ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

ΠΡΟΣ ΤΟ DENALI - Με το Αμερικάνικο ORIENT EXPRESS

Το βαγόνι μας είναι σε…όροφο! Είναι γυάλινο! Σε καθίζει σε ευρύχωρη, πολυτελή σαλοτραπεζαρία, με πολυθρόνες, καναπέδες, τραπεζάκια! Μας προσφέρει breakfast και γεύμα στον…κάτω όροφο! Λινά τραπεζομάντηλα, κεριά, λουλούδια, δαντελωτά κουρτινάκια δεμένα με μεταξωτές κορδέλες, άψογο σέρβις και εκλεκτά εδέσματα! Κι όλα αυτά «βουτηγμένα» στο σικλαμέν χρώμα! Να χαίρεται το μάτι σου!. . .

- «Παναγία μου! Το εννοούσαν λοιπόν, όταν το περιέγραφαν: ‘πολυτελές’!» λέω.

- «Είναι μονάχα το τουριστικό βαγόνι του συρμού», μας εξηγεί χαμογελαστή η Train Hostess.

Έχει δίκιο, Σ’ ένα συνηθισμένο συρμό, πολλών βαγονιών, υπάρχει και τούτο. Μεταφέρει μονάχα τουρίστες. Κι είναι καμωμένο από γυαλί, για να μην περιορίζεται η θαυμάσια θέα.

- «Ε, ας μην κλαίγομαι, που δεν θα ταξιδέψω ποτέ με το αυθεντικό Orient Express» αυτοπαρηγοριέμαι. « Καλή είναι και η Αμερικάνικη version του! Και μάλιστα, όχι στη μπανάλ διαδρομή: Κων/πολη-Λονδίνο, στην Ευρώπη, αλλά στην άκρως πρωτότυπη τοιαύτη: Fairbanks-Denali, στην Αλάσκα! Για να ξέρουμε τι λέμε και τι κάνουμε δηλαδή! Μη μας υποβαθμίζουν τα επιτεύγματά μας με αηδίες του τύπου: «όμφακες εισίν!» Μην τρελαθούμε τώρα! Όλα κι όλα»….

Είμαι πολύ ευχαριστημένη με τα ταξιδιωτικά μου…. καζάντια, όπως καταλαβαίνετε!!!. . . Άδικο έχω;

Η διαδρομή είναι, πάντα, χρυσοπράσινη, χρυσοκόκκινη, φαιόχρυση!. . . Και δεν χορταίνεται με τίποτα! Δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από το παράθυρο! Θέλεις να γεμίζεις τα μάτια και το μυαλό σου με τις θαυμαστές αυτές εικόνες, που ξέρεις πως πουθενά αλλού δεν θα μπορέσεις να ξαναβρείς…

Μεσημεράκι και μία χλιαρή λιακάδα –κοντομάνικα μακουδάκια, δηλαδή!- φτάνουμε στον Εθνικό Δρόμο του Ντενάλι, πάνω στον ποταμό Nenana. Ne, στα ινδιάνικα Αθαμπάσκανς σημαίνει: «ποτάμι». Nenana, σημαίνει: «χωριό πάνω στο ποτάμι». Ο Εθνικός Δρυμός Denali, είναι το δεύτερο αξιοθέατο της Αλάσκας, μετά τον παγετώνα Portage, που θα τον δούμε στον τελευταίο μας σταθμό, στο Ancorage.

Βρίσκεται στους πρόποδες του ψηλότερου βουνού της Β. Αμερικής McKinley, ύψους 6700 μέτρων. Στις 114 μέρες της λειτουργίας του καταυλισμού τον χρόνο, ελάχιστες φορές είναι ορατή η κορυφή του. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί! Την είδαμε την πρώτη ώρα που αποβιβαστήκαμε από το τραίνο! Όσο για την δεύτερη μέρα, επιφυλάσσομαι να σας διεκτραγωδήσω τα πάθη μας εν καιρώ τω δέοντι! Μέσα σ’ αυτά, σίγουρα, δεν ήταν το McKinley. Είχαμε πολύ σοβαρότερα πράγματα να μας απασχολούν και να μας παιδεύουν!

Το Denali είναι ένας μαγευτικός δρυμός, που συγκεντρώνει περισσότερους επισκέπτες, απ’ όσους ολόκληρη η πολιτεία της Αλάσκας! ( Ελάτε να σας θυμίσω πως όλη η πολιτεία έχει 400. 000 κατοίκους όλους κι όλους!). Και σε τούτο το δάσος, μπορεί κανείς να βρεί αυτό που οι Αμερικάνοι λένε: «The big four»! Τα «μεγάλα τέσσερα ζώα»: το Caribou, το Moose (είδος μαγαλόσωμου ελαφοειδούς), τα πρόβατα (εκτάκτως μεγαλόσωμα), και την αρκούδα , την περίφημη Grizzly. Βέβαια, ας μη γίνει λόγος, για την ομορφιά του ίδιου του δάσους, με τα εκατοντάδες είδη δέντρων, και της τούνδρας που αποτελεί μεγάλο μέρος του πάρκου. Τούτη η τούνδρα είναι ίσως, ότι πιο συναρπαστικό, πιστέψτε με. Ξέρω τι λέω, γιατί ξέρω τι είδα!

Στα 1896, ο οικονομολόγος Bill Dickey, από το Οχάιο –και ιδιαίτερη επίσης πατρίδα του Προέδρου των ΗΠΑ, McKinley- απόφοιτος του Princeton, έψαχνε για χρυσό, στο εσωτερικό της Αλάσκας. Ο δρόμος τον έφερε κάτω από το μεγάλο βουνό που, τότε, είχε διάφορα βαφτιστικά: Tenada, Denali, Traleika, Densmore mountain, τέτοια…

Ο Dickey, εντυπωσιασμένος από το μεγαλείο του αιωνίως χιονισμένου βουνού, αποφάσισε να του δώσει το όνομα του δολοφονημένου, στα 1901, Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Και το McKinley έπιασε! Και μ’ αυτό το όνομα έφτασε ως εμάς.

Το Πάρκο έχει πολλά ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Το πολυτελέστερο – το McKinley Chalet Resort- διαθέτει μονάχα σουίτες! Ε, που θα πήγαινε, καλέ, η καλομαθημένη αφεντιά μου; Εκεί, βέβαια!. . .

Όταν μπήκα μέσα, έμπηξα φωνή μεγάλη. Μέσα στη καρδιά του δάσους – με βεράντες και παράθυρα να βλέπουν το ατέλειωτο φθινοπωριάτικο μωσαϊκό! – δύο ευρύχωρα δωμάτια, άνετα, φωτεινά, ζεστά! Σε μια γωνιά του σαλονιού, μας περιμένει καφετιέρα. Και μέσα σε κομψό καλαθάκι βρίσκονται αραδιασμένα, μπισκοτάκια διαφόρων ειδών, φακελάκια με καφέ, τσάι, σοκολάτα, κακάο…. Μπερεκέτι!

Όμορφα κουρτινάκια στα παράθυρα και χαρούμενη ταπετσαρία στα έπιπλα, δημιουργούν μια πολύ συμπαθητική ατμόσφαιρα. Σε καλούν για χουζούρι και κουβεντούλα…

- «Μόλις βρούμε λίγο ελεύθερο χρόνο, θα σας καλέσω για καφέ» φωνάζω στις φιλενάδες μου, καθώς μπαίνω μέσα και βλέπω το όμορφο περιβάλλον.

Πετώ το βαλιτσόνι μου – οι μεγάλες βαλίτσες έχουν φύγει με αεροπλάνο στο Ancorage, τον επόμενο σταθμό μας-, ψευτοπλένομαι και σπεύδω στην έξοδο του συγκροτήματος, με τη ψυχή στα δόντια. Μας περιμένουν αυτοκίνητα που, για 6 ώρες, θα μας περιοδεύσουν στη καρδιά του Πάρκου. Είμαστε ανάμεσα σε πλήθος ξένων, Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων, Μεξικανών, Νοτιοαμερικανών…. . Ίδιος ΟΗΕ! Μπροστά μου κάθετε ένα ζευγάρι από το Μεξικό. Πλάι μου ακούω Γερμανούς. Πίσω Ιταλούς. Κάπου παίρνει το αυτί μου Ισπανικά.

