ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

Ο ΝΙΑΓΑΡΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΑ ….

Η γνωριμία μου μαζί του, ήταν παμπάλαιη επιθυμία μου. Ήταν οι πρώτοι καταρράκτες που άκουσα στα σχολικά μου χρόνια και από αυτούς κατάλαβα το φαινόμενο. Έτσι το έβλεπα τότε: ‘’φαινόμενο’’. Και όπως ήταν φυσικό ήθελα οπωσδήποτε να τους δω. Όταν άρχισα να ταξιδεύω, όλο και τους μελετούσα, ωστόσο μέχρι το 1995 δεν το έφερε η Τύχη και οι συγκυρίες να τους επισκεφθώ. Το πιο τρελό όμως είναι ότι μέχρι αυτή τη χρονολογία είχα δει άλλους που δεν τους είχα ποτέ ακουστά. Άγνωστοί μου π. χ. ήταν οι του Ιγκουασού – στα σύνορα Βραζιλίας Αργεντινής – και ο καταρράκτης του Αγγέλου στη Βενεζουέλα. Πιο γνωστοί μου βέβαια οι καταρράκτες της Βικτώριας στον ποταμό Ζαμβέζη στην Ζιμπάμπουε. Μυθικοί όλοι αυτοί οι τόποι – και μάλιστα στις δεκαετίες 70 και 80 – και φοβερές παραξενιές τα ίδια τα φυσικά φαινόμενα. Σημειώστε ότι ο καταρράκτης του Αγγέλου είναι ο ψηλότερος του κόσμου και ο Ιγκουασού είναι ένα σύνολο 275 καταρρακτών, που πέφτουν μέσα σ’ ένα κλειστό ελικοειδές φαράγγι! Μια τρομακτική καταβόθρα. Εκεί μέσα σε βάθος 100 μέτρων χάνονται, εξαφανίζονται από προσώπου γης εκατομμύρια τόνοι νερού … Κι’ όλα αυτά καταμεσής της Αργεντινό-Βενεζουελικής ζούγκλας! Ε, είναι στ’ αλήθεια πράγματα κομματάκι έξω από τη φαντασία και σημεία του πλανήτη πολύ μακρινά από τον δικό μας τόπο. Σχεδόν απρόσιτα. Κι όμως, η θεόμουρλη, είχα κιόλας πάει σ’ όλα τα παντελώς άγνωστά μου κι ‘’απρόσιτα’’ στις αρχές της δεκαετίας του 80! Αλλά ακόμα δεν είχα καταφέρει να φτάσω στο Νιαγάρα!. . .

‘’Μα τι σόι προγραμματισμούς έκανα τόσα χρόνια;’’ αναρωτιόμουν στη διαδρομή των 160 χλμ προς τον πολυπόθητο προορισμό μου. Η απάντηση ήταν όμως απλή:

‘’ Διότι ορκίστηκες να κάνεις πρώτα τα μεγάλα, τα δύσκολα, τα πολύ μακρινά και παράξενα ταξίδια κι ύστερα να στραφείς στα …. Λογικότερα!!! Γι αυτό’’

Κι έτσι ήταν. Η Παταγονία ήταν το τελευταίο ‘’τρελό’’ ταξίδι μου. Από κει κι ύστερα ότι άλλο θα έκανα, πίστευα ότι θα είχε την σφραγίδα του – ας πούμε – ‘’κοινού’’. Του γενικώς ‘’τετριμμένου’’. Έτσι νόμιζα ως εκείνη τη στιγμή. Διότι δεν είχα φτάσει και δεν γνώριζα ακόμα την Αλάσκα. Κι αυτή με περίμενε 4 ημέρες μετά τον Νιαγάρα! Αλλά εγώ δεν το ήξερα εκείνη τη στιγμή. Γι αυτό και θεωρούσα το Νιαγάρα το κερασάκι στη μεγάλη τούρτα των περίεργων ταξιδιών μου. Κι όμως, η Αλάσκα υπήρξε η μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού. Διότι είναι από μοναχή της ένα ‘’φυσικό φαινόμενο’’. Είναι το παγωμένο κέφι του Δημιουργού, που φαίνεται πως όταν έφτιαξε τα δάση της βροχής στον Ισημερινό σκέφτηκε:

‘’ Να δεις που τ’ ανθρωπάκια δεν θα εκτιμήσουν την έμπνευσή μου. Θα νομίζουν πως ήταν εύκολο να φτιάξω ομορφιά μέσα στη ζέστη και την υγρασία. Ε, λοιπόν θα τους δείξω πως φτιάχνεται μεγαλείο και μέσα στο κρύο και στη παγωνιά! Και δεν εννοώ το μεγαλείο του χιονιού και του πάγου. Εννοώ αστραφτερά τοπία σε παγωμένο χώμα! Κάτω από συννεφιασμένο ορίζοντα. Σε μακριές νύχτες και μικρές ημέρες!’’

Αυτά είπεν ο Ύψιστος κι έφτιαξε την Αλάσκα. Για να γονατίζει ο επισκέπτης και να δοξάζει το Δημιουργό ψιθυρίζοντας: ‘’Όντως υπάρχεις. Δεν μπορεί! Πρέπει να υπάρχεις. Αλλιώς πώς να εξηγηθούν αυτές οι απερίγραπτες εικόνες, Θεέ μου; Πως;’’

Ωχ, πάλι ξεστράτισα ως συνήθως. Για το Νιαγάρα σας έλεγα. Για την Αλάσκα πρέπει να κάνω υπομονή – όσο κι αν αυτό το βρίσκω δύσκολο. Υπομονή λοιπόν, για μένα αλλά και για σας. Θα έρθει η ώρα…

Φτάσαμε μεσημεράκι. Η μέρα ήταν λαμπερή και ζεστή. Ότι πρέπει για το αξιοθέατο που μας περίμενε. Κι αλλοίμονο μας αν έκανε ψύχρα. Θα ξυλιάζαμε. Έχετε ποτέ επισκεφθεί καταρράκτες από κοντά; Όσα αδιάβροχα κι αν φοράτε γίνεστε μούσκεμα μέσα για μέσα! Άντε τώρα καταμουσκεμένη να σε φυσά και παγωμένο βοριαδάκι. Έχεις κάνει αυτομάτως κολλεγιά με την διπλή βρογχοπνευμονία! Ιησούς νικά κι όλα τα κακά σκορπά!. . . .

Το πρώτο μήνυμα από το πλησιάσμά μας στον καταρράκτη μας το έδωσε ο εκκωφαντικός θόρυβος!

‘’Σα να πέφτουν τα τείχη της Ιεριχούς’’ σκέφτομαι αλαφιασμένη. ‘’Σείεται ο τόπος. Σαν ένας μόνιμος σεισμός μου φαίνεται’’.

Βρισκόμαστε ήδη στη Prospect Point, στο Πάρκο της Βικτώριας. Ο δρόμος ‘’κρέμεται’’ κυριολεκτικά πάνω από τα ‘’διαβολικά’’ αναβράζοντα νερά. Απέναντί μας, ο αμερικάνικος καταρράκτης, χωρίς όνομα και χαρακτηρισμό. Και δεξιά μας – ενώ βλέπουμε τον αμερικάνικο – το θαύμα των θαυμάτων: ο καναδικός! Με προσωνύμιο ‘’The Horse-Shoe’’ το Πέταλο. Και πράγματι για πέταλο πρόκειται. Τέλειο! Πανέμορφο! Λευκογάλανο! Λευκοπράσινο! Με υποψίες θαρρείς αστραπών πότε από σμαραγδί και πότε από ζαφειρί! Απίστευτο! Νοιώθω τα πόδια μου κολλημένα στην άσφαλτο καθώς πρωτοαντικρίζω το μοναδικό θέαμα. Έχω μαρμαρώσει και χαζεύω αχόρταγα!

‘’Θεούλη μου, δεν έχω ξαναδεί τέτοια εκτυφλωτική καθαρότητα νερού! Η λευκότητά του μου πονά τα μάτια! Τι κρυστάλλινη διαύγεια είναι τούτη; Τι φωτεινότητα, τι είδους ασπρογάλιασμα! Μια μοναδική λαμπηδόνα… Πως γίνεται;’’ απορώ.

Γίνεται. Διότι τα νερά δεν μεταφέρουν κανενός είδους ίζημα. Είναι σα να ξεχύνονται κατ’ ευθείαν μέσα από τα χαλαρά δάχτυλα του Θεού, τι να πω!

Κι η μηχανή μου σαν από μόνη της και χωρίς τη δική μου συνειδητή εντολή, άρχισε το πανηγύρι της καταγραφής αυτής της μοναδικότητας στο σελιλόιντ!

‘’Εδώ θα βγάλουμε τ’ απωθημένα μας’’ λέω, συνερχόμενη στην Ελεάνα που ήδη μαγνητοσκοπεί εκστασιασμένη.

