανεκπλήρωτος πόθος και θα με στοιχειώνει στις ταξιδιωτικές φαντασιώσεις μου..
περιμενουμε την συνέχεια με αγωνια.

 

[_antonis_]

Πάρα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι!! (ε με τόσο χρυσό πως να μη μας αρέσει!!!)

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες και την ομορφη αφηγηση.
Ανυπομονω να μαθω τελικα ποιο κερδισε στη ζυγαρια ...ο Βορειος Πολος ή ο Νοτιος Πολος.

 

[Sailor Moon]

Μαγευτικα απο την διηγηση σου και περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια!!!!

 

[ThanasisU2]

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

αυτό μήπως

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις τόσο καλογραμμένες πληροφορίες από έναν πραγματικά μυστηριακό προορισμό!