- «Σαν συνονθύλευμα χρυσοθήρων μοιάζουμε» μονολογώ έκπληκτη.

Ο καιρός σήμερα, από το πρωί, είναι θαυμάσιος. Ήλιος λαμπρός. Ατμόσφαιρα χλιαρή. Σαν Αττική άνοιξη…Το μεσημέρι στις 12:00 ήμασταν με κοντομάνικα πουκάμισα. Όμως το απογευματάκι, ο καιρός δροσίζει, μέχρι που παγώνει τελείως, με το γέρμα του ήλιου! Τα τζάκετς , λοιπόν, απαραίτητα. Θα γυρίσουμε αργά. Κι όμως τότε ποιος ξέρει πως θα είναι ο καιρός…

Ξεκινάμε. Η ώρα είναι ακριβώς 14:00. Γύρω στις 20:00 πρέπει να είμαστε πίσω, λέει. Λέει! Το τι θα γίνει όμως, είναι πράμα αλλούτερο. Θα το δούμε εν καιρώ!. . . Βέβαια, εγώ θα είμαι η λιγότερο έκπληκτη. Διότι ξέρω πως ο οργανισμός μου τραβάει τις περιπέτειες , και μάλιστα περιπέτειες συχνά άκρως επικίνδυνες. Στο Kruger Park στη Ν. Αφρική, φερ’ ειπείν, χάλασε - χωρίς ελπίδα επιδιόρθωσης – το αυτοκίνητό μας. Κόντεψε να μας κατασπαράξουν τα λιοντάρια, κι ένας ρινόκερος παρα λίγο να τρυπήσει το πούλμαν με το τρομερό του κέρατο! Βρέθηκα στην Αίγυπτο, όταν έγινε το πραξικόπημα κατά του Μουμπάρακ! Βρέθηκα στο πραξικόπημα στα νησιά Φίτζι! Βρέθηκα στο πραξικόπημα της Βολιβίας! Παραλίγο να με κλείσουν φυλακή στα Αραβικά Εμιράτα! Διότι οι τελωνειακοί δεν ήξεραν τι είναι και που βρίσκεται αυτό το πράμα που λέγεται «Ελλάδα»! …. . Τέτοια τρελά δηλαδή. Ε, γιατί να μην μου τύχει και μια περιπετειούλα στην Αλάσκα! Τι στο καλό!. . . Τι πειράζει να κινδυνέψουμε να μας κομματιάσουν οι αρκούδες και οι λύκοι…. Πφ!

Ο δρόμος περνάει από κοιλάδες, φαράγγια, λοφοπλαγιές, τούνδρες, δάση, ποτάμια, λίμνες….

- «Όπου γυρίσει το μάτι, το έγχρωμο φθινόπωρο είναι δραματικά παρόν! Το βλέπεις στα φυλλώματα των δέντρων. Στους θάμνους! Στις πολύχρωμες λειχήνες που σκεπάζουν τα βράχια!. . . Τι χρώματα, Θεέ μου! Μώβ, γαλάζιο, ρόζ, κόκκινο, κίτρινο, κεραμιδί, λευκό…. Δεν το πιστεύω», μονολογώ, καθώς φωτογραφίζω, έξαλλη πια! «Είναι σαν τα μεταξωτά χαλιά του Σριναγκάρ! Δεν αφήνουν ούτε εκατοστό γής ή πέτρας ακάλυπτο…. »

Τόπους-τόπους, τα χρώματα ανακατεύονται αξεδιάλυτα, φτιάχνοντας πολύτιμα μωσαϊκά, με λαμπερές ψηφίδες! Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή μου….



– «Δε μου λές Φρόσω» λέω, «μπορείς να περιγράψεις με λόγια, σε κάποιον, αυτήν την εικόνα που βλέπεις;»

Η φιλενάδα μου με κοιτά παραξενεμένη:

- «Μα, είναι δυνατόν!» αναφωνεί, σαν να απευθύνεται σε άνθρωπο σε σύγχυση φρενών!. . . «Δες, εκεί κάτω! Πως περιγράφεται αυτή η λάμψη των χρωμάτων; Πως μεταφέρεται, με λόγια, αυτή η πανδαισία της ευχρωμίας, με όλους τους συνδυασμούς της; Τρελή είσαι;»

Ναι! Αυτό το βασανιστικό είδος της αδυναμίας το ξέρω πολύ καλά. Το έχω βιώσει πάμπολλες φορές στα ταξίδια μου. Έχω δακρύσει στο αντίκρισμα της ομορφιάς! Κι έχω μουγγαθεί μπροστά σε φυσικά φαινόμενα! Και, κάθε φορά, αναρωτιέμαι το ίδιο πράμα: «Πως μεταφέρει κανείς με λόγια, αυτό που χάρηκαν τα μάτια;» Και, πάντα, η απάντηση είναι η ίδια: «Δεν είναι δυνατόν! Θα ήταν ματαιοπονία! Βλέπετε, ο Θεός ήταν ζωγράφος και γλύπτης! Δεν ήταν καλαμαράς!. . . »

Έτσι συμβαίνει τώρα, κι εδώ! Είμαι ανήμπορη να περιγράψω τέτοια ομορφιά. Αδυνατώ να μεταφέρω την ατμόσφαιρα. Όλα αυτά, είναι απλώς, ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΑ!. . .

Το κατάκλειστο αυτοκίνητο προχωρεί αργά. Ψάχνουμε, πάντα, για ζώα και, ιδιαίτερα, για τη Grizzly, τη τεράστια καφεδιά αρκούδα. Για την ώρα ανταμώνουμε μονάχα τα Moose και τα Caribοu, με τα απίστευτα μεγάλα κέρατα! Πιο μεγάλα και από το σώμα τους! Μωρ’ πως τα κουβαλούν και πως τα κουλαντρίζουν; Δεν παθαίνουν…κεφαλόπονο; Τέτοιο βάρος! Τόσο ύψος! Τέτοια…φάρδυτα!. . . Το καθένα κέρατο καταλήγει, θαρρείς, σε μια τεράστια κοκκάλινη…γούρνα! Τέτοιο πράμα, δηλαδή. Ένα κέρατο καμωμένο…ταψί! Σίνι, αν προτιμάτε! Κι όλο αυτό, εκεί πάνω, στα ψηλώματα του μετώπου! Πολύ παράξενο. Δεν το έχω ξαναδεί τέτοιο πράμα. Εμείς ξέρουμε τα κέρατα…περικοκλάδες, έστω και μεγάλες, έστω και κατσαρές. Όμως, τούτο εδώ το κέρατο, είναι άλλο σόι ταραχή. Διότι οι…μεγαλειώδεις σπείρες του φυτρώνουν γύρω από μια πλατειά…κερατένια βάση! Αλήθεια σας λέω! Και είναι τόσο πλατειά που, ενώ τη βλέπεις εκεί, μπροστά σου, δεν πιστεύεις στα μάτια σου!

Πέφτουμε πάνω σ’ έναν καυγά. Σερνικός «εμβολίζει» σερνικόν, για λόγους ερωτικούς – τι άλλο! Τα θηριώδη κέρατα συμπλέκονται επικίνδυνα, μ’ έναν ξερό κρότο που σου κόβει τα ήπατα! «Παναγιά μου πρόστρεξε! Τώρα θα τσακιστούν αυτά τα φουντωτά ‘ξερόθαμνα’»! Στο…κατσαρό τους έχουν ύψος πάνω από μέτρο! Στο…ίσιο τους, θα σας γελάσω! Ωστόσο οι «κύριοι» αποδεικνύονται άκρως λογικοί: «Καλά είναι τα θηλυκά κι ο έρωτας, αλλά μη μείνουμε και χωρίς τα διαδήματα μας! Δίχως το δείγμα της αρσενικάδας μας! Πως διάβολο, θα διάξωμεν το υπόλοιπον του βίου μας ξεκερατωμένοι; Ας τα συμβιβάσουμε, όσο είναι ακόμα καιρός, και πριχού φτάσουμε στο μη περαιτέρω! Και τα συμβιβάζουν! Υποχωρούν αργά, με αξιοπρέπεια και, σε λίγο, παίρνουν διαφορετικές κατευθύνσεις, με την κερατένια τους ακεραιότητα αγλαΐζουσα, και την αρσενική τους περφάνεια άθικτη! Τελικά, ξέρουν τι κάνουν τα πάνσοφα Moose…

Το κλειστό αυτοκίνητο προχωρεί πάντα αργά. Ψάχνουμε, ακόμα, για τις αρκούδες.