‘’Ναι! Και πότε κατάφερες εσύ να έχεις φωτογραφικά απωθημένα, μου λες; Λυσσάς πια μ’ αυτή τη μηχανή σου. Κοντεύεις να κοιμάσαι και μαζί της. Φίλη αρκετά έχεις; Εδώ θα σε δικαιολογήσω απολύτως. Πως ν’ αντισταθείς σ’ αυτή την οπτική πανδαισία; Σε πληροφορώ πως έχει στεγνώσει το στόμα μου από την κατάπληξη! Δεν χορταίνω τη μεγαλοπρεπή εικόνα. Με συντρίβει, το ξέρεις;’’

‘’ Το ξέρω και σε συμμερίζομαι απολύτως. Τι νερό ειν’ τούτο; Σαν … υγρός πάγος! Μοναχά ο πάγος είναι τόσο καθάριος. Με τύφλωσε!’’

Αριστερά μας, καθώς κοιτάμε τον καταρράκτη, βρίσκεται η γέφυρα, που συνδέει τις δύο χώρες. Την περνάς πεζή. Δεν επιτρέπονται τροχοφόρα. Και δεξιά μας απλώνεται σαν τεράστιο μεγαλειώδες πέταλο ο καναδικός Νιαγάρας! Είναι σαφώς μεγαλύτερος από τον αμερικάνικο. Όμως και οι δύο μαζί πλάι-πλάι – με μοναδικό χώρισμά τους το Goat Island της λίμνης Erie – φτιάχνουν μια συγκλονιστική εικόνα φυσικής δύναμης και κυριολεκτικά υπερφυούς ομορφιάς.

Αλλά ας γίνω κομματάκι πρακτική και ας δούμε την ταυτότητα αυτού του φυσικού υπερθεάματος.

Ο αμερικάνικος καταρράκτης είναι σχεδόν επίπεδος χωρίς εμφανή κοιλότητα. Μισός σε μέγεθος από τον καναδικό αλλά περί το ένα μέτρο ψηλότερος, έχει πλάτος 303μ. και ύψος 51μ. Ενώ ο καναδικός είναι 788μ. πλατύς και 49, 40μ. ψηλός. Και οι δύο καταρράκτες γεννιούνται από την αμερικάνικη λίμνη Erie (Ίρι την προφέρουν οι αναθεματισμένοι) που τους ‘’σπρώχνει’’ με τρομακτική δύναμη στην χαμηλότερη λίμνη Ontario (αυτή , δόξα τω Θεώ, όπως τη βλέπεις τη διαβάζεις) που βρίσκεται στον Καναδά! Βεβαίως την Erie την φτιάχνουν τα πλούσια νερά του ποταμού Νιαγάρα, απ όπου παίρνουν το όνομά τους και οι καταρράκτες.

Τώρα πώς να περιγράψω εγώ η φουκαριάρα, την όλη εικόνα όπως την έχω σπαρταριστή και ολοζώντανη μπρος στα μάτια μου από το Prospect Point; Και Prospect Point εστί λεωφόρος, σύρριζα στο φαρδύ φαράγγι των καταρρακτών, που για την ασφάλεια των … χαζευόντων και μη βλεπόντων κατά που πατούν επισκεπτών, έχει καθ’ όλο το μήκος της κάγκελα …

Εκτός από το μεγαλείο των θηριωδών καταρρακτών, βλέπω ακόμα μπροστά μου και ατελείωτες ελικοειδείς ουρές, χρώματος μπλε! Κινούνται σαν τεμπέλικο φίδι, αγνώστου μήκους! Η μπλε ‘’σκουληκαντέρα’’ ξεκινά από ένα σημείο, λίγο χαμηλότερα από το επίπεδο του δρόμου και φτάνει κινούμενη νωχελικότατα μέχρι τα τρία καραβάκια δεμένα σε μια προβλήτα. Είναι μια ουρά που μοιάζει να … χαϊδεύεται με τον ήλιο και με το πελώριο λευκό σύννεφο, που φτιάχνουν τα σταγονίδια των αντικρινών νερένιων μπερντέδων!

‘’Μη μου πείτε, πως αυτή η ελικοειδής μπλε γραμμή είναι μπλε ανθρωπάκια!’’ λέω χαζεμένη.

‘’Που προχωρούν με πάσο τους, προς επιβίβαση στα καραβάκια’’ με … παρηγορεί η Φρόσω, κομματάκι τρομοκρατημένη και αυτή. ‘’Σε λίγο θα είμαστε κι εμείς μαζί τους, να ψηνόμαστε μέσα στο μπλε πλαστικό, κάτω από τον ήλιο!’’

‘’Ήμαρτον Κύριε! Μπλε αδιάβροχα είναι αυτά; Εκατοντάδες άνθρωποι όλοι . . γαλάζιοι! Κουκουλωμένοι κατακεφαλής, όμοιοι κι αξεδιάλυτοι! Προσέξτε μη χαθούμε, κανείς δεν θα αναγνωρίσιμος παρά μόνο αν του σηκώσει κανείς τη κουκούλα! Πρέπει να ψάχνουμε τα μούτρα των τουριστών για να βρούμε τον χαμένο συνταξιδιώτη μας! Θα έλεγα να πιαστούμε από τα χέρια, αλυσίδα, για να προλάβουμε το κακό!’’ Είμαι στ’ αλήθεια τρομοκρατημένη. Έχω παρατηρήσει από ψηλά μέχρι που πάνε τα τρία καραβάκια, με το γενικό και ρομαντικά απειλητικό όνομα: Maiden Mist – Κόρη της Ομίχλης. Φτάνουν μέχρι τις μεγάλες τις πανίσχυρες δίνες, κάτω ακριβώς από την επικίνδυνη υδατόπτωση. Από μακριά τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα. Λίγους πόντους ακόμη και το νερό θα καταποντίσει σίγουρα μια από τις Κόρες της Ομίχλης.

‘’Αναρωτιέμαι σοβαρά αν ο Καπετάνιος ξέρει κατά που πάει! Κομμάτι ριψοκίνδυνον το βρίσκω. Χώνεται αναιδέστατα κάτω από τα νερά, φέρνει προκλητικά γύρα τις δίνες! Χάνεται μέσα στο σύννεφο! Μοιάζει σα να παίζει κρυφτό με τον καταρράκτη, με τα παφλάζοντα νερά, με τον άμεσο κίνδυνο! … Δεν μ’ αρέσουν τα καμώματά του! Εγώ στο Νιαγάρα ήρθα! Δεν προτίθεμαι να κατέβω στον Άδη μέσω … Αχερουσίας κυριολεκτικώς! Κανείς δεν μερίμνησε να μου βάλει οβολόν στο στόμα για τον Πορθμέα! Γυρνώ τα μπρος πίσω!’’

‘’Κάτσε καλά! Θα πάρει και τζάμπα αδιάβροχο μπλε! Είσαι και ξανθιά! Θα σου πηγαίνει!’’ με ειρωνεύεται η Φρόσω.

‘’Όταν θα κινδυνεύουμε να καταποντιστούμε αύτανδροι και . . αυτογύναικοι ( τότε θα δω που θα πάει το χιούμορ και η . . αισθητική σας! Εγώ άλλα στερνά σκέφτομαι του λόγου μου. Να πέσω με το αεροπλάνο στις Άνδεις και να με φαν οι κόνδορες! Πουλιά περιωπής, ασυνήθιστα! Δεν θέλω να με κομματιάσει η δύναμη του νερού, έστω και του Νιαγάρα! Βρίσκω το είδος του θανάτου, θανασίμως … μπανάλ!’’

‘’Βρε, φάε τη γλώσσα σου, γρουσούζα! Τόσος κόσμος πάει μωρέ, εμείς θα πνιγούμε; Μνήσθητί μου Κύριε!’’

Έχουμε όμως φτάσει πια στα αδιάβροχα. Τα φοράμε, μπαίνουμε κι εμείς στην ουρά. Δέκα γαλάζια ανθρωπάκια ανάμεσα σε εκατοντάδες! Κι αρχίζουμε τα ζιγκ-ζιγκ τα ατελείωτα, που μονάχα στην Αμερική έχω δει. Είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να βολεύεις πολλούς ανθρώπους σε μικρό χώρο.

‘’Καλά που πάμε τόσο αργά’’ γκρινιάζω καθώς ιδρωκοπάω μέσα στο πλαστικό, κάτω από τον ήλιο και την υγρασία. Νοιώθω σαν . . υβρίδιο! Αν πηγαίναμε γρηγορότερα θα πάθαινα ναυτία με τόσες στροφές …’’ Θέλω να πετάξω το πλαστικό από πάνω μου και να φύγω τρέχοντας διότι καίγομαι. Δεν προλαβαίνω, με σκουντούν.

‘’Προχώρα, μας σπρώχνουν οι πισινοί μας’’

‘’Δεν μπορώ. Ζεσταίνομαι, θα σκάσω’’

‘’Όλοι μας, προχώρα!’’

Κι η σκουληκαντέρα προχωρεί και συστρέφεται κι όλο κατηφορίζει. Κι ωθεί προς τα εμπρός. Και …

‘’Αμάν, φτάσαμε! Η Maiden Mist. Ανεβείτε και μη χαθούμε, μπλε κι εμείς μέσα στους μπλε!’’

Άδικη προτροπή. Όλοι προσπαθούμε σαν τρελοί να αγγίξουμε παραπέτο. Να βλέπουμε. Να φωτογραφίζουμε. Να κρατιόμαστε όταν … φουντάρουμε!

Και ξεκινάμε …

Η ‘’Κόρη’’ μας κλυδωνίζεται άγρια, καθώς βουτάει μέσα στα νερά που βράζουν σαν να πλέουμε στα νερά της Κόλασης. Γινόμαστε μούσκεμα, εν ριπή οφθαλμού. Αδύνατον να ξεκουκουλώσω την μηχανή μου που την κρύβω καλά κάτω από το αδιάβροχο. ‘’Θα την καταστρέψω’’ αποφαίνομαι . Και την αφήνω στην ησυχία της. Καλύτερα να χορτάσουν τα μάτια μου τη μαγεία του αφηνιασμένου νερού κι ας ξεχάσω τον φακό.

Περνάμε σύρριζα στον αμερικάνικο καταρράκτη. Ο θόρυβος είναι τρομακτικός, συνεννοούμαστε με τα χείλια, με σινιάλα, σαν τους κωφάλαλους. Νοιώθουμε το νερό να σουρώνει στα πιο απίθανα σημεία του σώματος, όπου δεν έχει καμιά δουλειά εκεί!

‘’Αδύνατον’’ χειλε-ομιλώ με την Ελεάνα. ‘’Δεν μπορεί να βρέχομαι τόσο πολύ. Τότε τι μας έχωσαν μέσα σε τούτες τις σακούλες του σούπερ μάρκετ;’’

‘’Ναι’’ μου γνέφει εκείνη, σκασμένη στα γέλια. Το ίδιο χάλι έχει κι αυτή!

Το καραβάκι πάει ίσια στον μεγάλο καταρράκτη του Καναδά.

‘’Θεέ μου, βοήθα’’ μουρμουρίζω περιδεής. Τι γίνεται εδώ;’’

Εκεί γινόταν τα ύστερα του Κόσμου! Δεύτερη Κρίση! Στ’ αυτιά μας βροντούσαν οι σάλπιγγες επί των τειχών της Ιεριχούς! Ένα περίεργο είδος Εγκέλαδου, που εγκαταλείποντας τα έγκατα της γης, ταράζει και παιδεύει στον αέρα όγκους νερού!. . . . .

Και ξαφνικά νοιώθεις να γίνεσαι ένα Τίποτα. Ένα μόριο σκόνης. Μέσα σε μια τέτοια κοσμογονία, έχεις εκμηδενισθεί! Αλήθεια σας λέω. Τα μεγέθη και η δυναμική τους αισθάνεσαι να σε … φυγοκεντρίζουν κυριολεκτικώς! Είναι σαν κάποιες δυνάμεις να σ’ έχουν πετάξει μέσα σ’ ένα mixer και να σε περιδινίζουν δίχως λύπηση! Μονάχα μ’ ένα σταγονίδιο από τα δισεκατομμύρια που αιωρούνται μέσα στο φαράγγι, μπορείς να συγκριθείς. Σαν κι αυτό, είσαι κι εσύ, στο έλεος μυστηριωδών, απειλητικών δυνάμεων, που δυναστεύουν αυτό τον χώρο…

Έχω γίνει όλη μάτια κι αυτιά. Και μ’ αυτές τις δύο πανίσχυρες αισθήσεις, προσπαθώ να βιώσω αυτή τη μοναδική εμπειρία. Την μεταγγίζω ευλαβικά, σαν ανάμνηση ζωής ως μέσα και στο τελευταίο κύτταρό μου! Να μένει εκεί για να μου θυμίζει το μεγαλείο της Δημιουργίας! Κι ότι ένα κομμάτι της είμαι κι εγώ … Αφήνομαι λοιπόν να με παρασύρουν το θέαμα και το συναίσθημα χωρίς αντιστάσεις, χωρίς πανικό και φόβο, αλλά με ταπεινή αποδοχή της μηδαμινότητάς μου, έναντι αυτής της υπερφυσικής επιδείξεως ισχύος, που διάλεξε να κάνει εδώ η αδάμαστη Φύση! Για να μας απειλήσει; Να μας υπενθυμίσει; Να μας εντυπωσιάσει; Να παίξει μαζί μας; Να μας προειδοποιήσει ίσως; Άγνωστες οι βουλές της …

Το καραβάκι μας παραδέρνει στις μικρές, ακόμα, δίνες ενώ ακάθεκτο οδεύει ίσια πάνω στις μεγάλες κάτω ακριβώς από το φονικό παραπέτασμα νερού, που κάνει τα πάντα λιώμα! Αλοιφή!

‘’Όχι όμως κι εμάς, Παναγίτσα μου’’ σταυροκοπιέμαι κρυφά. Διότι ο καπετάνιος δεν φαίνεται να προτίθεται να κόψει ταχύτητα. Ούτε να πισωγυρίσει. Προχωρεί άνετος και αεράτος, ίσια, μέσα στο καζάνι που βράζει μανιασμένο. Σα να θέλει να μας … αυτοκτονήσει – μια και θα πάει κι αυτός μαζί μας. ‘’Καλέ, μια στάση! Να χαρείτε το Νιαγάρα μας! Αμάν να κατεβώ, κύριε Καπετάνιε!’’ λένε τα άηχα χείλια μου στις φιλενάδες μου. Κι εκείνες, οι κακούργες, μου δείχνουν να πηδήξω απ’ το παραπέτο, γυρίζοντας συγχρόνως τον αντίχειρα προς τα κάτω.

‘’Άει, να χαθείτε άσχετες! Όμως έννοια σας, μαζί θα πάμε a fundo!’’ σκέφτομαι χαιρέκακα.


Φτάνουμε κυριολεκτικώς, στο μη περαιτέρω. Δεν καταφέρνουμε πια να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά! Το νερό μας δέρνει με δύναμη και δίχως έλεος. Σουρώνει πάνω μας και τρυπώνει παντού. Τα μάγουλά μας καίνε από τις, σαν καμουτσικιές, ριπές του νερού που πέφτουν βίαια στα πρόσωπά μας … Μαζί με τη σχετική τύφλωση έχουμε και σχεδόν κουφαθεί! … Κι όλο προχωρούμε προς το … μοιραίον! Έχω την αίσθηση πως αν απλώσω το χέρι θα αγγίξω τον καταρράκτη, που χτυπιέται και σφαδάζει μπρος στα μάτια μου σαν ετοιμοθάνατος Τιτάνας.

‘’Άντε σχωράτε με και σχωρεμένοι να ‘στε’’ ψιθυρίζω τυφλή και μουγκή!!! Και ετοιμάζομαι περιδεής να μεταστώ εις τον επέκεινα κόσμον! Περίεργο. Δεν αισθάνομαι τίποτα. Προφανώς ‘’Γυναικών πολυταξιδεμένων, πάσα γή τάφος’’!

Δεν σας κρύβω πως η σκέψη αν και μακάβρια αν και όχι … Άνδεις, αρχίζει να μου αρέσει. Σκέφτομαι τους τίτλους των εφημερίδων σ’ όλη την Υφήλιο: ‘’Χάθηκαν στ’ αναβράζοντα νερά του Νιαγάρα’’. Ε, δεν είναι καθημερινός θάνατος αυτός, να σας χαρώ! Έχει, όσο να πεις, ένα δραματικό στοιχείο! Έχει μια μοναδικότητα! Μια πρωτοτυπία! Ένα κατιτίς, τέλος πάντων, καθόλου κοινό και χυδαίο! …

‘’Δόξα σοι, Κύριε! Επιστρέφουμε!’’ ακούω μια φωνή μέσα στο αυτί μου. Είναι η Φρόσω ανακουφισμένη.

Ο καπετάνιος μας, ευτυχώς, δεν είχε λωλαθεί! Τώρα που ξέρω ότι δεν κινδυνεύω, σχεδόν λυπάμαι που … γλύτωσα! Όμως κακά τα ψέματα. Ένα τέτοιο τρομακτικό θέαμα από τόσο κοντά ήταν, εντίμως σας το λέω, κυριολεκτικώς Α Β Α Σ Τ Α Χ Τ Ο! …. Όπως σίγουρα καταλάβατε διόλου δεν με τρόμαξε ο καπετάνιος και οι προθέσεις του. Χιούμορ έκανα. Ωστόσο με συγκλόνισε – με συνέτριψε θα έπρεπε να πω – αυτό το μεγαλειώδες που έβλεπα σε απόσταση μιας ανάσας. ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΑ – ΜΕ ΓΟΝΑΤΙΣΕ. Από μακριά ήταν αλλιώς. Ήταν ανεκτό. Το χαιρόμουν. Το καμάρωνα. Όμως από τόσο κοντά …

Ξεμπαρκάρουμε και με μια αναπνοή χυνόμαστε στο δρόμο για την καρδιά του καταρράκτη, κάτω από το Table Rock. Θα κατεβούμε μέσα σε μια σήραγγα για να περάσουμε πίσω από την πτώση των νερών, στο κενό που μένει ανάμεσα στην υδατόπτωση και τον βράχο!!! Το φαντάζεστε;

Κατεβαίνουμε με ασανσέρ. Περπατάμε σ’ ένα μακρύ ηλεκτροφωτισμένο τούνελ που δεν ‘’κρατά’’ την τρομακτική βροντή των νερών από πάνω μας. Κάθετοι διάδρομοι βγάζουν σε διάφορα σημεία κάτω και πίσω από τους καταρράκτες. Διαλέγουμε ένα ξέφωτο και βγαίνουμε. Γύρω-τριγύρω ο καταρράκτης αφρίζει, λυσσά και χτυπιέται. Και μας απομουσκεύει. Στάζουμε από την κεφαλή μας. Μωρέ τι τα θέλαμε τα αδιάβροχα; Ούτε κι εδώ στον εξώστη δε μπορώ να φωτογραφίσω. Απορώ με την Ελεάνα, που έχει κάνει την βιντεοκάμερα … αμφίβιο!!! Δόξα σοι! Θα έχουμε έτσι κάποιες εικόνες από τούτο το θαύμα!