- «Έχει γούστο να μην εμφανιστούν απόψε! Θα σκάσω!» λέει συγχυσμένη η Ελεάνα.

- «Μετατόπισε, χριστιανή μου, από τον τόπο σου!» απαντώ τρομοκρατημένη. «Αλάσκα χωρίς αρκούδες, είναι δάσος χωρίς δέντρα! Γίνεται; Δεν γίνεται! Θα τις βρούμε! ΠΡΕΠΕΙ να τις βρούμε! Υπομονή…»

Η διαδρομή, πάντως, είναι πλούσια σε ζωντανά εν γένει. Έχει πονηρές αλεπουδίτσες, αστείες μαρμότες – πρωτοξάδερφα του σκίουρου – μανγκούστες με τα μάτια τους ανοιχτά, όλο περιέργεια, αγριοκάτσικα, πουλιά…. Ξαφνικά, μας κόβει το δρόμο ένας λύκος! Ένα πλάσμα πανέμορφο! Στέκει καταμεσής στο μονοπάτι, και μας κοιτά άφοβα. Σαν να μας περιεργάζεται για να βγάλει συμπέρασμα! Και δεν κουνιέται ρούπι. Στεκόμαστε και εμείς. Κοιτιόμαστε!

- «Καλέ, τι θα γίνει τώρα; Έτσι θα το πάμε; Κοίτα με να σε κοιτώ; Περνά και η ώρα. Νυχτώνει. Κι έχουμε δρόμο μπροστά μας, και αρκούδα ουδαμού…» γκρινιάζω. Κείνην ακριβώς τη στιγμή ο λύκος μας γυρίζει προπετώς τα οπίσθιά του, και…. ανακουφίζεται αεράτα, μπρός στα έκπληκτα μάτια μας! Και, μόλις τελειώνει, γυρίζει, μας κοιτά προκλητικά και, συνάμενος κουνάμενος βγαίνει, επιτέλους, από το δρόμο μας και χάνεται στα τσαΐρια…. Και, τότε μονάχα, συνερχόμαστε όλοι από το σόκ! Ένα ομηρικό γέλιο ξεσπά μέσα στο αυτοκίνητο, και εκτονώνει, φυσικά, τον εκνευρισμό της αναμονής….

- «Δ»εν την πιστεύω τόση ξεδιαντροπιά!» λέω με δάκρυα στα μάτια. «Μέσα στα μούτρα μας ανακουφίστηκε, το κτήνος! Κι έστρεψε κιόλας το κεφάλι, για να βεβαιωθεί ότι έκανε την αίσθηση που φανταζόταν! Ε, τα κατάφερε ! Μας άφησε τόσην ώρα να περιμένουμε, για να μας…. - άντε, τώρα, μην πω τη βρωμοκουβέντα!- τελικώς…. »

Όλοι γελάμε και σχολιάζουμε το…. ανάγωγο ζώο! Θαρρείς πως ήξερε τι ακριβώς έκανε, και γιατί το έκανε! Καταπληκτικό!. . . .

Ο ήλιος κοντεύει στη δύση του. Τα χιόνια, πάνω στο McKinley παίρνουν μια λάμψη χρυσαφιά! Οι σκιές παίζουν με τα λαμπερά χρώματά της τούνδρας. Όλος ο τόπος μοιάζει με, σχεδόν, εξωπραγματικό τοπίο. Αυτά τα χόρτα, τα λουλούδια, οι θάμνοι, οι λειχήνες, τα ζώα που βόσκουν ειρηνικά, συνθέτουν έναν μοναδικής τελειότητας πίνακα, μέσα στον οποίον εμείς, οι τυχεροί, κινούμαστε συνεχώς. Όλο τούτο, είναι ένα πολύτιμο «φρέσκο» που η άναρχη «δομή» του αποτελεί το βασικό γνώρισμα της ομορφιάς του!. . . Άψογη ισορροπία, μέσα στην πιο ανταγιάντιστη ανισορροπία!. . . .

Έτσι απλά, και με μια πάνσοφη αφέλεια, δημιουργεί η Φύση τα αριστουργήματά της. Και, καθώς το φώς αποσύρεται αργά, σχεδόν τελετουργικά, η λάμψη του τοπίου μουνταίνει, παίρνοντας βαθύτερες, πιο μυστηριώδεις αποχρώσεις….

Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, σταματάμε. Πάνω σε μακρείς πάγκους, σερβίρονται ζεστά ροφήματα. Το κρύο έχει κιόλας αγριέψει. Ξεμουδιάζουμε πίνοντας μυρωδάτο καφέ. Κι όλοι σκεφτόμαστε το ίδιο: « Που είναι, τέλος πάντων, οι αρκούδες;»

Στο δρόμο συναντήσαμε κάμποσους πεζοπόρους. Φαίνεται να μη νοιάζονται για τα άγρια ζώα. Τι γυρεύουν όλοι αυτοί οι τρελοί, απροστάτευτοι μέσα στις ερημιές; Μήπως δεν είναι η ώρα που ξεμυτίζουν τα ζώα, και μαζί τους η Grizzly; Έχει, δα, γούστο! Όμως εμείς είδαμε λύκο, δεν είδαμε;

- «Αν τον έβλεπαν αυτοί;» ρωτάμε τον οδηγό.

- «Α, αυτοί προσέχουν!» έρχεται η…. σαφέστατη απάντηση! Κι εμείς ακόμα απορούμε: «Πώς;»

Ξαφνικά το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα. Καταλαβαίνουμε πως κάτι είδε ο οδηγός. Όμως είναι ήδη ελαφρό μούχρωμα. Το σημείο που βρισκόμαστε είναι σκεπασμένο με χρυσοκόκκινα χρώματα που, εδώ κι εκεί, τα ξανοίγουν κάτι καστανοπράσινες πινελιές.

- «Λες να ‘ναι η Grizzly;» αναρωτιέμαι. «Και πως θα την διακρίνουμε; Είναι καφεδιά. Θα ξεχωρίζει, τάχατες, μέσα σε τούτο το μουντό μπέζ;»

Κολλάμε τις μύτες στα νοτισμένα τζάμια, κι υψώνουμε τις μηχανές. Μέσα από μια πλούσια συστάδα θάμνων, προβάλλει ήρεμη, βόσκοντας στο ψηλό χορτάρι, μια πανέμορφη αρκουδίτσα! Παχουλούλα και δυσκίνητη, έχει το κεφάλι της σκυμμένο, και τρώει με το πάσο της. Ούτε που μας δίνει σημασία. Μέσα σε απόλυτη σιωπή, για να μην την τρομάξουμε, ανοίγουμε τα παράθυρα. Ορμά πάνω μας ένας παγωμένος αέρας. Ο μοναδικός ήχος, μαζί με τους ολολυγμούς του ψυχρότατου βορριά, είναι τα κλίκ-κλάκ των μηχανών . Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι αποτυπώνουμε στο σελιλόιντ αυτό το πανώριο πλάσμα της αρκτικής περιοχής. Κι εκείνο, σαν να θέλει να ικανοποιήσει την περιέργειά μας, σαν καλός οικοδεσπότης, κινείται αργά, παίρνοντας διάφορες πόζες….

- «Αν τώρα, βρίσκονταν μπροστά σ’ αυτό το ωραίο κτήνος, οι πεζοπόροι που είδαμε μισή ώρα πρίν θα γινόταν μακελειό;» ψιθυρίζω στ’ αυτί της Ελεάνας.