Τολμώ να δω το ρολόι. Η ώρα τρέχει. Αλαφιάζομαι. Σκουντώ τις φιλενάδες μου και προσπαθώ να τις σπρώξω προς την έξοδο.

‘’Άντε, πάμε. Σε λίγο θα σταματήσουν να πετούν τα ελικόπτερα. ’’

Ξανά τροχάδην. Στο ελικοδρόμιο! Ορμάμε στο πρώτο αεροσκάφος που περιμένει και απογειωνόμαστε αμέσως. Και σε λίγο έχουμε μπροστά μας τελείως διαφορετικές εικόνες. Από ψηλά βλέπουμε πλέον όλα όσα πριν ήταν αόρατα. ‘’Breath taking view’’ μας πληροφορεί ο σοφός οδηγός μου. Κι έχει δίκιο. Η θέα σου κόβει πράγματι την ανάσα. Κι όταν κάποια στιγμή το ελικόπτερο στρίβει κι έχουμε τον ήλιο σε μια ορισμένη θέση, η τεράστια αναβράζουσα χαράδρα γεμίζει πελώρια ουράνια τόξα!! Χωρίς να χάνεται το ένα φυτρώνει από μέσα του ένα δεύτερο κι ύστερα ένα τρίτο και για μερικά δευτερόλεπτα, ώσπου το σκάφος ν’ αλλάξει γωνία, το φαράγγι γεμίζει ίριδες! Σαν ανθισμένος κήπος! Είναι σχεδόν απίστευτο!

Τελικώς οι καναδοί έκαναν θαυμάσια δουλειά προκειμένου να εκμεταλλευτούν τούτο το μοναδικό αξιοθέατο! Εκτός από τη γέφυρα, εκτός από τα τρία πλοιάρια, εκτός από τα ελικόπτερα έφτιαξαν κι ένα εναέριο βαγονέτο, που ενώνει τις δύο άκρες της χαράδρας. Αλλά και για όσους σιχαίνονται, γενικώς τις εναέριες μετακινήσεις, υπάρχουν οι δύο πύργοι: ο Skylon και ο Minolta. Τρώγοντας λοιπόν στα πολυτελή εστιατόριά τους μπορούν να θαυμάζουν από ψηλά και για όσες ώρες θέλουν, χωρίς να ταλαιπωρηθούν, το φυσικό αυτό θαύμα!. .

Η θέα από το ελικόπτερο είναι μοναδική. Με το ‘’Μάτι του πουλιού’’ το Bird Eye View, που λένε οι Άγγλοι, έχεις το προνόμιο να καμαρώνεις τις δυό μεγάλες λίμνες καθώς και τα νερά του ποταμού. ‘’Πλουτίζουν’’ την ψηλότερη από τις δύο την Ίρι τροφοδοτώντας αδιάκοπα τους κάτασπρους, χιονάτους καταρράκτες, που καταλήγουν στην άλλη μεγάλη λίμνη την Οντάριο …

Τελικά, νομίζω ότι, το πραγματικά ξεχωριστό που έχουν αυτοί οι συγκεκριμένοι καταρράκτες είναι το άσπιλο παρθενικό λευκό των νερών τους. Είναι τόσο άσπροι, που παίρνει άνετα τα χρώματα του πάγου – εκείνες τις ψυχρές, γαλαζοπράσινες ανταύγειες … Τα νερά του Ιγκουασού είναι, γενικώς, ροζ. Της Βικτώριας, υποκίτρινα. Του Νιαγάρα όμως είναι σαν απάτητο υδαρές χιόνι!!! Εκτυφλωτικά!

‘’Δεν αισθάνεσαι ικανοποίηση, τώρα που έκλεισες τον κύκλο μιας σειράς ταξιδιωτικών επιθυμιών σου;’’ ρωτώ την Ελεάνα καθώς αποβιβαζόμαστε.

‘’Τι εννοείς;’’ Αιφνιδιάζεται εκείνη.

‘’Τρεις μεγάλους καταρράκτες έχει ο κόσμος κι εμείς μόλις είδαμε τον τελευταίο. Είδαμε επίσης και πλεύσαμε τους μεγάλους αλλά και ιστορικούς ποταμούς της γης: τον Αμαζόνιο, τον Νείλο, τον Ορινόκο, τον Ζαμπέζι, τον Κίτρινο Ποταμό, τον Γιανγκ-τσε, τον Μισισιπή… Επισκεφθήκαμε την ψηλότερη αλλά και την χαμηλότερη λίμνη της Υδρογείου: την Τιτικάκα στη Βολιβία και τη Νεκρά Θάλασσα στην Ιορδανία. Βρεθήκαμε στους δυό πόλους της γης: στην Αλάσκα και στη Παταγονία. Σαβάνες, τούνδρες, στέπες και διάσημες ερήμους είδαμε – πλην της Καλαχάρι! Αυτή μας την χρωστά ακόμη η Τύχη.

Ταξιδέψαμε στους 5 ωκεανούς. Επισκεφθήκαμε από δυό και τρεις φορές τις 5 από τις 6 ηπείρους. Την Ανταρκτική έχουμε να την … λαμβάνουμε μαζί με την Καλαχάρι. Ζήσαμε και χαρήκαμε το θαύμα και το φυσικό μυστήριο των ατολλών! Γνωρίσαμε και θαυμάσαμε υποβρυχίως τον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο της Αυστραλίας, τον πασίγνωστο Great Barrier Rief με τα πολύχρωμα κοράλλια. ‘’Χάσαμε’’ μια μέρα από τη ζωή μας πετώντας πάνω από τον Διεθνή Μεσημβρινό της Ημέρας, στον Γύρο του Κόσμου! Ποιος μας είπε να πετάμε όλο δυτικά κι όχι ανατολικά, σαν το έξυπνο ήρωα του λατρεμένου μου Ιουλίου Βερν; Εκείνος κέρδισε τη μέρα που έχασα εγώ!. .

Περπατήσαμε στα δάση της βροχής στη Βενεζουέλα, στη Βραζιλία στην Αφρική! Φωτογραφίσαμε από απόσταση αναπνοής τον Πέριτο Μορένο, τον μεγαλύτερο παγετώνα του κόσμου ‘’γεννημένο’’ μέσα στη λίμνη Αρτζεντίνο κι όχι στη κορφή κάποιου βουνού. Ταξιδέψαμε μέσα στον μεγαλύτερο σβησμένο κρατήρα του Ν’γκορο-Ν’γκορο, που είναι ο μεγαλύτερος βιότοπος στον κόσμο, από τον οποίο δεν μεταναστεύουν τα ζώα. Είναι κάτι το πρωτόγνωρο.

Και τέλος είδαμε τα διασημότερα αρχαιολογικά μνημεία του κόσμου, από το Ικάλ και την Τσιτσέν –Ίτζα στη Γουατεμάλα και το Μεξικό μέχρι το Μπορομπουντούρ στην Ιάβα, την Ποτάλα στο Θιβέτ, τις Πυραμίδες στην Αίγυπτο, την Πέτρα στην Ιορδανία, την Παλμύρα στη Συρία, Το Νίκκο στην Ιαπωνία, την Απαγορευμένη Πόλη στο Πεκίνο. Και δεν πρέπει να ξεχάσω φυσικά τα Ιμαλάια και τον Βραχμαπούτρα που τον θυμόμουν από το σχολείο – αν είναι δυνατόν χριστιανοί!

Δεν σου φαίνεται λοιπόν φιλενάδα, πως σήμερα σχεδόν κλείνουμε ένα τεράστιο κύκλο που τον γράφουμε συνεχώς επί τριάντα τόσα χρόνια, ταξιδεύοντας;’’

Με κοιτά έκπληκτη. Προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την αξία της πληροφορίας. Προφανώς ποτέ δεν τα είχε σκεφτεί όλα αυτά.

‘’Πω, πω απολογισμός!’’ θαυμάζει ειλικρινώς εντυπωσιασμένη. ‘’ Αλήθεια τα κάναμε εμείς όλα αυτά; Συγκλονιστικό! Ωστόσο, μην τολμήσεις να πεις – κατά την προσφιλή σου πραγματιστική τακτική: ‘Νυν απολύοις τας δούλας σου Δέσποτα’ διότι: πρώτον δούλα δεν είμαι και δεύτερον αρνούμαι διαρρήδην να απολεσθώ … ταξιδιωτιώς εννοώ. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Μόνη σου μνημόνευσες την Καλαχάρι και την Ανταρκτική! Σύνελθε!’’

‘’Μα ούτε κι εγώ θέλω να τα τινάξω ταξιδιωτικώς’’ διαμαρτύρομαι. ‘’Μπορεί να εξεπλήρωσα κάποιους σκοπούς, να πέτυχα κάποιους στόχους, να έφτασα ως κάποιους επιθυμητούς προορισμούς αλλά η χαρά του ταξιδιού θα με κυνηγά πάντα. Διότι για μας φιλενάδα το ταξίδι δεν είναι φυγή. Δεν είναι ματαιοδοξία. Δεν είναι επίδειξη. Είναι τρόπος ζωής!!! Μας κρατά σε εγρήγορση με την προετοιμασία, την πραγματοποίησή του και τις αναμνήσεις του που μας γεμίζουν ικανοποίηση ψυχική, ευτυχία και γνώσεις…. Τέτοιες στιγμές λέω: Χαλάλι οι οικονομικές θυσίες ενός ολόκληρου χρόνου, στις οποίες εκουσίως υποβάλλομαι! Αυτό που ζω 25 ημέρες αξίζει για τις υπόλοιπες 340! Όπως κι αν τις περνώ αυτές’’

Ουφ, τα λέω και ξαλαφρώνω! Και είναι αλήθεια. Λίγα μυστικά έχει πια ο κόσμος για μας! Να πω: Τι κρίμα; Δεν θα το πω. Διότι ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος κι όλο κάτι θα βρω που θα με ενδιαφέρει! Κάτι που θα το ονειρεύομαι και θα πασχίζω να το γνωρίσω. Δεν έχει καμία σημασία αν το καταφέρω. Το σημαντικό είναι ότι θα το ονειρεύομαι…. . Ευτυχώς…….

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sailor Moon]

Υποκλίνομαι!!Ευχαριστούμε για την ιστορία!

 

[_antonis_]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

 

[hydronetta]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

Μαζέψου εσύ....
Στέλλα μου όπως πάντα σε παρακολουθούμε με περισσό ενδιαφέρον

 

[_antonis_]

Μαζέψου εσύ....

(μήν τολμίσεις να με ξεχάσεις όταν κανονίζεις κάτι τρελό!!!) (συγνώμη για το απειλητικό ύφος, αλλά συνήθως πιάνει... )

 

[St.Adamantidou]

συνέχεια Αλάσκα.


«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΡΑ»
Έχουν και αυτά τη δική τους ιστορία.

Περί της ιστορίας της Αλάσκας και του Καναδά γενικώς, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, όταν ξεκινούσα. Ήξερα μονάχα πως, έτσι κι αλλιώς, και κατά κάποιον ακαταλαβίστικο τρόπο, ο Καναδάς εξακολουθεί να ανήκει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλάζει, επίσης, πρωτεύουσες σαν την Αυστραλία, κι έχει προβλήματα ακατανόητα με τους Γαλλόφωνους κατοίκους του.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, την Αλάσκα, ήξερα ότι την αγόρασαν οι Αμερικάνοι από τους Ρώσους, αντί πινακίου φακής –κυριολεκτικώς- κι ότι κάπου εκεί, μέσα στις ερημιές, υπήρχε ο περίφημος πετρελαιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα και τα ολίγον… παρανοϊκά, -για τα δικά μου τα μυαλά-, πρέπει να ομολογήσω. Αλλά δεν χολόσκαγα. Διότι, τότε, δεν με αφορούσαν.

Όμως, όταν βρέθηκα εκεί, έπρεπε να μπω στην διαδικασία της κατανοήσεως όλων αυτών των, κατ’ εμέ παράλογων της περιοχής και, τελικά, να προσθέσω και κάποια παράλογα καινούργια. (Αν είναι δυνατόν, χριστιανοί!)

Ωστόσο, σε τούτο το κιτάπι θα προσπαθήσω να είμαι εκτάκτως σύντομη, σε ό,τι αφορά την Ιστορία. Ηρεμήστε λοιπόν.....

Πρώτοι κάτοικοι, οι Αθαμπάσκανς. Ήρθαν από τον Βερίγγειο. Η γλώσσα τους μιλιέται σήμερα από τους Ναβάχος και τους Απάτσι, που βρίσκονται στο εσωτερικό του Καναδά, και τα νοτιοδυτικά αμερικάνικα σύνορα. Τις δύο φυλές των Ινδιάνων τις βρήκαμε ολοζώντανες στο Fairbanks και στο Juneau.

Οι Μογγόλοι Ινουίτ, πάλι, -οι γνωστοί μας Εσκιμώοι- ήρθαν από την Ασία, στο τέλος της εποχής των παγετώνων. Το όνομα τους σημαίνει : «κρεοφάγος». Σήμερα τους συναντάς στην Σιβηρία – κατά μήκος της Αλάσκας- στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και στην Γροιλανδία.
Τα σπίτια τους ήταν μισοπαραχωμένα στη γη. Ένα είδος ημιυπογείων. Οι λόγοι προφανείς. Προστατεύονταν, έτσι, καλύτερα από το κρύο και τους ανέμους, χωρίς να στερούνται ολότελα και το φως. Ήταν καμωμένα από ξύλα, που έφερνε στις ακτές η πλημμυρίδα, από κέρατα ελαφιών, που κυνηγούσαν για τροφή, κι από κόκκαλα φαλαινών. Σοφή επιλογή, όσο κι αν αυτού του είδους τα υλικά μας φαίνονται απίθανα. Διότι, τα ξύλα που μάζευαν από την θάλασσα και τα ποτάμια, δεν σκέβρωναν. Και τα ελαφοκέρατα μαζί με τα φαλαινοκόκαλα, ήταν θαυμάσια μονωτικά κατά της υγρασίας και του κρύου. Τα γνωστά μας Igloos ήταν κατοικίες των γηγενών φυλών κι όχι των μεταναστών.

Οι Ινουίτ ήταν εκείνοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν –μετά την έλευση των λευκών- τα έλκηθρα με τα σκυλιά, πρακτική που μετέρχονται ακόμα και σήμερα, με τα πανέμορφα «χάσκεϋς». Και είναι μια θαυμάσια εικόνα: ένα μακρύ, ελαφρό έλκηθρο να τσουλάει πίσω από έξι, οκτώ ή και δέκα ανυπόμονα σκυλιά.

Οι Αλεούτιανς, τέλος, είναι μια φυλή που κατοικούσε στο ομώνυμο, βορεινό νησιώτικό σύμπλεγμα. Εξοντώθηκαν, όμως, στην πλειοψηφία τους από τους Ρώσους, που έφτασαν εκεί, γύρω στα 1740, και βρήκαν περί τους 25.000 κατοίκους. Το 1800 κιόλας υπήρχαν μονάχα 2.000. Οι σκληροτράχηλοι κυνηγοί και έμποροι γούνας σκότωσαν τους άντρες, και πήραν σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Ό,τι απόμεινε, χάθηκε με τις επιμειξίες. Σήμερα υπολογίζουν πως μονάχα 1.000 ακραιφνείς Αλεούτιανς επιζούν στα Αλεούτια νησιά…

Στις αρχές του 1700 –πολύ πριν δηλαδή οι Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής αρχίσουν να προωθούνται προς το αμερικάνικο Far West, αναζητώντας τον άλλον ωκεανλο, Ρώσοι γουνέμποροι, αλλά και εξερευνητές, αγωνίζονταν για το ίδιο λόγο, πολύ βορειότερα, όμως. Μαζί με την αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής, οι άνθρωποι έψαχναν, σχεδόν απελπισμένα, απάντηση στο καυτό ερώτημα, που τέθηκε στην ανθρωπότητα, μετά τα ταξίδια στην Άπω Ανατολή του Μάρκο Πόλο: «Ήταν ή δεν ήταν ενωμένες στο Βορρά, η Αμερική και η Ασία;». Οι τότε χάρτες ήταν ελλιπέστατοι, αφού η τεράστια Ασιατική ήπειρος, ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη.

Ο Δανός την καταγωγή Vitus Berning, πλοίαρχος στο ρωσικό ναυτικό επί 20 χρόνια, ξεκίνησε το 1725 για την χερσόνησο της Καμτσάτκας, στην Σιβηρία, με εντολή του τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Του πήρε τρία χρόνια του Bering για να φτάσει στη θάλασσα. Ήταν η επιδίωξη μιας ζωής τού συγκεκριμένου Τσάρου, να βρει «κάπως κάπου» διέξοδο της χώρας του προς τις βορεινές θάλασσες…

Του λιναριού τα πάθη τράβηξε ο κακορίζικος ο Bering και το πλήρωμα του, για να φτάσουν στο πορθμό που, τελικά, πήρε το όνομα του. Κάλυψαν 2.000 μίλια, σουρνάμενοι μέσα σε μαύρες ερημιές, όπου ουδέ άνθρωπος βρισκόταν στο γύρο, μηδέ ίχνος δρόμου. Των παθών τους πέρασαν τα ανθρωπάκια, αυτά τα τρία χρόνια, ως ότου το ταλαίπωρο μάτι τους δει ακτή! Θάλασσα! Θάλασσα!Σαν τους Μυρίους…

Και, τότε, ο Bering κατάλαβε, ότι η Ρωσία δεν συνδεόταν, από ξηράς, με την απέναντι άγνωστη χώρα. Ανάμεσα τους υπήρχε νερό. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει το πρώτο του πλοίο, το Gabriel. Και με αυτό ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι, στο Βόρειο Ειρηνικό σε νερά αχαρτογράφητα, όπου δεν είχε ιδέαν κατά που θα τον έβγαζαν. Τελικά παρέπλευσε το νησί του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά η πυκνή ομίχλη τον εμπόδισε να διακρίνει τη στεριά της Βόρειας Αμερικής. Κι όλα αυτά 235 χρόνια μετά τον Κολόμβο, που έμπαινε θριαμβευτής στην Καραϊβική, ανακαλύπτοντας την Κεντρική Αμερική.