- «Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν και εγώ. Αλήθεια, τι θα γινόταν;»

Η Grizzly, σιγά σιγά απομακρύνεται. Χώνεται μέσα σε μια λόχμη. Εμείς, όμως, ακόμα αναρωτιόμαστε, με τι μυαλό οι τουρίστες κυκλοφορούσαν πεζοί, μέσα σε μια περιοχή, γεμάτη κινδύνους! Λόξα; Αποκοτιά; Βλακεία; Ποιος ξέρει….

Είμαστε στο σημείο επιστροφής. Και ενώ ο οδηγός ψάχνει το πλάτωμα, για τη μανούβρα, το αυτοκίνητο τα «φτύνει» - κατά την έκφραση των νέων παιδιών!. . .

- «Κυρίες και Κύριοι, μείναμε! Το σαραβαλάκι δεν πάει παραπέρα! Χάλασε!. . . »

- «Ούτε κι εμείς πάμε πίσω στο καταυλισμό με τα πόδια! Λύκο είδαμε! Αρκούδα είδαμε! Ε, δεν θα δούμε και το Χάρο με τα μάτια μας βραδιάτικα, Μπάρμπα! Κοίτα να βολέψεις την κατάσταση, και να βρείς τρόπο να μας γυρίσεις πίσω, in one piece, όπως λέτε και εσείς ! Τουτέστιν, σώους!. . . » Είμαι έξαλλη. Σηκώνομαι να δώ τα σύνεργα της διάσωσης, που είμαι σίγουρη πως διαθέτει το όχημα:

- «Παιδιά δεν θα το πιστέψετε!» λέω περιδεής. «Μήτε κινητό έχει, μήτε γουόκι-τόκι, μήτε CB. Πως θα ειδοποιήσει τον καταυλισμό; Με ταμ-ταμ;»

Περίπου! Ένα είδος ταμ-ταμ είναι και η μετάδοση πληροφοριών από στόμα σε στόμα, ή από λεωφορείο σε λεωφορείο! Κοτζάμ παράδοση σώζει ο «τρόπος» , δεν θα έσωζε 30 ανθρώπους στο έλεος της ερημιάς και των επικίνδυνων ζώων; Τα επιστρέφοντα οχήματα σταματούσαν και ρωτούσαν. Μάθαιναν την ατυχία μας. Και έφευγαν με την υπόσχεση να τηλεφωνήσουν στο McKinley Resort, όταν θα επέστρεφαν, με το καλό, στους δικούς τους καταυλισμούς.

- «Ναι, καλά! Ζήσε Μάη μου! Φοβάμαι ότι θα διανυκτερεύσουμε μέσα στο σαράβαλο» μονολογώ…. Κάνει και μαύρο ψόφο. Κι αύριο , πρωί-πρωί, έχουμε 3ωρο Rafting, στο ποτάμι. Όλο μας το πρόγραμμα ανατρέπεται. Μεγάλη η συμφορά μας. Καθόμαστε όλοι αμίλητοι. Στα καρφιά!. . .

Περνά μια ώρα, και λεωφορείο άδειο, για να μας περιμαζέψει, δεν φαίνεται. Έχει πια σκοτεινιάσει και, προφανώς, δεν είναι σώφρων πράξις να ξεκινήσει από το καταυλισμό μας λεωφορείο, που θα κάνει γύρω στις 2 ώρες, για να φτάσει ως εμάς! Κι άλλες δύο ώρες για να μας επιστρέψει, ούτε στις 2:00 το πρωί δεν θα τα καταφέρναμε να φτάσουμε στον τόπο μας και να δεί το ταλαίπωρο κορμάκι μας ξεκούραση…. Βλέπετε η ώρα κόντευε 21:00. Μη έχοντας άλλη επιλογή, μοιραστήκαμε στο τελευταίο αυτοκίνητο που επέστρεφαν, καθυστερημένα, σε γειτονικούς καταυλισμούς. Αφήσαμε τους οικοδεσπότες μας στον τόπο τους, κι εμείς συνεχίσαμε για τον δικό μας.

Εν τέλει, περασμένες 11:00 φτάσαμε!

Εξοντωμένες, βρώμικες, πεινασμένες, διψασμένες!. . . . Κάτι σουρνάμενα ράκη, δηλονότι….

- «Πάλι καλά», μονολογώ. «Υποτίθεται ότι η διαδρομή ήταν 14:00-20:00. Λογική ώρα! 14:00-23:00 την κάναμε εμείς, παραλόγως! Ε, θα μπορούσε να ‘ναι και χειρότερα: φερ’ ειπείν, 14:00-04:00. Να ξημερωθούμε, μ’ άλλα λόγια, μέσα στο παγωμένο λεωφορείο!. . . Αντίο μαστέλο, που λέει κι ο Ρώμας. Θα χάναμε και το αυριανό rafting…. »

Τρώμε πρόχειρα στο Coffee shop, και τρέχουμε στα «σπίτια» μας. Η γλυκιά ζέστη τους κι ένα καυτό douche, είναι βάλσαμο! Πίνω και ένα καυτό τσάι και κουκουλώνομαι κατακεφαλής! Ωχ! Καλό πράμα η οριζοντίωση, ξέρετε….

Καληνύχτα σ’ όλους σας!

Ες αύριον τα επικίνδυνα……

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• 23
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 19 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sailor Moon]

Υποκλίνομαι!!Ευχαριστούμε για την ιστορία!

 

[_antonis_]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

 

[hydronetta]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

Μαζέψου εσύ....
Στέλλα μου όπως πάντα σε παρακολουθούμε με περισσό ενδιαφέρον

 

[_antonis_]

Μαζέψου εσύ....

(μήν τολμίσεις να με ξεχάσεις όταν κανονίζεις κάτι τρελό!!!) (συγνώμη για το απειλητικό ύφος, αλλά συνήθως πιάνει... )

 

[St.Adamantidou]

συνέχεια Αλάσκα.


«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΡΑ»
Έχουν και αυτά τη δική τους ιστορία.

Περί της ιστορίας της Αλάσκας και του Καναδά γενικώς, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, όταν ξεκινούσα. Ήξερα μονάχα πως, έτσι κι αλλιώς, και κατά κάποιον ακαταλαβίστικο τρόπο, ο Καναδάς εξακολουθεί να ανήκει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλάζει, επίσης, πρωτεύουσες σαν την Αυστραλία, κι έχει προβλήματα ακατανόητα με τους Γαλλόφωνους κατοίκους του.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, την Αλάσκα, ήξερα ότι την αγόρασαν οι Αμερικάνοι από τους Ρώσους, αντί πινακίου φακής –κυριολεκτικώς- κι ότι κάπου εκεί, μέσα στις ερημιές, υπήρχε ο περίφημος πετρελαιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα και τα ολίγον… παρανοϊκά, -για τα δικά μου τα μυαλά-, πρέπει να ομολογήσω. Αλλά δεν χολόσκαγα. Διότι, τότε, δεν με αφορούσαν.

Όμως, όταν βρέθηκα εκεί, έπρεπε να μπω στην διαδικασία της κατανοήσεως όλων αυτών των, κατ’ εμέ παράλογων της περιοχής και, τελικά, να προσθέσω και κάποια παράλογα καινούργια. (Αν είναι δυνατόν, χριστιανοί!)

Ωστόσο, σε τούτο το κιτάπι θα προσπαθήσω να είμαι εκτάκτως σύντομη, σε ό,τι αφορά την Ιστορία. Ηρεμήστε λοιπόν.....

Πρώτοι κάτοικοι, οι Αθαμπάσκανς. Ήρθαν από τον Βερίγγειο. Η γλώσσα τους μιλιέται σήμερα από τους Ναβάχος και τους Απάτσι, που βρίσκονται στο εσωτερικό του Καναδά, και τα νοτιοδυτικά αμερικάνικα σύνορα. Τις δύο φυλές των Ινδιάνων τις βρήκαμε ολοζώντανες στο Fairbanks και στο Juneau.