Χειμώνιασε. Κι ο ρηξικέλευθος και ρέκτης πλοίαρχός μας, αναγκάστηκε να επιστρέψει, κομματάκι απογοητευμένος, στην Καμτσάτκα. Ο πολύ κακός καιρός, η έλλειψη τροφίμων και οι πολλές κακουχίες εμπόδισαν τους τολμηρούς εξερευνητές, να προχωρήσουν ανατολικότερα. Έτσι, για 10 σχεδόν χρόνια, περιορίστηκαν στο πήγαινε έλα, μεταξύ Μόσχας και Καμτσάτκας. Οργάνωσε –πολύ προσεκτικά, τούτη τη φορά- την εξόρμηση τους. Κι όλα αυτά, καθ΄όν χρόνον πάλευαν με τις πολιτικές παλινδρομήσεις του Τσάρου- κάθε τρεις και πέντε οι προτεραιότητές του ανακατεύονταν- και υφιστάμενοι τις κοροϊδίες και τα ειρωνικά σχόλια των κορυφαίων χαρτογράφων και επιστημόνων της εποχής:

- " Μωρέ, τι ψάχνουν οι θεοπάλαβοι; Θα το φαν το κεφάλι τους με τα μυαλά που κουβαλάν" , μονολογούσαν, κουνώντας τίς … σοφές τους κούτρες!!! …

Εκείνος, όμως, απτόητος, εξακολουθούσε τις ανιχνευτικές εξορμήσεις του, χαρτογραφώντας το υπόλοιπο της Σιβηρίας, μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας. Πλησίαζε έτσι, σιγά σιγά τον στόχο του, πάντα μέσα στην χλεύη των σοφών. Κανείς σοφός, ωστόσο, με τη σοφία και τη λογική του, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποτέ ούτε σπιθαμή άγνωστης γης. Μονάχα κάποιοι «τρελοί», κάποιοι ονειροπόλοι σαν τον Μάρκο Πόλο, τον Κολόμβο και το Βεσπούκι, τον Πιζάρο και τον Κορτέζ, τον Αμούδσεν και τον Σκωτ, μεγάλωσαν τα όρια του κόσμου μας. Με την τρέλα τους, με το όνειρό τους, με τις.... «παρανοϊκές» τους ανησυχίες.

Τι θα γινόμασταν, αλήθεια, όλοι εμείς οι «συγκρατημένοι» και «συγκροτημένοι» άνθρωποι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «ωραίοι τρελοί»; Σίγουρα θα βαλτώναμε, βουλιάζοντας στην αυταρέσκειά μας.

Τελικά, στα 1741, σε ηλικία 60 ετών πια, ξεκινά για το κρίσιμο –όπως αποδείχτηκε- ταξίδι της μεγάλης ανακάλυψης. Με το πλοίο St Peter πλέει νοτιοανατολικά της Καμτσάτκας, κατεβαίνει νότια ως τα Αλεούτια νησιά, περνά το νησί Κόντιακ, και αντικρίζει , επιτέλους, την μεγάλη οροσειρά St. Elias, στην ηπειρωτική χώρα. Αυτή έμελλε να είναι η Αλάσκα, που εκείνος τη βάφτισε Alyeska. Και τότε ήταν που ο Bering και 31 μέλη του πληρώματος του, βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο του σκορβούτου. Κι ο θαλασσόλυκος πεθαίνει, το Δεκέμβρη του 17410. Τον έθαψαν στο νησί που φέρει και σήμερα το όνομα του, στα Ελεούτια νησιά. Για πολύ λίγο –τόσο δα μόλις- δεν κατάφερε να πατήσει τη στεριά, που με τόσο πείσμα και πάθος αναζητούσε επί 16 χρόνια. Η συνήθης κακοτυχία των πρωτοπόρων. Των τολμηρών, των γενναίων. Τ'ων ωραιων τρελών πού μεγάλωσαν τον κόσμο μας....

Εν τω μεταξύ, ο ύπαρχος του Bering, Chiriricof που καπετάνευε το πλοίο St Paul, είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Sitka, στα νοτιοανατολικά της Αλάσκας, στο ύψος δηλαδή του σημερινού Juneau, της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας.

Ύστερα από ατέλειωτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες, όσοι επέζησαν από τα πληρώματα των δύο πλοίων, επέστρεψαν στη Σιβηρία, χαρίζοντας στη Ρωσία, έναν καινούργιο, παγωμένο αλλά πλούσιο, πολύ πλούσιο κόσμο: την Αλάσκα. Έναν κόσμο με φανερά αλλά και κρυμμένα πλούτη. Οι Ρώσοι έπεσαν με τα μούτρα στα εύκολα. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σκάψουν, έστω και ένα μέτρο γης! Κι έτσι, έχασαν κ α ι τον κίτρινο αλλά κ α ι τον μαύρο χρυσό…. Δεν είναι τραγικό; Η απληστία και ο εύκολος πλουτισμός!
Φαίνεται πως ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος ,Χτές, Σήμερα αλλά, σίγουρα, και Αύριο, δυστυχώς! Βοήθεια μας, τών ανθρώπων αυτού τού θαυμαστού πλανήτη...

Το φορτίο του St. Paul ήταν φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιες ενυδρίδες, τα αγαπημένα μου οττεράκια, αυτά τα τρισχαριτωμένα πλασματάκια.

Θεέ μου! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που τους πηγαίνει η καρδιά να μακαλεύουν, δίχως έλεος, αυτά τα πανέμορφα και πανέξυπνα ζωάκια, μονάχα για την γούνα τους ; δεν το χωρά ο νούς μου. Κι όμως, πρώτοι και καλύτεροι μακελάρηδες ήταν οι Ρώσοι ψαράδες, που έσπευσαν εδώ. Και ήταν αυτοί που, με το ελκυστικό φορτίο τους, έδωσαν την αφορμή στους Ρώσους εμπόρους της γούνας, να βγουν κι αυτοί παγανιά, στα νεοαποκτημένα εδάφη. Και να αφανίσουν ό,τι θα τους έκανε πλούσιους. Μέχρι που η περιοχή «στέγνωσε» από την πανίδα της, και δεν έμεινε ρουθούνι. Τα ρήμαξαν τα ζωντανά! Δίχως οίκτο αλλά και χωρίς έγνοια να τα βοηθήσουν να αναπαραχθούν, για να εξακολουθούν να τους προμηθεύουν τα πολύτιμα γουναρικά. Μπα! Άρπαξαν ό,τι ήταν να αρπάξουν, και μετά απλώς … πούλησαν(!) την παγωμένη και άδεια από ζώα περιοχή, ως … άχρηστη… Κι έτσι ξεμπέρδεψαν από αυτήν, μια και καλή! Αν ήξεραν τότε τι βλακεία με λοφίο διέπρατταν, θα αυτοκτονούσαν….

O James Cook (1776-1780) και ο George Vancouver (1791-1795) ήταν οι δύο Άγγλοι εξερευνητές-ναυτικοί που, τελικά, χαρτογράφησαν τις βόρειες αυτές ακτές της Υδρογείου. Πρώτα ο Cook, από τον Ειρηνικό, έπλευσε τον Βερίγγειο, ψάχνοντας για διέξοδο προς τον Ατλαντικό. Και, 15 χρόνια αργότερα, ο Vancouver χαρτογράφησε όλην την ακτή της Καλιφόρνιας, μέχρι τη Νοτιο-δυτική Αλάσκα, ανακηρύσσοντας την περιοχή «Βρετανική Κτήση". Όλοι οι χάρτες που συντάχθηκαν από τους δύο Άγγλους θαλασσοπόρους ήταν τόσον ακριβείς, που οι ναυτικοί τους χρησιμοποιούσαν επί 100 χρόνια.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς, ότι η περιοχή αυτή, δίχως εξασφαλισμένα σύνορα ήταν, επί χρόνια, μήλο έριδος μεταξύ :Ρώσων –που ήταν γείτονες-, Άγγλων – που την εξερευνούσαν- , αλλά και Αμερικάνων που, και αυτοί, λόγω γειτνιάσεως πίστευαν ότι δικαιούνταν ένα μέρος της. Έτσι , το 1824 και το 1825 η Ρωσία υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με την οποία ορίζονταν τα Ρωσο-Αμερικανικά σύνορα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Katchigan. (Δείτε, βρε παιδιά, και κανένα χάρτη, πως αλλιώς μπορείτε να παρακολουθήσετε τις γεωγραφικές μανούβρες μια τέτοιας μεγάλης και σημαντικής μοιρασιάς, ανάμεσα σε τρεις, τεράστιας δύναμης, χώρες.

Ωστόσο, η περιοχή νοτιότερα, είχε μείνει αδέσποτη. Έρμαιο διεκδικήσεων μεταξύ των Αγγλο – αμερικάνων πλέον. Το Oregon, φερ’ ειπείν, το ήθελαν οι Αμερικανοί, διότι το 1792 ο δικός τους Robert Gray είχε ανακαλύψει το ποταμό Columbia. Θεωρούσαν, λοιπόν, δική τους την περιοχή πέριξ αυτού. Και, φυσικά, το άγριο μάτι όλων ήταν πάνω στα γουναρικά. Το εμπόριό τους, βλέπετε, απέφερε τεράστια κέρδη. Μύλος τουτέστιν ο Βορράς της Βόρειας Αμερικής (Εμ, πως; Μονάχα η Νότια Αμερική θα είχε τα δεινά της?

Εν τω μεταξύ κατέφθαναν εδώ Αμερικανοί από την ευρύτερη περιοχή, και κατελάμβαναν όποιο σημείο τους βόλευε ή τους άρεσε περισσότερο. Επακολούθησε άλλη μια περίοδος σκληρού ανταγωνισμού, μεταξύ Άγγλων, Αμερικανών και Ρώσων γουνεμπόρων! Και, προσέξτε τη λεπτομέρεια: μεταξύ των γουνεμπόρων! Όχι των Κυβερνήσεων! Όχι, να σας χαρώ. Το σκυλοφάγωμα ξέσπασε μεταξύ των πολιτών, που είχαν συμφέροντα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Κι αυτό τράβηξε μέχρι το 1825, οπότε η Ρωσία, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, όρισε τα Ρωσο-Αμερικάνικα σύνορα, στην περιοχή της σημερινής Ketchigan. Κι εκεί, κάπου, κάπως ησύχασαν τα πράγματα.

Όμως, η εξαφάνιση της καημενούλας της βιδρούλας από το απηνές κυνηγητό, και οι πολιτικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ανάγκασαν τη Ρωσία να … πουλήσει την Αλάσκα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική σημαία υψώθηκε στη Sitka, στης 18 Οκτωβρίου 1867. η Αλάσκα ωστόσο ανακηρύχθηκε 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, πολύ αργότερα: στις 3/1/1959.

Τυχερές οι ΗΠΑ διότι, το 1861 στον ποταμό Stikin, και το 1880 στο Juneau ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα χρυσού!!! Λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη στο Fourty Mile Creek, καθώς και στα χρυσοφόρα πεδία του Atlin και του Klondike, του Yukon και του Fairbanks. Ο πυρετός του πολύτιμου μετάλλου ανέβηκε γρήγορα σε ύψη δυσθεώρητα. Κι έγινε ένα είδος ενδημικής νόσου, από την οποία ούτε οι ψυχραιμότεροι γλύτωναν....
Γέμισε η Αμερική χρυσό, αλλά και τυφλωμένους από απληστία χρυσοθήρες. Και η Ρωσία έμενε άναυδη, καθώς συνειδητοποιούσε την ηλιθιότητά της, να.... ξεφορτωθεί την Αλάσκα αντί 7.200.000 δολαρίων!!!! Αν είναι δυνατόν.


Λίγα χρόνια μετά, και για να ανέβη κομματάκι ψηλότερα η πίεση των Ρώσων, τη λάμψη του χρυσού ήρθε να αντικαταστήσει η ερεθιστική μυρουδιά του πετρελαίου, που γι αυτό τον είπαν: «Μαύρο Χρυσό».

Έχω την εντύπωση ότι εξυπνότερη κίνηση από την αγορά της Αλάσκας, δεν έκαναν ποτέ ξανά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκαν, αντί πινακίου φακής, με μια τεράστια και πλουσιότατη περιοχή, που έχει, εν αφθονία μάλιστα, ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σήμερα ο πλανήτης. Αφήστε που, και σαν φύση, είναι κάτι το θαυμαστό. Και τι δεν έχει η ευλογημένη.

Πυκνά δάση. Μισοκοιμισμένες λίμνες. Βουερά ποτάμια.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πανέμορφες τούνδρες –στέπες του Βορρά. Γαλήνια βοσκοτόπια των σπάνιων ειδών ζώων που ζουν εκεί.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Βουνά πανύψηλα! Το Mckinley, βορεινά του Ancorage, έχει ύψος 6.194 μέτρων, και είναι το μεγαλύτερο της Βόρειας Αμερικής, γενικώς.

Και επιβλητικές οροσειρές, όπως εκείνη του St Elias, με υψόμετρο 5.489.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Μα σάμπως της λείπουν τα φιόρδ και τα νησιά; Αλυσίδες ολόκληρες από δαύτα, οι Αλεούτιες και 11.000 νησιά του Αρχιπελάγους τού Αλεξάνδρου, και δεν ξέρω πόσα άλλα ακόμα.

Κι ας μη ξεχνάμε και τους ευλογημένους παγετώνες.

Είναι αυτοί που τροφοδοτούν γενναιόδωρα τους μεγάλους ποταμούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, γεμίζουν τις μυστηριακές λίμνες. Κι έχει, ακόμα, το μέγα προνόμιο, να συνορεύει με δύο ωκεανούς: τον Αρκτικό στο Βοριά και τον Ειρηνικό στο Νότο και τη Δύση. Έτσι, δεν είναι αποκλεισμένη από πουθενά. Μπορεί να επικοινωνεί από όλους τους δρόμους, με όλον τον κόσμο..

Τι συγκλονιστική χώρα, Θεέ μου! Μα, πως τους κατέβηκε των Ρώσων, να την πουλήσουν; Τέτοια βία και μανία! Σαν να ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Μα, γιατί! Είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του Δυτικού Ημισφαιρίου με έκταση 1.518.000 τ.χ. εξ ων τα 39.000 είναι φιόρδ και όρμοι, και τα 80.000 είναι ακτές, που αντικρίζουν τις ανοιχτές θάλασσες.

Στην απογραφή του 1980 μετρήθηκαν 550,000 κάτοικοι!!! Από αυτούς, το 10% ζει στο Ancorage, οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας. Διοικητική εξακολουθεί να παραμένει το ιστορικό Juneau.

Πουλιέται, μωρέ, τέτοιος τόπος; «Τέλειωσε» λέει « η βιδρα, την εξαφάνισαν οι γουνέμποροι! Κι είχε και πάγους, πολύ πράμα. Τι να την κάνουμε λοιπόν, τέτοια σαβούρα; Δεν μας φτάνει η Σιβηρία; Τι μάς χρειάζεται άλλη μια παγωμένη, άγονη περιοχή; Ας την πουλήσουμε στους βλάκες τους Αμερικάνους. Να δούμε τι θα την κάνουν. Κι εμείς θα ησυχάσουμε από τις διεκδικήσεις του ενός και του αλλουνού τρελού. Αμάν, πια η λύσσα τους, να την αποκτήσουν, ντε και καλά! Ε, ας την πάρουν. Να ηρεμήσουμε όλοι. Χάρισμα τους!!!".

Και πάει, χάσανε το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο και… πετρελαιωρυχείο του κόσμου! Πώς τη χώνεψαν, αργότερα, μια τέτοια βλακεία; Σήμερα, ο μεγαλύτερος πετρελαιαγωγός της Αμερικής βρίσκεται στην Αλάσκα. Φεύγει από το Fairbanks, και καταλήγει στο λιμάνι Ancorage. Χρειάστηκαν ετών μελέτες, για να τον φτιάξουν. Οι επιστήμονες έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τις αδυσώπητες κλιματολογικές συνθήκες. Το έργο καταστρεφόταν από τις εξωφρενικά χαμηλές θερμοκρασίες. Υποχρεώθηκαν , λοιπόν, να βρουν λύσεις. Και τις βρήκαν. (Όχι θα τις άφηναν.)

Όταν το γουνεμπόριο άρχισε να φθίνε, ξέσπασε ο περίφημος «πυρετός του χρυσού». Το 1858, ο ποταμός Fraser αποδείχθηκε χρυσοφόρος. «Παιδιά, χρυσός, κι άλλος χρυσός! Γινόμαστε πλούσιοι, σκάβοντας και κοσκινίζοντας. Ορμάτε όλοι στο ποτάμι, το καλό και το ευλογημένο!». Και όρμισαν.....

Εν τω μεταξύ, και σε άλλα σημεία της Αλάσκας εμφανιζόταν το "καταραμένο" μέταλλο. Στο Yukon, στο Dawson, στο Skagway, στο Fairbanks, στο Juneau, στο Fortymile. Από το 1849 έως και το 1908, η Αλάσκα απεκάλυπτε ριγώντας, πως το υπέδαφος της έμοιαζε με το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας!!!!
Ανεκτίμητο!!!