Οι Μογγόλοι Ινουίτ, πάλι, -οι γνωστοί μας Εσκιμώοι- ήρθαν από την Ασία, στο τέλος της εποχής των παγετώνων. Το όνομα τους σημαίνει : «κρεοφάγος». Σήμερα τους συναντάς στην Σιβηρία – κατά μήκος της Αλάσκας- στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και στην Γροιλανδία.
Τα σπίτια τους ήταν μισοπαραχωμένα στη γη. Ένα είδος ημιυπογείων. Οι λόγοι προφανείς. Προστατεύονταν, έτσι, καλύτερα από το κρύο και τους ανέμους, χωρίς να στερούνται ολότελα και το φως. Ήταν καμωμένα από ξύλα, που έφερνε στις ακτές η πλημμυρίδα, από κέρατα ελαφιών, που κυνηγούσαν για τροφή, κι από κόκκαλα φαλαινών. Σοφή επιλογή, όσο κι αν αυτού του είδους τα υλικά μας φαίνονται απίθανα. Διότι, τα ξύλα που μάζευαν από την θάλασσα και τα ποτάμια, δεν σκέβρωναν. Και τα ελαφοκέρατα μαζί με τα φαλαινοκόκαλα, ήταν θαυμάσια μονωτικά κατά της υγρασίας και του κρύου. Τα γνωστά μας Igloos ήταν κατοικίες των γηγενών φυλών κι όχι των μεταναστών.

Οι Ινουίτ ήταν εκείνοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν –μετά την έλευση των λευκών- τα έλκηθρα με τα σκυλιά, πρακτική που μετέρχονται ακόμα και σήμερα, με τα πανέμορφα «χάσκεϋς». Και είναι μια θαυμάσια εικόνα: ένα μακρύ, ελαφρό έλκηθρο να τσουλάει πίσω από έξι, οκτώ ή και δέκα ανυπόμονα σκυλιά.

Οι Αλεούτιανς, τέλος, είναι μια φυλή που κατοικούσε στο ομώνυμο, βορεινό νησιώτικό σύμπλεγμα. Εξοντώθηκαν, όμως, στην πλειοψηφία τους από τους Ρώσους, που έφτασαν εκεί, γύρω στα 1740, και βρήκαν περί τους 25.000 κατοίκους. Το 1800 κιόλας υπήρχαν μονάχα 2.000. Οι σκληροτράχηλοι κυνηγοί και έμποροι γούνας σκότωσαν τους άντρες, και πήραν σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Ό,τι απόμεινε, χάθηκε με τις επιμειξίες. Σήμερα υπολογίζουν πως μονάχα 1.000 ακραιφνείς Αλεούτιανς επιζούν στα Αλεούτια νησιά…

Στις αρχές του 1700 –πολύ πριν δηλαδή οι Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής αρχίσουν να προωθούνται προς το αμερικάνικο Far West, αναζητώντας τον άλλον ωκεανλο, Ρώσοι γουνέμποροι, αλλά και εξερευνητές, αγωνίζονταν για το ίδιο λόγο, πολύ βορειότερα, όμως. Μαζί με την αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής, οι άνθρωποι έψαχναν, σχεδόν απελπισμένα, απάντηση στο καυτό ερώτημα, που τέθηκε στην ανθρωπότητα, μετά τα ταξίδια στην Άπω Ανατολή του Μάρκο Πόλο: «Ήταν ή δεν ήταν ενωμένες στο Βορρά, η Αμερική και η Ασία;». Οι τότε χάρτες ήταν ελλιπέστατοι, αφού η τεράστια Ασιατική ήπειρος, ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη.

Ο Δανός την καταγωγή Vitus Berning, πλοίαρχος στο ρωσικό ναυτικό επί 20 χρόνια, ξεκίνησε το 1725 για την χερσόνησο της Καμτσάτκας, στην Σιβηρία, με εντολή του τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Του πήρε τρία χρόνια του Bering για να φτάσει στη θάλασσα. Ήταν η επιδίωξη μιας ζωής τού συγκεκριμένου Τσάρου, να βρει «κάπως κάπου» διέξοδο της χώρας του προς τις βορεινές θάλασσες…

Του λιναριού τα πάθη τράβηξε ο κακορίζικος ο Bering και το πλήρωμα του, για να φτάσουν στο πορθμό που, τελικά, πήρε το όνομα του. Κάλυψαν 2.000 μίλια, σουρνάμενοι μέσα σε μαύρες ερημιές, όπου ουδέ άνθρωπος βρισκόταν στο γύρο, μηδέ ίχνος δρόμου. Των παθών τους πέρασαν τα ανθρωπάκια, αυτά τα τρία χρόνια, ως ότου το ταλαίπωρο μάτι τους δει ακτή! Θάλασσα! Θάλασσα!Σαν τους Μυρίους…

Και, τότε, ο Bering κατάλαβε, ότι η Ρωσία δεν συνδεόταν, από ξηράς, με την απέναντι άγνωστη χώρα. Ανάμεσα τους υπήρχε νερό. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει το πρώτο του πλοίο, το Gabriel. Και με αυτό ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι, στο Βόρειο Ειρηνικό σε νερά αχαρτογράφητα, όπου δεν είχε ιδέαν κατά που θα τον έβγαζαν. Τελικά παρέπλευσε το νησί του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά η πυκνή ομίχλη τον εμπόδισε να διακρίνει τη στεριά της Βόρειας Αμερικής. Κι όλα αυτά 235 χρόνια μετά τον Κολόμβο, που έμπαινε θριαμβευτής στην Καραϊβική, ανακαλύπτοντας την Κεντρική Αμερική.

Χειμώνιασε. Κι ο ρηξικέλευθος και ρέκτης πλοίαρχός μας, αναγκάστηκε να επιστρέψει, κομματάκι απογοητευμένος, στην Καμτσάτκα. Ο πολύ κακός καιρός, η έλλειψη τροφίμων και οι πολλές κακουχίες εμπόδισαν τους τολμηρούς εξερευνητές, να προχωρήσουν ανατολικότερα. Έτσι, για 10 σχεδόν χρόνια, περιορίστηκαν στο πήγαινε έλα, μεταξύ Μόσχας και Καμτσάτκας. Οργάνωσε –πολύ προσεκτικά, τούτη τη φορά- την εξόρμηση τους. Κι όλα αυτά, καθ΄όν χρόνον πάλευαν με τις πολιτικές παλινδρομήσεις του Τσάρου- κάθε τρεις και πέντε οι προτεραιότητές του ανακατεύονταν- και υφιστάμενοι τις κοροϊδίες και τα ειρωνικά σχόλια των κορυφαίων χαρτογράφων και επιστημόνων της εποχής:

- " Μωρέ, τι ψάχνουν οι θεοπάλαβοι; Θα το φαν το κεφάλι τους με τα μυαλά που κουβαλάν" , μονολογούσαν, κουνώντας τίς … σοφές τους κούτρες!!! …

Εκείνος, όμως, απτόητος, εξακολουθούσε τις ανιχνευτικές εξορμήσεις του, χαρτογραφώντας το υπόλοιπο της Σιβηρίας, μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας. Πλησίαζε έτσι, σιγά σιγά τον στόχο του, πάντα μέσα στην χλεύη των σοφών. Κανείς σοφός, ωστόσο, με τη σοφία και τη λογική του, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποτέ ούτε σπιθαμή άγνωστης γης. Μονάχα κάποιοι «τρελοί», κάποιοι ονειροπόλοι σαν τον Μάρκο Πόλο, τον Κολόμβο και το Βεσπούκι, τον Πιζάρο και τον Κορτέζ, τον Αμούδσεν και τον Σκωτ, μεγάλωσαν τα όρια του κόσμου μας. Με την τρέλα τους, με το όνειρό τους, με τις.... «παρανοϊκές» τους ανησυχίες.

Τι θα γινόμασταν, αλήθεια, όλοι εμείς οι «συγκρατημένοι» και «συγκροτημένοι» άνθρωποι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «ωραίοι τρελοί»; Σίγουρα θα βαλτώναμε, βουλιάζοντας στην αυταρέσκειά μας.