«Μπερκέτι, κύριοι, Αδράχτε φτυάρια και κόσκινα, κι ότι πει ο Θεός κι η Αλάσκα». Και σκόρπιζαν σε όλη την περιοχή κατά ομάδες, φτιάχνοντας, μοιραία, άθλιους οικισμούς, για να στεγάζουνε την κεφαλή και τα χρυσά τους όνειρα. Ώσπου να έρθει κι ο εφιάλτης. Κι οι οικισμοί γίνονταν γρήγορα πόλεις. Κι ήταν οι πόλεις άγριες. Τις κατοικούσαν αγύρτες, κλέφτες, τυχοδιώκτες, φονιάδες, καταζητούμενοι και απελπισμένοι, συχνά στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Το πώς λειτουργούσαν αυτά τα κοινωνικά εξαμβλώματα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Τα κυριαρχούσε ο νόμος των όπλων, των δολοπλοκιών, της κατασκοπείας, των ανίερων συμμαχιών σήμερα, που αύριο μπορούσαν να γίνουν εχθρικές, συμμορίες. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ο φίλος πρόδιδε τον φίλο, κι ο σύντροφος σκότωνε ανενδοίαστα τον σύντροφο, για μερικά εκατοστά χρυσοφόρας γης, ή για λίγα γραμμάρια χρυσόσκονης. Ήταν η κόλαση τής ανομίας, κι ο παράδεισος τού αλκοόλ και της πορνείας. Θες το κρύο, θές οι κακουχίες, η αγωνία κι ο φόβος, θες η απελπισία κι ο θάνατος που ελλόχευαν παντού, έρριχναν, κάθε βράδυ, τους χρυσοθήρες στους καπνούς του τζιν και του ουίσκι, αλλά και στις πρόθυμες αγκαλιές των γυναικών. Ιστορικά μένουν, μέχρι σήμερα, τα πορνεία αυτών των πόλεων. Κι έφτασαν, ως εμάς, ονόματα «κυριών» που, τελικά, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην διαμόρφωση των «κοινωνιών», των ιδιόρρυθμων κατοίκων των θλιβερών αυτών παραγκουπόλεων. Ακούσαμε ιστορίες φοβερές, που μας ανατρίχιασαν.

-" Δεν είναι δυνατόν, ανθρώπινα πλάσματα, να μακελεύονται σαν τραγιά, για λίγα ψήγματα χρυσού ", λέμε στην Julia, την ξεναγό μας στο Skagway. Γελάει.

-" Και για πολύ λιγότερα μπορούσαν να σφαχτούν, θα σας έλεγα εγώ. Για μια λέξη. Συχνά, και για μια τυχαία κι αθέλητη σπρωξιά. Σαν τα σαρκοβόρα, που υποψιάζονται πως κινδυνεύει από παντού η λεία τους. Σκεφθείτε, για λίγο, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν εδώ. 60 βαθμοί υπό το μηδέν. Κακή υγεία. Μηδέν ανέσεις. Το έδαφος σκληρό από τον παχύ πάγο. Συχνά, δουλειά μηνών, δεν οδηγούσε πουθενά, για κάποιον ατυχή, ενώ κάποιος άλλος, που δούλευε δίπλα, γινόταν πλούσιος! Ήταν φυσικό να ανεβαίνει ο πυρετός όλων, και να οδηγεί σε πράξεις βίαιες. Έκλεβαν ο ένας τον άλλον. Παραπλανούσαν ο ένας τον άλλον. Σκότωναν οι άτυχοι τους τυχερούς. Ήταν μια εποχή «ηρωική» κατά κάποιον τρόπο, αλλά εκτός ελέγχου", καταλήγει.

-" Ήταν πράγματι «ηρωική»; Αναρωτιόμαστε εμείς.
Φαίνεται πως ήταν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τίποτε "καλό" δεν γίνεται με το savoir faire και τους καλούς τρόπους. Γίνεται ΠΑΝΤΑ με βία, με αίμα, με καιροσκοπισμό και συμφέροντα. Κι όλα αυτά τυλιγμένα, χαριέντως και φαρισαϊκώς, μέσα στο σελοφάν, πότε της θρησκείας, πότε του ανθρωπισμού και πότε της προόδου και της προκοπής των κατακτημένων λαών. Σκέτη μπαμπεσιά. Πανανθρώπινη και καλά καμουφλαρισμένη. Είπαμε: το «σελοφάν» πάνω από όλα. Το περιτύλιγμα, να σας χαρώ. Άλλωστε, με αυτά τα «υλικά» δεν «χτίστηκε» ο Νέος Κόσμος; Πάνω στο αιματοκύλισμα των ιθαγενών, στή Νότια Αμερική, για το μυθικό El Dorado –πάντα ο χρυσός- και το απερίγραπτο πλιάτσικο – οικονομικό και ηθικό- μιας ευημερούσας αυτοκρατορίας 20.000.000 ψυχών; Κι όλη αυτή η παρανοϊκή σφαγή, εις δόξαν Χριστού – για τον Σταυρό και την Ισπανία!!!. Και, πίσω από αυτόν τον ωραίο μπερντέ, να καραδοκεί ο Μαμωνάς…Πάντα αυτός ο καταραμένος ολετήρας!...

Τέλος πάντων! Τα περισσότερα για το περίφημο Gold Rush – Τον πυρετό του χρυσού, θα τα πούμε όταν φτάσουμε, με το καλό, στην αυθεντική πόλη των Χρυσοθηρών, (κι όχι τών "χρυσοθήρων" να σάς χαρώ, μιά και ο "χρυσοθήρας" είναι πρωτόκλιτο, και η γενική τού πληθυντικού τονίζεται πάντα στη λήγουσα!), το απόκοσμο Skagway. Το βρήκαμε καταπαγωμένο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Τέλειωσε, κάποτε, η φρενίτις του χρυσού, αλλά η ανθρώπινη απληστία δεν τελειώνει ποτέ. Ο «μαύρος χρυσός» ήταν η άλλη ευχή και κατάρα της Αλάσκας. Ευχή, διότι την έκανε την σπουδαιότερη Πολιτεία της Βόρειας Αμερικής. Και κατάρα διότι, κάθε λίγο και λιγάκι, απειλεί να καταστρέψει, με τα αναπόφευκτα ατυχήματα των πετρελαιοφόρων, την οικολογική ισορροπία τού Ειρηνικού Ωκεανού....
.
Το 1977 λειτούργησε, έξω από το Fairbanks -στα βορεινά της Πολιτείας και στα όρια του Αρκτικού Κύκλου -, ο τεράστιος πετρελαιαγωγός, αυτό που οι Αμερικάνοι λένε με υπερηφάνεια Pipe Line. Δούλεψαν γι αυτόν 22.000 εργάτες, επί 3 χρόνια (1974-1977), σε μιάν απόσταση 1.500 περίπου χιλιομέτρων. Το αργό πετρέλαιο φτάνει στο Ancorage, μέσα από αρκτικές ερημιές, τις μυστηριακές τούνδρες, για να φορτωθεί στα πλοία. Ο πετρελαιαγωγός θεωρείται ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Το εξοντωτικό κρύο, βλέπετε, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, στην ομαλή μεταφορά του πολύτιμου υλικού στο προορισμό του. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω με τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Δεν μας αφορούν άλλωστε, οι στείρες τεχνικές πληροφορίες, μέσα σε τούτον τον Παράδεισο της Φύσης. Κρατείστε μόνο τούτη τη λεπτομέρεια που ήδη προαναφέραμε. Επί 3 χρόνια δούλεψαν, για την κατασκευή του 22.000 εργάτες. Κρατείστε, όμως και μιάν άλλη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική, για μένα. Η Αλάσκα, η 49η πολιτεία, είναι η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, με έκταση πάνω από 1.200.000 τ.χ., και η πιο αραιοκατοικημένη. Μονάχα 400.000 άνθρωποι τολμούν να την κατοικούν. Απίστευτο, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Γι αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, αν θυμηθούμε πόσο πλούσια είναι. Ωστόσο, πώς να αντιμετωπίσεις τον ανταγιάντιστο πολικό χειμώνα; Τους -70 βαθμούς; Όσα μεσα κι αν διαθέτιες, το κρύο δαγκώνει, και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή σου. Σου «ρίχνει» μύτη και αυτιά, έτσι και προβάλεις από την ξώθυρα. Γίνεσαι όλος ένα..... κρυοπάγημα δηλαδή. Πολύ γενναίοι οι 400.000 άνθρωποι! Μπορείς να μην τους θαυμάσεις;

 

[harilander]

ευχαριστούμε πολύ για τις τοσες πολύτιμες πληροφορίες που διαβάζουμε μεσα απο μια τόσο γλαφυρή περιγραφή οπως πάντα!
Η Αλάσκα θα παραμένει πάντα ενας ανεκπλήρωτος πόθος και θα με στοιχειώνει στις ταξιδιωτικές φαντασιώσεις μου..
περιμενουμε την συνέχεια με αγωνια.

 

[_antonis_]

Πάρα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι!! (ε με τόσο χρυσό πως να μη μας αρέσει!!!)

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες και την ομορφη αφηγηση.
Ανυπομονω να μαθω τελικα ποιο κερδισε στη ζυγαρια ...ο Βορειος Πολος ή ο Νοτιος Πολος.

 

[Sailor Moon]

Μαγευτικα απο την διηγηση σου και περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια!!!!

 

[ThanasisU2]

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

αυτό μήπως

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις τόσο καλογραμμένες πληροφορίες από έναν πραγματικά μυστηριακό προορισμό!