Τελικά, στα 1741, σε ηλικία 60 ετών πια, ξεκινά για το κρίσιμο –όπως αποδείχτηκε- ταξίδι της μεγάλης ανακάλυψης. Με το πλοίο St Peter πλέει νοτιοανατολικά της Καμτσάτκας, κατεβαίνει νότια ως τα Αλεούτια νησιά, περνά το νησί Κόντιακ, και αντικρίζει , επιτέλους, την μεγάλη οροσειρά St. Elias, στην ηπειρωτική χώρα. Αυτή έμελλε να είναι η Αλάσκα, που εκείνος τη βάφτισε Alyeska. Και τότε ήταν που ο Bering και 31 μέλη του πληρώματος του, βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο του σκορβούτου. Κι ο θαλασσόλυκος πεθαίνει, το Δεκέμβρη του 17410. Τον έθαψαν στο νησί που φέρει και σήμερα το όνομα του, στα Ελεούτια νησιά. Για πολύ λίγο –τόσο δα μόλις- δεν κατάφερε να πατήσει τη στεριά, που με τόσο πείσμα και πάθος αναζητούσε επί 16 χρόνια. Η συνήθης κακοτυχία των πρωτοπόρων. Των τολμηρών, των γενναίων. Τ'ων ωραιων τρελών πού μεγάλωσαν τον κόσμο μας....

Εν τω μεταξύ, ο ύπαρχος του Bering, Chiriricof που καπετάνευε το πλοίο St Paul, είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Sitka, στα νοτιοανατολικά της Αλάσκας, στο ύψος δηλαδή του σημερινού Juneau, της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας.

Ύστερα από ατέλειωτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες, όσοι επέζησαν από τα πληρώματα των δύο πλοίων, επέστρεψαν στη Σιβηρία, χαρίζοντας στη Ρωσία, έναν καινούργιο, παγωμένο αλλά πλούσιο, πολύ πλούσιο κόσμο: την Αλάσκα. Έναν κόσμο με φανερά αλλά και κρυμμένα πλούτη. Οι Ρώσοι έπεσαν με τα μούτρα στα εύκολα. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σκάψουν, έστω και ένα μέτρο γης! Κι έτσι, έχασαν κ α ι τον κίτρινο αλλά κ α ι τον μαύρο χρυσό…. Δεν είναι τραγικό; Η απληστία και ο εύκολος πλουτισμός!
Φαίνεται πως ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος ,Χτές, Σήμερα αλλά, σίγουρα, και Αύριο, δυστυχώς! Βοήθεια μας, τών ανθρώπων αυτού τού θαυμαστού πλανήτη...

Το φορτίο του St. Paul ήταν φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιες ενυδρίδες, τα αγαπημένα μου οττεράκια, αυτά τα τρισχαριτωμένα πλασματάκια.

Θεέ μου! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που τους πηγαίνει η καρδιά να μακαλεύουν, δίχως έλεος, αυτά τα πανέμορφα και πανέξυπνα ζωάκια, μονάχα για την γούνα τους ; δεν το χωρά ο νούς μου. Κι όμως, πρώτοι και καλύτεροι μακελάρηδες ήταν οι Ρώσοι ψαράδες, που έσπευσαν εδώ. Και ήταν αυτοί που, με το ελκυστικό φορτίο τους, έδωσαν την αφορμή στους Ρώσους εμπόρους της γούνας, να βγουν κι αυτοί παγανιά, στα νεοαποκτημένα εδάφη. Και να αφανίσουν ό,τι θα τους έκανε πλούσιους. Μέχρι που η περιοχή «στέγνωσε» από την πανίδα της, και δεν έμεινε ρουθούνι. Τα ρήμαξαν τα ζωντανά! Δίχως οίκτο αλλά και χωρίς έγνοια να τα βοηθήσουν να αναπαραχθούν, για να εξακολουθούν να τους προμηθεύουν τα πολύτιμα γουναρικά. Μπα! Άρπαξαν ό,τι ήταν να αρπάξουν, και μετά απλώς … πούλησαν(!) την παγωμένη και άδεια από ζώα περιοχή, ως … άχρηστη… Κι έτσι ξεμπέρδεψαν από αυτήν, μια και καλή! Αν ήξεραν τότε τι βλακεία με λοφίο διέπρατταν, θα αυτοκτονούσαν….

O James Cook (1776-1780) και ο George Vancouver (1791-1795) ήταν οι δύο Άγγλοι εξερευνητές-ναυτικοί που, τελικά, χαρτογράφησαν τις βόρειες αυτές ακτές της Υδρογείου. Πρώτα ο Cook, από τον Ειρηνικό, έπλευσε τον Βερίγγειο, ψάχνοντας για διέξοδο προς τον Ατλαντικό. Και, 15 χρόνια αργότερα, ο Vancouver χαρτογράφησε όλην την ακτή της Καλιφόρνιας, μέχρι τη Νοτιο-δυτική Αλάσκα, ανακηρύσσοντας την περιοχή «Βρετανική Κτήση". Όλοι οι χάρτες που συντάχθηκαν από τους δύο Άγγλους θαλασσοπόρους ήταν τόσον ακριβείς, που οι ναυτικοί τους χρησιμοποιούσαν επί 100 χρόνια.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς, ότι η περιοχή αυτή, δίχως εξασφαλισμένα σύνορα ήταν, επί χρόνια, μήλο έριδος μεταξύ :Ρώσων –που ήταν γείτονες-, Άγγλων – που την εξερευνούσαν- , αλλά και Αμερικάνων που, και αυτοί, λόγω γειτνιάσεως πίστευαν ότι δικαιούνταν ένα μέρος της. Έτσι , το 1824 και το 1825 η Ρωσία υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με την οποία ορίζονταν τα Ρωσο-Αμερικανικά σύνορα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Katchigan. (Δείτε, βρε παιδιά, και κανένα χάρτη, πως αλλιώς μπορείτε να παρακολουθήσετε τις γεωγραφικές μανούβρες μια τέτοιας μεγάλης και σημαντικής μοιρασιάς, ανάμεσα σε τρεις, τεράστιας δύναμης, χώρες.

Ωστόσο, η περιοχή νοτιότερα, είχε μείνει αδέσποτη. Έρμαιο διεκδικήσεων μεταξύ των Αγγλο – αμερικάνων πλέον. Το Oregon, φερ’ ειπείν, το ήθελαν οι Αμερικανοί, διότι το 1792 ο δικός τους Robert Gray είχε ανακαλύψει το ποταμό Columbia. Θεωρούσαν, λοιπόν, δική τους την περιοχή πέριξ αυτού. Και, φυσικά, το άγριο μάτι όλων ήταν πάνω στα γουναρικά. Το εμπόριό τους, βλέπετε, απέφερε τεράστια κέρδη. Μύλος τουτέστιν ο Βορράς της Βόρειας Αμερικής (Εμ, πως; Μονάχα η Νότια Αμερική θα είχε τα δεινά της?

Εν τω μεταξύ κατέφθαναν εδώ Αμερικανοί από την ευρύτερη περιοχή, και κατελάμβαναν όποιο σημείο τους βόλευε ή τους άρεσε περισσότερο. Επακολούθησε άλλη μια περίοδος σκληρού ανταγωνισμού, μεταξύ Άγγλων, Αμερικανών και Ρώσων γουνεμπόρων! Και, προσέξτε τη λεπτομέρεια: μεταξύ των γουνεμπόρων! Όχι των Κυβερνήσεων! Όχι, να σας χαρώ. Το σκυλοφάγωμα ξέσπασε μεταξύ των πολιτών, που είχαν συμφέροντα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Κι αυτό τράβηξε μέχρι το 1825, οπότε η Ρωσία, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, όρισε τα Ρωσο-Αμερικάνικα σύνορα, στην περιοχή της σημερινής Ketchigan. Κι εκεί, κάπου, κάπως ησύχασαν τα πράγματα.

Όμως, η εξαφάνιση της καημενούλας της βιδρούλας από το απηνές κυνηγητό, και οι πολιτικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ανάγκασαν τη Ρωσία να … πουλήσει την Αλάσκα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική σημαία υψώθηκε στη Sitka, στης 18 Οκτωβρίου 1867. η Αλάσκα ωστόσο ανακηρύχθηκε 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, πολύ αργότερα: στις 3/1/1959.

Τυχερές οι ΗΠΑ διότι, το 1861 στον ποταμό Stikin, και το 1880 στο Juneau ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα χρυσού!!! Λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη στο Fourty Mile Creek, καθώς και στα χρυσοφόρα πεδία του Atlin και του Klondike, του Yukon και του Fairbanks. Ο πυρετός του πολύτιμου μετάλλου ανέβηκε γρήγορα σε ύψη δυσθεώρητα. Κι έγινε ένα είδος ενδημικής νόσου, από την οποία ούτε οι ψυχραιμότεροι γλύτωναν....
Γέμισε η Αμερική χρυσό, αλλά και τυφλωμένους από απληστία χρυσοθήρες. Και η Ρωσία έμενε άναυδη, καθώς συνειδητοποιούσε την ηλιθιότητά της, να.... ξεφορτωθεί την Αλάσκα αντί 7.200.000 δολαρίων!!!! Αν είναι δυνατόν.


Λίγα χρόνια μετά, και για να ανέβη κομματάκι ψηλότερα η πίεση των Ρώσων, τη λάμψη του χρυσού ήρθε να αντικαταστήσει η ερεθιστική μυρουδιά του πετρελαίου, που γι αυτό τον είπαν: «Μαύρο Χρυσό».

Έχω την εντύπωση ότι εξυπνότερη κίνηση από την αγορά της Αλάσκας, δεν έκαναν ποτέ ξανά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκαν, αντί πινακίου φακής, με μια τεράστια και πλουσιότατη περιοχή, που έχει, εν αφθονία μάλιστα, ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σήμερα ο πλανήτης. Αφήστε που, και σαν φύση, είναι κάτι το θαυμαστό. Και τι δεν έχει η ευλογημένη.

Πυκνά δάση. Μισοκοιμισμένες λίμνες. Βουερά ποτάμια.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πανέμορφες τούνδρες –στέπες του Βορρά. Γαλήνια βοσκοτόπια των σπάνιων ειδών ζώων που ζουν εκεί.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Βουνά πανύψηλα! Το Mckinley, βορεινά του Ancorage, έχει ύψος 6.194 μέτρων, και είναι το μεγαλύτερο της Βόρειας Αμερικής, γενικώς.

Και επιβλητικές οροσειρές, όπως εκείνη του St Elias, με υψόμετρο 5.489.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Μα σάμπως της λείπουν τα φιόρδ και τα νησιά; Αλυσίδες ολόκληρες από δαύτα, οι Αλεούτιες και 11.000 νησιά του Αρχιπελάγους τού Αλεξάνδρου, και δεν ξέρω πόσα άλλα ακόμα.

Κι ας μη ξεχνάμε και τους ευλογημένους παγετώνες.

Είναι αυτοί που τροφοδοτούν γενναιόδωρα τους μεγάλους ποταμούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, γεμίζουν τις μυστηριακές λίμνες. Κι έχει, ακόμα, το μέγα προνόμιο, να συνορεύει με δύο ωκεανούς: τον Αρκτικό στο Βοριά και τον Ειρηνικό στο Νότο και τη Δύση. Έτσι, δεν είναι αποκλεισμένη από πουθενά. Μπορεί να επικοινωνεί από όλους τους δρόμους, με όλον τον κόσμο..

Τι συγκλονιστική χώρα, Θεέ μου! Μα, πως τους κατέβηκε των Ρώσων, να την πουλήσουν; Τέτοια βία και μανία! Σαν να ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Μα, γιατί! Είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του Δυτικού Ημισφαιρίου με έκταση 1.518.000 τ.χ. εξ ων τα 39.000 είναι φιόρδ και όρμοι, και τα 80.000 είναι ακτές, που αντικρίζουν τις ανοιχτές θάλασσες.

Στην απογραφή του 1980 μετρήθηκαν 550,000 κάτοικοι!!! Από αυτούς, το 10% ζει στο Ancorage, οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας. Διοικητική εξακολουθεί να παραμένει το ιστορικό Juneau.

Πουλιέται, μωρέ, τέτοιος τόπος; «Τέλειωσε» λέει « η βιδρα, την εξαφάνισαν οι γουνέμποροι! Κι είχε και πάγους, πολύ πράμα. Τι να την κάνουμε λοιπόν, τέτοια σαβούρα; Δεν μας φτάνει η Σιβηρία; Τι μάς χρειάζεται άλλη μια παγωμένη, άγονη περιοχή; Ας την πουλήσουμε στους βλάκες τους Αμερικάνους. Να δούμε τι θα την κάνουν. Κι εμείς θα ησυχάσουμε από τις διεκδικήσεις του ενός και του αλλουνού τρελού. Αμάν, πια η λύσσα τους, να την αποκτήσουν, ντε και καλά! Ε, ας την πάρουν. Να ηρεμήσουμε όλοι. Χάρισμα τους!!!".

Και πάει, χάσανε το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο και… πετρελαιωρυχείο του κόσμου! Πώς τη χώνεψαν, αργότερα, μια τέτοια βλακεία; Σήμερα, ο μεγαλύτερος πετρελαιαγωγός της Αμερικής βρίσκεται στην Αλάσκα. Φεύγει από το Fairbanks, και καταλήγει στο λιμάνι Ancorage. Χρειάστηκαν ετών μελέτες, για να τον φτιάξουν. Οι επιστήμονες έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τις αδυσώπητες κλιματολογικές συνθήκες. Το έργο καταστρεφόταν από τις εξωφρενικά χαμηλές θερμοκρασίες. Υποχρεώθηκαν , λοιπόν, να βρουν λύσεις. Και τις βρήκαν. (Όχι θα τις άφηναν.)

Όταν το γουνεμπόριο άρχισε να φθίνε, ξέσπασε ο περίφημος «πυρετός του χρυσού». Το 1858, ο ποταμός Fraser αποδείχθηκε χρυσοφόρος. «Παιδιά, χρυσός, κι άλλος χρυσός! Γινόμαστε πλούσιοι, σκάβοντας και κοσκινίζοντας. Ορμάτε όλοι στο ποτάμι, το καλό και το ευλογημένο!». Και όρμισαν.....

Εν τω μεταξύ, και σε άλλα σημεία της Αλάσκας εμφανιζόταν το "καταραμένο" μέταλλο. Στο Yukon, στο Dawson, στο Skagway, στο Fairbanks, στο Juneau, στο Fortymile. Από το 1849 έως και το 1908, η Αλάσκα απεκάλυπτε ριγώντας, πως το υπέδαφος της έμοιαζε με το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας!!!!
Ανεκτίμητο!!!

«Μπερκέτι, κύριοι, Αδράχτε φτυάρια και κόσκινα, κι ότι πει ο Θεός κι η Αλάσκα». Και σκόρπιζαν σε όλη την περιοχή κατά ομάδες, φτιάχνοντας, μοιραία, άθλιους οικισμούς, για να στεγάζουνε την κεφαλή και τα χρυσά τους όνειρα. Ώσπου να έρθει κι ο εφιάλτης. Κι οι οικισμοί γίνονταν γρήγορα πόλεις. Κι ήταν οι πόλεις άγριες. Τις κατοικούσαν αγύρτες, κλέφτες, τυχοδιώκτες, φονιάδες, καταζητούμενοι και απελπισμένοι, συχνά στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Το πώς λειτουργούσαν αυτά τα κοινωνικά εξαμβλώματα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Τα κυριαρχούσε ο νόμος των όπλων, των δολοπλοκιών, της κατασκοπείας, των ανίερων συμμαχιών σήμερα, που αύριο μπορούσαν να γίνουν εχθρικές, συμμορίες. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ο φίλος πρόδιδε τον φίλο, κι ο σύντροφος σκότωνε ανενδοίαστα τον σύντροφο, για μερικά εκατοστά χρυσοφόρας γης, ή για λίγα γραμμάρια χρυσόσκονης. Ήταν η κόλαση τής ανομίας, κι ο παράδεισος τού αλκοόλ και της πορνείας. Θες το κρύο, θές οι κακουχίες, η αγωνία κι ο φόβος, θες η απελπισία κι ο θάνατος που ελλόχευαν παντού, έρριχναν, κάθε βράδυ, τους χρυσοθήρες στους καπνούς του τζιν και του ουίσκι, αλλά και στις πρόθυμες αγκαλιές των γυναικών. Ιστορικά μένουν, μέχρι σήμερα, τα πορνεία αυτών των πόλεων. Κι έφτασαν, ως εμάς, ονόματα «κυριών» που, τελικά, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην διαμόρφωση των «κοινωνιών», των ιδιόρρυθμων κατοίκων των θλιβερών αυτών παραγκουπόλεων. Ακούσαμε ιστορίες φοβερές, που μας ανατρίχιασαν.

-" Δεν είναι δυνατόν, ανθρώπινα πλάσματα, να μακελεύονται σαν τραγιά, για λίγα ψήγματα χρυσού ", λέμε στην Julia, την ξεναγό μας στο Skagway. Γελάει.

-" Και για πολύ λιγότερα μπορούσαν να σφαχτούν, θα σας έλεγα εγώ. Για μια λέξη. Συχνά, και για μια τυχαία κι αθέλητη σπρωξιά. Σαν τα σαρκοβόρα, που υποψιάζονται πως κινδυνεύει από παντού η λεία τους. Σκεφθείτε, για λίγο, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν εδώ. 60 βαθμοί υπό το μηδέν. Κακή υγεία. Μηδέν ανέσεις. Το έδαφος σκληρό από τον παχύ πάγο. Συχνά, δουλειά μηνών, δεν οδηγούσε πουθενά, για κάποιον ατυχή, ενώ κάποιος άλλος, που δούλευε δίπλα, γινόταν πλούσιος! Ήταν φυσικό να ανεβαίνει ο πυρετός όλων, και να οδηγεί σε πράξεις βίαιες. Έκλεβαν ο ένας τον άλλον. Παραπλανούσαν ο ένας τον άλλον. Σκότωναν οι άτυχοι τους τυχερούς. Ήταν μια εποχή «ηρωική» κατά κάποιον τρόπο, αλλά εκτός ελέγχου", καταλήγει.

-" Ήταν πράγματι «ηρωική»; Αναρωτιόμαστε εμείς.
Φαίνεται πως ήταν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τίποτε "καλό" δεν γίνεται με το savoir faire και τους καλούς τρόπους. Γίνεται ΠΑΝΤΑ με βία, με αίμα, με καιροσκοπισμό και συμφέροντα. Κι όλα αυτά τυλιγμένα, χαριέντως και φαρισαϊκώς, μέσα στο σελοφάν, πότε της θρησκείας, πότε του ανθρωπισμού και πότε της προόδου και της προκοπής των κατακτημένων λαών. Σκέτη μπαμπεσιά. Πανανθρώπινη και καλά καμουφλαρισμένη. Είπαμε: το «σελοφάν» πάνω από όλα. Το περιτύλιγμα, να σας χαρώ. Άλλωστε, με αυτά τα «υλικά» δεν «χτίστηκε» ο Νέος Κόσμος; Πάνω στο αιματοκύλισμα των ιθαγενών, στή Νότια Αμερική, για το μυθικό El Dorado –πάντα ο χρυσός- και το απερίγραπτο πλιάτσικο – οικονομικό και ηθικό- μιας ευημερούσας αυτοκρατορίας 20.000.000 ψυχών; Κι όλη αυτή η παρανοϊκή σφαγή, εις δόξαν Χριστού – για τον Σταυρό και την Ισπανία!!!. Και, πίσω από αυτόν τον ωραίο μπερντέ, να καραδοκεί ο Μαμωνάς…Πάντα αυτός ο καταραμένος ολετήρας!...

Τέλος πάντων! Τα περισσότερα για το περίφημο Gold Rush – Τον πυρετό του χρυσού, θα τα πούμε όταν φτάσουμε, με το καλό, στην αυθεντική πόλη των Χρυσοθηρών, (κι όχι τών "χρυσοθήρων" να σάς χαρώ, μιά και ο "χρυσοθήρας" είναι πρωτόκλιτο, και η γενική τού πληθυντικού τονίζεται πάντα στη λήγουσα!), το απόκοσμο Skagway. Το βρήκαμε καταπαγωμένο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Τέλειωσε, κάποτε, η φρενίτις του χρυσού, αλλά η ανθρώπινη απληστία δεν τελειώνει ποτέ. Ο «μαύρος χρυσός» ήταν η άλλη ευχή και κατάρα της Αλάσκας. Ευχή, διότι την έκανε την σπουδαιότερη Πολιτεία της Βόρειας Αμερικής. Και κατάρα διότι, κάθε λίγο και λιγάκι, απειλεί να καταστρέψει, με τα αναπόφευκτα ατυχήματα των πετρελαιοφόρων, την οικολογική ισορροπία τού Ειρηνικού Ωκεανού....
.
Το 1977 λειτούργησε, έξω από το Fairbanks -στα βορεινά της Πολιτείας και στα όρια του Αρκτικού Κύκλου -, ο τεράστιος πετρελαιαγωγός, αυτό που οι Αμερικάνοι λένε με υπερηφάνεια Pipe Line. Δούλεψαν γι αυτόν 22.000 εργάτες, επί 3 χρόνια (1974-1977), σε μιάν απόσταση 1.500 περίπου χιλιομέτρων. Το αργό πετρέλαιο φτάνει στο Ancorage, μέσα από αρκτικές ερημιές, τις μυστηριακές τούνδρες, για να φορτωθεί στα πλοία. Ο πετρελαιαγωγός θεωρείται ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Το εξοντωτικό κρύο, βλέπετε, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, στην ομαλή μεταφορά του πολύτιμου υλικού στο προορισμό του. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω με τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Δεν μας αφορούν άλλωστε, οι στείρες τεχνικές πληροφορίες, μέσα σε τούτον τον Παράδεισο της Φύσης. Κρατείστε μόνο τούτη τη λεπτομέρεια που ήδη προαναφέραμε. Επί 3 χρόνια δούλεψαν, για την κατασκευή του 22.000 εργάτες. Κρατείστε, όμως και μιάν άλλη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική, για μένα. Η Αλάσκα, η 49η πολιτεία, είναι η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, με έκταση πάνω από 1.200.000 τ.χ., και η πιο αραιοκατοικημένη. Μονάχα 400.000 άνθρωποι τολμούν να την κατοικούν. Απίστευτο, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Γι αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, αν θυμηθούμε πόσο πλούσια είναι. Ωστόσο, πώς να αντιμετωπίσεις τον ανταγιάντιστο πολικό χειμώνα; Τους -70 βαθμούς; Όσα μεσα κι αν διαθέτιες, το κρύο δαγκώνει, και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή σου. Σου «ρίχνει» μύτη και αυτιά, έτσι και προβάλεις από την ξώθυρα. Γίνεσαι όλος ένα..... κρυοπάγημα δηλαδή. Πολύ γενναίοι οι 400.000 άνθρωποι! Μπορείς να μην τους θαυμάσεις;

 

[harilander]

ευχαριστούμε πολύ για τις τοσες πολύτιμες πληροφορίες που διαβάζουμε μεσα απο μια τόσο γλαφυρή περιγραφή οπως πάντα!
Η Αλάσκα θα παραμένει πάντα ενας ανεκπλήρωτος πόθος και θα με στοιχειώνει στις ταξιδιωτικές φαντασιώσεις μου..
περιμενουμε την συνέχεια με αγωνια.

 

[_antonis_]

Πάρα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι!! (ε με τόσο χρυσό πως να μη μας αρέσει!!!)

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες και την ομορφη αφηγηση.
Ανυπομονω να μαθω τελικα ποιο κερδισε στη ζυγαρια ...ο Βορειος Πολος ή ο Νοτιος Πολος.

 

[Sailor Moon]

Μαγευτικα απο την διηγηση σου και περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια!!!!

 

[ThanasisU2]

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

αυτό μήπως

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις τόσο καλογραμμένες πληροφορίες από έναν πραγματικά μυστηριακό προορισμό!